Sygnatura akt II Cz 853/13
K., dnia 17 grudnia 2013 r.
Sąd Okręgowy w Kaliszu, Wydział II Cywilny
w składzie:
Przewodniczący: SSO. Janusz Roszewski
Sędziowie: SSO. Barbara Mokras
SSO. Wojciech Vogt – spr.
po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2013 r. w Kaliszu
na posiedzeniu niejawnym
sprawy z wniosku J. B.
z udziałem K. B.
na skutek zażalenia wnioskodawczyni
od zarządzenia Przewodniczącego Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 8 października 2013 r., sygn. akt I Ns 514/13
postanawia:
oddalić zażalenie
Zaskarżonym zarządzeniem Przewodniczący zwrócił wniosek J. B. o podział majątku wspólnego. W uzasadnieniu zarządzenia wskazał, że wnioskodawczyni nie uzupełniła braków formalnych wniosku – miedzy innymi - nie podała adresu uczestnika postępowania.
Zażalenie od tego rozstrzygnięcia złożyła wnioskodawczyni wskazując, że wniosek nie zawierał braków formalnych i dlatego jego zwrot był nieuzasadniony.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 126 k.p.c. gdy pismo procesowe jest pierwszym pismem w sprawie, powinno zawierać oznaczenie miejsca zamieszkania stron. Przepis ten ma zastosowanie do wniosku o podział majątku wspólnego w oparciu o art. 13 § 2 k.p.c. Jest to niewątpliwie warunek formalny wniosku. Nie można zgodzić się ze skarżąca, że wniosek zawierał adres uczestnika postępowania K. B.. Mimo bowiem wskazania tego adresu z samego wniosku wynika, że nie jest to adres pod którym przebywa uczestnik. Wniosek więc nie zawiera adresu uczestnika, co wynika z samej treści wniosku. Sąd Rejonowy zasadnie więc stwierdził, że wniosek posiada ten brak formalny i zobowiązał wnioskodawczynię do usunięcia tego braku w terminie 7 dni pod rygorem jego zwrotu. Jest również niesporne, że wnioskodawczyni tego braku 9 nie uzupełniła w terminie wskazanym przez Sąd. Nieodbierania przez wnioskodawczynię korespondencji wysyłanej do niej przez jej pełnomocnika nie może stanowić podstawy przedłużenia ustawowego terminu zastrzeżonego do uzupełnienia braków formalnych. Zwrot wniosku był więc uzasadniony.
Mając na uwadze powyższe okoliczności należało zgodnie z art. 385 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., orzec jak w sentencji.