Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 czerwca 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Dorota Tyrała

Sędziowie: SA – Zbigniew Kapiński (spr.)

SO del. – Grzegorz Miśkiewicz

Protokolant: – st. sekr. sąd. Marzena Brzozowska

przy udziale Prokuratora Gabrieli Marczyńskiej-Tomali

po rozpoznaniu w dniu 14 czerwca 2017 r.

sprawy A. S. s. J. i W. z d. K. ur. (...) w W.

oskarżonego z art. 286 § 1 k.k., art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 14 lipca 2016 r. sygn. akt XII K 74/12

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; zwalnia oskarżonego A. S. od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze wydatkami obciążając Skarb Państwa; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata R. M. - Kancelaria Adwokacka w W. kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) zł w tym 23% VAT za obronę z urzędu oskarżonego wykonywaną w postępowaniu odwoławczym przed Sądem Apelacyjnym.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 14 lipca 2016 r. w ramach zarzucanych oskarżonemu A. S. czynów uznał go za winnego tego, że:

1. w dniu 22 września 1999 r. w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził M. Ż. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 90 000 zł, którą to kwotę przyjął tytułem zabezpieczenia przepisania udziału w inwestycji Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w W. przy ul. (...), wprowadzając ją w błąd co do rzeczywistego zamiaru wywiązania się z przyjętego zobowiązania, z treści kwitu depozytowego, z przyjętego zobowiązania nie wywiązał się i nie zwrócił przyjętej kwoty, tj. popełnienia czynu z art. 286§1 k.k. i za czyn ten na podstawie art. 286§ 1 k.k. skazał go i wymierzył mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

2. w okresie od dnia 17 listopada 2001 r. do dnia 23 listopada 2001 r. w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu i ze z góry powziętym zamiarem, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem: M. P. i A. K. w łącznej kwocie 70 000 zł (siedemdziesiąt tysięcy) złotych, wprowadzając wyżej wymienione w błąd co do rzeczywistych zamiarów wywiązania się z przyjętych zobowiązań, z treści kwitów depozytowych i umów przedwstępnych kupna-sprzedaży nieruchomości, i tak:

- w dniu 17 listopada 2001 r. w W. doprowadził M. P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie
35 000 zł, którą przyjął do depozytu tytułem zabezpieczenia transakcji zakupu spółdzielczego prawa do lokalu w (...) w W. przy ul. (...), z przyjętego zobowiązania nie wywiązał się i nie rozliczył z pobranej kwoty;

- w dniu 23 listopada 2001 r. w W. doprowadził A. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem kwocie 35 000 zł, którą przyjął do depozytu tytułem zabezpieczenia transakcji zakupu spółdzielczego prawa do lokalu w (...) w W. przy ul. (...), z przyjętego zobowiązania nie wywiązał się i nie rozliczył z pobranej kwoty;

tj. popełnienia czynu z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za czyn ten na podstawie art. 286§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. skazał go, a na podstawie art. 286§1 k.k. wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

3. w okresie od dnia 9 listopada 2004 r. do dnia 30 lipca 2005 r. w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu i ze z góry powziętym zamiarem, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem: T. M., I. D. (1), C. T., J. S., L. Ł., K. D. (1) (uprzednio J.) i Z. R. w łącznej kwocie 297 500 zł, wprowadzając wyżej wymienionych w błąd co do rzeczywistych zamiarów wywiązania się z przyjętych zobowiązań wynikających z treści kwitów depozytowych, umów przedwstępnych kupna-sprzedaży nieruchomości i zaciągniętych pożyczek, i tak:

- w dniu 9 listopada 2004 r. w W. doprowadził J. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 35 000 zł, którą przyjął do depozytu tytułem zaliczki na poczet przeprowadzonej transakcji zakupu lokalu mieszkalnego w W. ul. (...), do sfinalizowania transakcji nie doprowadził i z pobranej kwoty nie rozliczył się;

