Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., dnia 13 czerwca 2017 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu XI Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Małgorzata Bojarska

Protokolant:Ewa Chorzępa

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 czerwca 2017r. we W.

sprawy z powództwa (...) Bank Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko A. K.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego A. K. na rzecz strony powodowej (...) Bank Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 32 564,53 zł. (trzydzieści dwa tysiące pięćset sześćdziesiąt cztery złote pięćdziesiąt trzy grosze ) wraz z odsetkami liczonymi:

- od kwoty 30 141,33 zł. od dnia 23 czerwca 2015r. do dnia zapłaty w wysokości czterokrotności stopy kordytu lombardowego NBP nie większymi niż maksymalne;

- od kwoty 2257,20 zł. od dnia 25 czerwca 2015r. w wysokości odsetek ustawowych;

II. zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 479,12 zł. tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) Bank S.A. z siedzibą w W. w pozwie z dnia 25 czerwca 2015 r. wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym, a skierowanym przeciwko A. K. zażądała zapłaty na swoją rzecz kwoty 32.564,53 zł wraz z liczonymi od kwoty 30.141,33 zł odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od 23 czerwca 2015 r. do dnia zapłaty, odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty 1.656,95 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty 600,25 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, zwrotu kosztów sądowych oraz zwrotu innych kosztów.

W uzasadnieniu pozwu strona powodowa wskazała, że zawarła z pozwanym umowę kredytu nr (...) z dnia 15 marca 2011 r. W związku z brakiem zapłaty zaległych rat strona powodowa wypowiedziała przedmiotową umowę stawiając całą należność w stan wymagalności. Na roszczenia strony powodowej składają się kwota 30.141,33 zł tytułem należności głównej (niespłacony kapitał), kwota 1.656,95 zł tytułem odsetek umownych za okres korzystania z kapitału w wysokości 10,00% od dnia 16 listopada 2014 r. do dnia 6 maja 2015, kwota 600,25 zł tytułem odsetek za opóźnienie w wysokości 10,00% od dnia 16 listopada 2014 r. do dnia 22 czerwca 2015 r., kwota 166 zł tytułem opłat i prowizji.

W dniu 28 lipca 2015 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 1172080/15 wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, zgodny z żądaniem pozwu.

Sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty złożył pozwany, wnosząc o oddalenie powództwa jako bezzasadnego z powodu braku istnienia podstawy faktycznej i prawnej dochodzonego roszczenia, braku przedstawienia okoliczności faktycznych uzasadniających żądanie oraz zasądzenie zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazał, że wnioskował do strony powodowej o zabranie samochodu siedem miesięcy wcześniej i nie może ponosić odpowiedzialności finansowej za zbyt późne odebranie samochodu.

W dalszym toku postępowania strony podtrzymały zajęte stanowiska. Pełnomocnik strony powodowej w piśmie z dnia 27 kwietnia 2017 r. wskazał, że pojazd będący zabezpieczeniem umowy kredytu nr (...) nie został odebrany od klienta, gdyż poszukiwanie zaspokojenia swojej wierzytelności z przewłaszczonych ruchomości jest prawem wierzyciela, a nie obowiązkiem.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 marca 2011 r. między (...) Bank S.A. z siedzibą w W., a A. K. została zawarta umowa kredytu nr (...), na podstawie której (...) Bank S.A. udzielił pozwanemu A. K. kredytu w kwocie 48.421,05 na okres 84 miesięcy. Kredyt był przeznaczony na sfinansowanie zakupu pojazdu marki M. (...), rok produkcji 2003 w kwocie 46.000,00 zł, prowizji bankowej w kwocie 2.421,05 zł. Cena detaliczna pojazdu, zgodnie z dowodem zakupu wynosiła 46.000,00 zł (§ 1 umowy). Strony ustaliły prawne zabezpieczenie kredytu w formie przewłaszczenia pojazdu marki M. (...), nr nadwozia (...), rok produkcji 2003 wraz z jednoczesną cesją praw z umowy ubezpieczenia AC, odnawialną w całym okresie kredytowania (§ 3 ust. 1 umowy). Kredytobiorca zobowiązał się dokonać w okresie objętym umową spłaty rat kredytu wraz z odsetkami w miesięcznych ratach w wysokości 931,65 zł każda za wyjątkiem pierwszej raty w wysokości 951,65 zł. W przypadku opóźnienia w terminowym regulowaniu rat kredytu ustalonych w harmonogramie, bank miał pobierać od niespłaconego w terminie kredytu podwyższone odsetki naliczone według stopy procentowej w wysokości średniego oprocentowania WIBOR dla 3-miesięcznych lokat na rynku międzybankowym z 10 ostatnich dni roboczych ostatniego miesiąca poprzedniego kwartału, powiększonej o 25 punktów procentowych (§ 9 umowy).

/ okoliczność bezsporna, a ponadto dowód:

-

umowa kredytu nr (...) z dnia 15 marca 2011 roku wraz z harmonogramem spłat/

Pozwany po 3 latach zaprzestał spłaty kredytu. W dniu 24 lutego 2015 r. w związku z nieuregulowaniem zaległości w spalacie kredytu strona powodowa skierowała do pozwanego oświadczenie o wypowiedzeniu umowy kredytu z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia. Przesyłka z pismem, niepodjęta w terminie po podwójnym awizowaniu została zwrócona do nadawcy.

/ dowód:

-

oświadczenie banku o wypowiedzeniu umowy kredytu;

-

przesłuchanie pozwanego A. K. – protokół rozprawy z 11 kwietnia 2017 r., czas nagrania 00:01:40-00:15:50, k. 93-93v/

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości.

Bezspornym pozostawało w sprawie, że w dniu 15 marca 2011 r. między (...) Bank S.A. z siedzibą w W., a A. K. została zawarta umowa kredytu nr (...), na podstawie której (...) Bank S.A. udzielił pozwanemu A. K. kredytu w kwocie 48.421,05 zł na okres 84 miesięcy. Pozwany nie kwestionował wysokości zadłużenia. Podnosił natomiast, że wierzyciel nie skorzystał z ustanowionych zabezpieczeń, których wykorzystanie pozwoliłoby na pokrycie zadłużenia w całości.

Umowa stron była umową łączącą elementy dwóch umów: umowy kredytowej oraz przewłaszczenia na zabezpieczenie.

Zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

W niniejszej sprawie nie budziło wątpliwości Sądu, że pozwany A. K. zawarł z (...) Bankiem S.A. w W. dnia 15 marca 2011 r. umowę o kredyt w kwocie 48.421,05 zł w celu nabycia samochodu M. (...), nr nadwozia (...), rok produkcji 2003. Zabezpieczeniem spłaty kredytu była umowa o przewłaszczenie na zabezpieczenie prawa własności tegoż samochodu. W świetle zgromadzonych dowodów z dokumentów w postaci umowy o kredyt oraz dokumentów w postaci wezwania do zapłaty i harmonogramu spłaty, którym Sąd w pełni przydał walor wiarygodności, a których nie kwestionował pozwany w sprzeciwie, nie budziło wątpliwości, iż wartość zadłużenia pozwanego względem (...) Bank S.A. z siedzibą w W. stanowiła wartość 32.564,53 zł, z czego kwota należności głównej wynosiła 30.141,33 zł. Pozwany nie kwestionował zaś, że spełnił świadczenie w wyższym zakresie niż to wskazuje strona powodowa.

Przewłaszczenie na zabezpieczenie jest umową zawieraną na podstawie art. 353 ¹ k.c. pomiędzy dłużnikiem – właścicielem rzeczy a jego wierzycielem, stosownie do której dłużnik przenosi na wierzyciela własność rzeczy w celu zabezpieczenia wykonania zobowiązania.

Intencją stron umowy o przewłaszczenie na zabezpieczenie (art. 65 § 2 k.c.) nie jest przeniesienie własności rzeczy celem zaspokojenia zobowiązania z umowy np. kredytu – jak to miało miejsce w niniejszej sprawie – oraz przyjęcie przez wierzyciela świadczenia w postaci rzeczy na poczet długu z tytułu spłaty. Przeniesienie własności rzeczy następuje w celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności, a więc bez zamiaru trwałego wyzbycia się własności rzeczy, a zastrzeżenie zwrotnego przeniesienia własności rzeczy na przewłaszczającego w razie spłaty długu należy do jej essentialia negotii (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 19 listopada 1992 r., II CRN 87/92, z dnia 5 maja 1993 r., III CZP 54/93, OSP 1994, Nr 10, poz. 176, z dnia 29 maja 2000 r., III CKN 246/00, OSNC 2000, Nr 11, poz. 213, z dnia 19 lipca 2001 r., III CKN 1225/98, Wokanda 2001, Nr 12, poz. 9). Dodatkowo realizacja zamierzonego przez strony celu następuje w ten sposób, że w razie niespłacenia długu wierzyciel może, jako właściciel rzeczy, zaspokoić z niej swoją wierzytelność bez potrzeby zachowywania niektórych procedur dyktowanych interesem dłużnika, ale nie oznacza to jednak, że zupełnie dowolnie. W każdym wypadku zaspokojenia się wierzyciela z przewłaszczonej rzeczy następuje nie z chwilą nabycia przez wierzyciela własności rzeczy, bo to ma miejsce w momencie zawarcia umowy przewłaszczenia (art. 155 § 1 k.c.), ale z chwilą dokonania czynności powodującej zaspokojenie się wierzyciela z tej rzeczy i prowadzącej do umorzenia w całości lub w części zabezpieczonej wierzytelności.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należało stwierdzić, że umową przewłaszczenia na zabezpieczenie z dnia 15 marca 2011 r. strony zabezpieczyły wierzytelność z tytułu umowy kredytu w ten sposób, że przeniosły na zabezpieczenie prawo własności samochodu marki M. (...), nr nadwozia (...), rok produkcji 2003. Strony nie umówiły się jednak co do sposobu zaspokojenia się wierzyciela na wypadek nie wywiązania się dłużnika ze zobowiązania, co dawało stronie powodowej uprawnienie do zdecydowaniu o sposobie zaspokojenia. Uregulowany przez strony sposób zabezpieczenia nie doprowadził więc nawet do częściowego wygaśnięcia obowiązku pozwanego, dlatego strona powodowa miała pełną możliwość dochodzenia zaspokojenia swojego roszczenia w inny sposób, w szczególności poprzez żądanie zapłaty całości zobowiązania głównego na drodze postępowania sądowego.

Biorąc pod uwagę powyższe roszczenie powoda było w pełni uzasadnione, co skutkowało orzeczeniem jak w punkcie I sentencji wyroku.

Orzeczenie o kosztach znajduje uzasadnienie w treści art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Wobec powyższego Sąd w punkcie II. wyroku zasądził od pozwanego, jako strony przegrywającej kwotę 479,12 zł tytułem zwrotu kosztów procesu powodowi, na którą składa się opłata od pozwu w kwocie 408 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz koszty notarialnie uwierzytelnionych dokumentów w kwocie 54,12 zł.