Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 01 czerwca 2016r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek (...) w R. Wydział II Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Okręgowego Renata Kopala

Protokolant: Jolanta Bober

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 01 czerwca 2016r. w R.

sprawy z powództwa Ł. Z. (Z.)

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda Ł. Z. kwotę 82.000 zł (osiemdziesiąt dwa tysiące złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 27 listopada 2015 roku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.100 zł (cztery tysiące sto złotych) tytułem zwrotu kosztów sądowych oraz kwotę 7.217 zł (siedem tysięcy dwieście siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sędzia:

Sygn. akt II C 32/16

UZASADNIENIE

Powód Ł. Z. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 82.000,00 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 27 listopada 2015 roku, zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 7.200 zł wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł, ewentualnie zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania sądowego według spisu kosztów.

W uzasadnieniu podniósł, że w dniu 17 września 2005 roku w C. miało miejsce zdarzenie drogowe w czasie którego J. G. kierując samochodem osobowym marki O. (...) umyślnie naruszając zasady ruchu drogowego w postaci kierowania pojazdem mechanicznym bez wymaganych uprawnień oraz nienależycie obserwowanie jezdni w okolicach przejścia dla pieszych, mając włączone światła postojowe, spowodował nieumyślnie wypadek, w wyniku którego następstwem była śmierć J. Z.- matki powoda, a następnie zbiegł z miejsca zdarzenia za co wyrokiem Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 07 lutego 2006 roku w sprawie o sygn. akt IV Nk 1/06 został uznany winnym wyżej opisanego czynu stanowiącego czyn karalny określony
w art. 177 § 2 k.k., w efekcie zastosowano wobec niego środek poprawczy w postaci umieszczenia w zakładzie poprawczym na okres próby 3 lat.

W czasie zdarzenia wyżej wymieniony pojazd tj. O. (...) o nr rej. (...), należący do rodziców sprawcy - J. G. korzystał z ochrony ubezpieczeniowej z mocy umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej z (...) S.A. w W.. Powód zgłosił pozwanemu roszczenie w kwocie 100.000 zł z tytułu naruszenia dóbr osobistych z związku ze śmiercią matki - J. Z.. Pozwany decyzją z dnia 26 listopada 2015 roku wypłacił świadczenie w kwocie 18.000 zł tytułem zadośćuczynienia na rzecz powoda.

W dacie zdarzenia powódka miał 39 lat zaś powód 17 lat. Wówczas powód zamieszkiwał wspólnie z matką i młodszym bratem - M. Z. mającym wówczas lat 12. Powód podkreślił, że z matką łączyły go silne więzi emocjonalne. Nie pamięta w ogóle ojca, który nie utrzymywał z nimi żadnych kontaktów i tak jest do dnia dzisiejszego. Matka była dla niego opiekuńczą i dobrą osobą. Stanowiła dla niego wsparcie ciągle troszcząc się o niego. Jej śmierć była dla niego potężnym wstrząsem. Powód do dnia dzisiejszego nie jest w stanie zrozumieć przyczyn tego zdarzenia. Powód w wyniku wypadku odczuwał i nadal odczuwa poczucie osamotnienia i częściowo brak bezpieczeństwa wynikający z nieobecności matki. Przez długi czas odczuwał rozpacz oraz daleko idący smutek. Utracił motywację oraz chęć do realizacji założonych wcześniej celów. Osoba matki stanowiła dla niego silne oparcie i autorytet. Do dnia dzisiejszego nie otrząsnął się w pełni z faktu utraty tak bliskiej mu osoby. Powód nadal często pojawia się na grobie matki, gdyż nie jest w stanie do dnia dzisiejszego pogodzić z tak znaczącą stratą.

W odpowiedzi pozwany wniósł o oddalenie powództwa, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Pozwany oświadczył, iż przyznał powodowi decyzją odszkodowawczą kwotę 18.000 zł . Wskazał, że w 2006 roku wypłacił powodowi odszkodowanie z tytułu znacznego pogorszenia sytuacji życiowej w wysokości 55.062,00 zł. Ostatecznie pozwany podtrzymał dotychczasową decyzję odszkodowawczą odmawiając wypłaty dalej idących roszczeń jako wygórowanych.

Pozwany zarzucił brak wykazania przez powoda roszczenia co do zasady i wysokości co jego zdaniem winien był zrobić powód formułując żądanie na podstawie art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1k. c. Pozwany podkreślił nadto, iż zadośćuczynienie za śmierć przyznane na podstawie art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § k.c. ma za zadanie kompensować nie ból spowodowany śmiercią osoby bliskiej ale przedwczesną utratę członka rodziny gdyż dobrem którego naruszenia wymaga kompensata jest prawo do życia w rodzinie. Dodał, że najwyższe zadośćuczynienia powinny być zasądzane na rzecz osób, które wskutek śmierci stały się samotne, bez rodziny natomiast powód nie stał się w następstwie śmierci matki osobą samotną gdyż wraz z żoną, dzieckiem i bratem nadal współtworzy rodzinę dzięki czemu znajduje w nich oparcie. Pozwany dodatkowo stwierdził, że śmierć matki nie wpłynęła dezorganizująco na życie osobiste i zawodowe powoda. Upłynęło również wiele czasu od zdarzenia, co także przyczyniło się zredukowania ujemnych odczuć psychicznych powoda związanych z utratą najbliższej osoby.

Sąd ustalił co następuje:

W dniu 17 września 2005 roku miejscu zamieszkania rodziny G. odbyło się spotkanie towarzyskie, w trakcie którego uczestnicy spożywali alkohol. W czasie jego trwania nieletni J. G. około godziny 20.00 pod nieuwagę rodziców posługując się zabranymi z domu kluczykami do samochodu osobowego O. (...) o Nr rej (...), uruchomił pojazd i wraz z kolegą M. C. postanowił przejechać się po mieście. Niedługo potem około godziny 21.00 zł na ulicy (...) w C., poruszając się z prędkością około 50-60 km/h doszło do potrącenia J. Z.
w wyniku czego J. Z. poniosła śmierć. Poszkodowana został potrącona na przejściu dla pieszych.

J. G. naruszył umyślenie zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w ten sposób że kierując samochodem osobowym jadąc bez wymaganych uprawnień, nienależycie obserwując jezdnie w okolicy przejścia dla pieszych, mając włączone światła postojowe spowodował nieumyślnie wypadek w wyniku którego J. Z. poniosła śmierć.

W dniu 07 lutego 2006 roku Sąd Rejonowy w Rybniku w sprawie o sygn. akt IV Nk 1/06uznał J. G. winnym wyżej opisanego czynu stanowiącego czyn karalny opisany w art. 177 § 2 k.k. za co zastosowano względem J. G. środek poprawczy w postaci umieszczenia w zakładzie poprawczym z zawieszeniem na okres próby 3 lat. Nadto zastosowano środek wychowawczy w postaci nadzoru kuratora oraz orzeczono zakaz prowadzenie pojazdów mechanicznych.

Kierowany przez w/w sprawcę w dniu zdarzenia pojazd mechaniczny korzystał w tym czasie z ochrony ubezpieczeniowej z zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych na podstawie umowy ubezpieczenia zawartej z (...) S.A. w W..

