Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lipca 2016 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

Przewodniczący: SSO Sławomir Krajewski

po rozpoznaniu w dniu 26 lipca 2016 roku w Szczecinie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa F. Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego we W.

przeciwko W. B.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego w S. z dnia 21 marca 2016 roku, sygn. akt I C 2541/15

1.  zmienia zaskarżony wyrok nadając mu treść:

I.  zasądza od pozwanego W. B. na rzecz powoda F. Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego we W. kwotę 216,35 zł (dwieście szesnaście złotych i trzydzieści pięć groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 lipca 2015 roku;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 107 (sto siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 150 (sto pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO Sławomir Krajewski.

Sygn. akt II Ca 832/16

UZASADNIENIE

Powód F. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego W. B. kwoty 216,35 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu podał, iż na podstawie umowy ramowej cyklicznego przelewu wierzytelności nabył od (...) S.A. prawo do wierzytelności wobec pozwanego. Dalej wskazał, że pozwanego łączyła z wierzycielem pierwotnym umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych, na podstawie której to wierzyciel pierwotny obciążył pozwanego należnościami za świadczone na jego rzecz usługi za okres kwiecień – lipiec 2014 roku, na które wystawił załączone przez powoda faktury opiewające na łączną kwotę 216,35 zł, a które to powód dochodzi w tym postępowaniu.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym z dnia 13 lipca 2015 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie uwzględnił w całości żądanie pozwu.

W dniu 29 lipca 2015 r. pozwany wniósł sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty domagając się oddalenia powództwa w całości.

W uzasadnieniu podał, że po otrzymaniu aneksu do umowy z dnia 1 marca 2012 roku wprowadził w nim adnotacje, że jego wolą jest, by umowa po upływie okresu na jaki została zawarta nie ulegała przedłużeniu, lecz zakończyła się w dniu 30 marca 2014 roku. Skoro wierzyciel pierwotny nie kwestionował dokonanej przez niego adnotacji, to strony łączyła umowa w treści nadanej jej przez pozwanego, wobec czego brak jest podstaw do obciążania go opłatami za usługi telekomunikacyjne za okres już po zakończeniu trwania stosunku umownego.

W odpowiedzi na sprzeciw strona powodowa podniosła, że zgodnie z § 8 aneksu, każda zmiana umowy wymaga zawarcia aneksu w formie pisemnej pod rygorem nieważności i niedopuszczalna była zmiana dokonana na podstawie dopisków i adnotacji na formularzu umowy. W związku z tym, zdaniem powoda, adnotacje i skreślenia pozwanego nie mogą być traktowane jako zmiana warunków umowy.

Wyrokiem z dnia 21 marca 2016 roku Sąd Rejonowy w S., po rozpoznaniu sprawy o sygn. akt I C 2541/15 upr., oddalił powództwo F. Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą we W. przeciwko W. B. o zapłatę.

W uzasadnieniu powyższego rozstrzygnięcia Sąd I instancji wskazał, iż podstawę prawną żądania pozwu stanowił w niniejszej sprawie art. 509 k.c., w zw. z art. 56 i nast. Ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne. Uznał, że powód nie wykazał zasadności dochodzonego przezeń roszczenia, albowiem o ile za przyznany uznać można fakt zawarcia przez pozwanego z (...) S.A. umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, to już niewykazane zostało przez powoda, by strony łączyła umowa na czas nieokreślony. Sąd Rejonowy zgodził się z pozwanym, że umowa została zawarta na czas oznaczony do dnia 30 marca 2014 roku, albowiem jeżeli wierzyciel pierwotny nie godził się na zaproponowane przez pozwanego warunki, to winien był go o tym poinformować (brak takiej informacji stanowi zdaniem Sądu naruszenie dobrych obyczajów i zasad współżycia społecznego – art. 5 k.c.). Jednocześnie uznał, że ewentualnie dokonany przez pozwanego dopisek na umowie należy traktować jako wypowiedzenie umowy z dniem 30 marca 2014 roku, gdyż stanowił on oświadczenie woli pozwanego złożone w wymaganej formie pisemnej.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł powód i zaskarżając wyrok w całości, wniósł o jego zmianę, poprzez uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm prawem przepisanych za obie instancje; ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

