Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 marca 2017 roku

Sąd Rejonowy w Grudziądzu - Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Piotr Gensikowski

Protokolant: Wioletta Fabińska

po rozpoznaniu w postępowaniu zwyczajnym na rozprawie w dniu 24.6.2016 r., 25.8.2016 r., 11.10.2016 r., 17.11.2016 r., 10.1.2017 r., 27.2.2017 r.

sprawy z oskarżenia Urzędu Skarbowego w G. przeciwko

M. G.,

s. M. i M. z d. D., ur. (...) w G., bez stałego miejsca pobytu, ostatnio zam. (...)-(...) G., ul. (...), PESEL (...)

oskarżonego o to, że:

wbrew przepisom art. 8, art. 9 i art. 11 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2014, poz. 849 z późń. zm), w okresie od dnia 16.02.2015 roku do dnia 26.06.2015 roku, uchylając się od opodatkowania nie ujawnił właściwemu organowi przedmiotu i podstawy opodatkowania w podatku od środków transportowych na 2015 rok i nie złożył deklaracji DT-1 na 2015 rok, przez co naraził Skarb Państwa na uszczuplenie w kwocie 3.984,00 zł, kwota uszczuplonego podatku nie przekracza ustawowego progu, z tym ustaleniem, że do dnia wszczęcia dochodzenia wpłacono 0,00 zł tj. o wykroczenie skarbowe z art. 54 § 3 kks w zw. z art. 54 § 1 kks

orzeka

1.  Oskarżonego M. G. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, z tym ustaleniem, że wysokość należności publicznoprawnej Miasta G. narażonej na uszczuplenie wynosiła 1920 złotych, stanowiącego wykroczenie skarbowe z art. 54 § 3 kks w zw. z art. 54 § 1 kks i za to, na podstawie art. 54 § 3 kks w zw. z art. 48 § 1, 3 i 4 kks wymierza mu karę grzywny w wysokości 300 zł (trzysta złotych 00/100),

2.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. K. kwotę 840 zł (osiemset czterdzieści złotych) + 23% podatku VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej oskarżonemu z urzędu w toku postępowania sądowego,

3.  Zwalnia oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty, zwalnia oskarżonego od obowiązku uiszczenia wydatków postępowania, którymi obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

W 2015 r. M. G. był właścicielem następujących pojazdów mechanicznych o nr rej. (...) oraz o nr rej. (...).

dowód: pismo UM (k. 110)

Dnia 26 czerwca 2015 r. Prezydent Miasta G. wydał decyzję nr: (...). (...).2.321.2015, w której określił wysokość zobowiązania podatkowego M. G. z tytułu podatku od środków transportowych za pojazd o nr rej. (...) w wysokości 960 złotych.

dowód: kopia decyzji (k. 37-38)

Dnia 26 czerwca 2015 r. Prezydent Miasta G. wydał decyzję nr: (...). (...).2.248.2015, w której określił wysokość zobowiązania podatkowego M. G. z tytułu podatku od środków transportowych za pojazdy o nr rej. (...) oraz o nr rej. (...) w wysokości 3024 złotych.

dowód: kopia decyzji (k. 41-42)

Dnia 14 grudnia 2016 r. Prezydent Miasta G. uchylił w całości decyzję z dnia 26 czerwca 2015 r. nr: (...). (...).2.248.2015 i określił wysokość zobowiązania podatkowego M. G. z tytułu środków transportowych w postaci samochodu o nr rej. (...) za 2015 r. w kwocie 960 złotych. Decyzja została uznana za ostateczną z dniem 14 stycznia 2017 r.

dowód: kopia decyzji (k. 127-128), pismo UM (k. 126)

M. G. został oskarżony o to, że wbrew przepisom art. 8, art. 9 i art. 11 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2014, poz. 849 z późń. zm), w okresie od dnia 16.02.2015 roku do dnia 26.06.2015 roku, uchylając się od opodatkowania nie ujawnił właściwemu organowi przedmiotu i podstawy opodatkowania w podatku od środków transportowych na 2015 rok i nie złożył deklaracji DT-1 na 2015 rok, przez co naraził Skarb Państwa na uszczuplenie w kwocie 3.984,00 zł, kwota uszczuplonego podatku nie przekracza ustawowego progu, z tym ustaleniem, że do dnia wszczęcia dochodzenia wpłacono 0,00 zł tj. o wykroczenie skarbowe z art. 54 § 3 k.k.s. w zw. z art. 54 § 1 k.k.s.

Oskarżony M. G. w toku postępowania nie złożył wyjaśnień, gdyż w toku postępowania nie ustalono jego aktualnego miejsca pobytu i w efekcie postępowanie toczyło się w stosunku do nieobecnych (k. 67). Z tego powodu sąd ustalił stan faktyczny w niniejszej sprawie na podstawie dowodu z dokumentów (k. 110, k. 37-38, k. 41-42, k. 126-128), którym Sąd dał wiarę albowiem żadna ze stron, a także sąd z urzędu nie znalazł podstaw do zakwestionowania ich autentyczności, czy prawdziwości. Sąd ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie dał także wiarę zeznaniom świadka A. K. (k. 116) oraz A. G. (k. 120) na okoliczność pojazdów, których właścicielem w 2015 r. był oskarżony. Oceniając przytoczony materiał dowodowy należało dojść do wniosku, że oskarżony M. G. popełnił czyn przewidziany w art. 54 k.k.s. Wymieniony oskarżony w 2015 r. był właścicielem następujących pojazdów mechanicznych o nr rej. (...) oraz o nr (...). Mając na względzie dyspozycję art. 8 i 9 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. z 2014 r. Dz. U. poz. 849 ze zm.) oskarżony był zobowiązany w terminie do 15 lutego 2015 r. do złożenia deklaracji podatkowej i uiszczenia podatku od środków transportowych, a mianowicie pojazdów mechanicznych o nr rej. (...) oraz o nr (...), w wysokości określonej w aktach prawa miejscowego wydanych przez radę miejską G.. Oskarżony mimo upływu ustawowego terminu nie ujawnił przedmiotu oraz podstawy opodatkowania i nie złożył deklaracji podatkowej. W efekcie jego zachowania doszło do narażenia należności Miasta G. w podatku od środków transportowych w łącznej wysokości 1920 złotych. Wymieniona kwota nie przekraczała ustawowego progu w rozumieniu art. 53 § 6 k.k.s., dlatego też zachowanie oskarżonego należało traktować jako wykroczenie skarbowe określone w art. 54 § 3 k.k.s. w zw. z art. 54 § 1 k.k.s.

Wykroczenie skarbowe określone w art. 54 § 3 k.k.s. jest zagrożone karą grzywny od 1/10 do 20-krotności minimalnego wynagrodzenia. Rozważając wymiar kary wobec oskarżonego M. G. w tych granicach Sąd miał na względzie następujące okoliczności. W ramach dyrektywy odwołującej się do stopnia społecznej szkodliwości Sąd miał na uwadze wartość należności publicznoprawnej narażonej na uszczuplenie, która nie przekraczała ustawowego progu w rozumieniu art. 53 § 6 k.k.s. Z kolei z punktu widzenia dyrektywy prewencji indywidualnej na korzyść oskarżonego bez wątpienia przemawiała jego uprzednia niekaralność (k. 50). W świetle powyższych okoliczności branych pod uwagę przy wymiarze kary Sąd uznał, że oskarżonemu należy wymierzyć karę 300 złotych grzywny, a więc karę grzywny w dolnych granicach ustawowych. Zdaniem Sądu kara wymierzona oskarżonemu stanowi zadośćuczynienie dyrektyw przewidzianych w art. 13 § 1 k.k.s. Przede wszystkim jest ona, z uwagi na jej wysokość, odpowiednia do niezbyt znacznego stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu zabronionego. Zdaniem Sądu kara ta nie przekracza stopnia winy oskarżonego, a także odpowiada dyrektywie prewencji indywidualnej i uprzedniej niekaralności oskarżonego. Z tych wszystkich względów należało orzec jak w punkcie 1-szym wyroku.

O kosztach pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu orzeczono na podstawie § 4 ust. 1 i 3, § 17 ust. 2 pkt 3, § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. poz. 1801) jak w punkcie 2-gim wyroku.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. z 1983 r. Dz. U. Nr 49, poz. 223 ze zm.) w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. Sąd w punkcie 3-cim wyroku zwolnił oskarżonego w całości od obowiązku uiszczenia opłaty, zwolnił także go od obowiązku uiszczenia wydatków postępowania, którymi obciążył Skarb Państwa, mając na uwadze, że brak jest dowodów świadczących o tym, że oskarżony jest w stanie uiścić te należności.