Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2015 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

Przewodniczący: SSO Sławomir Krajewski

po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2015 roku w Szczecinie na posiedzeniu niejawnym

B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w G.

przeciwko: Z. S.

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego w Stargardzie Szczecińskim z dnia 19 sierpnia 2014 roku, sygn. akt I C 2408/13

uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Rejonowemu w Stargardzie Szczecińskim do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach instancji odwoławczej.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 19 sierpnia 2014 roku, wydanym w sprawie I C 2408/13, Sąd Rejonowy w Stargardzie Szczecińskim oddalił powództwo B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w G. przeciwko Z. S. o zapłatę.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł powód i zaskarżając wyrok w całości, wniósł o jego zmianę, poprzez uwzględnienie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania za obie instancje z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm albo o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Skarżący zarzucił Sądowi pierwszej instancji naruszenie norm prawnych zawartych w art. 233 § 1 kpc, art. 244 kpc, art. 65 kc, w zw. z art. 509 kc, art. 6 kc, w zw. z art. 232 kpc i art. 328 § 2 kpc.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się zasadna w tym znaczeniu, że wobec nierozpoznania istoty sprawy, w rozumieniu art. 386 § 4 kpc, zaszła konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty zgłosiła wyłącznie zarzut przedawnienia, z powołaniem się na wypowiedzenie umowy kredytu przez pierwotnego wierzyciela w maju 2010 roku.

Sąd de facto nie rozpoznał tego zarzutu – uznając go lakonicznie za bezzasadny, bez jakichkolwiek wywodów w tym przedmiocie, a jedynie ze wskazaniem na załączone akta egzekucyjne.

W okolicznościach sprawy spornym była chwila owego wypowiedzenia umowy i powód wskazywał tu, że wypowiedzenie to miało miejsce w listopadzie 2010 roku.

Chwila tego wypowiedzenia, z którą pozwana wiązała wymagalność całej kwoty kredytu i dalej początek biegu przedawnienia, jest okolicznością, którą zgodnie z ogólną reguła rozkładu ciężaru dowodu, normowana w art. 6 kc, winna była wykazać pozwana, gdyż to ona z faktu tego chce wywieźć korzystne dla siebie skutki prawne, w postaci przedawnienia roszczenia. Tymczasem pozwana nie wykazała tu żadnej inicjatywy dowodowej. W tym stanie rzeczy przyjąć należałoby, że początek biegu przedawnienia ze względu na wypowiedzenie umowy przypadałby na listopad 2010 roku.

Oceniając wpływ na bieg terminu przedawnienia okoliczności wystąpienia przez pierwotnego wierzyciela o nadanie klauzuli wykonalności wystawionemu przez niego bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, a następnie skierowanie przez niego wniosku egzekucyjnego, rozważyć było trzeba okoliczność, jakie wierzytelności zostały objęte tymże bte, gdyż tylko co do nich wystąpienie z wnioskiem o nadanie klauzuli wykonalności, a następnie skierowanie wniosku egzekucyjnego mogło skutkować przerwaniem biegu przedawnienia (por: wyrok SA w Katowicach z dnia 1 lutego 2013 r., V ACa 663/12 i wyrok SA w Szczecinie z dnia 14 listopada 2012 r., I ACa 565/12).

Zasadnicza część rozważań Sądu Rejonowego została poświęcona kwestii posiadania przez powoda legitymacji procesowej czynnej.

Sąd zakwestionował tu skuteczność umowy przelewu i zwrócił uwagę że osoby które podpisały umowę cesji wedle dokumentów dołączonej do pozwu nie były uprawnione do reprezentacji powoda.

Podkreślenia wymaga, że okoliczność ta nie była kwestionowana przez pozwaną. W tej sytuacji strona powodowa nie musiała liczyć się z obowiązkiem wykazywania zakwestionowanej przez Sąd z urzędu okoliczności. Stąd zgłoszenie dowodów na nią dopiero w apelacji nie może być uznane za spóźnione, w rozumieniu art. 381 kpc. Sąd Rejonowy weźmie pod uwagę ten materiał dowodowy przy ponownym rozpoznaniu sprawy.

Sąd Rejonowy uznał także, że powód nie wykazał istnienia wierzytelności dochodzonej pozwem oceniając wyłącznie w moc dowodową wyciągu z ksiąg rachunkowych powodowego funduszu.

Także i w tym przypadku pozwana nie zgłaszała jakichkolwiek zarzutów.

W zakresie wysokości dochodzonego roszczenia zważyć trzeba, że skoro pozwana nie kwestionowała faktu zawarcia przedmiotowej umowy kredytu, na kwotę 5000 zł, a nawet wprost powoływała się na okoliczność wypowiedzenia tej umowy przez wierzyciela, to należy wziąć pod uwagę, że ciężar udowodnienia wygaśnięcia zobowiązania, w drodze spełnienia świadczenia, obciążał właśnie pozwaną.

W zakresie sposobu zaliczenia dokonanych przez nią wpłat na uwagę zasługuje stanowisko powoda, który (karta 32 v.) wskazał, że pozwana na rzecz poprzedniego wierzyciela łącznie zapłaciła 2834,20 zł. Powód zaś tytułem kapitału dochodził kwoty 2165,80 zł. Kwota ta stanowi dokładnie różnicę pomiędzy kwota kredytu – 5000 zł, a ww. przyznaną przez powoda sumą spłat dokonanych przez pozwaną.

Osobnej oceny wymaga zasadność roszczenia o zapłatę odsetek umownych. Sąd winien rozważyć, czy świadczenie takie było w okolicznościach sprawy należne za okres po wypowiedzeniu umowy kredytu. Na kwestię tę zwrócił uwagę Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 11 września 2014 roku, w sprawie III CZP 53/14. W ocenie Sądu Okręgowego co do zasady nie ma przeszkód, aby strony umowy umówiły się w ten sposób, że określone nią odsetki od należności przeterminowanych będą należne także po wypowiedzeniu umowy, które powoduje jej wygaśnięcie, ze skutkiem ex nunc. Rzeczą Sądu będzie stwierdzenie, czy przedmiotowa umowa kredytu postanowienie takie zawierała.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy winien rozważyć wszystkie powyższe kwestie i dać temu wyraz w uzasadnieniu swego orzeczenia.

Mając na uwadze wszystko powyższe, na podstawie art. 386 § 4 kpc, orzeczono jak w sentencji wyroku.

Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego zapadło na podstawie art. 108 § 2 kpc.