Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 06 września 2016 r.

Sąd Rejonowy w Tczewie I Wydział Cywilny

Przewodniczący Sędzia Sądu Rejonowego Dorota Słowik

Protokolant Dagmara Wróbel

po rozpoznaniu w dniu 30 sierpnia 2016 r.

na rozprawie

sprawy z wniosku K. G.

z udziałem A. M.

o podział nieruchomości do korzystania

postanawia:

oddalić wniosek

UZASADNIENIE

Wnioskodawca K. G. wniósł o dokonanie podziału quoad usum nieruchomości położonej w T. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Tczewie prowadzi księgę wieczystą Kw nr (...) poprzez:

- wydzielenie K. G. do wyłącznego korzystania budynków położonych przy ul (...) oznaczonych na dołączonej do wniosku mapie literą B (nieujawniony w ewidencji gruntów i księdze wieczystej budynek w budowie) i C (budynek oznaczony w ewidencji gruntów nr 106) wraz z działką nr II,

- wydzielenie uczestniczce postępowania A. G. do wyłącznego korzystania budynku położonego przy ul. (...), a oznaczonego literą A (budynek oznaczony w ewidencji budynków (...)) wraz z działką gruntu oznaczoną cyfrą I. Nadto dopuszczenie wnioskodawcy do posiadania nieruchomości w zakresie wskazanym w powyższym punkcie oraz obciążenie uczestniczki postępowania kosztami postępowania.

W uzasadnieniu wnioskodawca wskazał, iż małżeństwo stron zostało rozwiązane wyrokiem rozwodowym z dnia 9 września 2011 r. Strony w dniu 30 października 2006 r. zakupiły do majątku wspólnego prawo użytkowania wieczystego gruntu własność budynków położonych w nieruchomości w T. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Tczewie prowadzi księgę wieczystą nr (...). Część budynku oznaczonego w ewidencji budynków nr (...) - parter bez klatki schodowej oraz budynek oznaczony w ewidencji budynków numerem (...) został zgłoszony jako wykorzystywany przez A. G. na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej pod firmą (...). Pozostała część budynku jest wykorzystywana przez uczestniczkę na cele mieszkaniowe. Na nieruchomości znajduje się także nieoznaczony w ewidencji budynków - budynek stanowiący niezakończoną inwestycję stron. Wnioskodawca po rozpadzie pożycia opuścił nieruchomość. Wnioskodawca nie wyraził zgody na dalsze prowadzenie działalności gospodarczej przez uczestniczkę na tej nieruchomości i wezwał ją do opróżnienia zajmowanych pomieszczeń. Uczestniczka odmówiła dopuszczenia wnioskodawcy do współposiadania. Wnioskodawca wskazał, że chce korzystać z nieruchomości celem prowadzenia własnej działalności gospodarczej - zarobkowej. Pomimo wielokrotnych wezwań uczestniczka do dnia dzisiejszego nie dopuściła wnioskodawcy do współposiadania nieruchomości, także mimo trwania postępowania o podział majątku wspólnego byłych małżonków. Wnioskodawca podkreślił, iż jest w takim samym stopniu uprawniony do korzystania i współposiadania nieruchomości jak uczestniczka.

Na rozprawie w dniu 18 stycznia 2016 r. uczestniczka postępowania wniosła o oddalenie wniosku. Wskazała, iż na terenie nieruchomości prowadzone są prace budowlane. Budynek oznaczony na mapie A jest skończony, prowadzona jest w nim działalność gospodarcza, budynek B nie jest oddzielnym budynkiem, ale przedłużeniem budynku A. Budynki A i B mają wspólną ścianę. Uczestniczka podkreśliła, iż podział quoad usum ma na celu złagodzenie konfliktów między stronami, natomiast w przedmiotowej sprawie taki podział może jedynie prowadzić do nasilenia konfliktu między stronami. Uczestniczka podkreślała, iż podział do korzystania z nieruchomości zgodnie z wnioskiem wnioskodawcy spowoduje, iż uczestniczka będzie miała utrudniony dostęp do części mieszkalnej budynku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Strony są użytkownikami wieczystymi działki gruntu oraz właścicielami budynków położonych przy ul. (...) w T., dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy w Tczewie prowadzi księgę wieczystą (...). Strony zakupiły do majątku w dniu 30 października 2006 r. prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz budynków przy ul. (...) w T..

/bezsporne, nadto wypis z rejestru gruntów - k. 15/.

Wyrokiem z dnia 9 września 2011 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku w sprawie sygn. akt II C 2473/10 rozwiązał związek małżeński, zawarty przed Kierownikiem urzędu stanu cywilnego w dniu 8 marca 2002 r. zapisany pod numerem (...) pomiędzy A. M. z domu M. i K. G. przez rozwód z winy pozwanego K. G.. Sąd ustalił, iż wnioskodawca stosował wobec uczestniczki przemoc fizyczną i psychiczną.

/dowód: wyrok Sądu Okręgowego z dnia 9 września 2011 r. - akta sygn. akt II C 2743/10; uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego z dnia 9 września 2011 r. - akta sygn. akt II C 2743/10; zeznania uczestniczki w charakterze strony - k. 101v- 102 - 00:32:31- 00:44:35 /.

Nieruchomość położona przy ul (...) w T. zabudowana jest budynkiem, oznaczonym w ewidencji budynków numerem (...), w którym uczestniczka prowadzi działalność gospodarczą oraz zamieszkuje. Nadto budynkiem, oznaczonym w ewidencji budynków numerem (...), jest to budynek o przeznaczaniu gospodarczym. Na nieruchomości znajduje się także budynek w budowie. Budynek ten ma wspólną ścianę z budynkiem oznaczonym numerem (...), między budynkami nie ma przejścia. Budynek ten jest zaizolowany, na piętrze jest w nim położona instalacja elektryczna, nie ma tynków, kanalizacji, ani ogrzewania. Budynek jest w trakcie budowy, nie wydano żadnej decyzji administracyjnej o dopuszczeniu go do użytkowania.

/dowód: kopia mapy - k. 16; mapa - k. 17; zeznania wnioskodawcy w charakterze strony - k. 100v -101 - 00:13:34 - 00:33:40; zeznania uczestniczki w charakterze strony - - k. 101v- 102 - 00:32:31- 00:44:35 /

Wnioskodawca dobrowolnie opuścił nieruchomość, położoną w T. przy ul. (...), w lipcu 2010 r. Wnioskodawca w następstwie wyprowadzki nie korzystał z nieruchomości, nie odwiedzał uczestniczki. W chwili obecnej wnioskodawca zamieszkuje w M., tam też pracuje. Z nieruchomości korzysta jedynie uczestniczka, w budynku oznaczonym w ewidencji budynków nr (...) prowadzi działalność gospodarczą oraz w tej nieruchomości zamieszkuje. Obie strony otrzymują wezwania do zapłaty opłaty rocznej za użytkowanie nieruchomości, położonej przy ul. (...) w T., strony są obciążone ? należności z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości.

/dowód: zeznania wnioskodawcy w charakterze strony - k. 100v -101 - 00:13:34 - 00:33:40, pismo - ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty - k. 96; pismo wnioskodawcy adresowane do Prezydenta Miasta T. - k. 97; pismo Prezydenta Miasta T. z dnia 20 lipca 2016 r. - k. 98; zeznania uczestniczki w charakterze strony - k. 101v- 102 - 00:32:31- 00:44:35/.

Dnia 14 lipca 2010 r. wnioskodawca sporządził pismo, w którym stwierdził, iż nie wyraża zgody na prowadzenie przez uczestniczkę działalności gospodarczej w obiektach posadowionych na nieruchomości położonej przy ul. (...) w T.. Pismem z dnia 24 stycznia 2011 r. wnioskodawca zwrócił się do uczestniczki A. G. o dopuszczenie do współposiadania oraz zaniechania użytkowania budynku w sposób sprzeczny z jego przeznaczeniem.

/dowód: pismo wnioskodawcy z dnia 14 lipca 2010 r. - k. 21; pismo wnioskodawcy z dnia 24 stycznia 2011 r. - k. 27/.

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wymienionych w treści uzasadnienia dokumentów, w tym dokumentów prywatnych oraz zeznań złożonych przez strony w charakterze strony. W ocenie Sądu nie było żadnych podstaw, by kwestionować prawdziwość i autentyczność przedstawionych przez strony dokumentów, tym bardziej, że żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności.

Sąd dokonał oceny dowodów zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego. Sąd mając na uwadze cechy indywidualne i okoliczności obiektywne uznał za wiarygodne zeznania uczestniczki złożone w charakterze strony, zeznania te korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym, w tym także uzasadnieniem wyroku rozwodowego, w zakresie stosunków, jakie panowały w małżeństwie stron, obaw uczestniczki związanych z współkorzystaniem z nieruchomości. Sąd uznał za wiarygodne zeznania wnioskodawcy w zasadniczej części, co do sposobu korzystania z nieruchomości w chwili obecnej, czy struktury budynków znajdujących się na nieruchomości. Sąd nie dał wiary zeznaniom wnioskodawcy co do tego, że został usunięty i wyrzucony z nieruchomości, że opuszczenie nieruchomości było wynikiem działań osób trzecich, czy uczestniczki.

Sąd oddalił wniosek dowodowy wnioskodawcy o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków M. K. i jednego z pracowników wnioskodawcy - W.. Po pierwsze wnioskodawca nie potrafił nawet wskazać nazwiska jednego ze świadków, ani adresów świadków. Nadto świadkowie ci mieli zostać przesłuchani na okoliczność stosunków w pracy oraz ewentualnego stosowania przemocy przez wnioskodawcę wobec uczestniczki. W ocenie Sądu okoliczności dotyczące stosunków panujących w firmie prowadzonej przez uczestniczkę nie mają znaczenia dla rozpoznania przedmiotowej sprawy. Co się natomiast tyczy przemocy stosowanej przez wnioskodawcę wobec uczestniczki prowadzenie takiego dowodu było niedopuszczalne. Prawomocnym orzeczeniem, którym Sąd rozwiązał małżeństwo stron przez rozwód, wydanym w sprawie sygn. akt II C 2743/10 Sąd uznał winnego rozpadu małżeństwa stron wnioskodawcę. Z uzasadnienia powyższego orzeczenia wynika bezsprzecznie, iż podstawą dla takiego rozstrzygnięcia było ustalenie, iż wnioskodawca stosował wobec uczestniczki przemoc psychiczną oraz fizyczną, upokarzał ją wobec współpracowników.

Zgodnie z art. 365 § 1 k.p.c. orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wyda lecz także inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, w wypadkach wskazanych w ustawie także inne osoby. Z powyższego wynika, iż związanie stron (oraz wyjątkowo innych osób), o którym mowa w art. 365 k.p.c., polega na związaniu tych osób dyspozycją zawartej w sentencji wyroku skonkretyzowanej, zindywidualizowanej i trwałej normy prawnej wywiedzionej przez sąd z norm generalnych i abstrakcyjnych zawartych w przepisach prawnych. Inne sądy, organy państwowe oraz organy administracji publicznej, rozstrzygające w sprawach innych niż karne (§ 2), są związane prejudycjalnie, czyli nie mogą dokonać odmiennej oceny prawnej roszczenia niż zawarta w prejudykacie, ale także nie mogą dokonać odmiennych ustaleń faktycznych. Związanie orzeczeniem oznacza niedopuszczalność przeprowadzenia postępowania dowodowego w danej kwestii; występuje wtedy ograniczenie dowodzenia faktów (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2010 r., II PK 258/09, LEX nr 5899800).

Zdaniem Sądu wniosek wnioskodawcy nie zasługiwał na uwzględnienie.

Według art. 206 k.c., regułą jest korzystanie przez współwłaścicieli z całej wspólnej rzeczy. Stosownie do tego przepisu, każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli. Z uwagi na dyspozytywny charakter tego przepisu, współwłaściciele mogą jednak ustalić także inny sposób korzystania z rzeczy wspólnej, w szczególności mogą dokonać podziału rzeczy wspólnej do używania, tj. wyodrębnić określone jej części do wyłącznego korzystania przez poszczególnych współwłaścicieli (podział quoad usum). Może to nastąpić na podstawie umowy stron, bądź w braku porozumienia na podstawie zastępującego taką umowę orzeczenia Sądu. Podział quoad usum, oznacza określenie sposobu współposiadania i korzystania z rzeczy wspólnej, przysługującej każdemu ze współwłaścicieli z mocy art. 206 k.c. W wyniku jego dokonania współwłaściciele pozostając współposiadaczami samoistnymi rzeczy wspólnej uzyskują posiadanie zależne wydzielonych części rzeczy. Dokonanie takiego podziału oznacza wewnętrzne "zorganizowanie" sposobu korzystania z rzeczy, przy zachowaniu wspólności mienia rozumianego jako zespół wszelkich praw majątkowych: własność i inne prawa majątkowe.

Strony mogą dokonać podziału rzeczy do korzystania jedynie wtedy, gdy taki podział jest możliwy z uwagi na konstrukcję nieruchomości, czy jej społeczno - gospodarcze przeznaczenie.

Wskazać należy, iż przedmiotowa nieruchomość zabudowana jest trzema budynkami, z których jeden przeznaczony jest do prowadzenia działalności gospodarczej przez uczestniczkę oraz zaspokajania jej potrzeb mieszkaniowych. Drugi budynek stanowi budynek wykorzystywany w celach gospodarczych natomiast trzeci nie jest oddany do użytkowania, nie jest ukończona jego budowa, na chwilę obecną nie ma możliwości jego zamieszkiwania, ani prowadzania w nim innej działalności. Należy mieć na uwadze, że korzystanie z tej nieruchomości przez dwóch współwłaścicieli i to znacznie skłóconych, wymagałby przeprowadzenia stosownych prac adaptacyjnych. Wnioskodawca modyfikując wniosek wskazał, iż aby takie wspólne korzystanie było możliwe, tak aby uczestniczka miała poczucie bezpieczeństwa, jest gotów na nieruchomości postawić murowany płot, celem podziału tej nieruchomości do korzystania.

Sąd rozpoznając wniosek musi mieć jednak na uwadze wszystkie okoliczności danej sprawy, w tym to, czy podział taki jest zgodny z zasadami współżycia społecznego, rozważyć, czy dokonanie takiego podziału jest niezbędne z punktu widzenia ekonomicznego, a nadto, czy taki podział nie stworzy możliwości pokrzywdzenia jednej ze stron. Sądowi jest z urzędu wiadomo, nadto zwracały w toku postępowania na tę okoliczność strony, iż w toku jest postępowanie o podział majątku wspólnego byłych małżonków - stron. Przedmiotem tamtego postępowania jest także przedmiotowa nieruchomość, co także potwierdziły strony. Wnioskodawca w uzasadnieniu wniosku podkreślał, iż podział dokonany w przedmiotowym postepowaniu byłby rozwiązaniem tymczasowym, do czasu zakończenia postępowania o podział majątku wspólnego. W ocenie Sądu brak jest uzasadnienia w rozważaniu możliwości tymczasowego dostosowania budynku do rozdzielnego korzystania z niego przez obie strony, co pociągałoby za sobą określone koszty, rozwiązanie takie z pewnością nie byłoby ekonomicznie uzasadnione (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 listopada 1973 r., III CRN 188/73, OSNCP 1974/11/183, LEX nr 1717). Sąd rozpoznając wniosek musi mieć na uwadze tymczasowy charakter podziału quoad usum, który nie może pozostawać bez wpływu na sposób jego przeprowadzenia. Nie ulega wątpliwości, że wskutek postępowania o podział majątku wspólnego nieruchomość zostanie przyznana na własność jednej ze stron, bądź podzielona fizycznie, o ile ewentualne wydatki związane z tym definitywnym podziałem będą jak najbardziej uzasadnione, o tyle wydatki te nie są merytorycznie uzasadnione przy podziale quoad usum, w sytuacji gdy toczy się postępowanie o podział majątku.

W ocenie Sądu w sytuacji, z jaką mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie uregulowanie sposobu korzystania przez strony z budynku położonego w T. przy ul. (...) uwzględniające uzasadnione potrzeby stron możliwe jest wyłącznie w toczącej się sprawie o podział majątku wspólnego, na podstawie art. 755 § 1 pkt 1 k.p.c., w którym możliwe jest kompleksowe uregulowanie sposobu korzystania z całego majątku jako całości. Rozstrzygnięcie uwzględniające te okoliczności nie może nastąpić w niniejszym postępowaniu.

Nie bez znaczenia dla rozpoznania przedmiotowej sprawy pozostaje fakt, że wnioskodawca w chwili obecnej zamieszkuje w M., tam toczy się także jego życie zawodowe. Na tę chwilę wnioskodawca nie będzie korzystał z nieruchomości, jego centrum życiowe znajduje się poza krajem. Należy mieć także na uwadze, że jeden z budynków, który chce użytkować wnioskodawca nie nadaje się w obecnej sytuacji, ani do zamieszkania, ani do prowadzenia tam jakiejkolwiek działalności. Nawet jeżeli wnioskodawca w przyszłości planuje powrót do kraju, do tego czasu z pewnością zakończone będzie postępowanie o podział majątku i rozstrzygnięty zostanie definitywnie spór dotyczący przedmiotowej nieruchomości i jak wskazano powyżej wtedy uzasadnione będzie ponoszenie przez strony ewentualnych kosztów adaptacji tej nieruchomości. W ocenie Sądu rozstrzyganie tymczasowe o sposobie korzystania z nieruchomości w czasie gdy równolegle toczy się postępowanie o podział majątku jest co prawda dopuszczalne, jednakże w okolicznościach przedmiotowej sprawy w żaden sposób nie uzasadnione.

Sąd wziął pod uwagę także to, że wnioskodawca dobrowolnie opuścił nieruchomość, choć w jego ocenie było to skutkiem dokonanych przez osoby trzecie manipulacji. Z ustalonego stanu faktycznego wynika, że wnioskodawca nie został zmuszony do opuszczenia nieruchomości na skutek gróźb, czy zastosowania jakiekolwiek przymusu, przemocy, a jedynie oddał klucze pracownikowi i opuścił nieruchomość, należy więc przyjąć, że czynności tej dokonał dobrowolnie. Mając na uwadze fakt, iż wnioskodawca zorganizował swoje życie w M., posiada tam miejsce zamieszkania, a nadto dobrowolnie opuścił nieruchomość należy dojść do wniosku, iż strony w sposób dorozumiany dokonały podziału nieruchomości, pozostawiając ją w dyspozycji uczestniczki, co oczywiście wskutek orzeczenia, które zapadnie w postepowaniu o podział majątku wspólnego może ulec zmianie.

Sąd rozważał także, czy dokonanie podziału w sposób zaproponowany przez wnioskodawcę jest zgodne z zasadami współżycia społecznego i czy taki podział może prowadzić do pokrzywdzenia jednego ze współwłaścicieli. Uczestniczka postępowania oponowała podziałowi nieruchomości do korzystania, wskazywała, iż zwyczajnie boi się wspólnego korzystania z nieruchomości przez obie strony, bowiem w trakcie trwania małżeństwa była ofiarą przemocy ze strony byłego męża, nadal żywi obawę, że takie sytuacje mogą się powtarzać.

Zgodnie z art. 5 k.c. nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. Wymaga podkreślenia, iż ocena tego, czy powód realizując roszczenie nie nadużywa prawa (art. 5 k.c.), zależy od całokształtu konkretnych okoliczności danego wypadku, wobec czego dla dokonania tej oceny konieczne jest poczynienie wyczerpujących ustaleń faktycznych. Kwestia dopuszczalności zastosowania art. 5 k.c. wymaga natomiast rozważenia wszystkich aspektów ustalonego stanu faktycznego.

