Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 marca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu - Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Piotr Gensikowski

Protokolant: Wioletta Fabińska

po rozpoznaniu w postępowaniu zwyczajnym na rozprawie 15.12.2016 r., 10.1.2017 r., 24.2.2017 r. oraz 24.3.2017 r.

sprawy z wniosku o ukaranie Komendy Miejskiej Policji w G.

przeciwko

S. G.,

s. M. i C. z d. S., ur. (...) w m. Brzeziny, zam. (...)-(...) H. 25, PESEL: (...),

obwinionemu o to, że:

w dniu 24.03.2016 roku około godz. 9:00 na DK nr (...), na wysokości miejscowości K., kierując samochodem A. (...) o nr rej. (...), wyprzedzając inny pojazd, nie zastosował się do oznakowania poziomego jezdni, przekraczając podwójną linie ciągłą P-4 oraz, w tym samym miejscu i czasie, kierując w/w pojazdem, wyprzedzając inny pojazd, nie zachował szczególnej ostrożności, zmuszając kierujących innymi pojazdami do gwałtownego hamowania
i wykonania gwałtownego manewru skrętu w lewo w kierunku pobocza celem uniknięcia kolizji, czym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym oraz, w tym samym czasie,
w G. na ul. (...), kierując w/w pojazdem, wyprzedzając inny pojazd, nie zastosował się do oznakowania poziomego jezdni, przekraczając podwójną linię ciągłą P-4
i przemieszczając się powierzchnią wyłączoną P-21 oraz, w tym samym czasie, w G. na ul. (...), kierując w/w pojazdem, nie zastosował się do oznakowania poziomego jezdni znaku P-8b, wyprzedzając inny pojazd pasem ruchu przeznaczonym dla pojazdów skręcających
w lewo w ul. (...) oraz, w tym samym miejscu i czasie, kierując w/w pojazdem, wyprzedzał inny pojazd bezpośrednio przed i na przejściu dla pieszych oraz, w tym samym miejscu i czasie, kierując w/w pojazdem, korzystał z telefonu komórkowego wymagającego trzymania słuchawki w ręku, tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 kw, art. 86 § 1 kw, art. 92 § 1 kw, art. 92 § 1 kw, art. 97 kw i art. 97 kw

O R Z EK A:

I.  obwinionego S. G. uznaje za winnego tego, że w dniu 24 marca 2016 r. ok. godz. 9:00 na drodze krajowej nr (...) w miejscowości K., kierując samochodem A. (...) o nr rej. (...) podczas wyprzedzania innego pojazdu nie zastosował się do oznakowania poziomego jezdni, przekraczając podwójną linie ciągłą P-4, zmuszając jednocześnie kierujących innymi pojazdami do gwałtownego hamowania i wykonania gwałtownego manewru skrętu w lewo w kierunku pobocza celem uniknięcia kolizji, czym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a następnie w G. na ul. (...) wyprzedzając inny pojazd, nie zastosował się do oznakowania poziomego jezdni, przekraczając podwójną linię ciągłą P-4 i przemieszczając się powierzchnią wyłączoną P-21, na ul. (...) nie zastosował się do oznakowania poziomego jezdni znaku P-8b, wyprzedzając inny pojazd pasem ruchu przeznaczonym dla pojazdów skręcających w lewo w ul. (...) bezpośrednio przed i na przejściu dla pieszych , a także korzystał z telefonu komórkowego wymagającego trzymania słuchawki w ręku, tj. wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 1 k.w., wykroczenia z art. 92 § 1 k.w., wykroczenia z art. 92 § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 1 k.w., wykroczenia z art. 97 k.w. w zw. z art. 45 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (t.j. z 2012 r. Dz. U. poz. 1137 ze zm.) i za to na podstawie art. 9 § 2 kw, na podstawie art. 86 § 1 kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierza obwinionemu S. G. karę 1000 (tysiąca) złotych grzywny;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (stu) złotych tytułem opłaty oraz obciąża go wydatkami postępowania w kwocie 100 zł (stu) złotych.

Omówienie: Sprostowano wyrok w zakresie daty popełnienia czynu w punkcie I sentencji wyroku, zgodnie z treścią postanowienia z 28.04.2017r.

Dnia: 19.05.2017 r. St. sekr. sąd. K. C.

UZASADNIENIE

Dnia 24 marca 2016 roku około godziny 9:00 na DK nr (...) w miejscowości K. S. G. kierował pojazdem marki A. o nr rej. (...).

dowód: wyjaśnienia obwinionego S. G. (k. 36)

W tym samym czasie tą samą drogą poruszał się samochód V. (...) o nr rej. (...). W pewnym momencie S. G. podjął manewr wyprzedzania tego samochodu przed łukiem drogi. Manewr ten S. G. rozpoczął na linii przerywanej, a zakończył na podwójnej linii ciągłej oznaczonej znakiem poziomym P-4. W trakcie wykonywania tego manewru z naprzeciwko nadjeżdżał inny samochód. Celem uniknięcia kolizji kierujący pojazdem o nr rej. (...) był zmuszony do hamowania i skręcenia kierownicą i zjechania na pobocze, a kierujący samochodem jadącym z naprzeciwka był zmuszony wykonać taki sam manewr. Kierujący pojazdem o nr rej. (...) postanowił pojechać za pojazdem S. G..

dowód: zeznania świadka D. K. (k. 25), zeznania świadka P. K. (k. 23), zeznania świadka K. K. (k. 29), zeznania świadka J. W. (k. 27)

Następnie S. G. poruszając się w G. na ul. (...) za przejazdem kolejowym wykonał manewr wyprzedzania innego pojazdu, przekraczając podwójną linię ciągłą oznaczoną znakiem poziomym P-4 oraz najeżdżając na powierzchnię wyłączoną z ruchu oznaczoną znakiem poziomym P-21.

dowód: zeznania świadka D. K. (k. 25), zeznania świadka P. K. (k. 23), zeznania świadka K. K. (k. 29), projekt organizacji ruchu (k. 86)

Poruszając się dalej ul. (...) na wysokości salonu (...) nie zastosował się do oznakowania poziomego jezdni znakiem poziomym P-8b, gdyż wyprzedzał inny samochód pasem ruchu przeznaczonym dla pojazdów skręcających w lewo w ulicę (...), bezpośrednio przed i na przejściu dla pieszych, gdy na przejściu nie było pieszych.

dowód: zeznania świadka D. K. (k. 25), zeznania świadka P. K. (k. 23), zeznania świadka K. K. (k. 29), projekt organizacji ruchu (k. 86)

S. G. kierując pojazdem w G. korzystał z telefonu komórkowego wymagającego trzymania słuchawki w ręku.

dowód: wyjaśnienia obwinionego S. G. (k. 36), zeznania świadka P. K. (k. 23), zeznania świadka K. K. (k. 29)

W dalszym ciągu ulicy (...), na wysokości stacji diagnostycznej w pobliżu ronda, kierujący oraz pasażerowie samochodu o nr rej. (...) zajechali drogę samochodowi kierowanemu przez S. G. i zabrali mu kluczyki od auta, a następnie wezwali patrol policji.

dowód: zeznania świadka D. K. (k. 25), zeznania świadka P. K. (k. 23), zeznania świadka K. K. (k. 29), zeznania świadka J. W. (k. 27)

W latach 2014-2015 obwiniony popełnił łącznie dziewięć wykroczeń przeciwko bezpieczeństwu w ruchu drogowym.

dowód: notatka urzędowa (k. 12-14)

Obwiniony S. G. w toku czynności wyjaśniających nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu zabronionego i złożył wyjaśnienia (k. 36), które podtrzymał w toku postępowania sądowego (k. 61v.). Obwiniony w wyjaśnieniach podał, że w miejscowości K. wyprzedzał dwa pojazdy, ale było to w miejscu dozwolonym i nie stworzył tym zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, zaś wykroczenia na ul. (...) w G. są wymyślone. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego tylko w zakresie, w jakim nie kwestionował używania telefonu komórkowego w trakcie kierowania pojazdem. W przeważającej, pozostałej części, Sąd nie dał jednak wiary wyjaśnieniom obwinionego, gdyż były sprzeczne z zeznaniami świadka D. K. (k. 25, k. 66v.-67), zeznaniami świadka P. K. (k. 23, k. 67-67v.), zeznaniami świadka K. K. (k. 29, k. 67v.-68), a także zeznaniami świadka J. W. (k. 27, k. 68-68v.). Zdaniem Sądu zeznania wspomnianych świadków zasługiwały na wiarygodność. Były to osoby obce dla obwinionego przed zdarzeniem, w związku z czym nie miały jakiegokolwiek interesu, aby pomówić go o popełnienie zarzucanych mu wykroczeń. Osoby te miały również możliwość należytej obserwacji zachowania obwinionego, mimo że w trakcie jazdy w kierunku G., a także później w G. na ul. (...) zdarzyło się, że pomiędzy samochodem, którym poruszały się te osoby, a samochodem obwinionego poruszały się inne pojazdy mechaniczne. Zeznania tych świadków nie były w pełni konsekwentne, gdyż zeznania tych osób złożone w trakcie czynności wyjaśniających różniły się częściowo od zeznań złożonych przed sądem. Pomiędzy dniem złożenia zeznań w sądzie (10 stycznia 2017 r.), a dniem zdarzenia (24 marca 2016 r.) upłynęło jednak wiele miesięcy, więc świadkowie, mając na względzie doświadczenie życiowe oraz procesowe, mieli w pełni prawo nie pamiętać pewnych okoliczności dotyczących przebiegu zdarzenia, bądź też składać odmienne zeznania niż wcześniej. Dlatego też ustalając stan faktyczny sąd dał wiarę pierwszym chronologicznie zeznaniom złożonych przez tych świadków, wychodząc z założenia, że zostały one złożone w bliższym, niewielkim odstępie czasowym od dnia zdarzenia. Zeznania wymienionych świadków nie były ze sobą w całości zgodne. Przykładowo świadek D. K. , w odróżnieniu od innych świadków, nie wspomniał o tym, że obwiniony w trakcie kierowania pojazdem używał telefonu komórkowego. Z kolei zeznania świadka J. W. był mniej precyzyjne od zeznań pozostałych trzech świadków. Zdaniem Sądu przytoczone okoliczności nie podważały jednak wiarygodności zeznań świadków. Przy ocenie zeznań tych świadków należało mieć wszakże na uwadze dynamiczny charakter zdarzenia, a także inną pozycję zajmowaną przez każdego ze świadków w samochodzie, która przekładała się na inne możliwości obserwacji zachowania obwinionego. Wreszcie, brak identyczności zeznań świadków przemawiał za tym, że nie były one wynikiem uzgodnienia wspólnej wersji przeznaczonej na potrzeby niniejszego postępowania.

Sąd dał również wiarę zeznaniom świadków T. B. (k. 83v.) oraz M. K. (k. 84), choć znaczenie tych zeznań z uwagi na niepamięć świadków nie było duże. Sąd dał również wiarę dokumentom zgromadzonym w sprawie w postaci notatki oraz notatników służbowych (k. 4, k. 77-78), projektu organizacji ruchu (k. 86) albowiem żadna ze stron ani sąd z urzędu nie zakwestionował ich prawdziwości lub autentyczności.

S. G. został obwiniony o to, w dniu 24.03.2016 roku około godz. 9:00 na DK nr (...), na wysokości miejscowości K., kierując samochodem A. (...) o nr rej. (...), wyprzedzając inny pojazd, nie zastosował się do oznakowania poziomego jezdni, przekraczając podwójną linie ciągłą P-4 oraz, w tym samym miejscu i czasie, kierując w/w pojazdem, wyprzedzając inny pojazd, nie zachował szczególnej ostrożności, zmuszając kierujących innymi pojazdami do gwałtownego hamowania
i wykonania gwałtownego manewru skrętu w lewo w kierunku pobocza celem uniknięcia kolizji, czym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym oraz, w tym samym czasie, w G. na ul. (...), kierując w/w pojazdem, wyprzedzając inny pojazd, nie zastosował się do oznakowania poziomego jezdni, przekraczając podwójną linię ciągłą P-4 i przemieszczając się powierzchnią wyłączoną P-21 oraz, w tym samym czasie, w G. na ul. (...), kierując w/w pojazdem, nie zastosował się do oznakowania poziomego jezdni znaku P-8b, wyprzedzając inny pojazd pasem ruchu przeznaczonym dla pojazdów skręcających w lewo w ul. (...) oraz, w tym samym miejscu i czasie, kierując w/w pojazdem, wyprzedzał inny pojazd bezpośrednio przed i na przejściu dla pieszych oraz, w tym samym miejscu i czasie, kierując w/w pojazdem, korzystał z telefonu komórkowego wymagającego trzymania słuchawki w ręku, tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 kw, art. 86 § 1 kw, art. 92 § 1 kw, art. 92 § 1 kw, art. 97 kw i art. 97 kw

Obwiniony S. G. w toku postępowania nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów zabronionych, ale sąd w przeważającej mierze nie dał wiary tym wyjaśnieniom z przyczyn opisanych powyżej w uzasadnieniu. Na podstawie zeznań świadka D. K. (k. 25, k. 66v.-67), zeznań świadka P. K. (k. 23, k. 67-67v.), zeznań świadka K. K. (k. 29, k. 67v.-68), a także zeznań świadka J. W. (k. 27, k. 68-68v.) należało przyjąć, że obwiniony w dniu 24 marca 2016 r. ok. godz. 9:00 na drodze krajowej nr (...) w miejscowości K., kierując samochodem A. (...) o nr rej. (...) podczas wyprzedzania innego pojazdu nie zastosował się do oznakowania poziomego jezdni, przekraczając podwójną linie ciągłą P-4 (znak ten rozdziela pasy ruchu o kierunkach przeciwnych i oznacza zakaz przejeżdżania przez tę linię i najeżdżania na nią), zmuszając jednocześnie kierujących innymi pojazdami do gwałtownego hamowania i wykonania gwałtownego manewru skrętu w lewo w kierunku pobocza celem uniknięcia kolizji, czym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a następnie w G. na ul. (...) wyprzedzając inny pojazd, nie zastosował się do oznakowania poziomego jezdni, przekraczając podwójną linię ciągłą P-4 (znak ten rozdziela pasy ruchu o kierunkach przeciwnych i oznacza zakaz przejeżdżania przez tę linię i najeżdżania na nią) i przemieszczając się powierzchnią wyłączoną P-21 ( znak ten oznacza powierzchnię drogi, na którą wjazd i zatrzymanie są zabronione), na ul. (...) nie zastosował się do oznakowania poziomego jezdni znaku P-8b strzałka kierunkowa w lewo ( znak ten oznacza, że jazda z pasa ruchu, na którym są umieszczone, jest dozwolona tylko w kierunku wskazanym strzałką), wyprzedzając inny pojazd pasem ruchu przeznaczonym dla pojazdów skręcających w lewo w ul. (...) bezpośrednio przed i na przejściu dla pieszych , a także korzystał z telefonu komórkowego wymagającego trzymania słuchawki w ręku, co było wbrew treści art. 45 ust. 2 pkt 1 ustawy – Prawo o ruchu drogowym ( Kierującemu pojazdem zabrania się korzystania podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku). Na podstawie tych dowodów Sąd zatem uznał, że obwiniony popełnił czyn zabroniony określony w art. 86 § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 1 k.w., wykroczenie z art. 92 § 1 k.w., wykroczenie z art. 92 § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 1 k.w., wykroczenie z art. 97 k.w. w zw. z art. 45 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (t.j. z 2012 r. Dz. U. poz. 1137 ze zm.).

