Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 sierpnia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Zgierzu I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Katarzyna Balcerczyk

Protokolant:Marta Florczyk

po rozpoznaniu w dniu 31 sierpnia 2017 r. w Zgierzu na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko J. S. i P. S.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  ustala, że wyrok względem pozwanej J. S. ma charakter wyroku zaocznego.

Sygn. akt I C 1219/17

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 2 stycznia 2017 r. wniesionym do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód
w (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. wystąpiła o zasądzenie od P. S. i J. S. solidarnie kwoty 10.815,97 zł
z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od 31 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał,
iż dochodzona wierzytelność wynika z umowy PG z UB. PODSTAWOWYM-PROMOCJA ODDZIAŁ W PLN numer (...) z dnia 8 lutego 2013 r.
Na dochodzoną kwotę składa się: 10.786,42 zł należności głównej oraz 29,55 zł należności
z tytułu odsetek naliczonych do dnia 30 grudnia 2016 r.

(pozew – k. 2-6)

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie przekazał rozpoznanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Zgierzu wobec stwierdzenia braku podstaw do wydania nakazu zapłaty.

(postanowienie – k. 8)

Na terminie rozprawy 31 sierpnia 2017 r. pozwany wniósł o oddalenie powództwa. Zakwestionował wysokość żądanej kwoty. Wskazał, że kredyt zaciągnął wspólnie
z małżonką, z którą rozwiódł się w 2016 r.

(protokół rozprawy – k. 44-45)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Strony zawarły umowę kredytu.

(bezsporne)

Pismami z dnia 12 września 2016 r. powód wypowiedział umowę z powodu braku spłaty wymagalnych rat z zachowaniem 30-sto dniowego terminu wypowiedzenia. Brak spłaty w okresie wypowiedzenia oznaczał, że całość kredytu postawiona została w stan natychmiastowej wymagalności.

(bezsporne, nadto kopia wypowiedzenia wraz z zpo – k. 30-33)

Pismami z dnia 4 listopada 2016 r. powód wezwał pozwanych do spłaty zadłużenia.

(bezsporne, nadto wezwania do zapłaty – k. 14, 16, zpo – k. 15, 17)

W dniu 28 grudnia 2016 r. bank wystawił wyciąg z ksiąg bankowych
nr (...), w którym stwierdził wymagalne zadłużenie względem J. S.
i P. S. z tytułu PG z UB. PODSTAWOWYM-PROMOCJA ODDZIAŁ W PLN
nr (...) w kwocie 10.810,06 zł, w tym: 10.786,42 zł należności głównej oraz odsetki za okres od 20 grudnia 2016 r. 28 grudnia 2016 r. w kwocie 23,64 zł według stopy procentowej wynoszącej 10 %.

(bezsporne, nadto wyciąg z ksiąg bankowych – k. 13)

Na dzień 11 maja 2017 r. saldo kredytu wynosiło 8.582,01 zł.

(bezsporne, nadto historia operacji na rachunku bankowym – k. 34-37v)

Przedmiotowy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zebranego materiału dowodowego, który uznał za wiarygodny.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu.

Stosownie do przepisu art. 6 k.p.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W myśl art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Sąd może dopuścić dowód niewskazany przez stronę.

Art. 232 k.p.c. dotyczy ciężaru dowodu w znaczeniu formalnym (kto powinien przedstawiać dowody), a art. 6 k.c. - ciężaru dowodzenia w znaczeniu materialnym
(kto poniesie skutki nieudowodnienia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy). (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2006 r., V CSK 129/05, LEX nr 200947).

W niniejszej sprawie pozwany zawarł z powodem i jego byłą żoną umowę bankową PG z UB. PODSTAWOWYM-PROMOCJA ODDZIAŁ W PLN nr (...). Pozwany przyznał powyższą okoliczność. Zakwestionował natomiast wysokość dochodzonego roszczenia.

W takiej sytuacji powód winien był udowodnić wysokość dochodzonego roszczenia. Umowa łącząca strony nie została załączona do akt sprawy. Nie wiadomo nawet do końca jakiego rodzaju umowa to była, ani do zwrotu jakiej kwoty zobowiązywali się pozwani.
Z historii operacji na kontrakcie kredytowym wynika, że na dzień 11 maja 2017 r. saldo kredytu wynosiło 8.582,01 zł. W pozwie z 2 stycznia 2017 r. powód domagał się natomiast zasądzenia kwoty 10.815,97 zł tytułem należności głównej. Pozwany wskazał, że spłacał częściowo kredyt, co potwierdza historia operacji na rachunku kredytu. W ocenie sądu w sytuacji kwestionowania wysokości dochodzonego roszczenia przez pozwanego, konieczne było dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu księgowości celem wykazania zasadności powództwa co do wysokości , przy czym ciężar dowodu w tym zakresie obciążał powoda. Powód dowodu takiego nie zgłaszał. Sąd oddalił zatem powództwo w całości jako nieudowodnione.

Podkreślić przy tym należy, że samo twierdzenie strony nie jest dowodem,
a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (wyrok Sądu Najwyższego z dnia
22 listopada 2001 r., sygn. akt I PKN 660/00, Wokanda 2002/7-8/44, LEX nr 80854). Wyciąg z ksiąg bankowych jest jedynie dokumentem prywatnym i nie może stanowić dowodu wysokości zadłużenia pozwanych.

Wprawdzie pozwana nie zajęła stanowiska w sprawie, jednak nieprzedłożenie przez powoda dokumentu umowy wiążącej strony, co uniemożliwia kontrolę sądową tejże umowy pod kątem choćby klauzul abuzywnych, spowodowało oddalenie powództwa także przeciwko niej. Należy także mieć na względzie ekonomię procesową, zwłaszcza, że w myśl art. 375 § 2 k.c. wyrok zapadły na korzyść jednego z dłużników solidarnych zwalnia współdłużników, jeżeli uwzględnia zarzuty, które są im wszystkim wspólne.

Zgodnie z art. 232 k.p.c. obowiązek wskazania dowodów obciąża przede wszystkim strony, a w myśl art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Oznacza to, że ten, kto powołuje się na przysługujące mu prawo, występując z żądaniem, obowiązany jest udowodnić okoliczności faktyczne uzasadniające to żądanie. Chodzi tu o fakty, które mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, wykazujące istnienie prawa. Zgodnie z obowiązującą w postępowaniu cywilnym zasadą kontradyktoryjności, Sąd nie ma obowiązku zarządzania dochodzenia w celu uzupełnienia
lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzania z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (wyrok Sądu najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 r., sygn. akt I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76, LEX
nr 29440). W orzecznictwie Sądu Najwyższego kwestia ta była przedmiotem wielu orzeczeń – jak choćby wyroku z dnia 12 grudnia 2000 roku wydanego w sprawie o sygnaturze akt
V CKN 175/00, opublikowanego w OSP 2001/7-8/116, uchwały składu siedmiu sędziów
z 19 maja 2000 roku w sprawie o sygnaturze akt III CZP 4/00, opublikowanej w OSNC 2000/11/195, wyroku z dnia 24 czerwca 1998 roku w sprawie o sygnaturze akt I PKN 194/98, opublikowanego w OSNAP 1999/13/425 oraz wyroku z dnia 25 września 1997 roku wydanego w sprawie o sygnaturze akt II UKN 271/97, a opublikowanego w OSNAP 1998/14/430. Główna idea, którą Sąd rozpoznający niniejszą sprawę w pełni podziela, jest następująca: sąd podejmuje z urzędu inicjatywę dowodową jedynie w sytuacjach szczególnych. Obecnie obowiązek dowodzenia obciąża same strony. Możliwość przewidziana w zdaniu drugim powołanego wyżej art. 232 k.p.c. stanowi jedynie wspierające uprawnienie sądu. W żadnym razie nie może prowadzić do zastępowania stron w spełnianiu ich obowiązków. Już na marginesie warto zaznaczyć, że działanie sądu z urzędu w sytuacji nieuzasadnionej może prowadzić do naruszenia jednej z naczelnych zasad (wywiedzionej
z treści art. 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP), a mianowicie prawa do bezstronnego sądu i odpowiadającego mu obowiązku przestrzegania zasady równego traktowania stron.

W związku z powyższym, jeżeli materiał dowodowy zgromadzony przez stronę
nie daje podstaw do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych, Sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z nieudowodnienia faktów przedłożonych na uzasadnienie żądań
lub zarzutów.

Na podstawie art. 339 § 1 kpc Sąd ustalił, iż wyrok w stosunku do pozwanej ma charakter zaoczny. Nie brała ona bowiem udziału w rozprawie ani nie ustosunkowała się
do żądania pozwu.

Wobec powyższego, należało orzec jak w sentencji.

z/ odpis wyroku doręczyć pozwanej z pouczeniem.