Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 czerwca 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Emilia Racięcka

Protokolant: st. sekr. sąd. Milena Bartłomiejczyk

po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2017 roku w Łodzi

sprawy z powództwa (...) S.A. w Ł.

przeciwko M. D. i T. D. (1)

na skutek zaskarżenia w części - co do kwoty 9.478,15 złotych wraz z odsetkami - nakazu zapłaty z dnia 25 kwietnia 2016 roku (I Nc 320/16)

o zapłatę:

utrzymuje nakaz zapłaty w zaskarżonej części do kwoty 5.000 (pięt tysięcy złotych) wraz z odsetkami, a w pozostałej zaskarzonej części nakaz uchyla i powództwo oddala.

Sygn. akt I C 640/16

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 4 kwietnia 2016 roku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w Ł. reprezentowana przez pełnomocnika będącego adwokatem wniosła o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanych T. D. (2) i M. D. kwoty 13.051,97 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 24 października 2015 roku do dnia zapłaty oraz o zwrot kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Powód wnosił o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym. W uzasadnieniu podano, iż T. D. (2) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarł z powodem w dniu 6 grudnia 2012 roku umowę leasingu nr (...). Zabezpieczeniem zobowiązań wynikających z powyższej umowy był weksel własny in blanco wystawiony przez pozwanego i poręczony przez M. D.. Pozwany nie wywiązał się z umowy dlatego powód wypowiedział umowę wzywając pozwanego do zapłaty należności. Pozwany pomimo wezwania nie uregulował należności, dlatego powód wypełnił wystawiony przez niego weksel zawiadamiając od tym pozwanego i wzywając do zapłaty. Pozwaniu do chwili obecnej nie uczynili zadość żądaniu powoda.

/pozew k. 2-3/

Nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 25 kwietnia 2016 roku wydanym w sprawie I Nc 320/16 Sąd uwzględnił żądanie pozwu w całości.

/nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym k. 28/

W zarzutach od nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 24 maja 2016 roku T. D. (2) i M. D., reprezentowani przez pełnomocnika będącego adwokatem, zaskarżyli powyższy nakaz zapłaty w części to jest w zakresie kwoty 9.478,15 zł – co do kary umownej- wraz z odsetkami i wnieśli o uchylenie nakazu zapłaty i oddalenie powództwa w części dotyczącej zakresu zaskarżenia oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanych kosztów postępowania według norm przepisanych. Nadto wnieśli o zwolnienie pozwanych od kosztów sądowych w zakresie opłaty sądowej od zarzutów. W uzasadnieniu pozwani podnieśli, że kara umowna w wysokości 9.478,15 zł została pozwanym naliczona przez powoda bezpodstawnie, gdyż wskutek zajęcia samochodów przez komornika sądowego pozwani nie mieli możliwości wydania powodowi przedmiotu leasingu bez narażenia się na odpowiedzialność karną z art. 300 k.k. Nadto w ich ocenie kara umowna jest rażąco wygórowana i niewspółmierna do wysokości poniesionej przez powódkę szkody. Pozwani wskazali również, że powód w przypadku zbycia przedmiotu leasingu – co najprawdopodobniej nastąpiło – winien dokonać rozliczenia kwoty uzyskanej ze sprzedaży, która po pomniejszeniu o pozostałe do zapłaty raty leasingowe winna zmniejszyć zobowiązania pozwanego T. D. (1) z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy leasingu.

/zarzuty od nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym k. 36-44/

Prawomocnym postanowieniem z dnia 5 września 2016 roku Sąd oddalił wnioski pozwanych o zwolnienie od kosztów sądowych w zakresie opłaty sądowej od zarzutów od nakazu zapłaty.

