Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 czerwca 2017 r.

Sąd Rejonowy IV Wydział Pracy w K.

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 9 czerwca 2017 r.

sprawy K. K.

przeciwko Zakładowi (...) Sp. z o.o. w M.

o wynagrodzenie za pracę, wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, ekwiwalent za urlop wypoczynkowy, w kwocie 5.224,73 zł

I.  zasądza od pozwanego Zakładu (...) Sp. z o. o. w M. na rzecz powoda K. K. 3074,88 zł (trzy tysiące siedemdziesiąt cztery zł 88/100);

II.  umarza postępowanie co do roszczenia o ekwiwalent za urlop wypoczynkowy w kwocie 2066,32 zł (dwa tysiące sześćdziesiąt sześć zł 32/100);

III.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

IV.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1800,00 zł (jeden tysiąc osiemset) tytułem zwrotu kosztów procesu;

V.  wyrokowi w pkt I do kwoty 2310,80 zł (dwa tysiące trzysta dziesięć zł 80/100) nadaje rygor natychmiastowej wykonalności;

VI.  nakazuje ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Kętrzynie kwotę 154,00 zł (sto pięćdziesiąt cztery) tytułem kosztów sądowych od których strona powodowa jest zwolniona z mocy ustawy.

UZASADNIENIE

Powód K. K. wniósł pozew przeciwko Zakładowi (...) Spółka z o.o. w M. o zasądzenie kwot:

- 2437,93 zł tytułem wynagrodzenia za pracę za miesiąc czerwiec 2016r.

- 2066,32 zł tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy,

-720,48 zł wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych w dniach 14.05.2016r., 4.06.2016r. i 11.06.2016r.

W uzasadnieniu pozwu podał, że po rozwiązaniu stosunku pracy pozwany odmówił wypłaty należnych mu świadczeń twierdząc, że rozwiązując umowę o pracę naraził pozwanego na straty finansowe.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zarzucił, że pozwany wstrzymał wypłatę powyższych należności z uwagi na fakt, iż powód w sposób wadliwy wykonał swoją pracę, a w wyniku porzucenia przez powoda pracy, pozwany poniósł w miesiącu lipcu 2016r. znaczne straty finansowe.

Pismem procesowym z dnia 5 września 2016r. pełnomocnik powoda cofnął pozew co do ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy.

Sąd ustalił i zważył, co następuje

Powód był zatrudniony u pozwanego w okresie od 1 października 2004r. do 28 czerwca 2016r. na stanowisku technologa. Stosunek pracy został rozwiązany przez powoda w trybie art. 52 § 1 pkt. 1 kp z powodu niestawienia się do pracy od dnia 29 czerwca 2016r. z uwagi na podjęcie zatrudnienia u innego pracodawcy ( d. decyzja o rozwiązaniu stosunku pracy z dnia 12 lipca 2016r, świadectwo pracy w aktach osobowych pozwanego).

Na stanowisku technologa pracował również M. S., który jednakże miał krótszy staż na tym stanowisku i mniejsze doświadczenie od pozwanego. Do zadań technologa należał wybór jakim sposobem dokonuje obróbki materiału. Decyzja o wybraniu sposobu obróbki zapadała po uzgodnieniu z kierownikiem produkcji L. J. (1). Cały projekt był zatwierdzany przez pozwanego – K. S. (1) ( d. zeznania świadka Z. G. k.118-119).

Z. G. opracował projekt produkcji wkładki formującej P. W.. W projekcie , który opracował Z. G. przewidziano jako sposób obróbki drążenie. Z uwagi, że drążenie było bardziej czasochłonne od frezowania kierownik produkcji podjął decyzję, że obróbka wstępna będzie polegała na frezowaniu ( d. zeznania świadka Z. G. k. 118v-119).

W miesiącu czerwcu 2016r. powód poinformował pozwanego, że zamierza „odejść” z pozwanego zakładu, zwracając się o zgodę na rozwiązanie stosunku pracy z dniem 1 lipca 2016r.Pozwany nie wyraził zgody, informując, że obowiązuje pozwanego 3-miesięczny okres wypowiedzenia, a za porozumieniem stron umowa o pracę może ulec rozwiązaniu z dniem 1 sierpnia 2016r. ( d. maile z dnia 19-21 czerwca 2016r. k.51-54).

