Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 września 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi- Widzewa w Łodzi II Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący SSR K. T.

Protokolant staż. J. P.

po rozpoznaniu w dniu 13 września 2017 roku w Łodzi

sprawy w powództwa B. K.

przeciwko (...) Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę (...),60 (trzy tysiące dziewięć 60/100) złotych z odsetkami: ustawowymi od dnia 24 października 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  znosi koszty procesu wzajemnie między stronami;

4.  zwraca, tytułem niewykorzystanych zaliczek na wynagrodzenie biegłego, z środków Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego dla Łodzi- Widzewa w Łodzi:

a)  powodowi kwotę 750 (siedemset pięćdziesiąt) złotych, uiszczoną w dniu 22 grudnia 2014 roku;

b)  pozwanemu kwotę 750 (siedemset pięćdziesiąt) złotych, uiszczoną w dniu 27 grudnia 2014 roku;

1.  obciąża, tytułem opłaty, której nie miał obowiązku uiścić powód oraz tytułem tymczasowo wyłożonych wydatków, na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego dla Łodzi- Widzewa w Łodzi:

a)  powoda kwotą (...) (tysiąc dwieście osiemdziesiąt trzy) złote, która ściągnąć z roszczenia zasądzonego w punkcie 1. wyroku;

b)  pozwanego kwotą (...),54 (tysiąc dwieście trzydzieści trzy złote 54/100) złotych.

Sygn atura akt II C 603/14

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 22 sierpnia 2014 roku B. K., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie adwokata, wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od (...) Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 6100 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 16 stycznia 2013 roku do dnia zapłaty kosztów postępowania. W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w dniu 28 listopada 2012 roku miała miejsce kolizja drogowa, w której uszkodzony został samochód stanowiący własność powoda. Sprawca zdarzenia był objęty ochroną ubezpieczeniową od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Pozwany uznał, iż szkoda miała charakter całkowity i wycenił wartość pozostałości na kwotę 6100 złotych. Następnie pozwany oświadczył, że nie przyjmuje odpowiedzialności za szkodę, gdyż nie powstała ona, wbrew twierdzeniom powoda, w okolicznościach przez niego wskazanych.

(pozew z uzasadnieniem k. 3-4, pełnomocnictwo k. 5 )

Postanowieniem z dnia 27 sierpnia 2014 roku Sąd zwolnił powoda od opłaty od pozwu ponad kwotę 100 złotych i oddalił wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych w pozostałym zakresie.

(postanowienie k. 19-20)

Pozwany, reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania. Pozwany zakwestionował swoją odpowiedzialność za szkodę, gdyż w jego ocenie powstała ona w innym, niż zgłoszone zdarzeniu. Pojazd powoda uczestniczył w innych zdarzeniach w dniach: 24.10. i 22.11.2011 roku oraz 28.02.2012 roku. Zakres uszkodzeń pojazdu we wszystkich zgłoszonych szkodach był przybliżony. W ocenie pozwanego niektóre z uszkodzeń są identyczne. Podniesiono, iż nie istnieje związek przyczynowy pomiędzy uszkodzeniami pojazdu M., a deklarowanym przez powoda przebiegiem zdarzenia. Zakwestionowano również wysokość szkody w pojeździe powoda.

(odpowiedź na pozew z uzasadnieniem k. 26-30 , pełnomocnictwo k. 31 )

W toku rozprawy w dniu 13 września 2017 roku pełnomocnik powoda oświadczył, że wnosi o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 3875,36 zł z ustawowymi odsetkami za okres od 16 stycznia 2013 roku do 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, cofa pozew ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie kwoty 2224, 64 zł wraz z odsetkami od dnia 16 stycznia 2013 roku.

( protokół rozprawy z dnia 13 września 2017 roku k. 309, 310 )

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

B. K. i J. W. są współwłaścicielami samochodu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...). W dniach 24 października 2011 roku, 22 listopada 2011 roku i 28 lutego 2012 roku, pojazd marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...), uczestniczył w kolizjach drogowych.

