Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 września 2013 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Edyta Gajgał (spr.)

Sędziowie SO Klara Łukaszewska

SO Andrzej Wieja

Protokolant Anna Potaczek

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Zbigniewa Jaworskiego

po rozpoznaniu w dniu 27 września 2013 r.

sprawy M. M.

oskarżonej z art. 157 § 1 kk

z powodu apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonej

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze VIII Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w Kamiennej Górze

z dnia 13 czerwca 2013 r. sygn. akt VIII K 35/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonej M. M. w ten sposób, że na podstawie art. 69 § 1 kk i art. 70 § 1 pkt 2 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej kary grzywny warunkowo zawiesza na okres próby 1 (jednego) roku,

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III.  zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 120 złotych.

Sygn. akt VI Ka 432/13

UZASADNIENIE

M. M. oskarżona została o to, że:

w dniu 27 listopada 2011r. w miejscowości P., gm. M., woj. (...), pobiła D. R. w ten sposób, że złapała ją za włosy a następnie szarpiąc za głowę spowodowała obrażenia ciała w postaci: pourazowego zespołu korzeniowo bólowego karku z naderwaniem mięśni kręgosłupa szyjnego, które to obrażenia naruszyły u niej czynności narządu ciała powyżej dni siedmiu, to jest o czyn z art. 157§1kk

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze VIII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Kamiennej Górze w sprawie VIII K 35/13:

1.  M. M. uznał za winną popełnienia zarzucanego jej czynu opisanego w części wstępnej wyroku, to jest czynu stanowiącego występek z art.157§1kk i za to na podstawie art.157§1kk, przy zastosowaniu art.58§3kk wymierzył jej karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 złotych,

2.  na podstawie art.46§2kk orzekł wobec oskarżonej na rzecz D. R. nawiązkę w kwocie 500 zł,

3.  na podstawie art.627kpk zasądził od M. M. na rzecz D. R. kwotę 924 zł,

4.  na podstawie art.627kpk i art.3 ust.1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od M. M. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 430zł, w tym wymierzył jej opłatę w wysokości 100 zł, a na podstawie art.624§1kpk zwolnił M. M. od ponoszenia kosztów sądowych w części w kwocie powyżej 430zł, obciążając nimi Skarb Państwa.

Wyrok ten zaskarżył w całości obrońca oskarżonej zarzucając:

1.  obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na wynik postępowania, a mianowicie art.7kpk poprzez błędną, sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenę przeprowadzonych dowodów, w szczególności uznanie za wiarygodne zeznań D. R. oraz A. Ś. przy jednoczesnej odmowie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej oraz zeznaniom świadków I. J. i K. W. do przebiegu zdarzenia pomiędzy pokrzywdzoną a oskarżoną oraz odmowie nadania waloru dowodowego opinii biegłego G. R., podczas gdy z zebranego materiału dowodowego wynika, iż zeznania D. R. oraz A. Ś. są sprzeczne i niespójne, co nie pozwala na ocenę tych zeznań jako wiarygodnych, natomiast zeznania K. W. i I. J. są wewnętrznie spójne, jak również opinia biegłego G. R. zasługuje na miano wiarygodnej,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający istotny wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że oskarżona dopuściła się zarzucanego jej czynu mimo poważnych wątpliwości w tym względzie wynikających z zeznań świadków, w szczególności zeznań I. J., K. W. oraz opinii biegłych.

Stawiając powyższe zarzuty obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu, w razie uniewinnienia o zasądzenie kosztów zastępstwa adwokackiego za pierwszą i drugą instancję, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie w zakresie, w jakim skarżący kwestionuje poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia odnośnie do sprawstwa i winy oskarżonej. Sąd pierwszej instancji przeprowadził pełne i wyczerpujące postępowanie dowodowe, a zgromadzony materiał poddał starannej i wszechstronnej ocenie i analizie. Jej wynikiem są ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę rozstrzygnięcia, których trafność nie została skutecznie zakwestionowana przez obrońcę oskarżonej. Nie sposób w szczególności zgodzić się z obrońcą gdy zarzuca, że Sąd Rejonowy wadliwie ocenił jako wiarygodne zeznania pokrzywdzonej D. R. oraz świadka A. Ś.. W pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia szczegółowo wykazano, z jakich względów wypowiedzi tych osób uznano za wartościowe. Sąd Rejonowy powołał się przede wszystkim na zasadniczą zbieżność prezentowanych przez nich wersji wydarzeń. Dostrzegł w nich pewne różnice, które uwypukla i akcentuje obrońca, jednak w pełni zasadnie przyjął, że nie są one tego rodzaju, by dyskwalifikowały złożone zeznania. Analizował ponadto sąd orzekający możliwości czynienia przez świadka A. Ś. spostrzeżeń i obserwacji stwierdzając, że były one niezakłócone. Odniósł się do podnoszonej w apelacji kwestii znacznej nietrzeźwości D. R.. Uwzględnił to, że w sposób pośredni relację świadków potwierdziły inne osoby, jak mąż pokrzywdzonej M. R. oraz M. Ś.. Skarżący nie podważył w skardze apelacyjnej prawidłowości rozumowania sądu pierwszej instancji, nie wykazał, by było ono sprzeczne czy to z zasadami doświadczenia życiowego, czy to z logiką.

W uzupełnieniu argumentów trafnie powołanych przez Sąd Rejonowy podnieść wypada, że A. Ś. był bezstronnym i obiektywnym obserwatorem zajścia, osobą niezaangażowaną w jakikolwiek sposób w konflikt, niemającą powodów, by występować przeciwko którejkolwiek z jego stron, co bez wątpienia wzmacnia walor dowodowy jego wypowiedzi. Podobnie jak w odniesieniu do pokrzywdzonej to, że zaraz po zajściu udała się do placówki medycznej po pomoc.

Nie ulega przy tym wątpliwości, że relacja świadka A. Ś. dotyczy zachowania oskarżonej, że to M. M. wskazał on jako kobietę atakującą pokrzywdzoną, choć, istotnie, jak słusznie podnosi obrońca, wprost nie zidentyfikował jej w swoich zeznaniach. Do takiego wniosku uprawnia analiza wypowiedzi świadka dokonywana w powiązaniu z relacją i pokrzywdzonej, i pozostałych uczestników zdarzenia.

Zauważyć należy, że prostą konsekwencją przyznania waloru pełnej wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonej oraz świadka A. Ś. było zakwestionowanie odmiennych wyjaśnień oskarżonej oraz zeznań świadków K. W. i I. J..

Nie nasuwa zastrzeżeń dokonana przez Sąd Rejonowy ocena sporządzonych w sprawie opinii biegłych. W istocie nie są one przeciwstawne, a wnioski wysunięte przez biegłych nie pozostają ze sobą w sprzeczności w zasadniczej dla rozstrzygnięcia kwestii, jaką jest kwalifikacja doznanych przez pokrzywdzoną obrażeń ciała. Dość przytoczyć w tym miejscu ten fragment uzupełniającej, ustnej opinii biegłego G. R., złożonej przez niego na rozprawie, w której stwierdza: „ja w pierwszej opinii wypowiedziałem się, że doszło do naruszenia czynności narządów ciała pokrzywdzonej na okres powyżej siedmiu dni (…) gdyby do mnie dzisiaj trafił taki pacjent z takim rozpoznaniem, to określiłbym te naruszenia na okres powyżej siedmiu dni”, i dalej, „ja podtrzymuję swoją opinię, że obrażenia, które ja badałem naruszały czynności narządu ciała pokrzywdzonej na okres powyżej siedmiu dni” (k.272-273). Niezależnie zatem od kwestii dotyczących występowania u pokrzywdzonej określonych zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa przed zdarzeniem, konkluzje opinii biegłych co do stopnia ciężkości urazów stwierdzonych w wyniku jej badania po zajściu były podobne. Zwrócić należy uwagę, że choćby ta okoliczność, że inny lekarz niż biegły K. zalecił pokrzywdzonej noszenie kołnierza szyjnego potwierdza prawidłowość przyjętej przez Sąd Rejonowy kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonej.

Z tych wszystkich względów apelacja obrońcy w zakresie dotyczącym sprawstwa i winy oskarżonej oraz oceny prawnej jej zachowania nie mogła zostać uwzględniona. Nie oznacza to jednak, że nie zachodziły przesłanki do zmiany zaskarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze. Jak wynika z pisemnego uzasadnienia wyroku, Sąd Rejonowy rozważał możliwość zastosowania wobec oskarżonej instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niej kary grzywny, jednak ewentualność tę odrzucił. Tymczasem, zdaniem Sądu Okręgowego, warunki do zastosowania tego środka probacyjnego zostały spełnione. Oskarżona nie była karana, jest osobą bardzo młodą, jej postawa na rozprawie odwoławczej pozwala zasadnie wnioskować, że zrozumiała naganność swojego postępowania. Dowodzi tego także jej zachowanie w czasie postępowania mediacyjnego, do którego sprawa była skierowana. Wprawdzie nie zakończyło się ono powodzeniem, to jednak zauważyć należy, że według opinii mediatora spowodowało ono określone – pozytywne - zmiany właśnie u oskarżonej, w rozumieniu przez nią zaistniałej sytuacji, w ocenie jej postępowania. Jeśli uwzględnić ponadto, że, jak ustalił Sąd Rejonowy, w czasie zajścia także pokrzywdzona przejawiała agresję słowną, a więc nie była całkowicie bierna, to uprawnione staje się łagodniejsze potraktowanie oskarżonej. Stąd też, zmiana zaskarżonego wyroku przez warunkowe zawieszenie wykonania wymierzonej jej kary grzywny na okres próby jednego roku.

W pozostałej części, zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art.627kpk w zw. z art.634kpk i art.3 ust. 1 w zw. z art.8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych.