Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 października 2014 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Agnieszka Bednarek - Moraś
Sędziowie:	SO Wiesława Buczek - Markowska SO Tomasz Szaj (spr.)
Protokolant:	st. sekr. sąd. Dorota Szlachta

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 października 2014 roku w S.

sprawy z powództwa I. B.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionych przez powoda i pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie

z dnia 8 października 2013 r., sygn. akt III C 480/12

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a.  w punkcie I. powództwo oddala;

b.  w punktach III., IV., V. kosztami procesu oraz nieuiszczonymi kosztami sądowymi obciąża powoda, pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu;

2.  oddala apelację powoda w całości;

3.  zasądza od powoda I. B. na rzecz pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 765 (siedemset sześćdziesiąt pięć) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt II Ca 145/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 8 października 2013 roku, sygn. akt III C 480/12, Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie zasądził od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki akcyjnej w W. na rzecz powoda I. B. kwotę 3 288,- zł z ustawowymi odsetkami od dnia 16 grudnia 2010 roku, oddalił powództwo w pozostałym zakresie oraz orzekł o kosztach procesu i kosztach sądowych.

Powyższy wyrok Sąd Rejonowy wydał na podstawie następujących ustaleń faktycznych:

Prawo własności pojazdu marki R. (...) nr rej. (...) przysługuje I. B. w udziale w wysokości 51% (...) Bank Spółce akcyjnej we W. w udziale w wysokości 49%.

I. B. zawarł z Towarzystwem (...) Spółką akcyjną w W. umowę ubezpieczenia auto casco pojazdu marki R. (...) na okres od dnia 5 września 2007 roku do dnia 5 września 2008 roku.

Podstawę ustalenia wartości pojazdu miał stanowić program (...)ekspert.

W treści wniosku o ubezpieczenie pojazdu I. B. wskazał, że posiada on m.in. poduszki boczne, system (...), system nawigacji satelitarnej.

Zgodnie z postanowieniami § 3 ust. 1 Ogólnych warunków ubezpieczenia autocasco (OWU) przedmiotem ubezpieczenia są pojazdy wraz z ich wyposażeniem, a zgodnie z § 2 ust. 8 OWU odszkodowanie to należna właścicielowi pojazdu w razie powstania szkody, kwota ustalona wg zasad określonych w niniejszych OWU.

W dniu 11 maja 2008 roku I. B. zgłosił szkodę w pojeździe na skutek kolizji na terenie Niemiec.

W dniu 28 maja 2008 roku ubezpieczyciel sporządził wycenę wartości pojazdu przed szkodą i po powstaniu szkody na podstawie wartości notowań rynkowych z katalogu „Pojazdy samochodowe – Wartości Rynkowe V – 2008”. Wartość pojazdu przed powstaniem szkody została ustalona na kwotę 27 600,- zł z uwzględnieniem korekt z następujących tytułów:

- za wyposażenie dodatkowe obejmujące lakier metalizowany 211,- zł,

- za ogumienie – 192,- zł,

- korekty różne – 1 529,- zł w tym 5,5% z tytułu importu prywatnego w kwocie 1 529,- zł,

Wartość rynkowa pojazdu przy uwzględnieniu powyższych korekt wynosi 26 100,- zł brutto.

Wartość pozostałości została ustalona na kwotę 8 600, -zł brutto.

Na podstawie powyższej wyceny ubezpieczyciel przyznał I. B. odszkodowanie w kwocie 17 500,- zł (26 100,- zł – 8 600,- zł = 17 500,- zł).

W dniu 30 czerwca 2008 roku (...) Bank Spółka akcyjna we W. przeniósł na I. B. wierzytelność wobec Towarzystwa (...) Spółki akcyjnej w W. z tytułu odszkodowania za szkodę powstałą na skutek zdarzenia z dnia 8 maja 2008 roku.

I. B. zlecił sporządzenie wyceny wartości pojazdu rzeczoznawcy samochodowemu W. P., który ustalił wartość pojazdu przed powstaniem szkody i po jej powstaniu na podstawie wartości notowań rynkowych z katalogu „Pojazdy samochodowe – Wartości Rynkowe V – 2008”. Wartość pojazdu przed powstaniem szkody została ustalona na kwotę 27 600,- zł z uwzględnieniem korekt z następujących tytułów:

- za wyposażenie dodatkowe obejmujące kartę kodową R., lakier metalizowany, poduszki powietrzne boczne tylne, system elektronicznej kontroli toru jazdy (...), system nawigacji satelitarnej, szybę drzwi tyłu nadwozia otwieraną – 2 153,- zł,

- za ogumienie – 48,- zł,

Wartość pojazdu przed powstaniem szkody, przy uwzględnieniu powyższych korekt wynosi 29 700,- zł brutto.

