Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., dnia 16 marca 2017 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu XI Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Wojciech Wojnar

Protokolant: Agnieszka Peregudów

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 marca 2017 r. we W.

sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko B. B. (1) (poprzednio (...))

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej B. B. (1) ( poprzednio (...)) na rzecz strony powodowej (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 5.808,87 zł (pięć tysięcy osiemset osiem złotych osiemdziesiąt siedem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 lutego 2014 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 1.290 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

UZASADNIENIE

Na podstawie przeprowadzonych dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 kwietnia 2013 r. (...) S.A. (obecnie (...) S.A.)
z siedzibą w W. zawarła z B. B. (2) (obecnie B.) umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, obejmującą również sprzedaż urządzenia telekomunikacyjnego.

Umowa została zawarta na czas określony do dnia 19 kwietnia 2015 r. W związku z zawartą umową B. B. (2) została przyznana ulga w wysokości 6.704,73 zł. W umowie strony ustaliły karę umową w wysokości 5000 zł z tytułu jednostronnego rozwiązania umowy przez abonenta lub przez operatora z winy abonenta przed upływem terminu ustalonego w umowie. Kara umowna nie przekroczy wartości ulgi przyznanej abonentowi pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania. W przypadku gdy tak pomniejszona ulga będzie wyższa niż maksymalna wysokość kary lub jej równa, to kara umowna należy się operatorowi w maksymalnej wysokości.

Cena urządzenia w wysokości 2749 zł płatna miała być w 37 ratach, przy czym pierwsza

w wysokości 1 zł, następne 24 raty po 30 zł, a kolejne po 169 zł.

(dowód: - saldo niezapłaconych faktur, k. 20;

- umowa o świadczenie usług, k. 21-24, 116;

- warunki oferty promocyjnej, k. 25-27;

- regulamin świadczenia usług, k. 28-32;

- deklaracje podatkowe, k. 156

- dokumenty zawarte w aktach PUP, zawierające próbki pisma pozwanej;

- dokumenty zawarte w teczce dowodowej, w tym zawierające próbki pisma pozwanej;

- dokumenty zawarte w aktach SR Wrocław-Fabryczna – sygn. akt XI C 1254/15, XI Nc 1210/15, I Cupr 2160/14 i I Cupr 1963/14, w tym pisma zawierające próbki pisma pozwanej;

- opinia sądowa, k.171-198)

B. B. (2) nie opłaciła należności z tytułu zawartej umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych za okres 25 maja-24 czerwca 2013 r. w wysokości 374,20 zł, za okres 25 czerwca – 24 lipca 2013 r. w wysokości 165,29 zł.

Ponieważ B. B. (2) nie opłacała abonamentu i innych opłat związanych z zawartą umową, (...) S.A. pismem z dnia 16 sierpnia 2013 r. wypowiedziała jej umowę ze skutkiem na dzień 25 września 2013 r.

W związku z rozwiązaniem umowy z winy abonenta (...) S.A. obciążyła B. B. (2) karą umowną w wysokości 5000 zł.

(dowód: - zestawienie zawartych umów i naliczonych kar, k. 36;

- faktury VAT z rozliczeniem, k. 37-40;

- pisma strony powodowej, k. 33-35)

Powyższe ustalenia Sądu znajdują uzasadnienie we wszystkich przeprowadzonych dowodach, które zostały powołane przy ustalaniu podstawy faktycznej rozstrzygnięcia. Ustalając stan faktyczny Sąd pominął dowód z przesłuchania pozwanej z uwagi na jego niewiarygodność. Pozwana podczas swojego przesłuchania podniosła, że nie zawarła z powodem umowy o świadczenie usług, a pod umową nie znajduje się jej podpis. Twierdzenia te są sprzeczne z ustaleniami biegłego sądowego z zakresu badań pisma ręcznego, który – na podstawie bogatego materiału dowodowego – jednoznacznie ustalił, że umowa
o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 19 kwietnia 2013 r. została podpisana przez pozwaną. Opinia ta jest jednoznaczna, spójna i logiczna, Sąd nie znalazł więc podstaw do zakwestionowania jej profesjonalizmu. Tym bardziej, że żadna ze stron nie podniosła żadnych zarzutów wobec opinii.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Podstawą prawną żądania powoda jest art. 491 § 1 zd. 2 k.c., w myśl którego jeżeli jedna ze stron dopuszcza się zwłoki w wykonaniu zobowiązania z umowy wzajemnej, druga strona może bądź bez wyznaczenia terminu dodatkowego, bądź też po jego bezskutecznym upływie żądać wykonania zobowiązania i naprawienia szkody wynikłej ze zwłoki. Wierzycielowi przysługuje więc roszczenie
o spełnienie świadczenia oraz o wyrównanie szkody związanej ze zwłoką. Roszczenie powoda znajduje również oparcie w przepisach regulujących umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, a to art. 2 pkt 41-41, 48, i art. 56 oraz 57 ust. 6 Ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne. Zgodnie z tym ostatnim przepisem w przypadku zawarcia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych,
w tym o zapewnienie przyłączenia do publicznej sieci telekomunikacyjnej, związanego z ulgą przyznaną abonentowi, wysokość roszczenia z tytułu jednostronnego rozwiązania umowy przez abonenta lub przez dostawcę usług z winy abonenta przed upływem terminu, na jaki umowa została zawarta, nie może przekroczyć wartości ulgi przyznanej abonentowi pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania. Roszczenie nie przysługuje w przypadku rozwiązania przez konsumenta umowy przed rozpoczęciem świadczenia usług, chyba że przedmiotem ulgi jest telekomunikacyjne urządzenie końcowe.

W niniejszej sprawie sporne było istnienie dochodzonej wierzytelności, pozwana kwestionowała bowiem swoją legitymację bierną, wskazując, że nie zawierała z powodową spółką umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Pozwana nie kwestionowała natomiast wysokości dochodzonego roszczenia, tym samym okoliczność tę Sąd uznał za przyznaną.

Odnosząc się do spornej okoliczności wskazać należy, że pozwana podniosła, że podpis pod przedmiotową umową nie został nakreślony przez nią. Twierdzenia te nie zostały jednak przez nią wykazane. Przeciwnie, z opinii biegłego sądowego z zakresu badań pisma ręcznego wynika jednoznacznie, że podpisy pod przedmiotową umową zostały nakreślone przez pozwaną. Oznacza to, że to pozwana zawarła ze stroną powodową przedmiotową umowę, a zatem była ona zobowiązana do uiszczania wynikających z tej umowy należności. Skoro tego nie robiła, strona powodowa mogła wypowiedzieć jej umowę, a następnie obciążyć ją karą umowną w wysokości 5.000 zł. Tak ustalona kara jest zgodna z art. 57 ust. 6 Prawa telekomunikacyjnego, uwzględnia okres, który pozostał do końca umowy i przyznaną pozwanej ulgę.

Ponieważ pozwana nie kwestionowała dochodzonych kwot, Sąd – mając na uwadze powyższe ustalenia i powołane przepisy, uwzględnił powództwo w całości.

Roszczenie odsetkowe ma oparcie w art. 481 § 1 kc, zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Pozwane miały zgodnie z umową płacić czynsz i pozostałe opłaty do 25. dnia każdego miesiąca. Ponieważ tego nie robiły, od dnia następnego znajdowały się w opóźnieniu i od tego dnia przysługują powodowi odsetki ustawowe od dochodzonych kwot. Korzystając z ustawowego uprawnienia
z art. 482 § 1 k.c., powódka skapitalizowała odsetki naliczone do dnia wniesienia pozwu i doliczyła je do dłużnej sumy, wnosząc również o zasądzenie odsetek od zaległych odsetek. Ponieważ w myśl art. 482 § 1 k.c. od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia powództwa, roszczenie w tym zakresie również zasługiwało na uwzględnienie.

Orzeczenie w przedmiocie zwrotu kosztów procesu nastąpiło na podstawie art. 98 k.p.c. Zgodnie
z art. 98 § 1 k.p.c., strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na koszty należne stronie powodowej składa się opłata sądowa od pozwu w kwocie 73 zł, opłata od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1.200 zł ustalone na podstawie § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.