Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2013 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodnicząca:	SSO Monika Miller-Młyńska
Protokolant:	St. sekr. sądowy Katarzyna Herman

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 listopada 2013 r. w S.

sprawy (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

przy udziale D. A. (1), W. B. (1), Ł. K. (1), R. K. (1), R. K. (2), A. L., T. L. (1), M. M. (1), I. M. (1)

o podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne

na skutek odwołań (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S.

z dnia 18 lutego 2013 roku, nr (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...)

zmienia wszystkie zaskarżone decyzje w ten sposób, że ustala iż brak jest podstaw do uwzględnienia w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, ubezpieczenie chorobowe, ubezpieczenie wypadkowe i ubezpieczenie zdrowotne pracowników, których dotyczą zaskarżone decyzje wypłat dokonanych na rzecz tych pracowników w latach 2009-2011, które zostały sfinansowane ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, a tym samym że brak jest podstaw do ustalenia podstaw wymiaru składek w sposób określony w zaskarżonych decyzjach.

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., w wyniku kontroli przeprowadzonej u płatnika – (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą w S., wydał decyzje, w których stwierdził, iż pomoc socjalna udzielona w formie bonów towarowych, finansowana z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, i przyznana zainteresowanym D. A. (1)(decyzja nr (...)z 18.02.2013 r.), Ł. K. (1)(decyzja nr (...)z 18.02.2013 r.), , R. K. (1)(decyzja nr (...)z 18.02.2013 r.), M. M. (1)(decyzja nr (...)z 18.02.2013 r.), T. L. (1)(decyzja nr (...)z 18.02.2013 r.), A. L.(decyzja nr (...)z 18.02.2013 r.), I. M. (1)(decyzja nr (...)z 18.02.2013 r.), W. B. (1)(decyzja nr (...)z 18.02.2013 r.), R. K. (2)(decyzja nr(...)z 18.02.2013 r.) w latach 2009-2011, stosownie do okresów zatrudnienia poszczególnych pracowników, nie miała charakteru socjalnego, w związku z czym należało ją uznać za przychód zainteresowanych wynikający ze stosunku pracy, który to przychód stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne w wysokościach wskazanych w decyzjach dotyczących poszczególnych zainteresowanych.

W uzasadnieniach powyższych decyzji organ rentowy wskazał, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne pracowników stanowi przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 12 ust. 1 przedmiotowej ustawy za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Natomiast zgodnie art. 8 ustawy z dnia 4 marca 1994 roku o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych dysponowanie środkami przeznaczonymi na działalność socjalną odbywać się powinno według kryterium socjalnego tzn. przyznanie świadczeń uzależnia się od sytuacji rodzinnej i materialnej. Zdaniem organu rentowego świadczenia wypłacone przez pracodawcę z pominięciem tej zasady nie mogą być oceniane jako świadczenia socjalne. Organ podkreślił, że świadczenia socjalne zostały przyznane wszystkim pracownikom bez zachowania indywidualnej oceny każdego przypadku oraz poza trybem wynikającym z obowiązującego u pracodawcy regulaminu zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Mianowicie nie zbadano sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej pracowników oraz brak jest stosownych wniosków i oświadczeń uprawnionych o przyznanie świadczeń socjalnych w roku 2009 r. Z kolei w latach 2010-2011 pracownicy nie zgłaszali wniosków o przydział tych świadczeń, składali wyłącznie „oświadczenie do celów korzystania z ZFŚS”, w których nie uwzględniono informacji o sytuacji rodzinnej czy życiowej pracownika.

Spółka (...) odwołała się od powyższych decyzji dotyczących ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne pracowników objętych ww. decyzjami ZUS, zarzucając im:

1. naruszenie przepisu § 2 pkt 19 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczególnych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe (Dz. U. z 1998 r. Nr 161 poz. 1106 z późn. zm.), poprzez bezpodstawne zakwestionowanie prawidłowości złożonych przez płatnika deklaracji w zakresie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników za okres 12/2009, 12/2010 i 12/2011 i poprzez przyjęcie, że wartość świadczeń wypłaconych z ZFŚS powinna zostać uwzględniona w podstawach wymiaru składek pracowników we wskazanych okresach,

2. naruszenie przepisu art. 8 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. 1 1996 r. Nr 70 poz. 335) poprzez jego błędną wykładnię skutkującą bezpodstawnym przyjęciem, że pomoc socjalna udzielana przez wnioskodawcę zainteresowanym nie miała charakteru socjalnego i była przyznawana z pominięciem sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej zainteresowanych,

3. przekroczenie przez ZUS uprawnień kontrolnych poprzez bezpodstawne zaingerowanie w uprawnienia zastrzeżone wyłącznie dla pracodawcy, związków zawodowych i przedstawicieli pracowników (art. 12 ust. 1 ustawy o z.f.ś.s.)

W uzasadnieniu odwołań płatnik podniósł, iż bony wypłacane były w zależności od sytuacji życiowej, rodzinnej czy materialnej każdego z pracowników. Szczegółowe warunki przyznawania pomocy z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych określał obowiązujący u odwołującego się Regulamin. Płatnik podkreślił, że dla celów korzystania z ZFŚS pracownicy składali oświadczenia o wysokości dochodu netto w gospodarstwie domowym. Świadczenia były przyznawane bądź z inicjatywy pracodawcy, bądź na wniosek pracownika (pisemny lub ustny) zgłoszony członkowi komisji socjalnej. Rodzaj i wysokość świadczeń była zróżnicowana i uzależniona od wysokości dochodu deklarowanego przez pracownika dla celów korzystania z Funduszu oraz od sytuacji rodzinnej pracownika (świadczenia socjalne dla dzieci w postaci paczek świątecznych i udziału dzieci w imprezach choinkowych). Dodatkowo płatnik podkreślił, że pracownicy nie zgłaszali pracodawcy ani uprawnionym organom kontroli (PIP) żadnych zastrzeżeń co do prawidłowości naliczania i przeznaczania środków z ZFŚS. Co więcej płatnik zauważył, że żaden przepis prawa oraz obowiązującego u płatnika regulaminu nie uzależnia możliwości udzielenia świadczenia z funduszu od pisemnego wniosku pracownika, Świadczenia mogą być zatem przyznawane również na ustny wniosek pracownika jak i z inicjatywy pracodawcy.

