Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lipca 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 12 lipca 2017 r. w Lublinie

sprawy J. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji J. C.

od wyroku Sądu Okręgowego w Radomiu

z dnia 16 listopada 2016 r. sygn. akt VI U 471/16

I.  zmienia zaskarżony wyrok oraz poprzedzającą go decyzję i ustala J. C. prawo do emerytury od dnia (...),

II.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R. na rzecz J. C. kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Krzysztof Szewczak Barbara Hejwowska Barbara Mazurkiewicz-Nowikowska

III AUa 1429/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 marca 2016 r., znak: (...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił J. C. prawa do wcześniejszej emerytury, ponieważ wnioskodawca według stanu na dzień 1 stycznia 1999 r. nie udowodnił co najmniej 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych oraz co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W odwołaniu od tej decyzji wnioskodawca J. C. wnosił o jej zmianę poprzez ustalenie mu prawa do emerytury w obniżonym wieku. Podniósł przy tym, że organ rentowy niesłusznie nie zaliczył mu do stażu pracy w szczególnych warunkach okresów pracy w (...) S.A. w S. od dnia 22 kwietnia 1972 r. do dnia 24 grudnia 1974 r. oraz od dnia 22 kwietnia 1987 r. do dnia 22 listopada 1991 r. U tego pracodawcy wykonywał prace polegające na załadunku żeliwa do pieców łukowych. Zdaniem ubezpieczonego ZUS ustalając jego ogólny staż ubezpieczeniowy również nieprawidłowo nie uwzględnił okresu, w którym był zarejestrowany w Powiatowym Urzędzie Pracy w S. jako bezrobotny.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. wnosił o oddalenie odwołania.

Wyrokiem z dnia 16 listopada 2016 r. Sąd Okręgowy w Radomiu oddalił odwołanie.

W uzasadnieniu tego wyroku Sąd I instancji ustalił, wnioskodawcy J. C., urodzonemu w dniu (...), organ rentowy decyzją z dnia 16 sierpnia 2002 r. przyznał prawo do okresowej renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1 czerwca 2002 r. do dnia 31 października 2003 r. Kolejnymi decyzjami prawo do tego świadczenia było przedłużane, ostatnio do dnia 31 marca 2016 r. Ubezpieczony złożył w ZUS w dniu 9 lutego 2011 r. wniosek o przyznanie prawa do emerytury. Decyzją z dnia 19 kwietnia 2011 r. organ rentowy odmówił J. C. prawa wcześniejszej emerytury, ponieważ nie udowodnił on wymaganego co najmniej 25-letniego okresu składkowego i nieskładkowego oraz co najmniej 15-letniego stażu pracy w szczególnych warunkach.

Ubezpieczony w dniu (...) ponownie złożył wniosek o emeryturę. ZUS zaskarżoną decyzją z dnia 30 marca 2016 r. odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury w obniżonym wieku. Organ rentowy uznał za udowodniony ogólny staż ubezpieczeniowy w wymiarze 23 lat, 10 miesięcy i 15 dni oraz okres 10 lat, 9 miesięcy i 17 dni pracy w szczególnych warunkach. Do ogólnego stażu ubezpieczeniowego ZUS nie zaliczył okresów urlopu bezpłatnego: od dnia 19 lutego 1998 r. do dnia 31 marca 1998 r.; od dnia 24 kwietnia 1998 r. do dnia 31 maja 1998 r. oraz od dnia 3 czerwca 1998 r. do dnia 30 czerwca 1998 r. Z kolei do stażu pracy w szczególnych warunkach organ rentowy nie zaliczył okresów pracy w Odlewni (...) w S. od dnia 22 kwietnia 1972 r. do dnia 24 grudnia 1974 r. oraz od dnia 22 kwietnia 1987 r. do dnia 22 listopada 1991 r., ponieważ przedstawione świadectwa pracy zawierały błędy formalne uniemożliwiające zaliczenie tych okresów.