- w okresie od 22 listopada 2004 r. do 6 czerwca 2005 r. w W. doprowadził Z. R. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 185000 zł przyjętej: tytułem zadatku na poczet przyszłej transakcji kupna sprzedaży nieruchomości w W. przy ul. (...) w wys. 10 000 zł, tytułem zadatku w kwocie 35 000 zł na poczet przyszłej transakcji kupna sprzedaży nieruchomości przy ul. (...) w W., tytułem pożyczek udzielonych w kwotach 110 000 zł, 30 000 zł, z przyjętych zobowiązań nie wywiązał się i nie rozliczył z przyjętych kwot;

- w dniu 3 grudnia 2004 r. w W. doprowadził C. T. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 17 500 zł, którą przyjął jako zadatek na poczet przyszłej transakcji kupna sprzedaży lokalu nr (...) w W. przy ul. (...), do finalizacji transakcji nie doprowadził i przyjętej kwoty nie rozliczył;

- w dniu 5 lutego 2005 r. w W. doprowadził I. D. (1) działającego na podstawie notarialnego pełnomocnictwa M. T., do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 3 000 zł, przyjętej tytułem zadatku na poczet przyszłej transakcji kupna sprzedaży spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu nr (...) w W. przy Skwerze (...), z przyjętego zobowiązania nie wywiązał się i pobranej kwoty nie rozliczył;

- w dniu 9 lutego 2005 r. w W. doprowadził T. M. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 22 000 zł, którą przyjął na poczet przyszłej transakcji sprzedaży lokalu numer (...) w W. przy ul. (...), z przyjętego zobowiązania nie wywiązał się, a pieniędzy nie zwrócił;

- w dniu 7 kwietnia 2005 r. w W. doprowadził K. D. (1) (uprzednio J.) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 4 000 zł, którą przyjął tytułem zadatku na poczet umowy sprzedaży spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu nr (...) w W. przy ul. (...), której to nie rozliczył po sfinalizowaniu transakcji;

- w dniu 21 maja 2005 r. i 30 maja 2005 r. w W. doprowadził L. Ł. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 31 000 zł, którą to kwotę przyjął tytułem zadatku i zaliczki na poczet przyszłej transakcji kupna sprzedaży lokalu nr (...) w W. przy ul. (...), z przyjętego zobowiązania nie wywiązał się i nie rozliczył kwoty zadatku;

tj. popełnienia czynu z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k., i za czyn ten na podstawie art. 286§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. skazał go, a na podstawie art. 294§1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

4. na podstawie art. 85§1 k.k. i art. 86§1 k.k. w zw. z art. 4§1 k.k. orzekł wobec oskarżonego A. S. karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

5. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu A. S. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 30 sierpnia 2005 r. do dnia 26 czerwca 2006 r.;

6. na podstawie art. 46§1 k.k. w zw. z art. 4§1 k.k. orzekł wobec oskarżonego A. S. środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody na rzecz:

- pokrzywdzonego I. D. (2) kwoty 3 000 zł (trzy tysiące złotych);

- pokrzywdzonej J. S. kwoty 35 000 zł (trzydzieści pięć tysięcy złotych);

- pokrzywdzonej K. D. (1) (uprzednio J.) kwoty 4 000 zł (cztery tysiące złotych);

7. na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzekł przepadek dowodów rzeczowych wymienionych w wykazie dowodów rzeczowych nr 00 (...) 561/06 pod pozycjami od 1 do 26 (k. 1593-1599, t. IX) oraz przepadek dowodów rzeczowych wymienionych w wykazie dowodów rzeczowych (...) 560/06 pod pozycją 1 (k. 1196, t. VII) poprzez pozostawienie ich w aktach sprawy;

8. na podstawie art. 29 ust. 1 Ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. M. kwotę 6 480 (sześć tysięcy czterysta osiemdziesiąt) złotych plus podatek VAT od tej kwoty, tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą przez oskarżonego pomoc prawną udzieloną przez obrońcę z urzędu;

9. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego A. S. od uiszczenia kosztów postępowania w sprawie i obciążył nimi Skarb Państwa.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez obrońcę oskarżonego na jego korzyść w części tj. w zakresie pkt 1, 2, 3, 4, 5 i 6.

Obrońca oskarżonego w pkt I apelacji zarzucił obrazę art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 § 3 k.p.k. w zw. z art. 94 § 1 k.p.k. w zakresie dotyczącym nierozpoznanych w wniosków dowodowych.

W pkt II zarzucił obrazę przepisów postępowania, mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia tj. art. 170 § 1 pkt 4 i 5 k.k., art. 391 § 1 oraz art. 170 § 1 pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. i art. 7 k.p.k. w zakresie dotyczącym zarzucanego oskarżonemu czynu wobec M. Ż..

W pkt III w zakresie dotyczącym zarzucanego oskarżonemu czynu wobec M. P. zarzucił dwukrotnie błąd w ustaleniach faktycznych.

W pkt IV w zakresie dotyczącym zarzucanego oskarżonemu czynu wobec A. Ż. (K.) obrazę przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść wyroku tj.. art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 § 3 k.p.k. w zw. z art. 94 § 1 k.p.k., art. 7 k.p.k. oraz postawił zarzut błędu w ustaleniach faktycznych.

W zakresie dotyczącym zarzucanego oskarżonemu czynu wobec J. S. zarzucił obrazę przepisów postępowania, mogąca mieć wpływ na treść wyroku tj. art. 167 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 192 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., 410 k.p.k. W zakresie przedmiotowego czynu postawił również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych oraz zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

W zakresie dotyczącym zarzucanego oskarżonemu czynu wobec C. T. zarzucił obrazę przepisów postępowania, mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia tj. art. 410 k.p.k., 7 k.p.k., oraz błąd w ustaleniach faktycznych.

W zakresie dotyczącym zarzucanego oskarżonemu czynu wobec I. D. (1) zarzucił obrazę przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść wyroku tj. art. 410 k.p.k., 7 k.p.k., 5 § 2 k.p.k. oraz obrazę art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

W zakresie dotyczącym zarzucanego oskarżonemu czynu wobec T. M. zarzucił obrazę przepisów postępowania, mogącą mieć wpływ na treści wyroku tj. art. 410 k.p.k., 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k.

W pkt IX w zakresie dotyczącym zarzucanego oskarżonemu czynu wobec K. D. (1) (J.) zarzucił obrazę przepisów postępowania, mogącą mieć wpływ na treści wyroku tj. art. 410, 7, 5 § 2 k.p.k. oraz postawił zarzut błędu w ustaleniach faktycznych i zarzut błędu w ustaleniach faktycznych i zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

W pkt X w zakresie dotyczącym zarzucanego oskarżonemu czynu wobec L. Ł. zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych.

W pkt XI w zakresie dotyczącym zarzucanego oskarżonemu czynu wobec Z. R. zarzucił obrazę przepisów postępowania, mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia tj. art. 410 k.p.k. oraz postawił dwa zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych.

W pkt XII autor omawianej apelacji w zakresie orzeczonej kary z ostrożności procesowej postawił zarzut rażącej niewspółmierności kary.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca oskarżonego wnosił o w pkt I, II, III, IV, IX i X o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania w pkt V, VI i VII o zmianę wyroku i uniewinnienie A. S. od zarzucanego mu występku.

Ponadto skarżący z ostrożności procesowej (na wypadek nieuwzględnienia przez Sąd II instancji zarzutów skutkujących zmiana lub uchyleniem zaskarżonego wyroku) wnosił o zmianę przez Sąd Apelacyjny wyroku Sądu Okręgowego i wymierzeniu A. S. kary nie wyższej niż 1 rok pozbawienia wolności.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Wniesiona apelacja nie jest zasadna i nie zasługują na uwzględnienie zawarte w niej zarzuty oraz wnioski końcowej zarówno te zasadnicze jak również podniesione z ostrożności procesowej.

Przed merytorycznym odniesieniem się do treści poszczególnych zarzutów i wniosków zawartych w przedmiotowym środku zaskarżenia należy poczynić kilka uwag natury ogólnej dotyczących realiów dowodowych niniejszej sprawy, stanowiska oskarżonego oraz sposobu konstrukcji analizowanej apelacji. Należy zatem podkreślić, że przed skierowaniem aktu oskarżenia do Sądu oskarżony chciał się dobrowolnie poddać karze, bez przeprowadzenia postępowania dowodowego na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. Także początkowo w postępowaniu sądowym A. S. nie kwestionował faktu pobrania pieniędzy od pokrzywdzonych i przeznaczenia ich na cele niezgodne z ich przeznaczeniem, wskazując jednocześnie na swoją sytuację materialną. Powyższa postawa znalazła swoją kontynuację przed Sądem Apelacyjnym kiedy to oskarżony oświadczył, że przeprasza wszystkich pokrzywdzonych i prosi o jak najłagodniejszy wymiar kary, jeśli to możliwe w zawieszeniu. Tego rodzaju postawa oskarżonego świadczy o tym w sposób jednoznaczny, że oskarżony nie kwestionuje w żaden sposób swojego sprawstwa i winy w zakresie przypisanych mu zachowań ujętych w ramy czynów ciągłych.

