Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

ZAOCZNY WOBEC OSKARŻONEGO J. M.

Dnia 21 października 2013 roku

Sąd Rejonowy w Legnicy VIII Wydział Karny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Paweł Sosa

Protokolant: sekretarz sądowy Izabela Mazan

bez udziału prokuratora

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 października 2013r.

sprawy:

1. F. T.

s. M. i M.

ur. (...) w L.

2. J. M.

s. K. i I.

ur. (...) w L.

oskarżonych o to, że w dniu 13 sierpnia 2013r. w L.przy ul. (...)z terenu ogródka baru (...), działając wspólnie i w porozumieniu, dokonali zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci dwóch parasoli ogrodowych o łącznej wartości 3.000 PLN, czym działali na szkodę firmy Usługi Gastronomiczne S.C. A. O. Z.,

tj. o czyn z art. 278 § 1 kk,

I.  uznaje oskarżonych F. T. i J. M.za winnych popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, że stanowił on wypadek mniejszej wagi z art. 278 § 3 kk i za to na podstawie tego przepisu orzeka wobec nich kary po 1 (jednym) miesiącu pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 63 § 1 kk zalicza oskarżonym na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności okresy zatrzymań w dniu 13.08.2013r. przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 46 § 1 kk zobowiązuje oskarżonych solidarnie do naprawienia całości szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych: A.i Z. M. – wspólników spółki cywilnej, kwoty 500 (pięciuset) złotych;

IV.  zwalnia oskarżonych od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych i nie wymierza im opłat.

_____________________________________________________________________

Sygn. akt VIII K 617/13

UZASADNIENIE

Sąd poczynił w sprawie następujące ustalenia faktyczne:

W nocy z 12 na 13 sierpnia 2013r. oskarżeni w towarzystwie znajomych spożywali alkohol. Cała grupa przebywała w pobliżu ogródka baru (...) w L. przy ul. (...).

Około północy zaczął padać deszcz. Oskarżeni uznali, że mogą schronić się pod parasolami, które znajdowały się na terenie, ogrodzonego i zamkniętego, ogródka barowego. Obydwaj udali się tam i wyciągnęli dwa parasole na betonowych podstawach, które otworzyli jakieś pięć metrów dalej, w miejscu gdzie przebywała cała grupa. Wyjmując parasole oskarżeni uszkodzili drewniane ogrodzenie i porysowali podest. Ponadto uszkodzili konstrukcje parasoli.

Po jakimś czasie cała grupa zaczęła wracać do domów. Oskarżeni zabrali ze sobą parasole. Przemieścili się z nimi na ul. (...). W tym samym czasie, ok. godz. 00 ²⁵, do miejsca tego przybył patrol policji (po telefonicznym zawiadomieniu dyżurnego K.). Oskarżeni na widok funkcjonariuszy porzucili parasole, ustawiając je na środku jezdni.

Wskutek pościgu obydwaj sprawcy zostali zatrzymani. Po przebadaniu okazało się, że byli nietrzeźwi: F. T.– 1,52 ‰ alkoholu w wydychanym powietrzu; J. M.– 2,10 ‰.

Wartość szkód powstałych w wyniku działań oskarżonych wyniosła 500 zł.

Dowody:

▪ wyjaśnienia F. T.– k. 28, 86

▪ wyjaśnienia J. M. – k. 32,

▪ zeznania A. O. – k. 17-18, 87,

▪ zeznania J. Z. – k. 10,

▪ zeznania D. M. – k. 22-23,

▪ zeznania P. P. – k. 46,

▪ zeznania P. C. (1) – k. 47,

▪ zeznania P. C. (2) – k. 48,

▪ zeznania J. U. – k. 50,

▪ protokół badania trzeźwości F. T.– k. 3,

▪ protokół badania trzeźwości J. M. – k. 4,

▪ protokół oględzin miejsca zdarzenia – k. 8, 69,

▪ płyta CD z nagraniem i wydruki stop-klatek – k. 35-38,

▪ kopie dokumentacji dot. przekazania pokrzywdzonemu parasoli – k. 82-84.

Oskarżeni byli już w przeszłości karani: F. T.za występek z art. 279 § 1 kk, natomiast J. M.za występki z art. 270 § 1 kk i art. 286 § 1 kk.

Dowody:

▪ karta karna F. T.– k. 41,

▪ odpis wyroku skazującego – k. 63,

▪ karta karna J. M. – k. 43,

▪ odpisy wyroków skazujących – k. 77-78, 80-81.

F. T.przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu, z tym że zaprzeczył jakoby miał zamiar przywłaszczyć parasole. Natomiast J. M.nie przyznał się do zarzutu i odmówił składania wyjaśnień.

Powyższych ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy dokonał w oparciu o wyjaśnienia F. T., zeznania świadków oraz oględziny miejsca zdarzenia i nagranie z monitoringu baru (...). Dowody z osobowych źródeł znalazły potwierdzenie w dowodach z oględzin i nagrania video. Dlatego w sprawie niniejszej nie budziło najmniejszych wątpliwości, że to właśnie oskarżeni byli sprawcami, którzy wyciągnęli parasole z ogródka, a następnie oddalili się z nimi ulicą (...).

Z zeznań policjanta - J. Z. wynikło, że oskarżeni ciągnęli parasole po jezdni, a dopiero na widok radiowozów, porzucili je i zaczęli uciekać. Dowód ten jest o tyle istotny, że oskarżony F. T. twierdził, że porzucił parasol na środku jezdni z własnej woli. W tym zakresie Sąd nie dał wiary świadkowi. Oskarżeni zostali zatrzymani wskutek pościgu, co stanowiło konsekwencję pojawienia się Policji. Nie była to zatem samoistna decyzja, lecz obawa przed ujęciem. Funkcjonariusz zeznał, że widział oskarżonych ciągnących parasole. Zestawienie komentowanych dowodów nie pozwala na obdarzenie wiarą wyjaśnień oskarżonego. W konsekwencji Sąd ustalił, że oskarżeni porzucili parasole z uwagi na nagłe pojawienie się Policji, a nie z innych przyczyn.

W kontekście wyżej przywołanych dowodów nieprzyznanie się do winy J. M. nie ma większego znaczenia. Zarówno współoskarżony, świadkowie, którzy byli z oskarżonymi, jak i nagranie video, stanowią dostateczne dowody jego sprawstwa.

Na podstawie poczynionych w sprawie ustaleń, Sąd Rejonowy ocenił, że oskarżeni zachowaniem swoim wyczerpali znamiona występku kradzieży o charakterze mniejszej wagi, kwalifikowanego z art. 278 § 3 kk.

Objęcie w posiadanie parasoli z zamkniętego i ogrodzonego przez pokrzywdzonego ogródka, choćby w celu krótkotrwałego posiadania (przez okres opadów deszczu w drodze do miejsca zamieszkania), stanowiło zabór parasoli w celu ich przywłaszczenia. Skoro oskarżeni zamierzali przejść z parasolami do domów, a tam ewentualnie je porzucić, to okoliczność ta nie ma większego znaczenia z punktu odpowiedzialności za występek kradzieży. Postępowanie z rzeczą po popełnieniu przestępstwa ma bowiem tu znaczenie drugorzędne. Podobnie rzecz by się miała w przypadku gdyby oskarżeni zabrali klientom ogródka parasole li tylko po to aby się pod nimi schronić w drodze do celu. Dlatego Sąd przyjął, że obydwaj oskarżeni działali z zamiarem bezpośrednim dokonania kradzieży.

Dokonując subsumcji Sąd zakwalifikował czyn oskarżonych jako wypadek mniejszej wagi. Przesądziły o tym zarówno elementy podmiotowe, jak i przedmiotowe. Oskarżeni będąc pod wpływem alkoholu, zachowaniem swoim z pewnością zamierzali popisać się przed pozostałą częścią grupy. Obydwaj zamieszkiwali niedaleko miejsca zdarzenia i z przedmiotami kradzieży nie zamierzali oddalić się dalej niż jeden kilometr. Wreszcie wartość szkody wyrządzona przestępstwem nie przekroczyła 500zł.

Pokrzywdzony na rozprawie skorygował, że wartość jednego parasola wynosiła 320zł, a nie 1.500zł, jak podawał w postępowaniu przygotowawczym (k. 17v.).

W tym miejscu godzi się zauważyć, że Sąd Rejonowy, przez przeoczenie, nie wyartykułował w części dyspozytywnej prawidłowych ustaleń w zakresie szkody (500zł zamiast 3.000zł), pomimo że w pkt. III wskazał, iż całość szkody wyniosła 500zł. Uwaga ta jest istotna dla rozważań o zakwalifikowaniu czynu jako wypadku mniejszej wagi.

Rozstrzygając o karze Sąd Rejonowy stanął na stanowisku, że krótkoterminowe kary bezwzględnego pozbawienia wolności – po jednym miesiącu, będą karami adekwatnymi do stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionego czynu. Sąd uwzględnił, że każdy z oskarżonych był w przeszłości karany i przedmiotowego w sprawie czynu dopuścił się w okresie próby: F. T. skazany wyrokiem tut. Sądu Rejonowego z dnia 16.03.2012r. na karę jednego roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres próby trzech lat; J. M. skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 19.10.2010r. na karę dziesięciu miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres próby trzech lat. Naruszenie warunków próby pozwala twierdzić, że oskarżeni nie wyciągnęli konsekwencji z dotychczasowych skazań, a tym samym nie wykorzystali szansy jaką niesie ze sobą dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia kary. Tym samym Sąd uznał, że kolejna kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania nie osiągnie pokładanych w niej celów i nie zmieni zachowań oskarżonych w zakresie przestrzegania porządku prawnego.

Na podstawie art. 63 § 1 kk Sąd zaliczył oskarżonym na poczet orzeczonych kar okresy zatrzymań w dniu 13.08.2013r.

Niezależenie od powyższego Sąd zobowiązał oskarżonych – na podstawie art. 46 § 1 kk – do solidarnego naprawienia całości szkody poprzez zapłatę kwoty 500zł na rzecz pokrzywdzonych - wspólników spółki cywilnej: A.i Z. M..

Ponieważ żaden z oskarżonych nie uzyskuje dochodów, Sąd zwolnił ich od ponoszenia kosztów sądowych i opłat w sprawie, stosownie do przepisów art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych.