Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 sierpnia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Mariola Wojtkiewicz

po rozpoznaniu w dniu 16 sierpnia 2017 roku w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w D.

przeciwko R. G.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Rejonowego w Myśliborzu z dnia 17 listopada 2016 roku, sygn. akt I C 484/15:

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a)  w punkcie I. zasądza od pozwanej R. G. na rzecz powódki Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w D. kwotę (...) (jeden tysiąc siedemset sześćdziesiąt trzy) złote 27 (dwadzieścia siedem) groszy wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie:

-od kwoty (...) (jeden tysiąc sześćset osiemdziesiąt dwa) złote 67 (sześćdziesiąt siedem) złotych poczynając od dnia 31 maja 2014 roku,

-od kwoty 80 (osiemdziesiąt) złotych 60 (sześćdziesiąt) groszy poczynając od dnia 11 lipca 2014r.

i oddala powództwo w pozostałym zakresie;

b)  w punkcie II. zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 624 (sześćset dwadzieścia cztery) złote 50 (pięćdziesiąt) groszy tytułem kosztów procesu;

2.  oddala apelację w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 539 (pięćset trzydzieści dziewięć) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO Mariola Wojtkiewicz

Sygn. akt II Ca 246/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 17 listopada 2016 roku Sąd Rejonowy w Myśliborzu w sprawie z powództwa Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w D. przeciwko R. G. o zapłatę, w punkcie I. powództwo oddalił oraz w punkcie II. zasądził od powoda Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w D. na rzecz pozwanej R. G. kwotę 617,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu - kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Rejonowy oparł powyższe rozstrzygnięcie na ustalonym w sposób następujący stanie faktycznym:

Pozwana była właścicielką własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w D. przy ulicy (...), wchodzącego w skład zasobów mieszkaniowych Spółdzielni mieszkaniowej (...) w D., dla którego nie urządzono księgi wieczystej.

W dniu 26 listopada 2013 r. pozwana zbyła przedmiotowy lokal na rzecz K. P. (obecnie L.) zobowiązując się do wydania lokalu do dnia 5 stycznia 2014 r.

W sezonie grzewczym od dnia 1 października 2012 r. do lipca 2013 r. pozwana zajmowała lokal i korzystała z niego. Lokal był ogrzewany ciepłem z centralnego ogrzewania. Pozwana korzystała z wody i gazu. W lipcu 2013 r. pozwana wykwaterowała się z lokalu i wymeldowała z mieszkania i wskazała spółdzielni nowy adres ul. (...) D.. Po wyprowadzce przekazała klucze do mieszkania i skrzynki pocztowej nabywczyni oraz protokół zdawczo - odbiorczy w styczniu 2014 r. Po opuszczeniu lokalu nabywczyni mieszkania otrzymała rachunek za zużyty przez pozwaną gaz, który przekazała pozwanej do uregulowania. Nabywczyni lokalu nie otrzymała rachunku za ogrzewanie w sezonie grzewczym od 1 października 2012 r. do 30 września 2013 r. albowiem spółdzielnia przesłała rozliczenie i koszty ogrzewania pozwanej w lutym 2014 r. Na poczet powyższego sezonu grzewczego pozwana dokonała przedpłaty w kwocie 2.308,56 zł, całkowity koszt ogrzewania wyniósł 3.540,48 zł, niedopłata wynosiła 1.231,92 zł. Za sezon grzewczy od 1 października 2013 r. do 30 września 2014 r. rozliczenie zużycia i kosztów ogrzewania mieszkania przyszło wystawione na nabywcę lokalu. Z tego tytułu powstała nadpłata w kwocie około 100 zł, której nabywczyni lokalu z pozwaną nie rozliczyły między sobą.

Mając na uwadze powyższe Sąd Rejonowy stwierdził, że powództwo okazało się nieudowodnione co do zasady i wysokości dochodzonego roszczenia.

Sąd wskazał, iż powódka swe roszczenie wywodziła z wiążącego pozwaną jako członka spółdzielni (...) rozliczania kosztów dostawy ciepła do budynków i dokonywania rozliczeń z użytkownikami lokali za centralne ogrzewanie i podgrzanie wody”.

