Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W. L. wnosił o zasądzenie od Skarbu Państwa na jego rzecz odszkodowania w wysokości 80.000 zł za niesłuszne skazanie go wyrokiem Sądu Rejonowego w Międzyrzeczu w sprawie IIK 159/11r.

W uzasadnieniu żądania podniósł, że został on niesłusznie skazany w/w wyrokiem, gdyż nie miał on nic wspólnego z czynem za jaki go skazano. Podał, że początkowo wymierzono mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania , ale kara ta została następnie zarządzona i aktualnie karę tą odbywa. Podał, iż poniósł on poprzez odbywanie tej kary straty w postaci utraconego zarobku z prac dorywczych, a także miał problemy w życiu osobistym, pogorszyły się jego relacje z rodziną.

Prokurator wnosił o oddalenie roszczeń.

W toku przewodu sądowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W. L. został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Międzyrzeczu z dnia 23.09.2011r sygn. akt IIK 159/11 za czyn z art. 158§ 1 kk w zw z art. 64 § 1 kk , polegający na tym że w dniu 22 .10.2010r w S. dokonał on wraz z inna ustaloną osoba pobicia nogami pokrzywdzonego A. S. , w wyniku których doznał on obrażeń ciała w postaci stłuczenia głowy, otarcia naskórka wargi dolnej i złamania nosa, co spowodowało naruszenie prawidłowego funkcjonowania organizmu pokrzywdzonego na okres do 7 dni, czym narazili oni pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 kk lub art. 157 § 1 kk, przy czym W. L. czynu tego dopuścił się w warunkach recydywy z art. 64 § 1 kk. W wyroku tym wymierzono W. L. karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary pozbawienia wolności na okres lat 5. Skazanego oddano pod dozór kuratora sądowego. Orzeczono wobec skazanego W. L. również nawiązkę w kwocie 100 zł na rzecz pokrzywdzonego. Wyrok ten w stosunku do W. L. uprawomocnił się w dniu 28.10.2011r. Skazany W. L. nie skarżył tego wyroku. W dniu 05.12.2011r w sprawie IIKo 945/11 zawieszono postępowanie wykonawcze wobec W. L. w zakresie dozoru kuratora orzeczonego wobec niego wyrokiem Sądu Rejonowego w Międzyrzeczu z dnia 23.09.2011r w sprawie IIK 159/11, z uwagi na odbywanie kary pozbawienia wolności w innej sprawie. Postanowieniem z dnia 08.09.2016r w sprawie IIKo 462/16 zarządzono wobec skazanego W. L. wykonanie kary 10 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Międzyrzeczu z dnia 23.09.2011r sygn. IIK 159/11, z uwagi na niewywiązanie się przez skazanego z obowiązku wpłaty kwoty 100 zł tytułem nawiązki na rzecz pokrzywdzonego. Postanowienie o zarządzeniu wobec skazanego W. L. wykonania kary pozbawienia wolności w sprawie IIK 159/11 uprawomocniło się w dniu 03.10.2016r. Wyrok IIK 159/11 Sądu Rejonowego w Międzyrzeczu jest prawomocny, skazany aktualnie odbywa karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z tego wyroku.

Dowody:

- akta sprawy II K 159/11 Sądu Rejonowego w Międzyrzeczu,

- wniosek skazanego k- 2-2v akt

Sąd zważył, co następuje:

Przytoczony wyżej stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych wyżej dowodów, którym dał wiarę w całości. Dowody te stanowią dokumenty wytworzone w toku postępowania karnego IIK 159/11 Sądu Rejonowego w Międzyrzeczu i nie było żadnych podstaw do podważenia ich wiarygodności. Strony nie zgłaszały żadnych wniosków dowodowych a i z urzędu Sąd nie dostrzegł potrzeby przeprowadzania innych dowodów.

Zgodnie z art. 552§1 i 2 kpk oskarżonemu, który w wyniku wznowienia postępowania lub kasacji został uniewinniony lub skazany na łagodniejszą karę, względnie po uchyleniu orzeczenia postępowanie wobec niego umorzono na skutek okoliczności, których w poprzednim postępowaniu nie uwzględniono, służy od Skarbu Państwa odszkodowanie za poniesioną szkodę oraz zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, wynikłe z wykonania względem niego w całości lub w części kary, której nie powinien był ponieść. W myśl §3 tego artykułu prawo do odszkodowania i zadośćuczynienia powstaje również w związku z zastosowaniem środka zabezpieczającego w warunkach określonych w § 1 i 2. Na mocy art. 552§4 kpk odszkodowanie i zadośćuczynienie przysługuje również w wypadku niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania lub zatrzymania. Powołane i zacytowane przepisy zakreślają wyraźnie granice ich zastosowania, i tak pierwsze trzy paragrafy wiążą przewidziane w nich roszczenia ze zmianą orzeczenia dokonaną w wyniku nadzwyczajnych środków zaskarżenia: kasacji lub wznowienia postępowania. W przypadku sprawy II K 159/11 Sądu Rejonowego w Międzyrzeczu nie doszło do kasacji ani do wznowienia postępowania. Dlatego te przepisy w przypadku wnioskodawcy nie wchodzą w grę. Nie znajduje również zastosowania paragraf czwarty, bowiem wnioskodawcy przypisano zarzucany mu czyn, a w postępowaniu jakie wobec niego prowadzono nie stosowano ani zatrzymania ani aresztowania z uwagi na fakt, że przebywał on w areszcie śledczym do innej sprawy. Okres od dnia 23.10.2010r zaliczono mu na poczet kary 2 lat pozbawienia wolności wynikający z wyroku łącznego IIK 169/07 Sądu Rejonowego w Międzyrzeczu. Dlatego nie ziściła się podstawowa przesłanka odszkodowania ani zadośćuczynienia spośród przewidzianych w cytowanym artykule.

Na marginesie należy zauważyć, że wnioskodawca twierdził, że skazano go niesłusznie , ale takie twierdzenia nie upoważniają go do występowania z żądaniem przyznania mu odszkodowania lub zadośćuczynienia w oparciu o przepis art. 552 kpk. Wyrok jaki jego zdaniem jest podstawą do przyznania mu odszkodowania jest bowiem wyrokiem skazującym go za popełnienie przestępstwa, jest to wyrok prawomocny. W stosunku do skazanego nie ma mowy o wznowieniu postepowania czy też kasacji wyroku. Wniosek W. L. nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ jako wnioskodawca nie spełnia on ustawowych przesłanek wyrażonych w art. 552 § 1 kodeksu postępowania karnego. Zważyć tu należy, że w przypadku W. L. zastosowanie mają przepisy obowiązujące po 15 kwietnia 2016r, albowiem złożony przez niego wniosek o odszkodowanie jest datowany na dzień 29.05.2017r , w tym też dniu skazany złożył go w administracji zakładu karnego, w którym przebywa.

Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że żądania wnioskodawcy są bezzasadne, i to w stopniu oczywistym. Kosztami postępowania obciążono Skarb Państwa na zasadzie art. 554§4 kpk