Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 września 2016r.

Sąd Rejonowy w Opolu IX Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 23 września 2016r. w Opolu

sprawy z powództwa S. R., I. R.

przeciwko (...) Sp. z o.o. w O.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Sp. z o.o. w O. solidarnie na rzecz powodów S. R. i I. R. kwotę 4.386,45 zł (cztery tysiące trzysta osiemdziesiąt sześć złotych i 45/100) wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 14 sierpnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  zasądza od pozwanego (...) Sp. z o.o. w O. solidarnie na rzecz powodów S. R. i I. R. kwotę 796,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt IX C 1727/15

UZASADNIENIE

Powodowie I. i S. R. pozwem z dnia 30 kwietnia 2015 r., wniesionym do Sądu Rejonowego w Koninie I Wydziału Cywilnego przeciwko pozwanemu (...) sp. z o.o. domagali się zasądzenia na ich rzecz kwoty 5 629,50 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 14 sierpnia 2014 r. do dnia zapłaty, a także zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powodowie wskazali, iż dnia 2 stycznia 2014 r. zawarli z pozwanym umowę o świadczenie usług turystycznych, na mocy której mieli wyjechać na wycieczkę w okresie od 9 do 16 lipca 2014 r. Cena wycieczki wynosiła 8259 zł i obejmowała pobyt we wskazanym okresie powodów łącznie z ich synem K. oraz córką Z.. W ramach świadczeń dodatkowych wybrali oni opcję all inclusive w hotelu o standardzie 4+ wraz z wykupionym dodatkowym ubezpieczeniem, wskutek czego cena wycieczki wzrosła. Powodowie zapłacili całą cenę wycieczki. Rezerwacji dokonali ze znacznym wyprzedzeniem czasu, aby mieć możliwość wyboru odpowiedniego pokoju.

Po przybyciu na miejsce docelowe powodowie zorientowali się, że pokój, w którym ich zakwaterowano nie odpowiada standardom wynikającym z ceny wycieczki i hoteli czterogwiazdkowego. Pokój był zakurzony, unosił się w nim nieprzyjemny zapach, a ściany pokoju i łazienka były brudne i zagrzybiałe. Brak było pilota do telewizora, firmany i dostawki dla drugiego dziecka. Z pokoju nie było widać morza ani basenowej części hotelu, lecz płot i kuchnię hotelu sąsiadującego. W jadalni nie było klimatyzacji, lodu do napojów i drinków, istniały braki w zastawie stołowej, a obsługa była nieuprzejma lub pozbawiona znajomości języka angielskiego. Powodowie podejmowali starania o zamianę ich pokoju, jednak nie przyniosły one rezultatu, ponieważ nie było pokoju, który odpowiadałby standardom pokoju, za który zapłacili powodowie, a pokój zamienny zaproponowany im przez recepcję hotelową musieliby dzielić z inną rodziną, przez co w pokoju tym, przewidzianym dla pobytu 5 osób przebywałoby wówczas łącznie 7 osób. Z tego względu powodowie nie skorzystali z zamiany pokoju.

Natychmiast po przyjeździe do hotelu i odmowie zamiany pokoju powodowie złożyli rezydentowi pozwanego I. D. pisemną reklamację. Pisemną reklamację powodowie złożyli również w biurze strony pozwanej w K. dnia 21 lipca 2014 r. W swej reklamacji, opierając się na postanowieniach tabeli frankfurckiej, sporządzonej na zlecenie Izby Cywilnej Sądu Krajowego Niemiec z roku 2003 powodowie wyliczyli, iż w związku z nieodpowiadaniem hotelu, w którym przebywali standardom adekwatnym do umowy stron i zapłaconej ceny należy im się obniżka ceny o kwotę 3300 zł, a więc o 40 %. Ponadto, powodowie domagali się zapłacenia na ich rzecz kwoty 1000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną wskutek niezgodności standardów wyjazdu wakacyjnego z umową stron i zapłaconą ceną, bowiem z uwagi na niekomfortowe warunki pobytu hotelowego powodowie nie zaznali w trakcie pobytu odpoczynku, a urlop uznali za zmarnowany.

Pozwany w odpowiedzi na reklamację zaproponował powodom tytułem rekompensaty bon wakacyjny w wysokości 1200 zł. Powodów nie zadowoliła ta propozycja, dlatego zażądali od pozwanego zapłaty kwoty 5629,50 zł, a więc odszkodowania w wysokości o 10 % wyższej, niż pierwotnie oraz zadośćuczynienia w wysokości o 500 zł wyższej, niż przy pierwotnym żądaniu. Pozwany nie wypłacił tej kwoty na rzecz powodów.

Swoje roszczenie powodowie oparli na brzmieniu art. 11 a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (Dz.U. 2014 r., Nr 196, ze zm.).

Pozwany w odpowiedzi na pozew z dnia 15 czerwca 2015 r. podniósł zarzut niewłaściwości miejscowej, domagając się przekazania sprawy do Sądu Rejonowego w Opolu jako właściwemu miejscowo według ogólnej właściwości pozwanego. Pozwany wskazał, iż uznaje powództwo do wysokości 1200 zł i domaga się oddalenia powództwa ponad tę kwotę, a także zasądzenia od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pisma pozwany wskazał, iż zaprzecza wszelkim twierdzeniom powodów o faktach, za wyjątkiem tych wyraźnie przyznanych.

Pozwany potwierdził, że pokój, w którym zakwaterowano powodów pod pewnymi względami nie odpowiadał standardom wynikającym z umowy stron. Pozwany zaprzeczył jednak twierdzeniom powodów, zgodnie z którymi pokój, w którym ich zakwaterowano miał być nieposprzątany, zakurzony, ściany pokoju i łazienki zagrzybiałe i pełne zacieków, a automaty do napojów i soków często zepsute. Pozwany zaprzeczył również, jakoby brak było w pokoju pilota od telewizora, jednej firanki i dostawki dla jednego z dzieci. Wskazał nadto, iż niezwłocznie po poinformowaniu pozwanego o tych brakach zostały one uzupełnione.

Pozwany wskazał również, iż kwestie braku widoku na morze lub basen hotelowy, braku klimatyzacji na Sali restauracyjnej, brak lodu do napojów i nieznajomości języka angielskiego u obsługi hotelowej nie były przedmiotem umowy stron, więc brak możliwości uznania, iż w tym zakresie pozwany niewłaściwie wykonał umowę. Ponadto, pozwany wskazał, iż dwukrotnie proponował powodom zamianę pokoju na pokój zgodny z umową stron, z czego nie skorzystali.

W ocenie pozwanego kwota 1200 zł, którą zaproponował powodom tytułem rekompensaty, najpierw w formie bonu wakacyjnego, a następnie w formie gotówki jest adekwatna z punktu widzenia stopnia niewykonania przez pozwanego umowy.

Pozwany wskazał również, iż postanowienia Karty Frankfurckiej nie uprawniają powodów do zgłaszania osobnego roszczenia o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, ponieważ kalkulowana przez tę Kartę kwota obniżenia ceny ujmuje już w swym zryczałtowanym formacie kompensatę niezadowolenia klienta z urlopu. Pozwany podniósł również, iż w słonecznym klimacie i atrakcyjnym regionie urlop nie jest spędzany w hotelu, lecz głównie na basenie, plaży i wycieczkach krajoznawczych, a w tym zakresie powodowie nie zgłaszali zastrzeżeń.

Postanowieniem z dnia 9 lipca 2015 r. (sygn.. akt I C 1055/15 k. 49) Sąd Rejonowy w Koninie uwzględnił zarzut pozwanego i uznając się niewłaściwym miejscowo sprawę przekazał do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Opolu.

