Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 czerwca 2017 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 czerwca 2017 roku w S.

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P.

przeciwko S. R.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie z dnia 7 października 2016 roku, sygn. akt III C 688/16

1.  zmienia zaskarżony wyrok w taki sposób, że:

a.  w pkt 1. zasądza od pozwanego S. R. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P. kwotę 9 850 (dziewięciu tysięcy ośmiuset pięćdziesięciu) złotych i 91 (dziewięćdziesięciu jeden) groszy z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 marca 2016 r.;

b.  w pkt 2. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2910 (dwóch tysięcy dziewięciuset dziesięciu) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania;

2.  oddala apelację w pozostałym zakresie;

3.  odstępuje od obciążania pozwanego kosztami postępowania apelacyjnego.

SSO Agnieszka Tarasiuk-Tkaczuk SSO Zbigniew Ciechanowicz SSO Tomasz Sobieraj

Uzasadnienie wyroku z dnia 9 czerwca 2017 r.:

Wyrokiem z dnia 07 października 2016 roku Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie w sprawie z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. przeciwko S. R. o zapłatę, sygn. akt III C 688/16 oddalił powództwo.

Sąd Rejonowy oparł powyższe rozstrzygnięcie na następującym stanie faktycznym sprawy i rozważaniach:

W dniu 22 września 2015 r. w lokalu przy ul. (...) w S. zajmowanym przez pozwanego S. R. stwierdzono nielegalny pobór energii elektrycznej.

W dniu 25 września 2015 r. sporządzone zostało wyliczenie opłaty za nielegalny pobór energii elektrycznej i opłaty za czynności związane z wykryciem nielegalnego poboru energii elektrycznej. W wyliczeniu przyjęto 5000 jednostek kWh, według których została ustalona opłata za energię elektryczną, opłata zmiennej stawki sieciowej oraz opłata jednorazowa. Łączną należność określono na 9598,20 zł.

W załączniku do rejestru kontroli wskazano, że pobierana energia na dobę to łącznie 141.010 Wh. W załączniku nr 2 do protokołu kontroli wskazano, że łączna moc podłączonych w lokalu odbiorników to ok. 25 kWh.

W dniu 28 września 2015 r. powód wystawił wobec pozwanego notę obciążeniową na kwotę 9598,20 zł.

Pismem z dnia 30 listopada 2015 r. powód wezwał pozwanego do uregulowania należności z wystawionej noty obciążeniowej. Należność nie została przez pozwanego uregulowana w jakiejkolwiek części.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, iż powództwo podlegało oddaleniu w całości, bowiem roszczenie objęte pozwem nie zostało wykazane co do wysokości.

Sąd doszedł do przekonania, że roszczenie powoda choć usprawiedliwione co do zasady, nie zostało wykazane co do wysokości. Powód wywodził swoje roszczenie z czynu niedozwolonego polegającego na nielegalnym poborze energii elektrycznej.

Sąd wskazał, iż okoliczność, że w lokalu zajmowanym przez pozwanego doszło do nielegalnego poboru prądu, pozostawała poza sporem, a nadto wynikała z przedstawionych przez powoda dowodów w postaci protokołu kontroli z załącznikami. Nie ulegało zatem w ocenie Sądu wątpliwości, że pozwany odpowiedzialny jest za szkodę, którą powód poniósł w związku z bezumownym pobraniem energii. Pozwany odpowiedzialności tej zresztą nie kwestionował, jego zastrzeżenia skierowane były wyłącznie do wysokości należności.

