Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 marca 2017 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Natalia Lipińska

Protokolant: sekr. sądowy Anna Dorecka

po rozpoznaniu w dniu 6 marca 2017 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania P. N.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 30 czerwca 2016 roku nr (...)- (...)

w sprawie P. N.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie uczęszczania do szkoły

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu się P. N. począwszy od 1 kwietnia 2016 roku na okres lat 2 prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy powstałej w czasie uczęszczania do szkoły.

Sygn. akt IV U 772/16

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 6 marca 2017 r.

Decyzją z dnia 30 czerwca 2016 r., nr (...)- (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., na podstawie art. 180 ust. 1 ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2015 r. poz. 748 ze zm.), po rozpoznaniu wniosku z dnia 9 marca 2016 r., odmówił P. N. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy powstałej
w czasie uczęszczania do szkoły.

Odwołanie od tej decyzji wniósł P. N., domagając się jej zmiany
i przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie uczęszczania do szkoły. W uzasadnieniu odwołujący podniósł, że orzeczenia Lekarza Orzecznika i Komisji Lekarskiej pozostają w sprzeczności z treścią dokumentacji medycznej
i ustaleniami specjalistów, którzy prowadzą jego leczenie. Odwołujący podniósł, że urodził się z dziecięcym porażeniem mózgowym. Od najmłodszych lat leczony był w Szpitalu (...) w P.. W szkole miał indywidulany tok nauczania. Od 1997 r., czyli od ukończenia szkoły, otrzymywał rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Odwołujący podkreślił, że przez prawie 20 lat poddawany był intensywnemu leczeniu psychiatrycznemu, zaś w wyniku nagłego ataku RZS, również leczeniu reumatologicznemu. Jak wskazał odwołujący, stan jego zdrowia nie uległ poprawie. Przeciwnie, ma coraz większe trudności
w czytaniu i pisaniu. Jego stany depresyjne i lękowe ulegają pogłębieniu. Nie jest też w stanie samodzielnie funkcjonować. Wszystko to powoduje, że nie może podjąć pracy zarobkowej poza domem. Odwołujący podał, że uczęszcza na Warsztaty Terapii Zajęciowej. W domu zaś w ramach telepracy zajmuje się przepisywaniem tekstów. Czynności tej jednak nie jest
w stanie wykonywać samodzielnie i może pracować przez co najwyżej jedną godzinę. Odwołujący podkreślił też, że przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu, powołując się przy tym na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2000 r. (II UKN 134/00) i wyrok Sądu Okręgowego w Ostrołęce z dnia 27 listopada 2013 r. (III U 605/13).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji wskazał, że odwołanie nie wnosi żadnych nowych okoliczności, które miałyby wpływ na zmianę orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołujący P. N., urodzony
w dniu (...)z zawodu elektromonter, nie pracował zawodowo.

Od 1 maja 1997 r. ubezpieczonemu przysługiwała renta uczniowska na podstawie przepisów ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 40, poz. 267 ze zm.). Świadczenie to ubezpieczony pobierał do dnia
31 marca 2016 r.

We wniosku z dnia 9 marca 2006 r. ubezpieczony wniósł o przyznanie mu renty
z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie uczęszczania do szkoły na dalszy okres.

Zaskarżoną decyzją z dnia 30 czerwca 2016 r. (...) Oddział w T. odmówił P. N. przyznania prawa do tego świadczenia.

(okoliczności bezsporne)

Sąd Okręgowy ustalił ponadto następujący stan faktyczny sprawy:

Lekarz Orzecznik ZUS w opinii lekarskiej z dnia 13 kwietnia 2016 r. rozpoznał
u wnioskodawcy:

-

reumatoidalne zapalenie stawów II st f 1/2,

-

stan po chorobie Scheuermanna.

W konsekwencji, Lekarz Orzecznik ZUS uznał, że ubezpieczony nie jest osobą całkowicie niezdolną do pracy. Na tej podstawie, decyzją z dnia 13 maja 2016 r. (...) Oddział w T. odmówił wnioskodawcy przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie uczęszczania do szkoły.