W związku z tym, że J. C. urodził się po dniu 31 grudnia 1948 r., należało zbadać, czy spełnia on przesłanki prawa do emerytury określone w art. 184 w zw. z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. 2016 r., poz. 887 ze zm.). Sąd Okręgowy następnie zacytował treść art. 184 ust. 1 i 2 oraz art. 32 ust. 1,2 i 4 ostatnio powołanej ustawy, a także przepisów §§ 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Zwrócił uwagę na to, że przy ustalaniu stażu pracy w szczególnych warunkach nie uwzględnia się okresów niewykonywania pracy, za które pracownik nie otrzymał wynagrodzenia lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, w tym okresów urlopów bezpłatnych.

Sąd Okręgowy podkreślił, że J. C. w dniu (...) osiągnął wiek emerytalny wynoszący dla mężczyzn 60 lat oraz nie był członkiem żadnego z otwartych funduszy emerytalnych.

W sprawie spornym pozostawało czy wnioskodawca według stanu na dzień 1 stycznia 1999 r. posiada ogólny staż ubezpieczeniowy w wymiarze co najmniej 25 lat oraz staż pracy w szczególnych warunkach w wymiarze co najmniej 15 lat.

Sąd I instancji podniósł, że z dokumentacji pracowniczej zgromadzonej w aktach postępowania administracyjnego wynika, że J. C. wykonywał pracę w następujących okresach:

a/ od dnia 26 sierpnia 1969 r. do dnia 13 listopada 1970 r. w Zakładach (...) w W.;

b/ od dnia 23 sierpnia 1971 r. do dnia 13 grudnia 1971 r. w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w S.;

c/ od dnia 22 kwietnia 1972 r. do dnia 24 grudnia 1974 r. w Odlewni (...) w S.;

d/ od dnia 15 października 1975 r. do dnia 30 lipca 1986 r. w Cementowni (...) w W.;

e/ od dnia 22 kwietnia 1987 r. do dnia 22 listopada 1991 r. w Odlewni (...) w S.;

f/ od dnia 23 marca 1992 r. do dnia 31 sierpnia 1992 r. w (...) Kopalniach (...) w S.;

g/ od dnia 1 lipca 1994 r. do dnia 15 października 1994 r. w Przedsiębiorstwie Produkcyjno-Handlowym (...) S.C. w M.;

h/ od dnia 1 grudnia 1994 r. do dnia 15 lutego 1995 r. w Urzędzie Gminy w M.;

i/ od dnia 1 czerwca 1996 r. do dnia 30 listopada 1996 r. w Zakładzie (...)- Produkcyjno-Handlowym (...) S.C. K. N. w S.;

j/ od dnia 4 grudnia 1997 r. do dnia 31 grudnia 1997 r. w Przedsiębiorstwie Usługowo-Handlowym (...) w S.;

k/ od dnia 2 stycznia 1998 r. do dnia 30 czerwca 1998 r. w Przedsiębiorstwie (...) S.C. w W..

Wnioskodawca ponadto w okresach: od dnia 18 lutego 1995 r. do dnia 17 lutego 1996 r. oraz od dnia 10 grudnia 1996 r. do dnia 3 grudnia 1997 r. był zarejestrowany w Powiatowym Urzędzie Pracy w S. jako bezrobotny, pobierający w tych okresach zasiłek dla bezrobotnych.

