Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lipca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu - II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Piotr Gensikowski

Protokolant: Wioletta Fabińska

przy udziale Asesora Prokuratury Rejonowej w Grudziądzu M. S.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22.4.2016 r., 21.6.2016 r., 23.8.2016 r., 18.10.2016 r., 17.2.2017 r., 28.3.2017 r., 26.5.2017 r. oraz 25.7.2017 r.

sprawy karnej

K. K.

syna E. i K. z d. A., urodzonego (...) w G., zam. (...)-(...) S. (...), obywatelstwa polskiego, o wykształceniu zawodowym, PESEL (...), karanego

oskarżonego o to, że

w dniu 20 listopada 2015 r. około godziny 18:30 w Ł. na ul. (...) prowadził w ruchu lądowym samochód marki O. (...) nr rej. (...), czym nie zastosował się do orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego sygn. akt (...) z dn. 29 grudnia 2014 r. zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych do prowadzenia których wymagane jest prawo jazdy kat. B na okres 3 lat tj. od 17 października 2014r. do 17 października 2017r., tj. o czyn określony w art. 244 kk

O R Z E K A:

Stosując na podstawie art. 4 § 1 k.k. przepisy k.k. obowiązujące do dnia 31 maja 2017 r.

1.  Oskarżonego K. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu zabronionego, tj. występku określonego w art. 244 k.k. i za to na podstawie art. 244 k.k., po zastosowaniu art. 37a k.k. oraz art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierza mu karę 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny, przyjmując wysokość jednej z nich za równoważną kwocie 15 zł (piętnastu) złotych,

2.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. S. kwotę 840 zł (osiemset czterdzieści złotych) + 23% podatku VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w toku postępowania przed sądem,

3.  Zwalnia oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty, zwalnia oskarżonego od obowiązku uiszczenia wydatków postępowania, którymi obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

( pisemne uzasadnienie wyroku zgodnie z art. 424 § 3 k.p.k. zostało ograniczone tylko co do rozstrzygnięcia o karze i innych rozstrzygnięć zawartych w wyroku)

Przestępstwo przewidziane w art. 244 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 maja 2017 r. zagrożone jest karą pozbawienia wolności do lat trzech. Z uwagi na to zagrożenie ustawowe możliwe jest na podstawie art. 37a k.k. wymierzenie oskarżonemu kary grzywny albo kary ograniczenia wolności do lat 2. Rozważając w tych granicach wymiar kary wobec oskarżonego K. K. Sąd miał na względzie następujące okoliczności. W ramach dyrektywy odwołującej się do stopnia społecznej szkodliwości Sąd na niekorzyść oskarżonego miał na uwadze stosunkowo niewielki odstęp czasu pomiędzy datą popełnienia czynu (20.11.2015 r.) a początkiem biegu zakazu prowadzenia pojazdów (17.10.2014 r.). W ramach analizowanej dyrektywy wymiaru kary na korzyść oskarżonego przemawiał natomiast stosunkowo krótki odcinek drogi (około 1 kilometra), który oskarżony pokonał w dniu zdarzenia prowadząc auto. Z punktu widzenia dyrektywy proporcjonalności wymiaru kary do stopnia winy na niekorzyść oskarżonego przemawiała okoliczność, że chcąc pokonać odległość ok. 1 kilometra zdecydował się na niestosowanie się do zakazu, mimo że mógł ten odcinek drogi pokonać pieszo, nawet jeżeli w dniu zdarzenia padał deszcz. Z kolei na korzyść oskarżonego przemawiał nagły zamiar popełnienia czynu z art. 244 k.k. powstały po tym, jak okazało się, że jego siostry nie ma w domu, gdyż przebywa ona u koleżanki. Z kolei z punktu widzenia dyrektywy prewencji indywidualnej na niekorzyść oskarżonego bez wątpienia przemawiała jego uprzednia dwukrotna karalność za podobne przestępstwa z art. 244 k.k., a także karalność za inne przestępstwa. W świetle powyższych okoliczności branych pod uwagę przy wymiarze kary Sąd uznał, że wystarczającym dla zapobieżenia popełnienia przez oskarżonego kolejnego występku jest wymierzenie mu, na podstawie art. 37a k.k., kary 80 stawek dziennych grzywny po 15 złotych każda ze stawek. Zdaniem Sądu kara wymierzona oskarżonemu stanowi zadośćuczynienie dyrektyw przewidzianych w art. 53 § 1 k.k. Przede wszystkim jest ona, z uwagi na jej rodzaj, odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu przestępnego, który nie był znaczny. Zdaniem Sądu kara ta nie przekracza stopnia winy oskarżonego, a jej wysokość odpowiada dyrektywie prewencji indywidualnej i związanej z nią kilkukrotną uprzednią karalnością oskarżonego. Wymierzona kara nie pomija również względów związanych z potrzebą realizacji prewencji generalnej. W ocenie Sądu stanowi ona wszakże sygnał dla środowiska oskarżonego, że popełnienie wymienionego przypisanego mu czynu nie jest bezkarne, lecz związane z określoną dolegliwością. Zdaniem Sądu dyrektywa prewencji indywidualnej, a także częściowo dyrektywa prewencji generalnej sprzeciwiały się zastosowaniu wobec oskarżonego instytucji odstąpienia od wymierzenia kary określonej w art. 59 k.k. W świetle uprzedniej karalności oskarżonego Sąd nie miał wszakże podstaw, aby przyjąć, że cele kary w przypadku oskarżonego zostaną spełnione poprzez orzeczenie samego środka karnego, np. świadczenia pieniężnego. Ustalając wysokość jednej stawki kary grzywny sąd miał na uwadze miesięczne dochody oskarżonego w wysokości 1.000 złotych (k. 19v.). Z tych względów orzeczono jak w punkcie 1-szym wyroku.

O kosztach pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu orzeczono jak w punkcie 2-gim wyroku na podstawie § 4 ust. 1 i 3, § 17 ust. 2 pkt 3, § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. poz. 1801). Podejmując takie rozstrzygnięcie sąd miał na uwadze obecność obrońcy na terminach rozprawy, co znajduje odzwierciedlenie w protokołach rozprawy (k. 56, k. 73, k. 87, k. 92, k. 95, k. 104).

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. z 1983 r. Dz. U. Nr 49, poz. 223 ze zm.) w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. Sąd w punkcie 3-cim wyroku zwolnił oskarżonego w całości od obowiązku uiszczenia opłaty, zwolnił także go od obowiązku uiszczenia wydatków postępowania w części go obciążającej, którymi obciążył Skarb Państwa. Podejmując takie rozstrzygnięcie Sąd miał na względzie okoliczność, że obecnie oskarżony ma na utrzymaniu czwórkę dzieci.