Sąd podniósł, iż powód na potwierdzenie wysokości roszczenia przedstawił takie dowody jak: nota obciążeniowa, wyliczenie opłaty z dnia 25 września 2015 r., załączniki do rejestru kontroli i protokołu kontroli. Dokumenty te, zdaniem Sądu, nie potwierdzają zakresu roszczenia, w tym nie wyjaśniają one sposobu wyliczenia dochodzonej należności i jej wysokości. Nota obciążeniowa jako prywatny dokument finansowy stanowi dowód jedynie jaką należnością powód obciążył pozwanego, nie dowodzi natomiast prawidłowości jej ustalenia. Sposób wyliczenia opłaty przedstawiony jest w dokumencie z dnia 25 września 2015 r. O ile zawiera on informację o tym, jakie przeliczenia zostały wykonane i jakie składniki złożyły się na łączną należność, to nie zostały przedłożone dokumenty, które potwierdzałyby prawidłowość przyjęcia danych ujętych w tym wyliczeniu. Zostało w nim wskazane bowiem, że ilość jednostek przyjęta dla rozliczenia to 5000 kWh. Powód nie wyjaśnił, na jakiej podstawie ustalił właśnie taką ilość jednostek. Załączniki do protokołu kontroli nie zawierają wystarczających danych pozwalających na weryfikację w tym zakresie. Zestawienie na k. 29 i załącznik nr 2 do protokołu k. 30 posiadają dane dotyczące ilości energii pobieranej przez urządzenia w lokalu pozwanego, jednak dane te nie korespondują z sumą jednostek ujętą w dokumencie z dnia 25 września 2015 r. i Sądowi nie jest wiadomo, w jaki sposób dane te zostały wykorzystane dla ustalenia ilości jednostek do rozliczenia.

Sąd stwierdził również, że w wyliczeniu z dnia 25 września 2015 r. znajdują się stawki opłat (rubryka nr 6), a dla wykazania prawidłowości przyjęcia tych stawek nie zostały także przedstawione żadne dowody. W szczególności powód nie zaoferował taryfy, na którą powoływał się w uzasadnieniu pozwu.

Wobec powyższego w sprawie nie został zgromadzony materiał, który pozwalałby na zweryfikowanie wyliczenia z dnia 25 września 2015 r., a w konsekwencji należności ujętej w nocie obciążeniowej z dnia 28 września 2015 r., a ponieważ strona pozwana nie przyznała istnieniu roszczenia w wysokości wskazanej przez powoda, roszczenie powoda co do wysokości Sąd uznał za niewykazane.

Skutkiem powyższego Sąd Rejonowy oddalił powództwo. Sąd wskutek zaniechania przez powoda podjęcia należytej inicjatywy dowodowej, nie miał możliwości ustalenia wysokości odszkodowania należnego powodowi. W tej sytuacji w ocenie Sądu przepis art. 322 k.p.c. nie znajdował zastosowania, bowiem to wskutek zaniedbania powoda a nie z przyczyn obiektywnych nie doszło do ustalenia wysokości szkody.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł powód i zaskarżając wyrok w całości zarzucił mu naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez wybiórczą a nie wszechstronną ocenę materiału dowodowego polegające na bezpodstawnym uznaniu, że strona powodowa nie wykazała w dostateczny sposób wysokości roszczenia dochodzonego w niniejszym postępowaniu, pomimo przedstawienia przez powódkę dokumentów zawierających precyzyjne wyliczenia w tym zakresie.

Ponadto wskazanemu orzeczeniu zarzucono naruszenie przepisów prawa materialnego mające wpływ na wynik sprawy, a to naruszenie art. 6 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, że to na stronie powodowej spoczywa ciężar udowodnienia prawidłowości wyliczenia wysokości roszczenia, w sytuacji gdy to strona pozwana kwestionowała sposób wyliczenia przedmiotowej należności, wobec czego powinna przedstawić fakty i okoliczności stanowiące uzasadnienie jej twierdzeń.

Wobec przedstawionych powyżej uchybień apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa i zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kwoty 9850,91 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu w Elektronicznym Postępowaniu Upominawczym do dnia zapłaty tj. od dnia 10 marca 2016 r.

Nadto na podstawie art. 367 § 1 pkt 4 k.p.c. wniesiono o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentu w postaci „Taryfy dla usług dystrybucji energii elektrycznej na rok 2015” na okoliczność wykazania podstawy prawnej oraz przedstawienia sposobu wyliczenia ilości nielegalnie pobranej energii elektrycznej. Jednocześnie wniesiono o zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania przed sądami obu instancji, w tym kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu przed Sądem II instancji według norm przepisanych.

W uzasadnieniu apelacji powód szczegółowo ustosunkował się do zarzutów stawianych rozstrzygnięciu Sądu pierwszej instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powódki okazała się zasadna, skutkując zmianą zaskarżonego wyroku.