Podnosząc powyższe zarzuty płatnik wniósł o:

- zmianę zaskarżonych decyzji poprzez stwierdzenie, że płatnik nie jest zobowiązany do opłacania składek na ubezpieczenia zainteresowanych od kwot stanowiących równowartość udzielonej przez płatnika pomocy socjalnej,

- zasądzenie od organu rentowego na rzecz płatnika kosztów postępowania.

W odpowiedzi na odwołania Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o ich oddalenie w całości z argumentacją jak w zaskarżonych decyzjach, a nadto o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Dodatkowo, odnosząc się do zarzutu płatnika, wskazującego, iż organ rentowy dokonał błędnej wykładni art. 8 ust. 1 i 2 ustawy o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych, ZUS powołując się na treść wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 września 2009 roku (sygn. akt I UK 121/09) wskazał, iż pomoc z funduszu może być dokonywana jedynie wówczas, gdy uzależnia się jej przyznawanie od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej pracownika. Stąd też świadczenia wypłacone przez pracodawcę z pominięciem owej zasady podstawowej nie mogą być ocenione w sensie prawnym jako świadczenia socjalne, a jeżeli tak to nie mogą korzystać z uprawnień przyznanych tym świadczeniom przez system ubezpieczeń społecznych.

Postanowieniami z dnia 25 września 2013 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie połączył wszystkie powyższe sprawy do łącznego prowadzenia i wyrokowania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. w latach 2009-2011 zatrudniała średnio niewiele ponad dwadzieścia osób.

Bezsporne, a nadto dowody:

- zeznania prezesa spółki D. A. (1) – k. 214 w zw. z k. 211-212 i w wersji elektronicznej;

- zeznania świadka R. K. (3) – k. 212-213 i w wersji elektronicznej

Od 1 stycznia 2008 roku w spółce (...) obowiązuje regulamin Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Wskazano w nim, że ze świadczeń zakładowego funduszu świadczeń socjalnych mogą korzystać pracownicy zatrudnieni w zakładzie pracy na podstawie umowy o pracę niezależnie od rodzaju umowy o pracę orz od wymiaru czasu pracy, mianowania, wyboru, powołania oraz spółdzielczej umowy o pracę, pracownicy młodociani, z którymi pracodawca zawarł umowy o pracę w celu przygotowania zawodowego, pracownicy przebywający na urlopach wychowawczych, oraz członkowie rodzin wskazanych pracowników (małżonkowie i pozostające na utrzymaniu i wychowaniu dzieci własne, dzieci przysposobione oraz przyjęte na wychowanie w ramach rodziny zastępczej, dzieci współmałżonków, wnuki i rodzeństwo pozostające na utrzymaniu osoby uprawnionej w wieku od 1 roku życia do 18 lat (§ 4 i 5).

W § 6 Regulaminu wskazano, że środki z funduszu przeznacza się na:

1.  Dofinansowanie krajowego i zagranicznego zorganizowanego wypoczynku dzieci i młodzieży w formie wczasów, kolonii, zimowisk, obozów, kolonii zdrowotnych, zakupionych przez pracodawcę lub indywidualnie przez osoby zatrudnione,

2.  Dofinansowania krajowych i zagranicznych wczasów pracowniczych, leczniczych, profilaktyczno-leczniczych zakupionych przez osoby uprawnione bądź przez zakład pracy,

3.  Pomoc rzeczową, przyznawaną osobom znajdującym się w szczególnie trudnej sytuacji życiowej,

4.  Zapomogi pieniężne bezzwrotne udzielone w przypadkach losowych,

5.  Dofinansowanie wypoczynku sobotnio – niedzielnego, organizowanego przez pracodawcę w formie wycieczek,

6.  Finansowanie działalności kulturalno – oświatowej w postaci zakupu biletów na imprezy artystyczne, kulturalne, rozrywkowe i sportowe,

7.  Finansowanie imprez okolicznościowych wraz z zakupem drobnych upominków, pożyczki zwrotne i bezzwrotne na cele mieszkaniowe, w tym również spłacenie bieżących wydatków mieszkaniowych i opłat z tytułu najmu.

W § 11 zastrzeżono przy tym, że przyznawanie i wartość dofinansowania z funduszu do usług i świadczeń socjalnych dla osób uprawnionych uzależnione jest od ich sytuacji życiowej, rodzinnej, materialnej i mieszkaniowej oraz od wielkości środków funduszu (pkt 1). Podstawę do obliczenia ulgowych usług i świadczeń stanowi dochód przypadający na jedną osobę w rodzinie pracownika, wskazany w oświadczeniu pracownika (pkt 2).

W § 13 regulaminu wskazano, że w szczególnie trudnej sytuacji materialnej, życiowej lub rodzinnej pracodawca może przyznać usługi i świadczenia całkowicie lub częściowo bezzwrotne.

W § 14 wskazano, że wstępnej oceny wniosków o przyznanie świadczeń dokonuje pracownik upoważniony przez pracodawcę w uzgodnieniu z przedstawicielem załogi (pkt 1), Ostateczną decyzję podejmuje pracodawca w uzgodnieniu z przedstawicielem załogi (pkt 2).

Bezsporne, a nadto dowód: Regulamin ZFŚS – k. 6-8 akt sprawy oraz w aktach kontroli – k. 21-24.

W latach 2009-2011 pracodawca - spółka (...) - corocznie postanawiał o przyznaniu pracownikom bonów pieniężnych z okazji Świąt Bożego Narodzenia; dodatkowo w roku 2009 sfinansowano ze środków funduszu imprezę choinkową dla dzieci pracowników, zaś w latach 2010-2011 r. zakupiono paczki dla dzieci pracowników. Świadczenia te były finansowane ze środków ZFŚS.

Środki z funduszu przeznaczano również na finansowanie leczenia pracowników oraz udzielano pożyczek na cele mieszkaniowe. Nie dofinansowywano wczasów, nie finansowano zakupu biletów na imprezy kulturalne.

Bezsporne, a nadto dowody:

- zeznania prezesa spółki D. A. (1) - k. 214 w zw. z k. 211-212 i w wersji elektronicznej;

- zeznania świadka R. K. (3) k. 212-213 i w wersji elektronicznej.

W latach 2009-2011 warunki i kryteria przyznawania pomocy z funduszu socjalnego spółki w postaci bonów towarowych uzgadniali wspólnie przedstawiciel załogi R. K. (3) oraz prezes spółki D. A. (1). W spotkaniu uczestniczyła również kadrowa, która zapisywała dokonane ustalenia.

Z uwagi na niedużą ilość zatrudnionych pracowników, z których wszyscy mieli stosunkowo długi staż zakładowy, zarówno pracodawca jak i przedstawiciel załogi dobrze znali sytuację materialną i rodzinną osób uprawnionych do świadczeń z ZFŚS.

W dniu 27 listopada 2009 r. odbyło się spotkanie dotyczące ustalenia wartości bonów świątecznych dla pracowników firmy przy udziale prezesa spółki – D. A. (1), przedstawiciela załogi - R. K. (3) oraz pracownika działu kadr – A. L.. Uwzględniając sytuację rodzinną, życiową i materialną pracowników uzgodniono, że: „wartość pieniężna będzie wynosiła 350-380 zł oraz wartość bonów w wysokości od 70 do 370 zł.” Dodatkowo ustalono, że dla dzieci pracowników zostanie zorganizowana zabawa choinkowa, na którą przeznaczono kwotę 2.600 zł.

Także w latach 2010-2011 płatnik różnicował wysokość przyznawanych pracownikom bonów świątecznych, kierując się wysokością średniego miesięcznego dochodu netto gospodarstwa domowego pracownika w przeliczeniu na jednego członka rodziny, ustalając go w oparciu o oświadczenia składane przez pracowników.

W dniu 22 listopada 2010 r. odbyło się spotkanie dotyczące ustalenia wartości bonów świątecznych dla pracowników firmy przy udziale przedstawiciela pracodawcy – M. O., przedstawiciela załogi R. K. (3)oraz protokolanta – A. M.. Zdecydowano ze środków funduszu przygotować paczki świąteczne dla dzieci pracowników (do 14 roku życia). Zdecydowano również, że pozostałą kwotę, uwzględniając sytuację rodzinną, życiową i materialną pracowników (ustaloną na podstawie oświadczeń pracowników), przeznaczy się na wypłatę świadczeń pieniężnych do kwoty wolnej od podatku, pozostałą część wypłaci się w postaci bonów (...). Pracodawca w uzgodnieniu z przedstawicielem załogi uznał, że przy przyznawaniu świadczeń świątecznych będzie kierował się kryterium dochodu na osobę w rodzinie pracownika. I tak pracownicy, których dochód netto na jednego członka rodziny nie przekracza 1500 zł mieli otrzymać świadczenie w wysokości 600 zł, natomiast pracownicy których dochód netto na jednego członka rodziny przekraczał 1500 zł - w wysokości 580 zł.

W dniu 21 listopada 2011r. odbyło się spotkanie dotyczące ustalenia wartości bonów świątecznych dla pracowników firmy przy udziale przedstawiciela pracodawcy – M. O., przedstawiciela załogi R. K. (3)oraz protokolanta – A. M.(kadrowa). Zdecydowano ze środków funduszu przygotować paczki świąteczne dla dzieci pracowników (do 14 roku życia). Zdecydowano również, że pozostałą kwotę, uwzględniając sytuację rodzinną, życiową i materialną pracowników (ustaloną na podstawie oświadczeń pracowników), przeznaczy się na wypłatę świadczeń pieniężnych do kwoty wolnej od podatku, pozostałą część wypłaci się w postaci bonów (...) Pracodawca w uzgodnieniu z przedstawicielem załogi uznał, że przy przyznawania świadczeń świątecznych będzie kierował się kryterium dochodu na osobę w rodzinie pracownika. I tak pracownicy, których dochód netto na jednego członka rodziny nie przekraczał 1500 zł mieli otrzymać świadczenie w wysokości 800 zł, natomiast pracownicy których dochód netto na jednego członka rodziny przekraczał 1500 zł - w wysokości 750 zł.

