Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 października 2013r.

Sąd Okręgowy w Lublinie w XI Wydziale Karnym-Odwoławczym

w składzie: Przewodniczący: SSO Elżbieta Daniluk

Sędziowie: SO Elżbieta Kowalska

SR Dorota Saczewa (del. do SO)-spr.

Protokolant: prot. Małgorzata Purc

przy udziale Prokuratora Marty Baranowskiej

po rozpoznaniu w dniu 15 października 2013 r.

sprawy G. W.

oskarżonej z art. 270 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Białej Podlaskiej

z dnia 21 maja 2013 r. sygn. akt II K 182/13

I.  uchyla zaskarżony wyrok na podstawie art. 439 § 1 pkt 9 kpk i na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 kpk postępowanie karne przeciwko G. W. umarza;

II.  wydatkami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt. XI Ka 748/ 13

UZASADNIENIE

G. W. została oskarżona o to, że: w dniu 31 października 2007r. w B. woj. (...) podrobiła dokument stanowiący oświadczenie woli współwłaścicieli nieruchomości usytuowanej przy Placu (...) o wyrażeniu zgody na przebudowę schodów w ten sposób, że na „Oświadczeniu z dnia 31.10.2007r.” w miejscu podpisu współwłaściciela złożyła podpis o treści (...), a następnie tak podrobiony dokument jako autentyczny został przedłożony w Urzędzie Miasta B. celem uproszczenia procedury wydania decyzji administracyjnej, tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 21 maja 2013r. zapadłym w sprawie II K 182/13 Sąd Rejonowy w Białej Podlaskiej:

I. przyjmując, że G. W. dopuściła się zarzucanego jej czynu, przy czym ustalając, że stanowi on wypadek mniejszej wagi z art. 270 § 2a k.k., na zasadzie art. 66 § 1 k.k. i art. 67 § 1 k.k. postępowanie wobec G. W. o tenże czyn warunkowo umorzył na okres próby w wymiarze 2 /dwóch/ lat;

II. zasądził od G. W. na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 100 /stu/ złotych oraz kwotę 90 /dziewięćdziesiąt/ złotych tytułem zwrotu wydatków związanych z postępowaniem.

Apelację od powyższego wyroku na niekorzyść oskarżonej wniósł prokurator.

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 3 i 2 k.p.k. wyrokowi zarzucił:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku polegający na wyrażeniu poglądu, iż okoliczności sprawy wskazują, że zarzucany oskarżonej czyn stanowi wypadek mniejszej wagi określony w art. 270 § 2ak.k., co w konsekwencji doprowadziło do warunkowego umorzenia postępowania, podczas gdy prawidłowa analiza całokształtu ustalonych okoliczności przedmiotowego zdarzenia prowadzi do wniosków przeciwnych,

- obrazę przepisów postępowania, a mianowicie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. poprzez warunkowe umorzenie postępowania w sytuacji, gdy w sprawie niniejszej przedawnienie karalności czynu zarzucanego oskarżonej, przy przyjęciu, że stanowi on wypadek mniejszej wagi określony w art. 270 § 2 a k.k., nastąpiło w dniu 31 października 2012r.

Powołując się na powyższe wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Białej Podlaskiej do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest zasadna jedynie w części- w zakresie podniesionego zarzutu obrazy przepisów postępowania, nie zasługuje natomiast na uwzględnienie zarzut błędu w ustaleniach faktycznych.

W pierwszej kolejności podkreślenia wymaga, iż Sąd Rejonowy rozpoznając niniejszą sprawę w sposób prawidłowy, rzetelny i obiektywny przeprowadził postępowanie dowodowe wyjaśniając, a następnie uwzględniając zasadnicze okoliczności, istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. W efekcie właściwie ustalił stan faktyczny, zasadnie uznając, że oskarżona dopuściła się przestępstwa polegającego na materialnym fałszerstwie dokumentu tj. czynu z art. 270 § 1 k.k. i dał temu wyraz w uzasadnieniu wyroku odpowiadającemu wymogom art. 424 k.p.k.

Wbrew twierdzeniom skarżącego ocena elementów strony przedmiotowej i podmiotowej czynu daje podstawę do uznania, że zachowanie G. W. należało ocenić jako wypadek mniejszej wagi z art. 270 § 2 a k.k. Jest to uprzywilejowana postać czynu o znamionach przestępstwa typu podstawowego, chrakteryzująca się przewagą łagodzących elementów przedmiotowo- podmiotowych. W niniejszej sprawie niewątpliwie elementy łagodzące dają prymat do zastosowania względem G. W. typu uprzywilejowanego występku z art. 270 k.k. Za takim stanowiskiem, jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy, przemawia przede wszystkim fakt, iż celem działania oskarżonej była przebudowa schodów w kamienicy, której była współwłaścicielem, celem dostosowania ich do potrzeb niepełnosprawnego syna P. S., aby ten miał możliwość samodzielnego poruszania się po schodach. Nadto, podrobiony dokument, wyrażający zgodę współwłaścicieli nie był niezbędny dla uzyskania pozwolenia na dokonanie przebudowy, a jedynie przyspieszył postępowanie administracyjne. I. N. otrzymała decyzję zezwalającą na dokonanie stosownej przebudowy i nie złożyła od niej odwołania. Zatem uznać należało, iż nie sprzeciwiała się modernizacji. Z tych względów zarówno stopień winy oskarżonej, dotychczas nie karanej za przestępstwa, jak również społecznej szkodliwości przypisanego jej czynu nie był znaczny. Słusznie więc Sąd I instancji przyjął, że stanowi on wypadek mniejszej wagi z art. 270 § 2a k.k.

W tych warunkach jako zasadny należało ocenić zarzut obrazy przepisów postępowania, a mianowicie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. poprzez warunkowe umorzenie postępowania w sytuacji, gdy nastąpiło przedawnienie karalności czynu. Występek z art. 270 § 2a k.k. zagrożony jest karą pozbawienia wolności do lat dwóch. Czyn został popełniony przez oskarżoną w dniu 31 października 2007r., zaś postanowienie o przedstawieniu G. W. zarzutu zostało sporządzone w dniu 15 stycznia 2013r. i ogłoszone jej 24 stycznia 2013r. Obydwie te czynności, niezależnie którą z dat przyjąć za moment wszczęcia postępowania przeciwko osobie, bez wątpienia miały miejsce już po upływie 5 lat od popełnienia czynu. Ustanie karalności występku z art. 270 § 2a k.k. było oczywiste już na etapie postępowania przez Sądem I instancji. Tym samym wydając w niniejszej sprawie wyrok warunkowo umarzający postępowanie, Sąd ten dopuścił się rażącej obrazy przepisów art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 101 § 1 pkt 4 k.k., a zatem uchybienia procesowego o charakterze bezwzględnym, określonego w art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. Jego stwierdzenie obligowało Sąd Okręgowy do uchylenia zaskarżonego wyroku i umorzenia postępowania.

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych uzasadnia art. 632 pkt 2 k.p.k.

Mając na względzie przedstawione powyżej okoliczności Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.