Świadczy o tym również wypowiedź A. S. w toku postępowania odwoławczego, że z uwagi na swój wiek chciałby uzyskać korzystny wyrok łączny i jak najszybciej opuścić zakład karny po uzyskaniu warunkowego przedterminowego zwolnienia.

W tych realiach dowodowych i przy takiej postawie oskarżonego dziwić musi treść apelacji sporządzonej przez ustanowionego z urzędu obrońcy oskarżonego, która w określonej części, a mianowicie w tym zakresie w jakim jej autor domaga się uchylenia wyroku i przekazania sprawy Sądowi pierwszej instancji odnośnie czynów wymienionych w pkt I, II, III, IV, IX i X do ponownego rozpoznania jest ewidentnie na niekorzyść oskarżonego.

Należy bowiem podkreślić, że skoro Sąd Okręgowy zasadnie uznał, że zarzucane oskarżonemu jednostkowe zachowania stanowią dwa czyny ciągłe opisane w pkt 2 i 3 zaskarżonego wyroku i za te zachowania zostały wymierzone na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. dwie jednostkowe kary pozbawienia wolności w wymiarze 6 miesięcy (pkt 2) oraz 1 roku (pkt 3), to kwestionowanie przyjęcia tej konstrukcji przez skarżącego i domaganie się uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi meriti jest działaniem obrońcy ewidentnie na niekorzyść oskarżonego. Z treści poszczególnych zarzutów zawartych w przedmiotowej apelacji wynika bowiem, że jej autor całkowicie ignoruje przyjętą przez Sąd Okręgowy konstrukcję czynu ciągłego i swoje zarzuty kieruje w dalszym ciągu do poszczególnych czynów i te jednostkowe zachowania ujęte przez Sąd meriti w ramy czynu ciągłego traktuje nadal jako odrębne występki. Dowodem tego są również wnioski końcowe z pkt I, II, III, IV, IX i X w których skarżący domaga się uchylenia wyroku w zakresie poszczególnych czynów i przekazania sprawy Sądowi meriti do ponownego rozpoznania. Jest natomiast oczywiste, że w przedmiotowej sprawie przyjęcie konstrukcji czynu ciągłego w pkt 2 i 3 zaskarżonego wyroku jest rozwiązaniem jak najbardziej korzystnym dla oskarżonego i zastosowanie art. 12 k.k. wywołuje określone konsekwencje o których podmiot profesjonalny jakim jest adwokat powinien nie tylko wiedzieć ale również pamiętać przy konstrukcji wnoszonych środków zaskarżenia. Mianowicie ujęcie wielu zachowań oskarżonego w ramy czynu ciągłego oznacza, że nie można domagać się uchylenia, umorzenia czy też uniewinnienia przez Sąd meriti w zakresie czy też do poszczególnych zachowań jednostkowych składających się na czyn ciągły, jedynym bowiem prawidłowym wnioskiem w takiej sytuacji jest domaganie się przez skarżącego wyeliminowania z opisu czynu poszczególnych zachowań jednostkowych oskarżonego co do których zdaniem skarżącego zachodzi podstawa do stwierdzenia, że dany element czynu ciągłego nie został przez oskarżonego popełniony lub też gdy doszło do przedawnienia jego karalności.

Zatem ze wskazanych wyżej powodów przyjęty przez obrońcę oskarżonego sposób konstrukcji wniesionej apelacji jest nie tylko formalnie wadliwy ale również we wskazanej wcześniej części niekorzystny dla oskarżonego.

Odnośnie zaś treści poszczególnych zarzutów zawartych w analizowanym środku zaskarżenia to podkreślić należy, że większość postawionych zarzutów dotyczy obrazy prawa procesowego oraz błędu w ustaleniach faktycznych.