W pierwszej kolejności Sąd Odwoławczy wskazuje, iż podzielił stanowisko Sądu I instancji w zakresie poczynionego przez ten Sąd ustalenia, które sprowadza się do przyjęcia, iż w lokalu zajmowanym przez pozwanego doszło do nielegalnego poboru prądu. Okoliczność ta wynika bowiem z przedstawionych przez powoda dowodów w postaci protokołu kontroli z dnia 22 września 2015 roku. Co istotne przy tym pozwany w toku postępowania przed Sądem pierwszej instancji nie zakwestionował swojej odpowiedzialności za szkodę, jaką poniósł powód w związku z nielegalnym poborem energii elektrycznej, kwestionował zaś wysokość dochodzonych przez stronę powodową należności z tego tytułu.

W kontekście rozpoznawanej sprawy istotna okazała się zatem kwestia rozkładu ciężaru dowodu, w myśl bowiem art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten rozstrzyga na kim, w razie sporu między stronami stosunku cywilnoprawnego, spoczywa obowiązek udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Pozostaje on w ścisłym powiązaniu z przepisami kodeksu postępowania cywilnego normującymi reguły dowodzenia. W wyroku z dnia 9 stycznia 2001 r. (sygn. akt II CKN 1194/00, LEX nr 52375) Sąd Najwyższy wskazał, iż w procesie cywilnym strony mają obowiązek twierdzenia i dowodzenia tych wszystkich okoliczności (faktów), które stosownie do art. 227 k.p.c. mogą być przedmiotem dowodu. Zgodnie przy tym z dyspozycją art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Godnym wskazania w tym miejscu jest również słuszny pogląd wyrażony w orzecznictwie, iż „zgodnie z wynikającą z art. 6 k.c. regułą rozłożenia ciężaru dowodu powód powinien udowodnić okoliczności tworzące prawo.” (por. wyrok SN z dnia 11 czerwca 1999 r., II CKN 390/98, OSNC 1999/12/217, Wokanda 1999/9/9, Biul.SN 1999/9/9, Pr.Gosp. 1999/11/12, M.Prawn. 1999/11/35).

Biorąc pod uwagę powyższe uznać zatem należało, iż celem wykazania zasadności zgłoszonego roszczenia oraz z uwagi na zakwestionowanie jego wysokości przez pozwanego powód winien był w sposób należyty udowodnić – stosownie do wyrażonej w art. 6 k.c. zasady rozkładu ciężaru dowodu - iż faktycznie pozwany zalegał z zapłatą na jego rzecz kwoty wskazanej w pozwie. Z uwagi bowiem na stanowisko procesowe pozwanego, który w toku postępowania przed Sądem Rejonowym zaprzeczył prawidłowości przyjętego przez powoda wyliczenia to na powodzie ciążył obowiązek wykazania przede wszystkim tego, iż faktycznie wysokość dochodzonego przez niego roszczenia znajduje oparcie w danych przyjętych przy jego ustaleniu.

Sąd Rejonowy uznał jednakże, iż w toku postępowania pierwszoinstancyjnego powód nie przedstawiał żadnych dowodów celem wykazania źródeł dokonanych przez siebie wyliczeń, co też wpłynęło na zrodzenie się przekonania Sądu o konieczności oddalenia dochodzonego roszczenia.

W tym miejscu wskazać należy, iż świadczenie usług energetycznych podlega szczególnej regulacji prawnej. Jedną z przesłanek decydujących o specyfice usług energetycznych stanowi zespół technicznych uwarunkowań dostarczania energii, ułatwiający jej pobieranie i finansowe rozliczanie, ale zarazem stwarzający możliwości nielegalnego jej pobierania z pominięciem układów pomiarowych lub możliwości zafałszowania wskazań tych układów. Stąd też powstała konieczność wyposażenia przedsiębiorstw energetycznych w uprawnienia, które przede wszystkim będą upraszczać dochodzenie przez te podmioty opłat z tytułu nielegalnego pobierania energii. Dlatego przedsiębiorstwo energetyczne w razie stwierdzenia nielegalności pobierania energii może nie tylko wytoczyć powództwo o odszkodowanie na zasadach ogólnych, ale także samodzielnie pobrać opłatę w wysokości określonej w taryfie, a jeżeli nie dojdzie do dobrowolnej zapłaty powyższych opłat, mogą być one ściągnięte w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym, po uprzednim uzyskaniu tytułu egzekucyjnego w postępowaniu sądowym. Taką możliwość przewiduje art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (tj. Dz. U. z 2012 r., poz. 1059), zgodnie z którym w razie nielegalnego pobierania paliw lub energii, przedsiębiorstwo energetyczne może: pobierać od odbiorcy, a w przypadku, gdy pobór paliw lub energii nastąpił bez zawarcia umowy, może pobierać od osoby lub osób nielegalnie pobierających paliwa lub energię opłatę w wysokości określonej w taryfie, chyba że nielegalne pobieranie paliw lub energii wynikało z wyłącznej winy osoby trzeciej, za którą odbiorca nie ponosi odpowiedzialności albo dochodzić odszkodowania na zasadach ogólnych.

W przedmiotowej sprawie powódka dochodziła od pozwanego zasądzenia na jej rzecz opłaty tytułem nielegalnego pobierania energii elektrycznej, przy czym opłaty te zostały ustalone na podstawie obowiązujących powódkę Taryf. Bezsporne jest zatem, że powódka dochodziła opłaty za nielegalnie pobraną energię, a nie odszkodowania „na zasadach ogólnych”. Definicję nielegalnego pobierania energii zawiera art. 3 pkt 18 prawa energetycznego, zgodnie z którym nielegalnym pobieraniem paliw lub energii jest pobieranie paliw lub energii bez zawarcia umowy, z całkowitym albo częściowym pominięciem układu pomiarowo-rozliczeniowego lub poprzez ingerencję w ten układ mającą wpływ na zafałszowanie pomiarów dokonywanych przez układ pomiarowo-rozliczeniowy. Art. 57 ust. 1 w zw. z art. 3 pkt 18 prawa energetycznego obejmuje więc trzy różne stany faktyczne, które stanowią delikt, określony w ustawie jako nielegalne pobieranie energii.

W konsekwencji w ocenie Sądu Okręgowego na stronie powodowej ciążył obowiązek wykazania, iż pozwany dopuścił się faktycznego poboru energii elektrycznej bez zawarcia umowy, z całkowitym albo częściowym pominięciem układu pomiarowo-rozliczeniowego lub poprzez ingerencję w ten układ mającą wpływ na zafałszowanie pomiarów dokonywanych przez układ pomiarowo-rozliczeniowy. Powódka, co zostało już wyżej wskazane, zdołała powyższą okoliczności wykazać.

Z uwagi zaś na zakwestionowanie przez pozwanego prawidłowości dokonanego przez stronę powodową wyliczenia ciążył na niej obowiązek wykazania również i zasadności wysokości dochodzonego przez siebie roszczenia. W tym celu Sąd Okręgowy dopuścił i przeprowadził dowód z dokumentu w postaci „Taryfy dla usług dystrybucji energii elektrycznej na rok 2015” na okoliczności dotyczące zasad i sposobu naliczania opłat za nielegalny pobór energii elektrycznej.

W systemie apelacji pełnej w zasadzie dopuszczalne jest przytaczanie nowych okoliczności faktycznych i środków dowodowych w celu wykazania każdej wady orzeczenia sądu pierwszej instancji. W drugiej instancji strona może więc aż do zamknięcia rozprawy (art. 316 § 1 k.p.c.) przytaczać okoliczności faktyczne i dowody na uzasadnienie swych twierdzeń lub dla odparcia twierdzeń i wniosków strony przeciwnej, chyba że działa na zwłokę lub nie stosuje się do zarządzeń przewodniczącego bądź postanowień sądu (art. 217 § 1 k.p.c.). Art. 381 k.p.c. natomiast daje możliwość sądowi drugiej instancji pominięcia nowych faktów i dowodów, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później.

