Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 grudnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

Przewodniczący: SSO Sławomir Krajewski

po rozpoznaniu w dniu 31 grudnia 2014 roku w Szczecinie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko M. F.

o zapłatę

na skutek apelacji strony powoda od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 25 lipca 2014 roku, sygn. akt III C 152/14

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 25 lipca 2014 roku, sygn. akt III C 152/14 upr., Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie po rozpoznaniu sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej w W. przeciwko M. F. o zapłatę kwoty 416,38 zł – oddalił powództwo.

Sąd Rejonowy podkreślił, iż powód wywodził żądanie z umowy o świadczenie usługi kompleksowej dostarczania paliwa gazowego, na podstawie której zobowiązał się dostarczać paliwo gazowe do wskazanego w umowie lokalu, a pozwana – do jego odbioru i uiszczania opłat. Przytaczając treść art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku Prawo energetyczne (tekst jednolity Dz. U. z 2006 roku, Dz. U. nr 89, poz. 625) Sąd podkreślił, iż pozwana zaprzeczyła zasadności żądania pozwu podnosząc, że należności wynikające z objętych żądaniem pozwu faktur o numerach (...) zapłaciła, czego dowodzą faktury rozliczeniowe za sporne okresy o numerach 121 i 129, a nadto podniosła, że kwoty wskazane w przedmiotowych fakturach prognozowanych były wskazywane w sposób dowolny, nie uwzględniający faktu, że lokal nie był użytkowany.

Sąd I instancji podkreślił, iż faktury o numerach (...), dotyczą okresu rozliczeniowego od dnia 15 listopada 2011 roku do dnia 8 października 2012 roku, a pozostałe faktury - okresu rozliczeniowego od dnia 8 października 2012 roku do dnia 8 kwietnia 2013 roku. Z treści ww. faktur wynika wysokość prognozowanego zużycia paliwa gazowego, na podstawie której wyliczono opłatę oraz wysokość opłat abonentowych, opłaty sieciowej stałej i opłaty sieciowej zmiennej.

Zdaniem Sądu w oparciu o materiał dowodowy sprawy nie sposób jednakże zweryfikować, czy naliczone opłaty odpowiadają postanowieniom łączącej strony umowy tak co do zasady jak i wysokości. Sąd Rejonowy wskazał, iż zgodnie z postanowieniem taryf dla paliwa gazowego obowiązujących w spornym okresie za dostarczone paliwo i świadczone usługi, odbiorcy rozliczani są według cen i stawek właściwych dla grup taryfowych, do których są zakwalifikowani odrębnie dla każdego miejsca z którego pobierają paliwo gazowe. Tymczasem treść umowy nie pozwala na ustalenie, w sposób nie budzący wątpliwości, do której grupy taryfowej pozwana została zakwalifikowana i tym samym, czy wskazana w treści spornych faktur cena sprzedaży paliwa gazowego i inne składniki opłat zostały naliczona prawidłowo.

Sąd Rejonowy wskazał, iż z treści faktury Nr (...) – faktury rozliczeniowej obejmującej między innymi faktury VAT Nr (...) wynika, że w okresie rozliczeniowym od dnia 15 listopada 2011 roku do dnia 8 października 2012 roku do lokalu dostarczono 508 m ³ paliwa gazowego. Z faktury natomiast nr 129 – faktury rozliczeniowej obejmującej między innymi faktury VAT Nr (...), wynika, że w okresie rozliczeniowym od dnia 8 października 2012 roku do dnia 8 kwietnia 2013 roku do lokalu dostarczono 69 m ³ gazowego. Na podstawie tych dokumentów nie sposób natomiast ustalić ile faktycznie paliwa gazowego dostarczono do lokalu w okresach, za które wystawiono objęte żądaniem pozwu faktury.

Również pozostałe dokumenty złożone przez powoda nie dają w ocenie Sądu Rejonowego podstaw do poczynienia jakichkolwiek ustaleń w tym przedmiocie.

Wreszcie wątpliwości Sądu Rejonowego budził sposób dokonywania rozliczenia zużycia gazu w aspekcie wysokości obciążającej odbiorcę opłaty za dany okres rozliczeniowy – jak wynika z twierdzeń powoda, wywodził Sąd I instancji, porównywana jest kwota prognozowana (niezależnie od tego, czy odbiorca dokonał na jej poczet jakiejkolwiek wpłaty, czy też nie dokonał żadnych wpłat) i kwota wynikająca z faktycznego zużycia paliwa gazowego.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła strona powodowa i zaskarżając wyrok w całości, wniosła

o jego zmianę, poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwot dochodzonych pozwem i zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów procesowego wg norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, z uwzględnieniem kosztów postępowania odwoławczego.

Skarżący zarzucił Sądowi pierwszej instancji:

- sprzeczność istotnych ustaleń z treścią zebranego w sprawie materiału,

- naruszenie przepisów prawa materialnego i procesowego, a w szczególności art. 6 kc, art. 227 i 229 i 230 kpc.