(okoliczność bezsporna)

W dniu 28 listopada 2012 roku, na skrzyżowaniu ulic (...) w Ł. doszło do kolizji drogowej z udziałem pojazdu powoda. Sprawcą wypadku był W. S. kierujący samochodem marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), który nie ustąpił pierwszeństwa nadjeżdżającemu od ulicy (...) i skręcającemu w lewo w ulicę (...) samochodowi marki M. (...), który uderzył w tylna prawą część pojazdu F. (...).

(zeznania W. S. k. 157-158)

Pojazd marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w dniu zdarzenia objęty był ochroną ubezpieczeniową odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego na podstawie umowy zawartej z pozwanym.

(okoliczność bezsporna )

Podczas kolizji drogowej, która miała miejsce w dniu 28 listopada 2012 roku uległ uszkodzeniu samochód powoda: zderzak i błotnik przedni w części lewej, reflektory lewy, pokrywa silnika w części lewej, kierunkowskaz przedni lewy, chłodnica.

( zeznania W. S. k. 157-158 , także opinia biegłego k. 207-214, pisemna opinia uzupełniająca k. 238-239, ustna opinia uzupełniająca – zapis rozprawy 00:07:58 oraz k. 257-259, pisemna opinia uzupełniająca k. 265-285 ).

B. K. zgłosił pozwanemu szkodę i wystąpił do pozwanego o wypłatę odszkodowania z tytułu OC. Decyzją z dnia 15 stycznia 2013 roku pozwany odmówiła przyjęcia odpowiedzialności i wypłaty odszkodowania z tytułu uszkodzenia samochodu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

(okoliczności bezsporne, decyzja o odmowie wypłaty odszkodowania k. 16)

Nie można twierdzić, aby do zdarzenia z dnia 28 listopada 2012 roku doszło w innych okolicznościach niż wskazane w zgłoszeniu szkody. Istnieją korelacje uszkodzeń pojazdów biorących udział w kolizji drogowej z dnia 28 listopada 2012 roku. Uszkodzenia obu pojazdów są charakterystyczne dla takiego jak przedstawione przez powoda usytuowanie pojazdów. Zakres uszkodzeń pojazdu powstały w zdarzeniu z dnia 28 listopada 2012 roku jest zbliżony co załączonej do akt szkody kalkulacji A.. Po zdarzeniach z dnia 24 października 2011 roku, 22 listopada 2011 roku i 28 lutego 2012 roku, pojazd powoda nie został w pełni naprawiony. Jednocześnie jedynie część uszkodzeń (które można wyodrębnić) w pojeździe powoda mogła powstać w okolicznościach opisanych przez powoda; zakres uszkodzeń był węższy, niż podany przez powoda. Należy wkluczyć jako powstałe ze zdarzenia z dnia 28 listopada 2012 roku następujące uszkodzenia: pęknięcie szkła reflektora przedniego prawego, pękniecie uchwytów mocujących reflektor przedni prawy, uszkodzenie błotnika przedniego prawego w części przedniej, zarysowanie zderzaka przedniego w części płaszczyzny prawej, zarysowanie boku prawego, uszkodzenie pokrywy silnika z prawej strony. Nie ma możliwości, aby w dwóch różnych zdarzeniach powstały na pojeździe takie same uszkodzenia. Obszar deformacji, jej kierunek i głębokość mogą być zbliżone w różnych zdarzeniach. Jednak niektóre charakterystyczne uszkodzenia na pojeździe powoda nie powstały w deklarowanych okolicznościach. Koszty naprawy samochodu powoda po kolizji z dnia 28 listopada 2012 roku, przy użyciu części oryginalnych z logo producenta marki M. z daty szkody, wynoszą 3875,36 złotych brutto, zaś przy użyciu części alternatywnych (zamienników) jakości Q i P dystrybuowanych przez sieć niezależnych dostawców z daty szkody, wynoszą 3.009,60 złotych brutto, przy czym oparcie naprawy o te części zapewnia jego przywrócenie do stanu technicznego sprzed zdarzenia.

