Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 24 kwietnia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Sławomir Krajewski (spr.)

Sędziowie SSO Mariola Wojtkiewicz

SSO Małgorzata Grzesik

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 24 kwietnia 2015 roku w Szczecinie

sprawy ze skargi P. T.

o stwierdzenie przewlekłości postępowania w sprawie I Ns 37/09 toczącej się przed Sądem Rejonowym w Myśliborzu

postanawia:

I.  stwierdzić przewlekłość postępowania w sprawie I Ns 37/09 Sądu Rejonowego w Myśliborzu;

II.  zasądzić od Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego w Myśliborzu na rzecz P. T. kwotę 2000 (dwa tysiące) złotych;

III.  oddalić skargę w pozostałym zakresie.

IV.  zarządzić zwrot na rzecz skarżącego kwoty 100 (sto) złotych, uiszczonej tytułem opłaty od skargi.

V.  zasądzić od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Myśliborzu na rzecz P. T. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.

UZASADNIENIE

Skarżący P. T. wniósł na podstawie ustawy z dnia 17 czerwca 2004 roku o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki, o stwierdzenie, iż w sprawie prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Myśliborzu pod sygn. akt I Ns 37/09 nastąpiła przewlekłość postępowania i zasądzenie z tego tytułu od Skarbu Państwa na rzecz powoda kwoty 15.000 zł. Nadto wniósł o zobowiązanie Sądu Rejonowego w Myśliborzu do rozpoznania sprawy w terminie trzech miesięcy oraz zasądzenie na rzecz strony skarżącej kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu podniósł, że sąd nie reagował na fakt niewywiązywania się przez biegłego S. z obowiązku sporządzenia opinii w zakreślonym terminie. Nadto, pomimo, przekroczenia zakreślonego biegłemu terminu na sporządzenia opinii przedłużał go na dalsze okresy, którego biegły i tak nie dochował. Argumentując powyższe wskazał, że:

1) pierwsza opinia została zlecona w dniu 18 stycznia 2010 roku i miała zostać wydana w terminie 2 miesięcy tymczasem, została sporządzona po 9 miesiącach (18 października 2010 roku- data wpływu do sądu),

2) druga opinia uzupełniająca zlecona biegłemu w dniu 16 października 2012 roku, a jego przesłuchanie nastąpiło na rozprawie w dniu 7 stycznia 2013 roku,

3) trzecia opinia sporządzona 24 stycznia 2014 roku, została zakwestionowana przez uczestnika.

4) w dniu 10 czerwca 2013 roku, dopuszczono dowód z uzupełniającej opinii biegłego, która miała zostać wydana w terminie 3 miesięcy. Następnie termin ten został przedłużony do 15 listopada 2013 roku, tj. o 5 miesięcy, a mimo to biegły nie wydał opinii do dnia 31 grudnia 2013 roku. Opinia ta została wydana dopiero w dniu 24 stycznia 2014 roku i doręczona uczestnikowi po upływie znacznego okresu,

5) w dniu 7 czerwca 2010 roku, zlecono opinię biegłemu K., który zwrócił akta w dniu 5 lipca 2010 roku. Opinia ta nie została doręczona uczestnikowi. Nastąpiło to dopiero po ingerencji uczestnika na rozprawie w lutym 2011 roku,

6) w dniu 24 stycznia 2010 roku uczestnik złożył zarzuty do opinii biegłego, do których biegły ustosunkował się dopiero w piśmie z dnia 11 lipca 2014 roku. Nadto, stanowisko biegłego zostało doręczone uczestnikowi dopiero w dniu 29 stycznia 2015 roku, tj. po 6 miesiącach.

7) biegłemu niezasadnie w postanowieniu z dnia 3 lutego 2015 roku, przyznano wynagrodzenie za zajęcie stanowiska do zarzutów do opinii z dnia 24 stycznia 2014 roku, albowiem powyższe nie miało charakteru opinii ale obrony zawartych w niej wniosków,

8).z winy sądu opinie są nieważne z mocy prawa, albowiem upłynął okres 1 roku od daty ich wydania. Stąd też kwoty wypłacone biegłemu są niecelowo wydatkowane,

9).Sąd nie zajął stanowiska co do przesłuchania świadków małżonków W., którzy mieszkają za granicą. Celem ich przesłuchania sąd wyznaczył kilka rozpraw, pomimo tego, że z uwagi na powyższe było do przewidzenia, że się nie stawią.

