Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 maja 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 25 maja 2017 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł.

przeciwko (...) spółce akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie

z dnia 29 listopada 2016 r., sygn. akt XVI GC 1479/15

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od (...) spółki akcyjnej w W. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. 450 zł (czterysta pięćdziesiąt złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt: XXIII Ga 359/17

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 23 marca 2015 r. powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. (dalej też: powód) wniosła o zasądzenie na rzecz pozwanego (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. (dalej też: pozwana) 2 258,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 grudnia 2014 r. do dnia zapłaty tytułem zwrotu nienależnych wpłat za wystawione przez pozwanego faktury. W uzasadnieniu wskazano, że powód pismem z dnia 18 września 2012 r. wypowiedział umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Pomimo wypowiedzenia umowy, pozwana spółka w dalszym ciągu wystawiała faktury za usługi, które nie były faktycznie świadczone na rzecz powódki z uwagi na fakt, że spółka nie znajdowała się już pod adresem przy ul. (...) w W.. Powódka powołując się na to wezwała pozwaną do zwrotu nienależnie wpłaconej kwoty łącznie dochodzonej pozwem.

Pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazano, że strony łączyła umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Pozwana otrzymała pismo powódki z dnia 18 września 2012 r., ale wobec tego, że nie wpłynął do niej wniosek operatora powódki o przeniesienie numeru, to usługa była nadal świadczona. Pozwana podniosła też, że oświadczenie powódki o wypowiedzeniu umowy nie jest skuteczne, a zgodnie z § 16 pkt 1 Regulaminu prawidłowo naliczone opłaty nie podlegają korekcie.

Wyrokiem z dnia 29 listopada 2016 r. Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie zasądził od pozwanej na rzecz powódki 2 258,00 zł wraz z odsetkami w wysokości ustawowej od dnia 8 grudnia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r., a od dnia 1 stycznia 2016 r. w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie do dnia zapłaty oraz 717,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu oraz nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie kwotę 13,00 zł tytułem brakującej części opłaty od pozwu.

Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 28 stycznia 2011 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. zawarła z N. spółka

akcyjna z siedzibą w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr (...)1 l/ (...), przedmiotem której było świadczenie przez (...) spółka akcyjna na rzecz (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością usługi telefonicznej dla nr (...) oraz usługi internetowej w technologii (...) w lokalu znajdującym się w budynku przy ul. (...) w W.. Spółki łączyły również stosunki zobowiązaniowe wynikające z innych umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych świadczone w różnych miejscach prowadzenia przez powoda działalności gospodarczej, przy czym miesięczne rozliczenie za świadczone usługi następowało w zbiorczej fakturze VAT.

Sąd I instancji ustalił, że zgodnie z Regulaminem świadczenia usług każda ze stron mogła rozwiązać umowę lub zmienić taką umowę w sposób powodujący ograniczenie zakresu świadczonych usług w drodze wypowiedzenia ze skutkiem na koniec okresu rozliczeniowego następującego po okresie rozliczeniowym, w którym zostało dokonane wypowiedzenie. Za dzień dokonania wypowiedzenia przyjmuje się dzień wpływu wypowiedzenia do operatora. W okresie wypowiedzenia usługa świadczona jest na zasadach umowy do daty jej rozwiązania (§ 7 Regulaminu). Z dniem rozwiązania umowy operator zaprzestaje świadczenia usług, chyba że wcześniej nastąpiło zawieszenie świadczenia (§ 7 pkt 9 lit. a Regulaminu). Jednocześnie zgodnie z Regulaminem Abonent żądając przeniesienia przydzielonego numeru może rozwiązać umowę bez zachowania terminów wypowiedzenia określonych w rozwiązywanej umowie. W takim przypadku Abonent był obowiązany do uiszczenia opłaty w wysokości nieprzekraczającej opłaty abonamentowej za jeden okres rozliczeniowy, powiększonej o opłatę wyrównawczą (§ 7 pkt 11 Regulaminu).