Wartość pojazdu w stanie uszkodzonym wynosi 7 700,- zł brutto.

Za sporządzenie wyceny W. P. wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 488,- zł brutto.

Decyzją z dnia 18 sierpnia 2008 roku Towarzystwo (...) Spółka akcyjna w W. zawiadomiła I. B. o ustaleniu wartości pojazdu przed szkodą na kwotę 26 100,- zł, wartości pojazdu w stanie uszkodzonym na kwotę 8 600,- zł i ustaleniu odszkodowania według zasad obowiązujących dla szkody całkowitej na kwotę 17 500,- zł.

I. B. jako właścicielowi pojazdu w udziale w wysokości 51% przypada odszkodowanie w kwocie 10 042,- zł, pozostała część odszkodowania tj. kwota 8 575,- zł.

I. B., powołując się na koszt naprawy pojazdu ustalony przez rzeczoznawcę W. P., odwołał się od decyzji z dnia 18 sierpnia 2008 roku i wezwał ubezpieczyciela do zapłaty kwoty 4 088,04 zł obejmującej kwotę 3 600,- zł tytułem uzupełnienia odszkodowania i kwotę 488,- zł tytułem zwrotu kosztów sporządzenia opinii. Nadto I. B. zwrócił się do ubezpieczyciela o wskazania podmiotu, który zakupi uszkodzony pojazd za ustaloną kwotę 8 600,- zł lub o przejęcie prawa własności pozostałości przez ubezpieczyciela.

Pismem z dnia 18 grudnia 2012 roku Towarzystwo (...) Spółka akcyjna odmówiła uwzględnienia odwołania, podnosząc, że brak podstaw do zmiany wyceny wartości pojazdu, ponieważ wskazane przez I. B. wyposażenie dodatkowe nie występuje w ubezpieczonym pojeździe.

W dniu 18 września 2008 roku I. B. sprzedał pojazd w stanie uszkodzonym A. Z. (...) za 3 500,- zł.

W dniu 19 września 2008 roku Prezydent Miasta S. wydał decyzję o wyrejestrowaniu pojazdu.

Pismem z dnia 11 maja 2009 roku I. B. wezwał ubezpieczyciela do zapłaty uzupełniającego odszkodowania w kwocie 5 100,- zł, która to kwota stanowi różnicę pomiędzy ustaloną przez ubezpieczyciela wartością pojazdu w stanie uszkodzonym, tj. kwotą 8 600,- zł a ceną sprzedaży pozostałości, tj. kwotą 3 500,- zł.

W dniu 8 grudnia 2010 roku I. B. wezwał ubezpieczyciela do zapłaty kwoty 5 100,- zł w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania.

Pismem z dnia 11 stycznia 2011 roku pozwany odmówił wypłaty odszkodowania.

Wartość rynkowa pojazdu, zgodnie z katalogiem (...) według stanu sprzed powstania szkody wynosiła 27 600,- zł brutto. Uwzględniając korektę za wyposażenie dodatkowe, które obejmuje kartę kodową R. i lakier perłowy w kwocie 572,- zł i korektę ujemną za ogumienie w kwocie 29,- zł, wartość pojazdu przed szkodą wynosiła 28 100,- zł.

Objęty ubezpieczeniem pojazd fabrycznie nie był wyposażony w poduszki powietrzne boczne tylne, system kontroli toru jazdy, (...), system nawigacji satelitarnej i szybę drzwi tyłu nadwozia otwieraną.

Takie elementy pojazdu jak poduszki powietrzne boczne tylne, system kontroli toru pojazdu, (...) i otwierana szyba drzwi tyłu nadwozia nie mogły zostać zamontowane w pojeździe w późniejszym czasie, ponieważ ich działanie jest zależne od innych elementów wyposażenia pojazdu. W okresie późniejszym możliwe jest zamontowanie w pojeździe nawigacji satelitarnej.

