Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W I M I E N I U

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 04 września 2017 roku

Sąd Okręgowy w Poznaniu Wydział IV Karny - Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Leszek Matuszewski

Protokolant p.o. stażysty A. R.

przy udziale J. W. Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Poznaniu

rozpoznawał sprawę D. F. (1)

oskarżonej z art. 178a § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego we Wrześni

z dnia 30 maja 2017 r., sygn. akt II K 156/17

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

II.  kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.

/L. M./

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy we Wrześni wyrokiem z dnia 30 maja 2017 roku, sygn. akt II K 156/17 wyrokując w trybie dobrowolnego poddania się karze ( art. 387 § 1 k.p.k.) uznał oskarżoną D. F. (1) za winną popełnienia ciągu dwóch przestępstw z art. 178 §a 1 k.k. i za to na podstawie powołanego przepisu w związku z art. 91 §1 k.k. wymierzył jej karę 4 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił na okres 3 lat tytułem próby.

Na podstawie art. 42 §1 k.k. w związku z art. 43 §1 k.k. w związku z art. 91 §1 k.k. orzeczono wobec podsądnej środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat na poczet którego na podstawie art. 63 § 4 k.k. zaliczono okres zatrzymania dokumentu prawa jazdy od dnia 15 stycznia 2017 roku i nadal.

Na podstawie art. 43 a § 2 k.k. w związku z art. 91 §1 k.k. orzeczono wobec podsądnej środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w wysokości 6.000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Sąd I instancji na podstawie art. 43 b k.k. w związku z art. 91 § 1 k.k. orzeczono wobec podsądnego środek karny w postaci podania wyroku do publicznej wiadomości poprzez wywieszenie jego sentencji w budynku Urzędu Miasta i Gminy we W. na okres 1 miesiąca.

Z powyższym wyrokiem nie zgodził się prokurator zarzucając orzeczeniu obrazę przepisów prawa procesowego tj. art. 387 k.p.k. Apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja prokuratora nie zasługuje na uwzględnienie.

Wina i sprawstwo oskarżonej D. F. (1) nie budzi żadnych wątpliwości Sądu II instancji. Na to, że podsądna dopuściła się zarzucanych jej przestępstw wskazują między innymi sprawozdanie z badania sądowo-toksykologicznego, a także wyjaśnienia podsądnej, która przyznała się do stawianych jej zarzutów. Organ orzekający wymierzył podsądnej sankcje karne utrzymujące się w granicach sądowej swobody wymiaru kary i środków karnych.

Sąd Rejonowy prawidłowo rozstrzygnął o odpowiedzialności karnej oskarżonej po uwzględnieniu jej wniosku o dobrowolne poddanie się karze. Apelujący nie ma racji, że jego niestawiennictwo na rozprawie w dniu 30 maja 2017 roku dyskwalifikowało zaskarżony wyrok.

Zgodnie z przepisem art. 387 § 2. k.p.k. sąd może uwzględnić wniosek o wydanie wyroku skazującego, gdy okoliczności popełnienia przestępstwa i wina nie budzą wątpliwości, a cele postępowania zostaną osiągnięte mimo nieprzeprowadzenia rozprawy w całości; uwzględnienie wniosku jest możliwe jedynie wówczas, gdy nie sprzeciwia się temu prokurator, a także pokrzywdzony należycie powiadomiony o terminie rozprawy oraz pouczony o możliwości zgłoszenia przez oskarżonego takiego wniosku. Rzeczony przepis nie wymaga obecności prokuratora na rozprawie głównej dla prawidłowości wydania wyroku w tym trybie. Wydanie wyroku w oparciu o art. 387 k.p.k. jest możliwe między innymi wtedy, gdy prokurator oraz pokrzywdzony nie sprzeciwią się temu. Swój sprzeciw mogą zgłosić ustnie przed sądem lub przekazać go na piśmie. Brak reakcji z ich strony oznacza niesprzeciwianie się wydaniu wyroku w trybie art. 387 k.p.k., gdyż przepis art. 387 § 2 k.p.k. wprowadził zasadę zgody domniemanej. A zatem, sama nieobecność prokuratora lub pokrzywdzonego na rozprawie - w sytuacji prawidłowego zawiadomienia o jej terminie - nie wyklucza samej możliwości wyrokowania w trybie art. 387 k.p.k. ( zob. wyrok SN z dnia 8 października 2009 roku, LEX nr 529673).

Niczego w tym rozumowaniu nie zmieniają wywody apelującego o treści przepisu art. 46 §2 k.p.k.

W niniejszej sprawie oskarżyciel publiczny prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy zrezygnował z udziału w niej. Prokurator, jako podmiot profesjonalny powinien mieć świadomość, że w toku rozprawy głównej podsądna może wyrazić wolę poddania się karze i biorąc to pod uwagę samodzielnie ocenić, czy stawić się na rozprawie głównej, czy też nie. Nie jest zatem tak, aby Sąd Rejonowy musiał dokładać starań, aby prokurator pojawił się na rozprawie głównej i zapoznał z treścią wniosku o dobrowolne poddania się karze, odraczając w tym celu rozprawę.

Absencja prokuratora na rozprawie głównej oznacza, że nie był on w istocie zainteresowany aktywnym udziałem w toku przewodu sądowego. Sąd Rejonowy miał zatem podstawy, aby przyjąć, że nie wyraża on sprzeciwu wobec wniosku D. F. (2) o dobrowolne poddanie się karze.

Co istotne, prokurator stawiając zarzut apelacyjny w ogóle nie wykazał możliwego związku między przedstawionym uchybieniem, a zapadłym rozstrzygnięciem. Zmiana lub uchylenie orzeczenia z uwagi na naruszenie przepisów postępowania może nastąpić nie przy każdej takiej obrazie, a jedynie wówczas, gdy obraza ta mogła mieć wpływ na treść orzeczenia (zob. wyrok SN z dnia 22 maja 1984 r., IV KR 122/84, OSNPG 1984, nr 11, poz. 101). Oskarżyciel publiczny w złożonej apelacji nie zadał sobie żadnego trudu, aby taki związek uprawdopodobnić.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy:

1.  Zaskarżony wyrok utrzymał w mocy,

2.  Kosztami postępowania odwoławczego obciążył Skarb Państwa.

SSO Leszek Matuszewski