Pismem procesowym złożonym na rozprawie z dnia 23 września 2016 r. powodowie zmodyfikowali pierwotne żądanie pozwu wnosząc o zasądzenie na ich rzecz od pozwanego solidarnie kwoty 4129,50 zł tytułem odszkodowania wraz z odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 14 sierpnia 2014 r. do dnia zapłaty, kwoty 750 zł dla każdego z powodów tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 14 sierpnia 2014 r. do dnia zapłaty, a także kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa wynoszącej 17 zł. W pozostałym zakresie podtrzymali żądania pozwu.

Pozwany na rozprawie z dnia 23 września 2016 r. podtrzymał stanowisko zawarte w odpowiedzi na pozew, jednocześnie cofając częściowe uznane pozwu, ponieważ powodowie nie wykazali, co było objęte zakresem umowy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powodowie w dniu 2 stycznia 2014 r. zawarli z pozwany umowę o świadczenie usług turystycznych na podstawie której pozwany miał zorganizować na rzecz powodów pobyt wczasowy w miejscowości A. w Turcji, w okresie od 9 do 16 lipca 2014 r. W ramach oferty turystycznej powodowie mieli być zakwaterowani w czterogwiazdkowym hotelu o nazwie P. (...). Na zakwaterowanie przeznaczono im pokój dwuosobowy wraz z dostawką dwóch łózek, ponieważ w pokoju tym miały mieszkać również małoletnie dzieci powodów: Z. i K.. Hotel, w którym powodowie mieli być zakwaterowani miał standard czterogwiazdkowy, a powodom zagwarantowano wyżywienie w formie all inclusive. Cena wyjazdu wyniosła 8.259 zł i została przez powodów zapłacona. Na podstawie umowy z dnia 2 stycznia 2014 r. razem z powodami wycieczkę w tym samym miejscu i terminie wykupili J. i E. G., którzy wykupili ją również na rzecz swojego małoletniego syna M.. Państwu G. i jej synowi miał być przyznany odrębny pokój.

Umowa stron nie regulowała kwestii lokalizacji pokoi na poszczególnych piętrach hotelowych, działania klimatyzacji w restauracji hotelowej, a także liczby leżaków położonych przy basenach. W ramach wyżywienia all inclusive miały być zapewnione 3 posiłki oraz nielimitowana liczba napoi lokalnych, w tym alkoholowych.

dowód: umowa z dnia 2 stycznia 2014 r. k. 7 – 8

zeznania świadka P. K. (e-protokół z dnia 21 grudnia 2015 r.) k.70

W dniu 9 lipca 2014 r., gdy powodowie przyjechali do hotelu zorientowali się, że ich pokój (...) jest położony w suterenie, na poziomie minus jeden. W pokoju panowała wilgoć i unosił się nieprzyjemny zapach stęchlizny. W łazience na płytkach, baterii łazienkowej i przy drzwiach znajdował się grzyb. Brak było drugiego dostawionego łóżka dla dziecka. W oknie była zerwana firanka, a nadto brakowało pilota do telewizora. W łazience znajdowały się zużyte prezerwatywy. Powodowie zgłosili u rezydenta pozwanego I. D., że ich pokój nie odpowiada standardom przewidzianym w umowie i domagają się zakwaterowania ich w pokoju o standardzie czterogwiazdkowym, zgodnym z postanowieniami umownymi. Rezydentka poinformowała powodów, iż nie ma możliwości zakwaterowania ich w takim pokoju. Na dwa dni przed zakończeniem wycieczki rezydentka zaproponowała powodom zakwaterowanie w pokoju przeznaczonym dla dwóch rodzin, na co powodowie nie wyrazili zgody. Pokój był przeznaczony dla 5 osób, a powodowie mieli być w nim zakwaterowani wspólnie z J. i E. G. oraz ich małoletnim synem, wskutek czego w przypadku ich zakwaterowania w pokoju przebywałoby łącznie 7 osób. Pokój, który zaproponowano powodom i Państwu G. składał się z dwóch pomieszczeń, w tym pokoju przechodniego.

Klimatyzacja w hotelowej restauracji, a także w innych pomieszczeniach hotelowych nie działała, bądź też działała w ograniczonym zakresie. Obsługa hotelu nie znała dobrze języka angielskiego. Brakowało soków w restauracji i barach, a także lodów do soków. Przy basenach nie było leżaków dla wszystkich gości. Widok z okien pokoju zajmowanego przez powodów wychodził na tyły kuchni drugiego hotelu, skąd do pokoju dochodziły hałasy. W pokoju było również słychać odgłosy kanalizacji sanitarnej.

J. i E. G. wspólnie z powodami brali udział w wycieczce w okresie od 9 do 16 lipca 2014 r. Zamieszkiwali w innym budynku hotelowym, w pokoju położonym na trzecim piętrze na poddaszu. W pokoju zajmowanym przez J. i E. G. oraz ich małoletniego syna M. unosił się zapach stęchlizny, łazienka była brudna i zagrzybiała, a zasłonki pod prysznicem urwane. Państwo G. zgłaszali zastrzeżenia rezydentowi hotelowemu odnośnie standardu pokoju i domagali się zakwaterowania ich w pokoju o standardzie zgodnym z umową zawartą przez Państwo G. z pozwanym. Dwa dni przed zakończeniem wycieczki rezydentka pozwanego zaproponowała J. i E. G., aby przenieśli się do pokoju, który zajmowaliby wspólnie z powodami. Państwo G. nie wyrazili na to zgody.

dowód: pismo własnoręczne powodów – Reklamacja dotyczy rezerwacji nr (...) z 02.01.2014 r. k. 9

dokumentacja zdjęciowa k. 19 – 22

zeznania świadka J. G. (e-protokół z dnia 21 grudnia 2015 r. k.70)

zeznania świadka E. G. (e-protokół z dnia 21 grudnia 2015 r. k.70)

zeznania powódki J. R. k. 105

zeznania powoda R. R. k. 106

W dniu 21 lipca 2014 r. powódka I. R. zgłosiła do pozwanego reklamację z powodu nienależytego wykonania przez pozwanego umowy o świadczenie usług turystycznych – rezerwacja nr (...) z dnia 02.01.2014 r. Powódka wskazała, iż pokój, w którym zakwaterowano ją razem z mężem i dzieckiem wbrew umowie stron nie spełniał standardów pokoju czterogwiazdkowego, m.in. z tych względów, iż był umieszczony w suterenie, unosił się w nim nieprzyjemny zapach, łazienka była brudna i zagrzybiała, brak było drugiej dostawki dla dziecka, z okna nie było widać morza ani części basenowej, lecz płot i kuchnię sąsiadującego hotelu, w pomieszczeniu restauracyjnym i innych pomieszczeniach hotelowych nie działała klimatyzacja, a rezydentka hotelowa I. D. mimo żądania powodów w przedmiocie zamiany ich pokoju na pokój o standardzie czterogwiazdkowym nie dokonała tej zamiany. Powodowie domagali się od pozwanego obniżenia ceny wycieczki o kwotę 3300 zł, co stanowi 40 % ceny zgodnie z Tabelą F.. Ponadto, w związku z niedogodnościami doznanymi w trakcie imprezy turystycznej powódka zażądała również zapłaty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w kwocie 1000 zł. Pozwany pismem z dnia 14 sierpnia 2014 r. odpowiedział powódce, że w ramach rekompensaty za nienależyte wykonanie przez pozwanego umowy o świadczenie usług turystycznych jest gotów przyznać powódce bon wakacyjny o wartości 1200 zł. Pismem z dnia 19 sierpnia 2014 r. powódka poinformowała pozwanego, iż nie jest zainteresowana otrzymaniem bonu promocyjnego, a także nie chce więcej korzystać z usług turystycznych pozwanego, ponadto podtrzymuje swoje stanowisko zawarte w piśmie z dnia 21 lipca 2014 r. Pozwany pismem z dnia 22 sierpnia 2014 r. poinformował powódkę, że podtrzymuje dotychczasowe stanowisko w sprawie. Pismem z dnia 2 września 2014 r. powódka zażądała od pozwanego ponownego rozpatrzenia złożonej przez nią reklamacji. W piśmie z dnia 24 września 2-014 r. pozwany poinformował powódkę, że w ramach rekompensaty jest gotów przyznać jej w gotówce kwotę 1200 zł. Pozwany pismem z dnia 6 października 2014 r., wystosowanym w nawiązaniu do odwołania od odpowiedzi na reklamację pozwany podtrzymał stanowisko w sprawie zawarte w piśmie z dnia 24 września 2014 r.

