Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 czerwca 2017 roku

Sąd Rejonowy w Elblągu w III Wydziale Rodzinnym i Nieletnich

w następującym składzie :

Przewodniczący : SSR Anna Nowosielska

Protokolant : sekr. sąd. Małgorzata Baur

po rozpoznaniu w dniu 28 czerwca 2017 roku w Elblągu , na rozprawie

sprawy z powództwa M. Ż. (1)

przeciwko M. Ż. (2)

o podwyższenie alimentów

I . zasądza od pozwanego M. Ż. (2) na rzecz powódki M. Ż. (1) alimenty w podwyższonej wysokości w kwotach po 1800 ( jeden tysiąc osiemset ) złotych miesięcznie , poczynając od dnia 30 grudnia 2016 roku , płatnych na dotychczasowych warunkach płatności do jej rąk, wraz z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia w terminie płatności którejkolwiek z rat , w miejsce dotychczasowych alimentów zasądzonych wyrokiem Sądu Okręgowego w Elblągu z dnia 29 października 2009 roku w sprawie o sygn. akt VC 1133/09 w kwotach po 1000 (jeden tysiąc) złotych miesięcznie ;

II . nakazuje ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Elblągu) kwotę 486 (czterysta osiemdziesiąt sześć) złotych , tytułem nie uiszczonych kosztów sądowych ;

III . wyrokowi w punkcie I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności .

Sygn. akt III RC 792/16

UZASADNIENIE

Powódka M. Ż. (1) w pozwie , złożonym dnia 30 grudnia 2016 roku , wniosła o zasądzenie od pozwanego M. Ż. (2) alimentów w podwyższonej wysokości w kwotach po 1.800 zł miesięcznie , w miejsce dotychczas zasądzonych wyrokiem Sądu Okręgowego w Elblągu z dnia 29 października 2009 roku w sprawie o sygn. akt V C 1133/09 w kwotach po 1000 złotych miesięcznie , płatnych do dnia 10-go każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami w przypadku uchybienia którejkolwiek z rat do jej rąk, począwszy od miesiąca grudnia 2016 roku.

W uzasadnieniu żądania podnosiła , że wyrokiem Sądu Okręgowego w Elblągu z dnia 29 października 2009 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VC 1133/09 , zasądzono od pozwanego na jej rzecz alimenty w kwotach po 1.000 zł miesięcznie . Pozwany faktycznie uiszczał alimenty w kwotach po 1.500 zł miesięcznie do jesieni 2016 roku . Wskazała , że przez wymieniony okres istotnie zwiększyły się jej usprawiedliwione potrzeby, gdyż obecnie studiuje a jej miesięczne koszty związane z utrzymaniem i nauką wynoszą kwoty po 3.600 zł. Jednocześnie poprawiła się sytuacja pozwanego , bowiem wzrosły jego dochody uzyskiwane z prowadzonej działalności gospodarczej.

Na rozprawie dnia 18 maja 2017 roku powódka doprecyzowała żądanie odnośnie daty początkowej i sposobu płatności rat alimentacyjnych, domagając się podwyższonych alimentów w kwotach po 1.800 zł od dnia złożenia pozwu, tj. od dnia 30 grudnia 2016 roku, płatnych na dotychczasowych warunkach płatności wraz z ustawowymi odsetkami w przypadku uchybienia w terminie płatności którejkolwiek z rat.

Pozwany M. Ż. (2) wniósł o oddalenie powództwa w całości.

Sąd ustalił , co następuje :

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Elblągu z dnia 29 października 2009 roku w sprawie o sygn. akt VC 1133/09 rozwiązano przez rozwód związek małżeński W. Ż. (1) z domu B. i pozwanego M. Ż. (2) . Władzę rodzicielską nad małoletnią córką stron M. Ż. (1), urodzoną dnia (...) w E., pozostawiono obojgu rodzicom, łącząc miejsce zamieszkania małoletniej z miejscem zamieszkania matki i przyznając ojcu uprawnienie do osobistych kontaktów z córką w miejscu i czasie regulowanym przez rodziców dziecka. Jednocześnie orzeczono , że oboje rodzice ponoszą koszty utrzymania małoletniej córki i zasądzono od pozwanego M. Ż. (2) na rzecz małoletniej M. Ż. (1) alimenty w kwotach po 1.000zł miesięcznie, płatne do dnia 10-go każdego miesiąca do rąk matki małoletniej W. Ż. (2), wraz z odsetkami ustawowymi w przypadku uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat .

W tamtym czasie strony zamieszkiwały wspólnie . Powódka liczyła około 13 lat. Była dzieckiem zdrowym, prawidłowo rozwijającym się. Uczęszczała do pierwszej klasy Gimnazjum Nr 3 w E.. Nie sprawiała kłopotów wychowawczych, regularnie uczęszczała do szkoły. Rodzice wspólnie zajmowali się córką , która była ich jedynym dzieckiem .

W. Ż. (2) miała wyższe wykształcenie, z zawodu była ekonomistą. Pracowała w Urzędzie Miejskim w E. na stanowisku podinspektora. Otrzymywała wynagrodzenie w wysokości około 2.000zł netto miesięcznie . Posiadała zobowiązanie w postaci kredytu studenckiego z ówczesną kwotą do spłaty w wysokości 2000 złotych , którego miesięczna rata wynosiła kwoty po 200 zł . Wspólnie z pozwanym uczestniczyła w kosztach związanych z utrzymaniem domu , które w skali miesiąca zamykały się kwotą po 700 złotych oraz w spłatach kredytu hipotecznego , zaciągniętego na zakup domu , w wysokości 250 000 złotych z ratą miesięczną po 1600 złotych . W. Ż. (2) zamierzała przeprowadzić się do trzypokojowego mieszkania , położonego w E. przy ulicy (...).

Z kolei pozwany M. Ż. (2) z zawodu był technikiem mechanikiem. Prowadził działalność gospodarczą w zakresie wzorcowania i regeneracji narzędzi pomiarowych. Uzyskiwał dochody z prowadzonej działalności w wysokości po około 3.000zł miesięcznie. Wspólnie z żoną uczestniczył w kosztach związanych z opłatami za dom oraz spłatach rat kredytu hipotecznego .wymienionych wyżej . Ponadto przekazywał na rzecz córki świadczenia w kwotach po 1000 – 1500 złotych miesięcznie . Interesował się edukacją córki, pomagał jej w odrabianiu lekcji , wychodził z nią na koncerty , do muzeów , naprzemiennie z żoną uczestniczył w zebraniach rodzicielskich .

Obecnie M. Ż. (1) liczy 20 lat . Nie pracuje . Od ukończenia szkoły średniej w 2015 roku kontynuuje naukę na studiach wyższych na Uniwersytecie (...)- (...) na Wydziale Prawa w O.. Zamieszkuje w O. w wynajmowanym lokalu . Na swoje utrzymanie przeznacza łącznie miesięcznie kwotę 3.600zł, w tym na: wynajem mieszkania – 800zł, żywność – 440zł, zakup odzieży i obuwia – 200zł, zakup kosmetyków i środków higieny 200zł, zakup książek, artykułów szkolnych oraz usług ksero – 300zł, dojazdy komunikacją miejską i międzymiastową – 200zł (powódka średnio raz w miesiącu przyjeżdża z O. do E.), leczenie okulistyczne i dentystyczne – 100zł (cierpi na schorzenia wzroku i skrzywienie łopatki.) , abonament telefoniczny – 50zł, korepetycje z języka angielskiego prawniczego – 250zł, korepetycje z języka włoskiego – 250zł, korepetycje z języka hiszpańskiego – 250 zł , aktywność sportową spowodowaną skrzywieniem łopatki- 150zł, zakup specjalistycznych soczewek kontaktowych – 50zł, warsztaty z zakresu negocjacji przygotowujące do aplikacji dyplomatycznej – 120zł, utrzymanie psa (żywność i leczenie weterynaryjne) – 100zł, toner do drukarki – 30zł, wyposażenie mieszkania w sprzęty domowego użytku – 50zł, fryzjera – 30zł, kulturę (kino, teatr) – 30zł. Dodatkowo od początku roku akademickiego 2016/2017 uczestniczyła też w warsztatach prawa włoskiego za kwotę 250zł, warsztatach prawa niemieckiego za 250zł, warsztatach pisania pism procesowych za kwotę 150zł.

Powódka do jesieni 2016 roku otrzymywała od ojca na swoje utrzymanie kwoty po 1.500zł miesięcznie, przy czym w styczniu 2016 roku i w maju 2016 roku pozwany dobrowolnie przekazał na jej utrzymanie kwoty po 1.600zł miesięcznie. Od jesieni 2016 roku pozwany płacił na jej rzecz alimenty po 1.000zł miesięcznie , od tego czasu powódka nie utrzymuje kontaktów z ojcem .

Matka powódki W. Ż. (2) liczy 41 lat , nadal pracuje w Urzędzie Miejskim w E.. Otrzymuje wynagrodzenie za pracę na stanowisku inspektora w wysokości 2.772,29zł średnio miesięcznie (średnia wynagrodzenia za okres od listopada 2016 roku do kwietnia 2017 roku). Dodatkowo otrzymała nagrodę roczną w wysokości 1.307,88zł netto oraz nagrody w tym okresie w łącznej wysokości 306,50zł netto. W. Ż. (2) dodatkowo pracowała u swojego pracodawcy na umowę zlecenie zawartą na okres od dnia 20 stycznia do dnia 31 grudnia 2016 roku przy doręczaniu przesyłek. W dniu 09 marca 2016 roku otrzymała z tego tytułu kwotę 2.800 zł. Według zeznania o osiągniętych dochodach za 2015 rok W. Ż. (2) osiągnęła dochód ze stosunku pracy , po odliczeniu składek na ubezpieczenie społeczne , w kwocie 43.827,86zł, co stanowi kwotę 3.652,32zł miesięcznie, w 2016 roku w kwocie 45.104,69zł, co stanowi kwotę 3.758,72zł miesięcznie. W 2015 i w 2016 roku skorzystała z ulgi podatkowej na dziecko. Za 2015 rok otrzymała z tego tytułu zwrot podatku dochodowego w kwocie 1.674zł, a za 2016 rok w kwocie 1.668zł. Matka powódki w dniu 11 marca 2016 roku otrzymała pożyczkę od pracodawcy z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych na cele mieszkaniowe w wysokości 4.500zł z okresem spłaty na 24 miesiące. Pierwsza rata pożyczki wynosiła 201zł, kolejne raty wynoszą po 193zł. Nadto w dniu 11 kwietnia 2017 roku w Banku (...) S.A. zawarła aneks do umowy z dnia 29 lipca 2013 roku i zaciągnęła dodatkowy kredyt na cele konsumpcyjne w wysokości 10.000zł. Pieniądze ze wskazanego kredytu przeznaczyła na zaspokojenie potrzeb powódki (z uwagi na zmniejszenie świadczeń przekazywanych przez pozwanego) .

W. Ż. (2) zamieszkuje w mieszkaniu w E. przy ulicy (...) , za które ponosi miesięczne wydatki na: czynsz – 620zł, energię elektryczną - 70zł, wyżywienie – 400zł, środki czystości – 50zł.

Z kolei pozwany M. Ż. (2) obecnie liczy 45 lat. Ma orzeczony lekki stopień niepełnosprawności do 31 października 2017 roku. Jest osobą niepełnosprawną od 27-go roku życia. Jest przedsiębiorcą. Nieprzerwanie prowadzi tą samą działalność gospodarczą. Zamierza otoworzyć filię swojego przedsiębiorstwa we W. . Według zeznania PIT-36L o osiągniętych dochodach za 2015 rok pozwany osiągnął dochód z pozarolniczej działalności gospodarczej , po odliczeniu składek na ubezpieczenie społeczne , w kwocie 240.969,43zł, co stanowi kwotę 20.080,78 zł miesięcznie. Ponadto w 2015 roku , zgodnie z zeznaniem PIT-37 , uzyskał dodatkowy dochód z innych źródeł w kwocie 5.497,92zł, co stanowi kwotę 458,16zł miesięcznie. Według zeznania PIT-36L o osiągniętych dochodach za 2016 rok , pozwany osiągnął dochód z pozarolniczej działalności gospodarczej , po odliczeniu składek na ubezpieczenie społeczne , w kwocie 220.500,91 zł , co stanowi kwotę 18.375,07 zł miesięcznie. Ponadto w 2016 roku , zgodnie z zeznaniem PIT-37 , uzyskał też dochód z innych źródeł w kwocie 769,50zł, co stanowi kwotę 64,12 zł miesięcznie.

Od czasu rozstania z matką powódki , M. Ż. (2) powtórnie ożenił się a następnie rozwiódł z drugą żoną M. G. . Z drugiego związku małżeńskiego ma syna I. Ż., który ma 3 lata. Na syna I. uiszcza alimenty w wysokości 1.500 zł miesięcznie (obecnie pozwany wywiódł pozew o obniżenie tego świadczenia do kwot po 600 złotych miesięcznie) . Aktualnie pozostaje w nieformalnym związku z M. S. (1) .

Pozwany mieszka w E. nadal w domu, zajmowanym uprzednio w czasie trwania małżeństwa z matką powódki, wraz z konkubiną i jej synami mającymi 22 lata i 15 lat. Konkubina pracowała na stanowisku sekretarki w szkole podstawowej. Aktualnie pobiera zasiłek rehabilitacyjny w wysokości około 1.100 zł miesięcznie. Starszy syn konkubiny M. S. (2) pracuje za wynagrodzeniem w wysokości 1.500 zł miesięcznie. Partnerka pozwanego otrzymuje alimenty na młodszego syna w kwotach po 350 zł miesięcznie. M. Ż. (2) prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z M. S. (1).

Pozwany miesięczne koszty utrzymania określił na łączną kwotę 15.566,91 zł miesięcznie, w tym na raty kredytów w łącznej kwocie 8.329,56zł miesięcznie , na które składają się następujące kwoty : 2.600zł - na spłatę domu i mieszkania dla pierwszej żony , 850 zł - na remont domu i elewacji , 989,56 zł - na remont domu , 2.000zł - na remont domu , 1.000 zł - na zakup mieszkania dla drugiej żony , 245zł - na zakup telewizora , 645zł na remont domu , 216 zł na remont domu (pożyczkę zaciągnęła jego druga żona) . Utrzymanie domu pozwany określił na kwoty po 940,34 zł miesięcznie , w tym na : energię elektryczną – 220 złotych , wodę – 100 złotych , ubezpieczenie domu – 24 złotych , ochronę domu – 60 złotych , opłatę za użytkowanie wieczyste – 140,67 złotych , podatek od nieruchomości – 180,67 złotych , abonament telewizyjny – 35 złotych , usługi asenizacyjne – 180 złotych . Z tytułu utrzymania samochodów , pozwany wskazał , że miesięcznie wydatkuje kwoty po 1893,01 zł , w tym na : ubezpieczenie – 559,67 złotych , paliwo – 300 złotych , przeglądy – 33,34 złotych , naprawę samochodu , który uległ stłuczce w 2016 roku - 1000 złotych . Nadto pozwany wydatkuje na żywność, odzież i środki higieny – 1.500zł miesięcznie , ubezpieczenie na życie – 128zł, ubezpieczenie typy P – 60zł. M. Ż. (2) jest właścicielem następujących pojazdów : C. (...) , rok produkcji 2001 , ujętego w ewidencji środków trwałych jego firmy , J. G. C. , rok produkcji 2005 , P. (...) , rok produkcji 2012 , zakupionego w leasingu z opcją wykupu, która zakończyła się w 2017 roku , został on wykreślony z ewidencji środków trwałych z powodu zniszczenia (pozwany otrzymał kwotę około 10 000 złotych z tytułu rozliczenia z leasingodawcą) , P. , rok produkcji 2014 lub 2015 , zakupionego w leasingu z opcją wykupu i użytkowanego przez jego ojca , który również opłaca raty leasingu (wliczane do kosztów działalności gospodarczej pozwanego) . Pozwany opłaca koszty ubezpieczenia wszystkich wymienionych pojazdów .

Pozwany od jesieni 2016 roku nie uczestniczy aktywnie w życiu powódki , poza alimentami nie przekazuje jej dodatkowych świadczeń .

(dowód : informacje, potwierdzenia wykonania operacji, spisy kosztów utrzymania, orzeczenia, faktury VAT, k. 4-25, 45-63, 67-110, 123-138, 140-154, koperta k. 148, częściowo zeznania pozwanego M. Ż. (2) : protokół z rozprawy z dnia 28 czerwca 2017 roku zapisany na płycie umieszczonej w kopercie na k.156 w czasie 00:10:18 – 00:15:01 i 00:19:25-00:20:09, protokół skrócony k.154-155 w zw. z protokołem z rozprawy z dnia 18 maja 2017 roku, zapisanym na płycie umieszczonej w kopercie na k. 117 w czasie 00:15:20-00:57:37, protokół skrócony k.112-114 , zeznania powódki M. Ż. (1): protokół z rozprawy z dnia 28 czerwca 2017 roku zapisany na płycie umieszczonej w kopercie na k.156 w czasie 00:01:52 – 00:10:18 i 00:17:22-00:19:25, protokół skrócony k.154-155, w zw. z protokołem z rozprawy z dnia 18 maja 2017 roku, zapisanym na płycie umieszczonej w kopercie na k. 117 w czasie 00:03:24-00:13:28 i 00:58:40 - 01:02:09, protokół skrócony k.112 i k.114 , dokumenty zgromadzone w aktach Sądu Okręgowego w Elblągu o sygn. VC 1133/09).

Sąd zważył , co następuje :

Dokonując ustaleń faktycznych, Sąd oparł się na zebranych w sprawie dokumentach w postaci informacji, potwierdzeń wykonania operacji, spisów kosztów utrzymania, orzeczeń, faktur VAT oraz zeznań podatkowych pozwanego M. Ż. (2) i matki powódki W. Ż. (2) - ich autentyczność nie budziła bowiem wątpliwości , nie była także kwestionowana przez żadną ze stron. Ponadto Sąd oparł się również na dokumentach zgromadzonych w aktach Sądu Okręgowego w Elblągu o sygn. VC 1133/09 . Również Sąd oparł się na zeznaniach powódki i częściowo pozwanego z uwagi na ich spójność, logikę i zbieżność z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie . Sąd nie dał wiary w całej rozciągłości zeznaniom pozwanego w zakresie dotyczącym jego aktualnej sytuacji materialnej i uzyskiwanych dochodów , bowiem przeczył temu pozostały materiał dowodowy zgromadzony w sprawie a zwłaszcza deklaracje , składane do Urzędu Skarbowego w E. – o czym także niżej .

Przedmiotem rozpoznania niniejszej sprawy była zasadność zmiany wysokości alimentów , na którą, zgodnie z przepisem art. 138 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego , ma wpływ zmiana stosunków. Wskazać należy, iż zgodnie z przyjętą w orzecznictwie praktyką, taka zmiana musi mieć charakter istotny i dotyczyć okoliczności, od których zależy zakres obowiązku alimentacyjnego, a więc usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego (art. 135 § 1 k.r.o.). Zakres potrzeb dziecka, które powinny być przez rodziców zaspokojone, wyznacza treść art. 96 k.r.o., według którego rodzice obowiązani są troszczyć się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka i przygotować je należycie - odpowiednio do jego uzdolnień - do pracy dla dobra społeczeństwa. Stosownie do tej dyrektywy, rodzice w zależności od swych możliwości są obowiązani zapewnić dziecku środki do zaspokojenia zarówno jego potrzeb fizycznych (wyżywienia, mieszkania, odzieży, higieny osobistej, leczenia w razie choroby), jak i duchowych (kulturalnych), także środki wychowania (kształcenia ogólnego, zawodowego) według zdolności, dostarczania rozrywek i wypoczynku. Przy ocenie, które z potrzeb uprawnionego powinny być uznane za potrzeby usprawiedliwione, należy z jednej strony brać pod uwagę możliwości zobowiązanego , z drugiej zaś zakres i rodzaj potrzeb. Pojęcie usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz pojęcie możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego pozostają we wzajemnej zależności i obie te przesłanki wzajemnie na siebie rzutują, w szczególności przy ustalaniu wysokości alimentów przez Sąd. Odmienny pogląd pozostawałby w sprzeczności z zasadą równej stopy życiowej dzieci i rodziców, obowiązującej także w sprawach alimentacyjnych . Przez usprawiedliwione potrzeby uprawnionego rozumieć należy potrzeby, których zaspokojenie zapewni mu - odpowiedni do jego wieku i uzdolnień - prawidłowy rozwój fizyczny i duchowy. Możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego określają zarobki i dochody, jakie uzyskiwałby przy pełnym wykorzystaniu swych sił fizycznych i zdolności umysłowych, nie zaś rzeczywiste zarobki i dochody.

W przypadku powódki M. Ż. (1) przepisy te również mają zastosowanie, albowiem czas trwania obowiązku alimentacyjnego nie jest ograniczony terminem i nie pozostaje też w zależności od osiągnięcia przez uprawnionego określonego wieku czy stopnia wykształcenia. Jedyną miarodajną okolicznością, od której zależy trwanie bądź ustanie obowiązku, jest to, czy dziecko może się utrzymać samodzielnie. Dziecko, które osiągnęło nie tylko pełnoletność, ale zdobyło także wykształcenie umożliwiające podjęcie pracy zawodowej, pozwalającej na samodzielne utrzymanie, nie traci uprawnień do alimentów, jeżeli np. chce kontynuować naukę i zamiar ten znajduje uzasadnienie w dotychczas osiąganych wynikach. W tym też duchu wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14 listopada 1997 r., III CKN 257/97 (OSNC 1998/4/70) i szeregu późniejszych orzeczeń. Jak podkreślił Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 16 grudnia 1987r. (opublikowanej w M.P. z dnia 26 lutego 1988r. nr 6 poz.60) w tezie V wytycznych, osiągnięcie pełnoletności przez uprawnionego samo przez się nie wyłącza obowiązku alimentacyjnego. Obowiązek rodziców dostarczania środków utrzymania i wychowania trwa dopóty, dopóki dziecko nie zdobędzie, stosownie do swoich uzdolnień i predyspozycji, kwalifikacji zawodowych, czyli do chwili usamodzielnienia się, i to niezależnie od osiągniętego wieku (art. 133 § 1 k.r.o.). Uzyskanie pełnoletności nie zmienia sytuacji prawnej dziecka w zakresie alimentów, jeżeli dziecko pobiera naukę w szkole lub na uczelni i czas na nią przeznaczony wykorzystuje rzeczywiście na zdobywanie kwalifikacji zawodowych.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego zasadą jest, że dzieci mają prawo do równej stopy życiowej z rodzicami. Istota tej zasady sprowadza się do zbliżonego z rodzicami zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb dziecka. Rodzice muszą więc podzielić się z dzieckiem nawet najmniejszymi dochodami i rodzic nie może uchylać się od obowiązku alimentacyjnego na rzecz dziecka tylko na tej podstawie, że wykonanie obowiązku alimentacyjnego stanowiłoby dla niego nadmierny ciężar. Ponadto przepisy Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego przewidują jako formę wykonania obowiązku alimentacyjnego także osobiste starania o utrzymanie i wychowanie dziecka (art. 135 § 2 k.r.o.).

W przedmiotowej sprawie, od czasu orzekania w przedmiocie obowiązku alimentacyjnego wobec powódki , do czasu, od którego domagano się jego korekty, upłynął okres około 8 lat. W tym czasie niewątpliwie zmieniła się sytuacja stron, bowiem zwiększyły się potrzeby powódki z uwagi na okres jej dalszej edukacji , intensywnego rozwoju , zwiększyły się także możliwości zarobkowe i majątkowe pozwanego , którego dochody z tytułu działalności gospodarczej wzrosły co najmniej sześciokrotnie , jak również powiększył on swój stan posiadania .

W dacie orzekania w zakresie alimentów przez Sąd Okręgowy w Elblągu powódka była nastolatką , liczyła około 13 lat i jej potrzeby były mniejsze niż obecnie , zaspokajane w większości z zasądzonych od pozwanego alimentów w kwocie 1.000zł miesięcznie (przekazywanych w kwotach po 1000 – 1500 złotych miesięcznie) . Obecnie M. Ż. (1) ma 20 lat, jest studentką , jej potrzeby znacznie wykraczają ponad kwotę dotychczasowych alimentów . Powódka nie posiada majątku , nie osiąga żadnego dochodu , albowiem pobiera naukę w systemie dziennym . M. Ż. (1) dotychczas uzyskała wykształcenie średnie w 2015 roku, po czym podjęła studia dzienne na Wydziale Prawa w O.. Biorąc pod uwagę charakter studiów tj. pobieranie nauki w systemie dziennym, podjęcie zatrudnienia w jej przypadku nie byłoby możliwe z uwagi na konieczność uczestniczenia na co dzień w zajęciach, nadto na konieczność indywidualnej nauki, celem przygotowania się do zajęć oraz zaliczeń i egzaminów. Zatem w całości obowiązek jej utrzymania spoczywa na rodzicach. W wakacje 2016 roku w ramach umowy zlecenia świadczyła pracę dla pozwanego , za którą otrzymała wynagrodzenie w kwocie 1000 złotych . Z powyższego , jednakże , nie można wyprowadzić wniosku o możliwościach utrzymania się jej , bowiem tryb studiów nie pozwala na powyższe , nadto – na co zwróciła uwagę powódka – spowodowałoby znaczne obniżenie jej wyników w nauce , co nie jest uzasadnione .

Koszty utrzymania powódki , przedstawione w spisie, potwierdzone w informacjach , paragonie oraz zeznaniach powódki w łącznej wysokości 3.600 zł miesięcznie, zdaniem Sądu , nie są zawyżone , są uzasadnione dotychczasowym poziomem życia stron a nadto należycie wykorzystywane . Powódka wysokie koszty przeznacza na własny rozwój naukowy w formie dodatkowej nauki kilku języków obcych, w tym języka prawniczego angielskiego znacznie podnoszącego jej umiejętności na przyszłość dla prawnika oraz na dodatkowe warsztaty z różnych dziedzin prawa jak również na niezbędne, kosztowne zakupy książek na kierunku prawniczym (o czym powszechnie wiadomo z uwagi na częstotliwość zmian przepisów) i artykułów szkolno-papierniczych. Wskutek tych działań będzie w stanie sprostać wysokim oczekiwaniom pracodawców po zdobyciu zawodu prawnika.

Należy zauważyć, że dotychczas pozwany przekazywał dla powódki dobrowolnie kwoty po 1.500zł miesięcznie, dwa razy nawet po 1.600zł miesięcznie (k. 18 i k.22), pomimo, iż w tym czasie miał zasądzone alimenty na córkę po 1.000 zł miesięcznie co wskazuje , że miał świadomość potrzeb córki (utrzymywał z nią regularne kontakty) . Z otrzymywanych środków finansowych od ojca i od matki , siłą rzeczy , M. Ż. (1) mogła poczynić tego rodzaju wydatki . Dodatkowo należy zaznaczyć, że pozwany w toku postępowania kwestionował wydatki powódki na artykuły szkolne i korepetycje z języków obcych . Jednakże po wysłuchaniu na rozprawie w dniu 28 czerwca 2017 roku szczegółowych wyjaśnień powódki oświadczył, że nie kwestionuje wydatków córki na studia .

Należy zauważyć , że powódka żądała od ojca partycypacji w połowie kosztów swojego utrzymania . W tym miejscu podnieść wypada , że niewątpliwie koszt utrzymania osoby młodej, studiującej jest wysoki, tym bardziej, że zamieszkując z dala od domu rodzinnego zmuszona jest ona prowadzić oddzielne gospodarstwo domowe i ponosić koszty mieszkaniowe, koszty dojazdów i własnego codziennego utrzymania. Powódka również ponosi opłaty związane z przejazdami komunikacją miejską, koszty dojazdów do E. jak i koszty związane z zakupem podręczników i niezbędnych przyborów oraz utrzymania psa , z którym zamieszkuje . Zdaniem Sądu , skoro powódka zamierza w przyszłości wykonywać zawód dyplomaty , winna poszerzać swoją wiedzę , również w zakresie języków obcych , co znacznie zwiększa jej comiesięczne wydatki , związane z utrzymaniem . Pozwany winien wspierać córkę w tym dążeniu tym bardziej , iż dotychczas to czynił , skoro zaakceptował kierunek studiów oraz korzystanie z korepetycji w tym zakresie .

Należy wspomnieć , że z uwagi na dotychczasowe kwoty świadczeń , otrzymywane od rodziców , w tym od pozwanego w wysokości 1500 złotych miesięcznie , powódka mogła żyć na stosunkowo wysokim poziomie, wyższym od poziomu życia przeciętnego studenta. Od czasu , kiedy pozwany zaczął powódce przekazywać świadczenia w kwotach po 1000 złotych miesięcznie , powstały niedobór środków na jej utrzymanie ponosi jej matka , która podejmowała się dodatkowej pracy w Urzędzie Miejskim w E. przy roznoszeniu przesyłek oraz w dniu 11 kwietnia 2017 roku zaciągnęła pożyczkę w banku (...) S.A. w W. w wysokości 10.000zł (k. 137-137v) . Z zeznań powódki wynika też, iż jej matka przeznaczyła na jej utrzymanie zgromadzone dotychczas oszczędności w postaci 13-tej pensji, nagród i otrzymanych z Urzędu Skarbowego zwrotów podatku dochodowego .

Powyższa sytuacja , w której jedno z rodziców dodatkowo pracuje, przeznaczyło już wszystkie oszczędności na rzecz studiującego dziecka i nawet zaciąga zobowiązania na ten cel, a drugi rodzic – pozwany nie chce partycypować w wyższych kosztach utrzymania powódki , pomimo posiadania możliwości finansowych, o czym poniżej, zdaniem Sądu , nie zasługuje na aprobatę.

Pozwany winien przyczyniać się do utrzymania córki, zwłaszcza w sytuacji, w której od jesieni 2016 roku nie utrzymuje kontaktu z powódką , przy czym biorąc pod uwagę znaczny upływ czasu od zasądzenia alimentów w poprzedniej kwocie i niewątpliwy wzrost od tego czasu kosztów utrzymania powódki, winien on realizować go w szerszym zakresie niż zostało to dotychczas ustalone i faktycznie świadczone . Tym bardziej, że jego sytuacja materialna niewątpliwie jest lepsza od sytuacji matki powódki . W ocenie Sądu , pozwany posiada możliwości zarobkowe, umożliwiające alimentowanie powódki w wyższym niż dotychczas zakresie. Pozwany bowiem nieprzerwanie od wielu lat prowadzi dochodową działalność gospodarczą (od wielu lat posiada orzeczenie o stopniu niepełnosprawności , obecnie lekkim , które , w zasadzie , nie wpływa na prowadzenie wskazanej działalności) . Jak wynika z zeznań podatkowych , jego dochody od czasu poprzedniego rozstrzygania w tym zakresie wzrosły co najmniej sześciokrotnie – z kwot po około 3000 złotych miesięcznie do kwot po ponad 18 000 złotych miesięcznie (jego łączne miesięczne dochody za 2016 roku opiewają na kwotę 18.439,19 zł , za 2015 rok przekraczały kwoty po 20 000 złotych miesięcznie) . W związku z tym nie można było uznać za wiarygodnych zeznań pozwanego, iż z działalności gospodarczej uzyskuje dochody po 14.000-15.000 zł miesięcznie . Argumentacja o rzekomo trudnej sytuacji firmy z uwagi na brak pracowników również nie mogła spotkać się z akceptacją , bowiem ruchy kadrowe w zakładzie pracy są rzeczą naturalną . Poza tym zamiar otworzenia filii przedsiębiorstwa we W. nie wskazuje na obniżenie jego możliwości zarobkowych , zaś ewentualne wahania uzyskiwanych dochodów są naturalną konsekwencją związaną z ryzykiem prowadzenia działalności gospodarczej . Wypada zauważyć , że przychody firmy pozwanego wynoszą ponad 300 000 złotych rocznie , zaś do kosztów ich uzyskania pozwany zalicza na przykład opłacane przez jego ojca raty leasingowe samochodu , co realnie powiększa jego „dochody” . Należy także podnieść , że pozwany jest nadto właścicielem nieruchomości i kilku ruchomości , samochodów .

Pozwany na utrzymaniu , oprócz powódki , ma jeszcze trzyletniego syna z drugiego związku małżeńskiego (który został rozwiązany przez rozwód), który również pozostaje na utrzymaniu byłej , drugiej żony pozwanego (alimenty od pozwanego na tak małe dziecko zostały określone na kwoty po 1500 złotych miesięcznie , co obrazuje poziom życia M. Ż. (2) i jego możliwości zarobkowe) .

Wypada podnieść , że pozwany obecnie pozostaje w nieformalnym związku z M. S. (1) i jej dwojgiem dzieci, z którymi prowadzą wspólne gospodarstwo domowe . Zatem koszty przez niego przedstawione z tytułu utrzymania domu są w rzeczywistości niższe , bowiem partycypuje w nich (powinna partycypować) także konkubina wraz z dziećmi .

Pozwany argumenty , dotyczące trudnej sytuacji materialnej , przedstawiał w powiązaniu z zaciągniętymi zobowiązaniami finansowymi , w tym także w 2017 roku na zakup dóbr konsumpcyjnych . W ocenie Sądu , w sytuacji pozwanego wydatków powyższych nie można uznać za usprawiedliwionych . Należy w pełni podzielić stanowisko zawarte w wyroku Sądu Najwyższego , z dnia 12 listopada 1976 roku w sprawie o sygn. akt III CRN 236/76 (opublikowanym na str. 767 Kodeksu Rodzinnego i Opiekuńczego z komentarzem , Wydawnictwo (...)) , zgodnie z którym osoba , na której ciąży obowiązek alimentacyjny musi się liczyć z tym , że przy podejmowaniu wydatków na zakup na przykład mebli , telewizora , lodówki , ich wysokość planować stosownie do posiadanych możliwości z uwzględnieniem wspomnianego obowiązku alimentacyjnego . Wypada zauważyć , że decydując się na zaciąganie kredytów , pożyczek , pozwany w pierwszej kolejności winien był liczyć się z koniecznością alimentowania osób , do której alimentacji jest zobowiązany – w tym powódki. Zatem konieczność spłat rat kredytów i innych zobowiązań (zaciągniętych m.in. na zakup telewizora, na elewację domu) nie może stanowić podstawy do przyjęcia , że pozwany nie może świadczyć wyższych niż dotychczas alimentów .

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Sądu, pozwany winien przyczyniać się materialnie do zaspokojenia usprawiedliwionych potrzeb powódki w większym niż dotychczas zakresie, bowiem nie ma usprawiedliwienia co do przerzucania ciężaru utrzymania powódki w większej części na jej matkę, tym bardziej, że ta ostatnia swój obowiązek alimentacyjny wykonuje także przez osobiste starania o wychowanie i rozwój córki .

Zdaniem Sądu , podwyższenie alimentów o 800 zł w sytuacji, kiedy w poprzedniej kwocie były ustalone 8 lat temu nie jest wygórowane i leży w granicach możliwości pozwanego. Dodatkowo należy zaznaczyć, iż kwota 1.800 zł nie zaspokaja wszystkich kosztów związanych z utrzymaniem powódki , stanowi połowę obecnych kosztów jej utrzymania , stąd drugą połowę tych kosztów będzie musiała zapewnić córce stron jej matka (mimo , że jej dochody nie wzrosły kilkukrotnie od czasu poprzedniego rozstrzygania w tym przedmiocie) .

Zatem, kierując się powyższym, a uwzględniając przede wszystkim możliwości finansowe pozwanego jak i upływ czasu oraz zwiększone wydatki ponoszone przez powódkę, Sąd na podstawie art. 135 § 1 k.r.o. i art. 138 k.r.o. zasądził od pozwanego M. Ż. (2) na rzecz powódki M. Ż. (1) alimenty w podwyższonej wysokości w kwotach po 1.800 złotych miesięcznie, poczynając od dnia 30 grudnia 2016 roku, płatnych na dotychczasowych warunkach płatności do jej rąk wraz z ustawowymi odsetkami , w razie uchybienia w terminie płatności którejkolwiek z rat, w miejsce dotychczasowych alimentów zasądzonych wyrokiem Sądu Okręgowego w Elblągu z dnia 29 października 2009 roku w sprawie o sygn. akt VC 1133/09 w kwotach po 1.000 złotych miesięcznie (punkt I wyroku).

Punkt II wyroku zawiera rozstrzygnięcie o kosztach sądowych, które - na mocy przepisów art.13 i art. 113 ust. 1 Ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. z 2016 roku poz. 623) oraz art. 108 § 1 k.p.c. – nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Elblągu), w kwocie 480 zł, na którą składają się opłata stosunkowa wynosząca 5% wartości przedmiotu sporu obliczona stosunkowo w takim zakresie w jakim pozwany przegrał proces (480 zł) oraz opłata kancelaryjna za klauzulę wykonalności 6zł.

Na mocy art. 333 § 1 pkt 1 k.p.c., wyrokowi w części zasądzającej roszczenie tj. w punkcie I nadano rygor natychmiastowej wykonalności (punkt III wyroku).