/postanowienie z dnia 5 września 2016 roku k. 123-124, postanowienie z dnia 11 października 2016 roku k. 151-152/

W piśmie z dnia 6 grudnia 2016 roku pełnomocnik powoda podtrzymał stanowisko w sprawie i wniósł o utrzymanie w mocy zaskarżonego nakazu zapłaty w zaskarżonej części. W uzasadnieniu pisma wskazano, że prowadzenie w stosunku do pozwanych postępowania egzekucyjnego nie może stanowić okoliczności uwalniającej ich od obowiązku zapłaty kary umownej, bowiem jest to okoliczność obciążająca dłużników. Fakt egzekwowania wierzytelności przez innych wierzycieli nie zwalnia pozwanych od wykonania zobowiązania w stosunku do powoda i nie uchyla ryzyk związanych z prowadzonym wobec nich postępowaniem egzekucyjnym, w tym ryzyka zajęcia przedmiotu leasingu. W odniesieniu do zarzutu rażącej wysokości kary umownej podniesiono, że kara ta ma ścisły związek z kwotą przeciętnych zobowiązań wynikających z umowy i opiewa na około 300 % tej kwoty w ujęciu dziennym zgodnie z § 7 ust. 15 OWUL. W ocenie powoda taka wysokość kary zapewnia jej motywacyjną sankcję i jednocześnie nie powoduje nadmiernego obciążenia dłużników ani też nieuzasadnionego wzbogacenia wierzyciela.

/pismo procesowe z dnia 6 grudnia 2016 roku k. 175-177/

W piśmie procesowym z dnia 20 stycznia 2017 roku pełnomocnik pozwanych podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie i podniósł nadto zarzut nieudowodnienia istnienia zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia z uwagi na brak odniesienia się przez powódkę do ciążącego na niej obowiązku rozliczenia kwoty uzyskanej z tytułu sprzedaży przedmiotowego pojazdu. Pełnomocnik pozwanych argumentował, iż w związku z opóźnieniem zwrotu przedmiotu leasingu powódka nie poniosła szkody, a wręcz przeciwnie uzyskała korzyść w wysokości 7.196,63 zł brutto. Sprzedaż przedmiotu leasingu dokonana po jego zwrocie była dla powódki korzystniejsza niż dalsze trwanie umowy leasingu.

/pismo procesowe z dnia 20 stycznia 20217 roku k. 188-192/

Na rozprawie w dniu 8 marca 2017 roku pełnomocnik pozwanych wnosił o oddalenie powództwa. Podnosił, że naliczenie kary umownej w dochodzonej wysokości jest sprzeczne z zasadami życia społecznego, nadto podnosił zarzut rażącego wygórowania kary i oświadczył, że pozwani nie mogli wydać przedmiotu leasingu, bo naraziliby się na odpowiedzialność karną, a nadto podjęli działania zmierzające do zmiany dozorcy, zaś strona powodowa ociągała się z odbiorem samochodu. W imieniu strony powodowej nikt się nie stawił – zawiadomienie dla pełnomocnika doręczone.

/elektroniczny protokół rozprawy z dnia 8 marca 2017 roku – zapis na płycie CD k. 204/

W piśmie procesowym z dnia 29 marca 2017 roku pełnomocnik powoda oświadczył iż karę umowną naliczono za okres od dnia 20 maja do dnia 8 lipca 2015 roku na podstawie § 7 ust 16 i 17 OWUL i że została ona ustalona na kwotę odpowiadającą 1/10 średniej miesięcznej Okresowej Opłaty leasingowej z ostatniego roku, za każdy dzień zwłoki.

/pismo procesowe z dnia 29 marca 2017 roku k. 210-211/

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 grudnia 2012 roku powód zawarł z pozwanym T. D. (1) umowę leasingu operacyjnego nr (...) z miesięczną opłatą w wysokości 2.331,62 zł. Przedmiotem powyższej umowy był samochód osobowy marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...)