Z treści art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. wynika zaś, że dla skuteczności tego rodzaju zarzutów konieczne jest nie tylko wykazanie, że rzeczywiście został naruszony określony przepis postępowania karnego, czy też odnośnie określonego elementu składającego się na stan faktyczny sprawy dokonano błędnego ustalenia ale również wykazanie, że owo naruszenie przepisów czy też błędne ustalenie Sądu wywołało określone skutki i miało wpływ na treść wyroku. Należy uznać, że w przedmiotowej apelacji w żadnym wypadku nie doszło do spełnienia łącznie obu tych warunków.

Odnośnie zaś zarzutów obrazy prawa materialnego tj. art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. zawartych w pkt V, VII i IX to należy podkreślić, że są one nie tylko całkowicie bezpodstawne ale również błędne rodzajowo. Jeżeli bowiem w zarzucie zawartym w pkt V skarżący podnosi, że doszło do obrazy art. 46 § 1 k.k. tylko dlatego, że pokrzywdzona na rozprawie przeprowadzonej w dniu 28 października 2015 r. wskazała, iż kwota niekorzystnego rozporządzenia mieniem mogła wynosić 30.000 zł a nie 35.000 zł czyli tyle ile ustalił Sąd to kwestionowanie samej wysokości zasądzonej na podstawie art. 46 § 1 k.k. kwoty w sytuacji gdy istniał po stronie Sądu obowiązek naprawienia szkody, nie może odbywać się poprzez zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 46 § 1 k.k. W omawianym zakresie nie było natomiast żadnych wątpliwości co do wysokości omawianej kwoty bowiem pokrzywdzona potwierdziła treść odczytanych jej zeznań z których w sposób jednoznaczny wynika że kwota niekorzystnego rozporządzenia mieniem wyniosła 35.000 zł.

Postawienie omawianego zarzutu przez obrońcę oskarżonego w takiej postaci jest także przejawem braku lojalności skarżącego wobec zebranego w sprawie materiału dowodowego. Natomiast zarzuty obrazy art. 46 § 1 k.k. podniesione w pkt VII i IX są bezpodstawne bowiem z zeznań zarówno I. D. (1) jak również K. D. (1) nie wynika wbrew twierdzeniom skarżącego, że pokrzywdzeni odzyskali wypłacone pieniądze.

Podkreślić także należy, że z akt przedmiotowej sprawy wynika, że w dniu 11 sierpnia 2015 r. w ogóle nie było rozprawy, zaś z zeznań K. D. (2) k. 1130v w sposób jednoznaczny wynika, że nie odzyskała ona kwoty 4.000 zł.

Odnośnie zaś zarzutu z pkt VII to z zeznań świadka M. T. wynika, że jest pewien, iż jego ojczym tj. I. D. (1) nie odebrał kwoty 3.000 zł, została bowiem odebrana jedynie połowa z kwoty 6.000 zł (k. 5313).

Za chybione i bezpodstawne uznać należy zarzuty obrazy art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 § 3 k.p.k. zawarte w pkt I i IV przedmiotowej apelacji. Odnośnie przesłuchania w charakterze świadka M. K. to zauważyć należy, że z k. 4900 tom XXVI akt spawy wynika, że wniosek o przesłuchanie w charakterze świadka M. K. został złożony
„z ostrożności procesowej” i po wydaniu przez Sąd Okręgowy postanowienia z dnia 15 stycznia 2015 r. w którym Sąd odniósł się do wniosków dowodowych dotyczących dokumentów znajdujących się w sprawie o sygn. akt 2 Da 9/06/III. Obrońca oskarżonego na rozprawie w dniu 5 lipca 2016 r. oświadczył, że nie zgłasza żadnych wniosków dowodowych i wnosi tylko o możliwość zapoznania się z opinią o skazanym.

Odnośnie zaś kwestii przesłuchania w charakterze świadka N. Ż. to wniosek w tym zakresie został złożony podczas rozprawy w dniu 18 lutego 2015 r. przez oskarżonego i nie był on jednoznaczny, w związku z tym Sąd Okręgowy udzielił obrońcy oskarżonego terminu do złożenia pisma procesowego w którym sprecyzuje o przeprowadzeniu jakich dowodów będzie wnosił z uwzględnieniem wniosków dowodowych złożonych na rozprawie. Z akt sprawy wynika, że pismo procesowe obrońcy oskarżonego z dnia 5 marca 2015 r. (k. 4283) nie zawiera wniosku o przesłuchanie w charakterze świadka N. Ż. a zatem postawienie omawianego zarzutu jest zupełnie niezrozumiałe.

Brak jest również podstaw do uwzględnienia zarzutów obrazy art. 410 k.p.k. zawartych w pkt V VI, VII, VII, IX, X. Wbrew bowiem twierdzeniom skarżącego Sąd Okręgowy nie pominął części zeznań złożonych przez świadków J. S. , W. L., I. D. (1) i Z. R.. Powyższe zarzuty odnoszą się bowiem do fragmentów zeznań świadków, którzy taka jak w przypadku J. S.. K. D. (1) czy Z. R., którzy podczas przesłuchania na rozprawie z uwagi na upływ czasu nie pamiętali dokładnie kwot jakie wypłacili oskarżonemu ale po odczytaniu ich wcześniejszych zeznań potwierdzili treść tych zeznań w których były zawarte właściwe kwoty. Natomiast zarzut obrazy art. 410 k.p.k. zawarty w pkt VIII apelacji został tak zredagowany jako zarzut błędu w ustaleniach faktycznych a nadto sam skarżący przyznaje, że wskazana w zarzucie okoliczność wynika z zeznań świadka T. M..

Podkreślić również należy, że w przedmiotowej sprawie z uwagi na treść zebranych w sprawie dowodów w ogóle nie było potrzeby do sięgania przez Sąd meriti do reguły in dubio pro reo zawartej w art. 5 § 2 k.p.k. Tego rodzaju potrzeba czy też konieczność występuje bowiem tylko wówczas gdy Sąd nie dysponuje chociażby jednym dowodem pozwalającym na dokonanie stanowczych ustaleń faktycznych, co w niniejszej sprawie nie ma miejsca.

Autor omawianej apelacji w pkt II, IV, V, VI VII, IX zarzucił obrazę art. 7 k.p.k. w odniesieniu do oceny zeznań świadków: M. Ż., J. M., C. T., M. T. oraz wyjaśnień oskarżonego A. S..

Przedmiotowe zarzuty są całkowicie chybione i bezpodstawne jak również wadliwie zredagowane. Aby bowiem można było uznać za trafny i zasadny zarzut obrazy art. 7 k.p.k. skarżący powinien wykazać w treści zarzutu nie tylko jaki konkretnie dowód został dowolnie oceniony ale przede wszystkim w czym owa dowolność się przejawia. Z treści postawionych w przedmiotowej apelacji wynika natomiast, że skarżący obrazy art. 7 k.k. dopatruje się generalnie w tym, że Sąd Okręgowy co do okoliczności zawartych w poszczególnych zarzutach dał wiarę zeznaniom świadków a zdaniem skarżącego powinien dać wiarę wyjaśnieniom oskarżonego. Zdaniem Sądu odwoławczego z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że dokonana przez Sąd meriti ocena zebranych w sprawie dowodów w tym także tych kwestionowanych przez skarżącego nie zawiera błędów natury faktycznej lub logicznej, zgodna jest z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego i skarżący w sposób przekonujący nie zakwestionował w swojej apelacji tego rodzaju oceny. W związku z tym brak jest podstaw aby uznać, że Sąd Okręgowy naruszył zasadę swobodnej oceny dowodów w przedmiotowej sprawie. Za chybione i bezpodstawne uznać również należy pozostałe zarzuty obrazy prawa procesowego tj. art. 170 § 1 pkt 4 i 5 k.p.k., art. 391 § 1 oraz art. 170 § 1 pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. zawarte w pkt II przedmiotowej apelacji i dotyczącego kwestii możliwości przesłuchania w charakterze świadka przed Sądem W. O. K.. Należy stwierdzić ,że procedowanie Sądu Okręgowego w omawianym zakresie było prawidłowe i wbrew twierdzeniom skarżącego nie doszło do obrazy wymienionych przepisów postępowania. Ponadto w zarzucie obrazy art. 391 § 1 k.p.k. obrońca oskarżonego wskazał, że bezpośrednie przesłuchanie tego świadka miało istotne znaczenie dla ustalenia ewentualnej winy A. S. w zakresie niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez M. Ż.. Uwzględniając zaś zebrane w sprawie dowody dotyczące przedmiotowego czynu w tym zeznania pokrzywdzonej oraz wyjaśnienia oskarżonego i jego postawę przed Sądem odwoławczym należy uznać, że dowody jakimi dysponował Sąd Okręgowy są jednoznaczne i wystarczające do przypisania sprawstwa i winy oskarżonego w tym zakresie.

Skoro więc Sąd meriti nie dopuścił się obrazy żadnego z przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów to brak jest również podstaw do kwestionowania dokonanych przez Sąd pierwszej instancji ustaleń faktycznych. Zatem zarzuty o których mowa w art. 438 pkt 3 k.p.k. zawarte w pkt II, IV, V, VI, VII, IX i X analizowanej apelacji są bezpodstawne. Wbrew bowiem twierdzeniom skarżącego dokonane przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne są w pełni prawidłowe i mają pełne oparcie w materiale dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie w tym także w wyjaśnieniach oskarżonego który przecież w istocie przyznał się do winy i także przed Sądem odwoławczym tych ustaleń nie kwestionował, wnosząc jedynie o złagodzenie orzeczonej kary. Przyjąć zatem należy, że kwestionowane we wskazanych punktach apelacji elementy ustaleń faktycznych są prawidłowe, zaś skarżący w sposób przekonujący nie wykazał, żeby Sąd meriti dopuścił się uchybień we wskazanym zakresie.

Zdaniem Sądu odwoławczego brak jest również podstaw aby uwzględnić zarzut rażącej niewspółmierności kary zawarty w pkt XII.

Tego rodzaju zarzut z kategorii ocen może być uznany za zasadny tylko wówczas gdy spełnione są dwa podstawowe warunki.

Pierwszy z nich to istotna, wyraźna, czy też „wręcz z bijącą po oczach różnicą” pomiędzy karą orzeczoną przez Sąd I instancji a karą jaką należałoby orzec w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowo zastosowanych dyrektyw wymiaru kary. Zatem drugi warunek to naruszenie przy wymiarze kary dyrektyw określonych w art. 53 k.k., co może przejawiać się w pominięciu istotnych okoliczności łagodzących lub obciążających (zależnie od kierunku oskarżenia), lub też nienadaniu właściwego znaczenia poszczególnym okolicznościom o charakterze łagodzącym lub obciążającym. Uznać również należy, że obie te przesłanki muszą zaistnieć łącznie i dopiero wówczas istnieje podstawa do dokonania korekty w zakresie omawianej kary przez Sąd odwoławczy. Z treści pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wynika, że tego rodzaju sytuacja w przedmiotowej sprawie nie zachodzi. Sąd Okręgowy na stronach 29 – 30 uzasadnienia wypowiedział się bowiem w sposób wszechstronny i wnikliwy o wszystkich istotnych okolicznościach mających wpływ na wymiar i rodzaj kary orzeczonej wobec oskarżonego A. S.. Obrońca oskarżonego w końcowej części swojej apelacji nie wskazuje żadnych merytorycznych argumentów przemawiających za uznaniem, że orzeczone wobec oskarżonego kary jednostkowe i kara łączna noszą cechy rażącej surowości. W związku z tym Sąd odwoławczy nie znalazł żadnych podstaw aby dokonać korekty wyroku w omawianym zakresie.

Mając na uwadze wskazane wyżej względy Sąd Apelacyjny uznał, że zawarte w omawianej apelacji zarzuty i wnioski końcowe nie są zasadne i nie zasługują na uwzględnienie a w związku z tym orzeczono jak w wyroku.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono zaś na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. mając na uwadze wiek oskarżonego, fakt, że od kilku lat przebywa w zakładzie karnym, nie pracuje zarobkowo i nie ma żadnego majtku. Zatem uiszczenie przez oskarżonego kosztów byłoby dla niego zbyt uciążliwe a wręcz niemożliwe.