Kierownik produkcji L. J. (1) wypełnił kartę braków dotyczącą detalu – wkładki formującej, przy czym datę stwierdzenia niezgodności, przez kogo została wykryta i decyzję o potrąceniu z wynagrodzenia , w karcie braków wpisał K. S. (1) ( d. zeznania świadka L. J. (1) k.124-125, karta braków k.98-99).

Przyczynę niezgodności wpisał kontroler jakości E. P. (1) (d. zeznania świadka E. P. (1) k.131-132).

Przyczyna wadliwości wkładki formującej mogła powstać na różnych etapach jej produkcji ( d. zeznania świadka Z. G. k. 118-119, E. P. (1) k.131-132).

Pozwany nie wypłacił powodowi wynagrodzenia za pracę za miesiąc czerwiec 2016r, ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy oraz wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych w dniach 7.05.2016rr, 11 i 18.06.2016r. na podstawie art.82 § 1 kp ( d. protokół Państwowej Inspekcji Pracy w O. k.50).

Pozwany nie przyznał powodowi za miesiąc czerwiec 2016r. premii regulaminowej w wysokości 15% ( d. decyzja k.25).

Pozwany w dniu 29 sierpnia 2016r. wypłacił powodowi ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy (bezsporne).

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie akt osobowych powoda e-maili k.51-54, decyzji o nieprzyznaniu premii regulaminowej k. 25, pisma PIP w O. k.50, karty braków k.99, zeznań świadka Z. G. k.118v-119, E. P. (1) k.131-132, częściowo zeznań L. J. (1).124-125. Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka L. J. (1) w części dotyczącej podjęcia decyzji, co do sposobu wyboru obróbki wkładki formującej i przyczyny wadliwości wkładki.

Zeznania świadka w tym zakresie pozostają w sprzeczności z zeznaniami świadka Z. G. i E. P. (1)

Z zeznań tych świadków a zwłaszcza Z. G. w sposób jednoznaczny wynika, że decyzję o wyborze obróbki wstępnej z uwagi na przyśpieszenie prac podjął kierownik produkcji L. J. (1). Z zeznań świadka E. P. (1) wynika ponadto, że przyczyn wadliwości wykonania wkładki mogło być wiele. Zeznania świadków są w tym zakresie spójne, wzajemnie się uzupełniają. Ponadto sam świadek L. J. pytany przez Sąd na tę okoliczność zasłaniał się niepamięcią.

W ocenie Sądu roszczenie powoda zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 82 § 1 kp wynika, że odmowa zapłaty lub zmniejszenia wynagrodzenia są dopuszczalne za wadliwe wykonanie z winy pracownika produktów lub usług, a nie za jakiekolwiek wadliwe lub niezgodne z przepisami prawa lub umową o pracę wykonywanie obowiązków przez pracownika. Wniosek ten ma potwierdzenie w treści art.100 § 1 kp zgodnie z którym obowiązek wykonywania pracy jest spełniony, gdy pracownik wykonał pracę sumiennie i starannie, stosując się do poleceń pracodawcy. Tak czy inaczej, pojęcie wadliwie wykonanej pracy, użyte w zdaniu drugim rozważanego unormowania, ma znaczenie przedmiotowe, stanowiąc zbiorcze określenie produktów lub usług. Usługą jest przy tym każde działanie służące zaspokajaniu określonej potrzeby lub potrzeb ludzkich ( pracodawcy, klienta, kontrahenta).

