Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 7 sierpnia 2017 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie II Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Urszula Persak

Protokolant:Adam Bąk

po rozpoznaniu w dniu 7 sierpnia 2017 r. w Szczecinie

sprawy z powództwa (...). (...) z ograniczoną odpowiedzialnością w S.

przeciwko E. L.

o zapłatę

I.  oddala powództwo,

II.  zasądza od powódki (...) (...) z ograniczoną odpowiedzialnością w S. ma rzecz pozwanej E. L. kwotę 4.327,66 zł (czterech tysięcy trzystu dwudziestu siedmiu złotych i sześćdziesięciu sześciu groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu,

III.  nakazuje pobrać od powódki (...) (...) z ograniczoną odpowiedzialnością w S. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 359 zł (trzystu pięćdziesięciu dziewięciu) złotych tytułem nieuiszczonych kosztów postepowania.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 8 kwietnia 2016 roku powódka (...) (...) spółka z o.o. z siedzibą w S. reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika wniosła o zasądzenie od pozwanej E. L. kwoty 6.390 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 1 lutego 2016 roku do dnia zapłaty. Jednocześnie powódka wniosła o zasądzenie od pozwanej kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa adwokackiego i opłatą od pełnomocnictwa.

Uzasadniając żądanie pozwu powódka wskazała, że jest podmiotem, którego działalność polega na wysyłaniu na teren Niemiec opiekunów dla osób starszych i niepełnosprawnych. Powódka zawiera z opiekunami umowy zlecenia. Pozwana jest jedną z opiekunek, która jako zleceniobiorca wyjechała do Niemiec, celem objęcia opieki nad pacjentem H. D. w okresie od 11 września 2015 r. do dnia 20 grudnia 2015 r. W dniu 10 września 2015 r. pozwana poinformowała panią J. K., reprezentującą powódkę, iż rezygnuje z wyjazdu, z powodu możliwości większego zarobku u innego pracodawcy. Zgodnie z § 4 pkt. 5 umowy ramowej zawartej przez strony zleceniobiorca jest obowiązany niezwłocznie, nie później niż w terminie 3 dni przed terminem rozpoczęcia świadczenia usługi w ramach umowy wykonawczej, informować zleceniodawcę o niemożliwości przystąpienia do jej wykonywania, w związku z powyższym powinien złożyć oświadczenie na piśmie z podaniem przyczyny i przesłać drogą internetową oraz za pośrednictwem poczty.

Pozwana złamała zapisy łączącej umowy, w związku z czym powódka obciążyła pozwaną karą umowną w kwocie 1.500 euro. Powódka wezwała pozwaną do uiszczenia ww. kwoty pismem, które w dniu 1 lutego 2016 r. odebrał mąż pozwanej. Roszczenie powódki nie zostało zaspokojone.

Dnia 9 września 2016 r. został wydany nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, którym orzeczono zgodnie z pozwem.

W sprzeciwie od nakazu szpalty z dnia 12 października 2017 r. pozwana, reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika, wniosła o oddalenie powództwa w całości i obciążenie powódki w całości kosztami postępowania, zgodnie z przedstawionym spisem kosztów. Pozwana zgłosiła zarzut braku zasadności roszczenia i jego nieudowodnienie. Ponadto zgłosiła zarzut niewłaściwości miejscowej tut. Sądu i wniosła o przekazanie sprawy do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Wołowie, zgodnie z właściwością ogólną.

Pozwana zaprzeczyła twierdzeniom pozwu, wyraźnie przez nią nieprzyznanym. Pozwana potwierdziła, że łączyła ją z powódką umowa ramowa z dnia 10 września 2015 r. nr (...) dotycząca świadczenia usług opiekuńczych. Wskazała, iż bezpośrednio po jej zawarciu strony podpisały jedną umowę wykonawczą, dotyczącą opieki na H. D. w okresie od 11.09.2015 r. do 20.12.2015 r. Pozwana umowę wykonała bez zastrzeżeń zarówno ze strony powoda, jak i podopiecznego. Po zakończeniu tego zlecenia żadnych innych umów wykonawczych z powódką nie zawierała. Strona powodowa wypłaciła jej wynagrodzenie za usługi świadczone w okresie od 11.09.2015 .r do 20.12.2015 r. W lutym 2016 r. otrzymała wezwanie do zapłaty kary umownej, co stanowił dla niej zaskoczenie. Zaprzeczyła, by informowała J. K., iż rezygnuje z wyjazdu z powodu możliwości uzyskania większego zarobku.

W piśmie procesowym z dnia 2 stycznia 2017 r. strona powodowa dokonała zmiany przedmiotowej powództwa, powołując jako jego podstawę faktyczną odmienne okoliczności.

Powódka wskazała, iż pozwana wykonała umowę wykonawczą nr 1 dotyczącą opieki nad H. D.. Następnie, po powrocie do kraju poprosiła o kolejne zlecenie. Na początku 2016 r. A. S. zaproponowała jej wykonywanie opieki nad panią H. K. w H.. Pozwana wyraziła zgodę. 7 stycznia 2016 r. przesłała do A. S. sms-a z potwierdzeniem przyjęcia zlecenia. Następnie 9 stycznia 2017 r. zadzwoniła do A. S. i poinformowała, iż nie pojedzie do rodziny K. ponieważ znalazła lepszą ofertę pracy z wyższym wynagrodzeniem. Wobec powyższego powódka wypowiedziała umowę ramową i wezwała do zapłaty kary umownej. Pozwana miała jechać do pani K. w dniu 10 stycznia 2016.r, zaś zrezygnowała w dniu 9 stycznia 2016 r. Zachowanie pozwanej naraziło powódkę na szkodę, a jedynie wyjątkowe zaangażowanie pracowników spółki pozwoliło na znalezienie opiekunki „na ostatnią chwile”. Do podpisania umowy wykonawczej miało dojść w H..

Odnosząc się do zgłoszonego zarzutu niewłaściwości miejscowej tut. Sądu strona powodowa wskazała, iż w umowie ramowej strony ustaliły, iż sądem właściwym do rozstrzygania sporów wynikłych na tle realizacji umowy będzie sąd właściwy z uwagi na siedzibę zleceniodawcy.

Postanowieniem z dnia 19 kwietnia 2017 r. Sąd oddalił wniosek strony pozwanej o stwierdzenie niewłaściwości miejscowej tut. Sądu i przekazanie sprawy do Sadu Rejonowego w Wołowie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka (...). (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. jest podmiotem, którego działalność polega na wysyłaniu do Niemiec opiekunów dla osób starszych i niepełnosprawnych. Powodowa spółka zawiera ze zleceniobiorcami umowy ramowe i wykonawcze, na podstawie których zleca dobowe świadczenie usług opiekuńczych dla osób w podeszłym wieku i osób niepełnosprawnych wykonywanych poza granicami Rzeczpospolitej Polskiej.

Powódka i pozwana E. L. zawarły w dniu 10 września 2015 r. umowę ramową nr (...). Zgodnie z § 1 umowy na warunkach w niej określonych zleceniodawca zleci zleceniobiorcy świadczenie usług na rzecz podopiecznego. Osoba podopiecznego oraz czas i miejsce wykonania zlecenia wskazane zostanie w umowie wykonawczej. Świadczenie usług na rzecz podopiecznego obejmuje czynności całościowej (kompleksowej) opieki podstawowej, w zakresie uwzględniającym stan sprawności podopiecznego, jego zdrowia oraz zakres udzielonego zlecenia. Zleceniobiorca zobowiązał się przyjmować zlecenia i zawierać umowy wykonawcze w zakresie określonym umową. Umowa ramowa została zawarta na okresie do dnia 11 września 2015 r. do dnia 10 grudnia 2017 r.

Zgodnie z § 4 ust. 5 umowy ramowej zleceniobiorca obowiązany jest niezwłocznie, nie później niż w terminie 3 dni przed terminem rozpoczęcia świadczenia usługi w ramach umowy Wykonawczej, informować zleceniodawcę o niemożliwości przystąpienia do jej wykonania, w związku z czym powinien niezwłocznie złożył powyższe oświadczenie na piśmie z podaniem przyczyny i przesłać drogą internetową oraz za pośrednictwem poczty.

W § 8 ust. 2 umowy ramowej zawarto zapis, że zleceniodawcy przysługuje prawo do żądania od zleceniobiorcy kary umownej za naruszenie postanowień umowy ramowej oraz zawartych w jej ramach umów wykonawczych w wysokości 1.500 Euro. Na podstawie § 9 ust. 1 umowy ramowej wszelkie jej zmiany, uzupełniania niniejszej umowy ramowej a także umów wykonawczych wymaga zachowanie formy pisemnej pod rygorem nieważności. Powyższe dotyczy także zmiany, uzupełnienia oraz zniesienia zastrzeżonej formy pisemnej. Dodatkowe ustne postanowienia do tych umów nie istnieją.

Niesporne, a nadto:

-umowa ramowa Nr (...) k. 14-18;

W dniu 10 września 2015 r. strony zawarły Umowę wykonawcza nr 1 do umowy ramowej nr (...). Na podstawie umowy zleceniobiorca E. L. zobowiązała się do opieki nad podopiecznym H. D. zamieszkałym w H. w okresie do 11 września 2015 r. do dnia 20 grudnia 2015 r.

Powyższą umowę pozwana wykonała należycie, za co otrzymała wynagrodzenie. Ani podopieczni, jego rodzina, ani zleceniodawca nie zgłaszał żadnych uwag i zastrzeżeń co do sposobu wykonania zlecenia przez pozwaną.

Dowód:

- umowa wykonawcza nr 1 k. 13

- zeznania E. L. k. 100-102

- zeznania A. S. k. 75 (ostatnie zdanie, ostatni wers k. 75)

- oświadczenie H. D. k. 46-47

- faktury, rachunki i dowodu przelewu k. 32-41

Strony nie zawarły kolejnej umowy wykonawczej. Pozwana prowadziła z A. S. na początku stycznia 2016 r., najprawdopodobniej w dniach 6-7 stycznia, rozmowy telefoniczne dotyczące kolejne umowy wykonawczej. A. S. jest pracownikiem niemieckiej firmy (...) z siedzibą w H., która współpracuje z powodowa spółką i zajmuje się wyszukiwaniem i zapewnieniem opiekunek dla pacjentów, z którymi ma podpisane umowy. A. S. nie jest pracownikiem powodowej spółki i nie posiada ogólnego pełnomocnictwa do działania w jej imieniu. Zdarzało się, iż były jej udzielane jednorazowe umocowania do podpisania umów dotyczących opieki nad konkretnym pacjentem. Pozwanej nie została przedstawiona pełna umowa wykonawcza na piśmie, nie znała ani danych osobowych potencjalnego nowego podopiecznego, ani dokładnego miejsca wykonywania umowy. Pozwana wyrażała ustnie wstępna zgodę na zawarcie umowy dotyczącej nowej podopiecznej, pani K., jednakże domagała się przedstawienia warunków umowy i zapewnienia regularnych wypłat wynagrodzenia. Powiedziała w rozmowie telefonicznej, iż przyjmie zlecenie, jeśli uprzednio otrzyma wszystkie warunki na piśmie. Warunki takie nie zostały jej przedstawione. Ostatecznie pozwana zadzwoniła do pani A. S. i zrezygnowała z wyjazdu. Przyczyną rezygnacji był brak umowy wykonawczej. Pozwana nie godziła się jechać do H. przed podpisaniem umowy.

Dowód:

- zeznania A. S. k. 75-77

- zeznania E. L. k. 100-102

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się niezasadne i podlegało oddaleniu w całości.

W przedmiotowej sprawie powódka (...) (...) spółka z o.o. z siedzibą w S. domagała się zasądzenia od pozwanej H. L. kwoty 6.390 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 8 lutego 2016 roku do dnia zapłaty tytułem kary umownej za naruszenie postanowień łączącej strony umowy ramowej.

Podstawą żądania pozwu był art. 483 § 1 k.c. Powódka podstaw swojego roszczenia upatrywała ponadto w zapisach umowy ramowej nr (...) z dnia 10 września 2015 roku, w szczególności w § 8 ww. umowy ramowej, stanowiącym, że zleceniodawcy przysługuje prawo do żądania od zleceniobiorcy kary umownej za naruszenie postanowień umowy ramowej oraz zawartych w jej ramach umów wykonawczych w wysokości 1.500 Euro.