Bezsporne, a nadto dowody:

- zeznania prezesa spółki D. A. (1) - k. 214 w zw. z k. 211-212 i w wersji elektronicznej;

- zeznania świadka R. K. (3) - k. 212-213 i w wersji elektronicznej;

- protokół uzgodnień z 27.11.2009 r. – k. 27 akt kontroli;

- protokół uzgodnień z 22.11.2010 r. – k. 79 akt kontroli;

- protokół uzgodnień z 21.11.2011 r. – k. 163 akt kontroli;

Pracodawca nie odbierał od pracowników odrębnych, pisemnych oświadczeń o ich sytuacji materialnej i rodzinnej. Pracownicy nie składali też żadnych wniosków o przyznanie im bonów świątecznych. W 2010 r. i 2011 r. pracownicy ubiegający się o pomoc socjalną w postaci bonu towarowego składali oświadczenie do celów korzystania z ZFŚS wskazując czy wysokość średniego miesięcznego dochodu netto (z ostatnich 11 miesięcy danego roku) w ich gospodarstwie domowym na jednego członka rodziny przekraczała 1.500 zł, czy też nie przekraczała tej kwoty.

W 2010 r. R. K. (2), R. K. (1), T. L. (1), I. M. (1) i W. B. (1) złożyli oświadczenia, że średni miesięczny dochód netto (z ostatnich 11 miesięcy 2010 r.) w ich gospodarstwach domowych na jednego członka rodziny nie przekraczał 1.500 zł. Ł. K. (1) i M. M. (1) złożyli oświadczenia, że średni miesięczny dochód netto (z ostatnich 11 miesięcy 2010 r.) w ich gospodarstwach domowych na jednego członka rodziny przekraczał 1.500 zł.

W 2011 r. R. K. (2), R. K. (1), T. L. (1), I. M. (1), W. B. (1) złożyli oświadczenia, że średni miesięczny dochód netto (z ostatnich 11 miesięcy 2011 r.) w ich gospodarstwach domowych na jednego członka rodziny nie przekraczał 1.500 zł, natomiast D. A. (1) i M. M. (1) oświadczenia, że średni miesięczny dochód netto (z ostatnich 11 miesięcy 2011 r.) w ich gospodarstwach domowych na jednego członka rodziny przekraczał 1.500 zł.

Bezsporne, a nadto dowody:

- oświadczenia R. K. – k. 4, 5 akt sprawy;

- oświadczenie D. A. – k. 22 akt sprawy;

- oświadczenie Ł. K. – k. 35 akt sprawy;

- oświadczenia R. K. – k. 48, 49 akt sprawy;

- oświadczenia M. M. – k. 64,65 akt sprawy;

- oświadczenia T. L. – k. 78,79 akt sprawy;

- oświadczenia I. M. – k. 106,107 akt sprawy;

- oświadczenia W. B. – k. 120,121 akt sprawy;

- oświadczenia pracowników – k. 81- 129, 165-215 akt kontroli.

W 2009 r. odwołująca się spółka zatrudniała 24 osoby. Z okazji Świąt Bożego Narodzenia w roku 2009 przyznała siedmiu pracownikom świadczenia pieniężne w kwotach 350 zł i 17 osobom w kwocie 380 zł; dodatkowo pracownicy otrzymali bony towarowe o wartości 70 zł (14 osób) i 370 zł (3 osoby). Ze środków Funduszu zorganizowano też imprezę świąteczną dla dzieci pracowników.

D. A. (1), W. B. (1), R. K. (1), A. L., T. L. (1) i I. M. (1) przyznano świadczenia pieniężne w wysokości 380 zł oraz bony towarowe o wartości 70 zł. R. K. (2) przyznano świadczenie pieniężne w wysokości 380 zł oraz bony towarowe o wartości 370 zł. Ł. K. (1) przyznano wyłącznie świadczenie pieniężne w wysokości 350 zł.

W 2009 r. R. K. (2) urodziło się drugie dziecko.

W 2010 r. płatnik zatrudniał 27 osób. Z okazji Świąt Bożego Narodzenia w roku 2010 płatnik przyznał 14 pracownikom świadczenia pieniężne w kwotach 600 zł, 11 osobom w kwocie 580 zł oraz 2 osobom w kwocie 380 zł; dodatkowo pracownicy otrzymali bony towarowe o wartości: 340 zł (3 osoby), 320 zł (2 osoby) 280 zł (8 osób), 260 zł (4 osoby), 220 zł (3 osoby), 200 zł (5 osób). Zakupiono też paczki dla dzieci pracowników o wartości 60 zł dla każdego dziecka.

Zainteresowanym D. A. (1) przyznano świadczenia pieniężne w wysokości 580 zł oraz bony o wartości 320 zł. W. B. (1), R. K. (1), R. K. (2), T. L. (1), I. M. (1) przyznano świadczenia pieniężne w wysokości 600 zł oraz bony o wartości 280 zł. M. M. (1) przyznano świadczenia pieniężne w wysokości 580 zł oraz bony o wartości 200 zł. Ł. K. (1) przyznano wyłącznie świadczenie pieniężne w wysokości 380 zł.

W 2011 r. płatnik zatrudniał 26 osób. Z okazji Świąt Bożego Narodzenia w roku 2011 płatnik przyznał 14 pracownikom świadczenia pieniężne w kwotach 800 zł i 12 osobom w kwocie 750 zł, dodatkowo pracownicy otrzymali bony towarowe o wartości 630 zł (1 osoba), 560 zł (2 osoby), 510 zł (1 osoba), 490 zł (6 osób), 440 zł (2 osoby) 420 zł (5 osób), 370 zł (9 osób). Dodatkowo zakupiono paczki dla dzieci pracowników o wartości 70 zł dla każdego dziecka.

Zainteresowanemu D. A. (1) przyznano świadczenie pieniężne o wartości 750 zł oraz bon o wartości 510 zł. W. B. (1) i I. M. (1) przyznano świadczenia pieniężne o wartości 800 zł oraz bon o wartości 420 zł. R. K. (1), R. K. (2), T. L. (1) przyznano świadczenia pieniężne o wartości 800 zł oraz bon o wartości 490 zł. M. M. (1) przyznano świadczenia pieniężne w wysokości 750 zł oraz bony o wartości 370 zł.

Płatnik nie doliczył wartości ww. bonów i świadczeń pieniężnych do przychodu, stanowiącego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne pracowników.

Bezsporne, a nadto dowody:

- listy płac – k. 29 -51, 131-147, 219-235 akt kontroli;

- dowody wypłaty – k. 63, 65, 69 akt kontroli;

- wydatki z funduszu w 2009 r. – k. 77 akt kontroli;

- lista dzieci pracowników – k. 149, 239-241 akt kontroli;

- świadczenie z ZFSS w 2010 r. – k. 151 – 153 akt kontroli;

- kartoteka konta funduszu z 2010 r. – k. 161 akt kontroli;

- świadczenie z ZFŚS z 2011 r. – k. 217, 237 akt kontroli;

- kartoteka konta funduszu z 2011 r. – k. 249 akt kontroli.

Zarobki zatrudnionych u płatnika pracowników nie były wysokie, w większości oscylowały w granicach minimalnego wynagrodzenia. Zarobki jedynie nielicznych pracowników przekraczały te kwoty.

Bezsporne, a nadto dowód: listy płac – k. 35-49 akt kontroli.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołania okazały się w całości uzasadnione.

Przedmiotem postępowania była wysokość podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne zainteresowanych w latach 2009-2011 r., w szczególności okoliczność, czy oskładkowaniu podlegać powinny świadczenia pieniężne oraz bony towarowe sfinansowane przez płatnika ze środków pochodzących z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych i wydane zainteresowanym w okresach objętych spornymi decyzjami.

Okoliczności faktyczne poszczególnych spraw w zasadzie były między stronami bezsporne. Zakład Ubezpieczeń Społecznych ani nie kwestionował faktu, że środki objęte przedmiotowymi decyzjami pochodziły z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych i miały charakter świadczeń pieniężnych oraz bonów towarowych, ani nie negował okoliczności, że wartość świadczeń pieniężnych oraz bonów przyznawanych poszczególnym pracownikom była zróżnicowana. W ocenie ZUS wypłaty z funduszu nie miały jednak charakteru socjalnego, na co wskazywać miał fakt, że pracodawca przed ustaleniem wysokości bonów dla poszczególnych pracowników nie badał szczegółowo ich sytuacji życiowej i rodzinnej, od której uzależniać powinien wysokość wypłacanych świadczeń.

Analizując stan faktyczny sprawy Sąd oparł się w szczególności na dokumentach zgromadzonych w aktach przeprowadzonej przez ZUS kontroli, w szczególności regulaminie ZFŚS, protokołach uzgodnień i listach wypłat bonów. Autentyczność tych dowodów nie była w niniejszej sprawie kwestionowana i nie budziła wątpliwości Sądu, stąd też Sąd uznał, że jest to wiarygodny materiał dowodowy. Nadto Sąd przeprowadził dowód z zeznań D. A. (1), zeznającego za odwołującą się oraz świadka R. K. (3). Zeznania te Sąd ocenił jako wiarygodne, albowiem ich treść była spójna i korespondowała z dokumentami zgromadzonymi w sprawie.

Zgodnie z treścią przepisu art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity Dz.U. nr 11, poz. 74 z 2007 r. z późn. zm.; przepis w zacytowanym niżej brzmieniu miał zastosowanie w całym okresie objętym zaskarżonymi decyzjami), podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych wymienionych w art. 6 ust. 1 pkt 1-3 i pkt 18a stanowi przychód, o którym mowa w art. 4 pkt 9 i 10, z zastrzeżeniem ust. 1a i 2, ust. 4 pkt 5 i ust. 12. Zgodnie natomiast z art. 23 ust. 1 i 7 ustawy z dnia 23 stycznia 2003 r. o powszechnym ubezpieczeniu w NFZ (Dz.U Nr 45 poz. 391) i art. 81 ust. 1 i 6 zastępującej tę ustawę ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach z opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, do ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne stosuje się przepisy określające podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe.

Ogólna definicja przychodu zawarta jest w przepisie art. 4 pkt 9 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, gdzie wskazano, że pod tym pojęciem należy rozumieć przychody w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy, pracy nakładczej, służby, wykonywania mandatu posła lub senatora, wykonywania pracy w czasie odbywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania, pobierania zasiłku dla bezrobotnych, świadczenia integracyjnego i stypendium wypłacanych bezrobotnym oraz stypendium sportowego, a także z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności oraz umowy agencyjnej lub umowy zlecenia, jak również z tytułu współpracy przy tej działalności lub współpracy przy wykonywaniu umowy.

Przychodami są więc otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednolity tekst: Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.). Zgodnie zaś z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jednocześnie jednak, na mocy § 2 ust. 1 pkt 19 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 roku w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz.U Nr 161, poz. 1106 ze zm.), z podstawy wymiaru składek wyłączono świadczenia finansowane ze środków przeznaczonych na cele socjalne w ramach zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Przy tym, do dnia 30 stycznia 2004 r., na mocy powoływanego wyżej rozporządzenia, (§ 2 pkt 12), z podstawy wymiaru składek wprost wyłączono „wartość świadczeń okolicznościowych przyznawanych w formie rzeczowej lub w formie bonów towarowych uprawniających do zakupu w sklepach artykułów spożywczych i przemysłowych, pod warunkiem, że nie podlegały one wymianie na pieniądze – do wysokości nie przekraczającej rocznie kwoty, która z tego tytułu została zwolniona od podatku dochodowego od osób fizycznych”.

W tej sytuacji, skoro w niniejszym postępowaniu bezspornym pozostawało, że w okresie objętym zaskarżonymi decyzjami organu rentowego płatnik wydawał nieodpłatnie pracownikom bony towarowe, a źródłem finansowania tych świadczeń były środki zgromadzone w Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych (czego organ rentowy nie negował), to środki te – co do zasady – nie podlegały oskładkowaniu. Sytuacja byłaby odmienna jedynie w przypadku, gdyby wypłaty te miały na celu obejście prawa, tzn. formalnie byłyby wypłacane ze środków pochodzących z Funduszu, ale faktycznie nie znajdowałyby żadnego uzasadnienia w świetle przepisów ustawy o zakładowym funduszu środków socjalnych.

Zaakcentować również należy, że nawet ewentualne dokonanie wypłat w sposób niezgodny z obowiązującym w spółce regulaminem świadczeń socjalnych, nie mogłoby doprowadzić do przyjęcia, że wypłaty te powinny zostać oskładkowane – o ile miały one faktycznie, a nie tylko pozornie charakter socjalny i nie zostały poczynione w celu obejścia przepisów. Należy też zaakcentować, iż organ rentowy nie ma podstaw do ingerencji w zasady rozdzielania pomiędzy pracowników środków ZFŚS. Uprawnienia kontrolne w tym zakresie przysługują jedynie związkom zawodowym i tylko one mogą wystąpić do sądu pracy z roszczeniem o zwrot Funduszowi środków wydatkowanych niezgodnie z przepisami ustawy lub o przekazanie należnych środków na Fundusz (art. 8 ust. 3 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych). Organ rentowy może zaś jedynie kontrolować, czy wypłaty dokonywane były w oparciu o przepisy ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych i na cel socjalny.

W takiej sytuacji – o ile organ rentowy chciał doprowadzić do podwyższenia wartości podstawy wymiaru składek za poszczególnych pracowników spółki o wartość świadczeń wypłaconych im ze środków ZFŚS - winien był najpierw ustalić, czy świadczenia w postaci bonów towarowych oraz świadczeń pieniężnych przyznane zainteresowanym w niniejszej sprawie miały charakter pomocy socjalnej udzielanej pracownikom – tj. znajdowały uzasadnienie w postanowieniach Regulaminu oraz samej ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, czy też były może dodatkowym ich przychodem wynikającym ze stosunku pracy (i nie miały żadnego związku z sytuacją materialną czy rodzinną pracowników) a co za tym idzie stanowiły podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne.

Do dokonania owego ustalenia konieczne było przeanalizowanie przepisów ustawy z dnia 4 marca 1994 roku o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych i dokonanie oceny, czy w sprawach objętych zaskarżonymi decyzjami pracodawca prawidłowo realizował jej postanowienia.

Ustawa ta w art. 2 ust. 1 pkt 1 definiuje działalność socjalną, wskazując że należy pod tym pojęciem rozumieć usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową. Na gruncie tej definicji wydanie pracownikom bonów towarowych jest zatem formą udzielania pomocy materialno-rzeczowej, o jakiej mowa w tym przepisie, natomiast wypłacanie świadczeń pieniężnych – pomocą materialną. Oceniając podstawę wypłaty bonów ze środków ZFŚS należy mieć jednak także na względzie podstawową zasadę dysponowania środkami funduszu, określoną w art. 8 ust. 1 omawianej ustawy. Zgodnie z nią bowiem, przyznawanie ulgowych świadczeń i wysokość dopłat z funduszu powinny być uzależnione od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby korzystającej z funduszu. Nie ma w tym zakresie wyjątków. Nawet regulamin zakładowego funduszu świadczeń socjalnych nie może zmienić tej zasady. Pogląd taki znajduje oparcie w treści ustępu 2 art. 8, zgodnie z którym w regulaminie ustalanym zgodnie z art. 27 ust. 1 albo z art. 30 ust. 5 ustawy o związkach zawodowych pracodawca określa zasady i warunki korzystania z usług i świadczeń finansowanych z Funduszu, z uwzględnieniem ust. 1, oraz zasady przeznaczania środków Funduszu na poszczególne cele i rodzaje działalności socjalnej. Pracodawca natomiast u którego nie działa zakładowa organizacja związkowa, uzgadnia regulamin z pracownikiem wybranym przez załogę do reprezentowania jej interesów. Treść powyższej regulacji uzasadnia zatem tezę, że pracodawca nie może ustalić warunków przyznawania ulgowych świadczeń i ich wysokości z pominięciem naczelnej zasady wyrażonej w ust. 1 tego przepisu, tej mianowicie, że przyznawanie ulgowych usług i świadczeń oraz wysokość dopłat z Funduszu są uzależnione wyłącznie od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z Funduszu.

Jak z powyższego wynika, ustawa o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych nie upoważnia do tworzenia takich zasad podziału środków funduszu socjalnego, które pozostawałyby w sprzeczności z jej art. 8 ust. 1; ten zaś przepis wyraźnie powiązał zasady korzystania z ulgowych usług i świadczeń z sytuacją życiową, rodzinną i materialną osób uprawnionych. W konsekwencji świadczenia wypłacone przez pracodawcę z pominięciem owej zasady podstawowej nie mogą być ocenione w sensie prawnym jako świadczenia socjalne, a jeżeli tak, to nie mogą korzystać z uprawnień przyznanych tym świadczeniom przez system ubezpieczeń społecznych.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 września 2009 roku (sygn. akt I UK 121/09) jeżeli wypłata bonów towarowych nie ma charakteru socjalnego, gdyż nie wiąże otrzymania bonów towarowych z kryterium socjalnym, to bony należy uznać za przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy z 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych, który to przychód stanowi podstawę wymiaru składek (art. 18 ust. 1 ustawy z 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych w zw. z § 1 rozporządzenia z dnia 18 grudnia 1998 roku w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe (Dz.U. Nr 161, poz. 1106) oraz art. 81 ust. 1 ustawy z 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych). Należy jednak pamiętać, że to orzeczenie Sądu zapadło w indywidualnej sprawie na gruncie konkretnych okoliczności faktycznych, w których pracodawca nie odbierał od pracowników oświadczeń o wysokości dochodów ani nie analizował ich sytuacji rodzinnej i materialnej, a jedyne różnice w wartości bonów obejmowały przypadki osób zatrudnionych w trakcie roku kalendarzowego. Wobec powyższego niewątpliwie nie można z tego wyroku wywieść, iż w każdej sytuacji, gdy wypłata bonów nie jest poprzedzona szczegółową analizą sytuacji bytowej pracowników, to świadczenia wypłacane z Funduszu tracą przymiot pomocy socjalnej i podlegają oskładkowaniu, jako świadczenia wypłacone z Funduszu jedynie w celu obejścia przepisów ustawy. Stanie się tak bowiem jedynie w sytuacji, gdy wszyscy uprawnieni otrzymają świadczenia, które nie będą w żaden sposób powiązane z jakimkolwiek kryterium socjalnym (np. będą wypłacane wszystkim pracownikom w tej samej wysokości), a będę zmierzały wprost do ominięcia konieczności oskładkowania dodatkowego wynagrodzenia pobieranego ze stosunku pracy.

W niniejszej sprawie płatnik wskazywał, że sporne świadczenia miały charakter socjalny, bowiem przyznawane były w okresie świąt Bożego Narodzenia, stanowiąc pomoc materialną dla pracowników. Należy też zwrócić uwagę, iż wysokość wypłacanych świadczeń była różnicowana w zależności od dodatkowych kryteriów finansowych występujących po stronie pracowników – zgodnie z Regulaminem ustanowionym w sposób przewidziany w powołanej ustawie i modyfikowanym, w zakresie kryteriów przyznawanych z Funduszu świadczeń, protokołami uzgodnień sporządzanymi po konsultacji z przedstawicielem załogi (a więc w takim samym dopuszczalnym trybie jak w przypadku ustanawiania Regulaminu). Na mocy wspomnianego Regulaminu, przyznawanie i wysokość dofinansowania z Funduszu do usług i świadczeń socjalnych dla osób uprawnionych uzależnione było od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej pracowników. W § 11 pkt 2 zastrzeżono przy tym, że podstawę do obliczenia ulgowych usług i świadczeń stanowi dochód przypadający na jedną osobę w rodzinie pracownika, wskazany w oświadczeniu osoby uprawnionej do korzystania z Funduszu.

Fakt, że pracodawca ustanowił tylko jedno kryterium, od którego zależała wysokość bonów i świadczeń poszczególnych pracowników – chociaż każdorazowo było to kryterium istotne i dające wyobrażenie o sytuacji materialnej poszczególnych pracowników – jak i okoliczność, że różnice w wysokości przyznawanych świadczeń była niezbyt duża, oraz że płatnik nie zróżnicował wysokości wszystkich przyznanych bonów, np. wypłacając każdemu pracownikowi inną kwotę, a jedynie zróżnicował ich wysokość w pewnych grupach, nie może w ocenie Sądu przemawiać na niekorzyść pracodawcy, skoro ustawa o świadczeniach z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych ani nie przewiduje kryteriów wg jakich przyznawane mają być świadczenia z funduszu, ani też nie określa progów finansowych czy wysokości świadczeń w poszczególnych sytuacjach bytowych osób uprawnionych. Zważyć jedynie należy, że wartość wypłacanych świadczeń co do zasady nie była wysoka, stąd też nie należy oczekiwać znacznych różnic w wysokości wypłacanych świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników, dopatrując się w działaniu pracodawcy próby obejścia przepisów prawa. Tym bardziej, że zarówno kryteria przyznawania świadczeń, jak i ich wysokość była określana przez pracodawcę przy pełnej akceptacji przedstawiciela załogi i – jak wynika z zeznań świadka R. K. – także całej załogi.

Co więcej w tym miejscu podkreślenia wymaga, że istotą analizowanej regulacji jest ocena czy zachowane zostały cele socjalne, nie zaś ustalenie, że każdy pracownik otrzymał bon (czy też inne świadczenie tego rodzaju) w innej wysokości. Argumentacja organu rentowego w tym ujęciu mogłaby co najwyżej zmierzać do wykazania nieprawidłowości w dysponowaniu środkami z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych i to tylko według kryterium obranego przez organ. Tymczasem decyzje o każdorazowym przyznaniu pomocy z ZFŚS na określony cel należą do pracodawcy lub osoby odpowiedzialnej w imieniu pracodawcy, a swoboda ich podejmowania jest ograniczona uprawnieniami związków zawodowych. W wypadku niezgodnego z prawem administrowania środkami ZFŚS pracodawca ponosi odpowiedzialność cywilną (art. 8 ust. 3 ustawy o z.f.ś.s.) i karno-administracyjną (art. 12a ustawy o z.f.ś.s.). Trzeba zauważyć, że w zakładzie pracy płatnika nie było związków zawodowych, natomiast powołano przedstawiciela pracowników reprezentującego ich interesy załogi. Ani przedstawiciel pracowników ani inni zatrudnieni pracownicy w całym okresie, którego dotyczy spór nie kwestionowali zasady przydzielania bonów i ich wysokości, jak i postanowień istniejącego regulaminu.

Nie miało zatem znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy czy rzeczywiście płatnik właściwie różnicował sytuację socjalną pracowników, m.in. czy różnicując wysokość bonów opierał się na zaobserwowanych przez siebie obiektywnych danych obrazujących stan majątkowy i rodzinny pracowników, czy też stosował niewłaściwe kryteria socjalne. Zaskarżone decyzje, powołujące się w zasadzie wyłącznie na te okoliczności, już z tego powodu należało uznać więc za nieprawidłowe.

Dodatkowo trzeba jednak podkreślić, że na gruncie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w niniejszej sprawie brak jest jakichkolwiek podstaw do ustalenia, że świadczenia przekazane pracownikom ze środków ustawy nie miały charakteru socjalnego.

Nie może też działać na niekorzyść pracodawcy fakt, że przed przyznaniem bonów w określonej kwocie, płatnik nie odbierał od pracowników pisemnych oświadczeń o ich stanie rodzinnym oraz o sytuacji osobistej. Sąd zwrócił bowiem uwagę, że w art. 8 ustawy o świadczeniach z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych mowa jest wyłącznie o tym, że przyznawanie ulgowych świadczeń i wysokość dopłat z funduszu powinno być uzależnione od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby korzystającej z funduszu. Przepis ten jest zatem dosyć ogólnikowy i nie zawiera żadnych konkretnych wskazówek dotyczących sposobu gromadzenia informacji o stanie majątkowym, sytuacji rodzinnej czy dochodach osób uprawnionych (w szczególności przepis ten nie wprowadza zaś obowiązku składania przez pracowników stosownych oświadczeń w formie pisemnej). Nie wywodzić z niego zatem, iż w każdej sytuacji, gdy wypłata bonów nie jest poprzedzona szczegółową analizą sytuacji bytowej pracowników (przez zebranie pisemnych oświadczeń o sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej), to świadczenia wypłacane z Funduszu tracą przymiot pomocy socjalnej. Co więcej Sąd dostrzegł, że w spornym okresie płatnik zatrudniał maksymalnie 27 pracowników, a zatem brak jest podstaw do zakwestionowania jego twierdzeń, że był dobrze zorientowany w sytuacji rodzinnej, życiowej swoich pracowników, zwłaszcza przy założeniu, że świadczenia przyznawano po uzgodnieniu zasad ich wypłaty z przedstawicielem załogi oraz po złożeniu przez pracowników oświadczeń o dochodzie netto na jednego członka rodziny.

Na koniec wypada wspomnieć, iż również Sąd Apelacyjny w Szczecinie konsekwentnie stoi na stanowisku, że jeżeli świadczenia w postaci bonów były wydatkowane ze środków zgromadzonych na rachunku ZFŚS z przeznaczeniem na cel socjalny, to nie podlegają one oskładkowaniu w myśl § 2 ust. 1 pkt 19 rozporządzenia z 1998 r. W szczególności nie przesądza o tym przyznawanie ulgowych świadczeń całej załodze pracowniczej. Również zaniechanie przez pracodawcę egzekwowania od pracowników składania oświadczeń o uzyskanych zarobkach, wobec gromadzenia wiedzy na ten temat w innej formie nie dyskwalifikuje przyznawanych bonów świątecznych, jako świadczeń socjalnych nie podlegających oskładkowaniu ( m.in. wyroki w sprawach Sygn. akt III AUa 567/12, IIIAUa 17/13, IIIAUa 76/13, IIIAUa 130/13, IIIAUa 102/13, IIIAUa 360/13).

Reasumując, zróżnicowana wysokość wypłaconych z okazji świąt Bożego Narodzenia w latach 2009-2011 świadczeń, w kontekście postanowień obowiązującego w zakładzie regulaminu świadczeń socjalnych oraz protokołów uzgodnień, w ocenie Sądu prowadzą do aprobaty stanowiska odwołującego się, że płatnik wypłacał pracownikom wskazane świadczenia wyłącznie w celach socjalnych dla zaspokojenia ich potrzeb wynikających ze znacznego zwiększenia wydatków związanych ze świętami z uwzględnieniem kryterium sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej uprawnionych. Zdaniem Sądu Okręgowego powyższa ocena znajduje potwierdzenie w analizie oświadczeń o osiąganych dochodach poszczególnych pracowników, która doprowadziła do ustalenia, że pracownicy których dochód na jednego członka rodziny był niższy, otrzymywali świadczenia w większej wysokości niż pracownicy z wyższymi dochodami na jednego członka rodziny.

Mając zatem na względzie, że środki jakie organ rentowy miałby poddać oskładkowaniu wypłacone zostały z zakładowego funduszu socjalnego, a przy tym zgodnie z celem ustawy oraz w oparciu o kryteria socjalne ustalone w spółce i zmierzające do złagodzenia różnic w sytuacji bytowej poszczególnych pracowników, Sąd uznał, że decyzje ZUS stanowiące przedmiot niniejszego postępowania nie były prawidłowe i powinny zostać zmienione poprzez ustalenie, iż wartość wypłaconych zainteresowanym w latach 2009-2011 świadczeń nie stanowi podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne zainteresowanych jako pracowników zatrudnionych w spółce (...) w S..