Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 maja 2017 r.

Sąd Okręgowy___________________ w Gliwicach Wydział IX

Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Mariola Łącka
Protokolant:	Joanna Metera

przy udziale ./.

po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2017 r. w Rybniku

sprawy z odwołania A. H. (H.)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania A. H.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

z dnia 20 stycznia 2017 r. Znak (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu prawo

do emerytury poczynając od dnia (...)

2.  zasądza od organu rentowego na rzecz ubezpieczonego kwotę 180,00 złotych (sto osiemdziesiąt złotych 00/100) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sędzia

  Sygn. akt IX U 352/17

0.a.UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją z dnia 20.01.2017r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w R. odmówił ubezpieczonemu A. H. (H.) prawa do emerytury powołując się na ustawę z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych z powodu nie udokumentowania wymaganych 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ubezpieczony w odwołaniu od decyzji domagał się jej zmiany przez przyznanie prawa do emerytury, po uprzednim zaliczeniu do pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od 15.08.1977r. do 31.12.1998r. w KWK (...) w L..

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie z przyczyn jak
w zaskarżonej decyzji. Okres zatrudnienia j.w. nie został zaliczony przez ZUS do pracy w warunkach szczególnych z uwagi na rozbieżności w zakresie zajmowanego stanowiska pracy przez ubezpieczonego w przedłożonych dokumentach.

Rozpoznając sprawę Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Ubezpieczony urodził się w dniu (...)

W dniu 24.11.2016r. ubezpieczony złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury.

W rozpoznaniu tego wniosku organ rentowy postanowił jak w zaskarżonej decyzji z dnia 20.01.2017r.

Organ rentowy uznał za udowodniony na dzień 01.01.1999r. okres składkowy
i nieskładkowy w łącznym wymiarze 27 lat, 3 miesiące i 20 dni, w tym żadnych lat pracy w warunkach szczególnych.

Ubezpieczony nie jest członkiem OFE.

(dowód: akta rentowe ubezpieczonego)

Zakład (...) powstał przy KWK (...) na jednym z oddziałów. Była to mała pilotażowa instalacja. W 1973r. przystąpiono do budowy dużego zakładu przemysłowego. Zakład organizacyjnie był podporządkowany KWK (...) jako dział kopalni.

Na obszarze górniczym KWK (...) na najniższych pokładach eksploatacyjnych wypływała solanka, którą Kopalnia pompowała z poziomu 690 na poziom 310, a następnie bezpośrednio do zbiorników magazynowych (po 2.400 m ³). Solanka była czyszczona i filtrowania. Z solanki usuwano wapń poprzez dawkowanie kwasu siarkowego, podgrzewano do temperatury 82°C, neutralizowano ługiem sodowym i wpompowywano do instalacji . W tej instalacji kręciła się odpowiednia ilość solanki zagęszczonej, zwykle było to 600 m ³, którą uzupełniano ubytki powstałe na skutek parowania. Były specjalne wymienniki, w których następowało intensywne odparowanie solanki i tym samym zagęszczanie tej solanki. Takich wymienników było 12. Wszystko odbywało się w temperaturze 120°C. Na wskutek takiej temperatury i ciśnienia następował samoczynny wypływ solanki i przepychanie jej do następnych aparatów wyparnych. Jak temperatura spadła poniżej 100 °C to podłączano tzw. próżnię, czyli specjalne pompy do wyciągania solanki. Dopiero w 12 wyparce roztwór był tak nasycony, że przy spadku temperatury następowała krystalizacja. W specjalnym aparacie na skutek ruchu wirowego i czasu ziarno narastało. Z tego aparatu breja solna przechodziła na wirówki soli. Były to specjalne bębny wirowe. Suszono sól i przesyłano do oddziału workowni.

Ubezpieczony od 15.08.1977r. do 31.12.1998r. pracował w Zakładzie (...) przy KWK (...).

Od 15.09.1977r. do końca 1978r. jako aparatowy na pompowni, od 1979 do 1993r. ślusarz remontowy na oddziale napraw, od 1994r. sztygar zmianowy na oddziale napraw.

Ubezpieczony nigdy nie pracował jako dyspozytor. Stanowisko dyspozytora zostało jemu przypisane w związku z możliwością osiągnięcia wyższej stawki zaszeregowania.

Jako aparatowy ubezpieczony pracował na pompowni centralnej. Było to serce zakładu, były tam największe pompy obiegowe, które wymuszały całą symulację solanki. Była to praca wykonywana stale przy pompach, przy produkcji soli.

Jako ślusarz remontowy ubezpieczony wykonywał nieustanny remont instalacji odsalającej. Była to instalacja prototypowa, która często się psuła, była zbudowana z tanich materiałów. Ze względu na wysoką temperaturę solanki i jej stężenie łatwo korodowała. Podlegała też nieustannej modernizacji. Prace remontowe wykonywane były w trakcie cyklu produkcyjnego. Przy likwidacji awarii trzeba było zakładać ubrania kwasoodporne, nawet po neutralizacji wycieku. Ubezpieczony remontował rurociągi i wymienniki, które całe zarastały gipsem. Gips usuwano wiertarkami. Wtedy bardzo się pyliło. Koryta doprowadzające sól trzeba było przepalić, pospawać.

Warunki pracy były trudne. Pracowano na hali z blaszanym dachem, bez izolacji. Było bardzo gorąco, był hałas, para, nieprzyjemny zapach z powodu używania kwasu siarkowego i ługu sodowego, brak przewietrzenia. Pracowano w słuchawkach ochronnych. Zagrożenie pożarowe było I kategorii.

Kiedy ubezpieczony został sztygarem zmianowym rozpoczęto budowę nowego zakładu odsalania obok starego.

Praca sztygara wyglądała tak, że przed 6.00 ubezpieczony dowiadywał się telefonicznie od sztygarów ruchowych co jest do naprawy w danym dniu. Roboty awaryjne ubezpieczony musiał pogodzić z robotami remontowymi, które stale wykonywano. Ubezpieczony dzielił prace między pracowników. W przypadku prac niebezpiecznych ubezpieczony udzielał krótkiego instruktażu ich wykonania, zwykle wykonywał to na stanowisku pracy po zapoznaniu się z zagrożeniami tam panującymi. Ubezpieczony bez przerwy kontrolował pracę swoich pracowników. Każde stanowisko pracy musiał sprawdzić przynajmniej dwa razy dziennie na zmianie. Stanowiska pracy podległych pracowników były na różnych wysokościach i poziomach. Hala miała kilka poziomów technologicznych. Część rurociągów było podwieszonych w miejscach trudno dostępnych. Zdarzało się, że budowano rusztowania.

Jak były niebezpieczne prace to ubezpieczony musiał przeszkolić pracowników i wpisać takie przeszkolenie do książki szkoleń. W książce raportowej wpisywano prace wykonane na danej zmianie, potwierdzano, że wszyscy pracownicy ze zmiany wyszli cali i zdrowi.

Kierownikowi oddziału ubezpieczony zgłaszał zamówienia na materiały. Korygował plany urlopów pod kątem zapewnienia obsady w pracy. Żadnych innych czynności administracyjnych nie wykonywał.

Ubezpieczony jako sztygar zmianowy nie miał swojego biura, korzystał z narzędziowni czy z pomieszczenia socjalnego, gdzie załoga jadła śniadanie.

Ubezpieczony wykonując wszystkie prace j.w., też jako sztygar zmianowy, otrzymywał dodatek za pracę w warunkach szkodliwych, mleko, posiłki regeneracyjne.

Ubezpieczony przez cały sporny okres pracował w pełnym wymiarze czasu pracy, nie miał urlopów bezpłatnych, nieusprawiedliwionych nieobecności.

Było dużo nadgodzin, gdyż była to praca wykonywana w ruchu ciągłym, a jak była awaria to pracowano aż do jej usunięcia.

(dowód: akta osobowe ubezpieczonego, zeznania świadków A. G., K. I., zeznania ubezpieczonego, protokół elektroniczny, k. 28 akt)

Zgromadzony materiał dowodowy Sąd uznał za kompletny, przekonywujący, logiczny i spójny, przez co mogący stanowić podstawę rozstrzygnięcia.

Mając na uwadze powyższe ustalenia Sąd zważył, co następuje.

Odwołanie ubezpieczonego zasługuje na uwzględnienie.

Jak wynika z treści art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j.t. Dz.U. z 2016r., poz. 887) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31.12.1948 przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32,33,39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. na dzień 31.12.1998r.) osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 (tj. 25 lat dla mężczyzn).

Ust. 2 „Emerytura, o której mowa w ust.1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego oraz rozwiązania stosunku pracy – w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem(art. 184 ust. 2 zmieniony został przez art. 1 pkt 20 ustawy z dnia 11 maja 2012 r. - Dz.U.2012.637- zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 stycznia 2013r., znosząc warunek rozwiązania stosunku pracy).

Jak wynika z §4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983r. Nr 8, poz. 43 ze zm.) pracownik, który wykonywał prace w warunkach szczególnych, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostawał fakt, iż ubezpieczony ukończył 60 lat 29.11.2016r., nie przystąpił do OFE oraz posiada na dzień, 01.01.1999r. wymagany 25-letni okres składkowy i nieskładkowy.

Spór polegał na ustaleniu, czy ubezpieczony posiada na dzień, 01.01.1999r., 15 lat pracy w szczególnych warunkach, wymaganych przepisami ustawy, jako warunek konieczny do uzyskania uprawnień emerytalnych na podstawie powołanych przepisów.

Jak wykazało postępowanie dowodowe, ubezpieczony od 15.08.1977r. do 31.12.1998r. pracował w KWK (...), w Zakładzie (...) zajmując kolejne stanowiska pracy: aparatowy na pompowni, ślusarz remontowy wykonujący konserwacyjno-remontowe prace na oddziale produkcji soli z wód dołowych, sztygar zmianowy sprawujący dozór nad pracami konserwacyjno-remontowymi j.w.

Prace wykonywane przez ubezpieczonego to prace w warunkach szczególnych, określone w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983r. Nr 8, poz. 43 ze zm.) w wykazie A, dziale IV, poz. 10, tj. produkcja soli i solanki (aparatowy na pompowni, ślusarz remontowy) oraz w Wykazie A, dziale IV, poz. 24, tj. dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie (sztygar zmianowy wykonujący dozór nad pracami konserwacyjno -remontowymi wykonywanymi na oddziałach produkcji soli).

Za takim przyjęciem przemawiają jednoznacznie zeznania słuchanych w sprawie świadków A. G. ( majster, kierownik oddziału, któremu podlegał ubezpieczony) i K. I. (sztygar oddziału napraw, przełożony ubezpieczonego), zeznania ubezpieczonego.

Sąd uznał zeznania powyższych świadków oraz zeznania ubezpieczonego za wiarygodne, gdyż są one logiczne, spójne, wzajemnie się potwierdzają i znajdują potwierdzenie w powołanej przez Sąd dokumentacji.

Ubezpieczony posiada więc 15 lat pracy w szczególnych warunkach, a tym samym spełnia warunki do uzyskania prawa do emerytury od (...), tj. od ukończenia wieku emerytalnego 60 lat.

Mając powyższe na uwadze Sąd w pkt. 1 z mocy art. 477 ¹⁴ § 2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję przyznając ubezpieczonemu prawo do emerytury poczynając od dnia (...).

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł w pkt. 2 wyroku na podstawie 98 kpc w związku z obowiązującym od 27.10.2016r. Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z 3.10.2016r. zmieniającym Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Sędzia