Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 15 marca 2016 roku P. C. wniósł o zasądzenie od (...) Zakładu (...) na (...) S.A. kwoty 13.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 30 grudnia 2015 roku oraz o zasądzenie kosztów. Wskazał, że w okresie korzystania z grupowego ubezpieczenia u pozwanego zachorował na cukrzycę i stracił pracę na stanowisku kierowcy MPK Ł..

W odpowiedzi na pozew (...) wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda kosztów procesu według norm przepisanych. Strona pozwana podniosła, że umowa o pracę z powodem została rozwiązana z upływem okresu, na który została zawarta, a nie z powodu choroby powoda oraz, że powód choruje na cukrzycę od czerwca 2012 roku czyli przed okresem odpowiedzialności ubezpieczyciela, zaś jego niezdolność do pracy nie została wykazana zaświadczeniem lekarza orzecznika ZUS.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 31 października 2016 r., Sąd Rejonowy dla Łodzi -Śródmieścia w Łodzi, w sprawie o sygn. akt I C 226/16:

1.  oddalił powództwo;

2.  odstąpił od obciążenia powoda kosztami procesu;

3.  przyznał i nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi -Śródmieścia w Łodzi adwokatowi A. Ś. kwotę 5.904 zł tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu.

Sąd Rejonowy oparł wyrok na następujących ustaleniach faktycznych:

P. ceran był zatrudniony w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) na podstawie umowy o prace na czas określony od 14 maja 2014 roku do 30 września 2015 roku na stanowisku kierowcy autobusu. Stosunek pracy ustał w upływem czasu, na który umowa była zawarta. W dniu 22 kwietnia 2015 roku powód przystąpił do umowy grupowego ubezpieczenia pracowniczego, w tym na wypadek niezdolności do pracy i samodzielnej egzystencji. Zgodnie z § 4 ogólnych warunków ubezpieczenia (dalej OWU) zakres ubezpieczenia obejmował wystąpienie u ubezpieczonego niezdolności do pracy i samodzielnej egzystencji w okresie odpowiedzialności (...) S.A., zaś § 17 stanowił, że odpowiedzialność ta nie obejmuje niezdolności do pracy i samodzielnej egzystencji będącej następstwem chorób, które były zdiagnozowane lub leczone lub z powodu których rozpoczęto postępowanie diagnostyczno – lecznicze u ubezpieczonego przed początkiem odpowiedzialności (...) w stosunku do ubezpieczonego. W wynegocjowanych dodatkowych postanowieniach wskazano, że ilekroć w przedmiotowych owu mowa jest o trwałej niezdolności do pracy i samodzielnej egzystencji stosuje się następującą definicję: „niezdolność do pracy i samodzielnej egzystencji” to:

1.  utrzymująca się w okresie odpowiedzialności (...) dłużej niż 180 dni całkowita długotrwała niezdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy zarobkowej w dowolnym zawodzie oraz do samodzielnej egzystencji, będąca rezultatem nieszczęśliwego wypadku lub choroby

lub

2.  utrata zdolności psychofizycznych do wykonywania zawodu kierowcy lub motorniczego będąca rezultatem nieszczęśliwego wypadku lub choroby potwierdzona oświadczeniem ubezpieczającego o zaprzestaniu świadczenia pracy przez ubezpieczonego w charakterze kierowcy lub motorniczego w związku z utratą zdolności do wykonywania tego zawodu oraz orzeczeniem o istnieniu przeciwwskazań do wykonywania tego zawodu wydanym przez uprawnionego orzecznika lub orzeczeniem o istnieniu przeciwwskazań zdrowotnych wydanym przez uprawnionego lekarza medycyny pracy.

Powód od czerwca 2012 roku choruje na cukrzyce typu II, ponownie zgłosił się do poradni w sierpniu 2015 roku. W dniu 21 stycznia 2013 roku wydano mu książeczkę chorego na cukrzycę. Decyzją z 10 grudnia 2015 roku (...) odmówił powodowi wypłaty żądanych 13.000 zł wskazując, że jednostka chorobowa będąca przyczyną niezdolności do pracy został rozpoznana u powoda przed początkiem odpowiedzialności ubezpieczyciela.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał powództwo za nieuzasadnione wobec zdiagnozowania u powoda cukrzycy typu II w 2012 roku, a zatem przed początkiem odpowiedzialności ubezpieczyciela datowanym na 22 kwietnia 2015 roku. Nadto Sąd wskazał, że powód nie złożył wymaganych dokumentów w postaci:

1.  oświadczenia pracodawcy o zaprzestaniu pracy w charakterze kierowcy w związku z utrata zdolności psychofizycznych do wykonywania zawodu kierowcy, którym nie dysponował w związku z zaprzestaniem pracy wobec upływu okresu umowy o pracę;

2.  orzeczenia uprawnionego orzecznika lub orzeczeniem wydanym przez uprawnionego lekarza medycyny pracy o istnieniu przeciwwskazań zdrowotnych do wykonywania zawodu.

Od powyższego wyroku apelację wniósł powód, zaskarżając go w części, tj. co do punktu 1 rozstrzygnięcia. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie:

1.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez:

a.  przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów wyrażającej się w odmowie nadania waloru wiarygodności zeznaniom powoda, z których wynika, że jednostka chorobowa, która spowodowała u niego w 2015 r. niezdolność do pracy nie była leczona i diagnozowana przed zawarciem umowy grupowego ubezpieczenia z pozwanym, podczas gdy zeznania powoda znajdują potwierdzenie w opinii lekarza z dnia 5 maja 2014 r. oraz z dnia 5 maja 2015 r., który stwierdza, że u powoda nie występują przeciwwskazania zdrowotne dla wykonywania pracy kierowcy;

b.  wyprowadzenie z materiału dowodowego, tj. informacji od diabetologa z dnia 24 listopada 2015 r., wniosków z niego niewynikających, że powód choruje na cukrzycę typu drugiego od czerwca 2012 r., a choroba ta wystąpiła u powoda w tej dacie i trwała nieprzerwanie do 2015 r. i stanowiła tą samą jednostkę chorobową skutkującą niezdolnością do pracy powoda od 15 czerwca 2015 r., podczas gdy z informacji od diabetologa wynika jedynie, że powód miał w 2012 r. podwyższony poziom cukru, jednakże leczenie to zakończone zostało w 2013 r., nie jest zatem to choroba, która występowała u powoda od 2012 r. do 2015 r., co wynika również z zestawienia wyniku badania u powoda poziom cukru 2012 r. i 2015 r.;

c.  dokonanie oceny materiału dowodowego – ogólnych warunków dodatkowego ubezpieczenia na wypadek niezdolności do pracy i samodzielnej egzystencji z pominięciem jego istotnej części, tj. § 5 postanowień dodatkowych, który stanowi, że ilekroć mowa jest o trwałej niezdolności do pracy i samodzielnej egzystencji, stosuje się następującą definicję: niezdolność do pracy i samodzielnej egzystencji to utrzymująca się w okresie odpowiedzialności (...) SA dłużej niż 180 dni całkowita długotrwała niezdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy zarobkowej w dowolnym zawodzie oraz do samodzielnej egzystencji(…) – k.59-60, podczas gdy powód przebywał dłużej niż 180 dni na zwolnieniu chorobowym w związku z chorobą cukrzycy w okresie zatrudnienia w MPK Ł.;

d.  brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i dokonania jego oceny z pominięciem dowodu z badania z dnia 5 maja 2014 r. oraz z dnia 5 maja 2015 r., podczas gdy z dokumentów tych wynika, że lekarz badający powoda w okresie zatrudnienia stwierdził, iż nie występują u powoda żadne przeciwwskazania zdrowotne do wykonywania pracy kierowcy;