Po przywróceniu ubezpieczonemu terminu na wniesienie sprzeciwu, sprawa skierowana została do rozpatrzenia przez Komisję Lekarską ZUS, która w orzeczeniu z dnia 27 czerwca 2016 r. podtrzymała stanowisko wyrażone przez Lekarza Orzecznika, rozpoznając u wnioskodawcy:

-

mózgowe porażenie dziecięce z pograniczem upośledzenia umysłowego,

-

RZS II f 1/2.

Orzeczenie to legło u podstaw wydania zaskarżonej decyzji (...) Oddział w T. z dnia 30 czerwca 2016 r. Decyzją tą uchylono wcześniejszą decyzję organu rentowego z dnia (...)

dowód:

-

orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia (...)k. 29 cz. I akt ZUS,

-

orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS z dnia (...).- k. 60-61 cz. I akt ZUS,

W celu stwierdzenia, czy i w jakim stopniu odwołujący jest niezdolny do pracy,
czy istniejąca u niego poprzednio całkowita niezdolność do pracy ustała, czy nastąpiła poprawa jej stanu zdrowia i na czym polega, kiedy powstała niezdolność do pracy i czy nadal jest to całkowita niezdolność do pracy, Sąd dopuścił w sprawie dowód z opinii biegłego sądowego: lek. med. A. K.- specjalisty psychiatry oraz pomocniczo dowód z opinii
E. G.- psychologa klinicznego.

Biegły psycholog stwierdził u odwołującego P. N.:

-

pogranicze upośledzenia umysłowego,

-

wskaźniki znacznych uogólnionych zmian organicznych w obrębie OUN, silne spowolnienie i męczliwość psychofizyczną, ruchy drżenne,

-

znaczące obniżenie funkcjonowania procesów poznawczych, szczególnie w zakresie pamięci i odporności na dystraktory, koncentracji uwagi i koordynacji wzrokowo- ruchowej,

-

zaburzenia funkcjonowania emocjonalnego i osobowości na podłożu znacznych uogólnionych zmian organicznych w obrębie OUN, związane z przeżywaniem swojej rzeczywistości, z cechami osobowości niedojrzałej, bierno- zależnej, skłonnością do somatyzacji, z obniżoną tolerancją na frustrację, ze stanem napięcia, niepokoju, zagubienia, z silną postawą dysymulacyjną i brakiem wglądu w swoje funkcjonowanie.

W uzasadnieniu opinii biegły podał, że u opiniowanego rozwój wszystkich sfer osobowości od dzieciństwa nie przebiegał prawidłowo z powodu niepełnosprawności wynikającej z dziecięcego porażenia mózgowego. Aktualnie opiniowany wykazuje się dysharmonią w zakresie funkcjonowania poznawczego. Osłabiona jest u niego szczególnie koordynacja wzrokowo- ruchowa. Ubezpieczony wykazuje też zaburzenia osobowości
z zaburzeniami emocjonalnymi i w zakresie funkcjonowania społecznego. Odnosząc się do opinii Lekarza Konsultanta ZUS z zakresu psychologii z dnia 20 czerwca 2016 r. biegły uznał, że odwołujący nie jest zdolny do pracy w zakładzie pracy chronionej. Jak podał, w zakładzie pracy chronionej wymagana jest samodzielna gotowość do codziennej 7- godzinnej, systematycznej pracy, bez nieustannej stymulacji ze strony innej osoby, do czego opiniowany nie jest zdolny.

dowód:

-

opinia psychologiczna z dnia 02.11.2016 r.- k. 12-15,

Biegły psychiatra zdiagnozował u odwołującego:

-

organiczne zaburzenia osobowości i zachowania z deficytem intelektualnym.

W oparciu o przeprowadzone badanie oraz wyniki badań specjalistycznych, w tym wyniki badania psychologicznego uznał, że ubezpieczony jest nadal całkowicie niezdolny do pracy od 1 kwietnia 2016 r. na okres dwóch lat. Rokowanie uzyskania zdolności do pracy jest niepewne. W przypadku odwołującego wskazane jest ponowne podjęcie terapii w ramach warsztatów terapii zajęciowej.