Sąd Okręgowy zwrócił uwagę na to, iż zarządzeniem z dnia 23 maja 2016 r. J. C. został zobowiązany do wykazania, że na dzień 31 grudnia 1998 r. legitymował się co najmniej 25-letnim ogólnym stażem ubezpieczeniowym, a nie jak przyjął ZUS, takim stażem w wymiarze 23 lat, 10 miesięcy i 15 dni. Do zamknięcia rozprawy w postępowaniu przed Sądem I instancji wnioskodawca nie przedstawił żadnych dowodów na okoliczność posiadania jeszcze innych okresów ubezpieczenia poza tymi, które uwzględnił organ rentowy. Twierdzenie ubezpieczonego, że ZUS nie uwzględnił okresu zatrudnienia od dnia 22 kwietnia 1987 r. do dnia 22 listopada 1991 r., nie znajduje potwierdzenia w aktach postępowania administracyjnego, z których wynika, że organ rentowy w całości zaliczył ten okres do ogólnego stażu ubezpieczeniowego. Zdaniem Sądu Okręgowego oznacza to, że J. C. udowodnił ogólny staż ubezpieczeniowy jedynie w wymiarze 23 lat, 10 miesięcy i 15 dni. W ten sposób nie spełnił przesłanki prawa do wcześniejszej emerytury, bliżej określonej w art. 184 ust. 1 w zw. z art. 27 ust. 1 pkt 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Do nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku konieczne jest spełnienie wszystkich przesłanek prawa do tego świadczenia bliżej określonych w wyżej powołanych przepisach. Niespełnienie choćby jednego z warunków prawa do wcześniejszej emerytury powoduje niemożność nabycia tego prawa. Mając to na uwadze Sąd Okręgowy uznał za niecelowe ustalanie czy ubezpieczony spełnia warunek posiadania wymaganego co najmniej 15-letniego stażu pracy w szczególnych warunkach. Przedmiotem dowodu mogą być jedynie fakty, które doprowadzą do ustalenia prawa do świadczenia. W sytuacji, gdy ubezpieczony nie udowodnił wymaganego co najmniej 25-letniego ogólnego stażu ubezpieczeniowego, przez co nie spełnia jednej z przesłanek prawa do emerytury określonych w art. 184 ostatnio powołanej ustawy, to fakty dotyczące posiadania przez niego wymaganego stażu pracy w szczególnych warunkach nie mogły być przedmiotem dowodu, ponieważ same przez się nie doprowadziłyby do ustalenia prawa do wcześniejszej emerytury.

Sąd Okręgowy mając to wszystko na uwadze oddalił odwołanie.

Apelację od tego wyroku wniósł ubezpieczony J. C.. Zaskarżając wyrok Sądu I instancji w całości apelant zarzucił mu:

1/ naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie:

a/ art. 233 § 1 k.p.c. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny materiału dowodowego polegające na jednostronnej i wybiórczej jego ocenie skutkującej odmową prawa do emerytury w sytuacji, gdy wnioskodawca w spornych okresach wykonywał pracę w szczególnych warunkach;

b/ art. 224 k.p.c. i art. 233 § 1 k.p.c. poprzez niedostateczne wyjaśnienie sprawy, brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego, a w szczególności brak ustaleń dotyczących prowadzenia gospodarstwa rolnego przez wnioskodawcę po ukończeniu 16 roku życia, a także faktycznych obowiązków ubezpieczonego w zakładach pracy, w których wykonywał pracę w pełnym wymiarze czasu pracy, w warunkach znacznej szkodliwości dla zdrowia;

2/ naruszenie prawa materialnego, a mianowicie:

a/ art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. 2016 r., poz. 887 ze zm.) w związku z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.), polegające na odmowie przyznania prawa do emerytury, pomimo spełnienia przesłanek do jej przyznania;

b/ art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 1990 r. o wliczaniu okresów pracy w indywidualnym gospodarstwie rolnym do pracowniczego stażu pracy (Dz.U. Nr 54, poz. 310) poprzez niezaliczenie do ogólnego stażu ubezpieczeniowego wnioskodawcy jego pracy w gospodarstwie rolnym po ukończeniu 16 roku życia.

Apelant wnosił nadto o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków: H. D. (1) i S. D. (1) na okoliczność jego pracy w gospodarstwie rolnym po ukończeniu 16 roku życia, a także charakteru i warunków pracy wykonywanej przez niego w (...) S.A. w S..

W konsekwencji tych zarzutów oraz zgłoszonego wniosku dowodowego apelant domagał się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez przyznanie mu prawa do emerytury ewentualnie jego uchylenia i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na apelację wnioskodawcy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. wnosił o oddalenie apelacji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie.

Spór między stronami zarówno w postępowaniu przed Sądem I instancji, jak i w postępowaniu apelacyjnym, dotyczył spełnienia przez ubezpieczonego J. C. dwóch koniecznych przesłanek prawa do emerytury w obniżonym wieku, a mianowicie udowodnienia posiadania według stanu na dzień 1 stycznia 1999 r. okresu składkowego i nieskładkowego wynoszącego co najmniej 25 lat oraz stażu pracy w szczególnych warunkach w wymiarze co najmniej 15 lat.

Przedstawiony w apelacji zarzut obrazy art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. 2016 r., poz. 887 ze zm.) w związku z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) należało uznać za trafny ze względów, o których niżej będzie mowa.

W toku postępowania apelacyjnego przestała być sporna kwestia posiadania przez wnioskodawcę okresu składkowego i nieskładkowego wynoszącego co najmniej 25 lat. J. C. złożył bowiem organowi rentowemu w dniu 12 grudnia 2016 r. swoje pisemne oświadczenie, z którego wynika, że w okresie od dnia 25 czerwca 1966 r. do dnia 25 sierpnia 1969 r. pracował w gospodarstwie rolnym swoich rodziców B. i F. małżonków C., o powierzchni 2,97 ha, położonym we wsi R., gmina M.. Na potwierdzenie tej okoliczności przedstawił również zeznania świadków: S. D. (2) i H. D. (2) (k. 21-22v akt postępowania administracyjnego). Ubezpieczony dodatkowo przedstawił organowi rentowemu zaświadczenie Starostwa Powiatowego w S. z dnia 23 listopada 2016 r., z którego wynika, że w okresie od dnia 6 września 1967 r. do dnia 3 listopada 1971 r. F. i B. małż. C. byli wpisani w ewidencji gruntów i budynków wsi R., gmina M. jako władający gospodarstwem rolnym o powierzchni 2,97 ha. Natomiast w okresie od dnia 4 listopada 1971 r. do dnia 1 stycznia 2000 r. byli wpisani jako właściciele tego gospodarstwa rolnego (k. 32 akt postępowania administracyjnego). Organ rentowy zaliczył wnioskodawcy do ogólnego stażu ubezpieczeniowego okres pracy w gospodarstwie rolnym jego rodziców od dnia 6 września 1967 r. do dnia 25 sierpnia 1969 r., tj. okres 1 roku, 11 miesięcy i 20 dni. Spowodowało to, że łącznie uznany przez ZUS ogólny staż ubezpieczeniowy, według stanu na dzień 1 stycznia 1999 r., wynosi 25 lat, 10 miesięcy i 5 dni. Organ rentowy potwierdził to w skierowanym do J. C. piśmie z dnia 1 lutego 2017 r. (k. 36 akt postępowania administracyjnego). Zostało to również potwierdzone w piśmie procesowym organu rentowego z dnia 6 lutego 2017 r. (k. 45 a.s.). W związku z tym dopuszczanie i przeprowadzanie przez Sąd Apelacyjny zgłoszonego w apelacji dowodu z zeznań świadków: S. D. (2) i H. D. (2) na okoliczność pracy wnioskodawcy po ukończeniu 16 roku życia w gospodarstwie rolnym jego rodziców stało się bezprzedmiotowe.

Mając na uwadze ostatnio powołane ustalenia organu rentowego należało uznać, że wnioskodawca udowodnił spełnienie warunku posiadania okresu składkowego i nieskładkowego wynoszącego co najmniej 25 lat.

Za całkowicie chybiony należało uznać zarzut naruszenia art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 1990 r. o wliczaniu okresów pracy w indywidualnym gospodarstwie rolnym do pracowniczego stażu pracy (Dz.U. Nr 54, poz. 310). Przepis ten nie miał zastosowania w sprawie niniejszej, wobec czego Sąd I instancji nie mógł dopuścić się jego obrazy. Miał tu zastosowanie przepis art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, który stanowi, że przy ustalaniu prawa do emerytury oraz przy obliczaniu jej wysokości uwzględnia się również następujące okresy, traktując je, z zastrzeżeniem art. 56, jako okresy składkowe: przypadające przed dniem 1 stycznia 1983 r. okresy pracy w gospodarstwie rolnym po ukończeniu 16 roku życia, jeżeli okresy składkowe i nieskładkowe, ustalone na zasadach określonych w art. 5-7, są krótsze od okresu wymaganego do przyznania emerytury, w zakresie niezbędnym do uzupełnienia tego okresu. To właśnie na podstawie tego ostatniego przepisu organ rentowy ostatecznie uwzględnił przy ustalaniu ogólnego stażu ubezpieczeniowego wnioskodawcy okres jego pracy w gospodarstwie rolnym rodziców od dnia 6 września 1967 r. do dnia 25 sierpnia 1969 r., tj. 1 rok, 11 miesięcy i 20 dni. Sprawiło to, że ZUS ostatecznie uznał za udowodnione przez J. C. posiadanie 25 lat, 10 miesięcy i 5 dni okresów składkowych i nieskładkowych.

Sąd Okręgowy podniósł, iż mając na uwadze, że wnioskodawca w wykonaniu zarządzenia z dnia 23 maja 2016 r. nie przedstawił żadnych nowych dowodów na okoliczność posiadania jeszcze innych okresów ubezpieczenia, aniżeli te uwzględnione przez ZUS, uznał, że tym samym nie udowodnił on posiadania okresu składkowego i nieskładkowego wynoszącego co najmniej 25 lat. Sąd I instancji podkreślił, iż niespełnienie choćby jednego z warunków prawa do emerytury w obniżonym wieku jest wystarczające do stwierdzenia, że decyzja organu rentowego odmawiająca prawa do tego świadczenia była prawidłowa. W związku z tym Sąd Okręgowy za niecelowe uznał badanie czy ubezpieczony spełnił warunek posiadania wymaganego co najmniej 15-letniego stażu pracy w szczególnych warunkach.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego nie zachodzi w sprawie niniejszej potrzeba uzupełniania postępowania dowodowego w celu stwierdzenia czy J. C. według stanu na dzień 1 stycznia 1999 r. posiada wymagany okres co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Dowody zgromadzone już w toku postępowania administracyjnego pozwalają na dokonanie prawidłowych ustaleń w tym zakresie.

Organ rentowy w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji z dnia 30 marca 2016 r. zaznaczył, iż uznał za udowodniony przez wnioskodawcę okres 10 lat, 9 miesięcy i 17 dni pracy w szczególnych warunkach. ZUS odmówił zaliczenia do stażu pracy w szczególnych warunkach okresu pracy w Odlewni (...) w S. od dnia 22 kwietnia 1972 r. do dnia 24 grudnia 1974 r., ponieważ w przedstawionym świadectwie pracy nie wskazano charakteru wykonywanej pracy oraz nie określono go według wykazu, działu i pozycji rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. Z kolei drugi okres wykonywania pracy na rzecz tego samego pracodawcy od dnia 22 kwietnia 1987 r. do dnia 22 listopada 1991 r. nie został zaliczony przez ZUS do stażu pracy w szczególnych warunkach, ponieważ w przedstawionym świadectwie pracy nie wskazano charakteru wykonywanej pracy oraz nie określono go według wykazu, działu i pozycji rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., a także nie wskazano w jakich czasokresach wnioskodawca pracował na poszczególnych stanowiskach „suwnicowego w odlewni” oraz „oczyszczacza odlewów”.

W ocenie Sądu Apelacyjnego przedstawione organowi rentowemu dwa świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach, które zostały wystawione przez (...) S.A. w S. – następcę prawnego Odlewni (...) w S. (k. 11 i 12 akt postępowania administracyjnego), są wystarczającymi dowodami do ustalenia, że J. C. w w/w spornych okresach wykonywał pracę na rzecz tego ostatniego pracodawcy w szczególnych warunkach. W pierwszym z tych dokumentów potwierdzono, że wnioskodawca był zatrudniony w Odlewni (...) w S. w okresie od dnia 22 kwietnia 1972 r. do dnia 24 grudnia 1974 r. i wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracę na stanowisku „oczyszczacza odlewów”, wymienionym w stanowiącym załącznik zarządzenia nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985 r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego (Dz.Urz. MHiPM 1985 r., nr 1-3, poz. 1) wykazie A, dziale III, poz. 23, pkt 1 (k. 11 akt postępowania administracyjnego). Prace o takim charakterze, tj. oczyszczanie odlewów, wbrew wątpliwościom organu rentowego wyrażonym w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, zostały wymienione w stanowiącym załącznik rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) wykazie A, dziale III, pod pozycją 23. Niewątpliwie ten okres wykonywania przez wnioskodawcę pracy na stanowisku oczyszczacza odlewów winien być zaliczony do stażu pracy w szczególnych warunkach.

