Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 27 maja 2014 r. (data nadania w placówce pocztowej) powód Miasto S. W. wniosło o zasądzenie od pozwanej Wspólnoty Mieszkaniowej W. 40A w W. kwoty 423,49 złotych wraz z odsetkami: od kwoty 38,51 zł od dnia 1 grudnia 2013r. do dnia zapłaty, od kwoty 76,99 zł od dnia 1 stycznia 2014r. do dnia zapłaty, od kwoty 307,99 zł od dnia 16 kwietnia 2014r. do dnia zapłaty jak też o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż pomiędzy powodem a pozwaną została zawarta umowa dzierżawy na okres od dnia 01.09.2010 r. do dnia 31.08.2013 r. w celu wykonania ocieplenia budynku. Po wygaśnięciu umowy powód wezwał pozwaną do zawarcia umowy dzierżawy na przedmiotowy teren pod dociepleniem oraz zapłaty wynagrodzenia za bezumowne korzystanie gruntu. W odpowiedzi na to wezwanie, pozwana dokonała częściowej zapłaty należności w kwocie 115,50 zł, w związku z czym kwota dochodzona niniejszym pozwem to 423,49 zł. Powód domaga się wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z części nieruchomości o powierzchni 10 m2, stanowiącej otoczenie budynku za okres od dnia 01.09.2013 r. do dnia 31.03.2014 r. Jako podstawę prawną swojego roszczenia strona powodowa wskazała art. 225 k.c. w zw. z art. 224 § 2 k.c.

(pozew k. 1-3)

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa prawnego w wysokości sześciokrotności stawki minimalnej. Pozwana podniosła, że brak jest podstawy faktycznej i prawnej roszczenia powoda z tytułu wskazanego w treści pozwu, albowiem umowa dzierżawy z dnia 07.04.2010 r, została zawarta na czas określony wyłącznie w celu dokonania przez pozwanego prac związanych z dociepleniem budynku i wygasła. Nadto pozwana zarzuciła, że powierzchnia 10 m ² została wyliczona przez stronę powodową arbitralnie i nie znajduje podstaw faktycznych i prawnych. Podobnie zdaniem pozwanej arbitralnie i dowolnie została wyliczona stawka czynszu.

(odpowiedź na pozew – k. 30-31)

Pismem z dnia 09 września 2014 r. strona powodowa odniosła się do zarzutów podniesionych przez pozwaną i podtrzymała wniosek zgłoszony w pozwie o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego.

(pismo – k. 44-45)

Pismem z dnia 15 stycznia 2015r. (data nadania w palcówce pocztowej) ostatecznie sprecyzowanym pismem z dnia 4 maja 2015r. (data nadania w placówce pocztowej) powód Miasto S. W. rozszerzył powództwo i wniósł o zasądzenie od pozwanej Wspólnoty Mieszkaniowej W. 40A w W. kwoty 746,88 zł (3,13 zł/m2 x7m2x16mcex200%+23%VAT) wraz z ustawowymi odsetkami, z tym że: od kwoty 38,51 zł od dnia 01.12.2013 r. do dnia zapłaty, od kwoty 76,99 zł od dnia 01.01.2014 r. do dnia zapłaty, od kwoty 307,99 zł od dnia 16.04.2014 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 323,39 zł od dnia doręczenia pozwanej pisma rozszerzającego powództwo do dnia zapłaty.

Powód podał, iż przyjmuje zgodnie z opinia biegłego geodety, iż pozwany zajmuje 7 m2 powierzchni nieruchomości jednocześnie wskazał, że domaga się odszkodowania za okres od 1 września 2013r. do dnia 31 grudnia 2014r.

(pisma powoda k. 77, 115)

Pismem z dnia 10 września 2015r. (data nadania w palcówce pocztowej) powód Miasto S. W. rozszerzył powództwo i wniósł o zasądzenie od pozwanej Wspólnoty Mieszkaniowej W. 40A w W. kwoty 2303 zł (7m2x329zł) wraz z ustawowymi odsetkami, z tym że: od kwoty 38,51 zł od dnia 01.12.2013 r. do dnia zapłaty, od kwoty 76,99 zł od dnia 01.01.2014 r. do dnia zapłaty, od kwoty 307,99 zł od dnia 16.04.2014r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 323,39 zł od dnia doręczenia pozwanej pisma rozszerzającego powództwo do dnia zapłaty oraz od kwoty 1556,12 zł od doręczenia pozwanej pisma rozszerzającego powództwo do dnia zapłaty (pismo powódki k. 181-182).

Przed zamknięciem rozprawy strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 07 kwietnia 2010 r. pomiędzy Miastem S. W. a Wspólnotą Mieszkaniową W. 40A w W. została zawarta umowa dzierżawy nr (...) gruntu niezabudowanego o pow. 93 m ² stanowiącego własność m.st. W., położonego przy ul. (...), oznaczonego jako działka ewidencyjna nr (...)-cz. z obrębu (...), opisanego w KW pod nr (...).

Nieruchomość została wydzierżawiona z przeznaczeniem pod docieplenie budynku i zaplecze budowy. Okres dzierżawy strony ustaliły: od dnia 01 września 2010 r. do dnia 31 sierpnia 2013 r. dla gruntu przeznaczonego pod docieplenie i od dnia 01 września 2010 r. do dnia 30 listopada 2010 r. dla gruntu przeznaczonego pod zaplecze budowy.

Stosownie do § 3 ust. 1 przedmiotowej umowy strony ustaliły, że czynsz dzierżawny z tytułu dzierżawy z przeznaczeniem pod docieplenie od dnia 01 września 2010 r. do dnia 31 sierpnia 2013 r. w kwocie 3,13 zł wraz z 22% podatku VAT w stosunku miesięcznym, zaś od dnia 01 września 2010 r. do dnia 30 listopada 2010 r. w kwocie 3,13 zł wraz z 22% podatku VAT w stosunku miesięcznym.

Zgodnie z § 4 ust. 3 w przypadku korzystania z nieruchomości bez tytułu prawnego, dzierżawca zobowiązuje się do zapłaty wydzierżawiającemu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości w wysokości 200 % czynszu brutto miesięcznie, naliczanego zgodnie z dotychczasową umową (kwota netto + VAT), w okresie od dnia zakończenia umowy do dnia wydania nieruchomości.

Z kolei zgodnie z § 13 ust. 3 przedmiotowej umowy w przypadku nie dokonania protokolarnego zwrotu nieruchomości w terminie określonym w ust. 2 wydzierżawiającemu przysługiwać będzie wynagrodzenie określone w § 4 ust. 3. Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z naliczone będzie od dnia wygaśnięcia bądź rozwiązania umowy, do dnia faktycznego zwrotu nieruchomości lub eksmisji.

(dowód: umowa dzierżawy (...) z 07 kwietnia 2010 r. – k.4-5v.)

Na podstawie umowy dzierżawy nr (...) z dnia 07 kwietnia 2010 r. Miasto S. W. przekazało protokołem zdawczo-odbiorczy teren dzierżawy o powierzchni 93 m ² Wspólnocie z przeznaczeniem na zaplecze budowy do dnia 30 listopada 2010 r. oraz docieplenie budynku do dnia 31 sierpnia 2013 r.

(dowód: protokół zdawczo odbiorczy, k. 7)

Budynek mieszkalny wielorodzinny przy ul. (...) w W. posadowiony jest na działce ewidencyjnej nr (...) z obrębu 1-02-13 w D. M. m. st. W. o powierzchni 353 m ². Nieruchomość ta nie posiada ani bezpośredniego ani pośredniego dostępu do drogi publicznej, lecz w całości graniczy z działką ewidencyjną nr (...) z obrębu 1-02-13 o powierzchni 9624 m ².

(bezsporne)

W budynku zostały wykonane roboty budowalne polegające na ociepleniu ścian zewnętrznych. W wyniku przedmiotowych prac powierzchnia budynku zwiększyła się, a elewacja budynku wykroczyła poza granice działki ewidencyjnej nr (...), zajmując działkę ewidencyjną nr (...) na poziomie gruntu na powierzchni 2 m ² , zaś od wysokości 0,9 m nad poziomem gruntu został zajęty na powierzchni 7 m ² .

( dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu geodezji i kartografii R. P. k. 56-57, ustna opinia uzupełniająca biegłego sądowego z zakresu geodezji i kartografii R. P. – k. 103).

Przez okres obowiązywania umowy Wspólnota Mieszkaniowa uiszczała ustalony umową czynsz dzierżawny terminowo.

(bezsporne)

Wobec upływu czasu, na który została zawarta umowa dzierżawy, pismem z dnia z dnia 13 września 2013 r. Miasto S. W. wezwało w/w wspólnotę do podpisania umowy dzierżawy części nieruchomości – działki ewidencyjnej nr (...) o powierzchni 10 m ² na kolejny okres pod rygorem wystąpienia na drogę sądową w celu wydania przedmiotowego terenu.

(dowód: pismo k. 13)

Następnie pismem z dnia 07 listopada 2013 r. Miasto S. W. wezwało Wspólnotę do zapłaty kwoty odszkodowania za zajmowanie gruntu miejskiego bez tytułu prawnego za okres od 01 października 2013 r. do dnia 31 października 2013 r. w wysokości 62,60 zł plus 23 %VAT w terminie do dnia 30 listopada 2013 r. Przedmiotowe pismo zostało odebrane w dniu 17 listopada 2013 r.

(dowód pismo k. 14, zpo k. 13v.)

Z kolei pismem z dnia 12 grudnia 2013 r. wezwało pozwaną do zapłaty kwoty 62,60 zł + 23 % VAT w terminie do dnia 31 grudnia 2013 r. tytułem wynagrodzenia za zajmowanie gruntu miejskiego bez tytułu prawnego za okres od 01 listopada 2013 r. do dnia 30 listopada 2013 r.

(dowód: pismo - k. 16)

Pismem z dnia 01 kwietnia 2014 r. pozwana została wezwana do zapłaty wynagrodzenia za zajmowanie gruntu miejskiego bez tytułu prawnego w wysokości 25,10 zł + 23 % VAT w terminie do 15 kwietnia 2014 r. za okres od dnia 01 grudnia 2013 r. do dnia 31 marca 2014 r.

(dowód: pismo – k. 18)

Wspólnota Mieszkaniowa nie wyraziła zgody na zawarcie kolejnej umowy dzierżawy przedmiotowego gruntu z Miastem S. W., niemniej uiściła tytułem częściowej zapłaty należności w kwocie 115,50 zł. w 2013r.

(bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych w aktach sprawy dokumentów, których wiarygodność i autentyczność nie była kwestionowana w toku postępowania przez żadną ze stron. Podstawę ustaleń co do wielkości powierzchni, o jaką zwiększyła się powierzchnia zabudowy budynku położonego w W. przy
ul. (...) w wyniku przeprowadzenia jego termoizolacji stanowiła pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu geodezji i kartografii R. P., ustana uzupełniająca opinia tegoż biegłego. W szczególności biegły wyjaśnił, że przy ustaleniu powierzchni budynku nie jest brane pod uwagę, jak daleko wysunięty jest gzyms budynku. Wyjaśnił także, że pomiaru budynku dokonuje się na wysokości przyziemia. W ocenie Sądu biegły w sposób jasny, wiarygodny i dokładny wyjaśnił podstawy wniosków zawartych w opinii. W trakcie ustnej opinii uzupełniającej wnikliwie odniósł się też do zarzutów stron skierowanych do sporządzonej przez niego opinii.

Odnosząc się do operatu szacunkowego w przedmiocie odszkodowania za zajęcie bez tytułu prawnego części nieruchomości gruntowej stanowiącej działkę ewidencyjną nr (...), obręb 1-02-13 w W. przy ul. (...) biegłego z zakresu (...) oraz ustanej opinii uzupełniającej tego biegłego, należy stwierdzić, że nie stanowiły one podstawy dla poczynienia przez Sąd ustaleń w zakresie wysokości odszkodowania za bezumowne korzystanie z gruntu. Sąd bowiem nie podzielił opinii biegłego sądowego R. K., a jest to konsekwencją zastosowanej przez biegłego metodologii wyceny odszkodowania za bezumowne korzystanie z gruntu w szczególności nie uwzględnienia przy tym, iż zajęta przez pozwanego cześć nieruchomości nie stanowi zwartej powierzchni 2 m2, a jedynie powierzchnię kilku centymetrów po obwodzie budynku pod jego docieplenie, co daje w sumie zgodnie z opinią biegłego geodety R. P. 2 m2. Podnieść przy tym należy, że jedynym zainteresowanym i potencjalnym dzierżawcą czy też najemcą zajętej faktycznie części nieruchomości z uwagi na swoje położenie bezpośrednio przy budynku pozwanego jest de facto jedynie pozwany. Z tego powodu przyjęta przez biegłego w opinii wysokość odszkodowania 1 m2 nieruchomości w kwocie 329 zł za okres od 1 września do grudnia 2014r. zdaniem sądu nie jest uzasadniona. Biegły dokonując wyliczenia odszkodowania określił jego wysokość biorąc pod uwagę wynagrodzenie na podstawie hipotetycznych, nominalnych czynszów dzierżawy i najmu jakie mógłby uzyskać właściciel nieruchomości w poszczególnych latach bezumownego korzystania z nieruchomości przez osobę nieuprawnioną, gdyby oddał ja do korzystania osób trzecich. Rzecz w tym o czy była już mowa wyżej, iż jedynym zainteresowanym korzystaniem zajętej części nieruchomości jest właśnie pozwany, dla osób trzecich nie stanowi zajęta część nieruchomość znaczenia gospodarczego, stąd też wysokość kwot wskazanych przez biegłego w opinii nie jest możliwa do uzyskania na rynku. Wobec powyższego Sąd uznała, że miarodajna stawką do wyliczenia wysokości odszkodowania jest stawka za 1 m2 zgodnie z umową z dnia 7 kwietnia 2010r. (k. 4-6).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie jedyne w części.

W sprawie niniejszej pozostawało poza sporem, że strony łączyła umowa dzierżawy działki gruntu niezabudowanego o nr 87 z obrębu (...) stanowiącego własność m.st. W.. Bezsporne było również, że przedmiotowa umowa została zawarta na czas określony w celu wykonania przez pozwaną robót budowlanych w postaci docieplenia. Niekwestionowane było także, że po wygaśnięciu umowy, pozwana nie wyraziła woli jej przedłużenia, niemniej dokonała opłaty w kwocie 115,50 zł tytułem częściowej opłaty za bezumowne korzystanie z gruntu należącego do powoda.

Spór pomiędzy stronami koncentrował się wokół tego, czy po przeprowadzonych pracach związanych z dociepleniem budynku przy ul. (...) w W. granica budynku wkroczyła w działkę nr (...) i jak daleko, co zdaniem strony powodowej stanowiło bezumowne korzystanie z tej części gruntu. Kwestią sporną była także zasadność żądania odszkodowania oraz ustalenie jego wysokości. W konsekwencji zachodziła potrzeba udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy ocieplenie ścian budynku przy ul. (...)
w W. spowodowało wkroczenie w sferę prawa własności powoda.

Poczynione przez Sąd ustalenia jednoznacznie wskazują, że rzeczywiście w wyniku docieplenia budynku doszło do zwiększenia jego powierzchni, a mianowicie elewacja częściowo objęła działkę należącą do powoda o nr 81. Niemniej, powierzchnia elewacji poza granicami działki ewidencyjnej nr (...) wynosi 2 m ² , a nie jak to twierdziła strona powodowa
7 m ². Powód przyjął właśnie tę wielkość na podstawie opinii biegłego, która stanowiła dla Sądu podstawę ustaleń faktycznych w sprawie niniejszej. Rzeczywiście z przedmiotowej opinii wynikają obie podane powyżej wartości, niemniej tylko jedna z nich może być brana za podstawę ustalenia wielkości powierzchni, która została zajęta przez budynek Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...) w wyniku docieplenia. W trakcie ustnej opinii uzupełniającej biegły sądowy w dziedzinie geodezji i kartografii jednoznacznie wyjaśnił, że zgodnie ze sztuką geodezji obwód budynku należy mierzyć na wysokości przyziemia. Co za tym idzie, powierzchnię zajętą przez docieplenie budynku pozwanej należy mierzyć właśnie na tym poziomie. W niniejszym przypadku, tak obliczona powierzchnia wynosi 2 m ². Wartość przyjęta przez stronę powodową jest wynikiem obmiaru dokonanego na wysokości 0,9 m nad poziomem gruntu i nie może być podstawą dla ustalenia rzeczywistego zajęcia przez budynek pozwanej gruntu należącego do powoda.

W tym miejscu warto dodać, że zgodnie z brzmieniem z art. 143 k.c. w granicach określonych przez społeczno-gospodarcze przeznaczenie gruntu własność gruntu rozciąga się na przestrzeń nad i pod jego powierzchnią. Skoro zatem część budynku pozwanej znajduje się w przestrzeni nad nieruchomością powoda to doszło do bezumownego korzystania z gruntu, a to z kolei implikuje możliwość domagania się odszkodowania za bezumowne korzystanie z tej części nieruchomości.

Kwestię tę reguluje umowa z dnia 07 kwietnia 2010 r. W - 358 łączącej strony, a mianowicie § 13 ust. 3 w zw. z § 4 ust. 3. Z treści tych postanowień jednoznacznie wynika, że odszkodowanie za bezumowne korzystanie z nieruchomości zostało ustalone na 200 % w stosunku miesięcznym, liczone od dnia wygaśnięcia umowy (co miało miejsce w dniu 31 sierpnia 2013 r.) do dnia faktycznego wydania nieruchomości (w sprawie niniejszej do dnia 31 marca 2014 r.), a określa się je zgodnie z § 4 ust. 3 umowy. W tym miejscu należy podkreślić, że strony podpisując umowę związane były zasadą „pact sunt servanda” , należącą do podstawowych zasad prawa kontraktów. Chociaż nie znajduje ona normatywnego wyrazu w postaci regulacji ustawowej, nie ulega wątpliwości, że wywodzi się ona z wiążącego charakteru zobowiązań kontraktowych podejmowanych przez kontrahentów. Umowa zaś wywołuje przede wszystkim skutki wynikające z oświadczeń woli stron. W sprawie niniejszej, żadna ze stron, w szczególności pozwana, nie uchyliła się od skutków prawnych złożonego w dniu 07 kwietnia 2010 r. oświadczeń woli. Co za tym idzie, strony podpisując umowę, zgodziły się na wypełnianie jej postanowień, również tych stanowiących pewnego rodzaju sankcję. Pozwana zajmuje bez tytułu prawnego powierzchnię 2 m ² działki powoda, a tym samym należało przyjąć, że tej właśnie części nie zwróciła po zakończeniu okresu dzierżawy. W dalszej konsekwencji, należy stwierdzić, że pozwana, w przypadku spełnienia się przesłanek, o których mowa w § 13 ust. 3 umowy, była zobowiązana do zapłaty na rzecz powoda odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości w wysokości wynikającej z § 4 ust. 3 umowy.

Powód domagał się odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości za okres od 01 września 2013 r. do dnia 31 grudnia 2014 r., czyli za 16 miesięcy.

Minimalna stawka dzierżawna, stanowiąca podstawę dla ustalenia odszkodowania została określona, jak to zostało powiedziane wcześniej, w § 4 umowy dzierżawy z dnia
07 kwietnia 2010 r. o nr W – 358. Zgodnie z tym postanowieniem wynosić miała ona 3,13 zł + 23 % stawki podatku VAT za miesiąc dzierżawy za okres od dnia 01 września 2010 r. do dnia 31 sierpnia 2013 r. W ocenie Sądu właśnie wynikająca z umowy łączącej strony stawka minimalna czynszu dzierżawnego powinna stanowić podstawę ustalenia wysokości wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z gruntu. Nie sposób przyznać racji stronie pozwanej, jakoby stawka ta powinna wynosić 1 grosz za m ² gruntu. W tej mierze pozwana powoływała się na umowę dzierżawy gruntu z dnia 28 września 2013 r. o nr W – S1S zawartą pomiędzy m. st. W. a Wspólnotą Mieszkaniową (...). Jak słusznie podniosła strona powodowa, stawka zastosowana w tej umowie została ustalona zarządzeniem nr (...) Prezydenta m. st. W., nadto umowa dotyczyła nie docieplenia budynku lecz parkingu i mogła zostać w niej użyta stawka preferencyjna zgodnie z wyżej wymienionym Zarządzeniem Prezydenta m. st. W.. Nadto, co istotniejsze, dla rozstrzygnięcia sprawy nie ma znaczenia stawka ustalona w innej umowie dzierżawy. Warto jeszcze raz podkreślić, że strony łączyła umowa z dnia 07 kwietnia 2010 r. o nr W – 358. Podobnie więc, jak w zakresie kwestii wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z gruntu pozwana związana była postanowieniami niniejszej umowy, tak samo, podpisując ją zgadzała się na wysokość miesięcznego czynszu dzierżawnego ustalonego tą umową. Te same argumenty, o czym wspomniano w części faktycznej uzasadnienia przy okazji oceny dowodu z opinii biegłego z zakresu (...), przemawiają za nieuwzględnieniem stawki określonej w tejże opinii. W ocenie Sądu, wiążąca jest bowiem stawka ustalona w umowie poprzednio łączącej strony, zwłaszcza jeżeli weźmie się pod uwagę również fakt, że wysokość tej stawki mieści się w granicach wyznaczonej zarządzeniem Prezydenta miasta stołecznego W. nr (...) z dnia 29 maja 2013r. (k. 122-133).

Mając zatem powyższe na względzie, odszkodowanie za miesiąc bezumownego korzystania za 1 m ² gruntu będzie wynosił 200% razy 3,13 zł powiększone o 23 % podatku VAT, tj. 7,70 zł. Powód domagał się odszkodowania za okres od 01 września 2013 r. do 31 grudnia 2014 r., czyli za 16 miesięcy, a co za tym idzie, łącznie za ten okres pozwany był zobowiązany do zapłaty kwoty 123,20 zł za 1 m ² zajętego gruntu. Uwzględniając, że w wyniku docieplenia, budynek pozwanej zajął powierzchnię 2 m ² gruntu należącego do powoda kwota wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z tej części gruntu wynosi 246,40 zł. Przy ostatecznym rozrachunku kwoty, która należy się powodowi trzeba wziąć pod uwagę, że strona pozwana zapłaciła już powodowi 115,50 zł z tytułu bezumownego korzystania z gruntu. W konsekwencji, Sąd stanął na stanowisku, że zasadne jest zasądzenie kwoty 130,90 zł stanowiącej różnicę pomiędzy kwotą 264,40 zł a kwotą 115,50 zł, a co za tym idzie w pozostałym zakresie roszczenie o zapłatę podlegało oddaleniu.

Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Od zasądzonej kwoty Sąd zasądził odsetki ustawowe z rozbiciem od kwoty za każdy miesiąc z tytułu bezumownego korzystania z gruntu, począwszy od maja 2014 r.

Zasądzone dalsze odsetki podlegały, ze względu na zmianę treści art. 481 k.c. rozbiciu na okresy do 31 grudnia 2015 r. i od 1 stycznia 2016 r. Artykuł 56 Ustawy z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw ( Dz. U. z 2015 r., poz. 1830) znajduje, w ocenie Sądu, zastosowanie do odsetek za opóźnienie. Norma ta nakazuje rozliczać wartość odsetek należnych za okres do dnia wejścia w życie na podstawie przepisów sprzed nowelizacji, tj. wedle dotychczasowej stopy odsetek ustawowych określonej zgodnie z art. 359 § 2, § 3 k.c. i wydanego na jego podstawie Rozporządzenia. Za okres po wejściu w życie nowelizacji w stosunku do odsetek ustawowych zastosowanie znajduje zaś art. 481 § 2 k.c. w brzmieniu po nowelizacji. Takie rozumienie przepisu przejściowego sprawia, że koniecznym jest, wobec istnienia po 1 stycznia 2016 r. dwóch rodzajów odsetek ustawowych, dookreślenie, że obowiązkiem pozwanego po tym dniu jest zapłata odsetek ustawowych za opóźnienie.

Za podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu należało przyjąć art. 100 zd. pierwsze k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone.

Z kwoty stanowiącej 2303 zł stanowiącej wartość przedmiotu sporu została zasądzona kwota 130,90 zł, stanowiąca 5,68% wartości przedmiotu sporu. Zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu strony powinny ponieść jego koszty w takim zakresie w jakim przegrały sprawę, a zatem powód w 94,32% a pozwany w 5,68%. Koszty procesu poniesione przez strony wyniosły 4247 zł, w tym po stronie powoda 3630 zł (opłata sądowa od pozwu 30 zł, zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłych sądowych 3000 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 600 zł ustalone zgodnie z przepisem § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu) a po stronie pozwanego 617 zł (wynagrodzenia pełnomocnika w wysokości 600 zł ustalonego zgodnie z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokatów oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu oraz opłaty skarbowa od dokumentu pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł). Należało zatem zasądzić od powoda na rzecz pozwanego kwotę 375,77 zł (617-4247x5,68%) pozwany poniósł koszty w kwocie 617 złotych a powinien w kwocie 241,24 zł.

Na podstawie art. 113 ust. 1 u.k.s.c. kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

Mając na względzie powyższy przepis, powoda należało obciążyć kwotą 3286,33 zł, zaś pozwaną kwotą po połowie kwotą 197,91 zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo z sum budżetowych Skarbu Państwa tj. koszty wynagrodzenia biegłych za wykonane opinie oraz nie uiszczonej opłaty sądowej od rozszerzonego powództwa (punkt 4 sentencji wyroku).

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji wyroku.

Zarządzenie: 4 sierpnia 2016r. odpis uzasadnienia doręczyć pełnomocnikom stron.