W ocenie Sądu z powyższego zapisu i postanowienia regulaminu wiążącego pozwaną wynika jednoznacznie, że opłaty za dostarczony do lokalu pozwanej ciepło w sezonie grzewczym od 1 października 2012 r. do 30 września 2013 r. obciążają tego użytkownika lokalu, który w dniu odczytu zamieszkuje lokal mieszkalny.

Sąd stwierdził, iż odczyt liczników za powyższy sezon grzewczy mógł nastąpić dopiero po dniu 30 września 2013 r. a więc w czasie, kiedy własność lokalu nadal przysługiwała pozwanej. Zbycie lokalu nastąpiło dopiero w nowym sezonie grzewczym w dniu 26 listopada 2013 r. Z zestawienia indywidualnego rozliczenia ciepła z dnia 29 listopada 2013 r. wynika, że ostatni odczyt podzielników ciepła został wykonany w lokalu pozwanej w dniu 30 września 2013 r. Sąd uznał, iż skoro odczytu dokonano, to lokal został udostępniony pracownikowi firmy przez osobę znajdującą się wówczas w lokalu. Można domniemywać, że była to pozwana. W ocenie Sądu z faktu tego nie można jednak wyprowadzić i przyjąć za udowodniony fakt, że w tym czasie pozwana zamieszkiwała w lokalu. Jak już podnosiła pozwana na etapie sprzeciwu od nakazu zapłaty z przedmiotowego lokalu mieszkalnego wymeldowała się już w dniu 16 lipca 2013 r. i wykwaterowała się z lokalu, wskazując jednocześnie powódce nowy adres przy ul. (...) w D..

Biorąc pod uwagę powyższe w ocenie Sądu obowiązkiem dowodowym powoda było zatem udowodnienie, że pozwana w dniu odczytu zamieszkiwała w lokalu mieszkalnym przy ul. (...) w D. a więc, że koncentrowała w tym lokalu wszelką swoją aktywność życiową, pracę, wypoczynek, życie osobiste i rodzinne. Takich dowodów w sprawie jednak nie przedłożono. Za pewny okres zamieszkiwania można uznać jedynie okres od dnia 1 października 2012 r. do dnia 16 lipca 2013 r. przypadający w sezonie grzewczym od dnia 1 października 2012 r. do dnia 30 września 2013 r.

W tym zakresie Sąd uznał, iż obowiązkiem dowodowym powoda było wykazanie wysokości należności za ogrzewanie za okres rozliczeniowy, jeśli nie udowodniono zamieszkiwania pozwanej przez całość okresu rozliczeniowego, to należało wysokość tej należności udowodnić za czas jej faktycznego zamieszkiwania w lokalu. W tym zakresie należało zatem rozliczyć pobrane przez powoda zaliczki i wyliczyć ilość i wartość zużytego ciepła. Tymczasem kwota pobranych zaliczek wynika w niniejszym postępowaniu jedynie z wtórnego dokumentu firmy zewnętrznej wobec powoda, która nie dysponuje zestawieniem wpłat i nie można przyjąć, że wartość ta jest wartością wynikającą z księgowego dokumentu źródłowego powódki. To powódka winna przedstawić dowody na okoliczność pobranych przedpłat na ogrzewanie w danym sezonie grzewczym. Tym bardziej powinna to uczynić w sytuacji, gdy wartość dochodzonego roszczenia z tytułu ogrzewania istotnie odbiega od wartości wynikającej z zestawienia kosztów ciepła dostarczonego przez firmę (...) Spółka z o.o. w P. - różnica między wartością pozwu i wartością zestawienia wynosi kwotę 450,75 zł ( 1.763,27 zł - 1.231,92 zł = 531,35 zł i pomniejszone o odsetki naliczone w pozwie 80,60 zł = 450,75 zł).Powódka co prawda twierdziła, że pozwana zalega z opłatami za mieszkanie za grudzień 2013 r. i 5 dni stycznia 2014 r. jednakże od 26 listopada 2013 r. właścicielem lokalu była już K. P. (obecnie L.).Nie mniej jednak w ocenie Sądu powódka nie udowodniła również by kwota 450,75 zł stanowiła zaległość z tego tytułu.

Sąd uznał, iż z samego faktu, że kupująca wręczyła pozwanej po styczniu 2014 r. rachunek za gaz nie można wyprowadzić wniosku, że pozwana z kupującą poczyniły jakiekolwiek ustalenia co do momentu przejęcia przez kupującą obowiązków ponoszenia kosztów utrzymania zbytego na jej rzecz lokalu mieszkalnego. Już z zeznań kupującej – świadka K. L. wynikało, że koszty ogrzewania za sezon grzewczy od 1 października 2013 r. do 30 września 2014 r. doprowadziły do powstania nadpłaty na poziomie około 100 zł czego nie rozliczyły między sobą zaś z zeznań pozwanej wynika, że w ogóle nie miała ona zamiaru umawiać się dodatkowo przy sprzedaży mieszkania na szczegółowe zasady rozliczenia kosztów utrzymania mieszkania do dnia jego wydania. W jej zamiarze było scedowanie wszystkich płatności, ale i powstałych nadpłat z okresu jej zamieszkiwania na kupującą od dnia sprzedaży mieszkania.

Mając na uwadze powyższe Sąd Rejonowy powództwo oddalił jako nieudowodnione co do zasady i wysokości, o czym orzekł jak w punkcie pierwszym sentencji wyroku.

Sąd Rejonowy na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. włożył na powódkę obowiązek zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego na rzecz pozwanej, o czym orzekł - jak w punkcie drugim sentencji wyroku.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła powódka, zaskarżając wyrok w całości wniosła o jego uchylenie i zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kwoty dochodzonej pozwem wraz z należnymi odsetkami oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Ewentualnie wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu apelująca podniosła, iż w jej ocenie art. 548 k.c. nie ma zastosowania w niniejszej sprawie, bowiem z orzeczeń sądowych i komentarzy wynika, że pojęcie ciężary nie jest jednoznaczne z pojęciem zadłużenia. W ocenie skarżącej jest to zobowiązanie osobiste, a nie rzeczowe.

Apelująca podniosła, iż sprzedaż lokalu mieszkalnego miała miejsce w dniu 26.11.2013 r. i ani w protokole przekazania lokalu, ani w akcie notarialnym umowy sprzedaży nie ma zapisu, iż kupujący winien zwrócić ewentualną niedopłatę z tytułu ciepła, ani że czynsz za miesiąc grudzień 2013 roku również pokryje kupujący.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wedle norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja doprowadziła do zmiany zaskarżonego wyroku.

Na wstępie podnieść należy, iż podstawę prawną żądania pozwu zgłoszonego w niniejszej sprawie stanowił art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz.U. z 2013 r., poz. 1222 j.t. ze zm.), zgodnie z którym , członkowie spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali, są obowiązani uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości w częściach przypadających na ich lokale, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni przez uiszczanie opłat zgodnie z postanowieniami statutu.

W oparciu o powyższe przepisy powodowa Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) w D. domagała się w toku tego postępowania zasądzenia na jej rzecz od pozwanej R. G. kwoty 1.763,27 zł, w tym kwoty 1.231,92 zł tytułem nieuiszczonych opłat za zużycie ciepła w lokalu mieszkalnym nr (...) położonym w D. przy ul. (...) w sezonie grzewczym 2012/2013, kwoty 435,39 zł tytułem opłaty za czynsz płatny w miesiącu grudniu 2013 roku oraz kwotę 80,28 zł tytułem czynszu za 5 dni miesiąca stycznia 2014 roku. Znamiennym jest, iż jako podstawę faktyczną żądania pozwu powódka podała, iż pozwanej przysługiwało spółdzielcze własnościowe prawo do w/w lokalu mieszkalnego i z tego tytułu była ona obowiązana pokrywać koszty eksploatacyjne związane z tym lokalem.

W kontekście tak zakreślonego żądania pozwu odnotować należy, że pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty wprost zakwestionowała zasadność żądania pozwu tak co do jego zasady jak i wysokości, podnosząc w szczególności, że pozwana w dniu 26 listopada 2013 roku zbyła przysługujące jej spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w D., stąd też to na nabywcy tego lokalu ciąży obowiązek uiszczenia wszelkich opłat z związanych z przedmiotowym lokalem za okres objęty żądaniem pozwu.