Przed zdarzeniem szkodowym poszkodowana J. Z. samodzielnie opiekowała się małoletnimi dziećmi M. i Ł. Z.. Mąż poszkodowanej nie mieszkał z rodziną, w żadnym zakresie nie przyczyniał się do utrzymania i wychowania małoletnich. Obaj synowie J. Z. nie pamiętają swojego ojca który opuścił rodzinę obarczając J. Z. całym ciężarem utrzymania i wychowania małoletnich. W okresie poprzedzającym tragiczny wypadek J. Z. często w miarę możliwości korzystała z dorywczego zatrudnienia. Posiadała wówczas formalnie status osoby bezrobotnej. Osiągała wówczas dochód w kwocie około 1.000 zł miesięcznie. Na rzecz małoletnich dzieci były formalnie zasądzone alimenty od byłego męża J. Z. jednak faktycznie nie łożył on do rąk poszkodowanej żadnych kwot. Po śmierci matki małoletnich, w okresie od 01 lutego 2006 roku do 30 kwietnia 2006 roku Urząd Gminy i Miasta C. wypłacał małoletnim zasiłek rodzinny w kwotach po 43 zł miesięcznie oraz na rzecz Ł. Z. wypłacił jednorazowo dodatek z tytułu z tytułu rozpoczęcia roku szkolnego w kwocie 90 zł, nadto dodatek na pokrycie kosztów dojazdu do szkoły po 40 zł miesięcznie. Łącznie w tym czasookresie wypłacono 468 zł. W okresie od marca 2006 roku do 30 kwietnia 2006 roku wypłacono również zaliczkę alimentacyjną po 300 zł miesięcznie dla każdego z małoletnich.

W chwili śmierci swojej matki J. Z. powód miał 17 lat zaś jego młodszy brat M. Z. 12 lat. Powód zamieszkiwał wraz z matką i bratem, do 7 roku życia powód mieszkał z matką i bratem u babci, później zamieszkiwali sami, z bratem i matką, powód wychowywał się bez ojca. Przez okres około pół roku przed wypadkiem wspólnie z nimi zamieszkiwał partner matki , który bywał w domu incydentalnie w weekendy gdyż był zawodowym kierowcą. Po śmierci matki zerwał z jej synami wszelkie kontakty. W domu sytuacja materialna jeszcze za życia matki powoda była trudna. Korzystali z pomocy opieki społecznej ale matka powoda zawsze dbała, by synom niczego nie brakowało, by nie byli głodni, byli schludnie ubrani. Na pierwszym miejscu stawiała zaspokojenie potrzeb dzieci. Powód był spokojnym dzieckiem , miał swoje zainteresowania, w których wspierała go matka. Interesował się Japonią i nawet zaczął pisać po japońsku książkę. Po śmierci matki stał się osobą małomówną, zaniechał rozwijania swoich zainteresowań. Dodatkowo miał świadomość przez pewien czas niepewnej sytuacji i materialnej. Po śmierci matki powód i jego brat utracili źródło utrzymania bowiem alimenty, które J. Z. otrzymywała z Funduszu Alimentacyjnego zostały wstrzymane do czasu uregulowania sytuacji prawnej dzieci Przez pół roku sytuacja materialna powoda i jego brata była niepewna, musieli liczyć na wsparcie dalszej rodziny.

Po śmierci matki, postanowieniem Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia w 28 marca 2006 roku, sygn. akt IV Nsm 802/05 zarządzono umieszczenie małoletnich Ł. i M. Z. w rodzinie zastępczej ich cioci K. B. i w tym zakresie ograniczono władzę rodzicielską ojca małoletnich G. Z. oraz zobowiązano rodzinę zastępczą do składania dwa razy w roku sprawozdań, nadto ustanowiono nadzór Sądu nad warunkami bytu i wychowania małoletnich sprawowanego za pośrednictwem kuratora sądowego.

W dalszym okresie czasu powód i jego brat utrzymywali się ze świadczeń z tytułu rodziny zastępczej.