Odnosząc się zaś do wniosku dowodowego skarżącego zawartego w apelacji wskazać należy, że sąd rozpoznający apelację od orzeczenia pierwszoinstancyjnego ma uprawnienia merytoryczne, a zatem jest zobowiązany do przeprowadzenia oceny dowodów, dokonania ustaleń faktycznych i do ich subsumcji pod odpowiedni przepis prawa, nie oznacza to jednak, aby mógł prowadzić postępowanie dowodowe w sprawie bez jakichkolwiek ograniczeń. Z art. 381 k.p.c. wynika, że sąd drugiej instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później. Przepis ten stwarza zatem jedynie możliwość dowodzenia okoliczności wyłącznie faktycznych, wcześniej niemożliwych do wykazania z przyczyn obiektywnych.

Oceniając zawarty w apelacji wniosek dowodowy oraz analizując całokształt okoliczności niniejszej sprawy, nie można więc ocenić go jako spóźniony i nie zawierający cech nowości, zatem mógł on być uwzględniony, bowiem potrzeba zgłoszenia tego wniosku dowodowego nie zachodziła w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji.

Wskazać w szczególności wypada, że na etapie postępowania przed Sądem pierwszej instancji nie było potrzeby przedłożenia owego dokumentu, skoro pozwany nie złożył odpowiedzi na pozew, do czego został zobowiązany przez Sąd Rejonowy w trybie art. 207 § 7 k.p.c., pod rygorem przyjęcia, iż nie kwestionuje twierdzeń i wniosków zawartych w pozwie. Sąd Okręgowy dostrzega, iż na rozprawie z dnia 07 października 2016 roku, pozwany podniósł, iż „ nie wie dlaczego należność z tytułu nielegalnie pobranej energii została ustalona na tak wysoką kwotę.” Podniósł także, iż jego zdaniem ta ilość nie wynika z dokumentów dołączonych do pozwu oraz iż nie rozumie w jaki sposób taka ilość jednostek została ustalona. Tym samym jest niewątpliwym, iż pozwany swoje wątpliwości zaprezentował już z przekroczeniem udzielonego mu przez Sąd Rejonowy dwutygodniowego terminu. Sąd Rejonowy pomimo tak ukształtowanego przebiegu procesu uwzględnił przy wydaniu rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie zastrzeżenia pozwanego, uniemożliwiając tym samym powodowi ustosunkowanie się do nich, bowiem zamknął rozprawę i ogłosił wyrok.

Jak wskazał zaś Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 maja 2016 roku, II UK 259/15: „ nie można pominąć dowodu z powołaniem się na art. 381 k.p.c., jeżeli opóźnienie w jego zgłoszeniu jest usprawiedliwione przebiegiem postępowania. W szczególności sąd drugiej instancji nie powinien pomijać nowych faktów i dowodów zgłoszonych w apelacji, jeżeli o potrzebie ich powołania strona dowiedziała się z uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Bezzasadne pominięcie dowodu sprawia, że nie wchodzi on w zakres materiału stanowiącego podstawę ustaleń faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia. Tymczasem należyte osądzenie sprawy wymaga, aby nie dochodziło do wydawania orzeczeń bez uwzględnienia całego dostępnego materiału faktycznego i dowodowego”.

Biorąc pod uwagę powyższe wywody Sąd Okręgowy dopuścił wniosek dowodowy wskazany w treści apelacji.

Powołany powyżej przepis art. 57 ust 1 Prawa energetycznego, wskazuje zaś, że w razie stwierdzenia nielegalnego pobierania energii z sieci, przedsiębiorstwo energetyczne pobiera opłaty za nielegalnie pobraną energię w wysokości określonej w taryfach. Nałożenie, więc na odbiorcę energii elektrycznej opłaty za nielegalnie pobraną energię, zgodnie z regulacją powołanego wyżej przepisu, wymaga jedynie po pierwsze, stwierdzenia faktu, iż rzeczywiście doszło do nielegalnego poboru i po wtóre, określenia na podstawie taryfy obowiązującej na terenie danego zakładu energetycznego kwoty należnej za nielegalnie pobraną energię.

