Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 grudnia 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy - Mokotowa w W., VIII Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Monika Louklinska

Protokolant: Joanna Karpińska, P. W., C. M.

Prokurator Prokuratury Rejonowej W.-M.: I. T., A. M., J. W., M. W.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 marca 2016 r., 23 maja 2016 r., 19 lipca 2016 r., 13 października 2016 r., 12 grudnia 2016 r.

sprawy przeciwko

J. G. ,

synowi L. i E.,

urodzonemu (...) w W.

oskarżonemu o to, że:

1) w dniu 23 lutego 2012 r. w W. na ul. (...) umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o Ruchu Drogowym w ten sposób, że kierował samochodem marki V. o nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwym – badanie na urządzeniu typu alkomat wykazało: I próba 1,64 mg/l, II próba 1,63 mg/l, III próba 1,66 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, przy czym czynu tego dopuścił się w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego w związku ze skazaniem za przestępstwo, tym samym nie zastosował się do sądowych zakazów prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonych wobec niego wyrokiem Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim – sygn. akt II K 264/10 obowiązującego od 25.09.2010r. do 25.09.2016r. i wyrokiem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy z siedzibą O. – sygn. akt III K 515/09 obowiązującego w okresie od 03.06.2009r. do 03.06.2012r., tj. o czyn z art. 178a § 1 kk w zw. z art. 178a § 4 kk w zb. z art. 244 kk w zw. z art. 11 § 2 kk,

2) w dniu 29 lipca 2012 r. na ul. (...) w W. woj. (...), na drodze publicznej umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o Ruchu Drogowym (Dz.U. Nr 98 poz. 606 ze zm.) w ten sposób, że znajdują się w stanie nietrzeźwości I badanie 1,61 mg/l, II badanie 1,62 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, prowadził samochód marki V. o nr rej. (...), a czyn ten popełnił będąc w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym orzeczonym wobec niego wyrokiem Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim – sygn. II K 264/10 obowiązującego od 25-09-2010r. do 25-09-2016r., tj. o czyn z art. 178a § 1 kk w zw. z art. 178a § 4 kk w zb. z art. 244 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

orzeka

I) oskarżonego J. G. uznaje za winnego pełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie 1) aktu oskarżenia przy czym przyjmuje, iż oskarżony w czasie jego popełnienia miał w stopniu znacznym ograniczoną zdolność rozpoznania jego znaczenia oraz pokierowania swoim postępowaniem i czyn ten kwalifikuje z art. 178a § 4 kk w zw. z art. 31 § 2 kk i za to na podstawie art. 178a § 4 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

II) na podstawie art. 42 § 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego J. G. za czyn przypisany w punkcie I) niniejszego wyroku zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 (pięciu) lat,

III) oskarżonego J. G. uznaje za winnego pełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie 2) aktu oskarżenia przy czym przyjmuje, iż oskarżony w czasie jego popełnienia miał w stopniu znacznym ograniczoną zdolność rozpoznania jego znaczenia oraz pokierowania swoim postępowaniem i czyn ten kwalifikuje z art. 178a § 4 kk w zw. z art. 31 § 2 kk i za to na podstawie art. 178a § 4 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

IV) na podstawie art. 42 § 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego J. G. za czyn przypisany w punkcie III) niniejszego wyroku zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 (pięciu) lat,

V) na podstawie art. 85 kk w zw. art. 4 § 1 kk, art. 86 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk łącząc z osobna wymierzone kary pozbawienia wolności za zbiegające się przestępstwa orzeka wobec oskarżonego J. G. karę łączną 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

VI) na podstawie art. 90 § 2 kk w zw. z art. 85 kk w zw. art. 4 § 1 kk, art. 86 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk łącząc z osobna orzeczone zakazy prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych za zbiegające się przestępstwa orzeka wobec oskarżonego J. G. łączny zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 8 (ośmiu) lat,

VII) na podstawie art. 63 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 23 lutego 2012 r. do dnia 25 lutego 2012 r. oraz od dnia 29 lipca 2012 r. do dnia 30 lipca 2012 r. przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności,

VIII) na podstawie art. 626 § 1 kpk zasądza od oskarżonego kwotę 520 (pięciuset dwudziestu) złotych tytułem kosztów sądowych, w tym kwotę 300 (trzystu) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt VIII K 265/15

UZASADNIENIE

Sporządzone w oparciu o dyspozycję przepisu art. 423 § 1a kpk i art. 424 § 3 kpk, w związku z wnioskiem o uzasadnienie wyroku złożonym przez obrońcę oskarżonego w oparciu o przepis art. 422 § 2 kpk.

Ujawniony w toku rozprawy materiał dowodowy, jego analiza i interpretacja wykazały jednoznacznie, iż oskarżony J. G. w dniu 23 lutego 2012 r. w W. na ul. (...) umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o Ruchu Drogowym w ten sposób, że kierował samochodem marki V. o nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwym – badanie na urządzeniu typu alkomat wykazało: I próba 1,64 mg/l, II próba 1,63 mg/l, III próba 1,66 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, przy czym czynu tego dopuścił się w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego w związku ze skazaniem za przestępstwo, tym samym nie zastosował się do sądowych zakazów prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonych wobec niego wyrokiem Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim – sygn. akt II K 264/10 obowiązującego od 25.09.2010r. do 25.09.2016r. i wyrokiem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy z siedzibą O. – sygn. akt III K 515/09 obowiązującego w okresie od 03.06.2009r. do 03.06.2012r., przy czym w czasie jego popełnienia oskarżony miał w stopniu znacznym ograniczoną zdolność rozpoznania jego znaczenia oraz pokierowania swoim postępowaniem czym wyczerpał dyspozycję art. 178a § 4 kk w zw. z art. 31 § 2 kk.

Nadto w dniu 29 lipca 2012 r. na ul. (...) w W. woj. (...), na drodze publicznej umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o Ruchu Drogowym (Dz.U. Nr 98 poz. 606 ze zm.) w ten sposób, że znajdują się w stanie nietrzeźwości I badanie 1,61 mg/l, II badanie 1,62 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, prowadził samochód marki V. o nr rej. (...), a czyn ten popełnił będąc w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym orzeczonym wobec niego wyrokiem Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim – sygn. II K 264/10 obowiązującego od 25-09-2010r. do 25-09-2016 r., przy czym w czasie jego popełnienia oskarżony miał w stopniu znacznym ograniczoną zdolność rozpoznania jego znaczenia oraz pokierowania swoim postępowaniem czym wyczerpał dyspozycję art. 178a § 4 kk w zw. z art. 31 § 2 kk.

Występku z art. 178a § 1 kk dopuszcza się ten kto prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym znajdując się w stanie nietrzeźwości. Przez prowadzenie pojazdu należy rozumieć wprawianie go w ruch, kierowanie nim, nadawanie prędkości i hamowanie w sposób zgodny z konstrukcją pojazdu. Przestępstwo z art. 178a § 1 kk może być popełnione wszędzie tam gdzie odbywa się ruch pojazdów (drogi publiczne, osiedlowe, tereny budowlane itp.) „Dla przestępstwa określonego w art. 178a § 1 kk nie jest znamienne prowadzenie pojazdu mechanicznego po drodze publicznej. Wystarczające jest prowadzenie go w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego w jakiejkolwiek strefie ruchu, to jest w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. (…)” (wyrok SA w Krakowie z 7 VII 2004r., II Aka 131/04, KZS 2004r., z. 9, poz.35).

Przez pojazdy mechaniczne rozumie się pojazdy zaopatrzone w poruszający je silnik (pojazdy samochodowe, maszyny rolnicze, motocykle, motorowery). „Pojazdem mechanicznym w ruchu lądowym jest każdy pojazd drogowy lub szynowy napędzany umieszczonym na nim silnikiem, jak również maszyna samobieżna i motorower” (wyrok SN z 4 II 1993r., III KRN 254/92, OSP 1993r., z.10, poz. 198).

W myśl art. 115 § 16 kk stan nietrzeźwości zachodzi gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość.

Występku z art. 244 kk dopuszcza się ten kto nie stosuje się m.in. do orzeczonego przez sąd zakazu prowadzenia pojazdów. Przestępstwo to polega na nieprzestrzeganiu przez skazanego orzeczonego zakazu m.in. prowadzenia pojazdów z art. 39 pkt 3 kk i art. 42 § 1 i 2 kk. Występek określony w art. 244 kk jest występkiem umyślnym, który może być popełniony z zamiarem bezpośrednim jak i ewentualnym.

