Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 07 lipca 2017 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni VI Wydział Gospodarczy, w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 07 lipca 2017 roku w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa P. B.

przeciwko (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz powoda P. B. kwotę 6 888 złotych ( sześć tysięcy osiemset osiemdziesiąt osiem złotych) wraz z odsetkami:

-

ustawowymi liczonymi za okres od dnia 07 lipca 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku,

-

ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie oddala powództwo;

III.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz powoda P. B. kwotę 1 192,78 złotych ( jeden tysiąc sto dziewięćdziesiąt dwa złotych siedemdziesiąt osiem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VI GC 978/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 29 kwietnia 2015 roku powód P. B. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. (jako następcy prawnego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S.) kwoty 8 118 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi za okres od dnia 07 lipca 2014 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w wyniku kolizji drogowej, która miała miejsce w dniu 03 kwietnia 2014 roku uszkodzeniu uległ pojazd marki F. model M. o numerze rejestracyjnym (...) należący do M. Ś. (1) i K. Ś.. Pismem z dnia 05 maja 2014 roku pozwany ustalił wartość rynkową pojazdu w stanie nieuszkodzonym na kwotę 9 000 złotych, zaś wartość uszkodzonego pojazdu została określona na kwotę 4 900 złotych. Powyższe wartości zostały powtórzone w piśmie z dnia 08 maja 2014 roku, w którym pozwany zakwalifikował szkodę jako całkowitą. Na skutek odwołania poszkodowanych pozwany przyznał pismem z dnia 14 maja 2014 roku, iż wartość pozostałości wynosi 3 300 złotych, wobec czego wypłacono odszkodowanie w kwocie 5 700 złotych.

Nadto, powód wskazał, że pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. udostępnił poszkodowanym pojazd zastępczy w okresie od dnia 04 kwietnia 2014 roku do dnia 18 kwietnia 2014 roku. Oprócz bieżących potrzeb życiowych poszkodowani potrzebowali auta w związku z czynnościami likwidacji szkody oraz w związku ze śmiercią matki poszkodowanej. W związku z tym, że pozwany odebrał pojazd zastępczy w dniu 18 kwietnia 2014 roku, poszkodowani wynajęli pojazd zastępczy od powoda P. B., który w dniu 23 maja 2014 roku wystawił poszkodowanym fakturę VAT na kwotę 8 118 złotych z tytułu używania samochodu zastępczego w okresie od dnia 18 kwietnia 2014 roku do dnia 21 maja 2014 roku, tj. łącznie przez 33 dni.

W dniu 21 maja 2014 roku poszkodowani zawarli z powodem umowę cesji wierzytelności, mocą której powód nabył od nich wierzytelność wobec pozwanego obejmującą prawo do żądania zwrotu kosztów z tytułu najmu pojazdu zastępczego w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 03 kwietnia 2014 roku.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 27 maja 2015 roku wydanym w sprawie o sygn. akt XV GNc 2757/15 Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W sprzeciwie od powyższego orzeczenia pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. wniósł o oddalenie powództwa wskazując, iż nie kwestionuje okoliczności zdarzenia ubezpieczeniowego i własnej odpowiedzialności, podniósł jednakże, że poszkodowany może domagać się tylko kosztów niezbędnych i ekonomicznie uzasadnionych, a ponadto poszkodowany miał zapewniony pojazd zastępczy przez pozwaną od dnia szkody do dnia 18 kwietnia 2014 roku, kiedy to wynajął pojazd od powoda na okres 33 dni. W ocenie pozwanej przedmiotowy okres jest stanowczo wydłużony i nie odpowiada okresowi uzasadnionemu i celowemu.

Postanowieniem z dnia 04 sierpnia 2015 roku Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie uznał swą niewłaściwość miejscową i przekazał sprawę do rozpoznania jako właściwemu Sądowi Rejonowemu w Gdyni.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 03 kwietnia 2014 roku doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki F. model M. o numerze rejestracyjnym (...) należący do M. Ś. (1) i K. Ś..

Odpowiedzialność za tę szkodę ponosił kierujący pojazdem ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S..