Do postępowania w sprawie w charakterze uczestnika przystąpił Skarb Państwa - Prezes Sądu Rejonowego w Myśliborzu i wniósł o oddalenie skargi jako bezzasadnej.

Wskazał, że w toku postępowania w sprawie I Ns 37/09 doszło do zmiany składu sędziowskiego. Ponadto opóźnienia w sprawie były wynikiem śmierci biegłego. W toku postępowania doszło do zmiany przepisów odnośnie ważności opinii z zakresu wyceny nieruchomości, co z uwagi na sporne stanowisko stron wiązało się z koniecznością wydania nowej opinii. Dodał, że na długość postępowania wpłynęła postawa stron, które wielokrotnie zmieniały swoje stanowiska. Sąd odraczał rozprawy dając stronom czas do dokonanie czynności, które nie dochodziły do skutku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Skarga okazała się zasadna.

Zgodnie z treścią art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 roku o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki dla stwierdzenia czy w sprawie doszło do przewlekłości postępowania należy w szczególności ocenić m. in. terminowość i prawidłowość czynności podjętych przez sąd w celu wydania w sprawie rozstrzygnięcia, co do istoty (...) uwzględniając charakter sprawy, stopień jej faktycznej i prawnej zawiłości, znaczenie dla strony, która wniosła skargę, rozstrzygniętych w niej zagadnień, a także zachowanie stron, a w szczególności strony, która zarzuciła przewlekłość postępowania.

Jak wynika z powyższego naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki nastąpić może zarówno w wyniku działania, jak i zaniechania sądu. Jest istotnym, że nie każda zwłoka może być przyczyną stwierdzenia przewlekłości, lecz jedynie zwłoka nieuzasadniona. W szczególności ocena, czy postępowanie trwa dłużej niż to konieczne, dokonywana musi być na podstawie zarówno analizy charakteru dokonywanych czynności, jak i stanu faktycznego sprawy. Reasumując stwierdzić trzeba, że ustawodawca określił okoliczności, które każdorazowo sąd rozpoznający skargę na przewlekłość postępowania winien w szczególności oceniać. Należą do nich: prawidłowość i terminowość czynności podjętych przez sąd lub komornika sądowego, charakter sprawy, stopień faktycznej i prawnej zawiłości sprawy, znaczenie samej sprawy dla strony skarżącej, rozstrzygniętych w sprawie zagadnień, zachowanie się strony, która wniosła skargę na przewlekłość postępowania. Wyliczenie to nie ma charakteru katalogu zamkniętego. Ma jednak charakter kierunkowy, określając podstawowy sposób oceny przewlekłości i przesłanek jej wystąpienia. Jest istotnym, że konieczność zbadania terminowości i prawidłowości podjętych czynności oznacza po pierwsze odniesienie do oceny, czy postępowanie trwało dłużej niż jest to konieczne dla wyjaśnienia okoliczności mających znaczenie dla sprawy (art. 1 ust. 1). Po drugie prowadzi do wniosku, że podstawą stwierdzenia przewlekłości może być nie tylko przedłużenie postępowania wynikające z opieszałości sądu, lecz także z podjęcia oczywiście błędnych decyzji procesowych i wywołaną tym zwłoką. Nie chodzi tu oczywiście o wydanie orzeczeń merytorycznych – rozstrzygających sprawę co do istoty, czy także kończących postępowanie w sprawie.

Dodać tu trzeba, że błędy prawne (nawet rażące) popełnione przez sąd w toku postępowania nie mogą skutkować niejako automatycznym stwierdzeniem, że przez to doszło do przewlekłości postępowania sądowego. Jeżeli, bowiem na badanym etapie postępowania, czas jego trwania mieści się w granicach wyznaczonych charakterem czynności podjętych przez sąd i nie rzutuje (w sensie przewlekłości) na bieg postępowania sadowego w jego zasadniczym przedmiocie (zmierzającym do wydania rozstrzygnięcia co do istoty sprawy), to w żadnym wypadku nie można uznać, aby popełnione przez sąd uchybienie procesowe skutkowało przyjęciem, że w postępowaniu sądowym doszło z tego powodu do przewlekłości.

W powyższych kwestiach Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela poglądy ukształtowane w doktrynie i orzecznictwie (vide: P. Górecki, S. Stachowiak, P. Wiliński, Skarga na przewlekłość postępowania sądowego. Komentarz, Oficyna 2007).

Na koniec uwypuklić jeszcze trzeba, że celem instytucji skargi na przewlekłość postępowania jest zlikwidowanie opieszałości sądu, przed którym sprawa zawisła poprzez wymuszenie należytej sprawności sądu (vide: postanowienie SN z dnia 17 listopada 2005 r., IV CSP 1/05, Biuletyn SN 2006/2) i nadanie sprawie odpowiedniego biegu (tak: postanowienie SN z dnia 8 lipca 2005 r., III SPP 120/05, OSNP 2006/5-6/102 i postanowienie SN z 19 stycznia 2006 r., III SPP 162/05). Skarga na przewlekłość ma w szczególności zapewnić szybką reakcję na trwającą zwłokę w czynnościach sądu i służyć dyscyplinowaniu czynności podejmowanych na danym etapie toczącego się jeszcze postępowania w określonej sprawie (por. postanowienie SN z 19 stycznia 2006 r., III SPP 162/05 i postanowienie SN z dnia 18 lutego 2005 r., III SPP 19/05, OSNP 2005/17/277).

Mając na uwadze powyższe dyrektywy orzekania stwierdzić należy, że przedmiotowa skarga winna podlegać uwzględnieniu.

Sąd Okręgowy prześledził tok dokonywanych czynności w sprawie I Ns 37/09 pod kątem okoliczności mających znaczenie dla oceny czy nastąpiła nieuzasadniona przewlekłość postępowania i w oparciu o nie ustalił co następuje:

Wniosek R. T. o podział majątku wspólnego obejmującego ruchomości oraz nieruchomość lokalową wpłynął do sądu w dniu 26 stycznia 2009 roku. Wraz z nim strona złożyła wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu wyceny ruchomości oraz nieruchomości. W odpowiedzi na wniosek, uczestnik zakwestionował wartość wskazanych przez wnioskodawczynię składników oraz sposób w jakich miałoby dojść do ich podziału.

W dniu 12 stycznia 2010 roku odbyła się rozprawa, na której dopuszczono dowód z pisemnej opinii biegłego z zakresu wyceny ruchomości ze zobowiązaniem do jej sporządzenia w terminie miesiąca oraz dowód z pisemnej opinii biegłego z zakresu wyceny nieruchomości, ze zobowiązaniem do jej sporządzenia w terminie dwóch miesięcy.

Wydanie pierwszej z ww. opinii powierzono biegłemu H. W., który odebrał zobowiązanie do sporządzenia opinii w dniu 22 stycznia 2010 roku.

Sporządzenie drugiej opinii powierzono B. S., który odebrał zobowiązanie w dniu 3 lutego 2010 roku.

Pismem z dnia 22 stycznia H. W., wniósł o przedłużenie terminu do sporządzenia opinii do dnia 25 marca 2010 roku. Powyższy wniosek został uwzględniony przez Sąd. Opinia biegłego wpłynęła do akt sprawy w dniu 22 marca 2010 roku. Następnie w dniu 29 kwietnia 2010 roku zwrócono ją biegłemu celem uzupełnienia. Zobowiązanie Sądu nie zostało wykonanie z uwagi na śmierć biegłego, o czym Sąd powziął informację w maju 2010 roku.

Z uwagi na powyższe Sąd zlecił sporządzenie opinii biegłemu A. K. w terminie jednego miesiąca. Przedmiotowe zobowiązanie zostało odebranie w dniu 9 czerwca 2010 roku. W dniu 16 czerwca 2010 roku wpłynęło pismo biegłego informujące o trudnościach w sporządzeniu opinii oraz z informacją o możliwości jej wykonania do dnia 30 sierpnia 2010 roku. Opinia ostatecznie wpłynęła do akt sprawy w dniu 23 sierpnia 2010 roku. Zarządzeniem z dnia 7 września 2010 roku, nakazano jej doręczenie pełnomocnikowi wnioskodawczyni oraz uczestnikowi z obowiązkiem ustosunkowania się i wniesienia ewentualnych zarzutów. Korespondencja została uznana za doręczoną uczestnikowi w dniu 22 września 2010 roku, przez awizację. Zawiadomienia dla uczestnika postępowania były kierowane na adres ul. (...), (...)-(...) M.. Uczestnika pouczono o obowiązku informowania sądu o każdej zmianie adresu – w trybie art. 136 § 1 i 2 kpc.

Pismem z dnia 29 kwietnia 2010 roku, Sąd zobowiązał biegłego B. S. do zwrotu opinii, wskazując, że termin jej sporządzenia upłynął w dniu 3 kwietnia 2010 roku, pod rygorem nałożenia grzywny. Przedmiotowe ponaglenie zostało odebranie w dniu 14 maja 2010 roku. Opinia biegłego wpłynęła do akt sprawy w dniu 18 października 2010 roku. Zarządzeniem z dnia 20 października 2010 roku, nakazano jej doręczenie stronom, na wskazane przez nich adresy. Zarzuty do opinii wniosła wyłącznie wnioskodawczyni. Na rozprawie w dniu 10 lutego 2011 roku, na którą Sąd wezwał biegłego B. S. i przeprowadził dowód z jego uzupełniającej opinii, uczestnik postępowania poinformował Sąd o zmianie adresu zamieszkania. Na jego żądanie doręczono mu ponownie sporządzone dotychczas opinie biegłych.

Na rozprawie w dniu 5 kwietnia 2011 roku, wnioskodawczyni i uczestnik wnieśli o odroczenie rozprawy do czerwca, w celu porozumienia się w kwestii lokalu mieszkalnego. Rozprawa uległa odroczeniu do dnia 14 czerwca 2011 roku. Na rozprawie w tym dniu, uczestnik wniósł o przyznanie lokalu mieszkalnego na jego wyłączną własność z obowiązkiem spłaty, ewentualnie o przyznanie mu udziału w wysokości ½. Na rozprawie w dniu 28 listopada 2011 roku uczestnik wniósł o przyznanie lokalu mieszkalnego na rzecz wnioskodawczyni z obowiązkiem spłaty. Strony ponownie wniosły o odroczenie terminu rozprawy celem zawarcia ugody. Sąd wyznaczył nowy termin rozprawy na dzień 19 grudnia 2011 roku. W dniu 15 grudnia 2011 roku do akt sprawy wpłynął wniosek wnioskodawczyni o przedłużenie terminu do złożenia informacji odnośnie wyników negocjacji ugodowej o 7 dni. Ze znajdującej się w aktach sprawy notatki z dnia 19 grudnia 2011 roku wynika, że uczestnik został zatrzymany przez policję, wnioskodawczyni oświadczyła, że nie stawi się na rozprawę, wnosząc o odroczenie jej terminu z uwagi na zaistniałe okoliczności. Nowy termin rozprawy na dzień 9 stycznia 2012 roku. W dnu 2 stycznia 2012 roku do akt sprawy wpłynęło pismo uczestnika postępowania o niewyrażeniu zgody na propozycję ugody na warunkach wskazanych przez wnioskodawczynię. Na rozprawie w dniu 9 stycznia 2012 roku pełnomocnik wnioskodawczyni złożył wniosek o przesłuchanie M. W. oraz S. W.. Wskazano adres świadków - (...), (...)-(...) B.. Z uwagi na chorobę sędziego odroczono terminy rozpraw w dniach 27 lutego 2012 roku i 19 marca 2012 roku. Sąd podejmował próby wezwania ww. świadków na rozprawę. Korespondencja kierowana na wskazany przez wnioskodawczynię adres była zwracana jako niepodjęta. Na rozprawie w dniu 27 sierpnia 2012 roku pełnomocnik wnioskodawczyni oświadczył, że nie dysponuje innymi adresami świadków. Jednocześnie złożył wniosek o wezwanie biegłego B. S. o wydanie nowej opinii w sprawie wyceny nieruchomości. Termin rozprawy odroczono na dzień 1 października 2012 roku. Sąd pomiędzy terminami kolejnych rozpraw ponownie podejmował próby wezwania świadków, które okazały się bezskuteczne.

Sąd na rozprawie w dniu 1 października 2012 roku wydał postanowienie o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego B. S. na okoliczność wpływu posadowienia masztu telekomunikacyjnego na wartość nieruchomości lokalowej. Jednocześnie zobowiązał uczestników postępowania do zajęcia ostatecznego stanowiska w sprawie w terminie 14 dni. Termin rozprawy odroczono na dzień 12 listopada 2012 roku. W odpowiedzi na wezwanie biegłego na ww. termin wniósł on o jego zmianę, z uwagi na planowy we wskazanym czasie urlop wypoczynkowy. Kolejno do akt sprawy wpłynęło pismo wnioskodawczyni ze wskazaniem nowych adresów świadków w Szwecji. Z notatki urzędowej z dnia 2 stycznia 2013 roku wynika, że świadek M. W. skontaktowała się telefonicznie z Sądem informując, że nie stawi się na rozprawie. Świadek S. W., wniósł pismo, w którym również wskazał, że nie stawi się w tym charakterze w Sądzie. W dniu 7 stycznia 2013 roku odbyła się rozprawa, na której stawił się biegły B. S.. Pełnomocnik wnioskodawczyni wniósł o niewzywanie ww. świadków. W dniu 21 stycznia 2013 roku do akt sprawy wpłynęło pismo procesowe pełnomocnika uczestnika oraz zarzuty do opinii biegłego. Pełnomocnik wnioskodawczyni podtrzymał wniosek o przesłuchanie świadków. Na rozprawie w dniu 10 czerwca 2013 roku pełnomocnik uczestnika wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z uwagi na upływ czasu oraz uwzględnienie w nowej opinii garażu, pomieszczeń piwnicznych oraz wartości prawa użytkowania wieczystego. W dniu 10 czerwca 2013 roku Sąd dopuścił dowodów z uzupełniającej opinii biegłego B. S., celem ustalenia aktualnej wartości nieruchomości oraz z uwzględnieniem garażu, piwnicy i prawa użytkowania wieczystego, w terminie 3 miesięcy. Przedmiotowe zobowiązanie zostało doręczone biegłemu w dniu 12 czerwca 2013 roku. Pismem z dnia 15 października 2013 roku wezwano biegłego do zwrotu akt wraz z opinią do dnia 15 listopada 2013 roku, pod rygorem nałożenia grzywny. Postanowieniem z dnia 31 grudnia 2013 roku, Sąd nałożył na biegłego grzywnę w wysokości 500 złotych. W dniu 29 stycznia 2014 roku wpłynęło zażalenie biegłego na ww. postanowienie. W dniu 4 lutego 2014 roku biegły złożył do akt opinię biegłe, do której uczestnik w dniu 20 lutego 2014 roku wniósł zarzuty. Zarządzeniem z dnia 27 maja 2014 roku nakazano przesłanie zarzutów biegłemu z obowiązkiem ustosunkowania się w terminie 14 dni. Przedmiotowa korespondencja została odebrana przez biegłego w dniu 1 lipca 2014 roku. W okresie od dnia 10 lipca 2014 roku do dnia 22 października 2014 roku, akta sprawy znajdowały się w Sądzie Okręgowym w Szczecinie. W dniu 15 lipca 2014 roku, do akt sprawy wpłynęła odpowiedz biegłego na zarzuty do opinii. Zarządzeniem z dnia 13 stycznia 2015 roku, nakazano doręczyć odpis odpowiedzi na zarzuty stronom z obowiązkiem ustosunkowania się. Przedmiotowa korespondencja została odebrana przez uczestnika w dniu 22 stycznia 2015 roku. Wreszcie postanowieniem z dnia 3 lutego 2015 roku, biegłemu przyznano wynagrodzenie za sporządzenie opinii uzupełniającej z lipca 2014 roku. Żadna ze stron nie zaskarżyła przedmiotowego postanowienia.

Analizując powyższe okoliczności Sąd Okręgowy uznał, że jakkolwiek w pierwszym okresie postępowania – do końca marca 2012 roku tempo i rytm podejmowania przez Sąd Rejonowy czynności w sprawie nie mogły wskazywać na zaistnienie przewlekłości postępowania, a w szczególności nie sposób, uznać, że zaistniała zwłoka w doręczaniu przez Sąd odpisów opinii biegłych uczestnikowi, skoro ten nie podał, że zamieszkuje pod innym adresem, to jednak Sąd bezpodstawnie rozpoczął powstępowanie dowodowe od przeprowadzania dowodów z opinii biegłych na okoliczność wartości podlegających podziałowi rzeczy ruchomych i nieruchomości. Dowody takie nie powinny być przeprowadzane na początkowej fazie postępowania o podział majątku wspólnego, ze względu na ograniczony okres ich ważności – miarodajności dla rozstrzygnięcia, co szczególnie dotyczy opinii z zakresu szacowania nieruchomości. Co do zasady oszacowanie przedmiotów majątkowych winno odbywać się po przeprowadzeniu dowodów osobowych, a takie w sprawie zostały zgłoszone.

