Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W` sprawie z powództwa A. R. przeciwko (...) Towarzystwu (...) w W. o zapłatę, Sąd Rejonowy w Zgierzu wyrokiem z dnia 13 lipca 2016 roku 1. oddalił powództwo, 2. nie obciążył powódki obowiązkiem zwrotu stronie pozwanej poniesionych kosztów postępowania i 3. nie obciążył powódki nieuiszczonymi kosztami sądowymi.

[wyrok k.369]

W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy poczynił ustalenia faktyczne, w oparciu o które wydał kwestionowany wyrok, a które w całości podziela i przyjmuje za własne Sąd II instancji. W tej sytuacji nie istnieje potrzeba ich powtarzania, bowiem - jak wielokrotnie podkreślał Sąd Najwyższy - w wypadku orzeczenia oddalającego apelację, wydanego na podstawie materiału zgromadzonego w postępowaniu w pierwszej instancji, bez uzupełniania postępowania dowodowego, sąd odwoławczy nie musi powtarzać dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych; wystarczy stwierdzenie, że ustalenia sądu pierwszej instancji podziela i przyjmuje za swoje, tak m. in. Sąd Najwyższy w orzeczeniach z dnia 13.12.1935 r., C III 680/34, Zb. Urz. 1936, poz. 379; z dnia 14.02.1938 r., C II 2613/37, Przegląd Sądowy z 1938 r., poz. 380; z dnia 10.11.1998 r., III CKN 792/98, OSNC z 1999 r., nr 4, poz. 83; z dnia 6 lipca 2011 r., I CSK 67/11, nie publ.; z dnia 14.02.2013r., II CSK 292/12, Lex 1318346).

[uzasadnienie k.374-378]

Powódka zaskarżyła powyższy wyrok w całości, zarzucając naruszenie przepisów prawa procesowego, tj.:

a)  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej w miejsce swobodnej oceny dowodów, co skutkowało sprzecznością istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego przez nieprawidłowe przyjęcie, że powódka nie poniosła w wyniku wypadku żadnej szkody, która skutkowałaby doznaniem uszczerbku na zdrowiu,

b)  art. 217 k.p.c. poprzez nieprzeprowadzenie zawnioskowanych dowodów na okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy,

c)  art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 §1 k.p.c. poprzez nierozważenie w sposób wszechstronny opinii biegłych z zakresu neurologii.

W konkluzji apelująca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku przez uwzględnienie powództwa w całości.

[apelacja k.381-383]

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Większość zarzutów apelacyjnych sprowadza się do stwierdzenia naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. Jak wielokrotnie już podkreślano w orzecznictwie – Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu Sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej, niż przyjął Sąd, wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena Sądu. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Natomiast jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Nie jest więc wystarczającym uzasadnieniem zarzutu naruszenia normy art. 233 § 1 k.p.c. przedstawienie przez stronę skarżącą własnej oceny dowodów i wyrażenie dezaprobaty dla oceny prezentowanej przez Sąd pierwszej instancji, tak jak uczyniła to powódka w swej apelacji. Strona skarżąca ma bowiem obowiązek wykazania naruszenia przez Sąd paradygmatu oceny wynikającego z art. 233 § 1 k.p.c., a zatem wykazania, że Sąd wywiódł z materiału procesowego wnioski sprzeczne z zasadami logiki lub doświadczenia życiowego, względnie pominął w swojej ocenie istotne dla rozstrzygnięcia wnioski wynikające z konkretnych dowodów.

W rozpoznawanej sprawie powódka dochodziła zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w wyniku wypadku z dnia 8 grudnia 2011 r. Zgodnie z umową łączącą strony zakres ubezpieczenia obejmował trwały uszczerbek na zdrowiu. W toku procesu opinię wydawało trzech biegłych różnej specjalizacji. Żaden z nich nie orzekł trwałego uszczerbku na zdrowiu. Pełnomocnik powódki – jako kontr dowody – złożył opinie biegłych sądowych wydane w toku innego postępowania toczącego się z udziałem powódki w związku z przedmiotowym wypadkiem.

W uzasadnieniu wyroku Sąd Rejonowy w sposób wyczerpujący wyjaśnił, dlaczego oparł się wyłącznie na opiniach biegłych sądowych, które zostały wydane w niniejszym procesie, a pominął opinie z drugiego postępowania. Biegły M. S. wyjaśnił, że podstawą istnienia trwałego uszczerbku na zdrowiu nie jest sam fakt doznania urazu ale upośledzenie funkcji narządu dotkniętego urazem.

W tym miejscu należy podkreślić, że biegły M. N., wydający opinię w sprawie I C 175/13 toczącej się przed Sądem Rejonowym w Zgierzu, orzekł długotrwały uszczerbek na zdrowiu powódki, który jest irrelewantny dla rozstrzygnięcia sprawy w niniejszym procesie.

Jeśli chodzi o opinię w zakresie ortopedii, to podkreślić należy, że w toku niniejszego procesu opinię wydało dwóch różnych biegłych ortopedów, którzy nie stwierdzili u powódki trwałego uszczerbku na zdrowiu. Dopuszczenie zatem dowodu z opinii biegłego J. F. jako trzeciego biegłego ortopedy stało się zbędne. Sąd I instancji wskazał również, że wydanie opinii przez biegłego J. F. i wydanie opinii przez biegłego M. S. dzieli pół roku, co może tłumaczyć odmienne wnioski obu opinii.

Sąd nie naruszył też przepisu art. 217 k.p.c., albowiem wnioski o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych J. F. i M. N. nie zostały oddalone z uwagi na prekluzję dowodową.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

O kosztach w pkt 2 wyroku Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c. oraz § 2 ust. 1 i 2, § 8 pkt 3 § 16 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2015 r., poz. 1801).