(...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. w trybie art. 492 § 1 k.s.h. w zw. z art. 516 § 6 k.s.h połączyło się z (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w S., w wyniku czego nastąpiło przeniesienie całego majątku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na spółkę przejmującą.

niesporne

Pojazd marki F. model M. o numerze rejestracyjnym (...), który uległ uszkodzeniu, był wykorzystywany przez M. Ś. (2) i K. Ś. do spotkań w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, załatwiania spraw związanych z likwidacją szkody oraz przewożenia kilkumiesięcznego dziecka na leczenie.

K. Ś. jeździła także codziennie z O. do W. do szpitala do ciężko chorej matki.

Matka K. Ś. zmarła w dniu 14 kwietnia 2014 roku.

oświadczenie – k. 15 akt, zeznania świadka K. Ś. – k. 172-174 akt, zeznania świadka M. Ś. (1) – k. 175 akt

Decyzją z dnia 08 maja 2014 roku poprzednik prawny (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. ustalił wartość rynkową pojazdu w stanie nieuszkodzonym na kwotę 9 000 złotych, zaś wartość uszkodzonego pojazdu określono na kwotę 4 900 złotych.

Na skutek odwołania poszkodowanych, poprzednik prawny (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. pismem z dnia 14 maja 2014 roku ustalił wartość pozostałości na kwotę 3 300 złotych.

Odszkodowanie w kwocie 5 700 złotych wypłacono w dniu 16 maja 2014 roku.

decyzja z dnia 08 maja 2014 roku – k. 10-11 akt, decyzja z dnia 14 maja 2014 roku – k. 12-13 akt, potwierdzenie przelewu – k. 14 akt, odwołanie – k. 8-9 akt

Na drugi dzień po uzyskaniu kwoty odszkodowania poszkodowani M. Ś. (1) i K. Ś. nabyli nowy pojazd.

Pozostałość uszkodzonego pojazdu marki F. model M. o numerze rejestracyjnym (...) została sprzedana przez poprzednika prawnego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w S. w dniu 20 maja 2014 roku.

zeznania świadka K. Ś. – k. 172-174 akt, zeznania świadka M. Ś. (1) – k. 175 akt

Poprzednik prawny (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. udostępnił poszkodowanym M. Ś. (2) i K. Ś. pojazd zastępczy w okresie od dnia 04 kwietnia 2014 roku do dnia 18 kwietnia 2014 roku.

niesporne, a nadto: zeznania świadka K. Ś. – k. 172-174 akt, zeznania świadka M. Ś. (1) – k. 175 akt

W dniu 18 kwietnia 2014 roku M. Ś. (1) zawarł z P. B. umowę najmu numer (...) pojazdu zastępczego marki T. model A. o numerze rejestracyjnym (...). Strony ustaliły cenę za wynajem tego pojazdu na kwotę 200 złotych netto za dobę.

Pojazd zastępczy został zwrócony w dniu 21 maja 2014 roku.

umowa najmu auta zastępczego – k. 16-16v akt, upoważnienie – k. 17 akt, zeznania świadka K. Ś. – k. 172-174 akt, zeznania świadka M. Ś. (1) – k. 175 akt

W dniu 21 maja 2014 roku P. B. zawarł z M. Ś. (1) umowę cesji wierzytelności z polisy OC sprawcy tytułem pokrycia kosztów najmu pojazdu zastępczego w związku ze uszkodzeniem pojazdu marki F. model M. o numerze rejestracyjnym (...) w dniu 03 kwietnia 2014 roku.

umowa cesji wierzytelności – k. 21 akt, upoważnienie – k. 17 akt

W dniu 23 maja 2014 roku z tytułu najmu pojazdu zastępczego P. B. wystawił na rzecz M. Ś. (1) fakturę VAT numer (...) na kwotę 6 600 złotych netto, tj. 8 118 złotych brutto, uwzględniając okres najmu pojazdu zastępczego w liczbie 33 dni według stawki w wysokości 200 złotych netto za dobę.

faktura VAT numer (...) – k. 20 akt

Pismem z dnia 2 lipca 2014 roku P. B. wezwał poprzednika prawnego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w S. do zapłaty kwoty 8 118 złotych wynikającej z faktury VAT o numerze (...).

