Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 listopada 2016 roku.

Sąd Rejonowy w Golubiu-Dobrzyniu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Izabela Bejger

Protokolant: st. sekr. sądowy Barbara Dera

w obecności oskarżyciela Prok. Rej. ----------

po rozpoznaniu w dniu 11 października 2016 roku, 22 listopada 2016 roku

sprawy J. W. (1)

s. T. i K. z domu G.

ur. (...) w L.

oskarżonego o to, że: w dniu 29 lipca 2016 roku w miejscowości M. gm. G., pow. (...) (...), woj. (...)- (...) będąc w stanie nietrzeźwości wynoszącym 1,33 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu kierował pojazdem mechanicznym samochodem osobowym marki T. (...) nr rej. (...) (...) po drodze publicznej.

tj. o przestępstwo z art. 178a § 1 kk

ORZEKA

I.  uznaje oskarżonego J. W. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu, tj. przestępstwa z art. 178a § 1 kk i za to na mocy art. 178a § 1 kk wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na mocy art. na mocy art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 70 § 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata;

III.  na mocy art. 71 § 1 kk w zw. z art. 33 § 2 i 3 kk orzeka wobec oskarżonego karę grzywny w wysokości 140 (stu czterdziestu) stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki za równoważną kwocie 15 (dwudziestu) złotych;

IV.  na mocy art. 43a § 2 kk orzeka od oskarżonego świadczenie pieniężne w wysokości 5.000 (pięciu tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej (nr konta (...));

V.  na mocy art. 42 § 2 kk orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat;

VI.  na mocy art. 63 § 3 kk na poczet orzeczonego w wyroku środka karnego zalicza oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 29 lipca 2016 roku;

VII.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 330 (trzysta trzydzieści) złotych tytułem opłaty sądowej i obciąża go wydatkami poniesionymi w sprawie w kwocie 110,00 (stu dziesięciu złotych).

Sygn. akt II K 251/16

UZASADNIENIE

W dniu 29 lipca 2016 roku w miejscowości M. P. B. (1) poruszał się swoim samochodem i próbował włączyć się do ruchu. Dostrzegł nadjeżdżającą T. (...), koloru srebrnego. Kierujący tym pojazdem nieprawidłowo się poruszał zjeżdżając do lewej krawędzi jezdni. Postanowił pojechać za tym pojazdem. Podczas jazdy znowu zaobserwował, że kierujący zjeżdża na lewy pas i przeciwległe pobocze. Następnie kierujący pojazdem T. zjechał w drogę boczną i zatrzymał się około 30metrów od drogi asfaltowej i stał tam około 3 minut. P. B. (1) go obserwował i próbowałem skontaktować się z policją. Następnie T. ruszyła z miejsca jadąc wzdłuż linii jeziora i po około 200 metrach kierujący zaczął zawracać, a P. B. (1) zatrzymałem swój samochód, wysiadł, podszedł do tego auta i wyciągnął kluczyki ze stacyjki. Silnik samochodu T. był włączony, samochód był cały czas w ruchu i kierowca wykonywał manewr cofania. Następnie P. B. (1) zgłosił to policji. W czasie oczekiwania na przyjazd policji kilkukrotnie był proszony przez kierowcę T. o zwrot kluczyków i poinformowanie policjantów, że sprawca uciekł. Po przyjeździe policji oddał kluczyki policjantom. Jak się okazało kierującym samochodem m-ki T. (...) nr rej. (...) (...)okazał się J. W. (2). Został poddany badaniu na zawartość alkoholu we krwi. Przeprowadzone badania wykazały, iż kierował pojazdem będąc w stanie nietrzeźwości wynoszącym 1,33 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Oskarżony W. nie był dotychczas karany sądownie. Jest Nadleśniczym w Nadleśnictwie P.. Na utrzymaniu ma jedno dziecko w wieku 14 lat. Dochód ze stosunku pracy to kwota 3000,00 złotych miesięcznie.