Biorąc pod uwagę wszystko powyższe przyjąć należało, iż jak wynika z treści protokołu kontroli z dnia 22 września 2015 roku, podpisanej przez pozwanego, korzystał on z odbiorników energii o łącznej mocy 25 kW, zaś zabezpieczenie główne to jedna wkładka zabezpieczająca o parametrach 40 A. Jako podstawę wyliczenia obciążającego pozwanego roszczenia w wezwaniu do zapłaty wskazano ust. 7.2 Taryfy, który odnosi się do sytuacji, gdy pobór energii elektrycznej nastąpił bez zawarcia umowy i nie można ustalić ani okresu ani też ilości pobranej energii. Zgodnie zaś z ust. 7.2.1 a) taryfy jeden amper prądu znamieniowego zabezpiecza 125 kwh, okoliczność zaś zabezpieczenia 40 A wskazuje na zużycie 5000 kWh.

Powyższe ustalenia prowadzą ostatecznie do wniosku, iż zgłoszone przez powoda żądanie zapłaty przez pozwaną wyliczonej na podstawie ww. taryfy kwoty 9.850,91 zł, w związku ze stwierdzonym nielegalnym poborem energii elektrycznej zasługuje na uwzględnienie.

W zgodzie z powyższą argumentacją Sąd Okręgowy, na podstawie przepisu art. 386 § 1 k.p.c., w punkcie 1 lit. a) sentencji wyroku, zmienił zaskarżony wyrok zasądzając od pozwanego S. R. na rzecz powoda kwotę 9.850,91 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 marca 2016 roku.

O odsetkach od zasądzonej na rzecz powoda kwoty Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. Zgodnie z treścią art. 481 § 1 i 2 k.c. wierzycielowi za czas opóźnienia w wypłacie należnych mu świadczeń pieniężnych przysługują odsetki za czas opóźnienia w wysokości ustawowej. Odsetki te są należne wierzycielowi od dnia, w którym dłużnik popadł w zwłokę ze spełnieniem świadczenia.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy, uwzględniając w omówionym zakresie apelację powoda i zmieniając zaskarżony wyrok, jednocześnie zasądził odsetki ustawowe od przyznanej na rzecz powoda kwoty, wskazując iż należą się one od dnia 11 marca 2016 roku, czyli od daty wytoczenia powództwa. Sąd Okręgowy uznał bowiem, iż ta data odpowiada dniu wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym, a nie tak jak błędnie wskazano w treści apelacji- dnia 10 marca 2016 roku.

Zmiana wyroku co do istoty pociągała za sobą potrzebę rozliczenia kosztów postępowania przed Sądem I instancji.

Zgodnie z treści art. 100 k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Przepis ten uzupełnia zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, wprowadzając zasadę kompensaty (zniesienia kosztów) oraz zasadę ich stosunkowego rozdziału.

Mając na uwadze, iż apelujący powód wygrał postępowanie przed Sądem Rejonowym, bowiem dochodzone przez niego roszczenie zostało oddalone jedynie w części zgłoszonego żądania odsetkowego to pozwanego należało obciążyć obowiązkiem zwrotu poniesionych przez powoda kosztów postępowania, na które złożyła się opłata od apelacji w kwocie 493 zł oraz wynagrodzenie reprezentującego go w tym postępowaniu pełnomocnika procesowego w osobie radcy prawnego, które zostało ustalone na kwotę 2.400 zł w oparciu o § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł- łącznie 2.910 zł.

W pozostałym zatem zakresie, to jest w jakim apelacja strony powodowej nie doprowadziła do zmiany zaskarżonego orzeczenia, została ona na podstawie art. 385 k.p.c. oddalona, o czym orzeczono jak w punkcie 2 sentencji.

Przy orzekaniu o kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy zastosował zasadę słuszności przewidzianą w przepisie art. 102 k.p.c. i nie obciążył pozwanego kosztami procesu należnymi stronie powodowej. W przedmiotowej sprawie jako wypadek szczególnie uzasadniony należało uznać okoliczności związane z przebiegiem samego procesu oraz jego specyfiką, bowiem przyjąć należało, iż przy jego prawidłowym przebiegu do rozprawy apelacyjnej z przyczyn wskazanych w apelacji w ogóle nie powinno dojść. Rozstrzygnięcie w tej materii zawarte zostało w punkcie 3. sentencji.

SSO Agnieszka Tarasiuk- Tkaczuk SSO Zbigniew Ciechanowicz SSO Tomasz Sobieraj