W uzasadnieniu opinii podał, że pomimo stosunkowo nieznacznego deficytu intelektualnego w wymiarze IQ, funkcjonowanie opiniowanego w zakresie funkcjonowania społecznego oraz zdolności radzenia sobie w sytuacjach życia codziennego jest znacznie upośledzone, głównie w zakresie planowania, organizowania i umiejętności dostosowania się do ról społecznych oraz braku oceniającego wglądu we własne zachowanie. Ubezpieczony funkcjonuje w oparciu o wyuczone schematy postępowania, bez umiejętności radzenia sobie
w warunkach wymagających samodzielnego podejmowania decyzji, jak również radzenia sobie pod względem emocjonalnym z wykonywaniem nałożonych obowiązków. Obecnie, opiniowany jest całkowicie niezdolny do pracy.

dowód:

-

opinia sądowo- lekarska z dnia 07.02.2017 r.- k. 22-23,

Sąd podzielił opinię biegłego psychiatry uznając, że zawiera ona wyczerpującą ocenę stanu organizmu odwołującego, a ponadto uwzględnia wpływ rozpoznanych u niego schorzeń na zdolność do pracy. Sąd uznał, iż charakterystyka schorzeń została przez biegłego oceniona prawidłowo z punktu widzenia zasad logiki, przy wykorzystaniu wiedzy specjalistycznej popartej doświadczeniem osoby sporządzającej opinię. Dlatego też, Sąd podzielił wnioski biegłego psychiatry o dalszej całkowitej okresowej niezdolności odwołującego do pracy. Podkreślić ponadto należy, że opiniujący w sprawie biegły swoje ustalenia i wnioski wywiódł po szczegółowej analizie całości dokumentacji medycznej oraz badaniu odwołującego. Opinia ta nie była kwestionowana przez organ rentowy.

Sąd w pełni podziela wnioski wynikające z opinii psychologicznej. Wnioski w niej zawarte zostały w sposób przekonujący uzasadnione, a poza tym w rzeczowy sposób odnosiły się do okoliczności niezbędnych dla ustalenia stanu zdrowia odwołującego. Przedmiotowa opinia sporządzona została przez biegłego sądowego posiadającego odpowiednią wiedzę, kwalifikacje oraz doświadczenie zawodowe. Opinia jest rzetelna. Specjalista wydał opinię po zapoznaniu się z dokumentacją zawartą w aktach sprawy oraz po osobistym badaniu odwołującego, a zatem posiadał kompleksowe informacje niezbędne do sformułowania wniosków końcowych opinii. Opinia jest rzetelna, a jej wnioski logiczne i zrozumiałe.

Wobec wyjaśnienia okoliczności spornych w sprawie w oparciu o dowód z opinii sądowo- lekarskiej biegłego psychiatry, który uwzględnił wyniki badania psychologicznego zawarte w opinii z dnia 2 listopada 2016 r., Sąd nie przeprowadzał dowodu z opinii biegłego neurologa.

Sąd oddalił wnioski dowodowe zawarte w odwołaniu o przesłuchanie świadków
i odwołującego na okoliczności związane ze stanem jego zdrowia. Oddalając wnioski dowodowe Sąd miał na uwadze, że w sprawie, której przedmiotem jest prawo do renty, warunkująca powstanie tego prawa i będąca elementem ustaleń faktycznych ocena niezdolności do pracy wymaga wiadomości specjalnych i musi znaleźć oparcie w dowodzie
z opinii biegłego posiadającego odpowiednią wiedzę medyczną, adekwatną do rodzaju schorzeń wnioskodawcy (por. wyrok SA w Poznaniu z dnia 20 grudnia 2012 r., III AUa 847/12 ( Legalis nr 733941). Sądy uzyskują medyczne wiadomości specjalne od biegłych lekarzy sądowych, którzy wydają opinie na podstawie posiadanej wiedzy specjalistycznej
i zgodnie ze sztuką lekarską, natomiast wyłącznie do sądu należy ocena, czy uzyskane od biegłych wiadomości specjalne mają istotne znaczenie dla osądzonej sprawy (odwołania), co wymaga sądowej weryfikacji wiarygodności i rzetelności opinii oraz dokonania prawnej kwalifikacji uzyskanych wiadomości specjalnych ze względu na przesłanki prawa materialnego wymagane do ustalenia uprawnień rentowych. W każdym razie nie ma wątpliwości, że stwierdzenie stanu zdrowia ubezpieczonego, jak również ustalenie wpływu stwierdzonych schorzeń na zdolność do pracy wymaga uzyskania medycznych wiadomości specjalnych, bo bez pomocy biegłych sądowych nie jest możliwe dokonanie miarodajnych ustaleń faktycznych oraz ich sądowej subsumcji pod konkretne przepisy prawa materialnego, które decydują o możliwości przyznania uprawnień rentowych (por. postanowienie SN z dnia 8 stycznia 2013 r., I UK 524/12, Legalis nr 710360). W sprawach o rentę dowód z zeznań świadków i strony może mieć co najwyżej znaczenie pomocnicze. W ocenie Sądu,
w niniejszej sprawie przeprowadzanie takich dowodów było zbyteczne. Okoliczności sporne w sprawie Sąd ustalił bowiem w oparciu o opinię sądowo- lekarską biegłego psychiatry, który stwierdził, że odwołujący jest nadal osobą całkowicie niezdolną do pracy. Uprzednio, przeprowadził dowód z opinii biegłego psychologa, z którą to opinią zapoznał się biegły psychiatra przed sporządzeniem opinii z dnia 7 lutego 2017 r.