Dowody:

zawiadomienia o przestępstwie – k. 1

Protokoły z przebiegu badania stanu trzeźwości – k. 2,4

Świadectwa wzorcowania – k. 3,5

Wyjaśnienia J W. – k. 41-42

Zeznania świadka P. B. k 15-16, 19-120

Przesłuchany w charakterze podejrzanego J. W. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia. Wyjaśnił w postępowaniu przygotowawczym( k 42 akt), iż w dniu zdarzenia ze znajomym wypił kilka piw i rzeczywiście jechał samochodem w stanie nietrzeźwości, jednak jak wyjaśnił czuł się dobrze i myślał, że jest trzeźwy. Jak wyjaśniał, w tym także przed sądem w pewnym momencie zaprzestał kontynuowania jazdy i zadzwonił do zięcia by ten go odebrał. Następnie wyjaśnił, że jakiś mężczyzna zabrał mu kluczyki od samochodu i wezwał policję. Oskarżony doskonale zdawał sobie sprawę, iż znajdował się w stanie nietrzeźwości. Trzeba w tym miejscu podkreślić, iż podczas badania stwierdzono u niego 1,33 promila alkoholu. Stan taki objawia się widocznymi objawami nietrzeźwości, z czego oskarżony musiał zdawać sobie sprawę. Z tego też powodu usiłował zresztą uniknąć kontroli policyjnej i odjechać po zatrzymaniu przez świadka B. .

Dokonując oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego, Sąd uznał je w zasadzie w kwestii istotnej dla ustalenia stanu faktycznego i ewentualnego wyczerpania znamion zarzucanego mu czynu za wiarygodne. Z wyjaśnień oskarżonego wynikało w sposób nie budzący wątpliwości, iż kierował pojazdem w stanie nietrzeźwości. Pewne rozbieżności pojawiły się w zasadzie w kwestiach drugorzędnych, między innymi chodziło o to, czy oskarżony rzeczywiści dobrowolnie odstąpił od kierowania pojazdem i zaniechał jazdy jak to przedstawiał i jak tłumaczył już wcześniej zanim ruszył pojazdem umówił kierowcę. W tym zakresie jego wyjaśnienia nie były wiarygodne coś bowiem innego wynikało z zeznań świadka B.. Z jego zeznań wypływał bowiem wniosek, że to jego interwencja w postaci zabrania kluczyków kierującemu T. doprowadziła do przerwania przestępczego procederu przez oskarżonego. Natomiast fakt, w którym momencie oskarżony dzwonił do zięcia nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, bowiem swoim postępowaniem i tak wypełnił on znamiona przestępstwa z art. 178a§1 kk. Dlatego też zupełnie zbędne jest zgłębianie tej kwestii. Wyjaśnienia oskarżonego w zakresie przyznania się do kierowania pojazdem w stanie nietrzeźwości zgodne były z pozostałymi zgromadzonymi w sprawie tego czynu dowodami, przede wszystkim z protokołami z przebiegu badania stanu trzeźwości odpowiednimi urządzeniami, oraz świadectwami wzorcowania potwierdzającymi prawidłowość działania tych urządzeń. Dowody te Sąd uznał za w pełni wiarygodne, albowiem zostały sporządzone przez uprawnione do tego osoby w przewidzianej przez prawo formie i żadna ze stron nie kwestionowała ich prawdziwości.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka P. B. (1), które potwierdziły fakt kierowania w stanie nietrzeźwości przez oskarżonego pojazdem mechanicznym po drodze publicznej. Pochodziły one od osoby obcej dla oskarżonego, nie mającej interesu w tym, by obciążać go bezzasadnie. W zasadzie w istotnych kwestiach oskarżony ich nie zakwestionował. Podobnie oceniono zeznania świadka M. B., który spożywał alkohol z oskarżonym bezpośrednio przed jego wyjazdem . Pojawiły się co prawda w jego zeznaniach rozbieżności co do umawiania kierowcy, który miał odwieźć oskarżonego do domu. Świadek zeznawał , że taki telefon został wykonany przed wyjazdem oskarżonego od niego czego nie potwierdzał sam oskarżony, bowiem wskazywał on, że uczynił to dopiero później kiedy stanął na bocznej drodze i poczuł się źle. Jak się wydaje świadek chciał pomóc oskarżonemu i próbował go niejako usprawiedliwić. Ta jednak okoliczność jest nieistotna z punktu widzenia odpowiedzialności oskarżonego.

