Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

2)Dnia 8 sierpnia 2016 r.

Sąd Rejonowy dla W. M. w W. II W. C.w składzie

Przewodniczący: SSR Robert Masznicz

Protokolant: Jacek Stolarczuk

po rozpoznaniu w dniu 3 sierpnia 2016 r. w W. na rozprawie

sprawy z powództwa E. R.

przeciwko spółce akcyjnej pod firmą S. U. Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

o zapłatę 17 824 zł 99 gr

orzeka:

1)  zasądza od pozwanej spółki akcyjnej na rzecz powoda kwotę 17 725 zł 01 gr (siedemnaście tysięcy siedemset dwadzieścia pięć złotych 1 grosz) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 maja 2015 r. do dnia zapłaty;

2)  umarza postępowanie w pozostałej części;

3)  oddala powództwo w pozostałej części, tj. co do żądania odsetek ustawowych od kwoty zasądzonej w pkt. 1 za okres do dnia 8 maja 2015 r.;

4)  ustala zasadę poniesienia przez pozwaną spółkę akcyjną na rzecz powódki zwrotu kosztów procesu w całości, obejmujących wszystkie poniesione koszty sądowe oraz koszty zastępstwa procesowego, w tym wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w stawce minimalnej odpowiednio do wartości przedmiotu sporu, koszty uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa procesowego oraz udokumentowane wydatki pełnomocnika powoda związane ze stawiennictwem przed Sądem, pozostawiając szczegółowe wyliczenie należnej sumy kosztów procesu referendarzowi sądowemu.

Sygn. akt II C 3049/15

Uzasadnienie wyroku z dnia 8 sierpnia 2016 r.

Pozwem z dnia 7 września 2015 r. E. R. (powód) wniósł o nakazanie spółce akcyjnej pod firmą S. T. U. Spółka Akcyjna z siedzibą w W. (pozwana) zapłacenia powodowi kwoty 17 824,99 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 23 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty. Wniósł również o zasądzenie od pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że strony łączyła umowa ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym. Podał, że w wyniku rozwiązania umowy pozwana wypłaciła z rachunku ubezpieczenia powoda tylko cześć środków zgromadzonych ze składek, a tytułem opłat likwidacyjnych zatrzymała kwotę stanowiącą przedmiot żądania. Powód zarzucił postanowieniom umownym umożliwiającym takie zatrzymanie charakter zastrzeżeń niedozwolonych. W toku postępowania powód ograniczył żądanie pozwu do sumy 17 725,01 zł.

(pozew k. 1- 8, ograniczenie powództwa k. 111)

W odpowiedzi na pozew, pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwana przyznała, że po rozwiązaniu umowy wypłaciła powodowi jedynie część sumy zgromadzonej na odpowiednim rachunku, jednakże powołała się na odpowiednie postanowienia umowy w tym przedmiocie, przewidujące pomniejszenia tzw. świadczenia wykupu. Pozwana oponowała uznaniu odpowiedniego postanowienia umownego za klauzulę niedozwoloną w rozumieniu art. 385 k.c.

(odpowiedź na pozew k. 53- 68 ).

Sąd ustalił, co następuje.

Strony zawarły umowę ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym ze składką regularną M. (...) na warunkach określonych w OWU o indeksie (...), Regulaminie Ubezpieczeniowych Funduszy Kapitałowych o indeksie (...)- (...), Wykazu Ubezpieczeniowych Funduszy Kapitałowych oraz innych Pozycji (...) oferowanych przez S. U. S.A. o indeksie (...) potwierdzoną polisą nr (...). Umowa została zawarta na 15 lat. Obowiązywała od dnia 16 czerwca 2009 r. Składkę miesięczną ustalono w wysokości 500,00 zł.

( okoliczności bezsporne, wniosek o zawarcie umowy k. 12- 14, Polisa (...) k. 78, potwierdzenie odbioru Polisy k. 79)

Powód wpłacił tytułem składek łącznie kwotę 35 550,00 zł. Umowa na wniosek powoda została rozwiązana z dniem 22 kwietnia 2015 r. W rozliczeniu umowy wartość jednostek funduszy określono na kwotę 35 450,02 zł. Świadczenie wykupu wyliczono na kwotę 17 725,01 zł, stanowiącą 50% wartości jednostek funduszy. Pozostałą kwotę w wysokości 17 725,01 zł, stanowiącą pozostałe 50% wartości jednostek funduszy, pozwana zatrzymała.

( rozliczenie z tytułu umowy Nr: (...) k.15 )

Pismem z dnia 29 czerwca 2015 roku powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty w wysokości 17 824,99 zł z tytułu rozliczenia nienależnie pobranych kosztów w związku z rozwiązaniem polisy nr (...) w terminie 3 dni od dnia otrzymania wezwania do zapłaty.

(wezwanie do zapłaty k. 16)

Pozwana nie spełniła świadczenia.

(okoliczność bezsporna)

Opisany stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie art. 245 Kodeksu postępowania cywilnego (k.p.c.) w oparciu o dokumenty złożone do akt przez strony, zgodnie z wnioskami stron, po uwzględnieniu wyniku przesłuchania powoda w charakterze strony, zgodnie z art. 299 k.p.c.

Sąd oddalił wniosek o przesłuchanie świadka, gdyż istotą sporu był nie spór o fakty, a o zgodność postanowień umowy z ustawą. Treść oświadczeń stron składających się na umowę, w tym treść ogólnych warunków umowy, jak też okoliczności jej rozwiązania i rozliczenia zostały odpowiednio udokumentowane. Wiedza świadka była w tym przedmiocie nieistotna. Sąd oddalił również wniosek pozwanego co do dowodu z opinii biegłego aktuariusza, gdyż okoliczności, co do których biegły miał wydać opinię, w szczególności w zakresie kalkulacji kosztów związanych z umową, okazała się nieistotna dla rozstrzygnięcia sprawy w rozumieniu art. 227 k.p.c.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo podlega uwzględnieniu w części, w jakiej powód popierał żądanie należności głównej, natomiast w części, w jakiej żądał odsetek ustawowych za opóźnienie, powództwo podlega uwzględnieniu w zakresie odsetek żądanych od dnia 8 maja 2015 r., a oddaleniu w zakresie odsetek za okres poprzedzający tę datę.

Okolicznością bezsporną między stronami był fakt zawarcia i rozwiązania łączącej strony umowy ubezpieczenia na życie, jak również fakt wypłaty przez pozwanego Świadczenia Wykupu. Istota sporu sprowadzała się natomiast do zasadności zatrzymania przez pozwanego pozostałego procentu Części Bazowej Rachunku.

Umowa była umową mieszaną, z elementami klasycznego modelu umowy ubezpieczenia na życie i postanowieniami charakterystycznymi dla umów, których celem jest inwestowanie kapitału. Dominuje w niej aspekt kapitałowy polegający na alokowaniu składek wpłacanych przez ubezpieczonego na ubezpieczeniowe fundusze. Celem umowy było istnienie długotrwałego i stabilnego stosunku prawnego łączącego strony w celu zgromadzenia jak najwyższego kapitału i wygenerowanie możliwie najlepszego wyniku ekonomicznego, co zapewniało również wymierne korzyści ubezpieczycielowi, który w związku z tym pozostawał zainteresowany jak najdłuższym uiszczaniem przez ubezpieczonego składek w celu ich dalszego inwestowania. Integralną część wskazanej umowy stanowiły Ogólne Warunki Ubezpieczenia na Życie z Ubezpieczeniowym Funduszem Kapitałowym ze Składką Regularną (...) - wzorzec umowny ustalony przez ubezpieczyciela, który zgodnie z art. 384 § 1 k.c. winien być doręczony powodowi przed zawarciem umowy, by go wiązał.

Bezspornie w dniu 22 kwietnia 2015 roku doszło do rozwiązania umowy łączącej powoda z pozwanym, wskutek złożenia przez niego wniosku o całkowitą wypłatę Świadczenia Wykupu.

Zgodnie z § 10 ust. 1 pkt 2 OWU umowa ulegała rozwiązaniu wskutek jej rozwiązania przez ubezpieczającego ze skutkiem od dnia doręczenia do siedziby ubezpieczyciela pisemnego oświadczenia ubezpieczającego o rozwiązaniu. W przypadku wypłaty świadczenia wykupu, ulegała rozwiązaniu z dniem odręczenia wniosku o jego całkowitą wypłatę (§ 10 ust. 1 pkt 6). Zgodnie z § 10 ust. 5 OWU przypadku ubezpieczyciel mógł dokonać wypłaty kwoty świadczenia wykupu w zakresie Wartości Części Bazowej Rachunku z uwzględnieniem jej pomniejszenia o koszty poniesione przez ubezpieczyciela związane z dystrybucją i zawarciem umowy. Przepis § 23 ust. 5 OWU odsyłał do załącznika nr 1 i zawartego tam ust. 15, który wskazywał procentowo Wysokość Części Bazowej Rachunku wypłacanej ostatecznie przez Ubezpieczyciela.

Oceniając zakres związania powoda postanowieniami OWU, Sąd miał na względzie art. 385 ¹ k.c., stanowiącego, że postanowienia umowy zawieranej z konsumentem, które nie zostały z nim indywidualnie uzgodnione nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Nie dotyczy to jedynie postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Ustalenie, że poszczególne postanowienia OWU są postanowieniami niedozwolonymi, ma znaczenie ze względu na skutki prawne jakie rodzi uznanie postanowienia umowy za abuzywne. Wówczas, zgodnie z art. 385 ¹ § 2 k.c., zamieszczona w umowie klauzula abuzywna, nie wiąże konsumenta, a strony są związane umową w pozostałym zakresie.

Umowa bezspornie została zawarta przez przedsiębiorcę (pozwanego) z konsumentem (powodem). Kwestionowane przez powoda postanowienia co do wysokości świadczenia wykupu nie były z powodem uzgodnione indywidualnie. Zostały zawarte we wzorcu umownym jakim były Ogólne Warunki Ubezpieczenia na Życie z Ubezpieczającym Funduszem Kapitałowymi ze Składką Regularną (...) .

W ocenie Sądu, zakwestionowane postanowienia o wysokości świadczenia wykupu nie dotyczą głównych świadczeń stron w ramach umowy zawieranej w oparciu o wzorzec. Ustawodawca zastosował w tym względzie formułę negatywną, stanowiąc, że ocena dopuszczalności klauzul nie dotyczy postanowień określających główne świadczenia stron, w tym ceny lub wynagrodzenia, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Wprawdzie ustawodawca nie określił, co należy rozumieć przez sformułowanie „główne świadczenia stron”, ale należałoby sądzić, że z reguły są to takie elementy konstrukcyjne umowy, bez których uzgodnienia nie doszłoby do jej zawarcia, czyli tzw. essentialia negotii. W niniejszym przypadku są to: ze strony pozwanej – świadczenie usług ubezpieczeniowych na rzecz konsumentów, ze strony zaś konsumenta – zapłata za świadczone przez pozwanego usługi. Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2007 r. sygn. akt III CZP 62/07 brzmienie art. 385 ¹ k.c. nie pozwala na szeroką interpretacje formuły „postanowień określających główne świadczenia stron”. Z tego powodu postulowane jest, by sformułowanie to rozmieć wąsko, jako obejmujące swym zakresem tylko te zapisy, które wprost odnoszą się do obowiązku głównego, podstawowego, realizowanego w ramach umowy. Sąd Najwyższy wskazał także, że „wszelkie wątpliwości należy rozstrzygać na rzecz objęcia klauzuli kontrolą merytoryczną”. Ustawodawca posłużył się sformułowaniem „postanowienia określające główne świadczenia stron”, nie zaś „dotyczące” ich, gdyż to mogłoby mieć szerszy zakres interpretacyjny.

Zdaniem Sądu wypłata świadczenia wykupu nie stanowi jednego z głównych świadczeń pozwanej. Ubezpieczający, zawierający umowę ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym, nie zawiera z ubezpieczycielem odrębnej umowy o zarządzanie aktywami, ale robi to niejako przy okazji innej umowy ubezpieczenia. Tym samym wykupu całkowitego, czyli kwoty wypłacanej w związku z rozwiązaniem umowy, ale przeznaczonej na inwestowanie, nie można traktować jako świadczenia głównego. Cechą charakterystyczną umowy ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym jest zasada, że działalność lokacyjna funduszu prowadzona jest na rachunek i ryzyko ubezpieczającego. W takiej sytuacji nie można ograniczać prawa ubezpieczającego kwotami wypłaty ani minimalnymi, ani maksymalnymi. Od ubezpieczającego zależy, czy chce kontynuacji umowy czy decyduje się na wypłatę prowadzącą do wygaśnięcia umowy.