W niedługim czasie po śmierci matki, powód odbył kilka spotkań z psychologiem. Do chwili obecnej powód odczuwa skutki śmierci matki w sferze świadomości oraz emocji. Rozpamiętuje sytuacje z okresu życia matki. Odwiedza często grób matki. Po odbyciu roku studiów, postanowił porzucić je chcąc swą przyszłość związać ze służbą w wojsku. Ostatecznie nie pozostał w wojsku, wrócił do stałego miejsca zamieszkania. W 2014 roku powód ożenił się. Odczuwał żal z powodu faktu nieobecności matki na jego ślubie, tego ,ze nie mógł przedstawić jej swojej żony. Powód nie miał nigdy żadnego kontaktu z ojcem. Powód w ogóle nie pamięta ojca. Po śmierci matki powód nawiązał bliższą relację z jedną dziewczyną jednak po pewnym czasie znajomość ulegał zakończeniu. Ciocia powoda wraz bratem wyprowadziła się i wróciła do siebie i swoich dzieci. Ł. Z. pozostał w mieszkaniu matki. Powód odczuł emocjonalnie tę wyprowadzkę. Miał wówczas 18 lat. Poczucie osamotnienia znacznie nasiliło się od tego czasu. Jednak nie zaprzestał definitywnie kontaktów z ciocią. Powód odwiedzał ją i odwrotnie ona odwiedzał jego. Z najbliższej rodziny powodowi pozostał jedynie brat, z którym widuje się około 2 razy w miesiącu.

Wyrokiem z 18 marca 2008 roku Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek (...) w R. w sprawie o sygn. akt II C 80/06 zasądził od pozwanych (...) S.A. w W. Inspektoratu w R. i J. G. na rzecz Ł. Z. kwotę 30.000 zł tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami od dnia 03 kwietnia 2007 roku, z zastrzeżeniem, że spełnienie świadczenia przez jednego z pozwanych zwalnia drugiego.

W pkt 3 wyżej opisanego wyroku zasądził Sąd od pozwanych (...) S.A. w W. Inspektorat w R. i J. G. na rzecz Ł. Z. kwotę 2.400 zł tytułem skapitalizowanej renty za okres od 01 października 2005 roku do 30 września 2006 roku z ustawowymi odsetkami od dnia 30 maja 2006- zastrzeżeniem, że spełnienie świadczenia przez jednego z pozwanych zwalnia drugiego.

Pozwany w decyzji z 26 listopada 2015 roku uznał częściowo roszczenie zadośćuczynienia i wypłacił na rzecz powoda świadczenie w wysokości 18.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę poniesioną przez powoda w związku z naruszeniem dobra osobistego w postaci prawa do życia w pełnej rodzinie.

Dowód: akta sprawy SO w Gliwicach Ośrodek (...) w R. sygn. akt
II C 80/06, wyrok Sądu Rejonowego w Rybniku z 07 lutego 2006 roku zapadły w sprawie
o sygn. akt IV Nk 1/06 k. 150 akt o sygn. IV Nk1/06, korespondencja między powodem reprezentowanym przez (...) S.A. a ubezpieczycielem. k 9-13, zeznania świadka R. L. - protokół nagrania z rozprawy z dnia 13 kwietnia 2016 roku k. 49, świadka M. Z., zeznania powoda Ł. Z. - protokół nagrania z rozprawy z dnia 01 czerwca 2016 roku k. 74., wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach Ośrodek (...) z dnia 18 marca 2008 roku k. 349a akt sprawy o sygn. akt II C 80/06.

Przy ocenie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie Sąd kierował się zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażoną w art. 233 § 1 k.p.c. Podejmując rozstrzygnięcie, Sąd oparł się również na dowodach z dokumentów, jako że sporządzone zostały one przez uprawnione podmioty w ramach obowiązków wynikających z charakteru ich działalności, a zgodność ich treści z rzeczywistym stanem faktycznym nie została przez strony zakwestionowana w toku procesu. Nie znalazł Sąd najmniejszych podstaw
do zakwestionowania jako wiarygodnego dowodu w sprawie zeznań świadka M. Z. oraz spójnych szczerych, logicznych i korelujących w pełnym zakresie
z zeznaniami M. Z. zeznań powoda. Uczynił Sąd wobec powyższego wskazane dowody pełnowartościową podstawą czynionych ustaleń w sprawie. Sąd oddalił wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii psychiatry celem ustalenia skutków jakie wywołała śmierć matki albowiem z uwagi na upływ czasu nie jest możliwym zbadanie i ocena stanu psychicznego powoda po zdarzeniu a także w następnych latach po wypadku. Powód jako małoletnie dziecko nie miał możliwości kierowania swoim leczeniem psychiatrycznym czy pomiota psychologiczna bezpośrednio po wypadku, a jak wynika z zeznań świadka R. L. doszło jedynie do dwa razy w ciągu pół roku po śmierci matki, przy czym brak jest dokumentacji z tych spotkań z psychologiem.

Sąd zważył co następuje:

W rozpoznawanej sprawie powód za podstawę prawną dochodzonego roszczenia przyjął regulację przepisów art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c.

Przepis art. 24 § 1. k.c. stanowi, że ten czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do sunięcia jego skutków, w szczególności, w szczególności ażeby złożyła oświadczenia odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiednie sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. Zatem regulacja ta przewiduje środki ochrony prawnej w razie zagrożenia lub naruszenia dobra osobistego przez określone zachowanie się podmiotu prawa w relacji do istotnych wartości społecznych związanych ściśle z jednostką ludzką bądź też z mocy odesłania z art. 43. k.c. niektórych wartości związanych z osobą prawną. Przy czym istotnym jest w niniejszej sprawie, że wyliczenia rodzajów dóbr osobistych zamieszczone w art. 23. k.c. ma charakter wyłącznie przykładowy zaś będące przedmiotem rozpoznania roszczenie ma swoje źródło w naruszeniu dobra osobistego niewysłowionego ekspressis verbis w przykładowym wyliczeniu z art. 23 k.c. Nie budzi jednak wątpliwości, iż w orzecznictwie Sąd Najwyższego ukształtowało się jednolite i utrwalone już stanowisko, zgodnie z którym najbliższemu członkowi rodziny zmarłego przysługuje na podstawie art. 448 k.c. w związku z art. 24 § 1 k.c. zadośćuczynienie pieniężne za doznaną przed dniem 3 sierpnia 2008 roku krzywdę, stanowiącą następstwo naruszenia deliktem dobra osobistego w postaci prawa do życia w pełnej rodzinie czy też szczególnej więzi rodzinnej ze zmarłym, której zerwanie powoduje ból, cierpienia psychiczne, poczucie krzywdy i osamotnienia (zob. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 październik a2014 roku , II CSK 552/13 , LEX nr 1504553. Natomiast Sąd Najwyższy w Uchwale z dnia 20 grudnia 2012 roku,III CZP 93/12 (LEX nr 1267081), stwierdził, że art. 34 ust. 1 w/w/ ustawy – w brzmieniu sprzed dnia 11 lutego 2012 roku, nie wyłączał z zakresu ochrony ubezpieczeniowej zadośćuczynienia za krzywdę wobec osoby której ubezpieczony ponosił odpowiedzialność na podstawie art. 448 k.c. Zatem nie może budzić wątpliwości, że w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu, odpowiedzialność obejmuje obowiązek zapłaty zadośćuczynienia w razie powstania uszczerbku niemajątkowego, czyli krzywdy spowodowanej ruchem pojazdu mechanicznego.

W orzecznictwie bowiem Sądu Najwyższego uznaje się, iż zadośćuczynienie przyznawane na podstawie art. 448 k.c. kompensuje szkodę niemajątkową (krzywdę), której w związku ze śmiercią, spowodowaną ruchem pojazdu mechanicznego, doznają osoby najbliższe zmarłego, na skutek naruszenia ich własnego dobra osobistego w postaci prawa
do więzi rodzinnej. Zadośćuczynienia przyznane z tego tytułu ma wyrównać cierpienia spowodowane przedwczesną utratą członka rodziny, skutkującą naruszeniem chronionej prawem więzi rodzinnej i prawa dożycia w rodzinie jako dobra osobistego.

Jak chodzi o wysokość przyznanego zadośćuczynienia, tutejszy Sąd uznał, iż zadośćuczynienie w kwocie 100.000 zł jest w pełni adekwatne do doznanej przez powoda krzywdy i spełnia swą kompensacyjną funkcję. Nie bez znaczenia przecież są, przy ocenie zakresu doznanej krzywdy są właściwości osobiste osoby dotkniętej cierpieniem, młody wiek powoda, który w chwili śmierci matki kształtował swoją osobowość i psychikę . Biorąc pod uwagę przyznane przez pozwanego zadośćuczynienie w kwocie 18.000 zł kwota dochodzona pozwem 82.000 zł jako wyrównanie zadośćuczynienia do kwoty 100.000 zł jest w pełni uzasadniona.

Wskazując zatem na kryteria wypracowane przez judykaturę oraz doktrynę prawa cywilnego dotyczące zasad ustalania zadośćuczynienia na podstawie art. 445 k.c., stwierdzić należy, iż do determinant tych za śmierć osoby najbliższej należą m. in.: rodzaj naruszonego dobra, stopień i czas trwania cierpień psychicznych rozumianych, jako ujemne przeżycia psychiczne związane ze śmiercią najbliższego członka rodziny, stopień zażyłości łączącej zmarłego i poszkodowanego, jakość łączącej ich relacji, wiek poszkodowanego, skutki w zakresie życia osobistego, jakie śmierć osoby najbliższej wywołała. Dodać trzeba także, że kwota zadośćuczynienia ma charakter kompensacyjny i stanowi jednorazową rekompensatę za całą krzywdę doznaną przez osobę, której dobro zostało naruszone.

Zdaniem tutejszego Sądu, przy uwzględnieniu wyników postępowania dowodowego, w tym faktu, iż poszkodowany był szczególnie silnie związany ze swoją tragicznie zmarłą matką (także z racji tego, iż to ona wyłącznie sprawowała na nim opiekę i go wychowywała) zasądzone zadośćuczynienie w żądanej przez powoda wysokości w pełni odpowiada tym kryteriom.

Nadto biorąc wyżej podniesione okoliczności , Sąd miał na względzie to , że w chwili śmierci matka powoda miała 39 lata zaś powód tylko 17 lat. Zatem powód miał pełne podstawy do oczekiwania, iż wspólnie przez wiele lat będą mogli cieszyć się razem życiem, dzielić wspólne sukcesy życiowe, udzielać sobie wzajemnie wsparcia w trudnych chwilach życia, co jednak niestety nie będzie mogło mieć miejsca. Nie bez znaczenia pozostaje również, że wskutek nagłej niespodziewanej śmierci matki, to na powoda spadł również ciężar udźwignięcia odpowiedzialności zarówno za własne życie, ale i również odpowiedzialności za młodszego osieroconego brata.

W konsekwencji, nie znalazł Sąd najmniejszych podstaw do zanegowania wysokości zgłoszonego roszczenia 82.000 zł, jako w pełni adekwatnej sumy odpowiadającej rozmiarom powstałej krzywdy, wynikającej z zerwania szczególnie silnej więzi rodzinnej istniejącej pomiędzy J. Z. a powodem, któremu zdarzenie szkodowe odebrało w jednej chwili (nie licząc młodszego brata) jedyną najbliższą funkcjonującą w obrębie jego życia, osobę.

Biorąc pod uwagę, iż Sąd uznał w całości zgłoszone w niniejszym postępowaniu roszczenia w wysokości 82.000 zł (kwota pomniejszona o wypłacone przez ubezpieczyciela świadczenie w wysokości 18.000 zł) na mocy art. 98 k.c. zasądził Sąd od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.100 zł tytułem poniesionej przez powoda opłaty sądowej od pozwu oraz na podstawie § 8 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. 2015.1801) kwotę 7.200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w sprawie oraz kwotę 17 zł tytułem opłaty skarbowej od udzielonego przez powoda pełnomocnictwa procesowego.