Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 stycznia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny:
Przewodniczący: SSR Tadeusz Kotuk
Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Szymańska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 stycznia 2017 r. w G. sprawy z powództwa Ł. P. przeciwko A. S. i A. J.

o zapłatę

I.  zasądza solidarnie od pozwanych A. S. i A. J. na rzecz powoda Ł. P. kwotę 70.798 zł (siedemdziesiąt tysięcy siedemset dziewięćdziesiąt osiem złotych) wraz z odsetkami umownymi w wysokości 10% w stosunku rocznym, lecz nie wyższymi niż odsetki maksymalne w rozumieniu art. 359 § 2 ¹ k.c., za okres od dnia 1 października 2015 r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  zasądza solidarnie od pozwanych A. S. i A. J. na rzecz powoda Ł. P. kwotę 7.157 zł (siedem tysięcy sto pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

IV.  nakazuje ściągnąć solidarnie od pozwanych A. S. i A. J. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 3.396,37 zł (trzy tysiące trzysta dziewięćdziesiąt sześć złotych trzydzieści siedem groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt I C 537/16

UZASADNIENIE

Stan faktyczny

Na mocy umowy z dnia 24 maja 2015 r. Ł. P. udzielił A. S. i A. J. pożyczki w kwocie 70.798 zł z terminem zwrotu do dnia 30 września 2015 r. Kwota pożyczki została pożyczkobiorcom wydana.

Dowód: umowa z pokwitowaniem, k. 51-51v (oryginał)

opinia biegłego grafologa, k. 95-141

Do chwili obecnej pożyczkobiorcy nie zwrócili pożyczonej sumy pożyczkodawcy.

Okoliczność bezsporna

Ocena dowodów

Ustalenia faktyczne oparto na oryginale pisemnej umowy pożyczki wraz z pokwitowaniem – w połączeniu z opinią biegłej grafolog A. I.. Opinię biegłej Sąd uznaje za pełną, jasną i wewnętrznie niesprzeczną. Strona pozwana w ogóle tej opinii nie kwestionowała ( vide k. 158), a strona powodowa zarzuty na rozprawie cofnęła, gdyż okazały się pomyłką. Należy tu jedynie podkreślić, że biegła grafolog dysponowała obszernym materiałem porównawczym zgromadzonym uprzednio przez Sąd.

Pozostałe wnioski dowodowe pozwanych zostały oddalone, gdyż nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia (art. 217 § 3 k.p.c.). Teza dowodowa dotycząca przesłuchania świadka S. S. dotyczy zupełnie innej pożyczki, niż objęta niniejszym sporem. Także zarzuty pozwanych związane z kwestią rzekomego braku ekonomicznego sensu zaciągania pożyczki – jako dotyczące wniosku o przesłuchanie stron (art. 299 k.p.c. a contrario) – są pozbawione znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż post factum każdy dłużnik może twierdzić, że zaciągnięcie długu było bezsensowne, co samo w sobie nie prowadzić do ustaleń Sądu o nieistnieniu tego długu. Byłoby to rażące naruszenie zasad logicznego myślenia (art. 233 § 1 k.p.c.). Reasumując, umowa stron wraz z pokwitowaniem – z własnoręcznymi podpisami pozwanych wskazuje w pełni na zasadność twierdzeń faktycznych pozwu. Samo zaciągnięcie pożyczki i pokwitowanie jej odbioru w obecnych uwarunkowaniach krajowych nie jest niczym nadzwyczajnym: rynek pożyczek gotówkowych – zarówno udzielanych przez instytucje finansowe, jak i osoby fizyczne jest bardzo rozwinięty. Można wręcz powiedzieć, że pożyczki są czynnościami niemal tak powszechnymi jak np. zakupy żywności. Reasumując, przedstawienie oryginału pisemnej umowy pożyczki wraz z pokwitowaniem jest zdaniem Sądu wystarczającym dowodem na objęte tym dokumentem czynności i Sąd – niezależnie od poziomu kreatywności dłużników w zakresie podjętej obrony – rozpoznaje istotę sprawy opierając się na takim właśnie materiale dowodowym. Taki zresztą materiał dowodowy jest najczęściej jedynym w sporach pożyczkobiorców z instytucjami finansowymi.

Należy też zauważyć, że wiarygodność strony pozwanej po wynikach opinii biegłej grafolog uległa radykalnemu obniżeniu, skoro zarzuty pozwanych co do podrobienia dokumentu pożyczki okazały się całkowicie fałszywe. Zdaniem Sądu świadczy to po prostu zwykłej chęci uchylenia się od rzeczywistego długu wszelkimi dostępnymi środkami, nawet za pomocą zarzutu popełnienia czynu zabronionego przez stronę powodową. Sąd analizując wyniki dotychczasowego postępowania dowodowego ma obowiązek rozstrzygnąć, czy dalsze wnioski dowodowe strony, która stawiała najdalej idące zarzuty, które okazały się fałszywe, nie zmierzają w istocie do przedłużenia procesu. Takiej właśnie oceny dokonał Sąd w niniejszej sprawie.

Kwalifikacja prawna

Umowa stron była umową nazwaną przewidzianą w przepisach art. 720-724 k.c. Powództwo w zakresie kwoty głównej jest zasadne, gdyż pozwani nie udowodnili zwrotu części lub całości pożyczki, a na nich ciążył w tym zakresie obowiązek dowodzenia (art. 6 k.c.).

Jeżeli chodzi o kwestię odsetek od kwoty głównej, to powództwo było częściowo niezasadne. W § 2 umowy pożyczki zachodzi sprzeczność pomiędzy tym, że termin jej zwrotu określono na 30 września 2015 r. (ustęp 1), a jednocześnie nie określono dat początkowych odsetek płatnych przed w/w datą ( vide ustęp 3). Nie da się więc od strony czysto arytmetycznej poprawnie wyliczyć odsetek do 30 września 2015 r. i w tym zakresie powództwo musiało ulec oddaleniu. Wymagalność zwrotu pożyczki nastąpiła więc w dniu 1 października 2015 r. przy uwzględnieniu stopy odsetek przewidzianej w § 2 ust. 2 umowy stron.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w punkcie I. sentencji na mocy art. 720 § 1 k.c. w zw. z art. 359 § 2 ¹ k.c. w zw. z art. 369 k.c. w zw. z § 2 ust. 2 umowy stron. W pozostałym zakresie powództwo oddalono na mocy art. 359 § 1 k.c. a contrario.

Koszty

O kosztach procesu orzeczono w punkcie III. sentencji na mocy art. 100 k.p.c. w zw. z art. 105 § 2 k.p.c. zasądzając solidarnie od pozwanych całość kosztów procesu na rzecz powoda, gdyż uległ on jedynie co do nieznacznej części zgłoszonego w pozwie żądania. Na koszty te składa się: opłata sądowa od pozwu (3.540 zł), opłata za czynności radcy prawnego w stawce minimalnej (3.600 zł, § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych […]), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł).

W punkcie IV. sentencji nakazano na mocy art. 100 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ściągnąć solidarnie od pozwanych niezaliczkowaną część kosztu przeprowadzenia dowodu z opinii grafologa.