/umowa leasingu operacyjnego nr (...) k. 46-47, terminarz spłat k. 48-49/

W myśl § 7 pkt 15 Ogólnych Warunków Umowy Leasingu Operacyjnego w razie odmowy lub opóźnienia zwrotu przedmiotu umowy leasingu przez korzystającego finansującemu przysługuje kara umowna liczona za każdy dzień w wysokości 1/10 średniej miesięcznej Okresowej Opłaty Leasingowej z ostatnich 12 miesięcy poprzedzających miesiąc w którym powstał obowiązek zwrotu, a w przypadku umów rozwiązanych wcześniej niż po upływie 12 miesięcy – z okresu trwania umowy leasingu. Korzystający zobowiązany jest również do zwrotu kosztów ubezpieczenia i innych kosztów powstałych w związku z posiadaniem przedmiotu leasingu ponoszonych przez finansującego w tym okresie.

W myśl § 7 pkt 16 Ogólnych Warunków Umowy Leasingu Operacyjnego korzystający upoważnia finansującego do podejmowania wszelkich działań w celu odzyskania przedmiotu leasingu włącznie z prawem wejścia na teren i do pomieszczeń zajmowanych przez korzystającego. Równocześnie korzystający zobowiązuje się do zwrócenia finansującemu kosztów tych działań w ciągu 7 dni o otrzymania rachunku od finansującego pod rygorem prawa finansującego do żądania umownych odsetek za opóźnienie. Korzystający uznaje, iż działania finansującego lub osób przez niego upoważnionych w tym trybie nie stanowią bezprawnego naruszenia jego posiadania w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego.

/Ogólne Warunki Umowy Leasingu Operacyjnego k. 50-58/

W związku z zawartą umową leasingu w dniu 6 grudnia 2012 roku powód zawarł z pozwanym T. D. (1) także umowę zobowiązującą do sprzedaży. Mocą tej umowy powód zobowiązał się przenieść na pozwanego własność przedmiotu umowy leasingu zawartej między tymi samymi stornami w dniu 6 grudnia 2012 roku dokonując jego sprzedaży (§ 1 pkt 1 i 2 umowy).

/umowa k. 193-194/

Zabezpieczeniem zobowiązań wynikających z umowy leasingu stanowił weksel własny in blanco wystawiony przez pozwanego T. D. (1) i poręczony przez pozwaną M. D..

/blankiet wekslowy k. 11, 11 odwrót wraz z deklaracja wekslową k. 10/

Pozwany nie wywiązał się z określonych w umowie leasingowej obowiązków zalegając ze spłatą rat leasingowych.

/bezsporne/

W dniu 28 kwietnia 2015 roku na podstawie art. 845 § 2 k.p.c. przedmiotowy pojazd został zajęty do sprawy egzekucyjnej prowadzonej przeciwko pozwanym z wniosku wierzyciela - (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T. przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Brodnicy D. S. w sprawie sygn. akt KM 585/15. Podczas zajęcia pozwani złożyli oświadczenie, że przedmiotowy pojazd stanowi własność powoda. W związku z powyższym Komornik powiadomił powoda o zajęciu pojazdu i o treści art. 841 §1 k.p.c. Pismem z dnia 12 maja 2015 roku pozwani reprezentowani przez pełnomocnika w sobie adwokata R. N. zwrócili się do Komornika o zmianę dozorcy i wyznaczenie jako dozorcy powoda. W dniu 27 maja 2015 roku na wniosek uprawnionej przedmiotowy samochód został zwolniony spod zajęcia.

/pismo Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Brodnicy D. S. z dnia 29 listopada 2016 roku k. 169 i z dnia 20 marca 2017 roku k. 205, zeznania pozwanego w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami płyta CD k. 220 adnotacja 00:05:39 – 00:07:26 w zw. z k. 204 adnotacja 00:06:15-00:12:10, protokół zajęcia ruchomości k. 59 pismo pełnomocnika pozwanych z dnia 29 maja 2015 roku k 60-61, potwierdzenie odbioru k. 62, pismo pełnomocnika pozwanych z dnia 12 maja 2015 roku k. 66-67/

Z kolei w dniu 4 maja 2015 roku przedmiotowy pojazd został zajęty do sprawy egzekucyjnej prowadzonej przeciwko pozwanym z wniosku wierzyciela - PW (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Toruniu K. M. w sprawie sygn. akt KM 1446/15. Pismem z dnia 12 maja 2015 roku pozwani reprezentowani przez pełnomocnika w sobie adwokata R. N. zwrócili się do Komornika o zmianę dozorcy i wyznaczenie jako dozorcy powoda. Pojazd ten został zwolniony spod egzekucji prowadzonej postanowieniem z dnia 2 czerwca 2015 roku.

/pismo Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Toruniu K. M. z dnia 5 grudnia 2016 roku k. 174 i z dnia 20 marca 2017 roku k. 207, zeznania pozwanego w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami płyta CD k. 220 adnotacja 00:05:39 – 00:07:26 w zw. z k. 204 adnotacja 00:06:15-00:12:10, pismo pełnomocnika pozwanych z dnia 12 maja 2015 roku k. 70-71, postanowienie z dnia 2 czerwca 2015 roku k. 78/

Po zwolnieniu przedmiotowego pojazdu spod zajęcia komorniczego pozwani kontaktowali się z powodem w sprawie zwrotu przedmiotowego pojazdu. Dla pozwanych sytuacja dozorowania auta o tak dużej wartości była uciążliwa. Pozwani od początku po zwolnieniu auta chcieli dokonać jego zwrotu i nalegali aby auto zostało przez powoda odebrane. Powód poinformował pozwanych, że samochód zostanie przez niego odebrany w miejscu i czasie przez niego wskazanym.

/zeznania pozwanego w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami płyta CD k. 220 adnotacja 00:05:39 – 00:07:26 w zw. z k. 204 adnotacja 00:06:15-00:12:10, zeznania pozwanej w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami płyta CD k. 220 adnotacja 00:05:39 – 00:07:26 w zw. z k. 204 adnotacja 00:12:10- 00:16:14/

Z uwagi na zaległości w zapłacie rat leasingowych powód oświadczeniem z dnia 5 maja 2015 roku, doręczonym na adres pełnomocnika pozwanych w dniu 11 maja 2015 roku, wypowiedział pozwanym umowę leasingu w trybie natychmiastowym bez okresu wypowiedzenia oraz umowę zobowiązującą do sprzedaży bez zachowania terminów wypowiedzenia. Nadto wezwał pozwanych do uiszczenia zaległych opłat leasingowych wraz z odsetkami. Jednocześnie powód wezwał pozwanych do zwrotu przedmiotu leasingu w nieprzekraczalnym terminie do dnia 19 maja 2015 roku. Zwrot miał nastąpić do magazynu powoda znajdującego się w siedzibie (...) Centrum (...) przy ulicy (...) w Ł.

/oświadczenie z dnia 5 maja 2015 roku k. 68 i k. 69, pismo pełnomocnika pozwanych z dnia 14 maja 2015 roku k. 63 i 64/

Powód w związku z rozwiązaniem przedmiotowej umowy leasingu i nieoddaniem przez pozwanych przedmiotu tej umowy zlecił (...) Finanse S.A. z siedzibą we W. odbiór, zabezpieczenie i przetransportowanie do magazynu firmy (...) Sp. z o.o. znajdującego się przy ulicy (...) w Ł. przedmiotowego samochodu.

W dniu 9 lipca 2015 roku (...) Finanse S.A. z siedzibą we W. odebrała od pozwanych przedmiotowy samochód.

/protokół zwrotu przedmiotu leasingu k. 74-76, zlecenie – Z/ (...)/C./ (...) z dnia 3 lipca 2015 roku k. 77/

W dniu 23 lipca 2015 roku powód sprzedał W. S. przedmiotowy samochód za kwotę 75.399 zł.

/faktura nr (...) k. 178/

Powód z uwagi na brak uregulowania należności wynikających z zawartej umowy wypełnił wystawiony przez niego weksel in blanco na kwotę 13.051,97 zł z terminem płatności wyznaczonym na dzień 23 października 2015 roku. Miejscem płatności weksla wpisanym przez powoda miała być siedzibą powoda.

/blankiet wekslowy k. 11,11 odwrót/

Pismem z dnia 9 października 2015 roku powód zawiadomił pozwanego T. D. (1) o wypełnieniu weksla na kwotę 13.051,97 zł i wezwał go do zapłaty w dniu 23 października 2015 roku w siedzibie powoda.

/zawiadomienie z dnia 9 października 2015 roku k. 12, potwierdzenie odbioru k. 13, 13 odwrót/

Pismem z dnia 2 listopada 2015 roku powód zawiadomił pozwaną M. D., iż weksel przedstawiony pozwanemu T. D. (1) do zapłaty w dniu 23 października 2015 roku nie został przez wystawcę zapłacony. W związku z tym pozwana została wezwana do zapłaty kwoty wekslowej w terminie 5 dni od doręczenia wezwania pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.

/notyfikacja z dnia 2 listopada 2015 roku k. 14, potwierdzenie odbioru k. 15,15 odwrót/

Pozwany naliczył pozwanemu T. D. (2) karę umowną za czas bezumownego pozostawania przedmiotu leasingu w posiadaniu pozwanych zgodnie z § 7 ust. 16 i 17 OWUL w wysokości 9.478,15 zł. za okres od 20 maja 2015 roku do 8 lipca 2015 roku. Wynagrodzenie zostało ustalone na kwotę odpowiadającą 1/10 średniej miesięcznej Okresowej Opłaty Leasingowej z ostatniego roku za każdy dzień zwłoki.

/wyliczenie odszkodowania i dyskonta k. 180-181, nota obciążeniowa nr N16/F/TR/2015/08/00025 k. 182/

W piśmie z dnia 4 stycznia 2016 roku powód zawiadomił pozwanych o możliwości zwarcia w sprawie ugody prosząc o kontakt w terminie 5 dni od doręczenia pisma.

/pismo z dnia 4 stycznia 2016 roku k. 16 i k. 18 potwierdzenie odbioru k. 17,17 odwrót i k. 19,19 odwrót/

Główną przyczyną utraty płynności finansowej pozwanych był fakt, że kontrahent - firma (...) A. S. nie zapłaciła za towar na ogólną wartość ponad 6.000.000zł. Wcześniej pozwani nie mieli żadnych problemów z płynnością i opłacaniem leasingu.

/zeznania pozwanej w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami płyta CD k. 220 adnotacja 00:05:39 – 00:07:26 w zw. z k. 204 adnotacja 00:12:10- 00:16:14/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił przede wszystkim na podstawie powołanych dokumentów znajdujących się w aktach sprawy. Dokumenty te nie były kwestionowane przez żadną ze stron, a w ocenie Sądu nie było podstaw, by poddawać w wątpliwość okoliczności faktyczne wynikające z ich treści. Z uwagi na powyższe Sąd uznał, że dowody z tych dokumentów tworzą spójny, nie budzący wątpliwości w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a przez to w pełni zasługujący na wiarę materiał dowodowy.

Sąd uzupełniająco oparł się również na zeznaniach pozwanych, które były wewnętrznie i wzajemnie niesprzeczne, a nadto korespondowały z dokumentami złożonymi do akt sprawy.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Powództwo wobec pozwanych T. D. (1) i M. D. zasługiwało na uwzględnienie w części, to jest w zakresie kwoty 5.000 zł wraz z żądanymi odsetkami od dnia 24 października 2015 roku do dnia zapłaty, w pozostałej zaś części podlegało oddaleniu.

Powód wywodził swoje roszczenie z uzupełnionego weksla własnego wystawionego przez pozwanego, poręczonego przez pozwaną.

Zgodnie z deklaracją wekslową, pozwani wyrazili zgodę na wypełnienie przez powoda weksla w każdym czasie na sumę odpowiadającą zadłużeniu wystawcy, wynikającemu z zawartej umowy leasingu, w tym z tytułu opłat leasingowych i innych świadczeń wynikających z umowy leasingu, odsetek za opóźnione płatności oraz innych świadczeń ubocznych.

Z chwilą podpisania weksla powstało zobowiązanie wekslowe, które ma charakter samodzielny i abstrakcyjny, a zatem niezależny od podstawy prawnej, która spowodowała jego wystawienie. Poręczyciel wekslowy - pozwana, odpowiada w takim samym zakresie jak wystawca weksla zgodnie z art. 32 prawa wekslowego. Jak wynika z powszechnego stanowiska orzecznictwa i doktryny posiadacz weksla może wytoczyć na jego podstawie powództwo przeciwko wszystkim dłużnikom wekslowym, także poręczycielowi, chociażby nie zawarł z nimi żadnej umowy W tak rygorystycznej formie przejawia się bowiem istota zobowiązania wekslowego, obwarowana zasadą surowości materialnej i formalnej zobowiązania wekslowego (por. przykładowo wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 30 stycznia 1997 roku, I ACr 1/97, Apel.-Lub. 1997, nr 3, poz. 12).

Przeciwko nakazowi zapłaty w postępowaniu nakazowym dłużnik wekslowy
może podnosić zarówno zarzuty dotyczące weksla, jak również dotyczące stosunku podstawowego, dla którego zabezpieczenia weksel został wystawiony. Oczywistym jest, że weksel in blanco jedynie zabezpiecza wierzytelność cywilną, przeto dłużnikowi przysługują przeciwko roszczeniu wekslowemu te wszystkie zarzuty, jakie mu przysługują przeciwko roszczeniu cywilnemu (tak trafnie Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 31 maja 2001 roku, V CKN 264/00).

Po wniesieniu bowiem zarzutów od nakazu zapłaty wydanego na podstawie weksla gwarancyjnego, spór z płaszczyzny stosunku prawa wekslowego przenosi się dodatkowo na ogólną płaszczyznę stosunku prawa cywilnego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 1997 roku, I CKN 48/97, OSNC 1997, nr 9, poz. 124).

W przedmiotowej sprawie w ocenie Sądu powód wykazał na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, w tym na podstawie dokumentu zatytułowanego „wynagrodzenie za czas bezumownego pozostawania przedmiotu leasingu w posiadaniu korzystającego”, noty obciążeniowej nr N16/F/TR/2015/08/00025 wysokość zobowiązania pozwanych z tytułu kary umownej wynikającego ze zwłoki z zapłacie opłat leasingowych przez pozwanego T. D. (1) oraz podstawy jej wyliczenia wynikającej z zapisów § 7 ust 15 i 16 Ogólnych Warunków Umowy Leasingu Operacyjnego.

Strona pozwana podnosiła, iż zarzut rażącego wygórowania kary umownej.

W ocenie Sądu zarzut ten zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 484 § 2 k.c. jeżeli zobowiązanie zostało w znacznej części wykonane, dłużnik może żądać zmniejszenia kary umownej; to samo dotyczy wypadku, gdy kara umowna jest rażąco wygórowana.

W niniejszej sprawie naliczenie kary umownej wynikało z opóźnienia pozwanych w wydaniu przedmiotu leasingu po wypowiedzeniu umowy leasingu operacyjnego z dnia 6 grudnia 2012 roku zawartej między pozwanym T. D. (1) i powodem. Opóźnienie wydaniu przedmiotu leasingu wiązało się z kolei z zajęciem powyższego samochodu w ramach dwóch postępowań egzekucyjnych prowadzonych przeciwko pozwanym, a wypowiedzenie umowy leasingu wynikało z zaprzestania uiszczania przez pozwanych opłat leasingowych.

Jak wynika z poczynionych przez Sąd ustaleń zaprzestanie uiszczania opłat leasingowych i prowadzenie przeciwko pozwanym postępowań egzekucyjnych nastąpiło z uwagi na utratę przez pozwanych płynności finansowej. Wynikała ona stąd, iż kontrahent pozwanych - firma (...) A. S. nie zapłaciła za nabyty towar na ogólną wartość ponad 6.000.000 zł. Wcześniej pozwani nie mieli żadnych problemów z płynnością i opłacaniem leasingu.

Z powyższego wynika, że zaprzestanie uiszczania opłat leasingowych i zwłoka w zwrocie przedmiotu leasingu nie była wynikiem zaniedbania, niedbalstwa czy jakichkolwiek zaniechań ze strony pozwanych, a była tylko zbiegiem innych okoliczności, za których zaistnienie pozwanym nie można postawić zarzutu winy.

Pozwani w terminie wyznaczonym przez powoda nie byli w stanie zwrócić stronie powodowej przedmiotu leasingu bowiem w tym czasie jeszcze samochód powoda był zajęty do prowadzonych przeciwko pozwanym postępowań egzekucyjnych. Pozwani od razu po zwolnieniu spod zajęcia przedmiotu leasingu kontaktowali się z powodem w sprawie zwrotu. Pozwani od początku po zwolnieniu auta chcieli dokonać jego zwrotu i nalegali aby auto zostało przez powoda odebrane. Od dnia 20 maja 2015 roku do dnia wydania przedmiotu leasingu to jest do dnia 9 lipca 2015 roku upłynął zatem okres niecałych 7 tygodni. Nadto pozwani czynili też starania, ażeby to powodowi pojazd oddany został pod dozór.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd uznał że żądanie powoda zapłaty od pozwanych kwoty kary umownej za żądany okres w wysokości 9.478,15 zł jest rażąco wygórowane, dlatego też na podstawie art. 484 § 2 k.c. zmniejszył jej wysokość.

Wobec tego, że w sprawie został wydany nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym rozstrzygnięcie musiało zapaść zgodnie z art. 496 k.p.c. Stosownie do tego przepisu po przeprowadzeniu rozprawy sąd wydaje wyrok, w którym nakaz zapłaty w całości lub w części utrzymuje w mocy albo go uchyla i orzeka o żądaniu pozwu, bądź też postanowieniem uchyla nakaz zapłaty i pozew odrzuca lub postępowanie umarza. Co prawda dosłowne brzmienie przepisu wskazuje na niemożność częściowego uchylenia nakazu zapłaty, jednak możliwość takiego rozstrzygnięcia zaaprobowano w doktrynie i orzecznictwie (zob. np. H. Pietrzkowski, Metodyka pracy sędziego w sprawach cywilnych, Warszawa 2011; M. Manowska (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom I. Art. 1-505(38), wyd. III, LEX 2016). Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 19 grudnia 2007 roku w sprawie V CSK 336/07 przyjął, że w sytuacji, w której sąd dojdzie do wniosku, że powództwo winno zostać uwzględnione w mniejszym zakresie, niż wynika to z treści nakazu zapłaty, stosownie do art. 496 k.p.c. winien nakaz utrzymać w mocy w części, w pozostałej zaś części nakaz uchylić i oddalić powództwo.

Mając na uwadze powyższe Sąd utrzymał nakaz zapłaty z dnia 25 kwietnia 2016 roku wydany przez Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi, I Wydział Cywilny w postępowaniu nakazowym w sprawie o sygn. akt I Nc 320/16 części – tj.
w zakresie kwoty 5.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 24 października 2015 roku do dnia zapłaty. Przedmiotowy nakaz podlegał uchyleniu w zaskarżonej części to jest co do kwoty 9.478,15 zł z, a ponad kwotę 5.000 złotych w tym zakresie podlegało oddaleniu jako niezasadne.