dowód: pismo powódki z dnia 21 lipca 2014 r. k. 10 – 11

pismo pozwanego z dnia 14 sierpnia 2014 r. k. 12 – 13

pismo powódki z dnia 19 sierpnia 2014 r. k. 14

pismo powódki z dnia 2 września 2014 r. k. 15

pisma pozwanego z dnia 22 sierpnia, 24 września, 6 października 2014 r. k. 16 - 18

Powódka pismem nadanym dnia 6 marca 2015 r. wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 5 629,50 zł. W skład tej kwoty wchodziła kwota tytułem obniżenia należności pozwanego za nieprawidłowo wykonaną usługę turystyczną na podstawie umowy nr (...) z dnia 02.01.2014 r. w wysokości 50 % jej wartości, tj. 4 129,50 zł oraz kwota 1500 zł tytułem zadośćuczynienia za poniesioną krzywdę w postaci zmarnowanego urlopu, wraz z należnymi odsetkami ustawowymi od powyższych kwot liczonymi począwszy od 31 dnia po dniu zgłoszenia reklamacji, aż do dnia zapłaty. Należność miała być zapłacona w terminie 14 dni od otrzymania wezwania, pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.

Pozwany w odpowiedzi na wezwanie do zapłaty z dnia 10 kwietnia 2015 r. podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie.

dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 6 marca 2015 r. wraz z dowodem nadania k. 23 – 25

odpowiedź pozwanego na wezwanie do zapłaty z dnia 10 kwietnia 2015 r. k. 26

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w części.

Sąd dokonując oceny zebranego materiału dowodowego przy ustalaniu podstawy faktycznej rozstrzygnięcia oparł się na przeprowadzonych i wskazanych dowodach. Bezspornym w sprawie był fakt, że strony zawarły umowę o świadczenie usług turystycznych, przedmiotem której był pobyt wczasowy w czterogwiazdkowym Hotelu (...) położonym w miejscowości A. w Turcji, w terminie od 09.07.2014 r. do 16.07.2014 r. Spór natomiast sprowadzał się kwestii należytego wykonania umowy, a tym samym odpowiedzialności pozwanego biura podróży. Odnosząc się do powyższych twierdzeń obu stron, uwzględniając obowiązujące przepisy, jak i ustalony stan faktyczny, sąd uznał, że powodowi należy się zarówno odszkodowanie za nienależyte wykonanie umowy jak i zadośćuczynienie za zmarnowany urlop, jednakże nie we wskazywanej przez nich wysokości. Z treści art. 11a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (Dz.U. 2014 r., Nr 196, ze zm.) wynika, że za szkody poniesione z powodu niewykonania albo nienależytego wykonania umowy przez organizatora imprezy turystycznej klientowi należy się odszkodowanie. Organizator może zwolnić się z odpowiedzialności jeśli niewykonanie albo nienależyte wykonania umowy jest spowodowane działaniem lub zaniechaniem klienta, działaniem lub zaniechaniem osób trzecich, nieuczestniczących w wykonywaniu usług przewidzianych w umowie, jeżeli tych działań lub zaniechań nie można było przewidzieć ani uniknąć, albo siłą wyższą. Ustawa wprowadza kategorię umów nazwanych - „umowę o świadczenie usług turystycznych", przez którą należy rozumieć wszelkiego rodzaju usługi świadczone turystom. Usługa owa obejmuje w praktyce kilka różnych świadczeń traktowanych jednak jako jedno zobowiązanie. Konsekwencją takiej konstrukcji jest to, że za wykonanie wszystkich mieszczących się w ramach umowy świadczeń, pomimo, iż są one z reguły realizowane przez różne podmioty - odpowiedzialność wobec usługobiorcy ponosi jedynie organizator turystyki. Z powyższego wynika szeroko zakreślony zakres odpowiedzialności organizatora, albowiem odpowiada on nie tylko za działania własne, ale również działania osób, z pomocą których zobowiązanie wykonuje. Organizator imprezy turystycznej nie może zwolnić się z odpowiedzialności poprzez powołanie się na brak winy w nadzorze nad tymi osobami lub w brak winy w ich wyborze. Celem bowiem jakim przyświecał ustawodawcy przy uchwaleniu powyższej ustawy była ochrona klienta imprezy turystycznej poprzez domniemanie odpowiedzialności organizatora turystyki za niewykonanie lub nienależyte wykonanie umówionej usługi turystycznej. W kontekście niniejszej sprawy wskazać również należy, że w polskim systemie prawnym, co wynika zarówno z przepisów prawa jak i z orzecznictwa sądowego ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi określone skutki prawne, stanowi o tym art. 6 k.c. Z powołanego przepisu wynika jedna z naczelnych zasad procesu sądowego polegająca na tym, że dowód wykazania prawdziwości określonego faktu obciąża tego, kto się na dany fakt powołuje dla uzasadnienia dochodzonego przed sądem prawa. Potwierdzeniem powyższej zasady jest również art. 232 k.p.c. zgodnie, z którym strony obowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zgodnie z brzmieniem art. 233 § 1 k.p.c. Sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie dowodu z zeznań powodów, świadków w osobach P. K., J. G. i E. G., a także na podstawie dowodów z dokumentów i dokumentacji zdjęciowej. Odnosząc się, więc do przedłożonych dowodów Sąd uznał, że potwierdzają one, iż rzeczywiście zastrzeżenia powodów co do jakości wykonania usługi turystycznej są w znacznej części zasadne. Powodowie zeznali, że w pokoju, w którym zostali zakwaterowani brakowało dostawki dla jednego z dwójki dzieci powodów, mimo iż zgodnie z umową stron dostawka ta powinna być zapewniona, bowiem powodowie wybrali się na wycieczkę z dwójką dzieci. Pokój zajmowany przez powodów był brudny, na ścianach pokoju i łazienki znajdował się grzyb, a także zużyte prezerwatywy. W powietrzu unosił się przykry zapach stęchlizny, a w pokoju słychać było pracę kanalizacji sanitarnej i kuchni hotelowej. W zastawie stołowej były braki, brakowało również lodu do napojów, a automaty z napojami często się psuły. Pokój powodów był położony w suterenie, a widok z okien nie wychodził na morze lub basen hotelowy, lecz na kuchnię drugiego hotelu. Sąd uznał za wiarygodne zeznania powodów, bowiem były one spójne i logiczne , a także pokrywały się z materiałem dowodowym wynikającym z dokumentacji zdjęciowej. Sąd zważył również na fakt, iż nienależyte wykonanie przez pozwanego umowy w przedmiocie świadczenia usług turystycznych potwierdzają także zeznania świadków: J. G. i E. G., którzy w tym samym czasie, co powodowie przebywali na wycieczce organizowanej przez pozwanego. Również ci świadkowie zeznali, że pokój, który im przydzielono nie odpowiadał standardom pokoju w hotelu czterogwiazdkowym, ponieważ był on brudny, na ścianach pokoju i łazienki znajdował się grzyb, a w pokoju był unosił się nieprzyjemny zapach stęchlizny. Sąd zważył na fakt, iż Państwo G. przebywali w innym budynku hotelowym, niż powodowie, jednak w ocenie Sądu zeznania J. i E. G. z uwagi na swoją spójność z zeznaniami powodów stanowią dodatkową przesłankę przemawiającą za uznaniem zeznań powodów za wiarygodne. Mając na uwadze powyższe, na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego stwierdzić należy, że powodowie wykazali, iż świadczenie usługi turystycznej było wykonane w sposób nienależny, niezgodny z umową. W związku z tym ich żądanie uznać należało za zasługujące na uwzględnienie co do zasady. W ocenie Sądu, przy uwzględnieniu standardów pokoju, w którym zamieszkiwali powodowie należy uznać, iż nie odpowiadają one standardom żadnego z hoteli, a zwłaszcza hotelu czterogwiazdkowego, w którym powodowie mieli być zakwaterowani zgodnie z umową. Jednakże w ocenie sądu żądane przez powodów odszkodowanie jest zbyt wysokie. Domagali się oni zasądzenia na ich rzecz odszkodowania w wysokość 4.129,50 zł, a więc odszkodowania w rozmiarze około 50 % ceny wycieczki. Sąd posiłkując się kartą frankfurcką ustalił następujące upusty procentowe z ceny imprezy turystycznej w razie jej wad:

- zbyt mała liczba mebli w pokoju w postaci braku jednej dostawki - 15 %

- wilgoć w pokoju - 15%

- złe sprzątanie, zagrzybienia w pomieszczeniu łazienkowym - 15%

- uchybienia all inclusive zw. z brakami w zastawie stołowej, braki w lodach do napojów, awarie automatów do napojów 10 %

Sąd posiłkując się kartą frankfurcką uznał, iż z powodu nienależytego wykonania umowy na rzecz powoda należy pomniejszyć koszt usługi turystycznej łącznie o około 55 % od kwoty wycieczki( 6.339 zł bez ubezpieczenia i opłat lotniskowych do czego powodowie nie mieli zastrzeżeń) a więc powodom należy się kwota 3.486,45 zł. W związku z tym w takiej wysokości pomniejszono koszty imprezy turystycznej jako rekompensaty za nienależyte wykonanie usługi, przyznając powodom odszkodowanie w takiej właśnie wysokości. W ocenie Sądu powodowie nie wykazali, że wszystkie ich roszczenia względem pozwanego z tytułu nienależytego wykonania przez niego umowy o świadczenie usług turystycznych są zasadne. W ocenie Sądu brak jest podstaw do obniżenia ceny wycieczki z uwagi na niezapewnienie im widoku z okna na morze lub basen hotelowy, braków klimatyzacji w restauracji, a także niezakwaterowania ich w jednym budynku hotelowym i w sąsiednich pokojach wspólnie z Państwem G., ponieważ umowa stron z dnia 2 stycznia 2014 r. nie precyzowała zobowiązań pozwanego w zakresie tych kwestii, a powodowie nie przedłożyli żadnych innych dokumentów w tym zakresie i powództwo w pozostałym zakresie zostało oddalone. Odnosząc się do żądania powodów co do przyznania każdemu z nich zadośćuczynienia w kwocie po 750 zł podnieść należy, że zasługuje ono na częściowe uwzględnienie. Choć co prawda w polskim prawie zadośćuczynienie można uzyskać jedynie w przypadkach określonych ustawowo, a przepisy te nie przewidują odpowiedzialności za szkodę niematerialną w postaci zmarnowanego urlopu to tym niemniej nie oznacza, że takiej możliwość na chwilę obecną nie istnieje. Wskazać bowiem trzeba, że Sąd Najwyższy Uchwałą o mocy zasady prawnej, składu Izby Cywilnej sygn. akt III CZP 79/2010 z dnia 19 listopada 2010r. uporządkował niejednolite dotychczasowo jak dotąd orzecznictwo sądów zbliżając je do modelu powszechnie obowiązującego w Unii Europejskiej. Sąd Najwyższy wskazał więc, że przepis art. 11a ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (jedn. tekst: Dz.U. z 2004 r. Nr 223, poz. 2268 ze zm.) może być podstawą odpowiedzialności organizatora turystyki za szkodę niemajątkową klienta w postaci tzw. zmarnowanego urlopu. Rozstrzygnięcie to oznacza, iż odpowiedzialność organizatora turystyki za niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy może obejmować także szkodę niemajątkową klienta w postaci tzw. zmarnowanego urlopu. Oznacza to, iż poza roszczeniami majątkowymi wynikającymi z rozbieżności pomiędzy ofertą, a prawdziwą jakością świadczonych usług turysta ma możliwość dochodzić również zadośćuczynienia za szkodę niemajątkową w postaci „zmarnowanego urlopu”. W związku z powyższym mając na uwadze całość zebranego w sprawie materiału dowodowego, w świetle wyżej wymienionych okoliczności nienależytego wykonania umowy, Sąd uznał, że żądanie powodów co do przyznania zadośćuczynienia za "zmarnowanie urlopu" zasługuje na uwzględnienie co do zasady. Interwencje u rezydentki i u obsługi hotelu, narastająca frustracja i niezadowolenie z powodu znacznej niezgodności oferty wycieczki z zastanymi realiami skutecznie uniemożliwiały odprężenie się, zrelaksowanie i czerpanie przyjemności z urlopu. Powodowie zostali bowiem zakwaterowani w pokoju, który standardem znacznie odbiegał od gwarantowanego w umowie przez organizatora, a przewidzianego dla hotelów czterogwiazdkowych. Mimo to Sąd uznał, iż żądanie powodów w przedmiocie zasądzenia na ich rzecz tytułem zadośćuczynienia kwoty po 750 zł dla każdego z nich jest wygórowane. Uwzględniając zgodnie z art. 322 k.p.c. całokształt okoliczności sprawy Sąd uznał, że tytułem zadośćuczynienia powinna być na rzecz każdego z powodów zasądzona z tego tytułu kwota 450 zł, będąca adekwatną do negatywnych odczuć psychicznych, jakich powodowie doznali wskutek nieudanego wyjazdu urlopowego. W związku z powyższym, orzeczono jak w punkcie I sentencji wyroku, przyznając powodom tytułem odszkodowania za nienależyte wykonanie przez pozwanego umowy i zadośćuczynienia za negatywne następstwa psychiczne nieudanej wycieczki urlopowej kwotę pieniężną w łącznej wysokości 4386,45 zł. O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c., w zw. z art. 476 k.c. Uwzględniono brzmienie art. 481 k.c. sprzed wejścia w życie nowelizacji tego artykułu dokonanej ustawą z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2015, poz. 1830, wejście w życie z dniem 1 stycznia 2016 r.), jak również po wejściu w życie tej nowelizacji. Za początkowy termin naliczania odsetek przyjęto datę pisma, w której pozwany rozpatrzył reklamację powódki I. R. w sposób nieuwzględniający żądań powódki

W punkcie II wyroku oddalono powództwo w pozostałym zakresie, ponieważ roszczenia powodów o zapłatę odszkodowania i zadośćuczynienia okazały się uzasadnione w części.

Orzeczenie o kosztach w punkcie III wyroku uzasadnia przepis art. 100 k.p.c., art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity Dz.U. 2016, poz. 623), art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (t.j. Dz.U. 2015, poz. 783) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity Dz.U. 2013, poz. 490). Uwzględniono iż powodowie wygrali w 75 % i ponieśli koszty związane z opłatą sądową w wysokości 250 zł i 1270 zł koszty zastępstwa procesowego i opłatą skarbową od pełnomocnictwa, a koszty pozwanego to kwota 1217 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.