Mianowicie wnioskodawczyni złożyła wniosek o przesłuchanie świadków M. W. oraz S. W.. Co do przeprowadzenia tego dowodu wskazać należy, że jakkolwiek Sąd do końca 2012 roku nie posiadał wiedzy, że świadkowie ci zamieszkują za granicą, to najpóźniej po uzyskaniu ich adresu i podtrzymaniu w piśmie z dnia 24 kwietnia 2013 roku wniosku o przesłuchanie S. W., winien był podjąć decyzję o przeprowadzeniu przynajmniej tego ostatniego dowodu w drodze zagranicznej pomocy sądowej, co do chwili obecnej nie nastąpiło i co każe przyjąć, że w sprawie w tym zakresie zaistniała nieuzasadniona zwłoka w postępowaniu. Na marginesie zauważyć można, że dowód taki mógłby co do zasady być przeprowadzany równolegle z dowodem z uzupełniającej opinii biegłego S..

Brak przeprowadzenia tego dowodu, jak również dowodu z przesłuchania uczestników, czynił jednakże de facto przedwczesnym przeprowadzanie dowodów z opinii biegłego.

W zakresie samego przeprowadzania dowodu z uzupełniającej opinii biegłego S. negatywnie ocenić należy okoliczność, że mimo, iż w dniu 15 lipca 2014 roku, do akt sprawy wpłynęła odpowiedź biegłego na zarzuty do opinii, a akta sprawy zostały przez Sąd Okręgowy w Szczecinie zwrócone w dnia 27 października 2014 roku, dopiero zarządzeniem z dnia 13 stycznia 2015 roku, nakazano doręczyć odpis tej odpowiedzi na zarzuty uczestnikom z obowiązkiem ustosunkowania się do nich.

Sąd Okręgowy nie znalazł natomiast podstaw do przyjęcia, aby przewlekłość postępowania miała wynikać z wydania postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 3 lutego 2015 roku, o przyznaniu biegłemu wynagrodzenia za sporządzenie opinii w dnia 11 lipca 2014 roku. W szczególności kwestia jego prawidłowości mogła być rozpatrywana w drodze rozpoznania zażalenia, z którego to środka skarżący nie skorzystał.

Podsumowując, Sąd Okręgowy uznał, że spełnione zostały przesłanki określone w art. 2 ust. 1 i 2 ustawy ww. z dnia 17 czerwca 2004 roku, uzasadniające stwierdzenie, że doszło do nieuzasadnionej zwłoki w rozpatrzeniu sprawy i w konsekwencji przewlekłości postępowania i stąd orzekł jak w punkcie I sentencji postanowienia.

Sąd Okręgowy, na podstawie art. 12 ust. 4 cytowanej wyżej ustawy, uznał, iż wniosek skarżącego o przyznanie mu kwoty 15.000 zł tytułem odpowiedniej sumy pieniężnej za zaistnienie przewlekłości postępowania, nie zasługuje na uwzględnienie w całości.

Podkreślić, bowiem należy, iż kwota ta nie ma stanowić odszkodowania w rozumieniu prawa cywilnego. Ma natomiast na celu wynagrodzenie niewymiernych szkód związanych z niewłaściwym wykonywaniem prawa strony do rozpoznania sprawy w rozsądnym terminie. Stąd też ustawa nie zawiera kryteriów ustalania jej wysokości, pozostawiając tę kwestię do rozstrzygnięcia w każdej indywidualnej sprawie z uwzględnieniem jej specyfiki. W niniejszej sprawie, zdaniem Sądu Okręgowego, adekwatna do stanu sprawy jest kwota 2000 zł. W okolicznościach sprawy, nie sposób nie dostrzec, że uczestnicy kilkukrotnie zmieniali stanowisko w sprawie i na ich wniosek, argumentowany możliwością polubownego załatwienia sprawy, odraczano terminy rozpraw w dniu: 5 kwietnia 2011 roku, w dniu 14 czerwca 2011 roku, w dniu 28 listopada 2011 roku i wreszcie w dniu 19 grudnia 2011 roku, co przyczyniło się do przedłużenia czasu trwania postępowania.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy orzekł jak w punkcie II sentencji postanowienia.

Skargę, zawierającą żądanie zasądzenia sumy pieniężnej ponad kwotę 2000 zł Sąd Okręgowy oddalił w punkcie III sentencji postanowienia.

Rozstrzygnięcie to dotyczy także żądania wydania Sądowi Rejonowemu zalecenia rozstrzygnięcia sprawy w terminie 3 miesięcy, co jest w aktualnych jej okolicznościach zupełnie nierealne.

Wobec faktu, iż skarga została uwzględniona na podstawie art. 17 ust. 3 przedmiotowej ustawy, Sąd w punkcie IV orzekł o zwrocie opłaty uiszczonej przez skarżącego od niniejszej skargi, natomiast w punkcie V zasądził na rzecz skarżącego kwotę 120 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.