W uzasadnieniu podniósł, iż faktury załączone do pozwu wyraźnie wskazują do której grupy taryfowej została zaliczona pozwana. Początkowo była to grupa W-l .1, a następnie W- 2.1. Zgodnie z § 5 umowy zmiana grupy może nastąpić raz na 12 miesięcy, jeśli zużycie roczne gazu będzie uzasadniało taką zmianę. W związku z tym, że w pierwszym roku umownym pozwana zużyła ponad 500m3 gazu, w kolejnym roku została zakwalifikowana do grupy taryfowej 2.1, a więc do grupy odbiorców zużywającej więcej niż 300 m3 gazu, a mniej niż 1200 m3 gazu rocznie. Apelująca podkreślała, iż pozwana ani w sprzeciwie, ani w dalszych pismach procesowych nie kwestionowała zaliczenia jej do ww. grup taryfowych. Nie kwestionowała również zastosowanych stawek opłat stałych i zmiennych wskazanych w fakturach, a wynikających z przywołanych Taryf. Ponadto pozwana nie kwestionowała ilości zużytego paliwa. Podkreśliła, iż powód przedłożył niezbędne dokumenty pozwalające na sprawdzenie prawidłowości jego kalkulacji. Pozwana nie kwestionowała stanu z jakim został zdjęty gazomierz. Nie wykazała jednak, że zapłaciła należne kwoty za zużyty gaz oraz że uiściła opłaty stałe i zmienne za cały okres obowiązywania umowy. Apelujący nadto zarzucił, iż nieuprawnione jest twierdzenie Sądu, że pozwana nie miała obowiązku dokonywać zapłaty za prognozowane zużycie.

W odpowiedzi na apelację, pozwana wniosła o jej oddalenie i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania odwoławczego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna i jako taka podlegała oddaleniu.

Podkreślenia wymaga, że pozwana podnosiła w toku procesu, że wskazywane do zapłaty kwoty, z uwagi na fakt, że lokal nie był zamieszkany, a układ grzewczy ustawiony był jedynie na „niezamarzanie”, nie mogły odpowiadać faktycznemu zużyciu paliwa gazowego. Tym samym pozwana, wbrew stanowisku apelującego, zakwestionowała ilość mającego być przez nią zużytego paliwa gazowego.

Ilość ta, niezależnie od przyjętej metody rozliczeń, każdorazowo determinuje wysokość opłat za dostarczanie paliwa gazowego.

W żadnym razie w świetle opisanego powyżej stanowiska pozwanej, zapłata przez nią należności w kwocie 1002,60 zł, objętej fakturą VAT nr (...), odnoszącą się do okresu rozliczeniowego od dnia 15 listopada 2011 roku do dnia 8 października 2012 roku, nie stanowi przyznania okoliczności, że w tym okresie zużycie gazu kształtowało się na poziomie 508 m ³, któremu odpowiada należność w kwocie 1244,26 zł.

Podobna sytuacja dotyczy faktury rozliczeniowej nr 129 za okres od dnia 8 października 2012 roku do dnia 19 kwietnia 2013 roku, wedle której rzeczywiste zużycie gazu wynosiło 69 m ³, co odpowiadało kwocie 276,75 zł i w ocenie powoda skutkowało koniecznością uznania, że do zapłaty przez pozwaną pozostaje część należności objętej faktura nr (...) – w kwocie 26,78 zł i cała należność objęta fakturą nr (...) - 249,97 zł, razem 276,75 zł.

Przypomnienia i uwypuklenia wymaga, że zużycie gazu uwidocznione w fakturach nr (...), miało odpowiadać stanowi gazomierza zamontowanego u pozwanej w chwili jego demontażu. Tymczasem ów demontaż i towarzyszące mu spisanie stanu gazomierza odbyło się pod nieobecność pozwanej, która w żaden sposób nie przyznała stanu gazomierza – jego liczydła, wpisanego w karcie demontażu – karta 7 v.

W świetle opisanego wyżej stanowiska pozwanej, ciężar udowodnienia takiej spornej, a jednocześnie istotnej dla rozstrzygnięcia okoliczności, zgodnie z ogólną regułą rozkładu ciężaru dowodu, normowaną w art. 6 kc, spoczywał na stronie powodowej.

Ta ciężarowi temu nie sprostała, przedkładając na potwierdzenie swych twierdzeń o globalnym poziomie zużytego przez pozwaną gazu, jedynie ów protokół, mający charakter dokumentu prywatnego, w rozumieniu i ze skutkiem normowanymi w art. 245 kpc, Na tą okoliczność nie zgłoszono chociażby dowodu z przesłuchania pracowników, którzy dokonali demontażu gazomierza i odnotowali jego stan.

Jakkolwiek, więc faktury cząstkowe – prognozowane miały odrębny byt prawny, to niewątpliwie po rozliczeniu okresu, którego dotyczyły, jeżeli okazało się, że zużycie było inne – mniejsze, nie sposób uznać, że nadal istnieją zobowiązania do ich zapłaty. Podkreślenia wymaga, że zużycie gazu uwidocznione w tych spornych fakturach miało charakter jedynie prognozowany, a zatem hipotetyczny.

Z tych względów apelacja podlegała oddaleniu, o czym orzeczono w sentencji wyroku - na podstawie art. 385 kpc.