Wykroczenie określone w art. 86 § 1 k.w. (najsurowsze zagrożenie w rozumieniu art. 9 § 2 k.w.) jest zagrożone karą grzywny do 5000 zł. W ramach tego ustawowego zagrożenia w niniejszej sprawie sąd uznał, iż odpowiednią sankcją wobec obwinionego jest wymierzenie kary grzywny w wysokości 1000 złotych. Wymierzając wobec obwinionego karę grzywny we wspomnianym wymiarze sąd na niekorzyść uwzględnił liczbę wykroczeń, które popełnił obwiniony. Na niekorzyść obwinionego sąd potraktował również okoliczność, że jego zachowania miały miejsce na jednej z głównych ulic (...), gdzie ruch pojazdów nie jest niewielki. Na niekorzyść obwinionego Sąd potraktował wreszcie jego uprzednią karalność za wykroczenia drogowe, jako że w latach 2014-2015 obwiniony popełnił łącznie 9 tego typu wykroczeń (k. 12-14). Uwzględniając całokształt okoliczności niniejszej sprawy Sąd wymierzył obwinionemu za popełnione przez niego wykroczenia karę 1000 złotych grzywny. Kara ta spełnia w ocenie Sądu wszystkie dyrektywy przewidziane w art. 33 § 1 k.w. Przede wszystkim jest ona odpowiednia do znacznego stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przez obwinionego czynów zabronionych. Zdaniem Sądu wymierzona kara nie przekracza również stopnia winy obwinionego, który był też znaczny. Należy uznać również, że spełni cele zapobiegawcze oraz wychowawcze w stosunku do obwinionego. Czyny, których popełnienia obwiniony dopuścił się, z uwagi na uprzednią jego karalność za podobne wykroczenia, nie mogą być traktowane w kategoriach incydentu. Dla powstrzymania obwinionego przed popełnieniem innych lub podobnych wykroczeń wystarczające należy zatem uznać wymierzenie kary 1000 zł grzywny. W ocenie Sądu kara ta zdaje się wreszcie czynić zadość wskazaniom prewencji ogólnej, a mianowicie uzmysławia ona społeczeństwu, że należy stosować się do reguł obowiązujących w ruchu drogowym, a naruszenie tych reguł nie jest bezkarne. Z tych wszystkich względów orzeczono jak w punkcie 1-szym wyroku.

Sąd rozważał orzeczenie wobec obwinionego zakazu prowadzenia pojazdów, o którym mowa w art. 86 § 3 k.w. Wyrok w tej sprawie został jednak wydany po rozprawie, a uprzednio był wydany wyrok nakazowy, w którym nie orzeczono tego środka. Sprzeciw od wyroku nakazowego wniósł wyłącznie obwiniony. W toku rozprawy nie ujawniły się nowe, obciążające okoliczności, nieznane przy wydawaniu wyroku nakazowego. Dlatego też Sąd nie orzekł środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów.

Na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 ust. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych (t.j. z 1983 r. Dz. U. Nr 49, poz. 223 ze zm.) oraz art. 118 § 1 k.p.s.w. sąd zasądził od obwinionego opłatę w kwocie 100 złotych oraz obciążył go zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100 złotych. Podejmując taką decyzję sąd miał na uwadze uzyskiwanie przez obwinionego stałego dochodu w kwocie 3.500 złotych (k. 35v.). W ocenie sądu uzyskiwane przez obwinionego miesięczne dochody pozwalają mu na uiszczenie kosztów postępowania w niniejszej sprawie w łącznej kwocie 200 złotych. Stąd orzeczono jak w punkcie 2-gim wyroku.