W 2012 roku powódka postanowiła zmienić lokalizację siedziby biura znajdującej się przy ul. (...) na ul. (...), gdzie dostawcą usług telekomunikacyjnych była (...). Pozwana spółka nie świadczyła usług w przedmiotowym budynku. Z uwagi na powyższe powódka postanowiła, że wypowie umowę nr (...) l/ (...) dotyczącą nr (...) i przeniesie numer do nowego operatora. Pismem z dnia 18 września 2012 r. (...) sp. z o.o. wypowiedziała umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych i Internetu dla numeru (...) świadczonych przy ul. (...) w W.,

(...) w W., zobowiązując się jednocześnie do pokrycia kosztów związanych z rozwiązaniem umowy w wysokości 342 zł. Powódka zawarła umowę z (...), jednakże z przyczyn technicznych nie było możliwości przeniesienia numeru telefonu.

Pomimo wypowiedzenia powyższej umowy pozwana nadal dokonywała naliczeń za usługi telekomunikacyjne dotyczące nr (...), a należności były ujęte w zbiorczym rozliczeniu sporządzanym dla powódki, obejmującym również należności z tytułu usług świadczonych w innych obiektach, w których powódka prowadziła działalność gospodarczą. Powódka opłacając zbiorczą fakturę nie była świadoma, że rozliczenie obejmowało również usługi świadczone na rzecz numeru (...), o czym dowiedziała się dopiero po przeniesieniu wszystkich telefonów do innych operatorów. Wysokość uiszczonych przez powódkę opłat naliczonych po wypowiedzeniu umowy dla nr (...) na rzecz pozwanej wyniosła 2 258 zł. Pismem z dnia 13 października 2014 r. powódka odmówiła płatności faktury VAT nr* (...) i zwróciła się do pozwanej o zwrot uiszczonych należności dotyczących nr (...). W odpowiedzi pozwana przyznała, że otrzymała pismo z dnia 18 września 2012 r. i odnosząc się do swojego stanowiska przedstawionego w piśmie z dnia 21 września 2012 r. w związku z niezarejestrowaniem wpływu zamówienia dotyczącego przeniesienia przedmiotowego numeru do innego operatora, pozwana nie znalazła podstaw do dezaktywowania usług.

Pismem z dnia 3 listopada 2014 r. powódka wezwała pozwaną do zwrotu opłat uiszczonych za usługi telekomunikacyjne dla nr (...) w terminie 30 dni od dnia otrzymania wezwania, dołączając do pisma zestawienie faktur, z których wynikała kwota 2 257,45 zł. Powyższe wezwanie pozwana otrzymała w dniu 7 listopada 2014 r. W odpowiedzi na wezwanie pozwana wskazała, że rezygnację z umowy zarejestrowano dopiero 17 października 2014 r. Na tej podstawie Internet i telefon zostały wyłączone 31 października 2014 r.

Sąd Rejonowy uwzględnił powództwo w całości. Wskazano na wstępie, że zgodnie z treścią art. 56 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne świadczenie usług telekomunikacyjnych odbywa się na podstawie umowy o ich świadczenie. W konsekwencji, w następstwie zawarcia takiej umowy powstaje między

dostawcą publiczne dostępnych usług telekomunikacyjnych, a użytkownikiem tych usług stosunek zobowiązaniowy, którego treść kształtuje umowa oraz regulamin usług telekomunikacyjnych, przy czym świadczenie użytkownika polega na uiszczaniu opłat za świadczone przez operatora usługi.

Sąd Rejonowy wskazał, że zgodnie z przedłożonym Regulaminem świadczenia usług każda ze stron mogła rozwiązać lub zmienić taką umowę w sposób powodujący ograniczenie zakresu świadczonych usług w drodze wypowiedzenia ze skutkiem na koniec okresu rozliczeniowego następującego po okresie rozliczeniowym, w którym zostało dokonane wypowiedzenie. Za dzień dokonania wypowiedzenia przyjmowany był dzień wpływu wypowiedzenia do operatora. W okresie wypowiedzenia usługa powinna być świadczona na zasadach umowy do daty jej rozwiązania (§ 7 Regulaminu). Z dniem rozwiązania umowy operator zaprzestawał świadczenia usług, chyba że wcześniej nastąpiło zawieszenie świadczenia (§ 7 pkt 9 lit a Regulaminu). Jednocześnie zgodnie z Regulaminem Abonent żądając przeniesienia przydzielonego numeru może rozwiązać umowę bez zachowania terminów wypowiedzenia określonych w rozwiązywanej umowie. W takim przypadku Abonent był zobowiązany do uiszczenia opłaty w wysokości nieprzekraczającej opłaty abonamentowej za jeden okres rozliczeniowy, powiększonej o opłatę wyrównawczą.

Pismem z dnia 18 września 2012 r. powódka wypowiedziała umowę jednocześnie dając wyraz woli zachowania numeru i przeniesienia do innego operatora. Okoliczność ta w ocenie Sądu Rejonowego nie zmienia jednak charakteru prawnego pisma z dnia 18 września 2012 r. Powódka w sposób dostateczny wyraził wolę rozwiązania stosunku zobowiązaniowego. Jak dalej wskazał Sąd Rejonowy, zgodnie z art. 71 ust. 1 ustawy prawo telekomunikacyjne abonent będący stroną umowy z dostawcą usług, w której przydzielony jest abonentowi numer z planu numeracji krajowej dla publicznych sieci telekomunikacyjnych, może żądać przy zmianie dostawcy usług przeniesienia przydzielonego numeru. Wymiana informacji pomiędzy dostawcami usług w zakresie obsługi wniosków o przeniesienie numeru odbywa się drogą elektroniczną za pośrednictwem systemu, o którym mowa w art. 78 ust. 4 (ust. 2a). Za przeniesienie przydzielonego numeru nie pobiera się opłat od abonenta (ust. 3). Powyższy przepis reguluje prawo abonenta do zatrzymania numeru

w przypadku zmiany dostawcy usług telekomunikacyjnych. Wymiana wniosków w zakresie przeniesienia numeru odbywa się pomiędzy dostawcami usług telekomunikacyjnych, na podstawie specjalnej platformy. Usługobiorca nie może samodzielnie dokonać przeniesienia numeru, a powinien zwrócić się z wnioskiem do nowego operatora, z którym podpisuje umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Sąd Rejonowy zaznaczył, że w niniejszej sprawie niedopełnienie kwestii przeniesienia numeru do nowego operatora, z którym powód zawarł umowę wnikało z przyczyn technicznych. Mimo, że sposobem na przeniesienie numeru telefonu było złożenie oświadczenia o rozwiązaniu umowy, to brak przeniesienia numeru nie niweluje oświadczenia o rozwiązaniu umowy. Sąd Rejonowy uznał, że umowa została skutecznie rozwiązana w trybie wskazanym w § 7 pkt 11 Regulaminu. Zgodnie z Regulaminem pozwana wobec rozwiązania umowy powinna zaprzestać świadczenia usług.

Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, że powódka zaprzeczyła, że otrzymała od (...) spółka akcyjna pismo z dnia 24 września 2012 r., w którym pozwana spółka odmówiła skuteczności wypowiedzenia z powodu braku potwierdzenia zawarcia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z przeniesieniem numeru przez Operatora Biorcę oraz Oświadczenia stwierdzającego tryb rozwiązania umowy. Powód podniósł też, że gdyby pismo otrzymał, to odniósłby się do jego treści. W ocenie Sądu Rejonowego w przedmiotowej sprawie brak było dowodów na doręczenie pisma. Wykazano bowiem, że powód regulował należności wynikające ze zbiorczych faktur VAT, które obejmowały naliczane przez (...) spółka akcyjna opłaty dotyczące nr (...) już po rozwiązaniu przez powódkę umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Pomimo naliczania dalszych opłat przez (...) spółka akcyjna, powódka w rzeczywistości nie posiadała realnej możliwości skorzystania z usług telefonicznych dotyczących nr (...), albowiem opuściła biuro znajdujące się przy ul. (...). Sąd Rejonowy wskazał, że w związku z tym pozwana spółka powinna zwrócić powodowi nienależnie uiszczone opłaty za usługi telekomunikacyjne. Roszczenie powódki w tym zakresie zdaniem Sądu Rejonowego było zasadne na podstawie art. 410 k.c. w zw. z art. 405 k.c.

uiszczonych za usługi telekomunikacyjne, które pozwana otrzymała w dniu 7 listopada 2014 r. z terminem 30 dni od wezwania. Odsetki zasądzono zatem od dnia następującego po upływie 30 dni, podczas których pozwana winna spełnić świadczenie, tj. od dnia 8 grudnia 2014 r. do dnia zapłaty. O kosztach postępowania Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 98 k.p.c.