Wobec powyższych sprzecznych stanowisk stron nie powinno budzić wątpliwości, że kwestią kluczową dla rozstrzygnięcia sprawy był rozkład ciężaru dowodu uregulowany w art. 6 k.c., stanowiącym, iż ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Ciężar dowodu w rozumieniu omawianego przepisu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów. W myśl bowiem art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W świetle będącej podstawą procesu cywilnego opartego na zasadzie kontradyktoryjności reguły, to na stronach spoczywa obowiązek twierdzenia i dowodzenia tych wszystkich okoliczności i faktów, które stosownie do art. 227 k.p.c. mogą być przedmiotem dowodu, w szczególności tych, które są w sprawie sporne. Co ważne, iż obowiązkiem powoda jest przytoczenie okoliczności faktycznych, z których wywodzi roszczenie (art. 187 § 1 pkt 2 k.p.c.) i wskazanie na dowody, których przeprowadzenie potwierdzi zasadność jego twierdzeń o faktach (art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c.). Wszystkie okoliczności faktyczne doniosłe dla rozstrzygnięcia sprawy i składające się na podstawę faktyczną rozstrzygnięcia muszą mieć oparcie w dowodach przeprowadzonych w toku postępowania, o ile nie są objęte zakresem faktów przyznanych przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości (art. 229 k.p.c.) oraz co do faktów niezaprzeczonych (art. 230 k.p.c.) ( tak Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 27 listopada 2014 r., I ACa 677/14, LEX nr 1621085). Powód powinien zatem wykazać okoliczności leżące u podstaw zgłoszonego przez niego żądania, a ten, który odmawia uczynienia zadość roszczeniu, musi udowodnić fakty wskazujące na to, że takie uprawnienie żądającemu nie przysługuje. Przy czym należy każdorazowo pamiętać o tym, iż obowiązek pozwanego udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających oddalenie powództwa aktualizuje się dopiero wówczas, gdy strona powodowa udowodniła fakty przemawiające za zasadnością żądania ( por. wyrok SN z dnia 20 kwietnia 1982 r., I CR 79/82, LEX nr 8416).

W zaistniałej sytuacji procesowej, stosownie do art. 6 k.c., niewątpliwie na powódce spoczywał ciężar wykazania zasadności dochodzonego roszczenia, tak co do jego zasady jak i wysokości. Innymi słowy, to stronę powodową obarczał w tym postępowania ciężar wykazania, że istotnie pozwana R. G. w okresie objętym żądaniem pozwu w związku z przysługującym jej spółdzielczym własnościowym prawem do tego lokalu mieszkalnego winna partycypować w kosztach jego utrzymania. Nadto wobec stanowiska procesowego pozwanej, to właśnie powódka winna wykazać, że wysokość ustalonych przez nią opłat obciążających pozwaną była zgodna z regulacjami przyjętymi w powodowej Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w D..

Tymczasem mając na uwadze okoliczności przedmiotowej sprawy oraz zaoferowany przez powódkę materiał dowodowy Sąd Rejonowy uznał, iż powódka nie sprostała spoczywającemu na niej obowiązkowi dowodowemu wykazania zasadności i wysokości dochodzonego przez nią roszczenia. Sąd Rejonowy uznał bowiem, iż z chwilą sprzedaży przedmiotowego lokalu to na jego nabywcę przeszedł obowiązek uiszczenia zaległych opłat, opierając się w tym względzie na treści art. 548 k.c., który stanowi, iż z chwilą wydania rzeczy sprzedanej przechodzą na kupującego korzyści i ciężary związane z rzeczą oraz niebezpieczeństwo przypadkowej utraty lub uszkodzenia rzeczy.

Z twierdzeniem tym nie sposób się zgodzić.

W tym miejscu podnieść bowiem należy, iż przeniesienie własności nieruchomości nie oznacza przejścia na jej nabywcę także zobowiązań zbywcy wobec spółdzielni mieszkaniowej. Zobowiązanie do uiszczania na rzecz spółdzielni mieszkaniowej należności z tytułu kosztów eksploatacji lokalu, jest osobistym, a nie rzeczowym, zobowiązaniem każdoczesnego właściciela lokalu. Oznacza to, że nie jest związane z samą własnością lokalu i nie przechodzi automatycznie na jego nabywcę, chyba że zostało zabezpieczone hipotecznie. Pojęcie ciężarów przewidziane przez art. 548 k.c. nie obejmuje zatem zobowiązań z tytułu kosztów utrzymania nieruchomości. Nabywca ponosi odpowiedzialność wyłącznie za te zobowiązania, które powstały w okresie po nabyciu własności.

Tym samym brak jest podstaw do uznania, iż opłaty należne z tytułu centralnego ogrzewania są ciężarami związanymi z nieruchomością. Zobowiązanym do zapłaty za centralne ogrzewanie jest zatem ten, kto z usług tych korzystał. Dla stwierdzenia istnienia po stronie pozwanej obowiązku świadczenia na rzecz powódki niezbędne było zatem ustalenie czy strony umowy sprzedaży poczyniły w tym zakresie jakiekolwiek uzgodnienia.

W kontekście powyższego istotnym pozostaje, iż na mocy umowy sprzedaży zawartej dnia 26 listopada 2013 roku pozwana zbyła przedmiotowy lokal mieszkalny. W dniu 05 stycznia 2014 roku lokal ten został wydany kupującemu. Przy czym ze sporządzonego tego dnia protokołu zdawczo- odbiorczego wynika, iż strony spisały jedynie stan zużycia licznika ciepłej i zimnej wody.

Podstawą rozliczania ciepła w Spółdzielni jest z kolei „ Regulaminu rozliczania kosztów dostawy ciepła do budynków i dokonywania rozliczeń z użytkownikami lokali za centralne ogrzewanie i podgrzanie wody” Zgodnie z jego § 7 ust. 1 pkt 8 koszty zużycia ciepła i wykonania usługi „rozliczenia kosztów w lokalach z podzielnikami kosztów” ponosi użytkownik, który zamieszkuje lokal w dniu, w którym odbywa się odczyt kończący okres rozliczeniowy. W przypadku gdy użytkownik sprzedaje swój lokal mieszkalny przed końcem okresu rozliczeniowego, rozliczenia kosztów z lokalu z podzielnikami kosztów przyjmuje osoba wskazana w protokole zdawczo - odbiorczym.

Odczyt kończący okres rozliczeniowy odbył się w dniu 30.09.2013 roku, a więc bezspornym pozostaje, iż w tym tytuł do lokalu przysługiwał pozwanej, bowiem umowa sprzedaży lokalu została zawarta dopiero dnia 26 listopada 2013 roku, a jego wydanie nastąpiło dnia 05 stycznia 2014 roku. W świetle powyższego to pozwaną obciążał obowiązek ponoszenia opłat za centralne ogrzewanie i podgrzanie wody.

Pozwana w toku procesu podnosiła co prawda, iż dnia 16 lipca 2013 roku wykwaterowała się z lokalu położonego w D. przy ul. (...) na potwierdzenie tych okoliczności przedkładając zaświadczenie o wymeldowaniu sporządzone przez Urząd Miejski w D..

Na gruncie zarówno przepisów prawa materialnego cywilnego jak i postepowania cywilnego, znaczenie pojęcia „miejsce zameldowania” nie jest tożsame ze znaczeniem pojęcia „miejsce zamieszkania”. Fakt zameldowania osoby fizycznej w określonym lokalu nie przesądza o jej miejscu zamieszkania i nie stanowi okoliczności decydującej, zwłaszcza, że miejsce zameldowania jest kategorią prawa administracyjnego i niejednokrotnie w dzisiejszych czasach różni się od faktycznego miejsca zamieszkania danej osoby. Definicja pojęcia "miejsca zamieszkania" została zaś określona w art. 25 k.c., który wskazuje na konieczność łącznego występowania elementu zamiaru stałego pobytu oraz elementu faktycznego przebywania w danej miejscowości ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 lutego 2014 r., IV CZ 114/13, LEX nr 1436181).

Z ujawnionych w toku tego postępowania okoliczności sprawy wynikało, że pozwanej przysługiwał tytuł prawny do przedmiotowego lokalu, a brak jej zameldowania w nim oceny tej zmienić nie może. Z uwagi zaś na niewykazanie w toku niniejszej sprawy, iż nabywca lokalu przejął na siebie obowiązek uiszczania opłat dochodzonych obecnie przez powódkę z tytułu centralnego ogrzewania to pozwaną obciąża obowiązek ich poniesienia. Podnoszona przez pozwaną okoliczność porozumienia się w tej sprawie z nabywcą nieruchomości nie wynika bowiem ani z treści dołączonego do akt sprawy aktu notarialnego, ani też datowanego na dzień 05 stycznia 2014 r. protokołu zdawczo- odbiorczego. Wreszcie słuchana na rozprawie w dniu 13 maja 2016 r. K. P. (obecnie L.) wprost podniosła, iż pozwana miała płacić za mieszkanie do dnia w którym faktycznie mieszkała.

Odnośnie R. G. zauważyć zatem należało, że wykazane zostało, iż tej pozwanej przysługiwało spółdzielcze własnościowe prawo do spornego lokalu mieszkalnego w okresie objętym pozwem i z tego tytułu jest ona niewątpliwie z mocy art. 4 ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych obowiązana do ponoszenia kosztów centralnego ogrzewania związanych z lokalem mieszkalnym położnym w D. przy ul. (...), a przy tym powódka sprostała spoczywającemu na niej ciężarowi wykazania wysokości dochodzonej pozwem kwoty w wysokości 1.231,92 zł (art. 6 k.c. oraz art. 232 k.p.c.).

W zaistniałej sytuacji procesowej, stosownie do art. 6 k.c, Spółdzielnię Mieszkaniową obarczał ciężar dowodowy wykazania, jaką wysokością opłat eksploatacyjnych pozwana winna być obciążona w związku z przysługującym jej spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...) w D., a także jaka wysokość tegoż świadczenia pozostaje na dzień dzisiejszy nieuregulowana, biorąc pod uwagę dotychczas wniesione przez pozwaną wpłaty na ten cel.

Mieć należało na uwadze, że rozliczenie kosztów eksploatacyjnych w spółdzielni mieszkaniowej następuję zgodnie z przepisami ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, a także przyjętymi przez spółdzielnię mieszkaniową regulaminami i uchwałami zarządu spółdzielni mieszkaniowej, z których to wynika sposób ustalania poszczególnych elementów wchodzących w skład opłat eksploatacyjnych obciążających określony lokal mieszkalny wchodzący w skład zasobów mieszkaniowych danej spółdzielni mieszkaniowej. Takie uchwały i regulaminy powódka przedłożyła w toku tego postępowania.

Z załączonego do akt niniejszej sprawy „ Regulaminu rozliczania kosztów dostawy ciepła do budynków i dokonywania rozliczeń z użytkownikami lokali za centralne ogrzewanie i podgrzanie wody” wynika, że w lokalach wchodzących w skład zasobów mieszkaniowych powódki rozliczenie kosztów dostawy ciepła do lokali dokonywane jest w okresach rocznych liczonych od 01 października roku poprzedniego do 30 września roku bieżącego. Nadto koszty centralnego ogrzewania poniesione w budynku lub zespole budynków dzielone są na koszty stałe i koszty zmienne.

Powódka przedłożyła nadto zestawienie w zaległości w opłatach, z którego wynikała zaległość z tytułu opłat za centralne ogrzewanie opiewające na kwotę 1.231,92 zł (k. 7) oraz wystawione przez (...) rozliczenie całkowite, z którego wynika, iż w okresie rozliczeniowym od 01.10.2012- 30.09.2013 r. po stronie pozwanej R. G. pozostawała niedopłata w kwocie 1.231,92 zł.

Zważając na powyższe należało stwierdzić, iż powódka za pomocą dowodów z dokumentów wykazała wysokość opłat jakie przypadały na sporny lokal mieszkalny w okresie objętym żądaniem pozwu, przy uwzględnieniu regulacji panujących w powodowej spółdzielni mieszkaniowej, a także wysokości uiszczonej przedpłaty z tytułu centralnego ogrzewania. Bacząc na to, że pozwana nie twierdziła, aby należności te uiściła, Sąd Okręgowy uznał, że powódka w tym postępowaniu wykazała, iż z tytułu opłat za centralne ogrzewanie za przedmiotowy lokal mieszkalny za okres 01.10.2012- 30.09.2013 r. powstało zadłużenie w wysokości 1.231,92 zł.

Co do dochodzonego w tym postępowaniu czynszu za miesiąc grudzień 2013 roku oraz 5 dni stycznia 2014 roku wskazać należy na przepis art. 4. ust.6 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, z którego wynika, że za opłaty, o których mowa w ust. 1-2 i 4, odpowiadają solidarnie z członkami spółdzielni, właścicielami lokali niebędącymi członkami spółdzielni lub osobami niebędącymi członkami spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali, osoby pełnoletnie stale z nimi zamieszkujące w lokalu, z wyjątkiem pełnoletnich zstępnych pozostających na ich utrzymaniu, a także osoby faktycznie korzystające z lokalu. Skoro pozwana faktycznie korzystała z lokalu, a to zostało wykazane, obowiązana jest zapłacić czynsz za okres zamieszkiwania. Powódka, zgodnie z art. 366 k.c. , mogła żądać od pozwanej spełnienia świadczenia, to jest zapłaty czynszu. Uzgodnienie pomiędzy pozwaną a nabywcą lokalu zadecydują, czy pozwana po spełnieniu świadczenia na rzecz spółdzielni będzie mogła żądać od nabywcy zwrotu zapłaconej kwoty.

Z uwagi na powyższe argumenty Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok i zasądził na rzecz powódki kwotę dochodzoną pozwem wraz z ustatwowymi odsetkami.

O odsetkach od zasądzonej na rzecz powódki kwoty Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. Zgodnie z treścią art. 481 § 1 i 2 k.c. wierzycielowi za czas opóźnienia w wypłacie należnych mu świadczeń pieniężnych przysługują odsetki za czas opóźnienia w wysokości ustawowej. Odsetki te są należne wierzycielowi od dnia, w którym dłużnik popadł w zwłokę ze spełnieniem świadczenia. Powódka przedłożyła do akt sprawy przedsądowe wezwanie do zapłaty, które zostało doręczone pozwanej dnia 19 maja 2014 roku. W wezwaniu tym wyznaczyła jej termin do uiszczenia zaległości, w tym z tytułu centralnego ogrzewania w nieprzekraczalnym terminie do dnia 30 maja 2014 roku. Z uwagi na nieuregulowanie należnych opłat przyjąć należało, iż od dnia następnego pozwana popadła w zwłokę i od tego też dnia należą się powódce odsetki ustawowe z tytułu opóźnienia. Żądanie odsetek za okres wcześniejszy podlegało oddaleniu.

Tak argumentując Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok jak w pkt 1 lit. a) sentencji.

Zmiana wyroku co do istoty pociągała za sobą potrzebę zmiany rozstrzygnięcia o kosztach procesu. To powódka wygrała proces, dlatego też należy się jej zwrot wszystkich kosztów w myśl art. 98 k.p.c. Na poniesione przez powódkę koszty złożyła się opłata od pozwu w kwocie 7,50 zł oraz wynagrodzenie reprezentującego ją w tym postępowaniu pełnomocnika procesowego w osobie radcy prawnego, które zostało ustalone na kwotę 600 zł w oparciu o § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (j.t. Dz.U. z 2013 r., poz. 490) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa- 17 zł - łącznie 624 złote 50 groszy.

Sąd Okręgowy oddalił apelację w nieznacznej części co do żądania odsetek za okres od dnia 1 lutego 2014r. do dnia 30 maja 2014r.Rozstrzygnięcie to oparto o treść przepisu art. 385 k.p.c. Oddalenie apelacji w tej części nie miało wpływu na rozliczenie kosztów procesu, gdyż odsetki od dochodzonej kwoty nie stanowiły o wartości przedmiotu sporu i nie miały wpływu na wysokość należnych opłat oraz wynagrodzenie pełnomocnika.

Podstawą orzekania o kosztach procesu był przepis art. 98 k.p.c. Na poniesione przez powoda koszty postepowania apelacyjnego złożyła się opłata od apelacji w wysokości 89 złotych oraz wynagrodzenie reprezentującego ją w tym postępowaniu pełnomocnika procesowego w osobie radcy prawnego, które zostało ustalone na kwotę 450 zł w oparciu o § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804) – łącznie 539 złotych, zasądzone w punkcie 3 wyroku.

SSO Mariola Wojtkiewicz