( opinia biegłego k. 207-214, pisemna opinia uzupełniająca k. 238-239, ustna opinia uzupełniająca – zapis rozprawy 00:07:58 oraz k. 257-259, pisemna opinia uzupełniająca k. 265-285 )

Zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia miała opinia biegłego, który stwierdził, że 28 listopada 2012 roku mogło dojść do zdarzenia w deklarowanych przez powoda okolicznościach. We wnioskach został zawarty zapis, że na podstawie zaprezentowanego materiału dowodowego, nie można twierdzić aby do zdarzenia z dnia 28 listopada 2012 roku doszło w innych okolicznościach, niż wskazane w zgłoszeniu szkody. Pomimo tego biegły kategorycznie stwierdził, iż jedynie część uszkodzeń samochodu powoda w pełni koreluje z usytuowaniem pojazdów. W stosunku do części uszkodzeń biegły wypowiedział się, iż po wcześniejszych kolizjach, pojazd powoda nie został w pełni naprawiony. Zatem jedynie część uszkodzeń w pojeździe mogła powstać w okolicznościach opisanych przez powoda. Opinia biegłego sądowego w tym zakresie, nie została zakwestionowana. Zeznania sprawcy kolizji potwierdziły fakt wystąpienia zdarzenia, zaś opinia biegłego nie wykluczyła możliwości powstania zgłoszonej szkody w warunkach opisanego zdarzenia. Brak jest dowodu, który wykluczałby, że w podanych okolicznościach nie mogło dojść do szkody.

Sąd oddalił wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego A. K. na okoliczność umyślności działania powoda (pismo pozwanego z 6 kwietnia 2017 roku k. 290 i postanowienie z 13 czerwca 2017 roku- k. 300) oraz z zakresu rekonstrukcji zdarzeń drogowych na okoliczności wskazane w piśmie z dnia 3 lipca 2017 roku w punktach a)- d) (pismo pozwanego z 3 lipca 2017 roku- k. 302 i postanowienie z 13 września 2017 roku- k. 309). W stosunku do okoliczności wskazanych w piśmie pełnomocnika pozwanego w punktach a), c) i d), biegły sądowy z zakresu budowy i eksploatacji pojazdów samochodowych A. K. wypowiedział się w sporządzonej przez siebie opinii, zgodnie z tezą postanowienia z dnia 26 lutego 2015 roku (k. 197), zaś pozwany ostatecznie tej opinii nie zakwestionował w odniesieniu do tych okoliczności, brak więc podstaw do opiniowania na te same okoliczności przez biegłego innej specjalności. Pełnomocnik pozwanego wnosił także, aby biegły A. K. wypowiedział się na temat umyślności działania powoda (pismo z 6.04.2017 roku- k. 290). Wniosek ten początkowo spowodował, że Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego w tym zakresie (k. 293). Następnie udzielenie przez biegłego wyjaśnień, iż kwestia ta leży poza jego kompetencjami (k. 295), skutkowało zgłoszeniem przez pozwanego wniosku o biegłego z zakresu rekonstrukcji zdarzeń drogowych i to już nie tylko na okoliczność umyślności (pkt b)), ale także na pkt a), c) i d) (przytoczone wyżej pismo z 3 lipca 2017 roku), co jak wskazano wyżej, było nieuzasadnione z przyczyn wyżej podanych. Natomiast w zakresie kwestii umyślności dowód z opinii biegłego A. K. (wniosek pozwanego w piśmie z 6 kwietnia 2017 roku), a także biegłego z zakresu rekonstrukcji zdarzeń drogowych był nieprzydatny do stwierdzenia tej okoliczności, bowiem po pierwsze, biegły A. K. wskazał, iż okoliczność ustalenia umyślności działania powoda leży poza jego kompetencjami, a jednocześnie biegły przyjął, że do powstania uszkodzeń w kontakcie tych obu pojazdów mogło dość. Po drugie, co do opiniowania na omawianą okoliczność przez tego biegłego oraz biegłego z zakresu rekonstrukcji zdarzeń drogowych, w ocenie Sądu biegły nie byłby w stanie ustalić, czy szkoda została wyrządzona umyślnie, gdyż wymagałoby to dowodów osobowych. W ocenie Sądu biegły nie ustali, czy jeżeli do kontaktu pojazdów doszło- a w tej sprawie tak należało przyjąć za biegłym- to kontakt ten został wywołany umyślnie, czy też nieumyślnie, brak jest bowiem w przypadku kolizji drogowej takich elementów działania odróżniającego działanie umyślne od nieumyślnego, które pozwalałyby na takie rozróżnienie przez biegłego, który opierałby się wyłącznie na materiale zawartym w aktach, a który nie daje możliwości wnioskowania co ewentualnej umyślności działania. Trzeba w tym miejscu wskazać także na niekonsekwencje pozwanego, który z jednej strony kwestionuje aby doszło do zdarzenia, zaś z drugiej strony zgłasza wniosek dowodowy na okoliczność umyślnego spowodowania zdarzenia przez powoda, co zawiera w sobie przyznanie, że do zdarzenia jednak doszło.

Sąd nie przeprowadził ostatecznie dowodu z zeznań powoda na okoliczność przebiegu kolizji i powstałych uszkodzeń pojazdu, bowiem na gruncie wniosków sformułowanych przez biegłego w sporządzonej opinii, zeznania te nie wniosłyby do sprawy żadnych nowych okoliczności. Nadto, fakty podane przez powoda w informacyjnych wyjaśnieniach zostały w całości potwierdzone przez uczestnika zdarzenia W. S..

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w części.

Zgodnie z art. 822 kc przez umowę odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz umowa została zawarta. Podstawą odpowiedzialności strony pozwanej w niniejszej sprawie jest także art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych (…), który stanowi, iż z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Zgodnie z art. 436 § 2 k.c., w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody, samoistni posiadacze tych środków mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód na zasadach ogólnych, to jest na zasadzie winy. Wysokość odszkodowania winna odpowiadać rzeczywistym, uzasadnionym kosztom usunięcia skutków wypadku i ograniczona jest kwotą określoną w umowie ubezpieczenia (art. 824 § 1 k.c.). Naprawienie szkody winno obejmować wszystkie straty, poniesione wskutek zaistnienia szkody, stanowiące normalne następstwo działania, z którego szkoda wynikła (art. 361 § 2 kc). Naprawienie szkody przez ubezpieczyciela następuje zawsze poprzez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej, tj. sumy niezbędnej do przywrócenia samochodu do stanu poprzedniego (art. 363 § 1 kc). Ocena materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że uszkodzenia pojazdu powstały w wyniku zdarzenia opisanego przez powoda oraz świadka W. S. z dnia 28 listopada 2012 roku. Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie potwierdził zarzutów strony pozwanej, iż zdarzenie to miało inny przebieg, a szkoda nie mogła powstać w tym zdarzeniu. Co do wysokości szkody, biegły ją ustalił w ostatniej z opinii (w dwóch wariantach). Sąd nie uwzględnił przy ustalaniu kosztów naprawy pojazdu, przyjmując wniosek zawarty w opinie biegłego, kosztów naprawy szkła reflektora przedniego prawego, uchwytów mocujących reflektor przedni prawy, błotnika przedniego prawego w części przedniej, zarysowania zderzaka przedniego w części płaszczyzny prawej, zarysowanie boku prawego, a także uszkodzenie pokrywy silnika z prawej strony, gdyż jak ustalono, część uszkodzeń w pojeździe powoda była wynikiem poprzednich kolizji, w których pojazd ten brał udział i nie powstała w okolicznościach opisanych przez powoda. Biegły w sposób dokładny i obszerny wyjaśnił na rozprawie (k. 257-259) tę kwestię i wskazał wyraźnie, że zakres uszkodzeń był inny niż podany przez powoda, był węższy. Brak jest dowodu, że elementy te wymagał naprawy lub wymiany, na skutek zdarzenia z dnia 28 listopada 2012 roku. Zatem, w oparciu o materiał dowodowy znajdujący się w aktach, nie można ustalić, iż zakres uszkodzenia przedmiotowego pojazdu był inny, niż ustalił to biegły w opinii. W oparciu o sporządzoną opinię Sąd przyjął oszacowany przez biegłego koszt naprawy pojazdu powoda obejmujący zastosowanie części zamiennych o jakości „Q, P”, dystrybuowanych przez sieć niezależnych dostawców i mających taką jakość, jak części stosowane przez producenta pojazdu do montażu pojazdu, nie oznaczone jednak znakiem towarowym producenta pojazdu. Należy podkreślić, iż za przyjęciem zastosowania tych części w niniejszej sprawie przemawia fakt, iż pojazd powoda był samochodem wieloletnim. Zatem nie było podstaw, by przyjąć koszty jego naprawy przy zastosowaniu cen za części nowe i oryginalne, opatrzone znakiem towarowym producenta pojazdu, w sytuacji, gdy jednocześnie naprawa pojazdu z wykorzystaniem części o jakości (...) i P (kwota 3009,60 zł) przywróci pojazd powoda do stanu technicznego sprzed szkody. Podkreślić należy, iż naprawa pojazdu nie zawsze musi odbywać się za pomocą części nowych i oryginalnych, opatrzonych znakiem towarowym producenta pojazdu. Ważne jest natomiast by naprawa przywróciła pojazd do sprawności sprzed szkody. Nie ma bowiem wymogu korzystania jedynie z części oryginalnych, jeżeli w danym przypadku celowym i ekonomicznie uzasadnionym byłoby wykorzystanie części alternatywnych.

O odsetkach od zasądzonej kwoty Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. Odsetki należało zasądzić dopiero od dnia 24 października 2014 roku, tj. od dnia następnego po doręczeniu odpisu pozwu pozwanemu (k. 24). Powód nie wykazał, aby po wydaniu przez stronę pozwaną decyzji odmownej z dnia 15 stycznia 2013 roku zwracał się do strony pozwanej z żądaniem wypłaty odszkodowania. Brak jest także dowodu (albo niezaprzeczonego twierdzenia), że przed doręczeniem odpisu pozwu pozwany był wzywany do zapłacenia określonej kwoty. Nie można zatem mówić o opóźnieniu pozwanego.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. tj. znosząc między stronami koszty procesu. Koszty poniesione przez powoda to 1317 zł, zaś koszty pozwanego to 1217 zł. Powód żądał kwoty 6100 złotych. Zasądzona suma stanowi ok. 49% dochodzonego roszczenia. Uwzględniając stosunek w jakim strona powodowa wygrała proces i mając na uwadze wysokość kosztów każdej ze stron, przy rozliczaniu stosunkowym pozwany musiałby zwrócić powodowi jedynie kwotę 24,66 zł.

W oparciu o art. 84 ust 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd zwrócił stronom niewykorzystane zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego.

Na koszty sądowe złożyły się koszty wynagrodzenia biegłego, nie pokryte z zaliczek uiszczonych przez strony, łącznie w kwocie 2311,54 złotych oraz części opłaty sądowej od pozwu, od której uiszczenia powód był zwolniony w kwocie 205 złotych. W oparciu o art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 roku, Sąd obciążył nimi strony stosownie do wskazanego wyżej wyniku postępowania, mając na uwadze zastosowaną do rozliczenia kosztów zasadę stosunkowego rozliczenia wyrażona w art. 100 k.p.c. Biorąc zatem pod uwagę ustalony stosunek, w jakim strony powinny ponieść koszty postępowania, Sąd obciążył powoda kwotą 1283 złotych, oraz pozwaną kwotą 1233,54 złotych.