Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Agnieszka Wojciechowska-Langda

protokolant: p.o. protokolanta sądowego Renata Szczegot

przy udziale prokuratora Agaty Stawiarz

po rozpoznaniu dnia 31 maja 2017 r. w Warszawie

sprawy A. K., syna J. i J., ur. (...) w W. oskarżonego o czyn z art. 178a § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie.

z dnia 12 grudnia 2016 r. sygn. akt III K 667/16

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie do ponownego rozpoznania.

VI Ka 216/17

UZASADNIENIE

A. K. został oskarżony o to, że w dniu 18 maja 2016 roku w W. umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, określone w art. 45 ust.1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku – Prawo o ruchu drogowym – w ten sposób, że znajdując się w stanie nietrzeźwości: I próba badania wskazała – 1,45 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, II próba badania wskazała – 1,49 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, III próba badania wskazała 1,33 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, IV próba badania wskazała 1,34 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, V próba badania wskazała 1,26 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu kierował w ruchu lądowym pojazdem mechanicznym – samochodem marki L., o numerze rejestracyjnym (...).

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie wyrokiem z dnia 12 grudnia 2016 roku, III K 667/16 orzekł:

I.  na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k. i art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne przeciwko A. K. warunkowo umorzył na okres próby 3 lat;

II.  na podstawie art. 67 § 3 k.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej kwotę 7.500 zł;

III.  na podstawie art. 67 § 3 k.k. orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres roku;

IV.  na podstawie art. 63 § 4 k.k. na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów zaliczył okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 18 maja 2016 roku do dnia uprawomocnienia się wyroku;

V.  na podstawie art. 629 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 130 zł tytułem kosztów postępowania, w tym 60 zł tytułem opłaty.

Od powyższego wyroku apelację wniósł prokurator zaskarżając wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego. Wyrokowi temu zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mogący mieć wpływ na treść orzeczenia, a wyrażający się w mylnym uznaniu, że zgromadzony materiał dowodowy, wskazuje, że wina i społeczna szkodliwość czynu oskarżonego A. K. nie jest znaczna, co z kolei skutkowało błędnym przyjęciem spełnienia wszystkich przesłanek ujętych w art. 66 § 1 k.k. i w konsekwencji warunkowym umorzenie prowadzonego przeciwko niemu postępowania karnego, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego materiału zgodnie z zasadami wiedzy doświadczenia życiowego prowadzi w tym zakresie do wniosku przeciwnego i winna skutkować jego skazaniem za czyn z art. 178a § 2 k.k. Prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wniesiona przez prokuratora apelacja jako całkowicie zasadna podlegała uwzględnieniu i prowadziła do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji.

Analiza merytoryczna sprawy przez Sąd Odwoławczy potwierdza uchybienia zarzucone przez prokuratora w apelacji. Zastosowanie warunkowego umorzenia postępowania obwarowane jest wymogiem wystąpienia przesłanek wyszczególnionych wprost w przepisie kodeksu karnego. Kluczowe jest, aby wina i społeczna szkodliwość czynu nie były znaczne, a dopiero w następnej kolejności zasadnym jest prowadzenie rozważań na temat pozostałych przesłanek z art. 66 § 1 k.k. W niniejszej sprawie, jak to wynika z uzasadnienia wyroku, Sąd Rejonowy analizie poddał wszystkie warunki jakie muszą być spełnione dla zastosowania instytucji z art. 66 k.k., ale nie można się zgodzić z jego poglądami odnoszącymi się do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu. Są one w ocenie tutejszego Sądu niezasadne, wobec czego trafny okazał się zarzut zawarty w apelacji.

Rozważania przedstawione w uzasadnieniu wyroku, a dotyczące czynników, które winny zostać wzięte pod uwagę przy analizie stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu tym bardziej niezrozumiałą czynią konkluzję Sądu. Nie może być bowiem mowy o niskim stopniu winy w sytuacji, gdy oskarżony świadomie zdecydował o prowadzeniu samochodu bezpośrednio po spożyciu dużej ilości alkoholu. Problemy rodzinne, o których mówi w sowich wyjaśnieniach oskarżony w żadnym stopniu nie usprawiedliwiają podjęcia decyzji o prowadzeniu pojazdu mechanicznego na drodze publicznej w stanie nietrzeźwości i to o tak wysokim stopniu. Przy czym należy zwrócić uwagę na fakt, że zawartość alkoholu w organizmie oskarżonego miała wartości spadające, co wskazuje, że alkohol był stopniowo wydalany z organizmu, a zatem z duża dozą prawdopodobieństwa można przypuszczać, że w momencie kierowania pojazdem zawartość alkoholu w organizmie była większa niż wynikało to z pierwszego badania.

Okoliczności takie jak wysokie stężenie alkoholu, prowadzenie pojazdu w godzinach popołudniowych przy dużym natężeniu ruchu i ewidentnie przez dłuższy odcinek drogi – na co wskazuje choćby fakt dysponowania wystarczającą ilością czasu do podjęcia działań przez innego uczestnika ruchu drogowego – nie mogą być rozpatrywane w kontekście nieznacznego stopnia winy, a tym bardziej nieznacznego stopnia społecznej szkodliwości czynu. Sam fakt niekaralności oskarżonego nie stanowi podstawy zastosowania wobec niego instytucji warunkowego umorzenia postępowania. Co więcej, oskarżony jest osobą dojrzałą, jak to już zresztą podkreślał Sąd Rejonowy, a zatem miał pełną świadomość znaczenia swoich czynów, a jako doświadczony kierowca powinien wiedzieć jaki ujemny wpływ na czynności psychomotoryczne ma spożycie alkoholu i jakie zagrożenie sprowadza dla innych uczestników ruchu. Upośledzenie tych czynności u oskarżonego znajduje potwierdzenie w relacji naocznego świadka T. S.. Zeznał on, iż oskarżony jechał tzw. slalomem, a nadto nie zapanował nad pojazdem i wjechał na wysepkę. Sposób jazdy oskarżonego był na tyle niebezpieczny, że skłonił świadka do powiadomienia odpowiednich służb. Przy czym opisane przez świadka zachowanie oskarżonego stanowiło realne zagrożenie dla innych uczestników ruchu drogowego, bowiem w każdej chwili mogło stać się przyczyną wypadku lub kolizji drogowej.

W tym stanie rzeczy zachodziła konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd I instancji, mając na uwadze powyższe argumenty, powinien szczegółowo rozważyć poszczególne okoliczności wpływające na stopień winy i stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez A. K. czynu zabronionego, zaś po dokonanej analizie tych przesłanek wydać rozstrzygnięcie adekwatne do poczynionych ustaleń faktycznych.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.