W świetle powyższego, że rozwiązanie umowy ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym, jako zdarzenie zależne wyłącznie od woli ubezpieczonego, nie jest zdarzeniem ubezpieczeniowym. Zgodnie z treścią art. 805 k.c. głównymi świadczeniem ubezpieczającego jest zapłata składki, a ubezpieczyciela jest nazwane ochroną ubezpieczeniową. Wszystkie inne świadczenia związane z umową ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym nie mają charakteru świadczeń głównych stron i powinny być kwalifikowane jako świadczenia uboczne.

W ocenie Sądu nie sposób uznać ustalonego zgodnie z treścią § 23 ust. 5 oraz ust. 15 Załącznika nr 1 do OWU określającego procent Części Bazowej Rachunku wypłacanego ubezpieczonemu świadczenie główne stron i odmówić ochrony ubezpieczającemu ochrony statuowanej dla konsumenta w wypadku zastosowania niedozwolonych klauzul umownych we wzorcach, nawet jeśli strona powodowa nie zawarła tej umowy pod wpływem przymusu i miała możliwość odstąpienia od umowy w ustalonym przez strony terminie. Ochrona generalna statuowana dla każdej osoby fizycznej w sytuacji zawarcia umowy pod wpływem wad oświadczenia woli, czy też możliwości skorzystania z bezwarunkowego odstąpienia od umowy, nie wyklucza skorzystania przez słabszą stronę umowy (konsumenta) z ochrony gwarantowanej przepisami prawa cywilnego, stanowiącej wyraz pełnej realizacji zasady równorzędności stron i ekwiwalentności świadczeń w zobowiązaniach wzajemnych. Co do zasady przy ustalaniu, czy ubezpieczającemu należy się składka za niewykorzystany okres ochrony ubezpieczeniowej, nie ma znaczenia przyczyna wygaśnięcia stosunku ubezpieczenia przed upływem okresu, na który została zawarta umowa. W szczególności nie jest istotne to, z czyjej inicjatywy umowa została rozwiązana lub też kto ponosi odpowiedzialność za okoliczności, których skutkiem jest wygaśnięcie stosunku ubezpieczenia. A zatem, w przypadku odstąpienia konsumenta od umowy powinna zostać mu zwrócona cała składka wpłacona z góry za okresy przypadające po rozwiązaniu umowy po potrąceniu składki za okres, w jakim ubezpieczyciel udzielał ochrony ubezpieczeniowej. Tymczasem na podstawie przedmiotowego postanowienia, w przypadku odstąpienia konsumenta od umowy zwracane mu były uiszczone należności z tytułu ubezpieczenia pomniejszone o pobrane koszty – opłaty (w istocie o opłatę likwidacyjną). Omawiane postanowienie OWU pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią art. 813 § 1 zdanie 2 k.c., który stanowi, że w przypadku wygaśnięcia stosunku ubezpieczenia przed upływem okresu, na jaki została zawarta umowa, ubezpieczającemu przysługuje zwrot składki za okres niewykorzystanej ochrony ubezpieczeniowej. Tym samym wypłata powodowi kwoty niższej od progu gwarantowanego w omawianym przepisie, winna być oceniona jako niewykonanie zobowiązania przez ubezpieczyciela.

Zapisy postanowień OWU prowadzą w istocie do uzyskania przez ubezpieczyciela pewnych korzyści kosztem ubezpieczonego, stanowiąc swoistą sankcję za rezygnację z kontynuowania umowy bez powiązania jej z realnie poniesionymi wydatkami.

Powołane klauzule winny być również ocenione jako nieprecyzyjne, sprzeczne z dobrymi obyczajami, rażąco naruszające interesy konsumenta, a w konsekwencji - jako nieuzgodnione indywidualnie z konsumentem – za niedozwolone postanowienia umowne. Sąd miał przy tym na uwadze, co podnosi się w doktrynie i orzecznictwie sądowym, że „dobre obyczaje” są w zasadzie odpowiednikiem „zasad współżycia społecznego”. Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem do zasad tych zalicza się reguły postępowania niesprzeczne z etyką, moralnością, aprobowanymi społecznie zasadami. W rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c. "działanie wbrew dobrym obyczajom" w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego wyraża się w tworzeniu przez partnera konsumenta takich klauzul umownych, które godzą w równowagę kontraktową tego stosunku, zaś "rażące naruszenie interesów konsumenta" oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść. Obie, wskazane w tym przepisie formuły prawne służą do oceny tego, czy standardowe klauzule umowne zawarte we wzorcu umownym przekraczają zakreślone przez ustawodawcę granice rzetelności kontraktowej twórcy wzorca w zakresie kształtowania praw i obowiązków konsumenta (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2005 r. I CK 832/2004, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 sierpnia 2015 r. w sprawie I CSK 611/14). Nie jest zatem wystarczające ustalenie nierównomiernego rozkładu praw i obowiązków stron umowy (sprzeczność z dobrymi obyczajami), lecz konieczne jest stwierdzenie prawnie relewantnego znaczenia tej nierównowagi (rażące naruszenie interesów konsumenta). Za sprzeczne z dobrymi obyczajami w ocenie Sądu należy uznać działanie zmierzające do niedoinformowania, dezorientacji, wywołanie błędnego przekonania konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub braku doświadczenia, a więc działania traktowane powszechnie za nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające od przyjętych reguł, standardów postępowania.

Pozwana, przedstawiając konsumentom do akceptacji warunki umowy zawierające zapisy, kształtujące ich prawa i obowiązki w sposób mniej korzystny niewątpliwie istotnie narusza zasadę ekwiwalentności świadczeń stron. Oczekiwanym jest także, by pozwany przedsiębiorca nie przenosił na konsumenta ryzyka związanego z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, które w kontekście niniejszej sprawy wiąże się z zakresem zawieranych umów ubezpieczeniowych.

Mając na uwadze powyższe , Sąd stwierdził, że postanowienia ogólnych warunków umowy dotyczące ustalania wysokości świadczenia wykupu wpływającego na pomniejszenie Części Bazowej Rachunku wypłaconej powodowi w ramach świadczenia wykupu związanego z przedterminowym rozwiązaniem umowy kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. W ocenie Sądu powyższe podpada pod art. 385 ³ pkt 4, 12, 13, 16 i 17 k.c. Odpowiednie postanowienia § 23 ust. 5 OWU oraz ust. 15 Załącznika nr 1 do OWU stanowią postanowienia, które wyłączają obowiązek zwrotu konsumentowi uiszczonej zapłaty za świadczenie niespełnione w całości lub części, jeżeli konsument zrezygnuje z zawarcia umowy lub jej wykonania, a także przewidują utratę prawa żądania zwrotu świadczenia konsumenta spełnionego wcześniej niż świadczenie kontrahenta, gdy strony wypowiadają, rozwiązują lub odstępują od umowy, jak również nakładają wyłącznie na konsumenta obowiązek zapłaty ustalonej sumy na wypadek rezygnacji z zawarcia lub wykonania umowy oraz nakładają na konsumenta, który nie wykonał zobowiązania lub odstąpił od umowy, obowiązek zapłaty rażąco wygórowanej kary umownej lub odstępnego. Pozwana zastosowała klauzule niedozwolone ze względu na to, że statuują możliwość zatrzymania przez ubezpieczyciela, w razie odstąpienia od umowy ubezpieczenia przez ubezpieczającego, części uiszczonych przez klienta opłat, co jest sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumenta. Procent pomniejszenia wartości rachunku przy świadczeniu wykupu po wielu latach obowiązywania umowy jest nadal rażąco wygórowany. W tym przypadku ubezpieczony byłby pozbawiony możliwości uzyskania zwrotu połowy wartości rachunku osiągniętego z uiszczonych składek, która została zatrzymana przez pozwanego, mimo że pozwany nie świadczy dalszej ochrony. Takie ukształtowanie praw i obowiązków stron narusza zasady równowagi miedzy stronami umowy, dyskryminując konsumenta. Wobec powyższego zapisy zastrzegające ograniczenie świadczenia wykupu do 50% zgromadzonego rachunku w chwili rozwiązania umowy należało uznać za bezskuteczne. Po pominięciu tych zapisów, pozwany powinien świadczyć wykup do wysokości odpowiedniego rachunku.