Pozew I. B. przeciwko Towarzystwu (...) Spółce akcyjnej w W. o zapłatę kwoty 4 990, -zł tytułem odszkodowania wpłynął do Sądu w dniu 24 stycznia 2012 roku.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał powództwo oparte o treść art. 805 § 1 k.c. za częściowo uzasadnione.

Rozważając podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia, przywołał regulację art. 117 § 1 i 2 k.c. oraz art. 819 § 1 i 4 k.c., wskazując, że roszczenia z umowy ubezpieczenia przedawniają się z upływem lat trzech. Bieg przedawnienia roszczenia o świadczenie do ubezpieczyciela przerywa się także przez zgłoszenie ubezpieczycielowi tego roszczenia lub przez zgłoszenie zdarzenia objętego ubezpieczeniem. Bieg przedawnienia rozpoczyna się na nowo od dnia, w którym zgłaszający roszczenie lub zdarzenie otrzymał na piśmie oświadczenie ubezpieczyciela o przyznaniu lub odmowie świadczenia.

Sąd Rejonowy wskazał, że powód zawiadomił pozwanego o wypadku w dniu 8 maja 2008 roku, lecz w toku postępowania likwidacyjnego odpowiednio pismami z dnia 4 września 2008 roku, 11 maja 2009 roku i 8 grudnia 2010 roku powód zgłaszał ubezpieczającemu roszczenie uzupełnienia wypłaconego mu na podstawie decyzji z dnia 18 sierpnia 2008 roku odszkodowania. W ocenie Sądu Rejonowego każde z tych pism – jako zawierające żądanie uzupełnienia odszkodowania – należy uznać za zgłoszenie ubezpieczycielowi roszczenia w rozumieniu art. 819 § 4 k.c., która to czynność skutkuje przerwaniem biegu terminu przedawnienia roszczeń ubezpieczającego przeciwko ubezpieczycielowi. W ocenie Sądu Rejonowego ostatnią czynnością skutkującą przerwaniem biegu przedawnienia było żądanie uzupełnienia odszkodowania zawarte w piśmie z dnia 8 grudnia 2010 roku. Ostateczna decyzja w przedmiocie zgłoszonych tym pismem roszczeń została podjęta przez ubezpieczyciela w dniu 11 stycznia 2011 roku, a zatem bieg terminu przedawnienia roszczeń powoda rozpoczął bieg na nowo dopiero od tego dnia i upłynąłby 11 stycznia 2014 roku. Wniesienie pozwu w niniejszej sprawie w dniu 24 stycznia 2012 roku wywołało przerwanie biegu przedawnienia zgodnie z art. 123 § 1 pkt 1 k.p.c.

Sąd Rejonowy zaznaczył, że spór sprowadzał się jedynie do wysokości należnego powodowi odszkodowania. Wartości pojazdu powoda przed i po szkodzie Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o opinię biegłego, którą uznał za wiarygodną, wyczerpującą i przydatną. Ostatecznie ustalając wartość pojazdu przed wypadkiem na kwotę 28 100,- zł a wartość pozostałości na 7 800,- zł Sąd Rejonowy uznał, że należne zgodnie z § 17 ust. 3 OWU powodowi odszkodowanie to 20 300,- zł, skoro zaś pozwany zapłacił już 17 500,- zł, uzasadnione było żądanie pozwu w tym zakresie w kwocie 2 800, -zł.

Za uzasadnione Sąd Rejonowy uznał również żądanie zapłaty kwoty 488,- zł tytułem kosztów sporządzenia wyceny pojazdu przed skierowaniem sprawy na drogę postępowania sądowego. Przywołując pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 18 maja 2004 roku, III CZP 24/04, OSNC 2005, nr 7 – 8, poz. 117, wskazał, że odszkodowanie przysługujące z umowy ubezpieczenia może bowiem – stosownie do okoliczności sprawy – obejmować także koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego. Zważywszy na ustaloną przez pozwanego wysokość szkody Sąd Rejonowy uznał wydatek na sporządzenie ekspertyzy za uzasadniony i konieczny.

Orzeczenie o odsetkach Sąd Rejonowy wydał na podstawie art. 481 k.c. licząc termin opóźnienia pozwanego w spełnieniu świadczenia od upływu 7 dni określonego w wezwaniu z dnia 8 grudnia 2010 roku, tj. od dnia 15 grudnia 2008 roku.

W zakresie żądania zapłaty różnicy pomiędzy ustaloną wartością pojazdu w stanie uszkodzonym a wartością pozostałości a ceną za jaką powód sprzedał pozostałości, Sąd Rejonowy wskazał, że żądanie to nie znajduje uzasadnienia w umowie ubezpieczenia ani w ogólnych warunkach.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy rozstrzygnął na podstawie art. 100 k.p.c., przyjmując, że powództwo zostało uwzględnione w 65%, przy czym powód poniósł koszty procesu w kwocie 1 717,- zł, zaś pozwany w kwocie 617,- zł. Rozliczając te koszty zasądził od pozwanego na rzecz powoda 835,- zł.

O nieuiszczonych kosztach sądowych Sąd Rejonowy rozstrzygnął przy zastosowaniu powyższej proporcji na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Apelację od powyższego wyroku w zakresie pkt I, III, IV i V wywiódł pozwany, zarzucając:

1.  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 819 § 1 i 4 k.c. poprzez ich błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od wydania decyzji ostatecznej przez ubezpieczyciela, podczas gdy z brzmienia wskazanych przepisów wynika, że termin ten biegnie od otrzymania na piśmie oświadczenia ubezpieczyciela o przyznaniu lub odmowie świadczenia bez względu na to, czy od tego oświadczenia poszkodowany składa jeszcze odwołania,

2.  naruszenie prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, skutkującą uznaniem, że:

a)  ostateczne decyzja w przedmiocie roszczeń powoda została wydana w dniu 11 stycznia 2011 roku, podczas gdy pozwana wydała taką decyzję w dniu 18 sierpnia 2008 roku, którą powód otrzymał najpóźniej 3 września 2008 roku, a zatem od tej daty należy liczyć 3 – letni termin przedawnienia, albowiem decyzja z dnia 11 stycznia 2011 roku stanowiła jedynie odpowiedź na odwołanie od decyzji,

b)  pisma kierowane przez powoda do pozwanej po dacie wydania decyzji z dnia 18 sierpnia 2008 roku stanowiły zgłoszenia szkody, które przerywały bieg terminu przedawnienia, podczas gdy pisma te traktować należy jako odwołania od wydanej przez pozwanego decyzji ostatecznej.

Wskazując na te zarzuty pozwany wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części i oddalenie powództwa w całości, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów procesu.

Uzasadniając apelację pozwany wskazał, że rozstrzygnął o roszczeniach powoda w dniu 18 sierpnia 2008 roku. Po pewnym czasie powód zaczął kwestionować stanowiska pozwanego i zgłaszać nowe żądania co doprowadziło do tego, że dopiero po blisko 3 latach pozwany był w stanie ostatecznie ustosunkować się do jego żądań.

Apelację od powyższego wyroku w zakresie oddalającym powództwo (punkt II, III i IV) złożył powód, zarzucając:

I.  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 353 ¹ k.c. w zw. z art. 805 § 1 i 2 pkt 1 k.c. poprzez brak uwzględnienia przy ustalaniu wartości pojazdu po szkodzie sytuacji na rynku pojazdów uszkodzonych wskazanej w postanowieniu § 17 ust. 2 zd. 2 OWU,

II.  naruszenie prawa procesowego, tj.

1)  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego i kompletnego rozważenia materiału dowodowego i uznanie, że:

a)  pojazd powoda nie był wyposażony w nawigację satelitarną, podczas gdy z oświadczenia zawartego we wniosku do ubezpieczenia, niekwestionowanego przez pozwanego na etapie zawierania umowy oraz oświadczenia prywatnego rzeczoznawcy W. P., zawartego w sporządzonej przez niego – po dokonanych oględzinach pojazdu – opinii, wynikało, że w skład dodatkowego wyposażenia pojazdu powoda takie urządzenie wchodziło,

b)  uznanie za niewiarygodne oświadczenia powoda dotyczącego wyposażenia pojazdu w nawigację satelitarną,

w konsekwencji których wartość pojazdu została zaniżona o 935,- zł,

2)  art. 217 § 3 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez brak przeprowadzenia zawnioskowanego przez stronę powodową dowodu z przesłuchania powoda na okoliczności mającej istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy,

3)  art. 328 § 2 k.p.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak w uzasadnieniu wyroku argumentacji, dla której Sąd I instancji przy ustalaniu wartości pozostałości powoda nie uwzględnił sytuacji na rynku pojazdów uszkodzonych, mimo że postanowienia OWU nakazują taki czynnik uwzględnić.

Wskazując na te zarzuty, powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uwzględnienie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu, a ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Uzasadniając apelację wskazał, że zgodnie z § 17 ust. 2 zd. 2 OWU wartość pojazdu w stanie uszkodzonym określa (...) SA z uwzględnieniem wartości rynkowej pojazdu bezpośrednio przed zaistnieniem szkody, charakteru i zakresu uszkodzeń oraz sytuacji rynkowej w zakresie obrotu pojazdami uszkodzonymi. Biegły zaś przyznał, że cena uzyskana przez powoda za pozostałości pojazdu była ceną wysoką. Powód zwracał się do pozwanego o przejęcie pojazdu bądź wskazanie podmiotu, który go nabędzie. Natomiast Sąd nie odniósł się do tej kwestii jak również nie przesłuchał powoda na te okoliczności.

Obie strony złożyły odpowiedzi na apelacje, domagając się ich oddalenia oraz zasądzenia kosztów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego okazała się uzasadniona, zaś apelację powoda należało uznać za bezzasadną.

Wskazać należy, że Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego tyczące się treści pism pomiędzy stronami i dat ich złożenia oraz toku postępowania likwidacyjnego, z tym zastrzeżeniem, że na k – 222 Sąd Rejonowy omyłkowo wskazał datę pisma pozwanego odmawiającego uwzględnienia odwołania na 18 grudnia 2012 roku, podczas gdy faktycznie miało to miejsce 18 grudnia 2008 roku. Powtórne przytaczanie tych ustaleń jest zbędne, zaś Sąd Okręgowy przyjmuje je za własne, czyniąc integralną częścią niniejszego uzasadnienia. Zbędne natomiast było czynienie ustaleń co do wartości pojazdu przed zdarzeniem oraz wartości pojazdu w stanie uszkodzonym i związanego z tym stanu jego wyposażenia, albowiem roszczenie powoda podlegało oddaleniu jako przedawnione. W konsekwencji bezprzedmiotowym było szczegółowe odnoszenie się do zarzutów powoda związanych z tymi ustaleniami.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 819 § 1 i 4 k.c., roszczenia z umowy ubezpieczenia przedawniają się z upływem lat trzech. Bieg przedawnienia roszczenia o świadczenie do ubezpieczyciela przerywa się także przez zgłoszenie ubezpieczycielowi tego roszczenia lub przez zgłoszenie zdarzenia objętego ubezpieczeniem. Bieg przedawnienia rozpoczyna się na nowo od dnia, w którym zgłaszający roszczenie lub zdarzenie otrzymał na piśmie oświadczenie ubezpieczyciela o przyznaniu lub odmowie świadczenia. Podkreślić należy, że § 4 przewidujący przerwanie biegu przedawnienia jest wyjątkiem od ogólnej zasady przedawnienia i jako wyjątek nie może być interpretowany rozszerzająco.

Sąd Okręgowy nie podziela poglądu Sądu Rejonowego, iż w niniejszej sprawie pozwany dopiero pismem z dnia 11 stycznia 2011 roku ustosunkował się do żądania powoda i dopiero od tej daty należy liczyć termin przedawnienia roszczenia powoda. Niewątpliwie w niniejszej sprawie powodowi przyznano odszkodowanie pismami z dnia 18 sierpnia 2008 roku (k – 62 – 63 i 64 – 65). W piśmie kierowanym do powoda (k – 64 – 65) wyraźnie wskazano sposób ustalenia szkody, przywołując zapisy ogólnych warunków ubezpieczenia. Jednocześnie pouczono powoda o prawie złożenia skargi do Dyrektora Centrum Likwidacji S. oraz o prawie dochodzenia roszczeń na drodze postępowania sądowego. Niewątpliwie zatem to pismo stanowi oświadczenie o przyznaniu świadczenia i w swej istocie o odmowie przyznania większego świadczenia. Stanowi zatem oświadczenie w rozumieniu art. 819 § 4 k.c., od którego na nowo biegnie termin przedawnienia roszczenia powoda. Powód w piśmie z dnia 4 września 2008 roku (k – 60 – 61) poza kwestionowaniem ustaleń poczynionych przez ubezpieczyciela i przeciwstawianiem im własnych ustaleń oraz twierdzeń co do wartości pojazdu przed wypadkiem i po wypadku nie stanowił zgłoszenia nowego roszczenia, ani tym bardziej zgłoszenia nowego zdarzenia objętego ubezpieczeniem, albowiem dotyczyło również zdarzenia z dnia 8 maja 2008 roku. Na gruncie art. 819 § 4 k.c. brak jest podstaw do konstruowania teorii o toku postępowania odwoławczego w postępowaniu likwidacyjnym, które miałoby wpływ na przedawnienie roszczeń. W szczególności przepis art. 819 § 4 k.p.c. nie wiąże powtórnego rozpoczęcia biegu terminu przedawnienia z „ostateczną decyzją” ubezpieczyciela. Wskazać należy, że przyjęcie poglądu wyrażonego przez Sąd Rejonowy oznaczałoby akceptowanie sytuacji, gdy dany podmiot poprzez ciągłe prowadzenie korespondencji z ubezpieczycielem doprowadza do stanu, że roszczenie nigdy nie ulegnie przedawnieniu, co stoi w sprzeczności z zasadą przedawnienia roszczeń majątkowych z art. 117 § 1 k.c. Po decyzji z dnia 18 sierpnia 2008 roku ubezpieczyciel nie przyznał powodowi żadnego dodatkowego odszkodowania, co więcej w dniu 18 września 2008 roku powód sprzedał pojazd. Nie mogła zatem pojawić się nowa szkoda podlegająca naprawieniu. Prowadzenie zaś przez strony korespondencji, w tym przedstawianie nowych argumentów czy dowodów dla poparcia swojego stanowiska nie oznacza, że w tym czasie nie biegnie termin przedawnienia roszczenia powoda. W szczególności zaś pisma z dnia 4 września 2008 roku (k – 60 – 61) oraz z dnia 11 maja 2009 roku (k – 70), złożone w dniu 14 maja 2009 roku, stanowiące odpowiednio odwołanie oraz wezwanie do zapłaty, nie przerwało ponownie biegu terminu przedawnienia na podstawie art. 819 § 4 k.p.c.

W konsekwencji uznać należy, że bieg terminu przedawnienia roszczeń powoda rozpoczął się w dniu otrzymania pisma z dnia 18 sierpnia 2008 roku, czyli najpóźniej w dniu 4 września 2008 roku, a upłynął w dniu 4 września 2011 roku. Pozew w niniejszej sprawie zaś złożono w styczniu 2012 roku, a więc ponad 4 miesiące po upływie terminu przedawnienia roszczenia. Podkreślić przy tym należy, że nie zachodzą w sprawie żadne okoliczności uzasadniające uznanie podniesionego zarzutu przedawnienia za sprzeczny z zasadami współżycia społecznego. Powód od dnia 1 sierpnia 2008 roku (k – 69) był reprezentowany przez podmiot, który zawodowo zajmuje się dochodzeniem roszczeń ubezpieczeniowych, został prawidłowo pouczony o prawie wystąpienia z powództwem do Sądu, zaś okres trzyletni jest okresem wystarczającym do podjęcia działań w tym zakresie.

Z tych względów poprzez skuteczne podniesienie zarzutu przedawnienia, pozwany uchylił się od zaspokojenia roszczenia powoda zgodnie z art. 117 § 2 k.c. W konsekwencji, uwzględniając apelację pozwanego, należało zmienić zaskarżony wyrok w punkcie I oddalając powództwo, co nastąpiło na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. Powyższe czyni bezzasadną apelację powoda, która została oddalona w całości. Uwzględnienie apelacji pozwanego skutkowało uznaniem, że pozwany w całości wygrał postępowanie przed Sądem I instancji oraz postępowanie apelacyjne, co uzasadniało zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów procesu zgodnie z zasadą odpowiedzialności za jego wynik (art. 98 § 1 k.p.c.). Zgodnie z art. 108 § 1 k.p.c. w zakresie kosztów procesu przed Sądem I instancji szczegółowe wyliczenie tych kosztów oraz kosztów sądowych pozostawiono referendarzowi sądowemu.

W zakresie kosztów postępowania apelacyjnego pozwany poniósł opłatę od apelacji w kwocie 165,- zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika w zakresie swojej wygranej apelacji oraz w zakresie apelacji powoda, która została oddalona. W każdym przypadku wysokość wynagrodzenia wynosiła 300,- zł (ustalone w oparciu o § 6 pkt 3 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu).

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji.