Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Koszalinie VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2013 r. w Koszalinie

na rozprawie sprawy w postępowaniu uproszczonym

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Koszalinie

z dnia 27 czerwca 2013 r. w sprawie V GCupr 394/12

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda - A. S. na rzecz pozwanego – W. B. kwotę 600 zł ( sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

UZASADNIENIE

Powód - A. S. - domagał się zasądzenia od pozwanego W. B. kwoty 7.700,10 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 22 lutego 2012r. do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za wykonanie 300m ² tynku maszynowego według faktury VAT nr (...) z dnia 14 lutego 2012r.

Wyrokiem zaocznym z dnia 27 kwietnia 2012r. Sąd Rejonowy w Koszalinie uwzględnił roszczenie powoda, orzekł o kosztach procesu i nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.

Pozwany w sprzeciwie od wyroku zaocznego wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania, zgłaszając zarzut spełnienia świadczenia. Pozwany stwierdził, że cała należność objęta fakturą VAT nr (...) za roboty wykonane przez powoda w B. została przez niego zapłacona gotówką do rąk powoda w dniu 10 grudnia 2011r., w obecności świadków.

Sąd Rejonowy ustalił, że pozwany wykonywał w 2011 r. roboty budowlane w B.. Strony w dniu 15 listopada 2011 r. zawarły umowę o wykonanie prac tynkarskich na budynku położonym pod adresem K.-M.-S.. (...)w B.. W umowie ustalono wynagrodzenie powoda w wysokości 5 euro netto za 1m ² tynku, płatne w gotówce lub przelewem po zakończeniu prac objętych umową.

Powód wykonał na rzecz pozwanego tynk maszynowy agregatem na powierzchni 300m ².Przedmiotowe prace zostały zakończone przez powoda w sobotę 10 grudnia

2011r. Pozwany przekazał powodowi tytułem wynagrodzenia za wykonanie tynków kwotę 1.800 euro w dniu 10 grudnia 2011r. wieczorem w mieszkaniu, udostępnionym pracownikom wykonującym roboty na budowie w B. przez inwestora. Należność została wypłacona w pokoju, w banknotach po 50 euro.

W dniu 14 lutego 2011 r. powód wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 1.845 euro za wykonanie tynku maszynowego agregatem, płatną w ciągu 7 dni

Dodatkowo powód w dniu 14 lutego 2011 r. skierował do pozwanego wezwanie do dobrowolnego spełnienia świadczenia.

Pismem z dnia 9 marca 2012r. pozwany odmówił zapłaty wskazując, że żądana kwota została już uregulowana

W oparciu o takie ustalenia Sąd Rejonowy Sąd zważył, że powództwo jest zasadne tylko w niewielkiej części.

Bezsporne w niniejszej sprawie pozostaje, iż powód wykonał na rzecz pozwanego tynk maszynowy na budynku na powierzchni 300m ². Prace zostały zrealizowane na podstawie umowy z dnia 15 listopada 2011 r. Stawka netto za 1m ² nałożonego tynku wynosiła 5 euro.

Według pozwanego powodowi przysługiwało za te prace wynagrodzenie w kwocie 1.800 euro. Powód wskazał, że strony ustaliły wynagrodzenie w wysokości 5 euro netto za 1m ² tynku, czyli brutto 1.845 euro. Na taką też kwotę powód wystawił fakturę VAT nr (...) z 14 lutego 2012r. Żądana przez powoda kwota w walucie polskiej, stanowiącej równowartość 1.845 euro, została ustalona według średniego kursu NBP z dnia 21 lutego 2012r. w wysokości 1 euro za 4,1735 zł, co daje 7.700,10 zł. Zastosowany przelicznik nie był kwestionowany przez stronę pozwaną.

Sporne pomiędzy stronami procesu było, czy pozwany spełnił świadczenie na rzecz powoda.

Według Sądu I instancji, zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy potwierdził fakt przekazania przez pozwanego A. S. kwoty 1.800 euro. Przesłuchani świadkowie dokładnie opisali okoliczności wypłaty pieniędzy powodowi. Z zeznań świadków T. K., K. B. i R. T. w sposób jednoznaczny wynikało, ze do zapłaty doszło w dniu 10 grudnia 2011 r. wieczorem w mieszkaniu zajmowanym przez pracowników, wykonujących roboty na tej budowie, a dokładnie w pokoju przy stole. Pozwany odliczył kwotę, którą następnie przekazał powodowi w banknotach po 50 euro. Zeznania powołanych świadków korespondują z zeznaniami pozwanego w tym zakresie. Ich zeznania są zgodne i wzajemnie się uzupełniają. Są także konsekwentne i stanowcze. Z tych względów w ocenie Sądu zeznania te zasługują na wiarę. Na zapłatę należności wskazuje ponadto dokument zawierający oświadczenie inwestora.

Z powyższych względów Sąd Rejonowy uznał, iż pozwany udowodnił zapłatę wynagrodzenia za wykonane prace tynkarskie w kwocie 1.800 euro (art. 6 k.c).

Powód wystawił fakturę VAT nr (...) z dnia 14 lutego 2012r. na kwotę 1.845 euro, której wysokości pozwany nie kwestionował. Kwota netto wynagrodzenia została powiększona o należny podatek VAT, zgodnie z istniejącym obowiązkiem podatkowym. Nie zasługiwała na akceptację argumentacja pozwanego, który stwierdził, że na dalszym etapie realizacji umowy oczekiwał, że powód nie wystawi faktury.

Powodowi przysługiwało zatem wynagrodzenie w wysokości 1.845 euro, zaś pozwany wykazał, że otrzymał on jedynie 1.800 euro. Do zapłaty pozostała zatem kwota 187,80 zł, stanowiąca równowartość 45 euro, i w tej części, według Sądu roszczenie podlegało uwzględnieniu.

W tym stanie rzeczy Sąd Rejonowy, wyrokiem z dnia 27 czerwca 2013r., na mocy art. 347 k.p.c:

-

uchylił w całości wyrok zaoczny z dnia 27 kwietnia 2012r.

-

zasądził od pozwanego W. B. na rzecz powoda A. S. kwotę 187,80 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 22 lutego 2012r. do dnia zapłaty;

-

w pozostałym zakresie powództwo oddalił;

-

zasądził od powoda A. S. na rzecz pozwanego W. B. kwotę 1217 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od tego wyroku, w części oddalającej powództwo, wniósł powód, który zarzucił uchybienie przepisom postępowania, mające wpływ na wynik sprawy poprzez:

-

naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów, określonej w art. 233 kodeksu postępowania cywilnego w wyniku dokonania dowolnej ich oceny oraz popełnienie błędów w ustaleniach faktycznych, co doprowadziło do nieuzasadnionego przyjęcia, iż pozwany powodo w dniu 10 grudnia 2011 r. kwotę 1800 EURO w obecności świadków T. K., K. B. i R. T.

W uzasadnieniu skarżący podnosił, że wyrok Sądu Rejonowego jest błędny. Analiza zeznań świadków, stron oraz oświadczenia pisemnego z dnia 28.02.2012 r. napisanego przez pozwanego a podpisanego przez „niemieckiego inwestora", nie upoważniała do przyjęcia, iż do zapłaty doszło w dniu 10 grudnia 2011 r. wieczorem w mieszkaniu zajmowanym przez pracowników wykonujących roboty na tej budowie. Pozbawione podstaw faktycznych jest również stwierdzenie Sądu, iż zeznania świadków są zgodne i wzajemnie się uzupełniają.

Z analizy dowodów wynika przeciwny wniosek: zeznania świadków, co do okoliczności jakoby zapłaty kwoty 1800 EURO nastąpiła, są rażąco sprzeczne, w sposób podważający wiarygodność tych zeznań

Świadkowie T. K., K. B. i R. T. istotnie zeznawali w sposób kategoryczny, niewymijający, podając szereg szczegółów zdarzenia z dnia 10 grudnia 2011 r. Wskazał jednak apelujący ,iż te kategoryczne zeznania /co do zapłaty, kwoty zapłaty, wręczonych nominałów/ po upływie ponad 1,5 roku od domniemanego zdarzenia, powinny budzić uzasadnione wątpliwości Sądu.

W uzasadnieniu apelacji skarżący szczegółowo omawiał zeznania poszczególnych świadków, wskazując na występujące rozbieżności i niekonsekwencje, mające poddawać w wątpliwość ich prawdomówność i wiarygodność.

Analiza ta doprowadziła do konkluzji, że na podstawie zeznań świadków, przesłuchania stron oraz pisemnego oświadczenia z dnia 28.02.2012 r., jedynie podpisanego przez niemieckiego inwestora, nie można wyprowadzić wniosku, iż z materiału tego w sposób jednoznaczny wynika, że w dniu 10 grudnia 2011 r. doszło do zapłaty przez pozwanego na rzecz powoda kwoty wynagrodzenia. Powód nie otrzymał należnej mu zapłaty, której dochodzi w niniejszym postępowaniu.

W oparciu o taką argumentację powód wnosił o:

-

zmianę zaskarżonego wyroku poprzez utrzymanie w całości w mocy wyroku zaocznego z dnia 27 kwietnia 2012 r.

ewentualnie

-

uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

-

zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego

W odpowiedzi na apelację pozwany wnosił o jej oddalenie i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelację należało uznać za nieuzasadnioną.

Sąd Okręgowy oparł rozstrzygnięcie na ustaleniach poczynionych w I instancji i przyjął je za własne, na użytek rozpoznania sprawy w postępowaniu odwoławczym bowiem podniesione przez pozwanego w apelacji zarzuty, wskazujące na wadliwe ustalenia faktyczne, naruszenie zasad prowadzenia postępowania dowodowego, jak też naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów, bądź to nie zasługiwały na uwzględnienie, bądź też nie okazały się istotne na tyle, by mogły prowadzić zmiany lub powodować konieczność uzupełnienia ustalonej podstawy faktycznej.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji zasady swobodnej oceny dowodów, mającego się wyrażać w poczynieniu błędnych ustaleń faktycznych, należy zauważyć, że zgodnie z art. 233 § 1 kpc sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału. Przepis art. 233 § 1 k.p.c., nakłada na sąd orzekający obowiązek wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego, uwzględnienia wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, skonkretyzowania wszystkich tych okoliczności, towarzyszących przeprowadzeniu poszczególnych dowodów, mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności. Błąd w ustaleniach faktycznych następuje, gdy zachodzi dysharmonia pomiędzy materiałem zgromadzonym w sprawie a konkluzją, do której dochodzi sąd na skutek przeinaczenia dowodu oraz wszelkich wypadków wadliwości wynikających z naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. Przepis ten byłby naruszony, gdy ocena materiału dowodowego koliduje z zasadami doświadczenia życiowego lub regułami logicznego wnioskowania. Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, to taka ocena dowodów nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 k.p.c., choćby nie została wykluczona możliwość wyprowadzenia z tego samego materiału i odmiennych wniosków. Tylko w przypadku braku powiązania wyprowadzonych wniosków z zebranym materiałem dowodowym lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza uznane schematy logiki albo w sytuacji gdy, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, rozumowanie to nie uwzględnia prawidłowości przyczynowo skutkowych, to przeprowadzona ocena może być podważona.

W świetle powyższych zasad ogólnych, jako nieuzasadnione należało ocenić podniesione przez apelującego zarzuty, odnoszące się do oceny materiału procesowego. Przede wszystkim należy podkreślić, na co wskazywał Sąd Rejonowy, że wszyscy przesłuchani świadkowie zgodnie potwierdzili fakt dokonania przez pozwanego zapłaty na rzecz powoda kwoty 1800 EURO. W tym zakresie zeznania świadków były spójne z zeznaniami samego powoda oraz ustaleniem wynikającym z analizy oświadczenia inwestora z dnia 28.02.2012 r. Przesłuchani świadkowie potwierdzili fakt wypłaty pieniędzy powodowi podając czas, miejsce i dalsze okoliczności tej czynności. Rzeczywiście, pomiędzy zeznaniami występują drobne rozbieżności w zakresie opisu poszczególnych elementów sytuacji. Wbrew stanowisku powoda, nie są to jednak różnice uzasadniające zdyskwalifikowanie tych zeznań i odmowę przyznania im waloru wiarygodności. Wręcz przeciwnie, występowania pewnych nieścisłości może stanowić naturalną konsekwencję, związaną z upływem czasu. Trzeba uwzględnić, że czynniki wpływające na możliwość zapamiętania okoliczności, następnie odtworzenia materiału zapamiętanego i wreszcie jego zrelacjonowanie, mają charakter indywidulany. Niektórych elementów podczas opisu zdarzenia świadkowie mogą nie pamiętać z racji uwarunkowań osobowościowych, jak i ze względu na pewne czynniki zniekształcające spostrzeganie. Zaistnienie drobnych rozbieżności nie stwarza jednak podstaw do odmowy przyznania tym dowodom wiarygodności. Istotna jest bowiem, żeby ocena dowodów dokonana została w całokształcie materiału procesowego sprawy. Ocena zeznań świadków powinna opierać się na zestawieniu treści zeznań z pozostałymi dowodami naświetlającymi okoliczności sprawy i na dokonaniu prawidłowego wyboru, po rozważeniu wynikłych sprzeczności w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego /zob wyrok SA w Szczecinie z dnia 21 marca 2013 r. I ACa 4/13/.

Sąd Okręgowy nie dopatrzył się w stanowisku Sądu Rejonowego braku logiki w powiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, pominięcia związków przyczynowo-skutkowych lub też rozumowania wbrew zasadom doświadczenia życiowego. Wytknięte przez powoda różnice w zeznaniach świadków mają charakter drugorzędny i nie podważają słuszności zasadniczych wniosków, co do zaistnienia samego faktu zapłaty. Rozpatrując okoliczności sprawy nie można nie zauważyć, że również w stanowisku samego powoda występują niespójności i niekonsekwencje. Wykonane przez powoda roboty ukończone zostały w listopadzie 2011r. Tymczasem faktura obejmująca wynagrodzenie została wystawiona dopiero 14 lutego 2011r. z tygodniowym terminem zapłaty. Mimo tak ustalonego terminu płatności, w tym samym dniu powód udzielił procesowego pełnomocnictwa radcy prawnemu, chociaż roszczenie nie mogło być wówczas wymagalne.

W konsekwencji rozważenia wszystkich okoliczności sprawy Sąd Okręgowy uznał, iż wnioski Sądu Rejonowego, co do wykazania przez stronę pozwaną zapłaty kwoty 1800 EURO nie zostały skutecznie przez apelującego podważone i zasługują na aprobatę. Oznaczało to konieczność oddalenia apelacji na podstawie art. 385 kpc.

O kosztach za postępowanie apelacyjne Sąd Okręgowy orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu w tej fazie postępowania, co uzasadniało obciążenie nimi w całości strony powodowej /art. 98 § 1 kpc w zw. z art. 108 § 1 kpc/. Na koszty przyznane powodowi złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika 600 zł ustalone na podstawie § 6 pkt. 4 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349).