Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 czerwca 2015 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 czerwca 2015 roku w S.

sprawy z powództwa W. G., B. G. i A. W.

przeciwko Z. M. (1)

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez pozwaną od wyroku Sądu Rejonowego w Myśliborzu z dnia 12 listopada 2014 roku, sygn. akt I C 6/11

oraz zażalenia wniesionego przez pozwaną na postanowienie Sądu Rejonowego w Myśliborzu z dnia 12 listopada 2014 roku, sygn. akt I C 6/11

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie I w taki sposób, że zasądza od pozwanej Z. M. (1):

a)

• a)  na rzecz powoda W. G. kwotę 4.617 (czterech tysięcy sześciuset siedemnastu) złotych i 19 (dziewiętnastu) groszy z odsetkami ustawowymi od dnia 9 grudnia 2010 r.,

  b)  na rzecz B. G. i A. W. kwoty po 1.385 (jeden tysiąc trzysta osiemdziesiąt pięć) złotych i 16 (szesnastu) groszy z odsetkami ustawowymi od dnia 9 grudnia 2010 r.

i oddala powództwo w pozostałym zakresie;

2.  oddala apelację pozwanej w pozostałym zakresie;

3.  oddala zażalenie pozwanej;

4.  zasądza od pozwanej na rzecz powodów kwotę 600 (sześciuset) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Uzasadnienie wyroku z dnia 18 czerwca 2015 r.:

Powodowie A. W., B. G. i W. G. zażądali zasądzenia od pozwanej Z. M. (1) kwoty 10.335 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu oraz kosztami postępowania, tytułem bezumownego korzystania przez pozwaną z części ich nieruchomości zabudowanej gruntowej w postaci działki o numerze ewidencyjnym (...) o powierzchni 0,1111 ha położonej w M..

Pozwana Z. M. (2) zażądała oddalenia powództwa podnosząc, m.in. iż użytkuje sporny teren w dobrej wierze od dnia nabycia, tj. od 22 listopada 2004 roku.

Wyrokiem z dnia 12 listopada 2014 r. Sąd Rejonowy w Myśliborzu zasądził od pozwanej Z. M. (1) na rzecz powodów W. G., B. G., A. W. solidarnie kwotę 10 335 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 08.12.2010 roku do dnia zapłaty (pkt I), zwrócił pozew ponad tą kwotę (pkt II), zasądził od pozwanej na rzecz powodów solidarnie tytułem zwrotu kosztów procesu kwotę 2 934 złotych tytułem, w tym kwotę 2 417 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt III) oraz nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa - Kasa Sądu Rejonowego w Myśliborzu kwotę 1 140,37 złotych tytułem zwrotu kosztów stanowiących wynagrodzenie biegłego sądowego A. C. (1) (pkt IV).

Postanowieniem z dnia 12 listopada 2014 r. Sąd Rejonowy w Myśliborzu przyznał biegłemu sądowemu A. C. (1) wynagrodzenia w kwocie 1140,37 złotych opisane fakturą z dnia 8 października 2014 r. za sporządzoną opinię, polecając je wypłacić z zasobów budżetowych Skarbu Państwa.

Powyższe rozstrzygnięcia oparto o następujące ustalenia:

Powodowie są współwłaścicielami nieruchomości zabudowanej gruntowej w postaci działki o numerze ewidencyjnym (...) o powierzchni 0,1111 ha położonej w M., dla której Sąd Rejonowy w Myśliborzu prowadzi księgę wieczystą KW Nr (...). Zaś pozwana jest właścicielką nieruchomości gruntowej zabudowanej stanowiącej działkę nr (...) położoną w M., dla której Sąd Rejonowy w Myśliborzu prowadzi księgę wieczystą Kw nr (...). Działki stron graniczą ze sobą bezpośrednio. Pozwana korzysta z części działki nr (...) od dnia nabycia nieruchomości stanowiącej działkę nr (...), tj. od dnia 22 listopada 2004 roku. Pozwana cześć nieruchomości o powierzchni 135,55 m.kw odgrodziła. Powodowie z tej części nieruchomości działki nr (...) nie korzystają.

W dniu 9 grudnia 2005 roku geodeta P. I. wykonał czynności wznowienia znaków granicznych dla nieruchomości będącej współwłasnością A. G. (1), W. G., A. W. i B. G. położonej w M..

W dniu 22 listopada 2004 roku E. R. darowała H. M. i Z. M. (1) nieruchomość stanowiącą działkę nr (...) o powierzchni 111 metrów kwadratowych, dla której Sąd Rejonowy w Myśliborzu prowadzi księgę wieczystą Kw nr (...) i nieruchomość stanowiącą działkę zabudowaną położoną w M. przy ulicy (...) dla której Sąd Rejonowy w Myśliborzu.

Biegły sądowy P. I. sporządził opinię wskazując, że kupujący zostali przez sprzedających wprowadzili w błąd. Nie mieli żadnej wiedzy o tym, że granica działki przechodzi przez budynek na niej posadowiony.

Biegły sądowy A. C. (1) w opinii z dnia 6 października 2014 roku dokonał ustalenia wartości stawki czynszu dzierżawnego na kwotę 1,16 złotych za jeden metr kwadratowy gruntu.

W sprawie sygn. akt IC 235/06 Z. M. (1) i A. W., B. G., A. G. (2) i W. G. zawarli ugodę, na mocy której Z. M. (1) zobowiązała się zapłacić powodom kwotę 1.850 złotych w terminie od dnia 28 lutego 2007 roku wraz z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w płatności.

Oceniając tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy powództwo co do żądania zapłaty kwoty 10.335 złotych uznał za zasadne, zaś dokonanie rozszerzenia powództwa w dniu 6 listopada 2014 roku nie zostało usankcjonowane skutecznie poprzez uiszczenie opłaty od rozszerzonego powództwa więc zostało zwrócone. Za bezsporne i wprost wynikające z zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd Rejonowy uznał to, że pozwana korzysta z części nieruchomości stanowiącej zaprojektowaną działkę nr (...).

Z zeznań świadka J. G. wynika, że na działce budował dom przy czym nie pamiętał numeru działki Jednakże wskazał, iż budowa domu dotyczyła jego usytuowania na drugiej sąsiedniej działce stanowiącej działkę jego rodziców. Jak zeznał dysponował dokumentacja geodezyjną. Okoliczności te potwierdziła świadek E. R., wskazując, iż przed zakupem nieruchomości dokonała jedynie sprawdzenia w księdze wieczystej czy nieruchomość nie jest zadłużona. Jak zeznała nie dokonała oceny przebiegu granic albowiem nie było to przedmiotem wątpliwości.

W ocenie Sądu Rejonowego nie można jednak stwierdzić, że kwestia przebiegu granic nie była przedmiotem analizy przez strony umowy. Z opinii biegłego sądowego K. P. wynika, że strony w chwili zawierania umowy kupna sprzedaży kupujący nie posiadali wiedzy o tym, że granica działki nr (...) przechodzi przez budynek mieszkalny położony na tej działce. Kupujący, co podniósł biegły sądowy, zostali wprowadzeni w błąd przez sprzedających co przebiegu granicy. Kupili ogrodzoną działkę w ten sposób jak na dzień dzisiejszy, czyli użytkują część działki nr (...) tj. działkę o nr projektowanym nr 237/5 o powierzchni 0,0135 ha i to w dobrej wierze od dnia 8 czerwca 1994 roku. Z opinii biegłego sądowego A. C. (1) wynika, że wysokość stawki czynszu dzierżawnego wynosi 1,16 złotych za 1 metr kwadratowy.

Sąd Rejonowy nie stwierdził nieprawidłowości związanych z ustalenia zawartymi w opinii jak i w zakresie dokonanych wyliczeń i przyznał opinii biegłego sądowego A. C. (1) prymat wiarygodnej i przekonywującej co do przyjętej zasady wyliczenia należności z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości.

W ocenie Sądu Rejonowego okoliczności związane z podnoszonym zarzutem, iż nieruchomość została nabyta w dobrej wierze nie mają znaczenia w zakresie ustalenia zasad odpłatności za bezumowne korzystanie z nieruchomości. Pozwana posiada wiedzę w zakresie przebiegu granicy i korzysta z nieruchomości określonej przez biegłego sądowego jako działka nr (...).

W odniesieniu do podniesionego zarzutu dobrej wiary pozwanej Sąd Rejonowy wskazał, że pozwana co najmniej od chwili doręczenia jej odpisu nakazu zapłaty w dniu 28 lipca 2006 roku w sprawie sygn. akt I Nc 97/06 i dalej sygn. akt I C 235/06 powzięła wiedzę w przedmiocie, iż nieruchomość na której posadowiony jest jej dom stanowi w części inną działkę.

Przywołując art. 83 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd Rejonowy obciążył pozwaną obowiązkiem zwrotu kosztów stanowiących wynagrodzenie biegłego sądowego w kwocie 1.140,37 złotych.

Apelację od powyższego wyroku wniosła pozwana zaskarżając go w punktach: I, III, IV i żądając zmiany poprzez oddalenie powództwa bądź przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie od powodów na rzecz pozwanej kosztów postępowania. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono:

1.  Naruszenie prawa materialnego, a to art. 224 § 2 k.c. przez błędne jego zastosowanie

2.  Sprzeczność istotnych ustaleń Sądu I instancji z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego.

3.  Naruszenie art. 233 k.p.c. przez dowolne ustalenie, że pozwana korzystając z części działki gruntu nr (...), należącej do pozwanych była w złej wierze

4.  Naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. przez nie podanie w uzasadnieniu wyroku faktów, które Sąd uznał za udowodnione, dowodów na których się oparł i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej oraz nie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku

5.  naruszenie art. 328 k.p.c. oraz art. 89 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych poprzez przyznanie biegłemu A. C. (1) wynagrodzenia nie odzwierciedlającego jego rzeczywistego nakładu pracy i czasu poświęconego Opinii i przyznanie w związku z tym biegłemu wynagrodzenia które jest rażąco zawyżone, nie odpowiada faktycznie wykonanej pracy przez biegłego

W uzasadnieniu apelacji podano, iż powodowie nigdy nie wytoczyli przeciwko pozwanej powództwa o wydanie nieruchomości, w związku z czym nie była i nie jest zobowiązana do zapłaty wynagrodzenia za korzystanie z niej.

Przez cały okres objęty roszczeniem pozwu, pozwana korzystała z gruntu stanowiącego część działki nr (...), będącej własnością powodów, w dobrej wierze, tj. w uzasadnionym przeświadczeniu, że stanowi ona jej własność, zaś oceny dobrej wiary dokonuje się według stanu z chwili wejścia w posiadanie rzeczy. Samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest zobowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy. Sytuacja posiadacza ulega zmianie, gdy posiadacz będący w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, co nie miało miejsca w niniejszej sprawie, więc w świetle treści art. 224 k.c. brak było przesłanek do obciążania pozwanej obowiązkiem zapłaty wynagrodzenia za korzystanie z nieruchomości w okresie objętym roszczeniem pozwu. Za błędne i niczym nie uzasadnione apelująca uznała twierdzenie Sądu, który na dowód złej wiary pozwanej podał: „pozwana co najmniej od chwili doręczenia jej odpisu nakazu zapłaty w dniu 28 lipca 2006r w sprawie sygn. akt INc 97/06 i dalej sygn. akt IC 235/06 powzięła wiedzę w przedmiocie, iż nieruchomość na której posadowiony jest dom stanowi w części inną działkę". Sąd nie podał z czego wywodzi taki wniosek, zaś doręczenie odpisu nakazu zapłaty w sprawie o oświadczenie pieniężne nie pozostaje w związku ze złą wiarą pozwanej czy też obowiązkiem zapłaty wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości. W ocenie apelującego powodowie nie obalili domniemania dobrej wiary, którą posiadała pozwana posiadając część ich nieruchomości.

Pozwana wskazała na to, iż Sąd I instancji nie podał, w jaki sposób ustalił kwotę należnego powodom wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z gruntu. Pozwani domagali się w nim zasądzenia kwoty 10.335 złotych będącą wynikiem przyjęcia stawki czynszu w kwocie 1,50 złotych za m2 zajętego gruntu, zaś biegły sądowy A. C. (1) podał w opinii wydanej za zlecenie Sądu, iż średnia stawka czynszu dzierżawnego wynosiła na tym terenie, w okresie objętym roszczeniem pozwu średnio 1,16 zł.

Dodatkowo, pozwana wskazała, iż to ona ogrodziła płotem działkę gruntu, na której posadowiony jest dom, a faktycznie ogrodzenie siatką działki już było w dacie kupna domu od J. i A. G. (3). Okoliczność ta wynika nie tylko z wyjaśnień pozwanej, ale i z dokumentacji na którą powołuje się w Opinii biegła sądowa K. P., że zupełne dowolna bo nie poparta żadnymi dowodami jest opinia Sądu Rejonowego, iż „ustalenie bezspornych okoliczności w sprawie sygn. akt IC 235/06 było podstawą zawarcia przez strony ugody w dniu 30.12.2000 roku pozwana nie zaprzecza, że taka ugoda została zawarta, ale zawarcie ugody nie jest równoznaczne z uznaniem roszczenia i pozwana nigdy oświadczenia jej treści nie składała -to nie biegły sądowy P. I. sporządził opinię, wskazując, że kupujący zostali przez sprzedających wprowadzeni w błąd, a Opinię tej treści sporządziła biegła K. P.. Dodatkowo, pozwana zwróciła uwagę na to, że świadek E. R. nie potwierdzała w toku procesu, iż dom został wybudowany również na działce (...) - dysponując w dacie kupna wypisem z księgi wieczystej oraz zapewnieniem sprzedających stwierdziła, zeznając w charakterze świadka na rozprawie, że nie miała podstaw nawet do przypuszczeń, iż dane zwarte w księdze wieczystej, objęte rękojmią wiary publicznej czy też oświadczenie sprzedawcy, złożone przed notariuszem, są nieprawdziwe.

Pozwana wniosła również zażalenie na postanowienie Sądu Rejonowego w Myśliborzu z dnia 12 listopada 2014 r. w przedmiocie przyznania biegłemu sądowemu A. C. (1) wynagrodzenia w kwocie 1140,37 złotych za sporządzoną opinię. Według pozwanej wynagrodzenie przyznane biegłemu było zawyżone, gdyż nieadekwatna do rzeczywistego była określona przez biegłego liczba 12 godzin przeznaczonych na poszukiwanie stawek czynszu gruntów w (...) Ośrodku (...) w M., w gminie, w biurach nieruchomości oraz opracowanie opinii na co biegły miał przeznaczyć 16 godzin. W ocenie pozwanej wynagrodzenie biegłego winno dotyczyć jedynie czasu niezbędnego do prawidłowego sporządzenia opinii.

Powodowie zażądali oddalenia apelacji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej była zasadna w nieznacznej części.

Prawidłowo ustalony stan faktyczny sprawy sprowadza się do ustalenia, iż J. G. i A. G. (3) sprzedali m.in. E. R., poprzedniczce prawnej pozwanej, nieruchomość zabudowaną budynkiem mieszkalnym zajmującym część sąsiedniej nieruchomości będącej aktualnie własnością powodów. Przy czym zbywana nieruchomość była ogrodzona przez sprzedających w sposób istniejący w dniu orzekania w niniejszej sprawie. Okoliczność te wynikają wprost z zebranego przez Sąd Rejonowy materiału dowodowego, a zwłaszcza z zeznań świadków E. R. oraz J. G.. Ten ostatni świadek wskazał również i to, że sprzedał nieruchomość ogrodzoną. Osoba ta posiadała wiedzę o tym, iż wzniosła budynek na działce rodziców, czyli na działce nr (...), gdyż podała wprost, iż rodzice mu udostępnili ten kawałek „ze wskazaniem, że powodowie mieli prawo do tego kawałku” (k. 116). Brak jednak jest dowodów na to, iż sprzedający tą wiedzą się podzielili z kupującymi. O ile można więc uznać, iż między sprzedającymi a jego rodzicami istniało porozumienie dotyczące korzystania z ich gruntu, np. odpowiadające prawu użyczenia, to trudno przyjąć iż takie porozumienie istniało między kupującymi a rodzicami powodów. Na taką okoliczność nie wskazują zeznania świadków czy stron.

Zgodzić się należy z poglądem pozwanej, że określone normą art. 224 § 2 k.c. roszczenia uzupełniające przysługują przeciwko posiadaczowi w dobrej wierze tylko pod warunkiem wytoczenia powództwa windykacyjnego i obejmują rozliczenie stron za okres od dowiedzenia się przez pozwanego posiadacza o wytoczeniu powództwa. Inne powództwa, chociażby powództwo o ustalenie, czy powództwo o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym bądź powództwo o zapłatę, nie uzasadniają uruchomienia roszczeń uzupełniających adresowanych przeciwko posiadaczowi samoistnemu w dobrej wierze. Sposób interpretacji art. 224 § 2 k.p.c. przedstawiony przez pozwaną uznać należy za właściwy, gdyż wynikający bezpośrednio z brzmienia tego przepisu. Treść hipotezy powyższej normy nie obejmuje jednak stanu faktycznego zaistniałego w niniejszej sprawie.

Powodowie zażądali od pozwanej wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z części ich nieruchomości w okresie od 1 marca 2006 r. do 31 października 2010 r. Przy czym w sprawie o sygn. akt I C 235/06 zawisłej między stronami w dniu 20 czerwca 2006 r. dochodzono wynagrodzenia za 16 miesięcy bezumownego korzystania z nieruchomości począwszy od listopada 2004 r. Z treści sprzeciwu pozwanej z dnia 24 sierpnia 2006 r. wynika, iż wiedzę o tym, że jej budynek zajmuje część działki nr (...) powzięła „dopiero 14 grudnia 2005 r.” (k. 19). A zatem, w dniu 1 marca 2006 r. pozwana zajmując część nieruchomości powodów była już w złej wierze, co uzasadnia przyjęcie, iż stan faktyczny sprawy wyczerpuje hipotezę normy wynikającej z treści art. 225 k.c. w zw. z art. 224 § 2 k.c.

Wskazać jednocześnie należy, iż pogląd pozwanej wyrażony na apelacji, iż oceny dobrej wiary dokonuje się na chwilę wejścia w posiadanie rzeczy, byłby trafny w sytuacji konieczności oceny takiej wiary w przypadku badania zaistnienia przesłanek zasiedzenia opisanych w treści art. 172 § 1 k.c., co nie było podnoszone w postępowaniu rozpoznawczym (zob. uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 2003 r. w sprawie III CZP 35/03).

Zgodnie z powszechnie akceptowanym stanowiskiem doktryny i orzecznictwa, aprobowanym także przez Sąd Okręgowy, dobra wiara oznacza stan psychiczny określonej osoby polegający na błędnym, ale usprawiedliwionym w danych okolicznościach przeświadczeniu o istnieniu jakiegoś prawa podmiotowego lub stosunku prawnego. W dobrej wierze jest ten, kto powołując się na pewne prawo podmiotowe lub stosunek prawny ma przeświadczenie, że to prawo lub stosunek prawny istnieje, chociażby nawet to przeświadczenie było błędne, o ile tylko błędność tego przeświadczenia należy w danych okolicznościach uznać za usprawiedliwioną. Natomiast zła wiara zachodzi wówczas, gdy określona osoba wie (ma świadomość) o nieistnieniu określonego prawa podmiotowego lub stosunku prawnego albo też nie wie, ale ta niewiedza jest nieusprawiedliwiona. Dobrą wiarę posiadacza wyłącza już zwykłe niedbalstwo, czyli brak należytej staranności (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 lipca 2004 r., I CK 38/04).

Powyższe ustalenia i rozważania prowadzą do wniosku, iż w dniu wytoczenia powództwa w niniejszej sprawie pozwana była osobą, która posiadała wiedzę o zajmowaniu części nieruchomości pozwanych, przy czym znany był jej fakt praw właścicielskich pozwanych do tej części nieruchomości.

Co do zasady zatem rozstrzygnięcie Sądu I instancji było trafne.

Korekta wyroku Sądu Rejonowego dotyczyć musiała jednak rozstrzygnięcia co do zasądzonej kwoty - Sąd I instancji nie wziął pod uwagę opinii biegłego A. C. (1) w zakresie wyliczonego wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości. Łącznie za sporny okres wyniosło ono, zgodnie z opinią biegłego, 7 387,50 złotych (k. 242)

Dostrzec należy i to, iż Sąd Rejonowy nieprawidłowo uznał za słuszne żądanie solidarnego zasądzenia żądanej przez powodów kwoty, gdyż winien to uczynić przy uwzględnieniu faktu, iż udział w prawie własności spornej działki: W. G. wyniosły 10/16, zaś pozostały pozwanych po 3/16 (k. 7-9). Nieznacznej korekcie podlegały odsetki od zasądzonej kwoty – pozwana w zwłokę w jej uiszczeniu popadała dzień po otrzymaniu odpisu pozwu, które należy potraktować jako wezwanie do zapłaty w trybie art. 476 k.c.

Mając zatem na uwadze art. 386 § 1 k.p.c. zaskarżone orzeczenie należało w punkcie I zmienić i zasądzić od pozwanej Z. M. (1): na rzecz powoda W. G. kwotę 4.617 złotych i 19 groszy z odsetkami ustawowymi od dnia 9 grudnia 2010 r., zaś na rzecz B. G. i A. W. kwoty po 1.385 złotych i 16 groszy z odsetkami ustawowymi również od dnia 9 grudnia 2010 r. W pozostałej części powództwo, a następnie apelację pozwanej oddalono.

Modyfikacja wyroku Sądu Rejonowego w zakresie roszczenia głównego i ubocznych nie wpłynęła na prawidłowość rozstrzygnięcia o kosztach postępowania przez Sądem I instancji i Sądem odwoławczym. Pozwani wygrali sprawę w znacznym zakresie, bo w 72 %. Nie zaistniała więc konieczność modyfikacji rozstrzygnięcia o kosztach postępowania, skoro wysokość żądanego wynagrodzenia była kwestią oceny biegłego, od której ocena powodów różniła się nieznacznie. Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego również oparto o treść art. 100 zd. 2 k.p.c. zasądzając od pozwanej na rzecz powodów kwotę 600 złotych stanowiącą wynagrodzenie pełnomocnika ustalone w minimalnej stawce.

II.

Nie było również zasadne zażalenie pozwanej na postanowienie Sądu Rejonowego w Myśliborzu z dnia 12 listopada 2014 r. w przedmiocie przyznania biegłemu sądowemu A. C. (1) wynagrodzenia w kwocie 1140,37 złotych za sporządzoną opinię. Według pozwanej wynagrodzenie przyznane biegłemu było zawyżone, gdyż nieadekwatna do rzeczywistego była określona przez biegłego liczba 12 godzin przeznaczonych na poszukiwanie stawek czynszu gruntów w (...) Ośrodku (...) w M., w gminie, w biurach nieruchomości oraz opracowanie opinii na co biegły miał przeznaczyć 16 godzin. W ocenie pozwanej wynagrodzenie biegłego winno dotyczyć jedynie czasu niezbędnego do prawidłowego sporządzenia opinii. Pozwane nie sformułowała jednak konkretnego wniosku zażalenia żądając przyznania biegłemu adekwatnego do nakładu pracy wynagrodzenia.

Analiza treści opinii biegłego A. C. (2) z dnia 6 października 2014 r. wskazuje na to, iż biegły wykonał ją zgodnie z treścią postanowienia dowodowego z dnia 7 maja 2014 r., wskazując na przyjętą metodologię pracy, jej podstawy prawne i faktyczne. Biegły dokonał wyceny spornej części nieruchomości w oparciu o dane dotyczące trzynastu podobnych oraz przeanalizował dane pozwalające mu na ustalenie wysokości czynszu dzierżawnego za okres od 2006 r. do 2014 r. Na rozprawie w dniu 6 listopada 2014 r. biegły podał, iż dane dotyczące stawek dzierżawnych gruntu pozyskiwał poszukując ich a nie generując z posiadanego systemu służącego do wyceny nieruchomości. Opinia biegłego liczy faktycznie 22 strony. Biegły ją sporządził po oględzinach, z udziałem stron – z których sporządził protokół, zaś obraz nieruchomości odzwierciedlił fotografiami i szkicem zamieszonym w treści opinii. W ocenie Sądu Okręgowego opisany przez biegłego czas na sporządzenie opinii i czas na jej przygotowań jest adekwatny do opisanego w jego karcie pracy.

Mając powyższe na uwadze w oparciu o art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. zażalenie pozwanej na powyższe postanowienie należało oddalić. Pozwana przegrała postępowanie zażaleniowe, lecz powodowie, reprezentowani przez radcę prawnego, nie żądali obciążenia pozwanej kosztami tego postępowania.

SSO Tomasz Szaj SSO Małgorzata Grzesik SSO Zbigniew Ciechanowicz