Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 23 maja 2013 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy oddalił powództwo.

Sąd Rejonowy wydał rozstrzygnięcie w oparciu o następujące ustalenia i wnioski.

Sąd I instancji ustalił, iż bezspornym pomiędzy stronami było, że w 2009 r. strony zawarły szereg umów kupna - sprzedaży skrytek pocztowych w ilościach i o wartości wskazanej w fakturach załączonych do pozwu (k. 6-12), za łączną kwotę 9.438,98 zł. Terminy płatności faktur minęły w 2009 r., za wyjątkiem jednej na kwotę 58,00 zł, który to termin minął w dniu 13 stycznia 2010 r.

Powód wzywał pozwanego do zapłaty pismami z dnia 29 marca 2011 r. oraz z dnia 9 sierpnia 2011 r.

Pozwany w sprzeciwie przyznał fakt swojego zadłużenia u powoda.

Stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie zgodnych twierdzeń stron oraz dokumentów prywatnych, które nie były kwestionowane oraz korespondowały z twierdzeniami stron, były zatem wiarygodne.

Sąd podkreślił, iż pozwany przeciwko roszczeniu pozwu podniósł jedynie zarzut przedawnienia.

Strony łączyła umowa kupna - sprzedaży, zatem w myśl art. 554 k.c. roszczenia z tytułu sprzedaży dokonanej w zakresie działalności przedsiębiorstwa sprzedawcy, roszczenia rzemieślników z takiego tytułu oraz roszczenia prowadzących gospodarstwa rolne z tytułu sprzedaży płodów rolnych i leśnych przedawniają się z upływem lat dwóch. Zgodnie z art. 120 § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie.

W okolicznościach przedmiotowej sprawy ostatnia z faktur załączonych do pozwu stała się wymagalna w dniu 13 stycznia 2010 r., pozostałe jeszcze w 2009 r. Pozew do Sądu wpłynął dopiero dnia 11 stycznia 2013 r. (k. 25 koperta). Termin przedawnienia minął zatem najpóźniej w dniu 13 stycznia 2012 r.

Sąd Rejonowy zważył, iż wbrew twierdzeniom powoda bieg terminu przedawnienia nie został przerwany zgodnie z postanowieniami przepisu art. 123 § 1 k.c, gdyż samo

1

wezwanie dłużnika - pozwanego do zapłaty nie jest jak chce tego powód okolicznością, która na podstawie powołanego przepisu powoduje przerwanie biegu terminu przedawnienia.

Stosownie do treści art. 117 § 2 k.c. po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne.

Pozwany podniósł w sprawie zarzut przedawnienia całości roszczenia. Zarzut pozwanego jest zasadny, a powód nie udowodnił (art. 6 k.c.) okoliczności skutecznego przerwania biegu terminu przedawnienia, lub zrzeczenia się tego zarzutu przez pozwanego.

W związku z powyższym Sąd Rejonowy uznał, że roszczenie dochodzone przez stronę powodowąjest przedawnione w całości i jako takie podlegało oddaleniu w całości.

Od powyższego wyroku apelację wniósł powód zaskarżając wyrok w całości i domagając się uchylenia wyroku.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż pozwany K. K. podczas rozprawy w dniu 23 maja 2013 r. złożył oświadczenie, że nie otrzymał odpisu pisma dotyczącego odpowiedzi powoda na złożony przez pozwanego sprzeciw od nakazu zapłaty, co było główną podstawą rozstrzygnięcia Sądu. Powód wskazał natomiast, iż zgodnie z wezwaniem Sądu z dnia 15 maja 2013 r., doręczonym mu 20 maja 2013 r. przesłał w dniu następnym odpis pisma pozwanemu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie i podlega oddaleniu.

W toku postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy przyjął za własne ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy. Stan faktyczny ustalony przez Sąd Rejonowy nie budził wątpliwości i znajdował odzwierciedlenia w pismach i dokumentach znajdujących się w aktach sprawy. Niesłusznie zatem apelujący podniósł, iż Sąd I instancji w wydanym orzeczeniu, oparł się głównie na oświadczeniu pozwanego, że pismo powoda będące jego odpowiedzią na sprzeciw, nie zostało mu doręczone.

Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, po rozważeniu całokształtu materiału dowodowego bez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd I instancji wyjaśnił w toku przeprowadzonego postępowania wszystkie istotne okoliczności mające wpływ na rozstrzygniecie niniejszej sprawy. Sąd ten

2

przeprowadził w sprawie postępowanie dowodowe, ustalając stan faktyczny na podstawie zgodnych twierdzeń oraz dokumentów zaoferowanych przez strony, których prawdziwości i autentyczności nie kwestionowano. Wnioski, które Sąd wywiódł są w pełni uzasadnione i nie naruszają zasady swobodnej oceny dowodów zawartej w art. 233 § 1 k.p.c.

Przechodząc w tym miejscu do rozważań prawnych należy uznać, że Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, iż roszczenie powoda uległo przedawnieniu. W świetle poczynionych ustaleń, strony łączyła umowa kupna - sprzedaży, przy czym sprzedawca jest przedsiębiorcą. Zastosowanie ma więc art. 554 k.c, zgodnie z którym, w zakresie umowy sprzedaży dla roszczeń z tytułu sprzedaży dokonanej m.in. w zakresie przedsiębiorstwa sprzedawcy, przewidziane zostały krótsze terminy, bowiem stosownie do omawianej regulacji przedawniają się one z upływem dwóch lat. Bieg przedawnienia, zgodnie z regulacją zawartą w art. 120 § 1 k.p.c, rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. W przedmiotowej sprawie roszczenia wynikające z ostatniej z faktur stały się wymagalne w dniu 13 stycznia 2010 r., pozostałe jeszcze w 2009 r. W związku z tym, termin przedawnienia minął najpóźniej w dniu 13 stycznia 2012 r., a zatem niemalże rok przed złożeniem pozwu do Sądu.

Sąd Rejonowy trafnie zauważył, iż nie doszło do przerwania biegu terminu przedawnienia. Istotą przerwania- biegu przedawnienia jest po pierwsze to, że termin przedawnienia przestaje upływać z chwilą zaistnienia okoliczności powodującej przerwę i nie biegnie przez cały czas jej trwania, po drugie zaś to, że po ustaniu tej okoliczności termin przedawnienia biegnie od początku, w całej swej długości, tak jakby wcześniej nie upłynęła żadna jego część. Przepis art.123 § 1 k.p.c. wskazuje zdarzenia powodujące przerwanie biegu terminu przedawnienia i są to: każda czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia; uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje; wszczęcie mediacji. Sąd I instancji zasadnie uznał, że samo wezwanie dłużnika - pozwanego do zapłaty nie jest okolicznością która zgodnie z powołanym przepisem powoduje przerwanie biegu terminu przedawnienia.

Sąd Okręgowy uznał, że pozwany skutecznie podniósł w sprawie zarzut przedawnienia całości roszczenia. Zarzut pozwanego jest zasadny, a powód nie udowodnił okoliczności

3

skutecznego przerwania biegu terminu przedawnienia, lub zrzeczenia się tego zarzutu przez pozwanego.

Podsumowując powyższe rozważania, za prawidłowe należało uznać rozstrzygnięcie Sądu I instancji, w którym uznał podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia całości roszczenia za zasadny.

Mając powyższe uwagi na względzie, Sąd Okręgowy zważył, iż brak jest podstaw do zmiany czy uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia, a w konsekwencji apelację pozwanego, jako nieuzasadnioną, oddalił na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 505 k.p.c, o czym orzekł w wyroku.

4