Pozostałe okoliczności sprawy Sąd uznał za bezsporne, gdyż nie były w żaden sposób kwestionowane przez strony, zaś dokumenty przedstawione na ich stwierdzenie nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności.

Sąd rozważył, co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Istotą sporu w niniejszej sprawie było ustalenie, czy i w jakim stopniu odwołujący P. N. jest niezdolny do pracy, czy istniejąca u niego poprzednio całkowita niezdolność do pracy ustała, czy nastąpiła poprawa jej stanu zdrowia i na czym polega, kiedy powstała niezdolność do pracy i czy nadal jest to całkowita niezdolność do pracy.

Stosownie do treści art. 180 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 887 ze zm.), osoby, którym w dniu wejścia w życie ustawy przysługują emerytury, renty z tytułu niezdolności do pracy i renty rodzinne na podstawie przepisów, o których mowa
w art. 195 ustawy, zachowują prawo do tych świadczeń w wysokości ustalonej przed dniem wejścia w życie ustawy, z zastrzeżeniem ust. 2-5 i z uwzględnieniem ust. 6-9.

Na podstawie powołanego przepisu, odwołujący P. N. zachował prawo do tzw. uczniowskiej renty z tytułu niezdolności do pracy, która była mu wypłacana od dnia
1 maja 1997 r. na podstawie art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 40, poz. 267 ze zm.). Przepis ten stanowił, że uczniom szkół ponadpodstawowych, studentom szkół wyższych i uczestnikom studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej, którzy stali się inwalidami I lub II grupy w czasie uczęszczania do szkoły lub odbywania studiów, przysługuje prawo do renty inwalidzkiej. Powyższa ustawa została uchylona z dniem 1 stycznia 1999 r. na mocy art. 195 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

W myśl art. 101 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z FUS, prawo do świadczeń ustaje, gdy ustanie którykolwiek z warunków wymaganych do uzyskania tego prawa. Wykładnia art. 180 ust.1 ustawy emerytalno- rentowej, dokonywana przez pryzmat art. 101 tej ustawy, prowadzi do ogólniejszego stwierdzenia, że osoba, która nabyła prawo do renty inwalidzkiej z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na podstawie art. 63 ust. 1 z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin zachowuje po dniu 1 stycznia 1999 r. prawo do tego świadczenia, jeżeli w dalszym ciągu jest całkowicie i nieprzerwanie niezdolna do pracy, choćby ta niezdolność do pracy miała charakter okresowy (por wyrok SN z dnia 30 sierpnia 2001 r., II UKN 517/00, OSNP 2003/10/259, wyrok SA w Białymstoku z dnia 21 września 2000 r., III AUa 497/00, OSA 2001/4/19). A contrario, gdyby stan zdrowia ubezpieczonego, który uprzednio pobierał rentę uczniowską, uległ poprawie w stopniu, który w chwili obecnej nie czyni już go osobą całkowicie niezdolną do pracy, to zachodziłyby przesłanki do odmowy przyznania prawa do świadczenia na dalszy okres na podstawie art. 107 ustawy emerytalno- rentowej. Przepis ten stanowi, że prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie. Taka sytuacja jednak w tej sprawie nie wystąpiła.

Okolicznością bezsporną w sprawie było, że odwołujący do dnia 31 marca 2016 r. pobierał rentę z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie uczęszczania do szkoły.

Zgodnie z dyspozycją art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z FUS, niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. W myśl
ust. 2 powołanego artykułu, całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast stosownie do ust. 3, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Równocześnie, jak stanowi art. 13 ust. 1 ustawy emerytalno- rentowej, przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak również możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Jak wynika z wydanej w niniejszej sprawie opinii biegłego psychiatry, odwołujący
z uwagi na organiczne zaburzenia osobowości i zachowania z deficytem intelektualnym, jest nadal całkowicie niezdolny do pracy od 1 kwietnia 2016 r. na okres dwóch lat.

Funkcjonowanie odwołującego w zakresie funkcjonowania społecznego oraz zdolności radzenia sobie w sytuacjach życia codziennego jest znacznie upośledzone, głównie w zakresie planowania, organizowania i umiejętności dostosowania się do ról społecznych oraz braku oceniającego wglądu we własne zachowanie. Ubezpieczony funkcjonuje w oparciu o wyuczone schematy postępowania, bez umiejętności radzenia sobie w warunkach wymagających samodzielnego podejmowania decyzji, jak również radzenia sobie pod względem emocjonalnym z wykonywaniem nałożonych obowiązków.

Biegły psychiatra wydał opinię sądowo- lekarską w oparciu o zgromadzoną w sprawie dokumentację medyczną, wyniki przeprowadzonego badania, a także przy uwzględnieniu wyników badania psychologicznego przeprowadzonego przez biegłego psychologa. Biegły ten w wydanej opinii z dnia 2 listopada 2016 r. podał, że u odwołującego rozwój wszystkich sfer osobowości od dzieciństwa nie przebiegał prawidłowo z powodu niepełnosprawności wynikającej z dziecięcego porażenia mózgowego. Aktualnie zaś ubezpieczony wykazuje się dysharmonią w zakresie funkcjonowania poznawczego. Osłabiona jest u niego szczególnie koordynacja wzrokowo- ruchowa. Odwołujący wykazuje też zaburzenia osobowości
z zaburzeniami emocjonalnymi i w zakresie funkcjonowania społecznego. Polemizując z treścią opinii Lekarza Konsultanta ZUS z zakresu psychologii z dnia 20 czerwca 2016 r., biegły psycholog stwierdził w wydanej opinii, że odwołujący nie jest zdolny do pracy w ramach zakładu pracy chronionej. W zakładzie pracy chronionej wymagana jest bowiem samodzielna gotowość do codziennej 7- godzinnej, systematycznej pracy, bez nieustannej stymulacji ze strony innej osoby, do czego ubezpieczony nie jest zdolny.

Nawet, gdyby odwołujący był zdolny do pracy w zakładzie pracy chronionej, to nie stanowiłoby to przeszkody do przyjęcia u niego całkowitej niezdolności do pracy. Całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Zgodnie z art. 13 ust. 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, zachowanie zdolności do pracy w warunkach określonych w przepisach o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nie stanowi przeszkody do orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy. Oznacza to, że możliwość uznania całkowitej niezdolności do pracy jest wykluczona przy zachowaniu choćby ograniczonej zdolności, ale w tzw. normalnych warunkach. Konieczność odniesienia się do normalnych (typowych) warunków pracy można uznać za pogląd utrwalony w piśmiennictwie. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia
i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyroki SN: z dnia 13 października
2009 r., II UK 106/09, Legalis nr 288299, z dnia 8 grudnia 2000 r., II UKN 134/00, OSNAPiUS 2002/15/369, z dnia 7 września 1979 r., II URN 111/79, Legalis nr 21637).

Skoro więc zaskarżona przez P. N. decyzja (...) Oddział w T.
z dnia 30 czerwca 2016 r. nie była zasadna, należało uwzględnić jej odwołanie, przyjmując jako podstawę prawną takiego rozstrzygnięcia art. 180 w związku z art. 107, art. 57 ust. 1
i art. 12 ust. 1-2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Tym samym, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującemu prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy powstałej
w czasie uczęszczania do szkoły od dnia 1 kwietnia 2016 r. na okres dwóch lat.

(...)

(...)

-

(...)

-

(...)

-

(...)

(...)