Podobnie rzecz się ma z drugim świadectwem wykonywania pracy w szczególnych warunkach (k. 12 akt postępowania administracyjnego), potwierdzającym zatrudnienie u tego samego pracodawcy w okresie od dnia 22 kwietnia 1987 r. do dnia 22 listopada 1991 r. i wykonywanie pracy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowiskach: „suwnicowego w odlewni” oraz „oczyszczacza odlewów”, które zostały wymienione w stanowiącym załącznik w/w zarządzenia Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985 r. wykazie A, dziale III, poz. 86, pkt 17 (suwnicowy) oraz poz. 23, pkt 2 (oczyszczacz odlewów). Prace o takim właśnie charakterze zostały wymienione w stanowiącym załącznik powołanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. wykazie A, dziale III pod pozycjami 23 i 86. W przypadku pracy ubezpieczonego w Odlewni (...) w S. w okresie od dnia 22 kwietnia 1987 r. do dnia 22 listopada 1991 r. nie ma znaczenia podniesiona w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji okoliczność, że w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach w tym ostatnim okresie nie zostało wyraźnie określone w jakim okresie wnioskodawca pracował na stanowisku suwnicowego w odlewni, a w jakim okresie na stanowisku oczyszczacza odlewów, bowiem praca na obu tych stanowiskach, w świetle powołanych wyżej przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. oraz zarządzenia Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985 r., została zaliczona do prac w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do emerytury w obniżonym wieku. Za utrwalony w orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów powszechnych należy uznać pogląd, że w sytuacji jak wyżej opisana, okresy wykonywania na rzecz tego samego pracodawcy pracy na różnych stanowiskach zaliczonych do stanowisk, na których praca była wykonywana w szczególnych warunkach, podlegają sumowaniu. Treść obu w/w świadectw wykonywania w Odlewni (...) w S. pracy w szczególnych warunkach w pełni odpowiada warunkom formalnym przewidzianym dla tego rodzaju dokumentów. Zastrzeżenia do ich treści przedstawione przez organ rentowy w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji należało uznać za całkowicie nieuzasadnione. Potwierdzone tymi dokumentami okresy zatrudnienia w Odlewni (...) w S. od dnia 22 kwietnia 1972 r. do dnia 24 grudnia 1974 r. oraz od dnia 22 kwietnia 1987 r. do dnia 22 listopada 1991 r. i wykonywania pracy w tych okresach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowiskach: najpierw oczyszczacza odlewów, następnie suwnicowego w odlewni i ponownie oczyszczacza odlewów, sprawiają, że w całości należało oba te okresy zaliczyć do stażu pracy w szczególnych warunkach. Wnioskodawca u tego ostatniego pracodawcy pracował w szczególnych warunkach łącznie przez okres 7 lat, 3 miesięcy i 2 dni. Oznacza to, że J. C., wraz z uznanym przez ZUS stażem pracy w szczególnych warunkach w wymiarze 10 lat, 9 miesięcy i 17 dni, udowodnił łącznie 18 lat i 19 dni wykonywania pracy w szczególnych warunkach, a więc znacznie ponad wymagane co najmniej 15 lat. Spełnił on tym samym wszystkie warunki prawa do emerytury w obniżonym wieku bliżej określone w art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. 2016 r., poz. 887 ze zm.). W tym miejscu należy jedynie powtórzyć za Sądem Okręgowym, że w sprawie niniejszej bezsporne było spełnienie przez ubezpieczonego dwóch pozostałych przesłanek prawa do wcześniejszej emerytury określonych w ostatnio powołanych przepisach, poza ogólnym stażem ubezpieczeniowym w wymiarze co najmniej 25 lat oraz wykonywaniem pracy w szczególnych warunkach przez co najmniej 15 lat, a mianowicie osiągnięcie wieku 60 lat oraz nieprzystąpienie do otwartego funduszu emerytalnego. Co prawda wiek 60 lat J. C. osiągnął w dniu (...)., ale wniosek o emeryturę ostatnio złożył w dniu (...). W związku z tym prawo do emerytury należało mu ustalić od tej ostatniej daty. Znajduje to uzasadnienie w treści art. 129 ust. 1 w zw. z art. 100 ust. 1 ostatnio powołanej ustawy.

Z przedstawionych wyżej względów Sąd Apelacyjny na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.