e.  brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i dokonania jego oceny z pominięciem dowodu z decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o przyznaniu świadczenia rehabilitacyjnego w związku ze stanem zdrowia i niezdolności do pracy wydanych w dniu 29 grudnia 2015 r., 4 kwietnia 2016 r., 7 września 2016 r., podczas gdy dowód ten ma istotne znaczenie bowiem wskazuje, iż zaistniała przesłanka wynikająca z ogólnych warunków ubezpieczenia na wypadek niezdolności do pracy i samodzielnej egzystencji w postaci istnienia niezdolności do pracy w okresie objętym ubezpieczeniem brakiem możliwości świadczenia pracy w MPK Ł.;

w konsekwencji wymienionych w pkt a-e uchybień, skarżący stwierdził, że Sąd błędnie ustalił, że P. C. przed przystąpieniem do umowy grupowego ubezpieczenia chorował na jednostkę chorobową, która doprowadziła do niezdolności do pracy od 15 czerwca 2015 r., a także błędnie uznał, że powód nie przedstawił dokumentów umożliwiających uznanie, że jest on trwale niezdolny do pracy.

2.  art. 217 § 3 w zw. z art. 227 k.p.c. i art. 278 § 1 k.p.c. przez uznanie, że wniosek dowodowy o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego lekarza specjalisty diabetologa oraz lekarza medycyny sądowej nie ma znaczenia w niniejszej sprawie, podczas gdy ustalenie okoliczności tego, czy jednostka chorobowa stwierdzona u powoda w czerwcu 2015 r. stanowi tę samą chorobę, o tych samych skutkach, co w okresie leczenia powoda w kwietniu 2012 r. wymaga wiadomości specjalnych, a bez takiego dowodu dokonanie właściwych ustaleń w tym zakresie jest niemożliwe, co w konsekwencji doprowadziło Sąd do błędnego uznania, iż zachodzi podstawa dla odmowy wypłaty świadczenia z grupowego ubezpieczenia;

Apelujący wniósł o dopuszczenie dowodów:

1.  z dokumentów:

1.1.  zaświadczenia lekarskiego z dnia 1 grudnia 2016 r.,

1.2.  zaświadczenia lekarskiego z dnia 15 listopada 2016 t.,

1.3.  pisma ZUS z dnia 4 listopada 2016 r. wraz z załączonymi do niego opiniami lekarskimi,

1.4.  umów o pracę powoda z (...) sp. z o. o.

na okoliczność istnienia u powoda niezdolności do pracy w okresie zatrudnienia, jednostki chorobowej powodującej niezdolność do pracy i samodzielnej egzystencji, powodu, dla którego powód zaprzestał pracy w MPK Ł.;

2.  z zeznań świadka:

2.1.  M. M.;

na okoliczność przyczyn, dla których nie nawiązano z powodem umowy o pracę na dalszy okres, zamiaru zawarcia z powodem umowy o pracę na czas nieokreślony, gdyby był zdolny do wykonywania pracy;

3.  z opinii biegłego:

3.1.  lekarza specjalisty diabetologa i lekarza medycyny pracy

na okoliczność czy stan chorobowy stwierdzony u powoda w czerwcu 2015 r. stanowi tą samą jednostkę chorobową, o tych samych skutkach, co w okresie leczenia powoda w kwietniu 2012 r..

Mając na uwadze powyższe zarzuty, apelujący wniósł o zmianę wyroku poprzez zasądzenie na rzecz powoda od pozwanego kwoty 13.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 30 grudnia 2015 r. do dnia zapłaty, zasądzenie kosztów adwokackiego za postępowanie przed sądem drugiej instancji.

W odpowiedzi na apelację strona pozwana wniosła o jej oddalenie oraz o zasądzenie od powoda kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja podlega oddaleniu.

Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia ustalenia faktyczne i rozważania prawne przeprowadzone przez Sąd Rejonowy, dlatego nie ma obowiązku ich ponownego przytaczania ani analizy w dalszej części uzasadnienia.

Z treści środka zaskarżenia wynika wyraźnie, że wszystkie zarzuty dotyczą naruszenia przez Sąd I instancji przepisów postępowania. Odnosząc się do nich zbiorczo, należy stwierdzić, że przede wszystkim apelujący uważa, że Sąd Rejonowy naruszył zasady rządzące procesem cywilnym poprzez przekroczenie granic zasady swobodnej oceny dowodów podczas oceniania zgromadzonego materiału dowodowego oraz orzekł na podstawie niepełnego materiału dowodowego, tj. oddalił wniosek dowodowy o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego diabetologa. W ocenie skarżącego powyższe działania spowodowały błędne uznanie przez Sąd I instancji, że P. C. przed przystąpieniem do umowy grupowego ubezpieczenia w 22 kwietnia 2015 r. chorował na cukrzycę, a umowa o pracę została rozwiązana z powodu upływu czasu na jaki została ona zawarta.

Powyższe zarzuty są całkowicie bezzasadne.

Przede wszystkim Sąd II instancji nie dopatrzył się żadnego uchybienia w zakresie art. 233 § 1 k.p.c., przewidującego zasadę swobodnej oceny dowodów. Zgodnie z tym unormowaniem, sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem Sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia. Ocena wiarygodności mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenie faktów, ponieważ obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia ze świadkami, stronami, dokumentami i innymi środkami dowodowymi. Powinna odpowiadać regułom logicznego rozumowania wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Na takim stanowisku stoi też ugruntowane i jednolite orzecznictwo Sądu Najwyższego, czego odzwierciedleniem jest chociażby wyrok SN z dnia 7 października 2005 roku, sygn. akt IV CK 122/05, opubl. baza prawna LEX Nr 187124. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. W judykaturze wskazuje się, że dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie Sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył Sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając (postanowienie SN z dnia 23 stycznia 2001 r., sygn. akt IV CKN 970/00, opubl. baza prawna LEX Nr 52753). Zarzut ten nie może polegać jedynie na zaprezentowaniu własnych, korzystnych dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, przychylnej dla skarżącego oceny materiału dowodowego (postanowienie SN z dnia 10 stycznia 2002 r., sygn. akt II CKN 572/99, opubl. baza prawna LEX Nr 53136).

W przedmiotowej sprawie, Sąd Rejonowy orzekając w sprawie zasadności roszczenia o zapłatę z tytułu ubezpieczenia grupowego powoda oparł się na następującym materiale dowodowym, tj. m. in. świadectwie pracy ( k. 27); zeznaniach powoda (k. 113); deklaracji przystąpienia do grupowego ubezpieczenia (k. 24-26); ogólnych warunkach dodatkowego ubezpieczenia na wypadek niezdolności do pracy i samodzielnej egzystencji (k. 64-65); wpisu diabetologa w dokumentacji medycznej (k. 82v); książeczce chorego na cukrzycę (k. 102-104). Skarżący w apelacji kwestionuje ustalenia faktyczne wywiedzione z prawie każdego, powyżej wymienionego środka dowodowego. Należy jednak uogólnić, że cała dokumentacja medyczna zgromadzona w niniejszej sprawie wskazuje na to, że powód chorował na cukrzycę przed przystąpieniem do ubezpieczenia grupowego w (...). Z historii choroby prowadzonej przez dr A. G. (diabetologa) jednoznacznie wynika, że w maju 2012 r. wykryto u powoda cukrzycę typu 2. Ponadto 21 stycznia 2013 r. została wystawiona P. C. „książka chorego na cukrzyce”. Znamiennym jest przy tym, że powód nie zakwestionował zachorowania na cukrzycę już w 2012 roku, a jedynie twierdził, że została ona wyleczona w 2013 roku.

W związku z powyższym, w rozpoznawanej sprawie ocena dowodów dokonana przez Sąd I instancji uwzględnia dyrektywy wskazane w art. 233 § 1 k.p.c., jest swobodna, a nie dowolna, odnosi się do całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. W istocie rzeczy zastrzeżenia apelującego odnośnie nieprawidłowej oceny dowodów stanowiły jedynie polemikę z logicznym i zgodnym z zasadami doświadczenia życiowego wnioskowaniem Sądu Rejonowego. Pisemne motywy zaskarżonego wyroku zawierają wyraz własnego przekonania Sądu popartego wywodem logicznymi i wewnętrznie spójnym, dlatego w pełni pozostają pod ochroną art. 233 § 1 k.p.c..

Podstawowe znaczenie dla uzasadnienia bezzasadności drugiego zarzutu (oddalenie wniosku dowodowego o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego diabetologa) ma art. 227 k.p.c.. Zgodnie z tym przepisem, przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie. Nie jest więc uchybieniem procesowym pominięcie dalszych dowodów, gdy w świetle zebranego materiału okoliczności istotne stały się między stronami niesporne, a dalsze dowody miałyby jedynie służyć naświetleniu okoliczności towarzyszących, nieistotnych dla rozstrzygnięcia, albo zmierzały do wykazania okoliczności, które zostały udowodnione zgodnie z twierdzeniami strony sprawy (zob. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 sierpnia 1970 r., II CR 377/70, LEX nr 6781).

W przedmiotowej sprawie, wszystkie okoliczności istotne do wydania prawidłowego rozstrzygnięcia zostały udowodnione i Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, że nie ma potrzeby przeprowadzać dowodu z opinii biegłego. Z dokumentacji medycznej zgromadzonej w niniejszej sprawie jednoznacznie i bezsprzecznie wynika, że powód w 2012 r. zachorował na cukrzycę typu II. Do stwierdzenia powyższego nie są więc wymagane wiadomości specjalne. Ponadto warto dodać, że historia choroby, książeczka chorego na cukrzycę, zostały sporządzone przez lekarza właśnie o specjalizacji diabetologicznej. Co więcej zarówno w 2012 roku, jak i w 2015 roku zdiagnozowano u powoda cukrzycę typu II, a zatem tę sama jednostkę chorobową, a jak słusznie podniosła strona pozwana w odpowiedzi na apelację skutki choroby, w szczególności stopień jej nasilenia są bez znaczenia w świetle postanowień umowy. Żaden zapis nie wskazuje przy tym by cukrzyca z 2012 roku została wyleczona, a powszechnie wiadomo, że trudno tu mówić o wyleczeniu, a jedynie o braku odczuwania skutków w razie skuteczności leczenia. Orzeczenia o braku przeciwwskazań do wykonywania pracy na stanowisku kierowcy autobusu z 2014 roku i z kwietnia 2015 roku nie są wystarczającym dowodem braku cukrzycy u powoda. Skoro z dokumentacji medycznej wynika, że powód nie leczył się regularnie i do czerwca 2015 roku nie przyjmował zalecanych leków przeciwcukrzycowych, a nawet po zaostrzeniu choroby w 2015 roku nie przestrzegał zaleconej diety to wysoce prawdopodobnym jest również, że nie zgłosił u lekarza medycyny pracy potrzeby zbadania poziomu cukru, a ogólne badanie morfologiczne nie było wystarczające do potwierdzenia cukrzycy.

Przede wszystkim jednak przeprowadzenie wnioskowanego dowodu z opinii biegłego było zbędne wobec nie spełnienia przez powoda wszystkich warunków, których dopiero kumulatywne wystąpienie uzasadniałoby wypłatę świadczenia.

Wbrew zarzutom apelacji Sąd Rejonowy prawidłowo zinterpretował ogólne warunki ubezpieczenia i stwierdził, że powód nie wykazał w wymagany sposób zaistnienia trwałej niezdolności do pracy i samodzielnej egzystencji w rozumieniu § 5 ust. 1b owu. Apelujący nie podnosił nawet, że dysponuje którymkolwiek z wymaganych dokumentów i nie zaoferował ich również w postępowaniu drugoinstancyjnym. według wynegocjowanego postanowienia, wprowadzającego znacznie korzystniejszą od powszechnie obowiązującej OWU definicję trwalej niezdolności do pracy i samodzielnej egzystencji, powód nie musiał wykazać, że jest trwale niezdolny do pracy. Pomimo obowiązku nie złożył on natomiast ani oświadczenia pracodawcy o zaprzestaniu świadczenia pracy przez ubezpieczonego w charakterze kierowcy lub motorniczego w związku z utratą zdolności psychofizycznych do wykonywania zawodu kierowcy lub motorniczego, ani kumulatywnie wymaganego orzeczenia uprawnionego orzecznika lub uprawnionego lekarza medycyny pracy o istnieniu przeciwwskazań do wykonywania takiego zawodu. Wbrew stanowisku skarżącego dokumentów tych nie można było zastąpić ani dowodem z zeznań świadka, ani z opinii biegłego. Nadto jak słusznie wskazano w odpowiedzi na apelację w okresie ubezpieczenia powód korzystał ze zwolnienia lekarskiego jedynie przez 105 dni, a nie przez wymagane 180 dni, zaś okres niezdolności do pracy w okresie zatrudnienia pozostaje bez znaczenia dla prawa do świadczenia. P. C. w żadnym okresie nie był natomiast niezdolny do samodzielnej egzystencji, co również wyklucza uznanie, że zaistniały okoliczności uzasadniające wypłatę świadczenia przez ubezpieczyciela. Oczywistym jest wszak, że użycie w umowie spójnika „i”, a nie „lub” czy „albo” oznacza, że warunkiem odpowiedzialności ubezpieczyciela jest nie sama niezdolność do pracy, ale połączona z niezdolnością do samodzielnej egzystencji.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy uznał także, że wnioski dowodowe zgłoszone w apelacji na zasługiwały na uwzględnienie. Jednocześnie art. 381 k.p.c. stanowi, iż sąd drugiej instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później. W przedmiotowej sprawie, apelujący ograniczył się właściwie do samych wniosków o dopuszczenie dowodów, w tym dowodów nie zaproponowanych w I instancji, i nie uprawdopodobnił potrzeby ich przeprowadzenia dopiero na etapie postępowania drugoinstancyjnego. Nie było zatem ani potrzeby, ani możliwości ich przeprowadzenia.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy oddalił apelację powoda na podstawie art. 385 k.p.c..

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł zgodnie z wyrażoną w art. 102 k.p.c. zasadą słuszności, odstępując od obciążenia powoda kosztami postępowania apelacyjnego. Zasądzenie od P. cerana na rzecz (...) kosztów postępowania apelacyjnego byłoby godziło by w poczucie sprawiedliwości biorąc pod uwagę sytuację materialną i rodzinną powoda (niski dochód z tytułu zasiłku rehabilitacyjnego, bezrobotny syn i żona pozostający na jego utrzymaniu, cukrzyca i schorzenia kręgosłupa) oraz subiektywne przekonanie o wypełnieniu warunków umowy ubezpieczenia i prawie do wypłaty świadczenia.

Sąd Okręgowy zasądził na rzecz adwokata A. Ś. kwotę 2.952,00 zł tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu. Wysokość wynagrodzenia Sąd II instancji ustalił na podstawie § 8 ust. 5 w zw. z § 4 ust. 3 w zw. z § 16 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U.2015.1800) wobec zakończenia postępowania w I instancji w dniu 31 października 2016 roku, tj. przed wejściem w życie aktualnego rozporządzenia.