pismo – k. 22 akt

Decyzją z dnia 11 lipca 2014 roku poprzednik prawny (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. odmówił zwrotu kosztów najmu pojazdu wynikających z faktury VAT o numerze (...) wskazujac, że zasadny okres najmu z tytułu przedmiotowej szkody całkowitej wynosił od dnia szkody do informacji o szkodzie całkowitej z uwzględnieniem dodatkowych siedmiu dni organizacyjnych, tj. od wystąpienia szkody do dnia 18 kwietnia 2014 roku.

decyzja z dnia 11 lipca 2014 roku – k. 23-24 akt

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w niniejszej sprawie, który w dużej mierze pozostawał bezsporny pomiędzy stronami, Sąd ustalił na podstawie oświadczeń stron w zakresie, w jakim nie były one kwestionowane przez stronę przeciwną.

Sąd uwzględnił także dowody z dokumentów przedłożonych przez strony w toku postępowania, których prawdziwość nie była przez nie kwestionowana i które nie budziły wątpliwości Sądu co do swej wiarygodności, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary. Pozostałe dokumenty nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż nie wnosiły nowych i istotnych okoliczności.

Sąd oparł się również – uznając je za wiarygodne i spójne – na zeznaniach świadków: K. Ś. i M. Ś. (1), w szczególności w zakresie, w jakim świadkowi ci wskazywali na okoliczności towarzyszące najmowi pojazdu zastępczego, a w szczególności ich dramatyczną sytuację rodzinną w tym czasie – chore kilkumiesięczne dziecko oraz chorą i umierającą matkę poszkodowanej, co wymagało codziennych wizyt w szpitalu w W., a także na dotychczasowy sposób korzystania z uszkodzonego pojazdu oraz na okoliczność korzystania przez poszkodowanych z pojazdu zastępczego zaoferowanego przez ubezpieczyciela. Sąd uwzględnił także ich zeznania w zakresie, w jakim wskazywali oni na zakup nowego pojazdu niezwłocznie – na drugi dzień, po dokonaniu wypłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela.

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 07 lipca 2017 roku Sąd oddalił wniosek pozwanego o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego, albowiem pozwany, mimo zobowiązania, nie uiścił zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego należnego mu za ewentualne sporządzenie opinii w sprawie.

W niniejszej sprawie powód P. B. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. (jako następcy prawnego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S.) kwoty 8 118 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi za okres od dnia 07 lipca 2014 roku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego wykorzystywanego przez poszkodowanych w okresie od dnia 18 kwietnia 2014 roku do dnia 21 maja 2014 roku.

Pozwany wnosił natomiast o oddalenie powództwa kwestionując żądanie pozwu w zakresie uzasadnionego okresu najmu i wysokości szkody.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Zgodnie z treścią art. 822 § 1 i § 4 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Przedmiotem ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej jest odpowiedzialność ubezpieczającego za szkody wyrządzone osobom trzecim. Jest to więc ubezpieczenie jego odpowiedzialności za wyrządzenie szkody opartej na zasadzie winy lub na zasadzie ryzyka. Ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej sięga tak daleko, jak odpowiedzialność cywilna ubezpieczającego, a wysokość świadczeń ubezpieczyciela z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej jest determinowana wysokością zobowiązań odszkodowawczych ubezpieczającego. W związku z tym odpowiedzialność odszkodowawcza ubezpieczyciela jest taka, do jakiej zobowiązany byłby sprawca szkody, gdyby to od niego powód domagał się naprawienia szkody.

Zgodnie zaś z dyspozycją art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z których szkoda wynikła. W myśl § 2 niniejszego przepisu, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby szkody nie wyrządzono.

Przepis art. 361 § 2 kodeksu cywilnego statuuje zatem zasadę pełnego odszkodowania. Podstawową funkcją odszkodowania jest bowiem kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody. Jednocześnie naprawieniu podlega jedynie taka szkoda, która pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem wyrządzającym szkodę. Oceny, czy poniesienie określonych kosztów mieści się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego, należy dokonywać na podstawie indywidualnej sytuacji poszkodowanego i konkretnych okoliczności sprawy. Wskazać przy tym należy, że korzystanie z rzeczy nie stanowi samoistnej wartości majątkowej i w każdym przypadku należy badać, czy pozbawienie możliwości korzystania z rzeczy wywołało uszczerbek majątkowy poszkodowanych. W ocenie Sądu obecnie posiadanie samochodu nie jest dobrem luksusowym, z pojazdów korzysta się w wielu, choćby nawet najprostszych, czynnościach życia codziennego, stąd też brak pojazdu spowodowany kolizją powoduje dezorganizację życia lub pracy. Najem pojazdu zastępczego ma więc zapewnić poszkodowanemu normalne funkcjonowanie i wykonywanie czynności życia codziennego i nie można uzależniać go od możliwości korzystania przez poszkodowanego z komunikacji publicznej, tym bardziej, że pojazdy są nabywane nie tylko do realizacji codziennych czynności, ale również do potencjalnej możliwości skorzystania z nich wtedy, gdy zajdzie ku temu potrzeba.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostawało, że wskutek kolizji, jaka miała miejsce w dniu 03 kwietnia 2014 roku doszło do tzw. szkody całkowitej, a zatem nieopłacalności naprawy uszkodzonego pojazdu marki F. model M. o numerze rejestracyjnym (...) w stosunku do jego wartości.

W orzecznictwie poświęconemu zasadności ponoszenia kosztów przez ubezpieczyciela za wynajem samochodu zastępczego w przypadku szkody całkowitej ukształtował się pogląd, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego w okresie niezbędnym do nabycia innego pojazdu mechanicznego, jeżeli odszkodowanie ustalone zostało w wysokości odpowiadającej różnicy pomiędzy wartością pojazdu mechanicznego sprzed zdarzenia powodującego szkodę a wartością pojazdu w stanie uszkodzonym, którego naprawa okazała się niemożliwa lub nieopłacalna (tzw. szkoda całkowita). Okres ten może obejmować także koszty najmu pojazdu zastępczego do chwili zapłaty odszkodowania (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 08 września 2004 roku, sygn. akt IV CK 672/03, Lex numer 14632 oraz w uchwale z dnia 22 lipca 2013 roku, sygn. akt III CZP 76/13, Lex numer 1392609). Postulat pełnego odszkodowania przemawia zatem, zdaniem Sądu, za przyjęciem stanowiska o potrzebie zwrotu przez ubezpieczyciela tzw. wydatków koniecznych, potrzebnych na czasowe używanie zastępczego środka komunikacji w związku z niemożliwością korzystania z niego wskutek zniszczenia, z zastrzeżeniem jednak, że najem uzasadniony jest jedynie za okres między dniem zniszczenia a dniem, w którym poszkodowany może nabyć analogiczny pojazd, nie dłuższy niż za czas do zapłaty odszkodowania (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z 05 listopada 2004 roku, sygn. akt II CK 494/03, Lex numer 145121).

Po dokonaniu wszechstronnej analizy całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd doszedł do przekonania, że stanowisko pozwanego, który wskazywał, że uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego w niniejszej sprawie skończył się z dniem 18 kwietnia 2014 roku i do tego czasu poszkodowani mieli możliwość korzystania z pojazdu zastępczego udostępnionego im przez podmiot współpracujący z pozwanym, nie jest zasadne.

Przede wszystkim wskazać należy, że niewątpliwie, jak wynika z przedłożonych do sprawy dokumentów oraz zeznań świadka M. Ś. (1), przed dniem 18 kwietnia 2014 roku poszkodowani nie otrzymali żadnej decyzji dotyczącej metody ustalenia odszkodowania i jego wysokości, za takowe nie może być zaś uznane informowanie poszkodowanych o ewentualnej szkodzie całkowitej przez podmiot współpracujący z pozwanym udostępniający im pojazd zastępczy. Jak wynikało bowiem z zeznań świadka K. Ś. otrzymywała ona jedynie telefoniczne i mailowe informacje z udostępniającej jej pojazd wypożyczalni wzywające ją do zwrotu pojazdu zastępczego, w wyniku czego zwróciła się ona w dniu 11 kwietnia 2014 roku do ubezpieczyciela z pismem (przesłanym drogą mailową) o przedłużenie okresu najmu pojazdu zastępczego, co powtórzyło się kilkukrotnie i ostatecznie pojazd zastępczy zwrócono w dniu 18 kwietnia 2014 roku.

Nadto, zważyć także należy, że niezależnie od powyższego, decyzja określająca należne poszkodowanym odszkodowanie i jego wysokość została wydana dopiero w dniu 08 maja 2014 roku, sama zaś wypłata odszkodowania nastąpiła w dniu 16 maja 2014 roku, po czym już w dniu następnym poszkodowani nabyli nowy pojazd. Sąd przy tym podziela pogląd, że dopiero doręczenie poszkodowanemu decyzji o zakwalifikowaniu szkody jako szkody całkowitej zobowiązuje go do podjęcia odpowiednich kroków mających na celu zagospodarowanie wraku pojazdu i ewentualne zakupienie innego samochodu.

W ocenie Sądu zatem w niniejszej sprawie w odniesieniu do szkody powstałej na skutek kolizji z dnia 03 kwietnia 2014 roku uzasadnionym okresem najmu pojazdu zastępczego był okres od dnia 04 kwietnia 2014 roku do dnia 18 kwietnia 2014 roku, kiedy to poszkodowani korzystali z pojazdu zastępczego pozwanego oraz okres kolejnych 28 dni, tj. do dnia wypłaty odszkodowania (16 maja 2014 roku), w związku bowiem z nabyciem przez poszkodowanych w następnym dniu nowego pojazdu, datę tę uznać należy za moment, kiedy odtworzenie przez nich (poszkodowanych) możliwości korzystania z rzeczy uszkodzonej – poprzez zakup nowego pojazdu – było możliwe.

Sąd uwzględnił przy tym okoliczności i sytuację rodzinną poszkodowanych w spornym okresie – żałobę po śmierci matki, co miało miejsce w dniu 14 kwietnia 2014 roku, a z czym zwiąże się niewątpliwie nie tylko zaangażowanie w przygotowania do pogrzebu bliskiej osoby, ale i przeżywanie traumatycznego wydarzenia, wobec czego trudno wymagać od poszkodowanych, ażeby w tym okresie swoją energię życiową skierowali wyłącznie na poszukiwanie nowego pojazdu o podobnych do uszkodzonego parametrach. Mając zaś na uwadze, że poszkodowani niezwłocznie po wypłaceniu odszkodowania nabyli nowy pojazd, miernik staranności wymagany od nich w niepowiększaniu szkody nie został naruszony.

Uwzględniając powyższe rozważania i mając na uwadze, że pozwany nie kwestionował wysokości samej stawki najmu pojazdu zastępczego określonej w kwocie 200 złotych netto za dobę, w ocenie Sądu żądanie powoda P. B. pozostawało uzasadnione w zakresie kwoty 6 888 złotych stanowiącej iloczyn okresu najmu pojazdu wynajmowanego od powoda, a uznanego przez Sąd za zasadny, tj. 28 dni i stawki w kwocie 246 złotych brutto, wobec czego Sąd na podstawie art. 822 k.c. w zw. z art. 361 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c. zasądził od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz powoda P. B. kwotę 6 888 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi za okres od dnia 07 lipca 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty.

Uznając zaś dalej idące żądanie pozwu za niezasadne, Sąd oddalił je w punkcie II wyroku na podstawie wymienionych wyżej regulacji stosowanych a contrario

Sąd orzekł o kosztach procesu jak w punkcie III wyroku zgodnie z zasadą stosunkowego ich rozdzielenia określoną w art. 100 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c. W niniejszej sprawie powód wygrał sprawę w 84,85%, a pozwany w 15,15%. Koszty poniesione przez powoda wyniosły 1 623 złotych (opłata sądowa od pozwu – 406 złotych, koszty zastępstwa procesowego – 1 200 złotych i opłata skarbowa od pełnomocnictwa - 17 złotych). Koszty poniesione przez pozwanego wyniosły 1 217 złotych (koszty zastępstwa procesowego – 1 200 złotych i opłata skarbowa od pełnomocnictwa - 17 złotych). Powodowi zatem należy się zwrot kosztów procesu w kwocie 1 337,16 złotych (84,85% z kwoty 1 623 złotych), zaś pozwanemu w kwocie 184,38 złotych (15,15% z kwoty 1 217 złotych). Po skompensowaniu obu tych kwot, pozwany winien zwrócić powodowi kwotę 1 192,78 złotych, którą Sąd zasądził na jego rzecz w punkcie trzecim wyroku.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 17 lipca 2017 roku