Obejmuje ono usługi materialne i niematerialne (np. lecznicze, opiekuńcze, edukacyjne). Rozważany przepis dotyczy więc wynikowej strony obowiązku wykonywania pracy ( art. 22 § 1 kp) przy czym, co wyraźnie wynika z jego treści, odmowa zapłaty lub obniżenie wynagrodzenia, są dopuszczalne nie wtedy gdy pracownik wadliwie wykona produkt lub usługę, lecz wtedy, gdy wadliwość ta została przez niego zawiniona. Przez wadliwość pracy pojmowanej jako produkt lub usługa – należy zatem rozumieć jej bezużyteczność lub zmniejszoną użyteczność w stosunku do wymagań wynikających z norm pracy lub innych mierników staranności wymaganej przy świadczeniu danego rodzaju pracy (usług). Trafnie też wskazuje się, że w art. 82 § 1 kp znajduje rozwinięcie i uzupełnienie zasada przysługiwania wynagrodzenia za pracę wykonaną (art. 80 zdanie pierwsze kp.) stosownie, między innymi, do jakości świadczenia pracy (art. 78 § 1 kp). Podzielić też należy twierdzenie, że treść art.82 § 1 kp można wyrazić inaczej: „wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną stosownie do jakości rezultatu pracy, w wypadku zaś, gdy rezultat ten jest ujemny – stosownie do oceny przestrzegania przez pracownika obowiązku staranności pracy”. ( J.Wratny, Kodeks pracy. Komentarz, Warszawa 2013, s.183). Powyższe uwagi potwierdzają przedstawioną wyżej tezę, że art. 82 § 1 kp dopuszcza odmowę zapłaty lub zmniejszenie wynagrodzenia jedynie za wadliwe wykonanie z winy pracownika produktów lub usług, a nie za jakiekolwiek wadliwe lub niezgodne z przepisami prawa lub umową o pracę wykonywanie obowiązków przez pracownika.

W ocenie Sądu pozwany nie wykazał, że godziny pracy powoda w miesiącu czerwcu w tym również pracy w godzinach nadliczbowych w dniach 4 i 11 czerwca 2016r. oraz w maju 2016r. – 14 maja były godzinami pracy tylko i wyłącznie związanymi z projektowaniem wkładki formującej.

Ponadto w ocenie Sądu pozwany nie udowodnił, że to praca powoda była przyczyną wadliwego wykonania wkładki formującej. Z zeznań świadków Z. G. i E. P. (1) w sposób jednoznaczny wynika, że wadliwość tej wkładki mogła powstać na różnym etapie jej wykonania. Ponadto sposób jej wykonania był zaakceptowany przez kierownika produkcji L. J. (1). Nie może też stanowić wiarygodnego dowodu w tym zakresie karta braków (k.99). Kartę tą jak wynika z zeznań świadków wypełniały trzy osoby – L. J. (1), E. P. (1), K. S. (2). Świadkowie L. J. i E. P. nie potrafili podać daty, kiedy ta karta została sporządzona, nie potrafili też podać kiedy została stwierdzona wadliwość tej wkładki. Z zeznań świadka Z. G. wynika natomiast, że do czasu rozwiązania stosunku pracy przez powoda temat wadliwości wkładki formującej, za którą miał być odpowiedzialny powód w zakładzie nie funkcjonował. Gdyby taki fakt miał miejsce w okresie zatrudnienia to pracownicy o takim fakcie na pewno by wiedzieli, z uwagi, iż jak wynika z zeznań świadka E. P. proces produkcji wkładki trzeba było rozpocząć od nowa.

Ponadto pozwany nie przedstawił żadnych dowodów na okoliczność ile godzin trwał proces produkcji tej wkładki. Nie może stanowić takiego dowodu wykaz naliczonych roboczo-godzin, albowiem nie jest poparty żadnym dowodem.

Powód domagał się wynagrodzenia za pracę za miesiąc czerwiec 2016r. i wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych, dlatego też nie mają znaczenia zarzuty pozwanego co do wysokości strat poniesionych przez pozwanego w miesiącach lipcu i następnych 2016r. albowiem żądanie powoda dotyczyło wynagrodzenia za świadczoną przez niego pracę w tym okresie, za którą pracodawca ma obowiązek zgodnie z art. 80 kp wypłacić wynagrodzenie.

Dlatego też mając powyższe na względzie Sąd na podstawie art. 80 kp, 82 § 1 kp a contrario orzekł jak w pkt. I i III wyroku przyjmując wyliczenia pozwanego w tym zakresie jako prawidłowe, których powód w trakcie procesu nie kwestionował.

Sąd na podstawie art.203 § 1 kpc i art. 355 § 1 kp umorzył postępowanie w zakresie cofniętego roszczenia przez powoda o ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wobec zaspokojenia go przez pozwanego w trakcie procesu.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 kpc w zw. z § 2 pkt.4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. z dnia 5 listopada 2015r. w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia pozwu.

O rygorze natychmiastowej wykonalności Sąd orzekł na podstawie art. 477 ² § 1 kpc.

O kosztach sądowych Sąd orzekł na podstawie art.113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.