W przedmiotowej sprawie Sąd uznał za w pełni wiarygodne dokumenty potwierdzające wyniki badania na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu, tj. protokoły użycia urządzeń (...). Urządzenie to w czasie ich użycia posiadały aktualne świadectwo wzorcowania, a sposób przeprowadzenia badań nie został zakwestionowany przez żadną ze stron. Wyniki badań potwierdziły, iż J. W. (1) prowadził pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości.

Sąd uznał pozostałe dokumenty zgromadzone w sprawie za mające pełen walor dowodowy, albowiem zostały sporządzone przez bezstronne osoby w formie przewidzianej przez prawo i żadna ze stron nie kwestionowała ich prawdziwości.

Wobec tak ustalonego stanu faktycznego Sąd uznał, że wina oskarżonego w zakresie popełnienia przestępstwa z art. 178a § 1 kk została wykazana. Sąd przyjmując, że J. W. (1) dopuścił się zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu polegającego na tym, w dniu 29 lipca 2016 roku w miejscowości M. gm. G., pow. (...) (...), woj. (...)- (...) będąc w stanie nietrzeźwości wynoszącym 1,33 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu kierował pojazdem mechanicznym samochodem osobowym marki T. (...) nr rej. (...) (...) po drodze publicznej tj. przestępstwa z art. 178a §1 kk.

Zastrzeżeń nie budziła przyjęta w akcie oskarżenia kwalifikacja prawna czynu zarzucanego oskarżonej. Przestępstwo z art. 178a § 1 kk popełnia m. in. ten, kto znajdując się w stanie nietrzeźwości prowadzi w ruchu lądowym pojazd mechaniczny.

Wynik badania oskarżonego tuż po zatrzymaniu oraz kolejne badania stan ten potwierdziły u oskarżonego.

Uznając winę oskarżonego w zakresie zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu sąd przyjął, iż wina oskarżonego nie budzi wątpliwości a społeczna szkodliwość jego czynu jest wysoka.

Uznając winę oskarżonego, sąd na mocy art. 178a § 1 kk wymierzył mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności. W przekonaniu Sądu orzeczona kara pozbawienia wolności – tak co do rodzaju, jak i wysokości – jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Na uwzględnienie zasługiwało przyznanie się oskarżonego do zarzucanego mu czynu, fakt uprzedniej jego niekaralności i okazanie skruchy. Tym nie mniej budziło niepokój jego stwierdzenie, że po spożyciu alkoholu był przekonany, że jest trzeźwy. To świadczy o dużej nieodpowiedzialności z jego strony. Sąd decydując o takiej właśnie karze miał na uwadze także wysoki, bo wynoszący 1,33 mg/l stopień stanu nietrzeźwości. Sąd także nie pozostawał w przekonaniu, że jazda samochodem pod wpływem alkoholu przez oskarżonego miała charakter incydentalny. Coś zgoła odmiennego wynikało z zeznań świadka B.. Jak się wydaje w oparciu o zeznania tego świadka można było wysnuć wniosek, że wobec oskarżonego w tym zakresie były już podejrzenia, że jeździ nietrzeźwy, jednak tym razem dzięki interwencji świadka zostało mu to udowodnione. Sąd uwzględnił sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych obowiązków, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Oskarżony poruszał się pojazdem o godz. 17.38, gdyby nie świadek, który zabrał mu kluczyki z pewnością kontynuował by jazdę dalej do miejsca zamieszkania. Świadczy o tym to, co świadek B. zeznał, że oskarżony próbował na niego wpływać, bowiem kilkukrotnie prosił go by oddał mu kluczyki i oświadczył policji że sprawca uciekł. Należy pamiętać, że stwarzał ogromne zagrożenie na drodze o czym świadczy sposób prowadzenia przez niego auta. Sąd miał na uwadze fakt że oskarżony przestrzegał dotychczas zasad współżycia społecznego jednak z uwagi na wskazane powyżej istotne okoliczności obciążające nie mógł zaakceptować jego wniosku o warunkowe umorzenia wobec niego postępowania karnego. Wiadomym jest, że skazanie może wiązać się dla oskarżonego z utratą pracy jednak o tych konsekwencjach oskarżony winien pomyć też zanim wsiadł za kierownicę i jako osoba dorosła z pewnością miał tego świadomość jednak jak wielu innych kierujących był przekonany, że mu się uda uniknąć odpowiedzialności, że nikt go nie zatrzyma.

Podkreślenia wymaga, że za czyn z art. 178a§ 1 kk może zostać wymierzona kara w wymiarze do dwóch lat pozbawienia wolności. Jej surowość w tym przypadku nie może zatem razić. Kara odniesie w związku z tym swój cel z zakresu prewencji indywidualnej. Orzeczenie kary pozbawienia wolności, choć z warunkowym zawieszeniem jej wykonania stanowi zarazem czytelny sygnał dla społeczeństwa, iż naganne i cyniczne zachowanie oskarżonego spotkało się ze zdecydowaną i szybką reakcją ze strony organów wymiaru sprawiedliwości. Nie mogły ujść uwadze sądu sygnały , ze oskarżony mógł już wcześniej jeździć samochodem pod wpływem alkoholu. Dlatego też sąd uznał, że najlepsza będzie kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby, który pozwoli na monitorowanie jego zachowania i będzie to najlepsza bariera zabezpieczająca przed kolejnymi tego typu zachowaniami. Pozwoli to utwierdzić się w przekonaniu, czy czyn ten miał charakter jednorazowy. Tak orzeczona kara najlepiej zdaniem Sądu wpłynie na ukształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa, wskazując na karygodne zachowanie oskarżonego i jego zmobilizuje go do przestrzegania prawa w przyszłości.

Kierując się wskazaniami art.69§1i§2 kk, Sąd skorzystał z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności na dwuletni okres próby. Jako osoba niekarana oskarżony zasługiwał na danie mu szansy. W przekonaniu Sądu sama możliwość zarządzenia wykonania orzeczonej kary będzie stanowiła dostateczną tamę przed dalszymi naruszeniami prawa przez oskarżonego. Sąd pozostaje zarazem w przekonaniu, iż w okresie próby oskarżony zdobędzie się na refleksję i zrozumie naganność swojego postępowania. Przeprowadzone postępowanie pozwoliło Sądowi na ustalenie, iż oskarżony jest osobą, która będzie potrafiła dostosować swoje zachowanie do obowiązujących norm społecznych i prawnych. Świadomość możliwości zarządzenia wykonania kary proces ten z pewnością przyspieszy. W okresie próby oskarżony będzie miał możliwość dowieść, iż postawiona wobec niego prognoza kryminologiczna okazała się zasadna, a proces socjalizacji przebiegł prawidłowo. Sąd uznał, że zastosowanie minimalnego okresu próby w wymiarze dwóch lat będzie wystarczające dla osiągnięcia wyżej wymienionych celów.

Dla wzmocnienia dolegliwości wymierzonej kary, a jednocześnie wobec zamierzonego celu wywołania refleksji i pokory u oskarżonego w zakresie przestrzegania prawa i zasad współżycia społecznego, Sąd zastosował na mocy art. 42 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 (trzech) lat. Ze względu na brzmienie przepisu art. 42 § 2 kk orzeczenie tego środka było obligatoryjne, albowiem oskarżony popełniając przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji był w stanie nietrzeźwości. Orzeczenie zakazu nastąpiło na okres przewidziany tym przepisem, albowiem wg tego przepisu zakaz ten orzeka się w wymiarze od 3 lat. Na wymiar tego zakazu wpłynęło kilka okoliczności. Oskarżony miał pełną świadomość faktu, iż spożywał alkohol. Spożywając alkohol zdawał sobie sprawę, że jest w stanie nietrzeźwości. Oskarżony jest osobą dorosłą i na pewno zna wpływ alkoholu na swój organizm. Pomimo to zaryzykował i wsiadł za kierownicę samochodu. Poruszał się jezdnią prowadząc pojazd w sposób zagrażający innym kierującym, narażając siebie i inne przypadkowe osoby na niebezpieczeństwo utraty życia. Ponadto podkreślenia wymaga fakt, iż wg art. 115 § 16 pkt 2 kk, stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu w 1 dm3 powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. W przedmiotowej sprawie oskarżony zatem znacznie przekroczył dopuszczalny tym przepisem próg nietrzeźwości, gdyż badania wykazały zawartość alkoholu na poziomie 1,33 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Świadczy to o całkowitej nieodpowiedzialności oskarżonego. Niewątpliwie okoliczności te miały charakter obciążający dla wymiaru kary i środka karnego. Nie bez znaczenia pozostaje także fakt, iż oskarżony usiłował oddalić się przed przyjazdem policji. Świadczy to o lekceważącym stosunku oskarżonego do obowiązującego prawa oraz organów stojących na straży jego przestrzegania. Utrata możliwości kierowania pojazdami mechanicznymi przez trzy lata i związany z tym dyskomfort, wystarczająco wzmocni w oskarżonym poszanowanie dla prawa. Orzeczony okres zakazu w minimalnej wysokości jest wystarczająco dolegliwy dla osiągnięcia celów kary. Złamanie tego zakazu nie tylko groziłoby zarządzeniem wykonania kary pozbawienia wolności, lecz również skutkowałoby dodatkową odpowiedzialnością karną z uwagi na treść przepisu art. 244 kk, przewidującego sankcję za niestosowanie się do orzeczonego przez sąd zakazu prowadzenia pojazdów. Sąd na mocy art. 63 § 2 kk zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonego środka karnego okres zatrzymania prawa jazdy od 29 lipca 2016 roku.

Jako bezpośrednią dolegliwość orzeczono w stosunku do oskarżonego karę 140 stawek dziennych grzywny przyjmując wysokość jednej stawki za równoważną kwocie 15 złotych. W ocenie Sądu ilość i wysokość stawek jest adekwatna do osiąganych przez oskarżonego dochodów i mieści się w granicach jego możliwości zarobkowych. Oskarżony wykonuje stałą pracę zarobkową osiągając dochody w wysokości 3000 złotych miesięcznie, jest właścicielem dwóch samochodów, na utrzymaniu ma żonę i syna w wieku 14 lat. Wobec warunkowego zawieszenia wykonania kary grzywna będzie stanowiła realną dolegliwość płynącą z faktu popełnienia przestępstwa.

Sąd na mocy art. 43a § 2 kk orzekł od oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 5000 złotych .Wg wyżej wymienionego przepisu nałożenie tego świadczenia było obligatoryjne, a jego minimalna wysokość wynosi 5.000 zł. Sąd stanął na stanowisku, że orzeczenie świadczenia od oskarżonego na rzecz tej organizacji wywoła u niego świadomość niebezpieczeństwa, na jakie naraził pieszych oraz innych użytkowników dróg, a jednocześnie uświadomi mu, że istnieje wiele ofiar wypadków komunikacyjnych, których grono swoim nagannym zachowaniem mógł powiększyć. Jest to kwota, której zapłata będzie odczuwalna dla oskarżonego i wzmocni dolegliwość wymierzonej kary. Niezrealizowanie świadczenia będzie w okresie próby mogło skutkować zarządzeniem wykonania kary pozbawienia wolności.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 627 kpk oraz art. 7 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 ze zm.), obciążając oskarżonego opłatą w wysokości 330 złotych oraz wydatkami w sprawie. Orzeczenie w tej kwestii uwzględnia wynik procesu oraz sytuacje majątkową i wysokość dochodów oskarżonego.