Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 13 czerwca 2014 r. H. R. i M. S. wniosły o zasądzenie na ich rzecz solidarnie od pozwanego J. F. kwoty 19.793,79 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz z kosztami postępowania.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że powódki były najemcami lokalu użytkowego przy ul. (...) w W., w którym prowadziły lokal gastronomiczny. Powódki wskazały, że zawarły z pozwanym umowę o zarządzanie ww. lokalem oraz umowę najmu ruchomości znajdujących się w lokalu, na podstawie których pozwany był zobowiązany m.in. do bieżącego zarządzania lokalem, w tym bieżącego regulowania wszelkich należności związanych z prowadzeniem lokalu. Powódki podniosły, że pozwany był także zobowiązany do uiszczania na ich rzecz czynszu najmu w wysokości 10.000 zł miesięcznie. Wskazały, że w związku z niewywiązywaniem się przez pozwanego z powyższych obowiązków, H. R. sama musiała uiścić zaległe należności, w szczególności za energię elektryczną, usługi księgowe i składki ZUS za pracowników lokalu, których zwrotu domaga się w niniejszej sprawie. ( pozew k. 3-14).

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz od powódek zwrotu kosztów postępowania. Wskazał, że M. S. nie ma legitymacji czynnej w tej sprawie, gdyż nie była stroną umowy zawartej z pozwanym. Pozwany podniósł, że uregulował opłaty za prąd, a opłaty za wodę były zawarte w czynszu płaconym przez niego na rzecz powódki. Nadto wskazał, że nie zalega z czynszem najmu, gdyż zgodnie z umową dokonał szeregu inwestycji w lokalu, za co zostały wystawione na niego faktury, które następnie przekazał powódce. Pozwany wskazał, że domagał się od powódki przekazania podatku VAT w kwocie około 8.000 zł, który potrąciła z powyższych faktur w Urzędzie Skarbowym, a następnie, z uwagi na brak zwrotu tego podatku przez powódkę, pozwany potrącił tę należność z czynszu. Pozwany podniósł nadto, że musiał ponieść dalsze koszty w kwocie 15.000 zł w celu naprawy niesprawnych urządzeń w lokalu, którą to kwotę przedstawia do potrącenia. Pozwany wskazał, że żądanie przez powódkę zwrotu poniesionych przez nią opłat za księgowość jest niezasadne, gdyż próbowała ona przerzucić na pozwanego opłacanie kosztów księgowych prowadzonej przez nią działalności. ( sprzeciw od nakazu zapłaty k. 118-119, 166-170). Nadto na rozprawie w dniu 10 listopada 2015 r. pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia. ( protokół k. 200v).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 stycznia 2011 r. H. R. i M. S., będące najemcami lokalu użytkowego przy ulicy (...) w W., zawarły z J. F. kontrakt menedżerski, na podstawie którego pozwany zobowiązał się m.in. do: kierowania bieżącą działalnością kawiarni urządzonej w ww. lokalu, zaadoptowania lub zmodernizowania pomieszczeń kawiarni na własny koszt, rekrutacja i zatrudnienie pracowników na własny koszt, ponoszenia kompletnej odpowiedzialności za rozliczenia finansowo-prawne, należności podatkowo-skarbowe, z uwzględnieniem uiszczenia pracowniczych składek ZUS, także ewentualnych odsetek, kar, mandatów i grzywien powstałych w związku z działalnością kawiarni, konserwacja zewnętrza i wnętrza lokalu kawiarni oraz uiszczanie opłat za media, księgowość, ochronę i ogródek sezonowy. Nadto, tego samego dnia, H. R. zawarła z pozwanym umowę, na podstawie której wynajęła mu ruchomości będące sprzętem na wyposażeniu ww. kawiarni, a pozwany zobowiązał się do uiszczania gotówką na rzecz powódki czynszu najmu w wysokości 10.000 zł miesięcznie - od marca 2012 r. (za styczeń i luty 2012 r. czynsz wynosił 15.000 zł), płatny do 28-go dnia miesiąca poprzedzającego miesiąc, za który płacony jest czynsz. Wszelkie wynikające z umów płatności, poza czynszem najmu (płatnym gotówką), J. F. miał realizować z prywatnego rachunku bankowego. ( umowa najmu lokalu z aneksami k. 15-24, wypowiedzenie k. 25, kontrakt menedżerski wraz z aneksem k. 26-34, umowa najmu ruchomości k. 35-37, zeznania świadka M. F. k. 201 i transkrypcja k. 221-222, częściowo zeznania świadka M. P. k. 200v i transkrypcja k. 218-219v). Pozwany miał dostęp do konta bankowego H. R. do kwietnia 2012 r. ( przesłuchanie pozwanego k. 203v i transkrypcja 210-215).

Pozwany nie uiszczał niektórych z obciążających go zgodnie z ww. umowami opłat związanych z prowadzeniem kawiarni. Za lipiec 2012 r. pozwany nie zapłacił należności: za energię elektryczną w kwocie 1.228,36 zł, za usługi księgowe w kwocie 620,56 zł, za składki ZUS ( (...)) w kwocie 145,43 zł. W związku z powyższym przedmiotowe opłaty zapłaciła H. R.. ( faktura (...) k. 69, wezwanie do zapłaty (...) k. 63, potwierdzenie przelewu H. R. k. 71, faktura za usługi księgowe k. 65, szczegóły rozliczenia za usługi księgowe k. 67, wezwanie do zapłaty k. 64, potwierdzenie przelewu H. R. k. 60 i k. 81, mail księgowej k. 80 i k. 82, potwierdzenie przelewu H. R. k. 81, zeznania świadka M. F. k. 201 i transkrypcja k. 221-222).

Za sierpień 2012 r. pozwany nie zapłacił części czynszu za najem ruchomości w kwocie 6.000 zł oraz należności: za energię elektryczną w kwocie 2.343,19 zł, opłaty za przegląd kasy fiskalnej w kwocie 123 zł, za usługi księgowe w kwocie 367,68 zł, za składki ZUS ( (...)) i zaliczki na podatek w łącznej kwocie 170,97 zł. W związku z powyższym przedmiotowe należności zapłaciła H. R.. ( faktura (...) k. 62, potwierdzenie przelewu H. R. k. 71, faktura k. 74, potwierdzenie przelewu H. R. k. 75, faktura za usługi księgowe k. 76, szczegóły rozliczenia za usługi księgowe k. 78, potwierdzenie przelewu H. R. k. 77, szczegóły rozliczenia za składki ZUS ( (...)) i zaliczki na PIT k. 93, potwierdzenie przelewu H. R. k. 92, zeznania świadka M. F. k. 201 i transkrypcja k. 221-222).

Za wrzesień 2012 r. pozwany nie zapłacił części czynszu za najem ruchomości w kwocie 6.140 zł oraz należności: za użytkowanie sieci Internet w kwocie 145,14 zł, za energię elektryczną w kwocie 2.111,28 zł, za usługi księgowe w kwocie 298,70 zł, opłaty za wywóz śmieci w kwocie 25,92 zł. W związku z powyższym przedmiotowe opłaty zapłaciła H. R.. ( potwierdzenie przelewu H. R. k. 73, faktura (...) k. 84, potwierdzenie przelewu H. R. - k. 85, faktura za usługi księgowe k. 86, szczegóły rozliczenia za usługi księgowe k. 88, potwierdzenie przelewu H. R. k. 87, rachunek za wywóz śmieci k. 89, potwierdzenie przelewu H. R. k. 90, zeznania świadka M. F. k. 201 i transkrypcja k. 221-222).

W związku z opóźnieniami w uiszczaniu opłat za energię elektryczną za czerwiec, lipiec, sierpień i wrzesień 2012 r., sprzedawca energii wystawił noty odsetkowe na łączną kwotę 72,56 zł. Powyższe należności zapłaciła H. R.. ( nota za opóźnienie płatności za czerwiec 2012 r. k. 70, potwierdzenie przelewu H. R. k. 71, nota za opóźnienie płatności za lipiec 2012 r. k. 63, potwierdzenie przelewu H. R. k. 71, nota za opóźnienie płatności za lipiec 2012 r. k. 95, potwierdzenie przelewu H. R. k. 97, nota za opóźnienie płatności za sierpień 2012 r. k. 96, potwierdzenie przelewu H. R. k. 97, nota za opóźnienie płatności za wrzesień 2012 r. k. 98, potwierdzenie przelewu H. R. k. 99).

Pozwany uiścił na rzecz H. R. część czynszu najmu za czerwiec 2012 r. w kwocie 8.000 zł, czynsz najmu za styczeń i luty 2012 r. – w kwotach po 15.000 zł, czynsz najmu za kwiecień, maj i lipiec 2012 r. - w kwotach po 10.000 zł, część czynszu najmu za wrzesień 2012 r. w kwocie 3.860 zł oraz część czynszu najmu za sierpień 2012 r. w kwocie 4.000 zł. ( potwierdzenia przelewów k. 182-185).

Wobec niewywiązywania się przez pozwanego z ww. obowiązków płatniczych, pismem z dnia 26 września 2012 r. H. R. wypowiedziała J. F. zarówno kontrakt menedżerski, jak i umowę najmu ruchomości. Powódka kilkakrotnie wzywała także pozwanego do zapłaty zaległości. ( wypowiedzenie k. 42-44, potwierdzenie nadania k. 45, potwierdzenia odbioru k. 47,59, wezwania do zapłaty k. 54-55, 57, potwierdzenie nadania k. 56, korespondencja mailowa k. 173-174, zeznania świadka M. F. k. 201 i transkrypcja k. 221-222, zeznania świadka K. J. k. 198v i transkrypcja k. 220-220v, zeznania świadka B. K. k. 200v i transkrypcja k. 216-217).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów przedłożonych przez strony, uznając, iż dowody z tych dokumentów tworzą spójny, nie budzący wątpliwości, w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a przez to w pełni zasługujący na wiarę materiał dowodowy. Sąd poczynił także ustalenia faktyczne w oparciu o zeznania ww. świadków i osób przesłuchanych w charakterze stron procesu. Sąd uznał zeznania powyższych osób za niemal w całości wiarygodne, z wyjątkiem części zeznań M. P. ( k. 200v i transkrypcja k. 218-219v) oraz pozwanego ( k. 203v i transkrypcja 210-215).

W ocenie Sądu, zeznania pozwanego i świadka M. P. były częściowo niewiarygodne i w niewielkim zakresie przydatne do ustalenia stanu faktycznego w tej sprawie. Znaczna część zeznań ww. osób nie dotyczyła kwestii wzajemnych rozliczeń stron w oparciu o łączące je umowy. Z kolei twierdzenia pozwanego co do tego, że regulował na bieżąco wszelkie należności, w szczególności za usługi księgowe, Sąd uznał za niewiarygodne, jako nie znajdujące potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym, w szczególności w dowodach z dokumentów i zeznaniach świadków.

Sąd nie poczynił natomiast ustaleń faktycznych w oparciu o pozostałe, niewymienione w stanie faktycznym, dokumenty zgromadzone w aktach sprawy oraz zeznania świadka R. Ł. ( k. 200v i transkrypcja k. 217-218), uznając, że treść ww. dokumentów i zeznań pozostawała bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie niemalże w całości.

W ocenie Sądu, podniesione przez pozwanego zarzuty są niezasadne, gdyż argumentacja, do jakiej się odwołują jest nieprzekonująca i nie poparta wiarygodnymi dowodami. W procesie cywilnym obowiązek wskazania dowodów obciąża przede wszystkim strony, a zgodnie z przepisem art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która wywodzi z niego skutki prawne. Ponadto, przepis art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, a sąd może dopuścić dowód nie wskazany przez stronę. Zgodnie z orzeczeniem Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 1998 r. (I CKN 944/97) kontradyktoryjność procesu cywilnego wymaga, aby strony wskazywały dowody dla wykazania swych twierdzeń. Bierność strony w tym zakresie nie obciąża Sądu - poza wyjątkowymi przypadkami - do prowadzenia dowodu z urzędu. Nie jest zatem zadaniem Sądu zarządzenia dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron lub wykrywania środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzania dowodów z urzędu zmierzających do wyjaśnienia okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia danej sprawy.

W przedmiotowej sprawie nie budzą wątpliwości postanowienia zawartych przez strony umów: kontraktu menedżerskiego i umowy najmu ruchomości. W ocenie Sądu, wbrew twierdzeniom pozwanego, dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy bez znaczenia pozostawała kwestia ewentualnej pozorności powyższych umów i związanego z tym istnienia ukrytej czynności prawnej w postaci umowy najmu lokalu. Należy bowiem podkreślić, że dochodzone pozwem roszczenie wynikało z niewywiązania się przez pozwanego z obowiązku ponoszenia określonych w ww. umowach opłat i spowodowanej tym zaniechaniem konieczności ich poniesienia przez powódkę. Dla zasadności powództwa bez znaczenia pozostawało zatem to, czy strony łączyła umowa najmu lokalu czy też umowa najmu ruchomości i kontrakt menedżerski. Niezależnie bowiem od powyższego, poza sporem pozostaje fakt, że pozwany zobowiązał się wobec powódek do ponoszenia „kompletnej odpowiedzialności” za rozliczenia finansowo-prawne, należności podatkowo-skarbowe, uiszczania pracowniczych składek ZUS, opłat za media, księgowość, ochronę i ogródek sezonowy, a ponadto do uiszczania na rzecz powódek czynszu najmu w wysokości 10.000 zł miesięcznie.

Należy tym niemniej podkreślić, że w ocenie Sądu pozwany nie zaoferował w toku niniejszego procesu materiału dowodowego, z którego wynikałoby, że zawarte pomiędzy stronami ww. umowy miały charakter pozorny. W szczególności sam fakt, eksponowany przez pozwanego, że powódki obowiązywał (w umowie najmu z m.st. W.) zakaz podnajmowania przedmiotowego lokalu, nie stanowił bynajmniej argumentu wystarczającego do przyjęcia, że kontrakt menedżerski i umowa najmu ruchomości miały charakter czynności prawnych pozornych.

W ocenie Sądu, podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia jest bezzasadny. Termin przedawnienia dochodzonych pozwem roszczeń odszkodowawczych oraz o zapłatę zaległego czynszu najmu wynosi bowiem co najmniej 3 lata (tj. przy przyjęciu, że roszczenia te są związane z prowadzoną przez powódki działalnością gospodarczą), zgodnie z ogólnym przepisem art. 118 k.c. Do przedmiotowych roszczeń nie znajduje w szczególności zastosowania przepis art. 677 k.c., dotyczący jedynie roszczeń wynajmującego przeciwko najemcy o naprawienie szkody z powodu uszkodzenia lub pogorszenia rzeczy (pozostała część tego przepisu dotyczy zaś roszczeń najemcy przeciwko wynajmującemu, co nie miało miejsca w niniejszej sprawie). W doktrynie i orzecznictwie nie budzi przy tym wątpliwości, że niewskazane w ww. przepisie roszczenia wynajmującego do najemcy, w szczególności o zapłatę zaległego czynszu, przedawniają się w terminie 10-letnim (ewentualnie 3-letnim). ( vide: Z. Radwański, J. Panowicz-Lipska, Zobowiązania, 2008, s. 104; D. Krekora, glosa do wyroku Sądu Najwyższego z 20.10.2006 r., IV CSK 178/06, Glosa 2009, nr 1, s. 40 i n., G. Kozieł, Komentarz do art. 677 k.c. [w:] A. Kidyba (red.) Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część szczególna, LEX, 2014).

Sąd uznał także za niezasadny podniesiony przez pozwanego zarzut potrącenia przysługującej mu wobec powódek wierzytelności z tytułu nieprzekazanego mu przez powódki zwrotu podatku od towarów i usług oraz z tytułu nakładów na lokal poniesionych przez niego i M. P..

Zgodnie z art. 498 § 1 k.c., gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. W myśl art. 499 k.c. potrącenia dokonywa się przez oświadczenie złożone drugiej stronie.

W niniejszej sprawie pozwany - mimo spoczywającego na nim w tym zakresie zgodnie z art. 6 k.c. ciężaru dowodu - nie wykazał, aby przysługiwała mu w stosunku do powódek wierzytelność z jakiegokolwiek tytułu, w szczególności zwrotu podatku VAT lub nakładów na lokal. Przede wszystkim pozwany nie złożył powódkom materialnoprawnego oświadczenia o potrąceniu jakiejkolwiek konkretnej wierzytelności z konkretnego tytułu i o określonej wysokości. Pozwany nie zaoferował żadnego materiału dowodowego na potwierdzenie tego, że powódki otrzymały z urzędu skarbowego zwrot podatku VAT ani też nie wykazał, aby powyższą należność powódki były zobligowane do przekazania na rzecz pozwanego. Trzeba też podkreślić, że pozwany nie udowodnił wysokości kwoty, którą powódki rzekomo otrzymały z ww. tytułu ani też nie wskazał, jakie konkretnie faktury stanowiły podstawę do ww. zwrotu podatku. Dowodu na powyższe okoliczności nie stanowi w szczególności złożona przez pozwanego do akt sprawy nieopatrzona żadnym podpisem tabelka dotycząca rozliczenia VAT-u ( k. 175), której ogólna treść nie pozwalała na poczynienie przez Sąd jakichkolwiek miarodajnych ustaleń faktycznych.

Co więcej, z łączącej strony procesu umowy (kontraktu menedżerskiego) wynika jednoznacznie, że pozwany był zobowiązany do zaadoptowania bądź zmodernizowania pomieszczeń kawiarni na własny koszt, co tym samym wyklucza powstanie po jego stronie roszczenia wobec powódek o zwrot poniesionych z ww. tytułu nakładów ( notabene nie udowodnionych przez pozwanego co do wysokości).

Zgodnie z przepisem art. 471 k.c., dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W ocenie Sądu, z całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, wynika jednoznacznie, że pozwany nie wywiązał się ze spoczywających na nim zgodnie z zawartymi umowami obowiązków uiszczenia opłat związanych z prowadzeniem kawiarni: za energię elektryczną (1.228,36 zł + 2.343,19 zł), za usługi księgowe (620,56 zł + 367,68 zł + 2.111,28 zł + 298,70 zł), za przegląd kasy fiskalnej (123 zł), za składki ZUS i zaliczki na podatek (145,43 zł + 170,97 zł), za wywóz śmieci (25,92 zł), za użytkowanie Internetu (145,14 zł) i za odsetki za opóźnienie w opłatach za energię elektryczną (łącznie 72,56 zł). Pozwany nie przedstawił żadnego dowodu na to, że uiścił którąkolwiek z ww. należności, zaś jego twierdzenie, jakoby to on dokonywał ww. opłat z rachunku bankowego powódki jest świetle całokształtu materiału dowodowego całkowicie gołosłowne i niewiarygodne. Należy bowiem podkreślić, że pozwany przyznał wprost zeznając w charakterze strony, że już od kwietnia 2012 r. nie posiadał dostępu do przedmiotowego rachunku powódki ( k. 213v).

Na skutek niewywiązania się przez pozwanego z powyższych obowiązków umownych, H. R., która - jako najemca przedmiotowego lokalu - musiała zapłacić (i faktycznie zapłaciła) ww. wymagalne należności na rzecz podmiotów trzecich, poniosła szkodę w łącznej wysokości 7.652,79 zł. Mając powyższe na względzie, Sąd na podstawie art. 471 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powódki H. R. ww. kwotę.

Mając na względzie fakt, że szkodę z powyższego tytułu poniosła wyłącznie powódka H. R., z której to rachunku bankowego zostały dokonane przelewy wszystkich ww. należności, do których uiszczenia zobowiązany był pozwany, Sąd oddalił powództwo w zakresie zasądzenia dochodzonej pozwem kwoty solidarnie także na rzecz M. S..

Nadto, na podstawie art. 659 § 1 k.c. Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki H. R. kwotę 12.140 zł tytułem nieuiszczonej przez pozwanego części czynszu najmu za sierpień i wrzesień 2012 r. (6.000 zł + 6.140 zł). Również w zakresie powyższej należności Sąd oddalił powództwo o jej zasądzenie solidarnie także na rzecz M. S., mając na względzie, że nie była ona stroną zawartej z pozwanym umowy najmu ruchomości. Łącznie Sąd uwzględnił zatem powództwo co do kwoty 19.792,79 zł, oddalając powództwo w pozostałym zakresie (tj. co do kwoty 1 zł).

Na podstawie art. 481 § 1 k.c. i art. 455 k.c., Sąd uwzględnił żądanie zasądzenia od pozwanego na rzecz H. R. odsetek ustawowych za wskazany w pozwie okres, uznając, że w dacie wniesienia pozwu pozwany niewątpliwie pozostawał już w opóźnieniu z zapłatą przedmiotowych należności. Termin zapłaty czynszu najmu przypadał bowiem, zgodnie z umową, na 28 dzień miesiąca poprzedzającego miesiąc, za który płacony był czynsz. Natomiast roszczenie odszkodowawcze stało się wymagalne po skierowaniu przez powódkę do pozwanego wezwań do zapłaty, czyniących zadość dyspozycji art. 455 k.c., które zostały doręczone pozwanemu jesienią 2012 r. ( k. 54-60). Dlatego zasądzenie odsetek ustawowych od daty późniejszej, tj. dnia wniesienia pozwu w niniejszej sprawie, jest jak najbardziej zasadne.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie 3. wyroku, zgodnie z przepisem art. 100 zdanie drugie k.p.c. oraz art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c., mając na względzie fakt uwzględnienia żądania strony powodowej niemalże w całości. Na poniesione przez powódkę koszty procesu w łącznej kwocie 2.664,50 zł złożyły się: wynagrodzenie jej pełnomocnika będącego radcą prawnym w kwocie 2.400 zł, ustalone zgodnie z przepisem § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz ¼ części opłaty sądowej od pozwu, tj. kwota 247,50 zł.

Stosownie do treści art. 83 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd orzeka o poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa wydatkach, stosując odpowiednio przepisy art. 113. Zgodnie zaś z przepisem art. 113 ust. 1 ww. ustawy kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

W niniejszej sprawie z rachunku Skarbu Państwa została tymczasowo poniesiona kwota 742,50 zł, tj. ¾ części opłaty sądowej od pozwu, zwróconej powódkom po wydaniu nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym ( k. 109). Wobec przegrania procesu przez pozwanego, Sąd w pkt 4. wyroku nakazał pobrać ww. kwotę od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa.

Mając na uwadze powyższe okoliczności faktyczne i rozważania prawne, Sąd orzekł jak w wyroku.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem proszę doręczyć pełnomocnikowi pozwanego.

Dnia 29 grudnia 2015 roku.