Występku z art. 178a § 4 kk dopuszcza się ten kto jako sprawca czynu z art. 178a § 1 kk był wcześniej prawomocnie skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego albo za przestępstwo określone w art. 173 kk, 174 kk, 177 kk lub art. 355 § 2 kk popełnione w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego albo dopuścił się czynu z art. 178a § 1 kk w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego w związku ze skazaniem za przestępstwo.

Z treści powyżej przytoczonego przepisu art. 178a § 4 kk in fine jednoznacznie wynika, że zawiera się w nim czyn kwalifikowany z art. 178a § 1 kk wespół z czynem kwalifikowanym z art. 244 kk stanowiąc tym samym jeden czyn kwalifikowany z art. 178a § 4 kk. Mając na względzie, że oskarżony oba zarzucane mu czyny popełnił w ten sposób, że dopuścił się czynów kwalifikowanych z art. 178a § 1 kk w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonych w związku ze skazaniem za przestępstwo należało przyjąć za prawidłową kwalifikację prawną zarzucanych mu czynów jako art. 178a § 4 kk. Dodatkowo wobec obowiązywania zasady reformationis in peius Sąd związany był przyjęciem znajdującego się w uchylonym wyroku tutejszego Sądu z dnia 25 kwietnia 2014 r., sygn. akt VIII K475/12 w kwalifikacji prawnej obu czynów przepisu art. 31 § 2 kk.

Prowadzenie przez oskarżonego samochodu osobowego marki V. w dniu 23 lutego 2012 r. w W. na ul. (...), a więc w ruchu lądowym w stanie nietrzeźwości: I próba 1,64 mg/l, II próba 1,63 mg/l, III próba 1,66 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu w okresie obowiązywania orzeczonego względem niego wyrokiem Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie z dnia 23 września 2009 r. sygn. akt III K 515/09 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat (k. 36), oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 22 lipca 2010 r., sygn. II K 264/10 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 6 lat (k. 84) wypełniło dyspozycję art. 178a § 4 kk, a z uwagi na konieczność zastosowania reguły reformationis in peius pełna kwalifikacja popełnionego przez oskarżonego czynu została zapisana w wyroku jako art. 178a § 4 kk w zw. z art. 31 § 2 kk.

Podobnie rzecz się ma odnośnie zachowania oskarżonego z dnia 29 lipca 2012r. kiedy to prowadził samochód osobowy marki V. na ul. (...) w W., a więc w ruchu lądowym w stanie nietrzeźwości: (I badanie 1,61 mg/l, II badanie 1,62 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu) w okresie obowiązywania orzeczonego względem niego wyrokiem Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 22 lipca 2010 r., sygn. II K 264/10 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 6 lat (k. 84), które to zachowanie również wypełniło dyspozycję art. 178a § 4 kk, a z uwagi na konieczność zastosowania reguły reformationis in peius pełna kwalifikacja popełnionego przez oskarżonego czynu została zapisana w wyroku jako art. 178a § 4 kk w zw. z art. 31 § 2 kk.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się zasadami określonymi w rozdziale I Kodeksu karnego, w szczególności w przepisach art. 53 kk.

Sąd wnikliwie analizował zarówno elementy przedmiotowe, jak i podmiotowe czynu z troską, aby wymiar kary spełnił poczucie społecznej sprawiedliwości kary, był adekwatny do stopnia winy i osiągnął cele zapobiegawcze i wychowawcze. Oskarżony winien bowiem zdawać sobie sprawę z zagrożenia jakie na drogach stanowią kierowcy nietrzeźwi, a nadto jako kierowca skazany już wcześniej za popełnienie występku kwalifikowanego z art. 178a § 1 kk i względem którego już w przeszłości dwukrotnie orzeczono środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych tym bardziej powinien powstrzymać się od jazdy na drodze publicznej w stanie nietrzeźwości. Nie czyniąc tego oskarżony wykazał wprost rażący brak poszanowania dla prawa i obowiązujących reguł społecznych.

Reasumując Sąd uznał, że karą adekwatną do wszelkich okoliczności, tak przedmiotowych jak i podmiotowych omawianych występków, stopnia zawinienia sprawcy, jego dotychczasowej wielokrotnej karalności za podobne rodzajowo lub też tożsame przestępstwa, jak również z uwagi na cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma kara osiągnąć będzie jedynie bezwzględna kara pozbawienia wolności.

Stopień winy oskarżonego Sąd uznał za znaczny. Występki których dopuścił się oskarżony, co wynika z samej ich istoty, są przestępstwami umyślnymi. Zważyć należy, iż oskarżony był już wcześniej karany, w tym raz za przestępstwo kwalifikowane z art. 178a § 1 kk, również raz, ale w jednym wyroku jednocześnie za dwa czyny kwalifikowane z art. 178a § 4 kk, oraz trzy razy, w tym w jednym z wyroków jednocześnie za dwa przestępstwa kwalifikowane z art. 244 kk (k. 36, 84, 467-468). Tym samym stopień winy oskarżonego zwiększył fakt, że doskonale zdawał on sobie sprawę za każdym razem, że popełnia po raz kolejny przestępstwo i w dodatku przestępstwo o wysokim stopniu społecznej szkodliwości. W ocenie Sądu, mając powyższe okoliczności na względzie można oskarżonemu przypisać w obu przypadkach popełnienia przez niego czynów w niniejszej sprawie zwiększoną winę z uwagi na rodzaj i okoliczności poprzednich przestępstw, których się dopuścił, i za które został skazany. Okoliczności niniejszej sprawy wskazują bowiem jednoznacznie na to, że oskarżony w najmniejszym nawet stopniu nie potraktował poprzednich wyroków skazujących jako stosownego ostrzeżenia i zweryfikowania swojego sposobu postępowania.

Przy wymiarze kary Sąd baczył, aby orzeczona kara była adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu. W ocenie Sądu stopień ten uznać należy za znaczny.

Oskarżony J. G. naruszył bowiem po raz kolejny najbardziej elementarny i podstawowy obowiązek uczestnika ruchu drogowego jakim jest pozostawanie w stanie trzeźwości w czasie prowadzenia pojazdu. Jego postawa polegająca na ignorancji zagrożenia dla innych, której efektem było kierowanie samochodem w stanie nietrzeźwości, wskazuje na lekceważący stosunek oskarżonego do przepisów prawa. Podkreślić również należy, że stan nietrzeźwości oskarżonego wynikający z badań należało uznać za bardzo wysoki, bo kształtował się każdorazowo na poziomie ponad sześciokrotnie przekraczającym próg określony w art. 115 § 16 kk.

Jednocześnie oskarżony całkowicie zlekceważył orzeczony względem niego dwukrotnie przez Sądy zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym kierując swoje działanie przeciwko dobru chronionemu prawem jakim jest wymiar sprawiedliwości w zakresie respektowania orzeczonych przez Sąd zakazów.

Wobec powyższego Sąd stanął na stanowisku, że karą adekwatną w zakresie osiągnięcia celów prewencji indywidualnej jak i generalnej będzie za każdy z dwóch zarzucanych oskarżonemu czynów kara po 1 roku pozbawienia wolności. Z uwagi na fakt, że popełnienia obu czynów oskarżony dopuścił się w przeciągu sześciu miesięcy i oba czyny zostały zakwalifikowane w taki sam sposób, w ocenie Sądu łączna kara jednego 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności również pozostanie karą adekwatną w zakresie osiągnięcia celów prewencji indywidualnej jak i generalnej. Sąd przy wymiarze kary łącznej stosował regułę zawartą w art. 4 § 1 kk wobec niewątpliwie korzystniejszych, tj. względniejszych dla oskarżonego, reguł w zakresie orzekania kary łącznej jakie obowiązywały przed dniem 1 lipca 2015 r.

Zgodnie z ustawowymi nakazami koniecznym w niniejszej sprawie było orzeczenie względem oskarżonego, w odniesieniu do każdego z czynów, w oparciu o dyspozycję art. 42 § 2 kk środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów. Sąd stosując zarówno każdorazowo jak i z osobna art. 42 § 2 kk zastosował regułę opisaną w art. 4 § 1 kk mając na względzie zdecydowanie łagodniejsze reguły stosowania przepisu art. 42 § 2 kk jakie obowiązywały przed dniem 1 lipca 2015 r., jak choćby odnośnie dolnego progu wymiaru tego środka, który wówczas wynosił 1 rok, a obecnie wynosi 3 lata. Powyższe w ocenie Sądu w sposób jednoznaczny powoduje, że regulacja obowiązująca przed dniem 1 lipca 2015 r. jest dla oskarżonego względniejsza. Wobec powyższego Sąd stanął na stanowisku, że wymiarem środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych adekwatnym w zakresie osiągnięcia celów prewencji indywidualnej jak i generalnej będzie za każdy z dwóch zarzucanych oskarżonemu czynów środek karny w wymiarze po 5 miesięcy. Natomiast na podstawie art. 90 § 2 kk w zw. z art. 85 kk w zw. art. 4 § 1 kk, art. 86 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk łącząc z osobna orzeczone zakazy prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych za zbiegające się przestępstwa Sąd orzekł wobec oskarżonego łączny zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 8 lat mając na względzie adekwatność w zakresie osiągnięcia celów prewencji indywidualnej jak i generalnej wynikającą z orzeczenia tego środka karnego w takim wymiarze, jak i ograniczenia płynące z zasady reformationis in peius w niniejszej sprawie. W ocenie Sądu, okres 8 lat winien być wystarczający dla powzięcia przez oskarżonego trwałej refleksji na temat skutków popełnionych przez niego czynów, wobec choćby uciążliwości jakie się z tym dla niego wiążą, a wynikają choćby z długotrwałego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Przy orzekaniu łącznego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 8 lat Sąd zastosował również regułę wynikającą z art. 4 § 1 kk wobec niewątpliwie korzystniejszych, tj. względniejszych dla oskarżonego, reguł w zakresie orzekania kary łącznej jakie obowiązywały przed dniem 1 lipca 2015 r., a które to zgodnie z dyspozycja art. 90 § 2 kk stosuje się odpowiednio w tym zakresie.

Ustalając czas trwania łącznie orzeczonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów, jak również jego zakres Sąd miał na uwadze zagrożenie jakie może stwarzać powrót sprawcy do ruchu, który to Sąd ustalił na podstawie okoliczności wskazujących na stosunek oskarżonego do zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym oraz jego stopień poczucia odpowiedzialności.

Analiza całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności przemawiała zdecydowanie na niekorzyść oskarżonego i nie pozwalała na przyjęcie pozytywnej prognozy kryminologicznej względem niego w tym zakresie. Wobec oskarżonego już kilkukrotnie orzekano środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, co jak wskazują poczynione ustalenia nie przyniosło względem niego żadnego z pokładanych celów.

Zdaniem Sądu z tych względów w niniejszej sprawie środek ten należało ukształtować na poziomie 8 lat, albowiem oskarżony swoim postępowaniem zagraża wprost bezpieczeństwu innych uczestników ruchu drogowego, jego zachowanie wskazuje na rażącą nieodpowiedzialność i świadczy o tym, że jako uczestnik ruchu drogowego stanowić będzie poważne zagrożenie dla innych osób.

Na podstawie art. 63 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności Sąd zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 23 lutego 2012 r. do dnia 25 lutego 2012 r. oraz od dnia 29 lipca 2012 r. do dnia 30 lipca 2012 r. przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności. W zakresie stosowania art. 63 kk Sąd przyjął także regułę zawartą w przepisie art. 4 § 1 kk mając przede wszystkim na względzie obowiązującą po dniu 1 lipca 2015 r. nową definicję „dnia” stosowaną do obliczań wykonywanych przy zaliczaniu faktycznego okresu pozbawienia wolności w sprawie, a opisaną w art. 63§ 5 kk, która sprawia, że poprzednia regulacja jest korzystniejsza, a zatem i względniejsza dla sprawcy.

Na podstawie art. 626 § 1 kpk Sąd zasądził od oskarżonego kwotę 520 złotych tytułem kosztów sądowych, w tym kwotę 300 złotych tytułem opłaty, uznając, że obecna sytuacja życiowa, finansowa i majątkowa oskarżonego pozwoli mu na uiszczenie, tych tak naprawdę niewielkich kosztów.

Biorąc powyższe pod uwagę należało orzec jak w sentencji wyroku.