Zaskarżonemu orzeczeniu apelujący zarzucił naruszenie:

a)  art. 353 ¹ k.c., poprzez przyjęcie, iż strony ułożyły stosunek prawny według treści przyjętej przez Sąd Rejonowy podczas gdy zgodnie z zasadą swobody umów strony zawarły umowę o treści i na warunkach wskazanych w aneksie z dnia 1 marca 2012 roku, tym samym jednostronne zmiany umowy dokonane przez pozwanego należy uznać za niewiążące;

b)  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie swobodnej oceny dowodów, a to poprzez przyjęcie, iż strony zawarły umowę na okres określony podczas gdy zgodnie z zasadą logicznego rozumowania należało przyjąć, iż po upływie 24 miesięcy, łączyła strony umowa na okres nieokreślony.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda okazała się być zasadna, skutkując zmiana zaskarżonego orzeczenia.

W myśl przepisu art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, to uzasadnienie wyroku sądu odwoławczego w postępowaniu uproszczonym powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej orzeczenia z przytoczeniem przepisów prawa.

Uwzględniając powyższe godzi się zauważyć, iż powód podstawy prawnej dochodzone w niniejszej sprawie roszczenia upatrywał w treści przepisu art. 509 k.c. stanowiącego, że wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (§ 1). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (§ 2).

Wywodząc roszczenie o zapłatę kwoty 216,35 zł jako jego podstawę faktyczną powód wskazywał, iż pozwanego łączyła z będącym wierzycielem pierwotnym (...) S.A. z siedzibą w W. umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz.U. z 2004 r., nr 171, poz. 1800 z późn. zm.) zawarta w dniu 30 marca 2010 roku. Wskazał, iż przedmiotowa umowa została następnie przedłużona aneksem z dnia 1 marca 2012 roku na kolejne 24 miesiące liczone od dnia 30 marca 2012 roku, a po upływie tego okresu, wobec niewypowiedzenia umowy przez żadną ze stron, została przedłużona na czas nieokreślony. Wierzyciel pierwotny w związku z tym po dniu 30 marca 2014 roku dalej obciążał pozwanego należnościami z tytułu świadczonych usług telekomunikacyjnych, których to jednak pozwany nie uiścił, a której to zapłaty kwoty powód dochodził w tym postępowania.

Wedle twierdzeń strony powodowej, wyżej opisaną wierzytelność nabył on na podstawie zawartej z wierzycielem pierwotnym umowy ramowej cyklicznego przelewu wierzytelności z dnia 20 listopada 2014 roku i porozumienia z dnia 18 marca 2015 roku do tej umowy, które przedłożył do akt sprawy.

Tymczasem pozwany kwestionując zgłoszone przez powoda w tym postepowaniu żądanie domagał się jego oddalenia w całości podnosząc jedynie, że umowa łącząca wierzyciela pierwotnego z pozwanym przestała obowiązywać z dniem 30 marca 2014 roku, wobec czego brak jest podstaw do obciążania go należności za okres już po wygaśnięciu umowy.

W świetle powyższego nie powinno budzić wątpliwości, że kwestią kluczową dla rozstrzygnięcia rozpatrywanej sprawy był rozkład ciężaru dowodu uregulowany w treści art. 6 k.c., stanowiącego, iż ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Ciężar dowodu w rozumieniu cytowanego przepisu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów. W myśl bowiem art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Jak zauważono w orzecznictwie, „instytucja ciężaru dowodu w znaczeniu materialnym służy do kwalifikacji prawnej negatywnego wyniku postępowania dowodowego. Przepis regulujący rozkład ciężaru dowodu określa, jaki wpływ na wynik procesu ma nieudowodnienie pewnych faktów, inaczej mówiąc kto poniesie wynikające z przepisów prawa materialnego negatywne konsekwencje ich nieudowodnienia” (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 5 czerwca 2013 r., I ACa 390/13). W świetle będącej podstawą procesu cywilnego opartego na zasadzie kontradyktoryjności reguły, to na stronach spoczywa zatem obowiązek twierdzenia i dowodzenia tych wszystkich okoliczności i faktów, które stosownie do art. 227 k.p.c. mogą być przedmiotem dowodu, w szczególności tych, które są w sprawie sporne. Co wymaga podkreślenia, iż obowiązkiem powoda jest przytoczenie okoliczności faktycznych, z których wywodzi roszczenie (art. 187 § 1 pkt 2 k.p.c.) i wskazanie na dowody, których przeprowadzenie potwierdzi zasadność jego twierdzeń o faktach (art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c.). Wszystkie okoliczności faktyczne doniosłe dla rozstrzygnięcia sprawy i składające się na podstawę faktyczną rozstrzygnięcia muszą mieć oparcie w dowodach przeprowadzonych w toku postępowania, o ile nie są objęte zakresem faktów przyznanych przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości (art. 229 k.p.c.) oraz co do faktów niezaprzeczonych (art. 230 k.p.c.) (tak Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 27 listopada 2014 r., I ACa 677/14, LEX nr 1621085).

Uwzględniając powyższe oraz stanowisko procesowe prezentowane w toku sprawy przez pozwanego zauważyć wpierw należało, iż pozwany na żadnym etapie postępowania nie kwestionował skuteczności nabycia przez stronę powodową przedmiotowej wierzytelności. W tej sytuacji uznając tą okoliczność za bezsporną i mając na uwadze, że powód przedłożył do akt sprawy odpisy dokumentów potwierdzające fakt dokonania przelewu wierzytelności, Sąd Okręgowy za wykazany uznał fakt zawarcia przez powoda z wierzycielem pierwotnym umowy przelewu wierzytelności i skuteczności zdziałanej przez nich czynności.

Jednocześnie skoro pozwany nie negował wysokości dochodzonego przez powoda roszczenia, wszak na tą okoliczność nie sformułował żadnych zarzutów ani twierdzeń faktycznych, a wysokość tego roszczenia wynikała z przedłożonych przez powoda dowodów z dokumentów - w tym faktur VAT, aneksu do umowy z dnia 1 marca 2012 roku i samej umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 30 marca 2010 roku – to kwestię wysokości roszczenia powoda również uznać należało za bezsporną.

Między stronami bezsporną była również okoliczność zawarcia przez pozwanego z wierzycielem pierwotnym (...) S.A. umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 30 marca 2010 roku.

Spór między stronami ogniskował w istocie wyłącznie wokół kwestii tego, umowa ta została przedłużona aneksem z dnia 1 marca 2012 roku na czas określony - do dnia 30 marca 2014 roku, czy też na czas nieoznaczony i kwestia ta była kluczowa dla rozstrzygnięcia.

W przypadku, bowiem przyjęcia, jak chce tego pozwany, że umowa została zawarta na czas oznaczony i wygasła z dniem 30 marca 2014 roku, brak byłoby podstaw do obciążania pozwanego opłatami za świadczenie usług telekomunikacyjnych za okres kwiecień – lipiec 2014 r.

Mając zna uwadze okoliczności rozpatrywanej sprawy, w szczególności w kontekście treści zarówno łączącej pozwanego z wierzycielem pierwotnym umowy z dnia 30 marca 2010 roku oraz aneksu do tej umowy z dnia 1 marca 2012 roku, Sąd Okręgowy nie podzielając stanowiska pozwanego i oceny wyrażonej przez Sąd pierwszej instancji doszedł do przekonania, iż w spornym okresie istotnie łączyła strony umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawarta na czas nieoznaczony.

Zważyć należało, że pozwany zawarł z (...) S.A. w dniu 30 marca 2010 roku umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych na okres 24 miesięcy, tj. do dnia 30 marca 2012 roku. Zgodnie z pkt IV tej umowy, umowa zawarta na czas określony przekształcała się po upływie okresu na jaki została zawarta w umowę na czas nieokreślony, chyba że abonent złożył w formie pisemnej i z wyprzedzeniem odpowiadającym co najmniej jednemu pełnemu okresowi rozliczeniowemu dyspozycję nieprzedłużania umowy ponad okres na jaki została zawarta (k. 81). Tożsamy zapis został zawarty także w § 14 ust. 2 stanowiącego integralną część umowy Regulaminu Świadczenia Usług (...)/Internet dla Firm (...) (k. 87). Jednocześnie w pkt III umowy z dnia 30 marca 2010 roku, przewidziano, że warunki umowy mogą ulec zmianę przez strony na podstawie pisemnego aneksu do umowy (k. 80). Jak zaś wynika z bezspornych okoliczności sprawy, wierzyciel pierwotny wysłał pozwanemu podpisany przezeń uprzednio pisemny aneks z dnia 1 marca 2012 roku do umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 30 marca 2010 roku, w którego § 1 zawarto zapis, iż „Umowa zostaje zawarta na czas określony 24 (dwudziesty czterech) miesięcy, liczone od 2012-03-30” (ust. 1). „Po upływie 24 (dwudziestu czterech) miesięcy umowa ulega automatycznemu przedłużeniu na czas nieokreślony” (ust. 2) (k.77).

Wprawdzie bezspornie pozwany przed podpisaniem umowy skreślił zapis o automatycznym przedłużeniu się umowy na czas nieokreślony po upływie okresu na jaki została ona zawarta, wpisując odręczenie dzień 30 marca 2014 roku, jako datę końcową obowiązywania umowy, tym niemniej nie sposób uznać, by w ten sposób w trybie art. 68 k.c. złożył on wierzycielowi pierwotnemu nową ofertę i aby wobec przystąpienia przez (...) S.A. do wykonywania umowy, doszło do dorozumianego przyjęcia oferty pozwanego w trybie art. 69 k.c.

Nie można bowiem na kanwie rozpatrywanej sprawy tracić z pola widzenia, że zgodnie z § 8 aneksu do umowy, „Z zastrzeżeniem postanowień Regulaminu zmiana umowy wymaga zawarcia aneksu w formie pisemnej pod rygorem nieważności. Nie będą uznawane za zmianę niniejszych warunków jakiekolwiek dopiski i adnotacje na formularzu umowy/aneksu, w szczególności naniesione odręczenie” (k. 77). Co niezwykle istotne, cytowany wyżej § 8 aneksu do umowy nie został przez pozwanego wykreślony. Skoro zatem aneks do umowy jako taki, zawierający także powyższe zastrzeżenie, został przez pozwanego podpisany, to przyjąć należało, że zgodnie z wolą obydwu stron – w tym także pozwanego - nie mogło dojść do zmiany ani umowy, ani aneksu do umowy w inny sposób, aniżeli poprzez zawarcie przez strony aneksu do umowy w formie pisemnej pod rygorem nieważności i że jakiekolwiek odręczne zapiski i adnotacje na przesłanym formularzu umowy/aneksu nie mogłyby być uważane za zmianę warunków umowy. Jak przy tym bezsprzecznie wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w rozpatrywanej sprawie, nie doszło do złożenia przez wierzyciela pierwotnego i pozwanego w formie pisemnej zgodnego oświadczenia woli odnośnie zmiany warunków umowy w zakresie nie przedłużania umowy po upływie okresu na jaki została zawarta wobec braku jej wypowiedzenia przez pozwanego. Tym samym dopiski i wykreślenia sporządzone przez pozwanego na aneksie do umowy, z uwagi na zastrzeżoną formę pisemną pod rygorem nieważności, nie mogły doprowadzić do zmiany treści umowy łączącej strony.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy uznał, że strony obowiązywała umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych w brzmieniu nadanym jej aneksem z dnia 1 marca 2012 roku, w związku z czym, umowa ta wobec jej niewypowiedzenia przez pozwanego w stosownym terminie, w wymaganej formie pisemnej, uległa po dniu 30 marca 2014 roku przedłużeniu na czas nieokreślony.

W konsekwencji, wierzyciel pierwotny był uprawniony także po dniu 30 marca 2014 roku, tj. w okresie kwiecień – lipiec 2014 roku, do obciążania pozwanego opłatami z tytułu świadczonych usług telekomunikacyjnych we wskazanej w pozwie wysokości.

Uznając zatem, że powód wykazał dochodzone przez niego w tym postępowaniu roszczenie tak co do jego zasady jak i wysokości (przypomnieć należy, ze pozwany nie kwestionował samej wysokości należności dochodzonej przez powoda). Sąd drugiej instancji zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, iż w uwzględnieniu żądania pozwu zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 216,35 zł.

Już tylko marginalnie wypada w tym miejscu zauważyć, iż nie zasługuje na aprobatę stanowisko Sądu Rejonowego, iżby uczyniony przez pozwanego dopisek na aneksie do umowy, poprzez wskazanie daty 30 marca 2014 roku, mógł być poczytywany jako oświadczenie woli pozwanego dotyczące wypowiedzenia umowy ze wskazanym przez niego dniem. Podkreślić trzeba, iż oświadczenie woli strony należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje (art. 65 § 1 k.c.). Z okoliczności sprawy w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości wynika, że wolą pozwanego podczas dokonywania na formularzu aneksu do umowy omawianego dopisku było wyłącznie to, by umowa po upływie dwóch lat nie uległa automatycznemu przedłużeniu na czas nieokreślony. Nie sposób zatem przyjąć jak uczynił to Sąd pierwszej instancji, by wolą pozwanego w chwili podpisywania aneksu do umowy, było jednoczesne złożenie przez niego oświadczenia o jej wypowiedzeniu, tym bardziej, że sam pozwany na taką wolę w toku całego postępowania nie wskazywał.

O odsetkach od zasądzonego świadczenia orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. stanowiącego, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek ustawowych za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedniości nie ponosi oraz art. 482 § 1 k.c., który głosi, że od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy.

Daty wymagalności poszczególnych opłat abonamentowych wynikały wprost z faktur przedłożonych przez powoda i nie były przez pozwanego kwestionowane.

Upływ terminów płatności tych kwot uprawniał wierzyciela do naliczenia od tych opłat odsetek za opóźnienie, a także ich kapitalizacji. Również i w tym zakresie pozwany nie sformułował żadnych zarzutów.

Uzasadnionym było wreszcie dochodzenie ustawowych odsetek za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu tak od zaległych opłat abonamentowych, jak i skapitalizowanych odsetek za opóźnienie w ich zapłacie naliczonych do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu (30 czerwca 2015 roku).

Z tych względów odsetki ustawowe od zasądzonego świadczenia przyznano od dnia 1 lipca 2015 roku.

Powyższa zmiana rozstrzygnięcia co do istoty sprawy skutkowała koniecznością rozstrzygnięcia o kosztach postępowania przed Sądem pierwszej instancji, o czym orzeczono na podstawie art. 108 § 1 k.p.c. i art. 98 § 1 i 3 k.p.c., w zw. z art. 99 k.p.c., zgodnie z regułą odpowiedzialności za wynik procesu, zasądzając z tego tytułu od pozwanego na rzecz powoda kwotę 107 zł. Na zasądzone na rzecz powoda koszt postępowania składały się: kwota 30 zł tytułem opłaty od pozwu, kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kwota 60 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika powoda w osobie radcy prawnego - ustalone na podstawie § 6 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r. poz. 490 tj.).

Tak argumentując zmieniono zaskarżony wyrok, o czym Sąd Okręgowy - na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. orzekł w punkcie 1. sentencji wyroku.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w punkcie 2. sentencji wyroku na podstawie art. 108 § 1 k.p.c. i art. 98 § 1 i 3 k.p.c., w zw. z art. 99 k.p.c.

Wobec uwzględnienia apelacji powoda w całości, zasądzono na jego rzecz od pozwanego tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego kwotę 150 zł, w tym 30 zł tytułem opłaty od apelacji i 120 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika powoda w osobie radcy prawnego – ustalonego na podstawie § 2 pkt 1 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804).

SSO Sławomir Krajewski.