Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K. wniósł o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kwoty 747,24 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, liczonymi od kwoty 6360 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że w oparciu o umowę przelewu z dnia 12 sierpnia 2016r. nabył wierzytelność przysługującą (...) Sp. z o.o. w W. w stosunku do pozwanego. Pozwany zawarł w wierzycielem pierwotnym umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, na podstawie której zostały wystawione wymienione w pozwie dokumenty księgowe, stanowiące podstawę powództwa. Łączna wysokość zadłużenia z tytułu niezapłaconych skapitalizowanych na dzień 26 października 2016r. odsetek wynosi 747,24 zł.

Powód podał, że na dochodzoną pozwem kwotę składają się: kwota 150,62 zł należności głównej, kwota 17,41 zł należności odsetkowej wynikającej z sumy odsetek ustawowych i odsetek ustawowych liczonych do dnia wygenerowania pozwu, tj. 28 września 2016 r. Obok tej kwoty dochodzone są odsetki od ustawowe za opóźnienie w zapłacie należności głównej w kwocie 6360 zł (dochodzonej w odrębnym postępowaniu elektronicznym), za okres od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Z uwagi na nieregulowanie w terminie zobowiązań finansowych przez pozwanego, umowa została rozwiązana przez operatora z przyczyn leżących po stronie pozwanego, w związku z czym po stronie operatora powstało uprawnienie do naliczenia kary umownej (stosownie do treści umowy i regulaminu), z uwzględnieniem wysokości przyznanej pozwanemu ulgi i czasu trwania umów. Pozwany nie zareagował na wezwanie do zapłaty, stąd powództwo jest konieczne i zasadne (k. 2 – 4)

Pozwany S. S. nie stawił się na rozprawę i nie zajął stanowiska w sprawie na piśmie.

Sąd ustalił i zważył, co następuje.

Powództwo podlegało oddaleniu.

Na gruncie rozpatrywanej sprawy powód dochodził od pozwanego zwrotu odsetek za opóźnienie od niespłaconej wierzytelności, wynikającej z umowy o usługi telekomunikacyjne, powołując się na jej nabycie w drodze umowy cesji od pierwotnego wierzyciela (art. 481 par. 1 w zw. z art. 509 k.c.).

Wobec braku aktywności pozwanego w sprawie, zachodziły podstawy do wydania wyroku zaocznego (art. 339 par. 1 k.p.c.). W takim wypadku, Sąd uznaje za prawdziwe twierdzenia zawarte w pozwie i pismach procesowych powoda, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości lub zostały przytoczone w celu obejścia prawa (art. 339 par. 2 k.p.c.).

W ocenie Sądu, wysokość należności od których winny być liczone dochodzone przez powoda odsetki za opóźnienie (a zarazem wysokość odsetek skapitalizowanych przez powoda) wzbudza poważne wątpliwości. Należy w szczególności zauważyć, że mimo informacji o toczącym się postępowaniu elektronicznym co do należności głównej, powód nie przedstawił ani nie powołał się na prawomocne rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie, które co do samego istnienia tej należności mogłoby być wiążące dla tut. Sądu.

W ocenie Sądu, o ile samo zawarcie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych pomiędzy pozwanym a (...) Sp. z o.o. w W. jest niewątpliwe (por.: umowa z k. 35 - 36), to przedstawiona przez powoda dokumentacja nie pozwala na dokonanie precyzyjnych ustaleń co do podstawy dochodzonych odsetek za opóźnienie. Należy zauważyć, że wśród złożonych do akt sprawy dokumentów brak jest cennika usług i regulaminów ewentualnych promocji, w ramach których umowa mogła być zawarta.

Nie wiadomo w szczególności, jakie były podstawy wystawienia noty obciążeniowej (k. 68). Jak wynika z treści par. 16 ust. 3 Regulaminu świadczenia usług, przesłanką naliczenia kary umownej w wysokości odpowiadającej wysokości przyznanej ulgi (proporcjonalnie pomniejszonej do okresu trwania umowy) jest jednostronne rozwiązanie tej umowy przez abonenta lub przez operatora z winy abonenta. Tymczasem brak jest dokumentu potwierdzającego, że do takiego rozwiązania umowy, z jakich przyczyn i w którym konkretnie momencie doszło (co ma wpływ bezpośrednio na wysokość kary).

Należy przy tym zauważyć, że wysokość naliczonej kary umownej (3403 zł) przekracza wartość przyznanej abonentowi w umowie ulgi (2900 zł), co nie zostało w żaden sposób wyjaśnione. Skoro przesłanką naliczenia kary umownej jest rozwiązanie umowy, powstaje także pytanie, czego dotyczą należności z faktur wystawionych po dacie naliczenia tej kary, w szczególności – figurujące w fakturach pod pozycją „rata za urządzenie”.

Doświadczenie z innych spraw sądowych wskazuje, że bezpośrednie żądanie dokumentacji umownej od wierzyciela pierwotnego często spotyka się z odmową. Wydaje się poza tym, że to obecnie nabywca wierzytelności winien być w posiadaniu dokumentacji stwierdzającej jej istnienie.

Niezależnie od powyższego na leży stwierdzić, że powód nie złożył do akt dokumentów potwierdzających przejście wierzytelności na jego rzecz. Z treści przedłożonej umowy cesji nie wynika wprost, aby jej przedmiotem była także wierzytelność wobec pozwanego, zaś brak jest podstaw do przyjęcia, aby nie podpisane wydruki (k. 7, k. 8 – 8 odw.), zawierające wykaz nie zapłaconych przez pozwanego faktur, stanowiły fragment tej umowy.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie powołanych przepisów, Sąd orzekł jak w sentencji.

SSR Anna Kabzińska

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

3. (...).