Odnosząc się dodatkowo do twierdzeń pozwanego o konieczności poniesienia przez niego kosztów dystrybucji umowy wskazać należy, że choć przedsiębiorca może stosować postanowienia wzorca umownego określające zasady odpowiedzialności finansowej konsumenta w przypadku wcześniejszego wypowiedzenia umowy, to jednak zasady tej odpowiedzialności muszą pozostawać w związku z kosztami i ryzykiem przedsiębiorcy. Z postanowień zawartych w OWU wynika, że pozwany pobiera od konsumenta ubezpieczonego w trakcie trwania umowy opłaty o różnym charakterze w tym: opłatę wstępną, administracyjną za zarządzanie, operacyjną czy opłatę za ryzyko. Analiza postanowień OWU prowadzi do wniosku, że zarówno mechanizm ustalania wysokości tych opłat, jak i sposób wypłacania prowizji agentowi zależy wyłącznie od pozwanej, a powód nie ma żadnego wpływu na powyższe kwestie, pomimo że mają one decydujący wpływ na jego interesy majątkowe w razie wypowiedzenia umowy. Pozwany nie wykazał racjonalnego i dającego się zaakceptować powiązania kosztów i ryzyka ubezpieczyciela z wysokością świadczenia wykupu.

Dlatego Sąd uwzględnił powództwo co do żądania zapłaty kwoty, stanowiącej niewypłaconą połowę wartości rachunku.

O odsetkach za opóźnienie w wypłacie nienależnie zatrzymanej kwoty Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. Przepisy te stanowią, że wierzyciel może żądać odsetek ustawowych za czas opóźnienia w świadczeniu pieniężnym, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W chwili rozwiązania umowy pozwana nie opóźniała się jeszcze ze świadczeniem wykupu, gdyż zgodnie z § 23 ust. 12 OWU zastrzeżono 14 dniowy termin na spełnienie. Przed jego upływem odpowiednia wierzytelność powoda nie była jeszcze wymagalna. Pozwana dokonała rozliczenia umowy i spełniła świadczenie częściowo, tj. w wysokości obliczonej według OWU w dniu 8 maja 2015 r. Dopiero od tej chwili opóźniała się ze spełnieniem pozostałej części, objętej żądaniem pozwu.

Dlatego Sąd orzekł o obowiązku zapłaty odpowiednich odsetek za okres od dnia 8 maja 2015 r., a oddalił żądanie odsetek za okres poprzedzający tę datę.

W zakresie, w jakim pozew został cofnięty, Sąd orzekł o umorzeniu postępowania zgodnie z art. 203 w zw. z art. 355 k.p.c.

O kosztach procesu Sąd zgodnie z art. 98 i 100 zdanie drugie oraz art. 108 § 1 zdanie drugie k.p.c. Powód jest stroną, której żądania zostały uwzględnione niemal w całości. Kwota, o jaką pozew został cofnięty, stanowi mniej niż 1% wartości przedmiotu sporu. Zakres oddalenia żądania o odsetki ustawowe jest również niewielki. W takim stanie, zgodnie z art. 100 zdanie drugie k.p.c., Sąd odstąpił od zasady wzajemnego zniesienia kosztów procesu lub ich stosunkowego rozdzielenia, a ustalił zasadę obciążenia pozwanej obowiązkiem uiszczenia na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu w całości, w tym kosztów związanych z wydatkami pełnomocnika powoda związane ze stawiennictwem przed Sądem. Zgodnie z art. 108 § 1 zdanie drugie k.p.c., szczegółowe wyliczenie tych kosztów Sąd pozostawił referendarzowi sądowemu.

Z tych wszystkich względów i na podstawie przywołanych przepisów, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda