Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 stycznia 2017 roku

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie w IV Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Artur Witek

Protokolant: Mariusz Zając

po rozpoznaniu w dniach 21 października 2016 roku, 25 listopada 2016 roku i 20 stycznia 2017 roku sprawy

M. K. (1)

urodz. (...) w K., córki K. i K. z domu K.,

oskarżonej o to, że:

pomówiła M. Z. (1) przed prokuratorem, iż rzekomo złożył fałszywe oświadczenie doprowadzając do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, co nie miało miejsca,

I.  uniewinnia M. K. (1) od popełnienia zarzucanego czynu, kwalifikowanego na podstawie art. 212 § 1 k.k.

II.  Na podstawie art. 632 pkt 1 k.p.k. koszty sądowe ponosi oskarżyciel prywatny M. Z. (1).

III.  Na podstawie art. 632 pkt 1 k.p.k., § 11 ust. 2 pkt 1, § 16, § 17 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie zasądza od oskarżyciela prywatnego M. Z. (1) na rzecz oskarżonej M. K. (1) poniesione przez nią wydatki, w tym kwotę (...) (jednego tysiąca ośmiu) złotych tytułem kosztów zastępstwa prawnego.

SSR Artur Witek

Sygn. akt IV K 422/16

UZASADNIENIE

W dniu 12 grudnia 2012 roku (...), reprezentowana przez (...) z siedzibą w S., zawarła z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w S., której jedynym udziałowcem był M. Z. (1), umowę nr (...) (...)w ramach działania 8.1 Wspieranie działalności gospodarczej w dziedzinie gospodarki elektronicznej, 8. osi priorytetowej „Społeczeństwo informacyjne” – zwiększanie innowacyjności gospodarki Programu Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka, 2007-2013. Jej przedmiotem było udzielenie beneficjentowi dofinansowania na realizację projektu „Budowa oraz promocja pierwszego w Polsce serwisu internetowego umożliwiającego zarządzanie budżetem firmowym w czasie rzeczywistym”. Strony określiły koszt na kwotę 903.200,00 zł, początek okresu kwalifikowalności wydatków na dzień 1 lipca 2010 roku, zaś jego koniec na dzień 30 czerwca 2012 roku. (...) sp. z o.o. zobowiązała się do ponoszenia wydatków podlegających objęciu wsparciem z zachowaniem zasad uczciwej konkurencji, efektywności, jawności i przejrzystości oraz dołożenia wszelkich starań w celu uniknięcia konfliktu interesów, rozumianego jako brak bezstronności i obiektywności w wypełnianiu funkcji jakiegokolwiek podmiotu objętego umową. W ramach realizacji projektu beneficjent dokonał m.in. zakupu od spółki (...) Ltd dwóch profesjonalnych pakietów do tworzenia oprogramowania w technologii ASP.(...) dwóch licencji na biblioteki programistyczne, pakietu oprogramowania multimedialnego wspierającego standardy multimedialne oraz certyfikatu SSL, a także usług wdrożenia systemu zarządzania treścią, obsługi technicznej i wynajmu dwóch serwerów za łączną kwotę 159.274,10 zł. Poniesione z tego tytułu koszty zakwalifikowano do objęcia wsparciem w ramach przedmiotowej umowy. Do ostatecznego jej rozliczenia i końcowej płatności doszło w drugim kwartale 2012 roku.

Dowody : - protokół wyjaśnień M. K. (1) – k. 259-262,

-  protokół zeznań M. Z. (1) – k. 341-343,

-  umowa o dofinansowanie nr (...) (...)– k. 33-46,

-  kopia aktu notarialnego A 2112/2009 – k. 69-71,

-  harmonogram płatności – k. 80-81,

-  protokoły zeznań A. P. – k. 82-84, 139-141 akt 2 Ds 359/14,

-  płyta DVD – k. 539.

W dniu 25 listopada 2014 roku do (...)w S. wpłynęło anonimowe pismo, z którego treści wynikało, że firma (...) Sp. z o.o. dopuściła się przestępstwa wyłudzenia dotacji przez Prezesa i jego żonę na dużą kwotę. Zdaniem jego autora niezgodne z prawem było uwzględnianie przy rozliczeniu umowy zakupów dokonywanych w ramach zapytań ofertowych zamiast przetargów. W pięciu przypadkach wygrała je firma (...) Ltd, która została utworzona w Anglii w dniu ogłoszenia oferty. Jako datę jej powstania wskazano dzień 26 sierpnia 2010 roku. Według treści pisma wówczas miała także dokonać złożenia ofert, następnego dnia wygrała przetarg, a kolejnego dostarczyła usługi. Podano w nim nadto, że (...) Ltd należała do żony Prezesa spółki (...) – M. Z. (2), a on sam był zatrudniony w niej jako sekretarka. Autor pisma zastrzegł, że w przypadku braku reakcji ZARR S.A. sprawa zostanie skierowana do instytucji ścigających przestępstwa z wiadomością o uprzednim udostępnieniu tych informacji. Dołączono do niego wydruki danych rejestrowych spółki (...) Ltd na temat dat rozpoczęcia i zakończenia działalności, adresu, władz i osoby zatrudnionej na stanowisku sekretarza.

Dowody : - protokół wyjaśnień M. K. (1) – k. 259-262,

-  kopia anonimowego pisma wraz z załącznikami – k. 101-105,

-  protokoły zeznań A. P. – k. 82-84, 139-141 akt 2 Ds 359/14,

-  protokół zeznań M. Z. (1) – k. 342v.,

-  protokół zeznań I. R. – k. 546-547v.,

-  protokół zeznań J. W. – k. 547v.-548.

W związku z treścią otrzymanego w dniu 25 listopada 2014 roku pisma (...)ponownie przystąpiła do oceny wykonania umowy przez (...) sp. z o.o., a w szczególności zasad przeprowadzania zakupów. W wyniku podjętych czynności ustalono, że podmiot o nazwie (...) Ltd został zarejestrowany w L. w dniu 26 sierpnia 2010 roku, a rozwiązany w dniu 8 października 2013 roku. Jego założycielem była M. S., która objęła stanowisko Dyrektora, natomiast funkcję sekretarza pełnił M. Z. (1). Według korespondencji przesłanej w dniu 22 lipca 2016 roku przez Urząd Stanu Cywilnego w D., M. Z. (1) i M. S. w okresie od dnia 18 września 2010 roku do dnia 24 maja 2012 roku pozostawali w związku małżeńskim. Fakt ten nie znalazł odzwierciedlenia w dokumentacji przedkładanej przez beneficjenta w ramach projektu.

Dowody : - protokół wyjaśnień M. K. (1) – k. 259-262,

-  kopia odpisu skróconego aktu małżeństwa – k. 124 akt 2 Ds 359/14,

-  protokoły zeznań A. P. – k. 82-84, 139-141 akt 2 Ds 359/14,

-  protokół zeznań I. R. – k. 546-547v.,

-  protokół zeznań J. W. – k. 547v.-548.

W dniu 4 grudnia 2014 roku do Prokuratury Rejonowej Szczecin – Śródmieście w Szczecinie wpłynęło, podpisane przez M. K. (1), jako Prezesa Zarządu (...)z siedzibą w S., zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa z art. 297 § 1 k.k. oraz z art. 286 § 1 k.k. przez M. Z. (1), pełniącego funkcję Prezesa spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (...) z siedzibą w S. ul. (...) (...). Jego autorka na podstawie art. 303 k.p.k. wniosła o wszczęcie i przeprowadzenie postępowania w niniejszej sprawie. W uzasadnieniu doniesienia wskazała m.in., że beneficjent umowy o dofinansowanie dokonał niezgodnego z jej postanowieniami zakupu towarów i usług od podmiotu powiązanego. Nadto M. Z. (1) złożył nieprawdziwe oświadczenie o braku powiązań osobowych, mając świadomość ich istnienia. Prokurator Prokuratury Rejonowej Szczecin – Śródmieście postanowieniem z dnia 2 lutego 2015 roku wszczął pod sygnaturą 2 Ds 359/14 śledztwo w sprawie doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 135.352,13 zł, pochodzących z Programu Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka poprzez podpisanie w S. w dniu 21 maja 2010 roku umowy nr (...) (...) udzielenie dofinansowania dla firmy (...) sp. z o.o. z siedzibą w S. na realizację projektu, przy realizacji którego przedstawiono do rozliczenia nierzetelne wnioski o płatności dokonane na rzecz spółki (...), która w rzeczywistości była powiązana z beneficjentem, poprzez co wprowadzono przedstawicieli instytucji zarządzającej w błąd co do prawa wypłacenia dofinansowania dla firmy (...) za poniesienie powyższych kosztów, czym działano na szkodę (...)jako pełnomocnika instytucji zarządzającej środkami unijnymi, tj. o czyn z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. W jego toku w dniu 15 maja 2015 roku postawiono M. Z. (1) tożsamy zarzut. Postępowanie zostało zawieszone postanowieniem z dnia 30 lipca 2015 roku z uwagi na podjęcie czynności kontrolnych wobec podejrzanego przez inne organy.

Dowody : - protokół wyjaśnień M. K. (1) – k. 259-262,

-  zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa – k. 1-5 akt 2 Ds. 359/14,

-  postanowienie o wszczęciu śledztwa z dnia 2 lutego 2015 roku – k. 85 akt 2 Ds 359/14,

-  postanowienie o przedstawieniu zarzutów – k. 115 akt 2 Ds. 359/15,

-  postanowienie o zawieszeniu śledztwa z dnia 30 lipca 2015 roku – k. 258 akt 2 Ds 359/14.

M. K. (2) urodziła się w (...) roku. Jest mężatką, matką dwojga dzieci w wieku 16 i 14 lat. Pozostaje zatrudniona na (...) (...) jako pracownik naukowy. Osiąga dochody w wysokości około 12.000 złotych miesięcznie. Jest właścicielką mieszkania o wartości około 300.000 złotych oraz samochodu o wartości 100.000 złotych. Nie była karana sądownie.

Dowód : - protokół przesłuchania M. K. (2)– k. 258.

Powyższy stan faktyczny ustalony został w oparciu o wyjaśnienia M. K. (1), część zeznań M. Z. (1), relacje A. P., I. R. i J. W. oraz treść dokumentacji dotyczącej umowy nr (...) (...), pisma anonimowego wraz z załącznikami, zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa, orzeczeń wydanych w toku postępowania przygotowawczego o sygnaturze 2 Ds 359/14 oraz kopii skróconego odpisu aktu małżeństwa.

M. K. (1) nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Wyjaśniła, że (...). od 2008 roku wdrażała program operacyjny „Innowacyjna Gospodarka”, który polegał na udzielaniu dotacji przedsiębiorcom z regionu na projekty z zakresu nowych technologii produkcyjnych i informatycznych. Był on realizowany przy współpracy z (...). Podmiot ten wydawał decyzje o przyznaniu wsparcia, kwalifikowalności kosztów realizowanych prac, kontroli i jej zakresu oraz zatwierdzania dokumentacji zamykającej realizację projektu. Jedna z dotacji dotyczyła przedsięwzięcia prowadzonego przez oskarżyciela prywatnego M. Z. (1). Zostało ono zrealizowane w latach 2010 – 2012, a beneficjent otrzymał wsparcie w wysokości ponad 750 tys. złotych. Według M. K. (1), przedsiębiorcy korzystający z funduszy publicznych, byli zobligowani do zachowania zasady przejrzystości i efektywności w zakresie ich wydatkowania. Służyło temu składanie oświadczeń na temat relacji ze zleceniobiorcami oraz transakcji przeprowadzanych pomiędzy podmiotami w zakresie objętym projektem. Oskarżyciel prywatny złożył je co do dwóch takich osób, ujawniając powiązania. Nie uczynił tego natomiast w przypadku M. S.. Zdaniem oskarżonej miał obowiązek dostarczenia dwóch oświadczeń – jednego dotyczącego transakcji sprzed 5 stycznia 2015 roku i drugiego na temat zawartych po tej dacie. Niepodpisanie ich było jednoznaczne z domniemaniem o braku powiązań osobowych pomiędzy beneficjentem a M. S.. Z tego względu projekt zrealizowany w latach 2010 – 2012 nie budził żadnych wątpliwości co do racjonalności i prawdziwości załączonych dokumentów oraz wykonanych zadań. M. K. (1) wyjaśniał nadto, że w listopadzie 2014 roku do (...)dostarczony został donos wraz z załączonymi dokumentami. Wskazano w nim na dopuszczenie się przez oskarżyciela nieprawidłowości związanych ze zlecaniem zadań, usług doradczych, szkoleniowych oraz informatycznych firmie (...), która została zarejestrowana w L., a jej P. była M. S., zaś sekretarzem M. Z. (1). Dodatkowo dołączono do niego informacje dotyczące terminów utworzenia spółki, wysłania ofert, zapytania ofertowego i odpowiedzi na nie. Oskarżona zapewniła, że w praktyce nie spotkała się z tak krótkim okresem zapytania ofertowego. W tym przypadku wykonawca został wybrany następnego dnia. Donos zaewidencjonowano. Według M. K. (1) jej obowiązkiem, jako prezesa zarządu, było poinformowanie (...) o zaistniałym fakcie, a także organów, które mają wystarczające zasoby i narzędzia do sprawdzenia rzetelności oraz prawdziwości informacji zawartych w anonimowym piśmie. Tylko ona z racji pełnionej funkcji mogła podpisać dokumenty skierowane do prokuratury, mówiące o możliwości popełnienia przestępstwa. Oskarżona zapewniał o informowaniu tylko dwóch wymienionych instytucji o otrzymaniu donosu. Wykluczyła, aby znała M. Z. (1), kiedykolwiek go widziała lub miała z nim bezpośredni kontakt. Jej zdaniem zaniechanie zawiadomienia prokuratury zakończyłoby się zarzutem o braku reakcji na otrzymaną informację i nieracjonalnym zarządzaniu spółką oraz funduszami publicznymi, które podlegają szczególnej kontroli, co pewnie skutkowałoby zwolnieniem z pracy. Podmioty wdrażające fundusze unijne są zobligowane do informowania odpowiednich instytucji o ewentualnych nadużyciach. Zapewniła o braku z jej strony złej woli w stosunku do oskarżyciela prywatnego. Wykluczyła udzielanie innym osobom w miejscach publicznych czy na innych nośnikach informacji o sytuacji, o donosie i ewentualnej możliwości popełnienia przestępstwa. Wyjaśniła nadto, że na podstawie dokumentacji uzyskanej w urzędzie stanu cywilnego dowiedziała się, iż M. S. w latach 2010 – 2012 była żoną oskarżyciela i powinna posługiwać się jego nazwiskiem. Pominięcie go przy realizacji projektu, niezgodnie z aktem małżeńskim, wprowadziło w błąd pracowników Agencji. Według oskarżonej ustalenia te są podstawą stwierdzeń o istnieniu powiązań osobowych. M. K. (1) zapewniła także o przekazaniu informacji jedynie na temat możliwość popełnienia przestępstwa, a nie jego dokonania. Zanegowała domaganie się od oskarżyciela pieniędzy, w szczególności kwoty 160 000 złotych przed złożeniem zawiadomienia. W jego treści nie było żądania ich zwrotu.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom M. K. (1), gdyż były szczegółowe i rzeczowe. Przedstawione przez oskarżoną okoliczności, dotyczące realizacji umowy o dofinansowanie projektu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, znalazły wsparcie w treści dokumentacji, a także zeznań świadków. M. K. (1) wypowiadała się stanowczo. Wyczerpująco ustosunkowywała się do kwestii podnoszonych przez oskarżyciela prywatnego.

Podobnie ocenione zostały zeznania M. Z. (1) na temat zawarcia umowy, dokonania jej rozliczenia, związków ze spółką (...) Ltd oraz złożonego zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa, gdyż były bezsporne. Nieprzekonujące natomiast okazały się twierdzenia o żądaniach zapłaty pieniędzy z uwagi na brak odzwierciedlenia w zgromadzonych dowodach. W pozostałym zakresie wypowiedzi oskarżyciela prywatnego nie miały znaczenia dla ustaleń faktycznych, bowiem sprowadzały się głównie do interpretacji faktów.

Wątpliwości nie budziły twierdzenia A. P., I. R. i J. W. ze względu na ich zgodność ze sobą oraz wyjaśnieniami oskarżonej i dokumentacją obrazującą wykonanie projektu. Świadkowie wiedzę o relacjonowanych zdarzeniach uzyskali w związku z wykonywanymi obowiązkami pracowniczymi. Nie przejawiały natomiast istotnej wartości dowodowej wersje K. W. i T. W., gdyż nie byli oni obserwatorami zachowania opisanego w zarzucie. Pierwsza ze wskazanych osób nie wypowiadała się stanowczo, dokonując zmian zeznań bez należytego usprawiedliwienia. Początkowo zapewniała o zapoznaniu się z pismem na temat nieprawidłowości, by następnie wyrazić co do tego wątpliwości. Nie była także w stanie określić jego autorstwa. Ani z zeznań K. W. oraz T. W., ani pozostałych dowód nie wynika, aby świadkowie ci powzięli informacje o treści zawiadomienia o przestępstwie od M. K. (1). Tym samym brak jest przesłanek do uznania za przekonujące sugestii oskarżyciela prywatnego o powstaniu u pracowników spółki (...) negatywnego wyobrażenia na temat jej prezesa na podstawie działań oskarżonej.

Walor wiarygodności przypisany został dokumentacji umowy o dofinansowanie nr (...) (...), zawiadomieniu o podejrzeniu popełnienia przestępstwa, orzeczeniom wydanym w toku postępowania przygotowawczego w sprawie 2 Ds 359/14 oraz kopii odpisu skróconego aktu małżeństwa. Sporządziły je uprawnione osoby, w odpowiedniej formie. Strony nie kwestionowały ich treści. Nie budziła także wątpliwości autentyczność anonimowego pismo z zarzutami wobec firmy (...) w świetle zgodnych na ten temat relacji pracowników (...) oraz faktu powielenia jego treści w doniesieniu o podejrzeniu dokonania przestępstwa.

M. Z. (1) wystąpił z prywatnym aktem oskarżenia przeciwko M. K. (1), w którym zarzucił jej pomówienie go przed prokuratorem, iż rzekomo złożył fałszywe oświadczenie, doprowadzając do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, co nie miało miejsca, tj. o czyn z art. 212 § 1 k.k. Autor skargi inicjującej przedmiotowe postępowanie nie wykazał jednak w jego toku, aby osoba nim objęta dopuściła się tak kwalifikowanego występku.

W ocenie Sądu zachowanie oskarżonej, polegające na złożeniu w dniu 4 grudnia 2014 roku zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa nie wyczerpało znamion zniesławienia w rozumieniu art. 212 § 1 k.k. Poinformowanie organu państwowego, powołanego do ścigania naruszeń powszechnie obowiązujących przepisów o okolicznościach wskazujących na możliwość nastąpienia takiego faktu, nie stawi działania bezprawnego. Zarówno treść zawiadomienia, która dała podstawy do wszczęcia śledztwa i postawienia zarzutów M. Z. (1), jak i jego forma, uzasadniają konkluzję o działaniu M. K. (1) w granicach wolności wyrażania poglądów, podlegającej ochronie na podstawie art. 54 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Analiza przedmiotowego dokumentu oraz zeznań i postawy oskarżonej wskazują, że jej celem było poddanie pod osąd właściwej instytucji państwowej okoliczności wywołujących wątpliwości co do prawidłowego wykonania przez oskarżyciela prywatnego umowy o dofinansowanie, a nie narażenie go na utratę dobrego imienia.

M. K. (1), adresując doniesienie do prokuratury, postawiła zarzuty niepublicznie. Były one bowiem skierowane wyłącznie do wiadomości uprawnionych pracowników organu ścigania, na których ciążył obowiązek ich nieudostępniania osobom trzecim. Działanie publiczne zachodzi natomiast w sytuacji, gdy ze względu na miejsce jego podjęcia lub z racji na okoliczności i sposób zachowania staje się dostępne (dostrzegalne) dla nieokreślonej liczby osób, przy czym jego sprawca, mając tego świadomość, co najmniej się na to godzi. Tego rodzaju sytuacja nie wystąpiła w niniejszej sprawie.

Niepubliczne uczynienie zarzutów aktualizuje zastosowanie art. 213 § 1 k.k., zgodnie z którym, w takim przypadku nie ma przestępstwa, gdy są one prawdziwe. Analiza warstwy faktycznej zawiadomienia wskazuje na zgodność jego treści z rzeczywistością. W przedłożonym dokumencie odnotowano bowiem bezsporne okoliczności, dotyczące zawarcia przez Zachodniopomorską Agencję Rozwoju Regionalnego S.A. z (...) sp. z o.o. umowy o dofinansowanie, jej rozliczenia, zakupów od (...) Ltd oraz związków oskarżyciela prywatnego z M. S. i braku na ten temat informacji podczas realizacji projektu. Zarzuty oskarżyciela prywatnego sprowadzają się w istocie do oceny jego zachowania z punktu widzenia wyczerpania znamion przestępstwa, która jego zdaniem została dokonana w sposób nieuprawniony przez M. K. (1). Kwestia ta nie może jednak podlegać weryfikacji według kryterium prawdziwości, bowiem nie służy ono weryfikacji opinii. Nadto M. K. (1) w złożonym doniesieniu wyraziła jedynie podejrzenie popełnienia czynu zabronionego. W toku trwającego dotychczas śledztwa podzielił je prokurator, czego wyrazem stało się jego wszczęcie, a następnie postawienie zarzutów oskarżycielowi prywatnemu.

Sporządzenie zawiadomienia poprzedzone zostało działaniami mającymi na celu potwierdzenie istnienia jego podstaw. Dane przedstawione w anonimowym donosie skonfrontowano z treścią dokumentacji dotyczącej realizacji umowy o dofinansowanie oraz pism urzędu stanu cywilnego a także zasobów dostępnych w internecie. Pozwala to na uznanie, że podjęte czynności cechowała należyta staranność. Dały one finalnie podstawy do zasadnego przekonania o istnieniu okoliczności uzasadniających podejrzenie popełnienia przestępstwa, aktualizującego obowiązki wynikające z art. 303 k.p.k.

Reasumując należy stwierdzić, że M. K. (1), jako Prezes Zarządu (...)S.A., będącej stroną umowy cywilnej, miała prawo do otwartego i krytycznego wypowiedzenia się pod adresem kontrahenta na temat wadliwego jej wykonania. Wyrażanie takich zastrzeżeń jest dopuszczalne w szczególności w pismach urzędowych, procesowych i przedprocesowych, w których uczestnicy stosunku cywilnego, dochodząc swoich racji, podnoszą zarzuty, mające w ich odczuciu uzasadnienie faktyczne. Podstawą działania podjętego w przedmiotowej sprawie było przeświadczenie o nieprawidłowym wydatkowaniu środków publicznych. Użyte w zawiadomieniu sformułowania nie noszą znamion umyślnego poniżenia M. Z. (1), a jedynie służą wykazaniu wadliwej realizacji umowy. Fakt jego skierowania do prokuratury wyklucza przypisanie zamiaru wywołania negatywnych skutków dla oskarżyciela w świadomości opinii publicznej.

Przedstawiona interpretacja przepisów koresponduje z poglądami powszechnie akceptowanymi w orzecznictwie i nauce prawa. Przykładem tego są m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2007 roku (sygn. IV KK 75/07, KZS 2007 nr 10, poz. 20, OSNwSK 2007 nr 1 poz. 1626) i 26 marca 2015 roku (sygn. V KK 329/14), w których zdefiniowano znamiona pomówienia, stwierdzając, że „ Nie stanowi zniesławienia zarzut podniesiony w toku procesu sądowego, pod warunkiem, że działanie sprawcy zmierza do obrony własnego interesu w sprawie oraz zarzut postawiony jest we właściwej formie i nie zmierza wyłącznie do poniżenia osoby, której został postawiony”. Z kolei w uzasadnieniu orzeczenia z dnia 18 grudnia 2000 roku (sygn. IV KKN 331/00, Biul. Inf. Pr. 2001 nr 4, str. 13, KZS 2001 nr 9, str. 6) przyjęto, że „Nie stanowią zniesławienia różnego rodzaju wypowiedzi dokonywane w ramach przysługujących jednostce uprawnień, między innymi oświadczenia składane w uzasadnieniu lub w obronie praw (np. skargi sądowe, odpowiedzi na zarzuty procesowe, zażalenia, doniesienia pokrzywdzonych o przestępstwie).

Konsekwencją uniewinnienia M. K. (1) od popełnienia czynu zarzucanego przez oskarżyciela prywatnego stało się ponoszenie przez niego kosztów procesu, w tym wydatków strony przeciwnej z tytułu zastępstwa prawnego.

SSR Artur Witek