Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 18 września 2013 r.

Decyzją z dnia 3 kwietnia 2013 r., znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił wnioskodawcy S. H. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W podstawie prawnej powołano art. 12 i art. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.).

W uzasadnieniu wskazano, że wnioskodawca nie ma prawa do renty, gdyż Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 26 marca 2013 r. orzekła,
że nie jest on niezdolny do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył wnioskodawca S. H..

Na uzasadnienie swojego stanowiska podał, że od 13 lat przebywał
na rencie chorobowej ze względu na przewlekłe schorzenia kręgosłupa, dyskopatię, rwę kulszową, zwyrodnienia stawów, osteoporozę, wrzody żołądka i dwunastnicy, nerwicę, przebytą gruźlicę płuc, astmę, alergię. Jest pod stałą opieką lekarzy specjalistów: neurologa, reumatologa, pulmonologa, ortopedy, psychiatry, chirurga.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. wniósł o jego oddalenie.

W uzasadnieniu organ rentowy podniósł, że wnioskodawca pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy, prawo do świadczenia uzyskał okresowo do dnia 31 marca 2013 r. W dniu 7 lutego 2013 r. wnioskodawca złożył wniosek o ustalenie prawa do renty na dalszy okres.
W celu ustalenia stopnia niezdolności do pracy, lekarz orzecznik ZUS w dniu 6 marca 2013 r. przeprowadził badanie lekarskie, w wyniku którego nie stwierdził niezdolności do pracy. Od powyższego orzeczenia wnioskodawca złożył sprzeciw. Komisja Lekarska ZUS rozpatrując sprzeciw dokonała oceny niezdolności do pracy i w orzeczeniu z dnia 26 marca 2013 r. również
nie stwierdziła niezdolności do pracy. Powyższe orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS, w oparciu o art. 107 w zw. z art. 14 ust. 3 ustawy emerytalnej, stanowiło podstawę do wydania przez ZUS decyzji odmawiającej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres.

Sąd Okręgowy w Przemyślu – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca S. H., ur. (...),
z zawodu – cieśla, zatrudniony jako cieśla, a przez ostatnie 20 lat jako kierowca, pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 10 maja 2000 r., tj. od zaprzestania pobierania świadczenia rehabilitacyjnego do 30 czerwca 2001 r., następnie od 1 czerwca 2002 r., nieprzerwanie do dnia 31 marca 2013 r.

Po raz ostatni ocena stanu zdrowia wnioskodawcy została dokonana,
w ramach toczącego się postępowania sądowego (pod sygn. akt III U 809/11) przez: biegłego z zakresu medycyny pracy lek. med. J. T., który
w opinii z dnia 23 listopada 2011 r. stwierdził u wnioskodawcy: przewlekłą niedomogę bólową kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego na podłożu zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych; zawroty głowy w wywiadzie; zespół neurasteniczny; POChP; przebytą gruźlicę płuc – 1984 r.; stan po meniscektomi kolana lewego; przewlekłe zapalenie błony śluzowej żołądka. Biegły wskazał przy tym, że istotnym dla uznania w jego opinii wnioskodawcy za częściowo niezdolnego do pracy jest poziom posiadanych kwalifikacji i ostatnio wykonywany zawód. Dla zawodu cieśli wymagana jest zdolność do pracy na wysokości powyżej 3m, natomiast zawód kierowcy wymaga szczególnych predyspozycji psychofizycznych. Wieloletnia obecność zawrotów głowy zapewne o różnym podłożu, zespół neurasteniczny, wielopoziomowa dyskopatia szyjna stanowią przeciwwskazania do pracy
w wyżej wymienionych zawodach. Biegły dodał, że wyżej wymienione powody są przeciwwskazaniem do pracy na wysokości i wykonywaniem zawodu kierowcy. A zatem zgodnie z ustawą o FUS wnioskodawca kwalifikuje się do uznania go za długotrwale częściowo niezdolnego do pracy. Ze względu na wiek wnioskodawcy można byłoby rozważyć możliwość przekwalifikowania do innego zawodu nie wymagającego pracy na wysokości, ani szczególnych predyspozycji psychofizycznych. Mogłyby to być zawody związane
z koniecznością wykonywania pracy fizycznej. Ta jednakże ze względu na współistnienie zmian chorobowych oprócz kręgosłupa szyjnego także
w odcinku lędźwiowym, osteoporozy, zmian zwyrodnieniowych stawów biodrowych i kolanowych, POChP wydaje się mało realne. W ocenie biegłego okres 12 miesięcy, jeżeli będzie przebiegał z dalszą remisją objawów, pozwoli na ponowną ocenę zdolności do pracy badanego po tym czasie. W ocenie biegłego wnioskodawca był częściowo niezdolny do pracy na okres 12 miesięcy.