Zdaniem Sądu nie ulega wątpliwości, iż strony postępowania są skonfliktowane, co jest związane nie tylko z przeszłością, ale także toczącym się postępowaniem o podział majątku wspólnego - strony w toku nn. postępowania zarzucały sobie wzajemnie dążenie do przewlekłości postępowania o podział majątku wspólnego. Sąd ustalił, iż małżeństwo stron zostało rozwiązane przez rozwód z winy wnioskodawcy. Z ustaleń poczynionych przez sąd w sprawie o rozwód wynika, iż wnioskodawca stosował wobec uczestniczki przemoc słowną oraz fizyczną, częste były kłótnie, wyzwiska, wnioskodawca agresywnie zachowywał się wobec żony, także wobec swoich współpracowników. Nawet w obecności Policji szarpał uczestniczkę oraz napluł jej w twarz. Wnioskodawca twierdził, iż od tamtego czasu się zmienił, zmienił się jego stosunek do uczestniczki postępowania, ułożył sobie życie i nie żywi żadnej urazy do uczestniczki. Sąd nie dał temu wiary, w ocenie Sądu w trakcie rozprawy widoczne były negatywne emocje, jakie wnioskodawcą żywi do uczestniczki. Wnioskodawca zachowywał się w taki sposób, jakby za wszelką cenę chciał urazić uczestniczkę postępowania, często podkreślając, iż nigdy uczestniczki nie kochał, ona go nie obchodziła i nie obchodzi. Zdaniem Sądu sposób zachowania wnioskodawcy w toku postępowania, jego wypowiedzi podczas rozprawy, nacechowane pogardą wobec uczestniczki i bardzo emocjonalne wypowiedzi, mogą świadczyć jedynie o tym, że wszelkie emocje które były zarzewiem konfliktu miedzy stronami, nie wygasły. W ocenie Sądu w takiej sytuacji nie jest możliwy podział do korzystania nieruchomości między tak skonfliktowane strony, między którymi dodatkowo dochodziło wcześniej do aktów przemocy. Podział nieruchomości do korzystania nie może nastąpić z pokrzywdzeniem uczestniczki, która z pewnością odczuwałaby nie tyko dyskomfort z powodu dzielenia nieruchomości z wnioskodawcą, ale także czuła ciągłe zagrożenie ze strony wnioskodawcy. Podział nieruchomości do korzystania nie powinien mieć na celu generowania kolejnych konfliktów, wręcz przeciwnie powinien prowadzić do zgodnego korzystania z nieruchomości. W okolicznościach przedmiotowej sprawy nie sposób przyjąć, iż takie zgodne korzystanie przez strony z nieruchomości byłoby możliwe.

Sąd podzielił także zastrzeżenia uczestniczki, co do tego, że wniosek taki nie mógł zostać uwzględniony z uwagi na nieprecyzyjne oznaczenie sposobu, w jaki miałoby dojść do poddziału nieruchomości. We wniosku strony winny oznaczyć, co wchodzi w skład nieruchomości, czy podział dotyczy całości czy części nieruchomości, oraz szczegółowo wskazać, jak podział taki ma wyglądać. Rację ma uczestniczka, iż oznaczenie sposobu korzystania poprzez wyrysowanie na mapie, która nie posiada skali, żadnych punktów odniesienia, nie spełnia takiego warunku. Po dokonaniu modyfikacji wniosku wnioskodawca wskazał jedynie jakąś przybliżoną odległość, w której miałby powstać mur oddzielający części nieruchomości, nie wskazano jednak, w jakiej odległości od budynków mur taki miałby powstać. W ocenie Sądu nie można dokonać podziału rzeczy do korzystania bez podania konkretnych założeń tego podziału, w szczególności gdy chodzi o korzystanie z tej części nieruchomości, która nie jest zabudowana budynkami.

W tym stanie rzeczy, mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd na podstawie art. 206 k.c. w zw. z art. 5 k.c. żądany podział do korzystania z nieruchomości uznał za niezasadny.