Apelację od tego wyroku wywiodła pozwana, zaskarżając wyrok w całości Zaskarżonemu wyrokowi (...) spółka akcyjna zarzuciła:

1) naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, a to art. 233 § 1
k.p.c. poprzez:

a)dowolną ocenę dowodów i nieuzasadnione przyjęcie, że pismo z dnia 21 września
2012 r. nie zostało doręczone pozwanemu, w sytuacji, gdy zostało ono przesłane na

adres rejestrowy spółki, z czego należy przyjąć domniemanie tego doręczenia;

b)  sprzeczne z logiką uznanie, że terminowe regulowanie przez powoda faktur dotyczących numeru (...) (...) przez okres dwóch lat bez jakiegokolwiek ich kwestionowania nie pozostaje w sprzeczności z twierdzeniem powoda o stanowczym charakterze oświadczenia dnia 18 września 2012 r.,

c)  sprzeczne z twierdzeniem pozwanego uznanie, że w niniejszej sprawie naliczanie opłat po rozwiązaniu umowy przez powoda stanowi okoliczność bezsporną, w sytuacji gdy pozwany w sposób konsekwentny kwestionował w postępowaniu skuteczność oświadczenia z dnia 18 września 2012 r.,

2) Naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 65 § 1 k.c. poprzez niekorzystanie przy wykładni oświadczenia woli powoda z dnia 18 września 2012 r. z dyrektyw interpretacyjnych przewidzianych w tym przepisie oraz:

a)  pominięcie utrwalonych praktyk w przypadku rozwiązania umowy z dostawcą usług telekomunikacyjnych w związku z przenoszeniem numeru;

b)  pominięcie kontekstu złożenia oświadczenia tj. faktu, że zostało ono złożone ze względu na zamiar przeniesienia numeru do innego dostawcy usług telekomunikacyjnych ze względu na brak możliwości świadczenia tych usług przez pozwanego w nowej lokalizacji powoda;

c)  rozstrzygnięcie niejasności oświadczenia na korzyść składającego to oświadczenie powoda, pomimo że to powód był jego autorem, a ponadto powód występuje w

c) rozstrzygnięcie niejasności oświadczenia na korzyść składającego to oświadczenie powoda, pomimo że to powód był jego autorem, a ponadto powód występuje w charakterze profesjonalisty, i w konsekwencji obciążenie pozwanego skutkami wewnętrznej sprzeczności oświadczenia;

- co doprowadziło do niewłaściwej wykładni oświadczenia woli powoda z dnia 18 września 2012 r. prowadzącej do uznania, że oświadczenie to miało charakter stanowczy i skutkowało rozwiązaniem umowy o świadczenie usług w odniesieniu do numeru (...) (...),

3) Naruszenie art. 410 w zw. z art. 405 k.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że dochodzone poprzez powoda świadczenie ma charakter świadczenia nienależnego w sytuacji, gdy kwoty te stanowią opłaty abonamentowe należne zgodnie z umową o świadczenie usług telekomunikacyjnych za okres do dnia jej rozwiązania z dniem 31 października 2014 r.

Wskazując na te zarzuty pozwana wniosła o zmianę wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, za obie instancje.

W odpowiedzi na apelację powódka powódka wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów procesu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej podlegała oddaleniu. Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń stanu faktycznego i ustalenia te Sąd Okręgowy przyjmuje jako własne. Trafna jest też ocena prawna, choć wymaga częściowego uzupełnienia, o czym poniżej.

Niezasadne okazały się zarzuty naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny dowodów i nie naruszył granic sędziowskiej swobody tej oceny. Odnosząc się po kolei do konkretnych dowodów, których ocenę zakwestionowano w apelacji, to w pierwszym rzędzie nie można się zgodzić z zasadniczą tezą pozwanej, że jej pismo z dnia 21 września 2012 r. zostało doręczone powódce (oczywista omyłka pisarska w apelacji, co do nazwy strony). Otóż pozwana twierdzi, że pismo z dnia 21 września 2012 r., które dotyczyło właściwego trybu procedowania w przypadku woli abonenta skorzystania z prawa do przeniesienia numeru zostało skierowane do powódki (...) spółka z ograniczoną

nie przedstawiła żadnego dowodu potwierdzającego powyższe okoliczności. Złożono jedynie odpis ww. pisma, bez choćby dowodu jego nadania. Sąd drugiej instancji nie może się zgodzić z przedstawionym w apelacji stanowiskiem pozwanej, że skierowanie korespondencji do nadania na adres rejestrowy podmiotu profesjonalnego, zgodnie z danymi zawartymi we właściwym rejestrze, prowadzi jednocześnie do uznania, że pismo zostało skutecznie doręczone adresatowi. Trudno nawet przyjąć domniemanie wysłania pisma, jedynie na podstawie wygenerowanej przez pozwaną informacji o nadaniu w dniu 24 września 2012 r. (pismo k. 57). Nie pozwala na przyjęcie domniemania faktycznego doręczenia pisma również fakt, że pozwana, jako dostawca usług telekomunikacyjnych utrzymuje relacje z dziesiątkami tysięcy klientów, co powoduje, że dysponowanie dowodami doręczenia w formie pisemnej nie zawsze jest możliwe. Pozwana spółka jest profesjonalnym podmiotem, który winien dochować należytej staranności przy wykonywaniu czynności w ramach swojej działalności, a w szczególności dysponować potwierdzeniami nadania korespondencji. Nie ma także innych dowodów, które mogłyby potwierdzić otrzymanie tego pisma przez powódkę. Z pewnością nie potwierdza tego okoliczność, że powódka znała procedurę przenoszenia numerów, jak twierdzi się w apelacji. Otóż pismo nie dotyczy szczegółów przenoszenia numerów a dotyczy konkretnie wniosku powódki o rozwiązanie umowy. Pozwana bowiem oświadcza, że wniosek ów pozostaje bez rozpoznania. Wyraźnie zatem pismo dotyczy braku uznania skuteczności wypowiedzenia. Żaden inny dowód nie potwierdza, aby powódka miała wiedzę o takim stanowisku pozwanej.

Po drugie, odnośnie oceny dowodów, to prawidłowo Sąd Rejonowy ocenił regulowanie przez powódkę płatności za usługi telekomunikacyjne. Trzeba przypomnieć, że powódka regulowała należności wynikające ze zbiorczych faktur VAT, które obejmowały również naliczane przez (...) spółka akcyjna opłaty dotyczące nr (...), po rozwiązaniu umowy przez powódkę. Działanie takie było spowodowane nieświadomością powódki, że do kwoty wynikającej ze zbiorczej faktury pozwana spółka doliczała również koszt usługi świadczonej po rozwiązaniu umowy. Nie jest to sytuacja nadzwyczajna, że po pierwsze powódka rozlicza się wobec swoich kontrahentów zbiorczo, a wobec pozwanej istniały należności z innych

umowy. Nie jest to sytuacja nadzwyczajna, że po pierwsze powódka rozlicza się wobec swoich kontrahentów zbiorczo, a wobec pozwanej istniały należności z innych wiążących umów. Co więcej z zeznań przedstawicieli powódki wprost wynika, że niezasadność należności za usługi związane ze spornym numerem, została zauważona wówczas, gdy przeniesiono pozostałe numery z N. i pozostała tylko ta jedna należność. Nie jest też trudne do wyobrażenia, że jedna z mniejszych należności, wśród kilku innych może nie budzić wątpliwości, co do zasadności. Powódka pozostawała w słusznym przekonaniu, że umowa dotycząca powyższego numeru już nie wiąże stron i nie przypuszczała, że jakiekolwiek należności mogą być jej naliczane, w szczególności wobec braku odpowiedzi pozwanej na rozwiązanie umowy, co może oznaczać jedynie przyjęcie go bez zastrzeżeń. Pismo pozwanej z dnia 21 września 2012 r. bowiem z pewnością do powódki nie dotarło. Innymi słowy powódka uiszczając należności w zbiorczej fakturze działała w zaufaniu do profesjonalizmu drugiej strony. Pomimo uiszczania powyższych opłat powódka z pewnością jednak nie uchyliła się od skutków prawnych oświadczenia woli dotyczącego rozwiązania umowy. Należy wskazać, że sam fakt regulowania należności wynikających ze zbiorczych faktur nie wypełnia tych wymogów, już tylko z tego powodu, że stanowią jedynie czynność techniczna a nie czynność prawną skierowaną na wywołanie określonych skutków prawnych. W ocenie Sądu Okręgowego zeznania przedstawicieli strony powodowej w tym zakresie są wiarygodne. Osoby reprezentujące spółkę podejmowały czynności zmierzające do zmiany operatora, nawet zgodziły się na zapłatę dodatkowej należności ale wobec braku technicznej możliwości przeniesienia numeru do zapłaty nie doszło. Jednakowoż działania te jedynie towarzyszyły jednoznacznemu oświadczeniu o rozwiązaniu umowy, które w swej treści nie budzi wątpliwości, co do intencji strony. Wbrew zarzutom wskazanym w apelacji w ocenie sądu drugiej instancji, fakt opłacania przez powódkę faktur dotyczących numeru (...) (...) nie stanowił o tym, że oświadczenie o rozwiązaniu umowy nie miało stanowczego charakteru. Po trzecie, odnośnie ww. zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c, to Sąd Rejonowy słusznie stwierdził, że naliczanie opłat po rozwiązaniu umowy stanowi okoliczność bezsporną. Stwierdzenie to nie pomija stanowiska pozwanej, że oświadczenie powódki z dnia 18

września 2012 r. jest bezskuteczne. Sąd Rejonowy to stanowisko ocenił i rozważał. W konsekwencji uznał, że oświadczenie powódki z tego dnia o rozwiązaniu umowy jest skuteczne i na kanwie tego określił od kiedy bezspornie były naliczane opłaty. Przecież pozwana nie kwestionuje czasu naliczana opłat, co więcej wskazuje, że powódka całość tych opłat uiściła. Nadto pozwana w ogóle nie kwestionowała wysokości żądanych tytułem zwrotu nienależnie pobranych opłat.

Odnosząc się do zarzutu numer dwa tj. naruszenia art. 65 § 1 k.c. nie można przyznać racji pozwanej, że przy wykładni oświadczenia woli powódki z dnia 18 września 2012 r. sąd pierwszej instancji nie uwzględnił dyrektyw interpretacyjnych wskazanych w przepisie art. 65 § 1 k.c. Zgodnie z jego brzmieniem, oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje. Reguły wykładni nie zostały naruszone. Przedmiotowe oświadczenie woli powódki było jasne i niebudzące wątpliwości. Już z literalnej treści w sposób oczywisty wynikało, że wolą powódki było rozwiązanie umowy. Fakt przeniesienia numeru do innego operatora stanowił jedynie okoliczność uboczną, która nie wpłynęła na samą intencję powódki i jej rozumienie. Przeniesienie numeru winno wymagać uprzedniej, jednoznacznej woli abonenta, co w przedmiotowym stanie faktycznym nie wystąpiło. Jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy wymiana informacji pomiędzy dostawcami usług w zakresie obsługi wniosków o przeniesienie numeru odbywa się drogą elektroniczną za pośrednictwem systemu. Wymiana wniosków w zakresie przeniesienia numeru odbywa się pomiędzy dostawcami usług telekomunikacyjnych, na podstawie specjalnej platformy. Usługobiorca nie może samodzielnie dokonać przeniesienia numeru, a powinien zwrócić się z wnioskiem do nowego operatora, z którym podpisuje umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Sąd Rejonowy zaznaczył, że w niniejszej sprawie niedopełnienie kwestii przeniesienia numeru do nowego operatora, z którym powódka zawarła umowę wnikało z przyczyn technicznych. Pozwana nie wykazywał, aby było możliwe zrealizowania przeniesienia numeru. Mimo że sposobem na przeniesienie numeru telefonu było złożenie oświadczenia o rozwiązaniu umowy, to brak przeniesienia numeru nie niweluje oświadczenia o rozwiązaniu umowy. Sąd Rejonowy słusznie zatem uznał, że umowa została skutecznie rozwiązana w trybie

wskazanym w § 7 pkt 11 Regulaminu, tj. rozwiązania bez zachowania terminów wypowiedzenia określonych w umowie z jednoczesnym obowiązkiem uiszczenia opłaty w wysokości nieprzekraczającej opłaty abonamentowej za jeden okres rozliczeniowy, powiększonej o opłatę wyrównawczą. Nie zachodzi również wewnętrzna sprzeczność oświadczenia, jeżeli jednocześnie rozwiązujący przedstawia zamiar zapłaty wymienionej opłaty należnej w sytuacji rozwiązania umowy w powyższym trybie. Sprzeczność byłaby dostrzegalna, gdyby zapłata miała miejsce. Tymczasem powódka nie zapłaciła tej kwoty, co też potwierdzili zeznający przedstawiciele powódki. Okoliczności zaniechania zapłaty były oczywiste i związane z brakiem technicznej możliwości przeniesienia numeru. To z kolei nie może obciążać abonenta i wpływać na ograniczenie jego praw z umowy.

Niezasadny jest zarzut naruszenia art. 410 k.c. w zw. z art. 405 k.c, jakkolwiek całkowitą rację ma apelująca, że zastosowanie lub nie owych przepisów nie wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Uchybienia w tym zakresie mogą być jednak naprawione w toku oceny sprawy przez sąd drugiej instancji. Przepis art. 410 k.c. stanowi, że świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia. Natomiast zgodnie z przepisem art. 405 k.c. kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości.

Trzeci zarzut związany z naruszeniem tych przepisów również jest nietrafny w ocenie sądu drugiej instancji. Pozwana spółka niezasadnie przyjmuje, że pismem z dnia 18 września 2012 r. (...) nie rozwiązała umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że powódka pismem z dnia 18 września 2012 r. skutecznie rozwiązała umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Pomimo wygaśnięcia umowy, pozwana spółka w dalszym ciągu wystawiała faktury za usługi, które nie były faktycznie świadczone na rzecz (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z uwagi na fakt, iż spółka nie

znajdowała się już pod adresem przy ul. (...) w W.. W istocie rację ma apelująca, że samo niekorzystanie przez powódkę z usług nie ma znaczenia i w tym zakresie powódka nie ma racji, że w konsekwencji nie było należne pozwanej świadczenie pieniężne. Istotne jest jednak to, że pozwana świadczyła usługi bez podstawy prawnej, tj. w czasie, gdy stron nie wiązała już umowa. Jednocześnie w takim stanie faktycznym i prawnym, powódka nie korzystała z tych usług. Pozwana naliczając opłaty za usługi telekomunikacyjne dla numeru (...) pomimo rozwiązania umowy, nie miała do tego podstaw faktycznych i prawnych, a otrzymując od powódki świadczenie pieniężne uzyskała korzyść majątkową kosztem powódki. Powódka za okres od skutecznego rozwiązania umowy nie była zobowiązana do świadczeń pieniężnych za jakiekolwiek usługi telekomunikacyjne związane z ww. numerem. Świadczenie, które spełniła wobec pozwanej było zatem nienależne w rozumieniu art. 410 § 2 k.c. Wobec powyższego w przedmiotowym stanie faktycznym znajdują zastosowanie powyżej wskazane przepisy kodeksu cywilnego.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną na mocy art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i obciążono nimi w całości pozwaną, jako stronę w całości przegrywającą postępowanie apelacyjne. Na zasądzone koszty złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika powódki (450 zł), którego wysokość wynika z § 2 pkt 3) w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, o treści obowiązującej od dnia 27 października 2016 r.

SSO Anna Janas SSO Anna Gałas SSO Renata Puchalska