Ponadto ocena stanu zdrowia wnioskodawcy została dokonana przez: biegłego psychologa klinicznego B. W., która w opinii z dnia 12 marca 2012 r. stwierdziła, na podstawie aktualnych badań u wnioskodawcy istnienie przeciwwskazań psychologicznych do pracy w charakterze kierowcy (zaburzenia neurotyczne z komponentem depresyjno -lękowym). Wymaga pomocy psychiatryczno-psychologicznej. Na podstawie informacji zawartych w aktach sprawy oraz wyników przeprowadzonego badania psychologicznego, biegły stwierdził, że wnioskodawca jest nadal częściowo niezdolny do pracy
w charakterze kierowcy z powodu zaburzeń neurotycznych z komponentem depresyjno-lękowym. Niezdolność nie ma charakteru trwałego – badany powinien podjąć leczenie psychiatryczne. Trudno przewidzieć do kiedy niezdolność będzie trwała. Wskazane jest badanie kontrolne po upływie roku. Z powodu zaburzeń neurotycznych z komponentem depresyjno-lękowym oraz dolegliwości bólowych kręgosłupa badany może mieć trudności w przekwalifikowaniu do innego zawodu, pomimo prawidłowego funkcjonowania intelektualnego. W ocenie psychologicznej nie nastąpiła istotna poprawa stanu zdrowia wnioskodawcy, gdyż zauważa się nasilenie objawów neurotycznych.

Dowód – akta organu rentowego:

- decyzje rentowe za lata 2000-2012,

- opinia z dnia 23.11.2011 r. biegłego sądowego J. T.,

- opinia z dnia 12.03.2012 r. biegłego sądowego B. W..

W dniu 7 lutego 2013 r. wnioskodawca złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Orzeczeniem z dnia 6 marca 2013 r. lekarz orzecznik ZUS ustalił,
że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy, rozpoznając u niego: zaburzenia adaptacyjne; chorobę zwyrodnieniową stawów kręgosłupa; stan po gruźlicy płuc; POCHP. W uzasadnieniu lekarz orzecznik wskazał,
że wnioskodawca w leczeniu z powodu choroby zwyrodnieniowej stawów kręgosłupa, sprawny ruchowo, bez obecnych objawów rozciągowych,
czy ubytkowych, z lekkimi zaburzeniami wentylacji płuc w badaniach spirometrycznych, po przebytej gruźlicy płuc nie jest długotrwale niezdolnym do pracy. Orzeczenie wydano w oparciu o konsultację psychiatryczną.

Na skutek sprzeciwu wnioskodawcy od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS, sprawę rozpoznała Komisja Lekarska ZUS, która orzeczeniem z dnia 26 marca 2013 r. ustaliła, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy
i rozpoznała u niego: chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa z zespołem bólowym w okresie remisji, bez upośledzenia funkcji ruchowej i bez objawów korzeniowych; zaburzenia adaptacyjne; przebytą gruźlicę płuc; stan
po artroskopii kolana lewego bez upośledzenia funkcji. W uzasadnieniu wskazano, ze wnioskodawca skarży się na bóle kręgosłupa szyjnego
i lędźwiowego. Leczy się w Poradni Neurologicznej, Reumatologicznej. Nie hospitalizowany z powodu zaostrzeń w ostatnich kilku latach. Nie konsultowany przez neurochirurga. Leczenie sanatoryjne ambulatoryjne ((...) 2012 r. W 2008 r. operacja kolana lewego, usunięcie łękotki, skarży się na bóle podczas chodzenia. W 1984 r. leczony z powodu gruźlicy płuc. Pod kontrolą Poradni Chorób Płuc. Skarży się na uczucie duszności. Od kilku miesięcy leczy się w PZP, nie hospitalizowany psychiatrycznie. Skarży się na „oszołomienie”, lęki, zapomina się, zaburzenia snu. Zespół bólowy kręgosłupa na podłożu zmian zwyrodnieniowych i dyskopatii
w okresie remisji, w badaniu przedmiotowym neurologicznym bez deficytów powodujących długotrwałą niezdolność do pracy. okresowe zaostrzenia wprawdzie wymagają leczenia i rehabilitacji, ale w ramach krótkotrwałej niezdolności do pracy. Badanie spirometryczne nie potwierdza POCHP. Konsultowany przez psychiatrę 1 marca 2013 r. – stan psychiczny nie powoduje długotrwałej niezdolności do pracy. Zdolny do pracy zarobkowej na wolnym rynku pracy z przestrzeganiem zasad BHP i ergonomii.

W rezultacie zaskarżoną decyzją z dnia 3 kwietnia 2013 r. ZUS odmówił wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Dowód – akta organu rentowego:

- wniosek rentowy z dnia 7.02.2013 r.,

- orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 6.03.2013 r.,

- orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 26.03.2013 r.

- dokumentacja lekarska,

- zaskarżona decyzja ZUS z dnia 3.04.2013 r.

W toku prowadzonego postepowania sądowego przeprowadzono dowód z opinii biegłych sądowych specjalistów: neurologa, pulmonologa, reumatologa, psychiatry.

W opinii z dnia 15 lipca 2013 r. biegli sądowi: lek. med. T. C., lek. med. H. C. - D., lek. med. M. Z. i lek. med. G. S. rozpoznali u wnioskodawcy: przewlekły zespół bólowy kręgosłupa szyjnego
i lędźwiowego na podłożu zmian zwyrodnieniowych i wielopoziomowej dyskopatii w okresie remisji objawów neurologicznych; zawroty głowy
w wywiadzie; stan po artroskopii kolana lewego; stan po przebytej gruźlicy płuc; przewlekłe zapalenie oskrzeli bez zaburzeń wentylacji; zapalenie błony śluzowej żołądka, i tym samym uznali wnioskodawcę za zdolnego do pracy, po braku przeciwwskazań po badaniu psychotechnicznym.

Badaniem przedmiotowym biegli stwierdzili: stan ogólny dobry.
Do badania przygotowuje się samodzielnie, sprawnie. Stan psychiczny: świadomość jasna, nastrój sytuacyjnie obniżony. Napęd w normie. Orientacja pełna. Nie obserwuje się lęku ani też niepokoju. Wypowiedzi zawierają dolegliwości somatyczne, zaburzenia snu. Ma poczucie niewydolności psychofizycznych. Osobowość zwarta. Klatka piersiowa symetryczna ruchoma oddechowo. Wypuk obustronnie jawny. Szmery pęcherzykowe prawidłowe. SpO2 98%. Cor 83/min. Badanie spirometryczne - bez zaburzeń wentylacji. Nerwy czaszkowe unerwiają prawidłowo, symetrycznie. Oczopląs O. Bez objawów uszkodzenia OUN. Próba Romberga prawidłowa. Prawidłowy zakres ruchomości w stawach obwodowych. Niedowładów, zaników mięśniowych nie stwierdza się. Odruchy ścięgniste (+) równe. Odruchy patologiczne O. Czucie powierzchniowe prawidłowe. Objawy rozciągowe ujemne. Prawidłowa ruchomość kręgosłupa szyjnego. Niewielkie bólowe ograniczenie ruchomości kręgosłupa lędźwiowego. Bolesności palpacyjnej kręgosłupa nie stwierdza się. Mięśnie przykręgosłupowe wolne. Chód prawidłowy, naprzemienny.

Po przeprowadzonym badaniu wnioskodawcy i po analizie dokumentacji medycznej z leczenia, biegli lekarze rozpoznając jak wyżej zgodnie stwierdzili, iż powyższe schorzenia w chwili obecnej nie naruszają sprawności organizmu w takim stopniu aby czynić odwołującego się niezdolnym do pracy. Zespół bólowy kręgosłupa na podłożu zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych w okresie długotrwałej remisji objawów.
W ostatnich latach nie stwierdzano zaostrzeń dolegliwości bólowych wymagających hospitalizacji. W badaniu obrazowym kręgosłupa L-S metodą rezonansu magnetycznego z dnia 30 maja 2012 r. widoczne są zaawansowane zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatyczne, ale nie przekładają się one na wyniki badania przedmiotowego, w którym nie stwierdza się istotnych zaburzeń ze strony układu ruchu. Nie stwierdza się dysfunkcji ruchowej stawów obwodowych kończyn górnych i dolnych. Niewielka niedomoga bólowa kręgosłupa lędźwiowego. Napięcie mięśni przykręgosłupowych prawidłowe. Bez objawów korzeniowych, ubytkowych. Dalsza rehabilitacja pozwoli na dłuższe utrzymanie obecnej remisji dolegliwości i objawów chorobowych. Zawroty głowy w wywiadzie -
bez objawów uszkodzenia OUN. Próba Romberga prawidłowa. Przewlekłe zapalenie oskrzeli bez zaburzeń wentylacji. Stan po artroskopii kolana lewego bez zaburzeń funkcji ruchowej. Stan zdrowia badanego nie uległ zmianie
od czasu badania przeprowadzonego w dniu 23 listopada 2011 r. Przeciwwskazana ciężka praca fizyczna związana z dźwiganiem, przesuwaniem dużych ciężarów, na wysokości. Biegli sądowi zgodzili się
z opinią biegłego z zakresu medycyny pracy z dnia 23 listopada 2012 r.,
iż powyższe przeciwwskazania uniemożliwiają pracę w zawodzie cieśli.
Ale wnioskodawca przez 20 lat przed przejściem na rentę pracował
jako kierowca. Po przeprowadzonym w dniu 3 lipca 2013 r. badaniu psychiatrycznym, według oceny biegłego z zakresu psychiatrii aktualny stan zdrowia psychicznego wnioskodawcy nie upośledza sprawności organizmu
w stopniu obniżającym zdolność do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Istnienie przeciwwskazań do pracy w charakterze kierowcy zostało podjęte w dniu 12 marca 2012 r. po przeprowadzonym badaniu przez psychologa sądowego - po rozpoznaniu zaburzeń neurotycznych
z komponentem depresyjno-lękowym wymagających pomocy psychiatryczno- psychologicznej.

Biegli zawnioskowali o ponowne badanie psychotechniczne wykonane przez psychologa sądowego.

W opinii z dnia 31 lipca 2013 r. biegła sądowa psycholog kliniczny B. W. wskazała, że w sytuacji badania wnioskodawca zachowuje się
w sposób dostosowany i adekwatny do sytuacji, współpracuje, odpowiada
na pytania, brak wypowiedzi spontanicznych. Poprawnie nawiązuje kontakt wzrokowy. Orientacja auto i allopsychiczna pełna. Nastrój adekwatny
do sytuacji.

W wyniku przeprowadzonych badań psychologicznych biegła stwierdziła: sprawność intelektualna kształtuje się na poziomie przeciętnym. Prawidłowo zachowane widzenie przestrzenne, koordynacja wzrokowo-ruchowa, czas reakcji na bodźce świetlne i dźwiękowe, zdolność widzenia zmierzchowego oraz zdolność koncentracji i podzielności uwagi. Wrażliwość na olśnienie kształtuje się na poziomie dobrym. Ocena prędkości bardzo dobra. Klucze kontrolne mieszczą się w granicach normy. Konfiguracja skal klinicznych wskazuje na zaburzenia nerwicowe w okresie remisji. Badany czuje się słaby, niepewny. Samoocena zaniżona. Nadmiernie koncentruje się na dolegliwościach i funkcjonowaniu własnego ciała. Ujawnia nieufność wobec otoczenia.

Na podstawie aktualnych badań biegła stwierdziła u wnioskodawcy brak przeciwwskazań psychologicznych do pracy w charakterze kierowcy.
Na podstawie informacji zawartych w aktach sprawy oraz wyników przeprowadzonego badania psychologicznego stwierdziła, że wnioskodawca nie jest częściowo niezdolny do pracy w charakterze kierowcy. W ocenie psychologicznej nastąpiła istotna poprawa stanu zdrowia wnioskodawcy
od czasu badania w dniu 12 marca 2012 r. W aktualnym badaniu psychologicznym nie stwierdzono nasilenia objawów depresyjno-lękowych, badany uzyskał lepsze wyniki w sprawności psychomotorycznej (metody aparaturowe). Zgłaszane przez badanego dolegliwości (niepokój, lęk) aktualnie nie upośledzają jego zdolności psychofizycznych.

Dowód:

- opinia z dnia 15.07.2013 r. biegłych sądowych: lek. med. T. C., lek. med. H. C.-D., lek. med. M. Z., lek. med. G. S. – k. 11-14,

- dokumentacja lekarska przedłożona przez wnioskodawcę podczas oględzin – k. 10,

- opinia z dnia 31.07.2013 r. biegłego sądowego psychologa klinicznego B. W. – k. 23-24.

Dokonując powyższych ustaleń Sąd oparł się na dowodach
z dokumentów, których wiarygodność nie była kwestionowana przez żadną ze stron, korzystają więc one z domniemania prawdziwości zawartych w nich danych z mocy art. 244 i nast. k.p.c.

Z kolei ustaleń faktycznych dotyczących oceny stanu zdrowia wnioskodawcy, Sąd dokonał w oparciu o opinię z dnia 15 lipca 2013 r. sporządzoną przez biegłych sądowych: lek. med. T. C., lek. med. H. C.-D., lek. med.M. Z., lek. med. G. S. oraz opinię z dnia 31 lipca 2013 r. sporządzoną przez biegłą sądową psychologa klinicznego B. W..

Wskazać należy, że opinia biegłych sądowych podlega – jak inne dowody – ocenie według art. 233 k.p.c., na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania
oraz stanowczości wyrażonych w niej wniosków.

Sąd uznał, iż wnioski zawarte w wyżej wymienionych opiniach biegłych sądowych zostały wyrażone precyzyjnie i przekonywująco. Biegli szczegółowo uzasadnili swoje stanowisko wskazując, że rozpoznane
u wnioskodawcy schorzenia nie powodują u niego obecnie niezdolności
do pracy. Opinie te zawierają elementy niezbędne dla oceny przez Sąd,
czy u wnioskodawcy występuje niezdolność do pracy. Biegli uwzględnili dokumentację z leczenia wnioskodawcy, dysponowali stanowiskiem orzeczników ZUS, szczegółowo opisali przebieg badania przedmiotowego
z analizą przedstawionych wyników badań oraz dołączonej dokumentacji
z leczenia, ponadto biegła psycholog kliniczny dysponował stanowiskiem poprzednio opiniujących w sprawie biegłych lekarzy sądowych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy S. H. należy uznać za nieuzasadnione.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U.
z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)jest niezdolny do pracy;

2)ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3)niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 powołanej ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność
do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2 art. 12).

Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji
(ust. 3 art. 12).

Zgodnie z art. 107 powołanej ustawy prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

Postępowanie dowodowe przeprowadzone przed Sądem miało charakter sprawdzający ustalenia dokonane przez organ rentowy. Biegli sądowi zgodnie z posiadaną wiedzą specjalistyczną poddali ocenie merytorycznej trafność orzeczeń wydanych przez lekarzy orzeczników.

Postępowanie dowodowe przeprowadzone w niniejszej sprawie wykazało, że wnioskodawca jest zdolny do pracy. Okoliczność tę Sąd ustalił na podstawie dowodu z opinii z dnia 15 lipca 2013 r. sporządzonej przez biegłych sądowych: lek. med. T. C., lek. med. H. C. - D., lek. med.M. Z.i lek. med. G. S. oraz opinii z dnia 31 lipca 2013 r. sporządzonej przez biegłą sądową psychologa klinicznego B. W..

Wskazać należy, że w sprawie oceny stanu zdrowia wnioskodawcy wypowiadali się specjaliści z zakresu schorzeń rozpoznawanych u S. H., a nadto biegły psycholog kliniczny. Wnioski końcowe obu wydanych w sprawie opinii są identyczne w zakresie uznania wnioskodawcy za zdolnego do pracy.

Podstawą zasięgnięcia opinii od biegłych w danej sprawie jest konieczność odwołania się przez Sąd do specjalistów, posiadających wiadomości specjalne z danej dziedziny, a to zgodnie z art. 278 k.p.c. Zatem to biegli muszą się wypowiedzieć, czy i jakie choroby oraz w jakim stopniu powodują naruszenie sprawności organizmu. Tylko oni, na bazie swojej wiedzy i doświadczenia, mogą stwierdzić takie czy inne nasilenie dolegliwości oraz ich wpływ na zachowaną zdolność do pracy.

Opinie w sprawie zostały wydane po wnikliwej analizie dokumentacji
z leczenia, przeprowadzonym badaniu, z uwzględnieniem orzeczeń lekarzy-orzeczników ZUS.

Treść opinii, na podstawie których Sąd przyjął, że wnioskodawca
jest zdolny do pracy, odpowiada wymogom określonym w art. 13 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, zgodnie z którym przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania
co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1)stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2)możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj
i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek
i predyspozycje psychofizyczne.

Mając powyższe na uwadze, w oparciu o art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. w związku
z powołanymi wyżej przepisami prawa orzeczono, jak w sentencji wyroku.