Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 czerwca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 czerwca 2017 r. w K.

sprawy z powództwa (...)SPÓŁKI AKCYJNEJ z siedzibą w P.

przeciwko A. S.

o zapłatę

oddala powództwo.

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym 28 listopada 2016 r. powód (...)S.A. w P. wystąpił o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej A. S. kwoty 1188,05 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także o zasądzenie kosztów sądowych w kwocie 30 zł.

W uzasadnieniu swojego żądania powód wskazał, iż w dniu 07 listopada 2014 r. zawarł z pozwaną umowę pożyczki pieniężnej nr (...), której przedmiotem było udzielenie pożyczki oraz świadczenie usługi obsługi pożyczki w domu pozwanej. Zobowiązanie pozwanej z tytułu w/w umowy wynosiło łącznie 880,75 zł, w tym 619,50 zł tytułem pożyczki, 17,13 zł tytułem oprocentowania oraz 244,12 zł tytułem obsługi pożyczki w domu pozwanego. Pożyczka miała być spłacana w ratach bezpośrednio do rąk doradcy klienta działającego w imieniu powoda. Ponieważ pozwana opóźniała się z płaceniem rat, powód zgodnie z postanowieniami w/w umowy naliczył jej odsetki za opóźnienie. Z uwagi, że pozwana nie dokonała w terminie spłaty części łącznego zobowiązania, pozwany zawarł z nią w dniu 26 marca 2015 r. ugodę obejmującą wymagalne zobowiązanie pozwanej w wysokości 509,98 zł. Na mocy ugody powód zobowiązał się do przedłużenia terminu zapłaty zaległych rat pożyczki, a pozwana do zapłaty dodatkowo kwoty 102 zł tytułem kosztów zawarcia ugody. Wobec dalszego braku spłaty zadłużenia powód przedsięwziął również przeciwko pozwanej czynności windykacyjne. Ostatecznie w związku z brakiem realizacji zobowiązań wynikających z zawartej ugody powód wypowiedział pozwanej w/w umowę pożyczki. Do dnia wniesienia pozwu pozwana zapłaciła powodowi kwotę 177,50 zł, z czego 177,22 zł zostało zaliczone na poczet należności głównej, a 0,28 zł na poczet odsetek za opóźnienie. Na dochodzoną pozwem kwotę składało się: 703,53 zł tytułem niespłaconych rat pożyczki; 117,52 zł tytułem skapitalizowanych odsetek umownych za opóźnienie w spłacie należności głównej; 25 zł tytułem kosztów windykacyjnych; 102 zł tytułem kosztów zawarcia ugody; 240 zł tytułem dodatkowych kosztów windykacyjnych.

Pozwana A. S. nie stawiła się na rozprawie i nie zajęła stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powód, po przekazaniu sprawy z elektronicznego postępowania upominawczego, został wezwany do przedłożenia dokumentów wymienionych w pozwie jako dowody wraz z odpisami dla strony przeciwnej, w terminie dwutygodniowym pod rygorem oddalenia wniosków dowodowych zawartych w pozwie. Powód nie wykonał w/w zarządzenia i nie przedstawił jakichkolwiek dowodów na poparcie swoich twierdzeń, co skutkowało oddaleniem wniosków dowodowych zawartych w pozwie.

Mając na uwadze powyższe należało uznać, że powód nie wykazał, iż przysługuje mu względem pozwanej dochodzona pozwem wierzytelność. Zgodnie zaś z ogólną zasadą wyrażoną w art. 6 kc, ciężar udowodnienia faktu spoczywa na tym, kto z tego faktu wywodzi skutki prawne. Na gruncie prawa procesowego odpowiednikiem cyt. przepisu jest art. 232 kpc, zgodnie z którym strony zobowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W myśl przytoczonych przepisów, to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie.

Powód winien zatem wykazać wszystkie okoliczności stanowiące podstawę żądania pozwu oraz przedstawić dowody na ich poparcie. Podkreślić należy, iż w przedmiotowym postępowaniu strona powodowa jest podmiotem profesjonalnym, który powinien być świadom wystąpienia negatywnych konsekwencji procesowych w przypadku, gdy powołuje mniej dowodów, niż tego wymaga materialnoprawna podstawa zgłoszonego roszczenia.

Nadto wskazać należy, iż w sprawach cywilnych rzeczą Sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy – obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (por. Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz pod red. A. Zielińskiego, Wydawnictwo C.H. Beck, wyd. 6, Warszawa 2012 r.).

Nie można było również w przedmiotowej sprawie uznać, że pozwana nie przedstawiając swojego stanowiska w rzeczywistości uznała powództwo. Powód nie wykazał jakichkolwiek starań w celu wykazania zasadności powództwa. Brak merytorycznego zaprzeczenia jego twierdzeń przez pozwaną nie zwalniał go od wykazania podstawowych okoliczności wskazujących na zasadność żądania. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 7.11.2007 r. (II CSK 293/07), ciężar udowodnienia faktu należy rozumieć nie tylko jako obarczenie jednej ze stron procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o prawdziwości swoich twierdzeń, ale również konsekwencjami zaniechania realizacji tego obowiązku lub jego nieskuteczności.

Sąd jest zobligowany do uznania twierdzeń powoda przy bezczynności pozwanego jedynie w przypadku braku wątpliwości co do zasadności pozwu. W niniejszej sprawie natomiast powód nie przedłożył, żadnych dowodów uzasadniających jego roszczenie. W konsekwencji należało stwierdzić, że powód nie udowodnił swojego roszczenia, choć był do tego zobowiązywany.

Mając na względzie wszystkie powyższe okoliczności, powództwo należało oddalić.