Art. 483 § 1 k.c. stanowi, że można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

Stosownie do treści ww. przepisu, dla realizacji roszczenia o zapłatę kary umownej wierzyciel musi wykazać istnienie i treść zobowiązania łączącego go z dłużnikiem, a także fakt niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania.

W przedmiotowej sprawie niesporna była okoliczność zawarcia przez pozwaną z powódką umowy ramowej i jej treść. Powódka wskazywała, iż pozwana naruszyła postanowienia umowy ramowej poprzez rezygnację z wyjazdu do podopiecznej pani K., co nastąpiło na jeden dzień przed umówionym wyjazdem.

W tym miejscu należy wskazać, iż strony zawarły tylko jedną umowę wykonawczą z dnia 10 września 2015 r. dotyczącą opieki nad H. D.. Początkowo powódka jako podstawę faktyczna powództwa wskazywała niewykonanie tejże umowy wykonawczej z uwagi na rezygnację z wyjazdu przez pozwaną w dniu 10 września 2015r. , a więc w tym samym dniu, w którym umowa została podpisana. Pozwana zaprzeczyła tym twierdzeniom i zawnioskowała dowody celem wykazania, iż z umowy wykonawczej nr 1 wywiązała się rzetelnie. D. to do całkowitej zmiany podstawy faktycznej powództwa i powołanie jego jego podstawy zgoła odmiennych okoliczności. Strona powodowa podniosła, iż podstawą domagania się zapłaty kary umownej jest rezygnacja z wyjazdu celem objęcia opieki nad panią K., co maiło nastąpić na dzień przed umówionym terminem wyjazdu.

W tym miejscy należy wskazać, iż strony nie zawarły umowy wykonawczej dotyczącej opieki nad panią K.. Strona powodowa nie przedłożyła nawet projektu tej umowy. Na podstawie zeznań świadka A. S. i pozwanej Sądu ustalił, iż pozwana o ewentualnym nowym zleceniu rozmawiała z A. S.. Brak dowodu na to, iż ta ostatnia działała w imieniu strony powodowej, pełnomocnictwo takie nie zostało bowiem przedłożone. Ponadto, nawet, gdyby przyjąć, iż A. S. prowadząc negocjacje z pozwaną działała w imieniu i na rzecz powodowej spółki, to jakiekolwiek ustne ustalenia stron nie mają żadnego znaczenia. Zgodnie bowiem z treścią § 9 ust. 1 umowy ramowej wszelkie jej zmiany, uzupełniania niniejszej umowy ramowej a także umów wykonawczych wymaga zachowanie formy pisemnej pod rygorem nieważności. Powyższe dotyczy także zmiany, uzupełnienia oraz zniesienia zastrzeżonej formy pisemnej. Dodatkowe ustne postanowienia do tych umów nie istnieją. Należało zatem przyjąć, iż ustalenia A. S. z pozwaną nie są wiążące. Zawarcie umowy wykonawczej pod rygorem nieważności musiało przybrać formę pisemną. Pozwana nie była zatem na podstawie żadnej umowy zobowiązana do świadczenia usług opiekuńczych nad jakimikolwiek innymi podopiecznymi niż pan H. D.. Nie sposób zatem stwierdzić, iż naruszyła jakiekolwiek postanowienia umowy wykonawczej.

Jeśli chodzi o zapis § 4 ust. 5 umowy ramowej to również nie sposób przyjąć, iż pozwana naruszyła jakiekolwiek swoje obowiązki. Zgodnie z powyższym przepisem zleceniobiorca obowiązany jest niezwłocznie, nie później niż w terminie 3 dni przed terminem rozpoczęcia świadczenia usługi w ramach umowy Wykonawczej, informować zleceniodawcę o niemożliwości przystąpienia do jej wykonania, w związku z czym powinien niezwłocznie złożył powyższe oświadczenie na piśmie z podaniem przyczyny i przesłać drogą internetową oraz za pośrednictwem poczty. Przepis ten nakłada na zleceniobiorcę obowiązek poinformowania o rezygnacji nie później niż na 3 dni przed umówionym terminem wykonania umowy. Ponieważ jednocześnie zgodnie z umową ramową termin wykonania umowy określony jest w umowie wykonawczej, toteż bez zawarcia umowy wykonawczej nie sposób określić, kiedy umowa miała był wykonywana. Jak już wyżej wskazano wszelkie ustne postanowienia dodatkowe stron nie istnieją (zapis umowy). Ponieważ strony nie zawarły umowy wykonawczej dotyczącej pani K., nie ustaliły warunków jej realizacji, w tym terminu rozpoczęcia wykonywania usługi. Pozwana zrezygnowała z wyjazdu przed zawarciem umowy wykonawczej, przed ustaleniem wiążącym dla stron co do terminu wykonania umowy. Ponadto celowościowa wykładnia § 4 ust. 5 umowy ramowej wskazuje na to, iż obowiązek wczesnego poinformowania o niemożliwości realizacji umowy wykonawczej odnosi się do konkretnej umowy wykonawczej. Aby można było go naruszyć, umowa wykonawcza musi być zawarta. Trudno sobie wyobrazić, aby umowa ramowa nakładała na zleceniobiorcę obowiązek informowania o rezygnacji z wykonania usługi, co do której strony nie zawarły umowy wykonawczej. Taka interpretacja powyższego zapisu umowy ramowej, który nakładałby obowiązek zleceniobiorcy do informowania o niemożliwości przystąpienia do wykonania umowy wykonawczej przed jej podpisaniem jest absurdalna, a także niezgodne z zasadami współżycia społecznego. Stawiałaby bowiem jedną stronę stosunku zobowiązaniowego w niekorzystnej, nierównorzędnej pozycji i nakładała obowiązki niemożliwe do wykonania.

W tym miejscu należy wskazać, iż na ocenę zasadności powództwa nie może postać bez wpływy treść pierwotnego pozwu. Jak wynika z przeprowadzonych dowodów twierdzenia faktyczne, na których pierwotnie pozew się opierał były oczywiście niezgodne z prawdą. Dopiero po podjęciu obrony przez pozwaną strona powodowa powołała odmienne twierdzenia. Zeznania świadka A. S. i pozwanej były częściowo zbieżne, w szczególności co do najistotniejszego faktu niezawarcia umowy na piśmie. Z uwagi na umowny wymóg formy pisemnej ad solemnitatem wszelkie ustnie czynione ustalenia można traktować jedynie w formie niezobowiązujących, niewiążących negocjacji. Tym bardzie, iż zgromadzony materiał dowodowy nie wykazał, iż strony doszły do konsensusu. Z zeznań pozwanej wynika, iż miała zastrzeżenia co do terminowości wypłat z tytułu umowy wykonawczej nr 1, domagała się zapewnienia, iż tym razem płatności będą realizowane terminowe, a nadto nie godziła się jechać do H. bez wcześniej podpisanej umowy. Chciała warunki umowy otrzymać na piśmie. Ponieważ nie otrzymała, umowy nie podpisała i z tej przyczyny zrezygnowała z wyjazdu. Zeznania pozwanej sąd ocenił jako wiarygodne. Były składane spontaniczne, pozwana przy tym reagowała bardzo emocjonalnie. Twierdzenia strony powodowej o przyczynach rezygnacji, raz że zupełnie gołosłowne, dwa nie mają żadnego znaczenia dla oceny zasadności powództwa. Zeznania J. K. nie wiele wniosły do sprawy. Nie miała ona nawet wiedzy, ile umów strony zawierały. Informacje posiadała w zasadzie jedynie z przekazu A. S.. Zaznaczyć należy, iż zeznania A. S. i J. K. pozostają w sprzeczności co do okoliczności zapewnienia opieki H. K.. Z twierdzeń pisma procesowego i zeznań A. S. wynika, iż jedynie „wyjątkowe zaangażowanie pracowników spółki pozwoliło na znalezienie opiekunki na ostatnią chwilę”. Tymczasem prezes zarządu powodowej spółki zeznała, iż nie udało się w tak krótkimi terminie zorganizować opieki, wskutek czego spółka miała potrącane należności przez rodzinę K. w wysokości 5 stawek dziennych.

Jeśli chodzi o dowody z dokumentów przedłożonych przez obydwie strony postępowania, to nie były one kwestionowane przez żadną ze stron.

Powództwo jako nieuzasadnione został oddalone w całości, o czym orzeczono w pkt. I wyroku.

O koszach procesu w pkt. II Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 98 k.p.c. Strona powodowa jako przegrywająca sprawę winna zwrócić pozwanej koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Zgodnie z § 3 cytowanego przepisu do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

Najnowsze uchwały SN prezentują na jednolite stanowisko, zgodnie z którym koszty dojazdu zawodowego pełnomocnika wchodzą w skład kosztów procesu. Zgodnie z uchwałą SN z 12 czerwca 2012 r. (sygn. III PZP 4/12) celowe i niezbędne koszty przejazdu profesjonalnego pełnomocnika strony w celu wzięcia udziału w rozprawie wchodzą w skład kosztów procesu. Podobnie orzekł SN w uchwale z 18 lipca 2012 r. (sygn. III CZP 33/12), stwierdzając, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi zastępowanemu przez pełnomocnika będącego adwokatem koszty jego przejazdu do sądu, jeżeli w okolicznościach sprawy były one niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony.

W przedmiotowej sprawie pełnomocnik pozwanej złożył na rozprawie w dniu 28 czerwca 2017 r. spis kosztów wnosząc jednocześnie o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kwotę 5.099,56 zł, w tym: 2.417 zł kosztów zastępstwa procesowego, 1354,56 zł niezbędnych wydatków związane z uczestnictwem pełnomocnika na dwóch rozprawach przez tut. Sądem (koszt dojazdu 0,83 zł x 1632 km), 1328 zł kosztów osobistego stawiennictwa pozwanej na rozprawie w dniu 28 czerwca 2017 r.

Sąd uznał za niezbędne koszty w łącznej kwocie 4.327,66 zł, na które składają się: 2.400 zł tytułem wynagrodzenia zawodowego pełnomocnika według stawek minimalnych, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa, 1.354,56 zł tytułem kosztów dojazdu pełnomocnika pozwanej na dwa terminy rozpraw, 556,10 zł tytułem kosztów osobistego stawiennictwa pozwanej na rozprawie w dniu 28 czerwca 2017 r. jeśli chodzi o koszt stawiennictwa pozwanej to Sąd uznał żądanie zwrotu kosztów tylko w powyższym zakresie z uwagi na to, iż pozwana oświadczyła, iż na rozprawę przyjechała z miejsca zamieszkania w B.. Miejscowość ta oddalona jest od siedziby Sądu o 335 km. Koszt podróż w obie strony (670 km) przy zastosowaniu stawki 0,83 zł za km wynosi 556,10 zł. Koszty stawiennictw (dojazdu ) pełnomocnika są jak najbardziej uzasadnione, mając na względzie miejsce siedziby kancelarii. Pełnomocnik pozwanej wziął udział w dwóch rozprawach, przy czyn na jednej przesłuchano świadka, zaś na drugiej strony postępowania.

O kosztach sądowych w pkt. III orzeczono na podstawie oraz przepisów Ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.2016.623 j.t.). Zgodnie z jej art. 2 ust. 1, koszty sądowe obejmują opłaty i wydatki. Art. 5 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy stanowi, że wydatki obejmują w szczególności zwrot kosztów podróży i noclegu oraz utraconych zarobków lub dochodów świadków oraz wynagrodzenie i zwrot kosztów poniesionych przez biegłych, tłumaczy oraz kuratorów ustanowionych dla strony w danej sprawie. Z kolei art. 113. 1 ww. ustawy stanowi, że kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Nieuiszczone koszty sądowe w przedmiotowej sprawie wyniosły 359 zł i stanowią kwotę przyznaną prawomocnym postanowieniem Sądu z dnia 9 maja 2017 roku świadkowi A. S. tytułem zwrotu kosztów dojazdu na rozprawę w dniu 19 kwietnia 2017 r.